Chapter 13.1 : Be Jealous : ซื้อ(ใจ)พ่อหม้าย
การขับรถไปมา เทียวไล้เทียวขื่อ คอยรับคอยส่งอยู่เป็นประจำไม่ได้ทำให้แด๊ดดี้ฝรั่งขี้นกเหนื่อยใจหรือเกียจคร้านแต่ประการใด..
ตรงกันข้ามเสียอีก
..ระริกระรี้เป็นปลากระดี่ได้น้ำทุกวี่วัน..
เฟรดจอดรถข้างห้องอาหารมธุปายาส ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองผ่านแว่นกันแดดอาร์มานี แค่กวาดสายตาก็รู้ว่ากุ๊กกำลังเดินวนอยู่แถว
ระเบียงร้าน
เขาบีบแตรเบาๆเป็นสัญญาณว่า ‘ฮัสแบนด์มารับแล้ว’
“แป๊บนึงนะคู๊ณ” กุ๊กโบกมือโหวกเหวก
เฟรดฮัมเพลงเบาๆ นิ้วเคาะพวงมาลัยรถพลางโคลงหัวไปมาอย่างอารมณ์ดี ตาไม่ได้ละไปจากคนตัวเล็กในชุดขาวตรงนั้นเลย
โชคชัยโผล่มาเป็นแขกไม่รับเชิญ ดูเหมือนฝ่ายนั้นกำลังถือกุญแจรถเตรียมจะไปรับน้องเมษเหมือนกัน กุ๊กเมย์เลยชี้มือมาทาง
เขา เฟรดยิ้มกริ่ม
“มือใครยาว ชักได้ชักเอา..” เขาหยิบดิกชันนารี “..สาวได้สาวเอา”
คุณโชคไม่ได้ว่าอะไร แค่หน้าหงิกหน้างอเหมือนตูดเป็ดปักกิ่ง
“เย็นนี้พี่ไปหาที่บ้านนะพฤษภ์”
พฤษภาพยักหน้าหงึก เวลาเลิกงานของเขาเร็วขึ้นเพราะพี่โชคอนุญาตให้กลับพร้อมกันกับตอนน้องเมษเลิกเรียน “ไปแล้วนะพี่”
โชคชัยเรียกน้องเขยไว้ ชี้มือบอกว่ายังไม่ได้ถอดหมวก
“เหะๆ” กุ๊กพฤษภ์ลืมกระทั่งปลดผ้ากันเปื้อน พี่เมียคนดีเลยมาช่วยถอดหมวกและถอดผ้าออกให้ด้วย..เป็นคนดีจริงๆ
“เราใช้แชมพูอะไรน่ะ ห้อมหอม” พี่โชคยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“จริงเหรอ นึกว่าจะมีแต่กลิ่นชะอมทอดไข่” กุ๊กดมตัวเองฟุดฟิด จังหวะหันไปหา ปลายจมูกเลยเฉี่ยวแก้มคนตัวโตกว่าไปแบบเส้น
ยาแดง
ปี๊นนนน..
“หมาที่ไหนบีบแตรโวยวาย” โชคชัยชักสีหน้า
“โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ครับ” เฟรดโผล่เข้ามากะทันหัน นัยน์ตาเป็นประกายวาววับจับจิต “พอดีช่วงนี้ติดสัด” ยิ่งอยู่ไทยยิ่งชอบคำ
ไทยนะนี่
“นึกว่าร็อดไวเล่อร์” สองหนุ่มส่งสายตาอาฆาตใส่กันอย่างเห็นได้ชัด ผ่านไปไม่กี่อาทิตย์ ดูเหมือนไก่จะเห็นตีนงู แล้วงูก็เห็นนมไก่
เสียแล้ว
“ผมชอบพันธุ์บางแก้ว” กุ๊กที่ช่างไม่รู้อะไรเลยแทรกกลางคัน
เฟรดหน้าเจื่อน “บางแก้วเป็นหมาไทย”
“เอ้า! ก็ไม่เคยบอกว่าชอบหมาฝรั่ง” พฤษภาไม่รู้ตัวว่าพุ่งหอกเข้ากลางใจคนต่างชาติ “หมาไทยสิน่ารัก ยิ่งหมาตามวัดยิ่งน่า
เอ็นดู”
โชคชัยยืดอกด้วยความภูมิใจ
..งานนี้ ถึงต้องเป็นหมาก็ยอม!..
“ไปรับลูกได้แล้วเมย์” เฟรดว่าเสียงห้วน จับไหล่คนข้างกายแล้วลากตัวให้เดินตามมา กุ๊กมีขัดขืนเล็กน้อย พอโดนเขาบีบแรงเข้า
หน่อยเลยยอมตาม
โชคชัยหน้าบึ้ง “ทำไมต้องเรียกพฤษภ์ว่าเมย์ด้วยล่ะคุณ เขาเคยบอกว่าชอบหรือก็เปล่า มีชื่อไม่เรียกชื่อ แปลว่าไม่ให้ความใส่ใจ
ในตัวตนจริงๆ”
พฤษภาหน้าเหวอ พี่โชคไปกินรังแตนมาจากไหนไม่รู้ “เอ่อ..”
“มันเป็นโค้ดลับของพวกเรา” เฟรดยักคิ้ว “Do you envy?”
“No..” โชคสวนจั๋งหนับ “I’m jealous.” ขยับปากพอให้รู้กันสองคน
หนุ่มฝรั่งขบกรามกรอด กระชับมือที่จับไหล่กุ๊กอยู่แน่นขึ้นไปอีก
“บีบทำไมเนี่ย” พฤษภาหน้านิ่ว ปัดมือใหญ่ออก “พี่โชคก็..ผมไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรอย่างนั้น เรียกอะไรเรียกไป อย่าเรียกไอ้
เตี้ยหมาตื่นก็พอ”
โชคชัยรู้สึกโมโหท่าทางกวนตีนของฝรั่งต่างด้าวนัก
..ทีใครทีมัน..
พฤษภาเดินตามคนตัวใหญ่ไปขึ้นรถ นับวันสถานการณ์รอบตัวชักจะมาคุขึ้นทุกที ไม่ใช่ว่าเขาไม่รับรู้ พอตงิดๆบ้าง แค่ขี้เกียจใส่ใจ
เท่านั้นเอง
..แต่นี่มันหนักข้อขึ้นทุกวันแล้ว..
เฟรดเดินอ้อมมาเปิดรถให้กุ๊กเมย์ก่อน บริการดีจนน่ากลัว
“ถามจริง..” พฤษภาออกปากทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งตรงคนขับ
ร่างสูงสตาร์ทรถ ขับออกไปจากซอย “ว่าไง”
“คุณจีบผมอยู่เหรอ”
เฟรดเหยียบเบรคดังเอี๊ยด รถที่แล่นไปเรื่อยๆหยุดกึก คนตัวเล็กด้านข้างร้องเหวอ หน้าคะมำจนหัวโขกโป๊กกับกระจกรถ
“ขอโทษๆ” เขาลนลาน คว้าตัวคนด้านข้างเข้ามาหา จับพลิกแก้มด้านนั้นด้านนี้ เอามือเลิกเส้นผม เปิดหน้าผากดูว่าบาดเจ็บอะไร
หรือไม่
“เป็นอะไรมั้ยคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ฮื่อ..บ่เป็นหยัง” พฤษภามึนไปครู่ โขกอย่างแรงเลยพับผ่า
“แน่ใจนะ ขอผมดูหน่อยเมย์” เฟรดไล้ปลายนิ้วตามไรผมสีน้ำตาลแผ่วเบา ดวงตาทอแววห่วงใยสุดซึ้ง “เพี้ยง..” เขาเป่าลม
ให้ “เดี๋ยวก็หายนะ”
กุ๊กพฤษภ์กะพริบตาปริบ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ
“คนดี คนดี” เขาจับปลายคางมน โยกเบาๆอย่างเอาใจ
“เฮ้ย! บอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง” พฤษภาแก้มแดงก่ำ ปัดมืออีกคนออกแล้วหันหนีออกนอกหน้าต่าง รู้สึกถึงแรงเต้นตึกตักใน
อกซ้าย
..เจอแบบนี้ มีใครไม่หวั่นไหวบ้าง?..
“ผมแค่เป็นห่วง” เฟรดหน้าจ๋อย “ถ้าทำให้คุณไม่ชอบ..”
กุ๊กอยากผูกคอตายใต้ต้นผักชี เขากำลังเขิน! ไอ้นี่ดันมาเข้าใจอีกอย่าง แบบนี้เขาก็รู้สึกผิดแย่สิ “ไม่ใช่ไม่ชอบ..” ก็นะ..อุบอิบไป
“ชอบเหรอ” ไอ้หมอนี่ดันหูผี ระริกระรี้ทันทีทันใด
“ฮึ่ย! ไปรับลูก สายแล้ว ลูกรอ”
เฟรดยิ้มจนปากจะฉีกไปถึงรูหู
“ใช่แล้ว..ไปรับลูกของเรากัน”
พฤษภาแอบยกมือทาบแก้ม ร้อนฉ่าชอบกล ปานประหนึ่งใช้ไฟอ่อนเคี่ยวซุปกระดูกหมูให้เข้าเนื้อ ประมาณว่าไม่ใช่ร้อนแบบผลี
ผลาม แต่ร้อนแบบเนิบนาบ ค่อยเป็นค่อยไป ใกล้เข้ามานิดๆ ชิดๆเข้ามาอีกหน่อย
..กว่าจะรู้ตัวก็ใจเต้นไปแล้ว..ให้ทำไง?..
พวกเขามาถึงโรงเรียนอนุบาลภายในครึ่งชั่วโมง โจชัวร์กับเมษานั่งคุยกันหงุงหงิงประสาเด็ก วันนี้ไม่ได้ไปเล่นซนในสนามเพราะ
กลัวภาพที่วาดจะยับหรือปลิวหาย เลยได้แต่นั่งประคองกระดาษแผ่นใหญ่เอาไว้ในมือด้วยกันทั้งคู่
“พ่อมารับแล้วคร้าบ” พฤษภาวิ่งเข้าหาเด็กๆ คว้าตัวมากอดแล้วหอมแก้มฟอดซ้ายทีขวาทีด้วยความคิดถึง “ไหน..วันนี้มีอะไรจะ
อวด”
เมษาชูภาพแควมมิลี่ยักษ์ที่เชื่อมกันด้วยสก็อตเทปให้ดู
“ครูแหม่มให้จอชวาดนี่ฮะ” โจชัวร์จิ้มจึ้ก “เมซซี่วาดนี่”
เฟรดตามเข้ามาสมทบ หากเขามองไม่ผิด เหมือนจะเห็นแก้มกุ๊กเมย์แดงเรื่อขึ้นหน่อย “โอ้โห..แควมมิลี่งั้นเหรอ” เขาก้มลงนั่ง
ยองๆข้างกัน
พฤษภาเหลือบมองด้วยหางตาก่อนจะรีบหันไปอีกทาง
“เราเป็นครอบครัวเดียวกันสินะ” เฟรดยิ้มกว้าง
“ลุงเฟรดมาอยู่กับพวกเราได้มั้ยฮะ” เมษาชักชวน “จอชชี่จะได้มานอนกับหนูทุกวัน เราจะได้อาบน้ำด้วยกัน กินเบอร์เกอร์พ่อจ๋า
ด้วยกัน”
“ลุงกำลังพยายามอยู่จ้ะ” เฟรดหลิ่วตาข้างหนึ่ง “..อย่างมากด้วย”
“คุณพูดอะไร กินยาไม่เขย่าขวดเหรอ” พฤษภาเอาศอกกระทุ้งเต็มรัก
“ยาอะไรก็ไม่เท่า..” ประโยคขาดเพราะกุ๊กเอามือเล็กๆตะครุบปากไว้
..หอมแป้งเด็ก..
“มุขควายล้านปีห้ามเล่นซ้ำนะ!”
เฟรดหัวเราะร่วน ลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือเด็กๆคนละข้าง พฤษภาช่วยหิ้วกระเป๋าอนุบาลของทั้งสองหน่อเดินตามไปด้วยรอยยิ้ม
“ลุงเฟรดฮะ..” น้องเมษยอมนั่งนิ่งๆตรงเบาะหลังที่ไหน “หนูวาดพ่อจ๋าหล่อมั้ย นี่ไง พ่อจ๋า” นิ้วกลมป๊อกชี้ให้ดูพ่อครัวตัวน้อย “นี่
หนูเอง”
“น้องเมษนั่งดีๆ ลุงเฟรดขับรถไม่ได้” พฤษภาปราม แต่เดี๋ยวนี้คำสั่งพ่อจ๋าไม่ค่อยได้ผลแล้ว เด็กชายเมษาเลยยังชวนคุยนั่นนี่
“หล่อมากครับ” เฟรดอมยิ้ม ปากบอกลูก
..แต่ตาน่ะมองพ่อ..
“ของมันแน่อยู่แล้ว” กุ๊กเมย์ซะอย่าง เรื่องหลงตัวเองน่ะหายห่วง
“จอชก็วาดเหมือนกัน” โจชัวร์เอาบ้าง “จอชวาดป้าสาว วาดแด๊ดดี้”
เขาหัวเราะ “สติ๊ก ฟิกเกอร์เหรอกู๊ดบอย ทำไมแฟมิลี่เราอดอยากจัง”
“มาอยู่กับหนูสิ” น้องเมษว่าเจื้อยแจ้ว ชวนคนอื่นมานอนบ้านหน้าตาเฉย ไม่ได้ถามพ่อบ้างเลย “พ่อจ๋าทำข้าวอร่อยที่ซู้ด”
“พ่อจ๋ามีลูกชายพูดมากที่ซู้ดด้วย” พฤษภาลากตัวเด็กอ้วนมานั่งตัก ไม่ลืมอุ้มน้องจอชอีกคนมาซบอกกันคนละด้าน
เฟรดเหลือบมองแล้วทำปากเบะ “ใครบอกเล็กๆไม่ ใหญ่ๆเอานะ”
“อะไรคุณ ทำหน้าทำตา..กวนโอ๊ยว่ะ”
“ใช่ซี..” เขายักไหล่ “ผมมันตัวโต ไม่น่ารักเหมือนเด็ก ไม่น่าเอ็นดู”
“วัยคุณเขาไม่ใช่เอ็นดูแล้ว” กุ๊กขำ “นี่มันวัยดูเอ็น”
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง กุ๊กเมย์แก้มแดงไปหน่อยเพราะดันพูดทะลึ่งต่อหน้าเด็ก ต้องแก้เก้อด้วยการเปิดเพลงดังขึ้น
พวกเขามาถึงบ้านของพฤษภาตอนสี่โมงเย็น เป็นอันรู้ว่าพักหลังนี้ ตอนเช้าเฟรดจะมารับครอบครัวกุ๊กไปด้วยกัน ส่งน้องเมษที่โรง
เรียนพร้อมโจชัวร์ ตอนเที่ยงกระแดะข้ามถนนไปนั่งกินข้าวด้วยที่ร้าน ตอนบ่ายรับลูกๆกลับ แวะมาฝากโจชัวร์ที่บ้านกุ๊ก ค่อยมารับ
อีกทีตอนหัวค่ำ แล้วก็ถือโอกาสนั่งกินมื้อเย็นฝีมือพ่อครัวตัวน้อยไปด้วยในคราวเดียว
..ไม่รู้ว่ายิงปืนกี่นัด..รู้แต่นกร่วงมาตายเป็นเบือ..
“ถึงแล้วเด็กๆ” พฤษภาส่งลูกไปเบาะหลัง ตัวเองลงไปเปิดรั้วบ้าน
เด็กชายเมษาอวดภาพอีกครั้ง “นี่ลุงโชคล่ะฮะ”
แด๊ดดี้ขี้หึงคิ้วกระตุก “น้องเมษวาดภาพเก่งจัง”
“เรามีกันสามคน” เมษาพูดเรื่อยเปื่อย “บางทีลุงโชคก็มากินข้าวด้วย”
ชายหนุ่มเงี่ยหูฟัง “แล้วไงต่อครับ” เขามองกุ๊กเมย์ไขกุญแจง่วน
“ลุงโชคอาบน้ำกับพวกเราด้วย” โจชัวร์เล่าบ้าง
“อืม..”
“ใช่ๆ..อาบกับหนู อาบกับจอชชี่” เมษาพยักหน้า “อาบกับพ่อจ๋า”
เฟรดตาเขียวปั๊ด หน้าดำหน้าแดงเหมือนกินโดนของแสลง “ห๋า..”
“วันนั้นหนูนอนกับจอชชี่ ใช่มั้ยจอชชี่” น้องเมษอารัมภบท “เราสวดมนต์กันด้วย หนูบอกให้สวดนะโมตัสสะ แบบเนี้ย..”
เฟรดมองคนที่กำลังจะเดินมาที่รถ แต่สงสัยจะทำกุญแจบ้านตกร่อง เห็นหาตามพื้นใหญ่ เขาหันกลับมาล้วงความลับต่อ “แล้วไง
ครับ”
“พอท่องแล้วเราก็ยกมือไหว้” ไอ้แสบยังฝอย “เราจะฝันดี ฝันดี”
เขามองซ้ายมองขวา ในที่สุดก็เจอถุงของฝากจากนิวซีแลนด์ เป็นช็อคโกแลตนมอร่อยที่สุด เด็กๆต้องชอบแน่นอน
“น้องเมษครับ..หนูเล่าให้ลุงฟังหมดเลยได้มั้ย เอาเฉพาะตอนลุงโชคกับพ่อจ๋าเนอะ..นี่ไง ลุงมีช็อคโก้ให้นะ อร่อยด้วย”
เมษาเอียงคอมอง “ลุงโชคจะไม่อาบน้ำ แต่ว่าพ่อจ๋าบอกให้มาอาบ”
โจชัวร์แบมือขอช็อคโกแลต ตัวเองไม่ได้ช่วยอะไรแต่ก็อยากกิน
“แล้วไงต่อครับ” เฟรดชักควันออกหู ไม่รักนวลสงวนตัวตามไทยโบราณเลยไอ้กุ๊กนี่! “นี่..อันนี้ก็อร่อยนะ ช็อคโก้สอดไส้มิ้นต์”
เด็กชายเมษาเคี้ยวหยับๆ “แล้ว..แจ้บ พ่อจ๋าก็ดึงกางเกงลุงโชค” ไอ้ตัวร้ายเลียตามง่ามนิ้ว “พ่อจ๋าบอกว่า กะจั๊วะเล็กเหรอ อย่าง
เงี้ย!” น้องเมษเป็นพวกความจำดีจัด ใครอย่าได้พูดอะไรต่อหน้าเด็ดขาดเชียว!
เฟรดขบกรามแน่น
โจชัวร์ช่วยบ้าง “แล้วอาเมย์ก็ว่า..อู้ว ไม่เล็กจริงด้วย”
น้องเมษหักช็อคโก้มิ้นต์เข้าปาก “แล้วพวกหนูก็สาดน้ำกันใหญ่เลย”
“ใช่ๆ จอชสนุกมากด้วย” โจชัวร์อวดแด๊ด
ร่างสูงมองคนที่เพิ่งจะหากุญแจบ้านเจอ “พ่อจ๋าถอดเสื้อมั้ยครับ”
“ถอดหมดเลย” น้องเมษถลกเสื้อตัวเองขึ้นไปกองบนคอ แอ่นพุงกลมๆแล้วเอาไปแปะกับแขนลุงเฟรด “พ่อจ๋าไม่ได้ใส่กางเกงใน
นินจาเต่าด้วย!”
เฟรดนึกภาพเนื้อตัวเปลือยเปล่าล่อนจ้อนของกุ๊กเมย์กับไอ้พี่เมียคิดไม่ซื่อแล้วอยากกระโดดตึกตาย ถ้าสองคนนี้อยู่กันตามลำพัง
..อะไรจะเกิดขึ้น!..
“มีอะไรอีกมั้ยคนเก่ง” เขาตะล่อม
“อันนั้นอะไรอ่ะ” เมษาชี้ไปทางเยลลี่เจลลี่แบร์
“ลุงให้ทั้งถุงเลยเอ้า” เขายกมากองบนตัก “ซื้อให้ล้นโลกเลย แต่มีข้อแม้ว่าพวกเราต้องช่วยกันสังเกตพ่อจ๋ากับลุงโชคแล้วรีบ
มาบอกลุง”
“เบอร์เกอร์ด้วยใช่มั้ยฮะ”
“ได้คร้าบ” เขาหัวเราะ จะว่าหลอกง่ายหรืออะไรก็ไม่แน่ใจ
“หนูชอบเบอร์เกอร์คิง” หรือจะเป็นผู้ใหญ่กันแน่ที่โดนหลอก “มีเบอร์เกอร์เขียวๆกับขาวกับเหลืองในห้างด้วย พ่อจ๋าบอกว่าอร่อย
มาก”
“ของซับเวย์ใช่มั้ย” เฟรดติดสินบน “ได้ทุกอย่างที่รัก..”
พฤษภาเดินใกล้เข้ามา เอื้อมมือหมายจะเปิดประตูรับเด็กๆ
“
ลุงโชคกับพ่อจ๋านอนด้วยกันฮะ”
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 910958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก