Chapter 15.2 Marry Me : ใกล้เข้าไปอีกนิด
โจชัวร์ฉีกยิ้มกว้าง ผมสีทองเปล่งประกายแบบเดียวกับเจ้าหนูเด่นชัดกระจ่างตา “แด๊ดดี้!”
“ยิปปี้!” น้องเมษร้องกลบเสียงจอชชี่หมด ไอ้แสบกางมือรับลม
เพียงครู่เดียวแด๊ดดี้เฟรดดี้ของจอชชี่ก็หายลับไปกับฝูงชน โจชัวร์กระสับกระส่าย รอจนเครื่องเล่นหมดเวลาแล้ววิ่งปรู๊ดไปหาพ่อ
พฤษภ์
“แด๊ดดี้มาฮะ แด๊ดดี้มา” เสียงเล็กร้องอย่างตื่นเต้น
พฤษภาใจกระตุกวูบ หันขวับไปมองตามที่เด็กชี้มือบอก นักท่องเที่ยวทั้งไทยทั้งต่างชาติเดินสวนกันไปมาแต่ไม่มีใครสักคนที่
เป็นแด๊ดดี้เฟรด
“จอชชี่ตากุ้งยิง” น้องเมษล้อ
“แต่จอชเห็น”
โชคชัยตามมาทีหลัง เห็นน้องจอชชะโงกดูจนคอยาวเลยอุ้มเด็กขึ้นมากอด “หนูคิดถึงแด๊ดดี้รึเปล่าครับ” ถึงจะไม่ชอบไอ้ฝรั่งหัว
ทองเท่าไหร่แต่อดเห็นใจเด็กไม่ได้ที่ต้องมาคอยมองหาพ่อ “อยากคุยกับแด๊ดมั้ย ลุงโทรให้”
โจชัวร์หน้าเจื่อนแต่เด็กชายส่ายหัวดิก “จอชเข้มแข็ง”
พฤษภาก้มลงหอมแก้มกลม “เดี๋ยวก็กลับไปหาแด๊ดแล้วเนอะ”
..เขาเองก็จะกลับไปหาด้วย..
เมษาเห็นเพื่อนเหงาไปเลยกระตุกแขนเสื้อ “จอชชี่ไปเล่นหิมะกัน”
พอทุกคนเห็นด้วยตามที่น้องเมษบอก โจชัวร์ที่เชื่อฟังอยู่แล้วเลยเห็นดีตาม แถมตั้งแต่เกิดมา โจชัวร์ยังไม่เคยสัมผัสหิมะแม้แต่
ปลายก้อย
“มันจะบรื๋อมากๆเลยล่ะ บรื๋อ~” น้องเมษเคยมาหนหนึ่งแล้ว
ทุกคนได้ใส่เสื้อกันหนาวมีฮูทแล้วก็เปลี่ยนรองเท้าใหม่ จอชชี่ตื่นเต้นจนลืมนึกถึงแด๊ดดี้ไปเมื่อสัมผัสเข้ากับความเย็นสุดขั้วของ
หิมะในโดม
“ว้าว!” เด็กชายยิ้มตาปิด เอาสองมือกอบปุยสีขาวขึ้นมาโยนเล่น ฝ่ายน้องเมษยกมือปัดๆหิมะที่หล่นลงมาจากหลังคา
“เย็นมาก!” กุ๊กเมย์ห่อไหล่เข้าหากันเมื่อพี่โชคบอกให้ยิ้มสู้กล้อง “มันหนาวว่ะพี่ ฟันกระทบกึกๆๆเลย บรึ๋ย!”
โชคหัวเราะก๊าก ปล่อยเด็กๆเล่นตามบ้านเอสกิโมแล้วเรียกคนแถวนั้นให้ช่วยถ่ายรูปคู่ให้ ในเมื่อน้องเขยบอกว่าหนาว สุภาพบุรุษ
ที่ดีก็ต้องช่วยกอด
“อุ่นมั้ย” เขาโอบไหล่เล็กเข้ามาหาตัว ชูสองนิ้วให้กล้องถ่ายรูป
พฤษภาพยักหน้าหงึก ถูสองมือเข้าหากัน ถึงแม้พี่โชคจะช่วยให้อุ่นขึ้นก็ตามแต่ยังอดคิดไม่ได้ว่า..ถ้าเป็นฝรั่งตัวโตอีกคน เขาจะ
อุ่นมากกว่านี้ไหม
“ชีส” โชคชัยกระทุ้งคนข้างกาย พฤษภ์หันมาฉีกยิ้มให้กล้องพร้อมกับเอียงหัวเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อที่จะได้ไม่ตกขอบ
มีก้อนหิมะลูกย่อมๆปลิวหวือมากระแทกหัวพี่โชคจนเจ้าตัวหงายเงิบ พฤษภ์อ้าปากค้าง หันขวับไปดูว่าเด็กที่ไหนเล่นอุตริแต่รอบ
ด้านกลับเงียบฉี่
“ให้ตายสิโรบิน!” คนถูกลูกหลงคลำหัวป้อยๆ
“ไม่เจ็บใช่มั้ย” กุ๊กเข้าไปพยุงพี่เมียขึ้นมา อีกคนยิ้มร่าแทนคำตอบ
“สบายมาก ไกลหัวใจเย..” ยังไม่ทันขาดคำ ก้อนหิมะอีกลูกก็พุ่งเข้าโปะเต็มปาก โชคชัยตีหน้าปุเลี่ยน คายปุยสีขาวที่กลืนไปเต็ม
รักออกมา
“ก๊าก!” คนปาไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นน้องเมษที่กำลังกระโดดอยู่นี่เอง
ลุงโชคขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พุ่งเข้าใส่หลาน “นายตัวร้า..” อีกลูกกระทบหัวป๊อก เป็นฝีมือทัพหลังอย่างจอชชี่ที่ถูกเพื่อนสั่งให้เล็งอก
แต่สงสัยลุงโชคเตี้ยไปหน่อย กระสุนหิมะเลยกระทบหัวเข้าแทน “มาให้กินตับซะดีๆ!”
เด็กสองคนร้องวี้ด วิ่งไล่จับคุณลุงกันแถวกระท่อมเอสกิโม พฤษภาเห็นลูกกำลังสนุกเลยเข้าไปสมทบ หัวเราะเสียงดังลั่นโดยไม่
ทันสังเกตว่าแท้จริงแล้ว เจ้าของหิมะลูกแรกกำลังยืนหลบมุมอยู่อีกด้านของโดม
“ฮึ่ม..” คุณตาหัวฟูจับวิกที่สวมให้แน่นขึ้นเมื่อดึงฮูทขึ้นปิด กว่าจะยัดผมทรงรังนกให้เข้าที่ได้ก็แทบเหงื่อแตก
เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งตุบๆเข้ามาหาพลางเงยหน้ามอง ร่างสูงใหญ่ก้มลงดูคนที่กระตุกขากางเกงยิกๆ เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยนด้วย
ความเอ็นดู
“คุณทวดขา..” แต่ปากไม่น่ารักเลยจริงๆ
“ว่าไงครับ” เขาเลิกคิ้ว ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายระยิบระยับ
“หนูสงสัยว่าหัวคุณทวดมีเห็บมั้ยคะ มันยุ่งขนาดนั้น”
คุณทวดที่ว่าหน้าเจื่อน กำลังจะหาทางตอบว่าเห็บส่วนใหญ่ขึ้นอยู่บนขนหมาก็บังเอิญได้ยินพวกกุ๊กเมย์พากันตะโกนโหวกเหวก
เรียกเด็กๆไปเล่นกระดานลื่น “มีแต่เหาจ้ะ รู้จักมั้ยเหา” เขางอนิ้วข้างแก้ม “เหามีเขี้ยว”
ตอบเสร็จตั้งท่าจะเลี่ยงไปทางอื่นแต่เด็กหญิงยังไม่ยอมหายสงสัย
“เหาตัวสีอะไรคะ ตัวใหญ่มั้ย”
“ใหญ่สิใหญ่มาก” เขาวาดมือมโหฬาร “มันกินเลือดด้วยล่ะ”
“หน้าตายังไงคะ”
ผู้ใหญ่ตัวโตก้มลงต่ำ เอามือจับปากแล้วฉีกยิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่ แยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่เด็ก “แบบนี้ไง แฮ่!” ทำตาปลิ้นอีกต่างหาก
นั่น
เด็กน้อยร้องกรี๊ดตามด้วยการตุ๊ยท้องเขาเข้าไปทีหนึ่ง คนที่ดันเล่นอะไรแผลงๆเลยจุกแทบตัวงอ เยาวชนของชาติสมัยนี้..ซาดิสม์
กันที่สุด!
ข้างฝ่ายกุ๊กเมย์เอาน้องจอชมานั่งตักแล้วพาไถเลื่อนลงมาจากเนินเด็กชายหัวเราะชอบใจด้วยความสนุก ลุงโชคจะพาน้องเมษไป
นั่ง แต่เจ้าตัวแสบอยากสำแดงเดชเองแถมยังโบ้ยมาทางพวกเขาอีกต่างหาก
“ลุงโชคก็ไปนั่งกับพ่อจ๋าเองสิฮะ”
ด้วยแรงยุจากลูกๆ พฤษภาเลยคว้าเลื่อนมานั่ง ซ้อนท้ายด้านหลังด้วยลุงโชค ต่อแถวขึ้นไปด้านบนแล้วตั้งท่าจะสไลด์ลงมา
หัวใจคนแอบมองแทบหล่นไปถึงตาตุ่ม สายตากราดไปตรงช่วงล่างที่แนบชิดกัน ไอ้คุณโชคเอามือคว้าหมับเข้าที่เอวน้องเขย
แถมเอาหน้าเกยไหล่อีกต่างหาก ที่ร้ายแรงกว่านั้น เขายอมไม่ได้เด็ดๆถ้าหากว่าลื่นไถลลงไปแล้วไอ้ส่วนที่อยู่ตรงขาหนีบมันจะ
กระแทกกระทั้นเข้ากับก้นกลมๆของกุ๊กเมย์!
ร่างสูงใหญ่แบกเลื่อนวิ่งตัวปลิว พรวดพราดไปทางอีกสองหนุ่ม เอื้อมมือหมายจะกระชากเอาคอเสื้อลุงโชคออกจากตัวพฤษภา
แต่ดูเหมือนโชคทั้งหลายในโลกจะไม่เข้าข้างคนขี้หึงเมื่อเท้าข้างหนึ่งสะดุดเลื่อนที่น้องเมษวางขวางไว้ ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างตอน
ที่ทุกอย่างรอบตัวพลันหมุนเป็นลูกข่าง คุณตาของจอชชี่กลิ้งโค่โล่ลงมาจากเนินหิมะด้านบน
โจชัวร์อ้าปากค้าง ดูคนแก่ที่น่าสงสารหงายท้องกลุกๆลงไป หัวฟูฟ่องกระแทกเข้ากับบ้านเอสกิโมเสียงดังโครมแล้วหลุดผัวะเห็น
กลุ่มผมสีทองอีกครั้ง
“ลุงเฟรด!” คราวนี้น้องเมษเป็นพยานรู้เห็นอีกคนหนึ่ง เด็กชายตะโกนโหวกเหวกแต่พวกแม่และเด็กที่เล่นกันอยู่แถวนั้นร้องกรี๊ด
จนกลบเสียงหมด
ไม่มีใครบอกว่าพฤษภาสายตาสั้น เขารีบชวนพี่โชคสไลด์ลงมาจากด้านบนเพื่อช่วยคนบาดเจ็บ แต่ดูเหมือนว่าทันทีที่ได้สติ คนที่
อึดยิ่งกว่าอะไรกลับลุกพรวดขึ้นจากกองหิมะแล้วคว้าฮูทขึ้นคลุมหัว วิ่งปรี่ออกไปนอกโดม
เหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้พฤษภาอดสงสารไม่ได้ บางทีคุณตาของโจชัวร์ที่ทุกคนเห็นอาจจะเป็นคนสติไม่ดีที่คิด
ว่าตัวเองยังเอ๊าะ
“เราน่าจะพาตัวเขาส่งศรีธัญญานะ” ลุงโชคดูดน้ำหวานจ๊วบ
โจชัวร์กับเมษานั่งกินป๊อปคอร์นอยู่บนม้านั่งเลยไม่ได้ยินว่าพวกผู้ใหญ่คุยอะไรกัน เด็กชายซุบซิบกับเพื่อนว่าเห็นแด๊ดดี้อีกแล้ว
“เมษก็เห็น” น้องเมษพยักหน้าหงึกๆ “ลุงเฟรดหัวสีเหลืองแบบจอช สวยเหมือนขนลุงยักษ์บ้านข้างๆเลย” ลุงยักษ์ก็คือหมาพันธุ์
โกลเด้น รีทรีฟเว่อร์
“เมษชอบหัวจอช” โจชัวร์ยิ้มเอียงอาย “จอชตัดให้มั้ย เอาไปตั้งโชว์”
“ไม่เอาอ่ะ” เด็กชายเมษาบอกว่าตัดมาแล้วมันอาจจะเหี่ยวก็ได้ ผมต้องอยู่บนหัว ถึงจะมีสีเหลืองอร่ามไม่ต่างจากกล้วยหอมตอน
สุกงอม
..ผมคนนะ..ไม่ใช่ต้นคุณนายตื่นสาย..
“นี่ๆ จอชได้นี่มาด้วย” โจชัวร์นึกขึ้นได้ สะกิดเพื่อนเมษให้ดูของที่ระลึกในกระเป๋าของตัวเอง เด็กชายเก็บวิกผมแอฟโฟรของคุณ
ตามา
“ว้าว!” น้องเมษเอามาสวมหัว วิกหลวมเกินเลยตกลงมาถึงจมูก
กุ๊กเมย์แทบตกเก้าอี้เมื่อหันไปมองลูกชายตัวเองแล้วเห็นน้องเมษกำลังเล่นอุตริ เจ้าตัวแสบเอาผมฟูๆโปะไว้ที่หว่างขาก่อนจะเดิน
แอ่นพุงให้เพื่อนดู เขาถลาเข้าไปหา โยนวิกทิ้งถังขยะ “ถ้ามีเห็บจะว่ายังไงครับ”
เจ้าของวิกที่หลบอยู่แถวนั้นจามฟึดขึ้นมาทีหนึ่ง
“แด๊ดดี้ไม่มีเห็บนะฮะ” โจชัวร์มั่นใจ “มีแต่หมัด”
..คนเป็นแด๊ดเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน..
โชคชัยยังมีตั๋วสำหรับเครื่องเล่นต่างๆอีกสองสามที่ ดังนั้น หลังมื้อเที่ยงจะเป็นการเรียกน้ำย่อยด้วยโปรแกรม ‘บ้านผีสิง’
“อยากเข้าๆ” เด็กชายเมษาถูกโฉลกกับเรื่องพรรค์นี้ที่สุด
“จอชไม่กล้า” ส่วนโจชัวร์เด็กอนามัยสุดแสนจะกลัวผีที่สุด
น้องเมษยืดอกเต็มที่ ทุบพุงปั้บๆเหมือนคิงคอง “จับมือเราไว้”
พฤษภาอมยิ้มอยู่กับลุงโชค มองเด็กๆที่จูงมือกันแน่นแล้วอดเอ็นดูไม่ได้ น้องเมษดูโตขึ้นเยอะตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนชั้นอนุบาล อีก
หน่อยก็ต้องเข้าประถม เรียนมัธยม สอบเข้ามหา’ลัย ทำงานไปทำงานมาก็ได้แต่งเมีย
“กระซิก..” พ่อจ๋ารู้สึกภูมิใจสุดแสนจนน้ำตาเล็ด
“เร็วเกินไปมั้ย” ลุงโชคหัวเราะก๊าก
พวกเขาให้เด็กทั้งสองเดินตรงกลางแล้วต่างฝ่ายต่างจูงมือคนละข้าง ทางเดินด้านในไม่ค่อยมืดนัก เห็นรอยเท้าเรืองแสงอยู่ตาม
พื้น มีกลุ่มชายหญิงหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่ด้านหน้า ทุกคนชี้มือให้ดูบรรดาผีที่อยู่ในรั้ว
“ว้าย! น่ากลัวจัง” สาวน้อยวัยรุ่นคนหนึ่งร้องวี้ดแล้วโผเข้าซบแฟน
น้องเมษแผดเสียงขึ้นมา “ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย!”
กุ๊กรีบก้มลงปิดปากลูกเพราะไอ้หนุ่มหน้าเหี้ยมที่กำลังกอดสาวหันขวับมามอง “ขอโทษครับ ลูกชายผมคึกไปหน่อย แกเมาเป๊ปซี่
น่ะฮะ แหะๆ”
“แล้วไปนะลุง” ไอ้เด็กปากเสียพึมพำ “อย่ารบกวนชาวบ้านอีกล่ะ”
พฤษภาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ เดินต่อไปอีกสักพัก สาวน้อยคนเดิมก็วี้ดว้ายกระตู้วู้อีกหนก่อนจะโผเข้าไปให้ไอ้หนุ่มกอดทั้งตัว เขา
ต้องปิดตาเด็กๆแทน
“ไม่เป็นไรนะจ๊ะฮันนี่ พี่อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวเนาะ ขวัญเอ๊ยขวัญมา” ปลอบไปมือก็บีบแก้มก้นสาวหมุบหมับ ไม่ได้สนใจเด็กๆที่
มองอยู่เลย
“เวลาหนูดูสิงหาสับ..” เด็กชายเมษาออกความเห็น “คนที่ตายก่อนคือผู้หญิงที่ร้องกรี๊ดฮะ คนที่ตายคนต่อไปคือผู้ชายที่ทำเป็น
เก่ง”
หมดประโยคนั้น ลุงโชคกับพ่อพฤษภ์หอบหิ้วน้องเมษกับจอชชี่วิ่งหนีโจทก์แทบไม่ทัน พวกเขาหอบแฮ่ก หันไปมองด้านหลังก็
พบว่ารอดพ้นแล้ว
“หนูพูดอย่างนี้ไม่ได้นะครับ” กุ๊กสั่งสอนลูก “มันไม่สุภาพ”
“หนูพูดเรื่องหนัง” น้องเมษงงจริงๆไม่ติงนัง แล้วมันผิดตรงไหนหว่า
โชคชัยอดหัวเราะไม่ได้ เขาส่ายหัว บอกว่าจะให้น้องเมษผิดทีเดียวก็คงไม่ถูก ผู้ใหญ่ที่ทำอะไรประเจิดประเจ้อต่างหากควรมีหัว
คิดมากกว่า
ลึกเข้าไปอีกหน่อยมีแสงวิบวับมาจากด้านขวา เป็นพวกตัวละครในเทพนิยายที่เคลื่อนไหวได้ โจชัวร์ที่เดินปิดตาตั้งแต่ทางเข้า
เพิ่งจะได้ลืมตามอง
“สวยจังเลยฮะ” เด็กชายออกปากชม ขยับเข้าไปเกาะรั้ว
น้องเมษเดินตามเพื่อนแล้วคุยกันหงุงหงิง เหลือแต่ลุงโชคกับพ่อจ๋าที่ยืนคอยอยู่ด้านข้าง พฤษภาก้มลงนวดข้อเท้าตัวเองเพราะ
รู้สึกว่ามันจะแพลง
“ตอนที่อุ้มน้องเมษหนีน่ะแหละ อ้วนชะมัดเลยลูกชายเรา”
โชคหัวเราะ เขาก้มลงนั่งยองๆแล้วจับเท้าอีกฝ่ายขึ้นมาวางบนตัก พฤษภ์จะชักหนีด้วยความตกใจแต่อีกคนบอกว่าเฉยไว้เถอะน่า
“ถ้าไม่นวดตอนนี้มันจะบวมกว่าเดิมนะน้อง”
“ไม่ได้เจ็บอะไรอย่างนั้น” กุ๊กแก้มร้อนผ่าวเมื่อจอชชี่หันมามองแล้วพึมพำว่าเหมือนเจ้าชายกับซินเดอเรลล่าเลย “มีเด็กๆเป็นคน
แคระใช่มั้ยล่ะ”
“นั่นมันสโนไวท์ฮะ” น้องเมษแก้
โชคกำลังคลำขาน้องเขยเพลินๆก็พลันรู้สึกว่ามีใครขว้างอะไรใส่หัวดังป๊อก เขาไม่ได้เจ็บมากนัก แต่มันก็พอจะสะกิดให้แสบๆคันๆ
บ้าง
“เป็นอะไรเหรอ” กุ๊กเลิกคิ้ว เห็นพี่โชคยกมือปัดๆแถวท้ายทอย
“เหมือนถูกใครขว้างกรวดใส่” เขาหันมองรอบตัวแต่เพราะว่ามันมืดเลยมองไม่เห็น มีแต่ตรงที่พวกเขายืนเท่านั้นที่มีแสงสลัวมา
จากหุ่นโชว์
“คิดมากไปแล้ว” พฤษภาหัวเราะ หันไปชวนพวกเด็กๆเดินต่อ
น้องเมษจูงมือจอชชี่แล้วจับแขนพ่อจ๋าไว้ด้านหนึ่ง โชคชัยเลยถือโอกาสกุมมือน้องเขยไว้แน่นตอนเลี้ยวผ่านหัวโค้งที่เป็นทางเดิน
มืดสนิท
“โอ๊ย!” ลุงโชคร้องเสียงหลง หน้าคะมำไปข้างหน้าหลังจากมีเสียงเพี๊ยะดังอยู่แถวหัวกบาล “ใครวะ!” เขาถูกตบหัวแบบจั๋งหนับ
เลยทีเดียว
โจชัวร์กุมมือน้องเมษแน่น เด็กชายเบียดตัวเข้าหาเพื่อนซี้เมื่อสิ้นเสียงร้องถามของลุงโชคแล้วไม่ปรากฏร่างของมนุษย์ใดๆ
..อาจจะมีพลังงานหรือวิญญาณอยู่ก็เป็นได้..
“ค..ใครน่ะ” พฤษภ์หน้าเซียว โอบเด็กๆเข้ามาหาตัว
“หล่า ลา ล้า ลา” เด็กชายเมษาฮัมเพลงชมรมขนหัวลุก
“ตลกมากน้องเมษ” กุ๊กรีบจูงทุกคนออกจากที่ที่ยืนอยู่ อีกไม่กี่เมตรก็จะถึงทางออกแล้ว แต่ในวินาทีนั้น ขนอ่อนทั่วตัวกลับลุกชัน
เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดหลังต้นคอ ตามด้วยเสียง..ฟอด
..เขาถูกผีหอมแก้ม!..
“อยู่ไม่ได้แล้ววว” พฤษภาร้องโหยหวน ฉุดแขนพี่เมียข้างหนึ่ง หิ้วปีกเด็กๆทั้งสองแล้ววิ่งพรวดพราดกันออกมานอกบ้านผีสิง
เฮี้ยนจริงๆพับผ่าสิ!
พวกเขาพากันหอบแฮ่กอยู่ตรงลานกว้าง ลุงโชคยังข้องใจไม่หายว่าทำไมผีตัวนี้มันถึงลำเอียง ตบหัวเขาแต่ดันหอมแก้มน้องเขย
เสียฉิบ
“พี่อยากถูกจูบบ้างมั้ยล่ะ” กุ๊กยังร้อนวูบวาบแถวหน้าอยู่เลย
“เราจะเล่นอะไรกันต่อฮะ” น้องเมษยกมือถาม พวกพ่อร้องเสียงหลงว่ายังมีใจสนุกต่ออีกเหรอ “หนูแข็งแรง แข็งแรง” เจ้าตัวร้ายตี
ปีกพั่บๆ
“ลุงไม่ได้อ่อนแอนะ แต่กับผีบ้านี่ลุงขอบาย”
เด็กชายเมษาส่ายหัวดิก “ลุงเฟรดไม่ได้บ้านะฮะ”
พฤษภาเลิกคิ้ว “เกี่ยวอะไรกับลุงเฟรดครับ ลุงไม่ได้มาด้วยนี่”
โจชัวร์มองเพื่อนซี้พลางพยักหน้าหงึกๆ เข้าใจกันสองคนเมื่อน้องเมษเชิดหน้าขึ้นแล้วทำจมูกฟุดฟิด ถึงแม้ในความมืดจะมองไม่
เห็น แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของแด๊ดไม่มีทางรอดพ้นจมูกหมาของเด็กชายเมษาไปได้หรอก!
“เบลออีกคนแล้ว” กุ๊กอมยิ้ม ลูบหัวเหม่งลูกชาย
“จริงๆนะฮะ!” น้องเมษมั่นใจล้นเปี่ยม
ลุงโชคเห็นว่าเข้าเค้า บางที..ไอ้พลังงานหรือวิญญาณที่ว่าก็คือไอ้ฝรั่งขี้นกนั่นแหละ! “ถ้าหนูชี้ตัวลุงเฟรดได้ ลุงเลี้ยงเบอร์เกอร์
หนูตลอดชีวิตเลยเอ้า!”
น้องเมษไม่ได้รับปากลุงโชค แต่เด็กชายหันขวับแล้ววิ่งพรวด กระโดดเอาหัวกระแทกข้อพับขาของผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนกินไอศกรีม
อยู่แถวนั้นทันที
ร่างสูงหน้าคว่ำเพราะถูกเจาะยางเต็มเปา แว่นตาดำกับวิกผมทรงเร็กเก้กระเด็นไปคนละทิศละทาง ไอศกรีมช็อคโกแล็ตร่วงแปะ
กระจายเต็มพื้น
“อูย..” ชายหนุ่มคลำหัวป้อยๆ ผมสีทองสะท้อนแดดเป็นประกาย
โชคชัยและพฤษภาอ้าปากค้างเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น
“คุณเฟรด!”
อะโลฮ่า!!
(ยังมีหน้ามาหัวเราะ
) ตอนแรกว่าจะลงในรีพลายเดิม แต่ไม่คิดว่ามันจะดองมานานเยี่ยงนี้ 555+ ขอลงรีพลายใหม่เลยแล้วกันน้อ
เมื่อวันที่ 25 ธันวาที่ผ่านมา มีสเปตอนพิเศษวันคริสต์มาสของเด็กๆ แต่ปรากฏว่ามันยังเขียนไม่จบขอรับ กร๊าซซซ เลยยังไม่ได้เอามาลงที่นี่ ถ้าเขียนจบแล้วจะเอามาลงเน้อ อิอิ
ช่วงนี้เรียนหนักขึ้น ยากมากขึ้น (แต่มันยังมาเวิ่นในเฟซประจำ) เลยต้องมาส่งใบลากันไว้ก่อนเลยเน้อ
คงต้องขอพักไปอ่านหนังสือแล้วก็เตรียมตัวฝึกงานน่ะคร้าบ ไว้ถ้ายังไงมีเนื้อหาเพิ่มจะมาลงต่อน้า ต้องขออภัยทุกท่านมากมายที่ปล่อยให้รอ แล้วก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านอีกเช่นกันที่ยังรอจนทุกวันนี้ กร๊าซซซ
ก่อนจากกัน เอาอะไรมาให้ดูล่ะ อิอิ
แต๊นนน ปกแด๊ดดี้นั่นเองครับ กรั้กๆๆ
แต่ๆๆๆ มันยังไม่จบง่ายๆ 555+ ถึงแม้ว่ามันจะใกล้จบแล้วก็ตาม มันยังมีภาค 2 ต่อจ้า (ที่สองพ่อมันจะเลิกกันไง ฮิๆ ไม่มีดราม่า เราไม่นอน!)
ถ้าจะกลายเป็นรูปเล่มเมื่อไหร่ (หรือถ้ามันจะแยกร่างกลายเป็นสองเล่มก็ตาม --> ตอนนี้ 341 หน้าแหล่ว) เค้าจะมาแจ้งน้า
แล้วเจอกันครับพ้ม
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 866793 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก