'สนธิสัญญา'
พฤษภายืนกำกับพ่อครัวรุ่นน้องอยู่หน้าเตา กลิ่นเครื่องแกงผัดเผ็ดหมูป่ารสจัดจ้านลอยคลุ้งอยู่ทั่วครัว
“ความอร่อยมันอยู่ที่หนังนี่ล่ะ เลือกเอาที่ไม่เหนียว รสเครื่องเทศมันจะได้ซึมเข้าเนื้อ” เขาสาธิต ผัดเนื้อกับเครื่องแกงจนเข้ารส ปรุงให้หวานเค็มกลมกล่อม ได้กลิ่นหอมฉุนจากโหระพา ข่า พริกไทยกับลูกผักชี
เด็กหนุ่มอีกคนพยักหน้าหงึกหงัก รับตะหลิวไปจากมือพ่อครัวใหญ่แล้วใส่มะเขือเปราะหั่นเสี้ยวลงผัดพร้อมใบมะกรูด พริกไทยอ่อนและพริกชี้ฟ้า พอสุกค่อยตบท้ายด้วยโหระพาเพิ่มกลิ่น
“โอเคเลย” กุ๊กพฤษภ์ลองชิมรส จานนี้เขาปรุงให้ดู ลูกมือช่วยผัด จานหน้าต้องให้ทำเอง “ที่สำคัญ เสร็จแล้วต้องเสิร์ฟแบบจานร้อนถึงจะอร่อย”
“ครับ” เจ้าหนุ่มยิ้มหน้าแฉล้ม
“เมนูต่อไป แกงป่าปลาเห็ดโคน” พฤษภาเรียกเด็กๆเข้ามายืนดู
“เมย์!!”
มีเสียงโครมดังจังเบ้อเร่อตรงประตูห้องครัว สาวน้อยที่กำลังยกเครื่องแกงเข้ามาสะดุ้งเฮือก ปล่อยใบยี่หร่ากับกระชายหั่นฝอยร่วงเกลื่อนพื้น กุ๊กพฤษภ์อ้าปากค้าง หันขวับไปมองทั้งมือที่กำลังชูปลาเตรียมลงหม้อ
เฟรดเหนื่อยหอบ ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ ไม่รู้เพราะอากาศร้อนเมืองกรุงหรือกำลังโมโหจนหน้าเขียวหน้าเหลือง ที่แน่ๆ..เขาหิว!
“อะไรน่ะ” ชายหนุ่มตวัดตามองฉับ
เจ้าเด็กที่กำลังจะยกผัดเผ็ดหมูป่าออกไปหน้าซีดเผือด
“ผ..ผ..ผัดเผ็ดหมาป่า เอ้ย! หมูป่าคร้าบ”
หนุ่มฝรั่งทำจมูกฟุดฟิด กลิ่นแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ ร้อนแรงจัดจ้านถึงทรวง ฝีมือกุ๊กพฤษภ์แน่แท้ คอนเฟิร์ม! “เอามานี่! จะกินเลย”
พฤษภางงเป็นไก่ตาแตกคำรบสอง ไอ้ลูกมือตัวน้อยก็ช่างกระไร มันไม่ยกกับข้าวไปเสิร์ฟลูกค้าแล้วยังกุลีกุจอตักข้าวสวยให้ผู้บุกรุกอีก “เฮ้ยๆ..”
“อะไร? มีปัญหาเหรอ” เฟรดขี้เกียจพูดให้น้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรง ลากเก้าอี้กลมแถวนั้นมาได้ก็คลายเนคไทแล้วนั่งกินมันทันที
“คู๊ณ!” กุ๊กกัดฟันกรอด เขวี้ยงปลาเห็ดโคนใส่หน้าโจรปล้นของกิน
เฟรดหลบวูบ ปลาเจ้ากรรมเลยปะทะหน้าเด็กอีกคนแทน เหม็นคาวปะแล่มๆ เขาหันมอง เลิกคิ้วยียวน “ถ้าไม่ให้กินเจออาละวาดนะ”
“กินยาไม่เขย่าขวดเหรอไอ้ฝรั่งขี้นก!”
“ใครกันแน่ไม่เขย่าขวด” เขาว่าเสียงฉุน ตักคำแรกเข้าปากได้อารมณ์หงุดหงิดค่อยคลายลง มันต้องแบบนี้สิ รสมือกุ๊กเมย์เท่านั้นที่ถึงใจ ผัดเผ็ดรสจี๊ดจ๊าด เค็มหวานกลมกล่อม ทั้งรสทั้งกลิ่นอวลในปากรวมไปกับความกรุบกรอบจากหนัง เนื้อหมูป่าเหนียวนุ่มพอดีคำเคล้าไปกับรสเครื่องแกงเผ็ดร้อน
..ถ้าไม่ใช่ฝีมือของกุ๊กเมย์ก็กินไม่ลงหรอก..
“ผมโทรสั่งผัดไททำไมให้คนอื่นทำ” ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องอย่างจับผิด ถึงอย่างนั้นปากก็ทำหน้าที่เคี้ยวและกลืนต่อไป
พฤษภาอ้าปากหวอ ละล่ำละลัก “ใครบอก..ก็..ก็ทำให้แล้วนี่”
“คิดว่าผมเป็นใครฮึเมย์ ผมกินฝีมือคุณแค่เดือนเดียวก็เหมือนกินมาศตวรรษหนึ่งแล้ว อย่ามาหลอกกันให้ยาก” เขาชี้ช้อนใส่หน้ากุ๊ก “จะบอกให้ว่าผัดไทรสชาติดีนะ แต่กินไปก็รู้ว่าคนทำยังประหม่า ขาดความใส่ใจ คิดแต่จะทำให้มันเสร็จๆ ถ้าคุณทำจริงมันต้องไม่ใช่แบบนี้ ผมพูดถูกรึเปล่า”
เด็กๆที่เหลือพากันกระซิบกระซาบ คนทำตัวจริงอย่างหนุ่มน้อยผัดเผ็ดหมูป่าเมื่อครู่หน้าแดงก่ำ เจอกุ๊กพฤษภ์หันมองด้วยสีหน้าดุๆก็ถึงกับหงอยทันที มือใหม่หัดทำ ใครจะเพ่งสมาธิได้ขนาดนั้น แค่ปรุงให้มันเสร็จก็ยากแล้ว
“คุณเฟรดสุดยอด” มีเสียงปรบมือ “แฟนพันธุ์แท้พี่พฤษภ์นี่นา”
เฟรดถือลูกบ้าเป็นคติประจำใจ “แน่นอน”
พฤษภาร้อนผ่าวทั่วหน้า โบกมือไล่คนอื่นกลับไปทำหน้าที่ตัวเอง ส่วนผัดเผ็ดหมูป่าจานเก่าก็ต้องยกให้ไอ้คนบ้าดีเดือดที่บุกเข้ามากินไปโดยปริยาย
“เฮ้อ..” คุณพ่อลูกหนึ่งนั่งเท้าคางมองแขกไม่รับเชิญ
“อร่อยมาก” เฟรดชมจากใจจริง แต่ไม่รู้คนฟังมันจะดีใจหรือเปล่า
“บ้าสุดกู่” มองไอ้คนที่แม้แต่พริกไทยอ่อนมันก็กินจนไม่เหลือ ถ้าเลียจานได้ไม่รู้หมอนี่จะทำมั้ย “บ้าเกินคำบรรยาย”
ร่างสูงดื่มน้ำตบท้าย เป็นฝรั่งที่กินเผ็ดได้อย่างหน้าชื่นตาบานและไม่มีวี่แววจะแหกปากร้องว่าโซ ฮอทแต่อย่างใด “ขอบคุณที่ชม”
กุ๊กเบะปาก ไม่อยากเผชิญหน้ามันหรอก เห็นท่าทางแบบนี้แล้วชวนคิดถึงไอ้เรื่องอย่างว่าทุกที ใช่ว่าจำได้ ดีที่เมาจนไม่รู้เรื่อง แต่ความรู้สึกเจ็บแปลบปลาบมันยังฝังอยู่ในไขสันหลังกับบั้นท้ายน้อยๆของตัวเอง
..พ่อเล่นตะบันด้วยดุ้นฟืน ไม่เจ็บไม่ปวดก็ซูเปอร์แมนแล้วแม่ง..
“อิ่มแล้วก็ออกไปเลยไป คนจะทำงาน” พฤษภาลุกขึ้นยืน อีกฝ่ายเลยคว้าแขนหมับจับหนึบหนับไม่ยอมปล่อย “เฮ้ย..ป๊ะเอ็งเป็นตุ๊กแกเหรอ”
เฟรดยักไหล่ “คุยกันก่อน”
“ไม่มีอะไรจะคุย ไอ้กร๊วก”
“กร๊วก?” หนุ่มฝรั่งต้องไปเปิดพจนานุกรมไทยอีกแล้ว
“จะ..ทำ..งาน” คราวนี้หนุ่มไทยถลึงตามอง
ดวงตาสีอ่อนมองอย่างลุแก่โทษ ยอมปล่อยมือแต่กำแขนแทน “คุณโกรธผมใช่มั้ย” เขาเสียงอ่อย “ผมไม่ได้ตั้งใจ..” แต่ได้ดั่งใจจังว่ะ
“อะไร” กุ๊กคิ้วกระตุก หันมองซ้ายขวา ไอ้ลูกมือทั้งหลายมันนั่งหูผึ่ง กางเรดาร์รอรับข่าวสารจากปากฝรั่งแล้ว
“ก็เรื่องที่..”
“พูดเรื่องอะไร! ไม่รู้ไม่ชี้ จำไม่ได้ ความจำเสื่อม สัญญาณไม่ชัด” พฤษภาโบกมือปัดๆยกใหญ่ “ช่างหัวมันเถอะ อโหสิ กินแล้วก็แล้วกัน เออ..แต่จ่ายตังค์มาด้วยล่ะ” ทีนี้ก็โยนเข้าเรื่องผัดเผ็ดเจ้ากรรมซะงั้น
เฟรดลุกขึ้นยืน กำข้อมือเล็กไว้หลวมๆ ดวงตาทั้งสองจ้องตรง “เมย์..ไม่ใช่เรื่องผัดเผ็ดหมูป่า” เขากระซิบ
“แต่เป็นเรื่องที่เรา..ร่วมรักกัน”
......
ย๊ากกก
กว่าจะได้แต่ละตอน
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 912139 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก