โจชัวร์นั่งจุ้มปุ๊กอยู่หลังโต๊ะรับแขก เด็กชายใช้กำปั้นทุบดินน้ำมันสีเขียวจนนิ่ม กว่าจะคลึงเป็นรูปเต่ากลมๆได้ก็ร่วมชั่วโมง
“คุณหนู..” ป้าสาวย้ายร่างตุ้ยนุ้ยเข้ามาในห้อง “วันนี้จะทำสตูว์ตับไก่ ใส่แครอท ใส่มะเขือเทศ อยากทานอะไรอีกมั้ยคะ”
“น้ำพริกลงเรือ”
แกขำก๊าก เด็กฝรั่งแต่ดันนิสัยไทยจ๋า “เด็กๆกินเผ็ดมากไม่ดีนะ”
โจชัวร์ส่ายหัวหวือ ตั้งหน้าตั้งตาปั้นไมกี้ ไมกี้คอลเล็คชั่น ตั้งใจไว้ว่าวันจันทร์นี้จะเอาให้เพื่อนเมษา ฝีมือของจอชดีขึ้นมากๆ ไมกี้มีกระดองแล้วด้วย
มีเสียงโทรศัพท์ดัง ป้าสาวผละไปรับ พอแกยื่นหน้ามาบอกว่าแด๊ดดี้เฟรดดี้โทรมา โจชัวร์กู๊ดบอยก็ลุกพรวด วิ่งตุบตับไปคุยทันที
“แด๊ดดี้ใจร้าย!” เจ้าตัวเล็กแผดเสียง เมื่อคืนก็ไม่กลับบ้าน เมื่อเช้าแว้บมาแป๊บเดียว หอบกระเป๋าออกไปต่างจังหวัดจนได้ “จอชน้อยใจ น้อยใจ”
‘I’m sorry, good boy.’ ปลายสายว่าเสียงเศร้า ‘ขอแด๊ดแก้ตัว อาทิตย์ไหนว่างจะพาไปเที่ยวทะเลนะลูกรัก’
“Cross your heart!!” ไอ้ตัวน้อยเท้าเอวจังก้า
แด๊ดดี้เฟรดหัวเราะเบาๆ ‘สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือรัสเซลล์เลย’
“เอาอีก๋อยเคลวินมาฝากจอชด้วย”
......
เฟรดอมยิ้มน้อยๆ โจชัวร์ฝอยน้ำลายแตกฟองกระทั่งเสียงแหบ เขารู้สึกผิดกับลูกชายที่ต้องปล่อยให้อยู่กับพี่เลี้ยงตามลำพัง แต่มันช่วยไม่ได้ที่เมื่อคืนเขาดันเหนื่อยจนเผลอหลับผล็อย..คาอก
ออกจากโรงแรมกลับบ้านได้ไม่ทันไรก็ต้องดิ่งมาสัมมนาถึงพัทยา ไม่อย่างนั้นเขาคงจะมีน้ำใจพากุ๊กพฤษภ์ไปส่งถึงบ้านแล้วก็ไปกินมื้อเที่ยงต่อกับโจชัวร์ที่มธุปายาสอย่างที่เจ้าตัวแสบเรียกร้องก็ได้
“คืนนี้แด๊ดจะโทรหาใหม่ อย่าดื้อกับป้าสาวนะ”
‘จอชจะเป็นเด็กดีฮะ’ ว่าแล้วก็วางสายกริ๊ก
ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เขาหิวจนไส้กิ่ว เมื่อเช้าอาหารที่สั่งมากินห่วยแตกเสียอยากขย้อน ถ้าเป็นโรงแรมที่เขาทำงานอยู่จะเตะตูดเชฟส่งไปเรียนใหม่ตั้งแต่หุงข้าว ที่ร้ายกาจคือ ผัดไทเส้นจันทน์ของที่นั่นมันยิ่งกว่าเอาเส้นสปาเก็ตตีที่ยังไม่ลวกมาให้เคี้ยวเสียอีก นี่ยังไม่นับรวมกลิ่นเหม็นน้ำมันหมูสุดขั้ว เต้าหูแข็งปาหัวคนแตกกับกุ้งสดผัดไม่สุกคาวๆเลี่ยนๆ
“ก็อร่อยดีนี่ครับ” พวกผู้บริหารที่มาด้วยบอกอย่างนั้น “แต่ถ้าเทียบกับฝีมือคุณพฤษภ์ ผมว่ามันแค่ห่างกันเหมือนโลกกับดาวพลูโตเท่านั้นเอง”
“ผมคงกินอาหารที่ไหนไม่อร่อยเท่ามธุปายาสแล้วล่ะ” เขาพึมพำ สลัดเส้นผัดไทเหนียวๆหล่นเผละลงกับจาน หมดอารมณ์กินทันที
“แบบนี้ก็แย่น่ะสิ เพราะคุณคงผูกขาดกุ๊กพฤษภ์ไว้คนเดียวแล้ว”
เฟรดถอนหายใจ หมดจากมื้อที่แสนทรมานก็เข้าห้องประชุม กว่าจะเรียบร้อยทุกอย่าง เล่นเอาเขาเกือบคลาน ใช้สมองหลังจากหายแฮงค์มันแย่ยิ่งกว่าออกกำลังเข้าจังหวะเมื่อคืนร้อยเท่า
..ว่าแล้วก็นึกถึงคนที่เมาสติแตกได้อย่างน่ารักที่สุด..
ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกลี่ยริมฝีปากตัวเอง มันยังระบมอยู่เล็กน้อยจากแรงต่อยเมื่อเช้า ตัวเล็กแต่หมัดหนักเป็นบ้า แล้วดูเอาเถอะ กุ๊กโดนเข้าไปตั้งหลายยก ตื่นมายังมีแรงรบกันต่อได้ หนุ่มไทยนี่ไม่ใช่ย่อยเลยทีเดียว
และโดยไม่ทันรู้ตัว เขาก็กดโทรออกหา ‘กุ๊กพฤษภ์’ ในวินาทีนั้น
‘เราชาวนาอยู่กับควาย พอหมดงานไถ เราขี่หลังควายชมทุ่ง ฮุ่ยๆๆๆ’
เฟรดขมวดคิ้ว ละออกดูหน้าจอไปครู่ ชื่อที่โทรออกก็ยังเป็นกุ๊กพฤษภ์ แต่ไหงเสียงรอสายมันฟังปะแล่มชอบกล
‘เราชาวนาอยู่กับควาย..ควาย..’
สัญญาณยังดังต่อเนื่อง..แต่ไม่มีคนรับสาย
“อะไรวะ” หนุ่มฝรั่งชักสีหน้า กดโทรอีกหน
‘พออาบน้ำควายสำราญแล้วเสร็จจากงาน..’
“คุณเป็นอะไรกับควายนักเหรอกุ๊ก!” เฟรดเริ่มหงุดหงิด บอกตัวเองว่าจะลองกดอีกสักครั้ง..แค่ครั้งเดียวหรอกน่า
‘เราชาวนาอยู่กับ..ควาย..ตื้ด..ตื้ด..ตื้ดด..’
..คราวนี้กดตัดสายเขาเลย!..
“บ้าอะไรนี่” ร่างสูงถึงกับมึนงงไปครู่
‘ไม่มีสัญญาณจากหมายเลขที่ท่านเรียก..’
..ปิดโทรศัพท์!..
“อ้อ..เล่นแบบนี้งั้นเหรอ ได้นะ..ได้! Fine!” เฟรดเตะทรายริมหาดพัทยาด้วยความไม่สบอารมณ์ “What the fuck!”
..ไหนบอกให้ลืม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไง..
..สรุปว่าคนที่ไม่ลืมแล้วยังหลบกันคือคุณต่างหาก เมย์!
“It’s up to you!”
สาวๆแถวนั้นพากันหัวเราะคิกคัก เมียงมองฝรั่งรูปหล่อร่างบึ้กในเชิ้ตสีฟ้าน้ำทะเล ดวงตาสีสว่างปรายมอง เธอคนหนึ่งก้มหัวพลางยิ้มให้
“five hundred per night”
เฟรดยักไหล่ พยายามนึกเรื่องอื่นแทนความรู้สึกผิด
..ไม่รับสายเอง จะมาด่าทีหลังไม่ได้นะกุ๊ก..
“Let’s go, dear”
......
โจชัวร์นั่งหาววอดอยู่ในรถ วันนี้แด๊ดปลุกตั้งแต่ตีห้าสี่สิบห้า เด็กชายลุกได้ทั้งตาที่ยังปิดก็ถูกลากมาอาบน้ำปะแป้งแต่งตัวแล้วโยนขึ้นรถ
“วันนี้มีอะไรพิเศษเหรอฮะ”
เฟรดขมวดคิ้วมุ่นมาตั้งแต่วันเสาร์แล้ว “ไม่มี”
“แล้วทำไมจอชต้องตื่นเช้าด้วย” ว่าแล้วก็หาวปากกว้างอีกรอบ
“ไม่รู้เหมือนกัน” เขาตอบได้ที่ไหนว่าเพราะอะไรถึงต้องหิ้วปีกเจ้าหนูโจชัวร์มาโรงเรียนก่อนลุงภารโรงจะแหกขี้ตาตื่น รู้ตัวอีกทีก็โผล่มานี่
“ฮ้าว..” จอชตายิบหยี
“เอาไม้จิ้มฟันถ่างตามั้ยกู๊ดบอย”
“จอชลงได้ยัง” เด็กชายนั่งกอดอก หน้าตากระเง้ากระงอดมาเป็นชั่วโมง แด๊ดไม่บอกเหตุผลว่าพาจอชตื่นแต่เช้าเพื่อมานั่งจับเจ่าในรถทำไม
“อีกแป๊บ” เขาเหลือบมองกระจกส่องหลัง
ผู้ปกครองทยอยมาส่งลูก เสียงเด็กๆวิ่งกันเจี๊ยวจ๊าว เวลาเข้าแถวเคารพธงชาติคือแปดโมงตรง ตอนนี้อีกยี่สิบนาทีจะมีเสียงออด ปกติน้องเมษจะมาราวเจ็ดครึ่งไล่เรี่ยกันกับโจชัวร์ แต่นี่เขายังไม่เห็นวีออสคันนั้นเลย
“แด๊ดดี้รออาเมย์เหรอ”
เฟรดหันขวับ รู้สึกเนคไทที่ผูกอย่างดีรัดคอขึ้นกะทันหัน “เปล๊า!”
“ทำไมต้องเสียงสูงด้วย กั้กๆ”
“ภาษาไทยเขาเรียกว่า เด็กแก่แดด” เขาบิดจมูกลูก หันกลับมาอีกที วีออสคันจิ๋วแล่นเข้ามาเทียบแล้ว “เข้าเรียนกันจอช”
..ใครบอกไม่ได้รอไม่ทราบ?..
โจชัวร์ปีนไปดึงกระเป๋าอนุบาลมาสะพายหลัง เจ้าตัวเล็กผลักประตูรถแล้วกระโดดตุบลงมายืนข้างเมอร์ซีเดส ยิ้มแฉ่งให้เด็กชายเมษาที่ดูเหมือนจะพุงป่องมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า
“จอชชี่”
“เมซซี่”
เฟรดลงมายืนข้างรถตัวเอง สอดส่ายสายตาหาพ่อของน้องเมษแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาส่งลูก
“คุณเฟรด” โชคชัยล็อครถ ยื่นกระเป๋าให้น้องเมษแล้วขยับเข้ามาหาหนุ่มฝรั่ง เขายิ้มทักนายจ้างชั่วคราว “คืนนั้นโอเคใช่มั้ยครับ”
คนฟังคิ้วกระตุก อดกระแอมแก้เก้อไปสองสามหนไม่ได้ “ดีครับ..”
..เยี่ยมเลย..ซาบซ่านถึงขั้วหัวใจแบบสุดเหวี่ยง..
..Too much..So much..Very much..
“ว่าแต่..” เขายืนตัวแข็งหากสายตาล่อกแล่ก
โชคหัวเราะ หันมองเข้าไปในรถ “หมายถึงพฤษภ์เหรอครับ วันนี้เขาไม่ได้มาส่งน้องเมษ พอดีผมไปรับที่บ้านเลยฝากให้ผมมาคนเดียว”
เฟรดเลิกคิ้ว “ทำไมเขาไม่มา”
“เข้าครัวไปแล้วครับ พอดีวันเสาร์อาทิตย์เขาลาหยุด วันนี้คงจะแก้ตัว เข้าไปทำอาหารตั้งแต่ไก่โห่ ท่าทางไฟแรงดี ดุเดือดเลือดพล่านมากมาย”
“ดุเดือดเลือดพล่าน?”
“ครับ..เมื่อคืนเห็นเผาพริกเผาเกลืออยู่ ผมนึกว่าเขาแช่งใคร พอถามก็ว่าจะตำน้ำพริกนรกสูตรจัดจ้านเอาให้ตกอเวจีขุมที่สิบแปดไม่ต้องผุดต้องเกิด”
เฟรดพยักหน้ารับ วันไหนคงต้องเข้าไปขอชิมน้ำพริกที่ว่าแล้ว
“เขา..แบบว่า..” ชายหนุ่มยักไหล่ “ไม่ได้ป่วยตรงไหนใช่มั้ย คือ..ปวดเอว ปวดหลัง ปวดก้นกบ สะโพกเคล็ดขัดยอก เลือดออกตามไรฟัน”
โชคหัวเราะก๊าก “สบายดีครับ แข็งแรงจะตาย เมื่อวานพอคิดสูตรน้ำพริกเสร็จ ผมเห็นเขาเอากระดูกหมูมานั่งสับ เล่นซะเขียงหักเป็นสองท่อน บอกว่าจะทำน้ำซุปกระดูก แถมยังเอากระสอบแป้งมาต่อยเล่นอีกนะ เขาว่านวดเอาไว้เผื่อทำปั้นสิบที่ร้าน แต่สงสัยแรงเยอะเกิน ถุงแป้งเลยแตกโพล๊ะ”
เฟรดกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาจะได้พอหายรู้สึกผิดขึ้นมาได้บ้าง เกิดมานอนซม ไข้ขึ้น ไม่สบายร้องไห้ฟูมฟาย เขาคงจะรู้สึกแย่กว่านี้ “ถ้างั้นผมก็เบาใจที่เขาไม่ได้ป่วย”
“ไม่หรอกครับ ร้อยวันพันปีถึงจะไม่สบาย อีกอย่าง เขาเป็นคนอารมณ์ดีด้วย ไม่เครียด ไม่เจ็บป่วยง่ายๆ เมื่อวานยังเล่นตลกคาเฟ่ให้ดูเลย”
“ตลกคาเฟ่?”
โชคยิ้มรื่น “ครับ..เอาโบโลน่าหมูไปแปะผนังแล้วขว้างลูกดอกใส่ ยิ่งบิ๊กไบท์ที่แขวนอยู่นี่พรุนจนเละเชียว พวกผมหัวเราะกันฮากลิ้ง”
คนได้ยินกลับขำไม่ออก
..The cook’s revenge!!..
“ยังไงก็ตาม ผมดีใจที่เขายังเป็นกุ๊ก..ทรงพลังเหมือนเดิม” เฟรดนึกภาพอย่างสยดสยอง แอบเสียววาบตรงส่วนกลางขึ้นมาทันใด ไม่ใช่มีอารมณ์..แต่เป็นความรู้สึกเหมือนเห็นข่าวภรรยา ‘สับ’ ของรักของหวงของสามีด้วยปังตอหั่นกระดูกหมูแล้วทิ้งลงคอห่านก่อนจะกดชักโครกตามประมาณนั้น
“แน่นอนครับ” โชคจับมือกับหนุ่มตัวใหญ่ด้านหน้า “เอาไว้เที่ยงนี้คุณมาสิ ผมจะบอกพฤษภ์ให้เตรียมเมนูพิเศษไว้ให้ ไม่รู้น้ำพริกนรกอเวจีขุมที่สิบแปดพอจะเสิร์ฟขึ้นโต๊ะได้รึยัง อยากให้คุณมาลองนะครับ”
เฟรดกระแอมเบาๆ เกิดอาการหายใจไม่ออก ลำคอแห้งผาก เป็นหวัดคัดจมูก อยากทาถู ทาถูแก้น้ำมูกไหลขึ้นมาเสียอย่างนั้น
..เหมือน 2012 จะมาถึงชีวิตเขาก่อนเวลายังไงชอบกล..
แด๊ดดี้ลูกหนึ่งได้ยินเสียงออดเรียกเข้าแถว จอชชี่เมซซี่ยังยืนคุยกันข้างรถอยู่เลย “ไปเร็วเด็กๆ ครูแหม่มมาตามแล้ว”
เมษากระพุ่มมือไหว้ลุงกับแด๊ดดี้เฟรดดี้ โจชัวร์โบกมือบ๊ายบายแล้วเดินตามเพื่อนต้อยๆเหมือนลูกเป็ดติดแม่เข้ารั้วโรงเรียนไป
“ผมต้องขอตัวไปร้านก่อน ยังไงเที่ยงนี้ถ้าติดธุระ โทรหาพฤษภ์ให้ส่งมื้อเที่ยงไปได้เสมอนะครับ มธุปายาสยินดีบริการ” โชคชัยพูดคล่อง
เฟรดยิ้มรับด้วยสีหน้าไม่สู้จะดี ถ้าบอกแบบนี้ก่อนที่จะร่ายยาวเรื่องการทำอาหารพิสดารของกุ๊กเมย์ เขาคงดีใจอยู่หรอก “แล้วผมจะโทรหาครับ”
..แต่เอาวะ! ตายเป็นตาย!..
ชายหนุ่มขับรถกลับมาบริษัท หลังประชุมช่วงเช้าแล้วก็กลับเข้ามานั่งจมจ่อมกับกองเอกสารเป็นพะเนิน ซีอีโอเหมือนพวกรับจ้างบริหาร ความเครียดของเขาอยู่ที่การทำอย่างไรให้บริษัทมีรายได้เติบโตและมั่นคงมากกว่าที่เป็น
..ไม่อย่างนั้นเขาก็เลิกจ้างเท่านั้นเอง..
เฟรดพลิกดูโครงการรีสอร์ทที่จังหวัดกระบี่ พูดในแง่ธุรกิจแล้ว อาจไม่ดีนักที่ต้องลบโปรเจ็คหลายอย่างทิ้งทั้งที่ปูทางมาเกือบจะถึงฝั่ง แต่ในแง่ของจริยธรรมและสามัญสำนึกต่อธรรมชาติ เขานับถือคุณรชตจริงๆ
บริษัทข้ามชาติบางแห่งเข้ามาเทคโอเวอร์กิจการของไทย ใช้เงินปั่นแล้วฟาดหัวชาวบ้านตาดำๆเพื่อให้ขายเอกสิทธิ์ในที่ดิน เสร็จแล้วก็ทำการหักร้างถางพง ถล่มหน้าดิน เกรดให้เรียบทำลานอเนกประสงค์ ถมทะเลให้ตื้น การกระทำแบบนั้นเขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าแย่ แต่ในบางครั้งก็ต้องยอมรับว่าทางหน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องเองนั่นล่ะมีส่วนร่วมรู้เห็นกับกลุ่มนายทุนไปด้วย
“ขออนุญาตค่ะบอส” ป้าแม่บ้านเคาะประตูแล้วโผล่หน้าเข้ามาหา
“เรียกชื่อผมก็ได้ อย่าใช้คำว่าบอสเลย” เฟรดยิ้ม “ผมรักภาษาไทย”
คุณป้ายิ้มรื่น ได้ยินว่าในหมู่พนักงานชื่นชอบหนุ่มฝรั่งสำเนียงไทยจ๋าคนนี้อย่างออกนอกหน้านอกตา แค่เห็นคนต่างชาติพูดสวัสดีชัดๆก็เป็นปลื้มแล้ว นี่เจ้านายเล่นนั่งกินน้ำพริกปลาทูหน้าตาเฉย แบบนี้คงคลั่งอีกหลายเท่า
“กาแฟค่า” แกเข้ามาทำหน้าที่เสิร์ฟอาหารอย่างเต็มตัวแทนเลขาสาวๆที่ให้ทำแต่งานเอกสารพอ ไม่รู้ว่าทำไม แต่ได้ยินเสียงนินทาว่าถึงเจ้านายจะหล่อลาก แต่ลูกชายภรรยาเก่านี่แสบสันต์สุดๆ “บ่ายแล้ว น่าจะพักก่อน”
เฟรดวางงานลง เหลือบมองนาฬิกา เพิ่งรู้ตัวว่าปาเข้าไปบ่ายโมงกว่าเขายังไม่ได้กินมื้อเที่ยงเลย “อืม..” เขาครุ่นคิด เรื่องเมนูอาหารนี่เรื่องใหญ่ พลังงานเขาก็มาจากอาหารดีๆทั้งนั้น แล้วยิ่งได้รสชาติดีๆเข้าปากแล้ว เขาว่ามันสำคัญกว่าเรื่องบนเตียงอีกนะ
..แล้วถ้าได้คนทำอาหารรสเด็ดแถมเรื่องบนเตียงก็เด็ดล่ะ..
เฟรดส่ายหัวหวือ ไอค่อกแค่กไปอีกสองสามหนเหมือนจะไล่ความคิดปะแล่มๆทิ้งไป นี่เขาถูกขัดขวางการหาผู้หญิงคนใหม่จากโจชัวร์ถึงขั้นจะมองหาผู้ชายมาแทนเลยหรือนี่! “ผัดไท” เขาคิดเมนูนี้ออกตอนนั้นเอง
ผัดไทกุ้งสดร้านมธุปายาส วันที่ไปกิน เขาได้พบกับกุ๊กพฤษภ์เป็นครั้งแรก ถึงแม้จะไม่ใช่จานแรกที่ทำให้หลงรัก แต่มันก็เป็นจานที่ทำให้ได้พบกับคนที่เขานึกรักในรสมือ นึกแล้วก็ขำ ยังจำภาพคนตัวเล็กถือตะหลิวแกว่งไปไกวมาเหมือนจะโบกเข้าหัวได้อยู่เลย..ทั้งที่คิดว่าจะเป็นผู้หญิงแท้ๆ
..ถ้าเป็นแม่ครัว เขาคงได้ขอแต่งงานรอบสองไปแล้ว..
“ค่า..ผัดไทเนอะ” แกเมมโมรี่ใส่หัว
“เดี๋ยวผมโทรสั่งเอง” ความระแวงเมื่อเช้าหายวับ เขากดหากุ๊กทันที
‘นกเอี้ยงจ๋า ก่อนเอี้ยงเคยเลี้ยงทุยเล่า เดี๋ยวนี้เอี้ยงไปกินข้าว ปล่อยให้ทุยหัวโต’ ดูเหมือนว่าเสียงรอสายจะเปลี่ยนไปอีกแล้ว
“คนไทยชอบควายมากเหรอ” เฟรดหันมาถาม “ผมนึกว่าเป็นคำด่า”
แกทำหน้างง “ถ้าต่างจังหวัดก็ถือว่ามันมีบุญคุณนะคะ เพราะว่าสมัยก่อนไม่มีรถไถนา ไม่มีวัวควาย ชาวนาก็ไม่มีเครื่องมือทำกิน”
“แบบนี้นี่เอง” เขาพยักหน้า บางทีกุ๊กอาจจะชอบควายก็ได้
“กุ๊กไม่รับสายเหรอคะ ป้าไปสั่งเองเลยดีกว่า สงสัยคงทำอาหารอยู่”
เฟรดยิ้ม ส่งเงินให้แก ทิปค่าเดินประจำวันอีก “ผัดไทกุ้งสดนะครับ”
ป้าแม่บ้านทำงานรวดเร็วสมใจ เขาก้มหน้าอ่านงานไปได้อีกสามสี่แผ่น แกก็โผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงาน แกะห่อเรียงใส่จานเสร็จสรรพ
“มาแล้วค่า ผัดไทร้อนๆ หอมฉุยเลย”
เฟรดวางงานแทบจะทันที ยิ่งรักฝีมือของกุ๊กอีกหลายเท่า กุ๊กเมย์ไม่เคยลืมที่จะใส่ใจในทุกรายละเอียด ทั้งสีสรร ความหอม ความสวยงาม ที่สำคัญคือรสอร่อยจนกินแบบลืมตาย
เขาม้วนเส้นจันทน์ขึ้นมา เส้นเหนียวนุ่มผัดได้ที่ปรุงด้วยซอสให้กลิ่นหอมจนท้องร้อง กุ้งตัวโตผัดจนกรอบนอกนุ่มในกินได้ทั้งตัว ผัดไทที่กินตอนไปพัทยานั่นเขี่ยทิ้งลงหม้อหมูได้ทันที “หือ..” เฟรดชะงักกึก คำแรกผ่านไป อร่อย
..แต่คำที่สองมันชอบกล..
“นี่กุ๊กทำเหรอ” เขาชักไม่แน่ใจ โดยฝีมือแล้ว หน้าตาน่ากิน..ผ่าน กลิ่นหอม..ผ่าน อร่อย..ผ่าน แต่อะไรล่ะที่ไม่ผ่าน เขายังตงิดๆ “ไม่น่าใช่กุ๊กเมย์”
ป้าคนซื้อเกาหัวแกรกๆ “แต่ป้าก็สั่งผ่านเคาน์เตอร์เหมือนเดิมนะคะ”
“มันขาดอะไรไม่รู้” เฟรดลองอีกคำ ยังอร่อย แต่มันจืด..จะว่าไม่เค็มก็ไม่ใช่ ไม่เปรี้ยว ไม่เผ็ด ไม่หวาน อันนี้ก็ไม่เชิง จริงๆคือรสกลมกล่อม แต่มันเหมือนขาดอะไรไปจริงๆ..ขาดรสบางอย่างที่ถ้าเป็นกุ๊กเมย์ล่ะก็ ต้องได้รับแน่
เขาสัมผัสได้ทั้งหมด ลักษณะอาหารผ่านตา กลิ่นผ่านจมูก รสผ่านลิ้น ประมวลความพอใจผ่านสมอง แต่สิ่งที่ยังไม่ได้รับสัมผัสนั่นคืออะไร
..ยังไม่ได้สัมผัสผ่านอกซ้ายของตัวเอง..
“ใช่แล้ว..” จานนี้ไม่อร่อยในความอร่อย นั่นเป็นเพราะมัน..
..ขาดความใส่ใจ..
เฟรดวางช้อนส้อม สีหน้าบูดบึ้ง “เมย์ไม่ได้ทำจานนี้ให้ผม!”
“อ้าว..”
“ไม่เป็นไร คุณไปทำงานของคุณได้เลย” ชายหนุ่มขบกรามกรอด ยกโทรศัพท์ขึ้นอีกหน ความรู้สึกแย่ยิ่งติดลบเข้าไปอีก
..ใครบอกว่าจะลืม..ไหนว่าจะไม่จำ..
..คุณพาลใส่ผมแล้วนะเมย์!..
‘มาปีนี้ทุ่งนาได้น้ำชุ่มฉ่ำหนักหนา ผมคิดไว้ว่าเช้าขึ้นไปนาไถให้สมใจ ตื่นขึ้นตอนเช้า เจ้าควายหายไป ไม่รู้ว่าผู้ใดแอบต้อนควายตอนกลางคืน’
เฟรดนับหนึ่งถึงสิบ กดตัดสายแล้วโทรใหม่ เขาจะยอมนับถึงห้าควายเท่านั้น ขึ้นควายที่หกยังไม่รับสาย..สาบานว่า ‘ระเบิดลง’
‘ชะชะช่า ใครวะ! ขโมยควายไป’
..สาม..
‘พวกหนังสือพิมพ์ช่วยลงข่าวทีว่าควายตาสา’
..สี่..
‘ให้รีบคืนควายไป ไม่สนใจเอาความเลย’
..ห้า..
‘ชะชะช่า ควาย ควาย ควาย ควาย ดูปีดูวับ ชะละล่า ควาย ควาย’
“คุณตายแน่เมย์!!”
จบตอนแล้ววว
กอดนักอ่านทุกท่านคร้าบบ
ง่ะ ไม่แน่ใจว่าทำไมทำตัวเอียงกับตัวหนาไม่ได้ แบบว่าพอคลุมดำแล้วบรรทัดมันเลื่อนขึ้นๆลงน่ะคร้าบ
หัวข้อ: We have 2 daddies : Last Chapter pg. 91 [1/8/56] จบแล้วจ้าา (อ่าน 910922 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก