หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[numay]

 
ชอบๆ

[TanyaPuech]

 

ชอบๆ

ตอนนี้รู้สึกว่าโกน่าร๊ากกกมากกกก

[pbred]

รออ่านส่วนที่เหลือนะ
ทัศน์กะเกรย์เปิดมาขัดจังหวะจัง (เขินเลย)

กรีนรั้งน้องโกไว้ก่อนนะ

[bulldog17]

 

[boylove_yj]

 


น่ารากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[kenghan]

กรีนรุกกกกกกก

[coon_all]

น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกก
โก๋แก่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
มีข้อสงสัยอยู่อย่าง กรีนกับเกรย์ดีกันแล้วเนี่ย
กร อ่ะ จะรู้สึกยังไง

[bakanishi1]

   โดนขัดจังหวะอ่ะ  ^^

[the_pupae]

พอเข้าใจกันแล้วคู่นี้มันน่ารักเว้ย
โกนี้พอโดนรุกแล้วรังสีฝ่ายรับจับทันที แถมตอนนี้มีงอลออกสาวแตกด้วยอ่ะ

ปล.รออีก50%อย่างใจจดดจ่อ

[naja-kitase]

สรุปโก๋แก่ เป็นรับ 

[Cacao]

โคตรสิชอบตอนนี้จริงๆเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ นั่งหัวเราะก๊ากกกกกก อย่างดังอยู่ในห้อง
ตอนเกรย์กับทัศน์เปิดประตูมาเจอกรีนกับโก๋แก๋จูจุ๊บแบบฝรั่งเศสกันอยู่
อย่างฮาาาาาาาาและน่ารักอย่างมากกกกกกกด้วย   
พอพูดถึงแฟนเก่าพี่กรีนที่ชื่อคีย์ ก็จะมีอิมเมจส่วนตัวเป็นคีย์ ชายนี่ไปแล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆ

[day9day]

น่ารักดีครับ  แต่เหมือนโกแก่ จะสาวกว่าตอนที่ผ่านๆมามากมายเลยนะครับ

 

รอในส่วนที่เหลืออีก 50% นะครับ

 

[mascot]

ชอบ ชอบ ชอบ G&G

[INDY-POET]

ต่อจากหน้า 75 รี 2226 นะครับ ผมมาต่อให้จบแล้ว


LastPart of G&G : the River of Always return

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

“ใกล้เข้าพรรษาแล้วนะมึง กูจะงดเหล้าเข้าพรรษาเว้ย”

ผมกลอกเสียงใส่โทรศัพท์ ก็เพื่อนๆตัวดีนั่นแหละครับ โทรมาชวนไปผับ

“ก็เพราะมันใกล้ไง เราก็เลยต้องรีบกินซะก่อน นิดหน่อยเอง กูอยากเต้นว่ะ ประเด็นไม่ใช่เหล้า”

“กูเพิ่งพาน้องไปเลี้ยงเหล้ามาเมื่อคืนเอง”

“บ๊ะ กูก็บอกแล้วไง ไปเต้นกัน ไปนะมึงเพื่อนเราหลายคนเลย มีพวกแม่โจ้พายัพไปด้วย” <<เป็นเพียงบทบาทสมมุติในเรื่อง ไม่เกี่ยวกับสถาบันจริงนะครับ

“เออๆ เอาเถอะ ไว้เจอกันคืนนี้ก็แล้วกัน”
ผมตอบรับอย่างเสียมิได้ แล้ววางโทรศัพท์
สายตามองไปริมระเบียง..

ไอ้โก๋แก่กำลังปลูกต้นไม้..

หลังจากเราหันหน้าไปคนละฝั่ง และปิดท้ายเมื่อผมกอดมันและขอให้อยู่..
มันก็ไม่ยักสานต่อการกอดจูบลูบไล้ แต่พาผมไปกาดคำเที่ยง!
กาดคำเที่ยง.. (กำเมือง-กาด = ตลาด)
..คือตลาดพันธุ์ไม้นานาชนิด ที่ตั้งแต่ผมอยู่เชียงใหม่มา ยังไม่เคยไปเลยซักครั้ง จนโดนด่าซึ่งๆหน้าว่า

“เสียทีที่เกิดมาชื่อกรีนจริงๆ อ้ายเขียวบ่เกยปลูกต้นไม้เนี่ยนะ บ้าไปแล้ว”

นั่นแหละครับ.. จึงจบลงที่ มันลากผมไปกาดคำเที่ยง
พันธุ์ไม้เยอะเหลือเกิน มีหลากหลายร้านละลานตา มีตั้งแต่เมล็ดพันธุ์ จนไปถึงไอ้ต้นที่เติบใหญ่สูงเลยหัวไปโขแล้ว
นอกจากนี้ ยังมีอุปกรณ์การเกษตรครบถ้วน จะเอากระถาง พลั่ว ปุ๋ย มีหมด

ไอ้โก๋แก่เอาต้นโมกข์มาลงกระถางให้ผม มันให้เหตุผลว่าหอมดี..
ผมก็ช่วยนะ ช่วยจับกระถาง ฮ่าๆ..
แล้วเมื่อสายเข้าเมื่อกี้ ผมก็แว๊บมารับโทรศัพท์

ผมเดินกลับไปที่ระเบียง..
“แล้วพี่ต้องทำยังไงกับมันบ้างละเนี่ย”

ไอ้โก๋แก่พ่นลมหายใจ เสียงดุไม่จริงจังนัก
“พี่เกิดมาชื่อกรีนได้ไง ถามจริง”

ผมอมยิ้มทั้งที่โดนด่า

“พี่ก็ต้องรดน้ำเช้าเย็น พรวนดินให้มันบ้าง ถ้าเดินๆไปเจอขี้วัว เก็บมาด้วย นั่นน่ะปุ๋ยชั้นดี”

ผมเกาหัวเบาๆ กูเป็นวิศวกรเว้ย คิดว่าจะเดินไปเจอขี้วัวตรงไหน เปลี่ยนเป็นขี้หมาได้ไหม พอเจอบ้าง ??


“แล้วพี่ก็ต้องร้องเพลงให้ต้นไม้ฟังบ้าง”

กำเลย ไปกันใหญ่ ผมไม่ใช่เกรย์นะ ที่จะแหกปากร้องเพลงได้ทุกวัน
“พี่ร้องไม่เป็น”

“โค๊ะ! ในเมื่อพี่พูดได้ พี่ก็ต้องร้องเพลงเป็นละวะ”

“อ่า..”

“อะ ลองร้องตาม”
มันว่า แล้วร้องออกเสียงเบาๆ นุ่มนวล รื่นหูเหลือเกิน
“เจ้าดอกไม้..บานแล้ว..วันใหม่ ผลิกลีบใบไหวไหว เมื่อฝนซา..”

อะ ผมร้องก็ได้ ผมค่อยๆตะกุกตะกักตาม
“เจ้า..ดอกไม้ บานแล้ว วันใหม่ ..ผลิกลีบใบไหวไหว เมื่อฝน..ซา”

เพลงนี้ผมคุ้นๆนี่หว่า ไอ้เกรย์ชอบแหกปากตอนมันอยู่บ้าน  ผมจึงร้องตามไอ้โก๋แก่ไปได้ในประโยคสุดท้าย


“ให้ความหมายที่มี..คุณค่า เก็บรักษาเจ้าไว้..คู่แผ่นดิน”



“ถ้าพี่ร้องไป ร้องไป ต้นไม้คงเหี่ยวลงเรื่อยแหงๆ”
ผมบอกมัน

“ก็ว่างั้น”
น่าน เสือกเห็นด้วย

“งั้นพี่ก็ต้องการคนดูแลแล้วล่ะ..หึหึ”
ผมหัวเราะโรคจิต แล้วดูท่าทางไอ้โก๋แก่คงเขินไม่เบา ผมจึงเสริม
“พี่หมายถึงต้นไม้นะ..”

เอาละครับ มันทิ้งพลั่วทันที พร้อมบอกสั้นๆ
“เสร็จแล้วนะ ไปละ”

กำ โอ๋โอ๋ โก๋แก่น้อยขี้งอน ฮ่ะๆ
ให้ตายสิ กูชอบช่วงเวลาแบบนี้ซะจริงๆ


ทำไมผมถึงใช้เวลาสองปีเอาแต่แกล้งมันกันนะ จะจีบมันสายไปมั๊ยเนี่ย ตอนเนี้ย
คงไม่หรอกเนอะ..


“เดี๋ยวๆ เอะอะก็จะไปท่าเดียว นายนี่ยังไง”
ผมจับแขนไว้

“อ๋อ ใช่ ผมเอะอะก็จะไป ใครจะน่ารักเหมือน ค..”

ผมรู้ครับ..ว่ามันจะพูดว่าอะไร แต่มันก็หุบปากทันควัน


ผมไม่มีคำพูดใดๆ ได้แต่รวบร่างไอ้โก๋แก่มาโอบไว้
มันยากที่ใครซักคนจะเปิดหัวใจผมอีกครั้งได้ ..แต่ตอนนี้คนในอ้อมแขนมันทำไปแล้วใช่ไหม..


“พี่กอดผมทำไม..”
ผมได้ยินเสียงนั้นถาม

“พี่ไม่ตอบอะไรตอนนี้ได้มั๊ย”
ผมเห็นแก่ตัวจังเลย แต่ผมตอบไม่ได้จริงๆ.. ผมแค่อยากให้เราเรียนรู้กันไปเรื่อยๆได้ไหม..

“ครับ..”
โกตอบ
ปราศจากความน้อยใจ เสียใจ หรือผิดหวัง แต่ดวงตาคู่นั้นมองผมด้วยความเข้าใจ..

ขอบคุณสวรรค์ครับ..


“เมื่อกี้เพื่อนมันโทรชวนไปผับ ไปด้วยกันนะ ซักแป๊ปก็พอ”
ผมชวน ตอนนี้รู้สึกไม่อยากห่างมันครับ เวอร์ไหม แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

“อือ”

มันตอบรับราวลูกแมวน้อย ไม่ได้เป็นงูเห่าขู่ฟ่ออย่างที่ผ่านมา
ผมจึงได้รู้.. เราต่างไม่ได้แข็งกร้าว แต่เรามีทั้งความเข้มแข็งและอ่อนโยนต่างหาก..


เมื่อค่ำจัด ผมกับโกจึงมาถึงผับ
ผมมองหากลุ่มเพื่อนๆจอมแสบ แล้วเข้าไปทักทาย เพื่อนบางคนเหล่ตา

“พาใครมาด้วยเนี่ย”
เพื่อนผมถาม
จะให้ผมตอบอะไรล่ะ ยังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลย

“เออ.. เป็นรุ่นน้อง”
ผมตอบถูกใช่ไหม
“ให้จริงนะมึง ไม่งั้นก็หายนะแล้ว..”
“ทำไมวะ..”

“พี่กรีน ผมไปหา'ไรดื่มนะ”
ผมรู้ว่าไอ้โก๋แก่คงต้องการหลีกเลี่ยงบทสนทนานี้ จึงปล่อยให้มันไป

“เมื่อกี้มึงบอกว่าทำไมมันถึงเป็นหายนะ นะ?”
ผมถามซ้ำ..
แล้วคำตอบก็ปรากฏแก่สายตา..
ผู้ชายร่างสมส่วนหน้าตาดีที่กำลังดื่มได้ที่ ลำตัวโยกย้ายไปตามจังหวะเพลง

“คีย์..”


“กูชวนมาด้วย เผื่อมึงอยากเจอ คิดถึง อะไรแบบเนี้ย ถ้าน้องคนนั้นเป็นแค่รุ่นน้องก็ดี แต่ถ้าเป็นแฟน..มึงคงโดนคีย์เหน็บ”
คีย์มันเรียนอยู่พายัพครับ<<บทบาทสมมุติ ไม่เกี่ยวกับสถาบันจริงๆ 
ผมไม่ค่อยได้เจอนัก และไม่มีอะไรจะคุยกันนานมากแล้ว..

.

.

“เฮ้ย ขอโทษครับ”

“เดินดีๆหน่อยสิเว้ย”

ผมตาโตมองเหตุการณ์ตรงหน้า คีย์เต้นไปเต้นมา จึงชนเอากับ..โก ที่ถือมิกซ์มาสองแก้ว
โกบอกขอโทษ แต่คีย์ท่าจะไม่ยอม เพราะน้ำหกรดเสื้อมัน
ดีที่เสียงเพลงขณะนี้เป็นแนวซอฟต์ๆ ผมจึงได้ยินเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ไกล

“นี่.. มันเป็นอุบัติเหตุ ผมขอโทษคุณแล้วนะ ทั้งที่ คุณนั่นแหละ หลับหูหลับตาดิ้นมาชนผมเอง”


เอาล่ะสิ โก๋แก่กูด่าแล้ว
แล้วผมก็ไม่อยากไม่อยากให้มีอะไรรุนแรงกว่านี้ จึงก้าวยาวๆไปดึงตัวรุ่นน้องเอาไว้

“พอเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”
ผมบอกมัน
แล้วหันไปมองคีย์ “ในเมื่อโกขอโทษแล้ว ก็แล้วไปเถอะ เพราะคีย์เองก็เต้นไม่ดู คงไม่ทันมองด้วยกันทั้งคู่”

คีย์ตาโตเล็กน้อยเมื่อเจอผม และเหลือบไปดูคนที่ผมโอบไหล่ไว้ ไอ้โกเองก็อุทานแปลกใจเบาๆ แล้วมองคีย์นิ่ง


“โหวๆ.. ไม่นึกว่าจะเจอพี่กรีนที่นี่ มากับใครครับเนี่ย เมียใหม่เหรอ”


“ไม่ใช่ เค้าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องวิศวะกัน พี่ชวนมาเอง”
เพื่อนผมคนหนึ่งที่เรียนแม่โจ้บอกกับคีย์ เราอยู่โรงเรียนเดียวกันสมัยมอปลาย

“เหรอ.. เอาทำเมียซะนะพี่ ได้ข่าวเหงามากไม่ใช่เหรอ ตั้งแต่เลิกกับผมไป ก็ไม่ได้มีใคร รอผมกลับไปหาอ่ะดิ”
คีย์พูดยิ้มๆ
“แต่ผมไม่กลับไปหาอะไรที่ทิ้งไปแล้วหรอกครับ พี่หาใหม่ได้เลย หึหึ”


ก็นี่ล่ะคีย์.. คนที่ช่างเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ มันยึดไหล่โกไว้แน่น

“มาเถอะ”
ผมหันหลัง
โกก็หันตามมา

“พี่กรีน..”
ผมได้ยินเสียงเรียกอีกครั้ง พอหันกลับไป คีย์ก็นัวเนียอยู่กับอีกคนซะแล้ว

ดูก็รู้ว่าต้องการจะเย้ย..
เออดี ตอกย้ำซ้ำเติมกันดีนะ..
ผมผลักไหล่โกที่ตอนนี้ทำทีเหมือนรากงอกอยู่ตรงนั้น ให้เดินไปทางโต๊ะ

.

.

“กูขอโทษจริงๆว่ะกรีน กูไม่รู้ว่าน้องเขาจะ..”

ผมยกมือห้ามเพื่อนไว้
“ไม่เป็นไร”
ผมบอกเรียบๆ

“อยากกลับรึยัง” ตอนนี้ผมหันไปถามโกที่นั่งเม้มปากอยู่ แต่มันตอบมาคนละเรื่อง
“ทำไมได้แต่เงียบ ไม่ด่าเค้าคืนซะบ้าง ไม่ก็ชกเปรี้ยงไปซักที”

เอ่อ..
“ปกติพี่ก็ไม่ได้พูดอะไรอยู่แล้ว”
ผมบอก


“ก็เพราะไม่เคยพูดอะไรเลยไง ยอมโดนหยามไปเรื่อยๆน่ะใช่ไหม”

ใจเย็นๆโก
ใจเย็น.. เย้ย!!


โกลุกจากโต๊ะ ก้าวฉับๆไปหาคีย์ ลากไหล่ออกมาจากไอ้หนุ่มอีกคนที่นัวเนียด้วยอยู่
เหตุการณ์มันเร็วจนผมตาค้าง
เพราะโกกระชากไหล่ไหล่คีย์ แล้วซัดหมัดเต็มๆไปที่หน้า

“เหี้ย อะไรมึงเนี่ย..”
คีย์โวยวาย ตั้งท่าจะชกสวนกลับมา โกหลบ แล้วชกไปที่หน้าอีกด้านหนึ่ง

“รู้มั๊ยมันไม่ผิดหรอกที่มึงทิ้งพี่กรีนไป แต่มึงจะผิดเพราะเห่าอยู่แบบนี้แหละ”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง มึงเป็นเมียพี่กรีนเหรอ”

เมื่อผมเห็นชักจะไปกันใหญ่ มือโกก็พร้อมชก คีย์กับเจ้าหนุ่มที่นัวเนียอยู่ก็พร้อมรบเช่นกัน
ผมรีบเดินไปโอบร่างรุ่นน้องไว้

“โก ไม่เป็นไร พอแล้ว”
“พี่อยากปกป้องเขาก็ทำไปนะ”
โกใกล้ร้องไห้เต็มที “แต่เสียใจด้วยที่ผมชกมันไปแล้ว”

แล้วโกก็สลัดหลุดจากตัวผม เดินตรงไปหน้าประตูผับ
ผมหันไปมองคีย์ แล้วหันหลังเดินตามโกไป

นี่คงเข้าใจว่าผมเข้ามาปกป้องคีย์ล่ะสิ
กูมาเพื่อมึงต่างหาก ไอ้โก๋แก่น้อยเลือดร้อน..





มันยืนอยู่หน้าผับ เงยหน้าพยายามกระพริบไล่หยดน้ำตา..
ผมเดินไปยืนตรงหน้า.. ไม่รู้จะพูดอะไรดี..
ภาพโกกระชากไหล่คีย์มาชกยังติดตา ผมไม่ได้อยากให้มันทำอย่างนั้น แต่ถามว่าผมโกรธมันไหม..
ผมไม่โกรธเลย..

..แต่เจ้าตัวเงยหน้าที่ปริ่มน้ำมามองผม
“ขนาดผมไปรับน้องสะ..สาย ผมยังต้องวิดพื้นทุกวัน..”
มันพูดเสียงเครือ

“แล้วนี่ผมไปต่อยแฟนเก่าพี่ ..ผมจะต้องวิดพื้นไปตลอดชีวิตเลยรึเปล่า..?”

...
....

โอ๊ย ไอ้บ้าเอ้ย คิดรึยัง คำถามนี้น่ะ..

ผมอยากหัวเราะ แต่ไม่ได้ทำ ที่ทำก็เพียง ยกสองมือขึ้นประคองสองแก้มเนียนนั้น
แล้วก้มลงจูบ..ท่ามกลางแสงไฟในราตรี
..จูบซะนานเลย

ซักพักหนึ่ง โกก็ผละปากออก..
“ที่พี่ทำเนี่ยมันแปลว่าอะไร..”

ผมมองตาคนถาม
“แปลว่า..นายจะไม่ต้องวิดพื้นอีกต่อไป”

เมื่อโกยังงง ผมจึงเสริม..
“เป็นแฟนกับพี่นะ..”

โกนิ่งไปแป๊ปหนึ่งเหมือนประมวลผลก่อน
......
แล้วเสียงหัวเราะน้อย กับการพยักหน้าก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดในคืนนี้

“ดูแลต้นไม้ให้ด้วย” ผมยังไม่ลืมต้นโมกข์ตรงระเบียง

“อื้อ..” โกตอบรับอู้อี้เพราะผมกอดไว้

“ดูแลเจ้าของต้นไม้ด้วย”

“..แหะๆ” คราวนี้ไม่ตอบอื้อ แต่หัวเราะแทน..

ผมจูบขมับมันเบาๆ แล้วชวน
“ไปกินโก๋แก่กันเหอะ..”

.
.

แล้วเราก็กินโก๋แก่จริงๆครับ ยืนเรื่อยๆชิวๆกินขนมกันริมแม่น้ำปิง
สายลมยามดึกพัดผ่านเราไป ชวนให้หนาว

ผมมองสายน้ำปิงไหลไปเรื่อยๆแล้วเอ่ย
“สายน้ำก็เหมือนเวลาเนอะ ไม่กลับคืนมา ไม่ย้อนหลังให้..”

แต่โกส่ายหน้า หันมามองผม
“ไม่เหมือนหรอก สายน้ำมันไหลกลับมาเสมอต่างหาก..”

“ทำไมล่ะ”

“ก็มันไหลไประเหยไป เดี๋ยวมันก็ขึ้นไปรวมตัวเป็นเมฆ แล้วก็ตกลงมากลายเป็นฝน”

อืม..ก็จริงนะ

“สายน้ำมันไหลกลับมาเสมอ.. มันก็เหมือนเรา..”

เหมือนยังไง..

“..ถ้าวันนึงเราไม่ได้ยืนด้วยกันตรงนี้แล้ว ..ถึงแม้วันนึงที่เราเลิกกันไป ก็ไม่มีใครเอาช่วงเวลานี้.. ตอนนี้..  ไปจากเราได้ มันจะคงอยู่ ..ไหลเวียนในความทรงจำเสมอนั่นแหละ”

ผมอมยิ้ม..มองสายน้ำปิงไหลผ่านไปอย่างอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน the River of Always return..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

พอแล้ว จบเห๊อะครับ
ไปเวียนเทียนนั่งสมาธิ กลับมาแต่งนิยายวาย คนละเรื่อง คนละฟีล แม่งไม่เกรียน ทำไม่ได้นะเนี่ย
คนอ่านก็อ่านเอาฮานะ อย่าเอาสาระมาก แล้วก็ขอบคุณ คุณoaw_eang มากๆ สำหรับข้อมูลดีๆนะครับ
ขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกคนด้วย.. ผมหวังว่าจะทำให้คนอ่านยิ้มออกกันบ้างละน่า

[donutnoi]

ชอบชอบ พี่น้องเข้าใจกัน พี่กรีนยอมรับตัวเอง และโก๋แก่ก็มีคนรักเหมือนเพื่อนสักที 

[day9day]

 

 

[hardened-boy]

 

"พ่ออินดี้ คนดี ศรีประเสริฐ"
"คุณธรรม ล้ำเลิศ แต๊ๆหนอ"
"โดนเวียนเทียน  เอ๊ย  ไปเวียนเทียน กลับมา แต่งเรื่องต่อ"
"ขอให้ได้ แฟนหล่อ หลายๆคน"

ห้าๆๆๆๆๆ

[butterfly_bee]

“พี่ ฉันกลับก่อนนะ หง่าวๆ”  <--เกรย์หาวน่ารักนะ 555+
น้องโก๋แก่กับพี่กรีนลงเอยกันได้ซะทีนะ
สะใจจจ นายคีย์โดนโก๋แก่ต่อยไปสองดอก
พูดจาแบบนี้ต้องโดนซะมั่ง
 

[pbred]

ไป ไป เตรียมเข้าพรรษาละกัน

[Cacao]

ครึ่งหลังมันช่างน่ารักสุดติ่ง อบอวลไปด้วยความรักของโกกรีนจริงๆ โฮ้วววววว 
ชอบ “..ถ้าวันนึงเราไม่ได้ยืนด้วยกันตรงนี้แล้ว ..ถึงแม้วันนึงที่เราเลิกกันไป
ก็ไม่มีใครเอาช่วงเวลานี้.. ตอนนี้..  ไปจากเราได้ มันจะคงอยู่ ..ไหลเวียนในความทรงจำเสมอนั่นแหละ”
มากๆ  อ่านแล้วมันใช่เลย 
อ่านไปยิ้มไป บทพี่กรีนพอจะเปิดใจก็ง่ายสะจริง จับกดโก๋แก๋สะง่ายๆอย่างนั้น ฮะๆ
ชอบๆๆๆ จริงๆแล้วโกก็แมนนะ แต่เจอพี่กรีนที่แมนกว่าก้ต้องยอมเสียสละโดนกดไปนะ
ตอนหน้าพี่ทัศน์กับน้องเกรย์รีเทริน์แล้ว เย้ๆๆๆๆ 

ปล. ขอบคุณที่โกต่อยคีย์ เพราะคนอ่านหมั่นไส้จริงๆ 

[yeyong]

ชอบ 12 บรรทัดสุดท้ายมาก
เกรียนคนเขียน คิดได้ไง   

[thejaoil]

ตอนนี้จบน่ารักมากเลย 

[litlittledragon]

กรีนโกน่ารัก ไปหลงคีย์ได้ไงเนี่ย กรีนไม่น่าจะชอบไปได้เลย ขำที่เกรย์เข้ามาอีกรอบทำให้สองหนุ่มต้องผละออกจากกัน
คราวนี้เลยล็อกเรียบร้อยก่อนกลับ ขอให้รักกันนานๆ เนอะ

[tingtongred]

หวานมาก...อีคู่นี้ไม่ควรเรียกกรีนโกเช่นเดิมแล้วนะ
ควรเรียก คู่รักโก๋แก่ ตามสไตล์ตำนานรักต้นโมกข์ กร๊ากกกกกกกกกกกก!!
คีย์ทำไมนิสัยแบบนี้ - -  โก๋แก่หึงล่ะสิ ต่อยคีย์ซะหงาย
เป็นแฟนกันแล้ว น่ารักอ่ะ 

รักเรื่องนี้จัง ~ 

[golove2]

ตอนนี้น่ารักจัง
สะใจที่คีย์โดนต่อย

เกรียนเข้าวัดไม่ร้อนบ้างหรอ
 

[kitty]

 

[NCJung]

ในที่สุดก็ได้คู่กัน อิอิ
สมน้ำหน้านังคีย์ คิดว่าตัวเองมีค่านักหล่ะสิ เชอะ

[mascot]

เวียนเที่ยนกลับมาอิ่มบุญ
ได้มาอ่านเกรียนยิ่งอิมใจ

[Zymphoniz]

เข้ามาอ่านรวดเดียวจบ ชอบเรื่องนี้จัง 
รักเกรียนเว้ยยยยยยยยย ><

[river]

คีย์ไม่น่ารักเลย กรีนไปฝังใจอยู่ได้ไงตั้งนาน