หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[stupidchild]

ตกลง เค้ามาทำไมค่ะ เชียงใหม่ หนีพี่มาเที่ยวหรอค่ะ?

[crazy_jum]

เอิ่ม  พี่ชายเกรย์ มาทำไมที่นี่ ??
ตกลงว่าเกรย์มันพักนี่เหรอ งงว่ะ

หนีออกมา แล้วจะไปอยู่ไหน ??
ทัศน์รีบๆมาตามหาเลย

[insunhwen]

ค้างงงงงงง 

[OitJi]

เรื่องนี้มันแนวไหนละเนี่ย 

[TONG]

ชิส์ มาทำให้อยากแล้วจากไป สงสารทัศน 55+

[Rhythm]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ จิ้มๆ
รออ่านนะคะ

[maple4120]

ตกลงว่าเกรย์เป็นไงมาไงเนี่ย เดาไม่ถูกแฮะ
รอเฉลยนะคะ 

[miniz]

เง้อ ค้าง 

รอต่อค้า 

[malula]

คนแต่งยังไม่หายอีกเหรอ
หายแล้วก็มาต่อด่วน รออยู่ ๆๆๆ

[fannan]

มาเรียนต่อนี่เอง


โอ้ปัญหาครอบครัวสิน่ะ



เจอพี่ชายด้วยแบบนี้ต้องคุยให้เคลียร์ครับ



รออ่านอีกครึ่งน่ะครับ

[INDY-POET]

มาต่อแล้วนะ Chapter 6 : Father and Son

.. ผมค่อยๆเดิน
เอาละทีนี้ ผมออกมาแล้ว กลับหลังไม่ได้ ยกเว้นว่าอยากตาย ผมกลืนน้ำลาย..
เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าสุดถนนนี้เป็นที่ไหน
ผมมองรอบๆตัว มันเต็มไปด้วยหอพักและร้านรวง ใจผมแช่มชื้นขึ้น หรือว่า..
โอเค ผมพยายามสงบสติอารมณ์ขณะเดินไปตามทางที่ไม่รู้จัก
ไอเดียที่ดีที่สุดตอนนี้คือ ถาม !
ดังนั้นผมจึงมองหาเป้าหมายเพื่อถามว่ากุอยู่พิกัดไหนในตอนนี้ แล้วก็เจอร้านขายขนมจีบซาลาเปา ผมรี่เข้าไปทันที พยายามเรียบเรียงคำพูด

“ขอโทษครับ คือ อืม ที่นี่ที่ไหนครับ”

คุณป้าขายขนมเลิกคิ้ว ขณะที่ผมก็คิดว่าคำถามมันพิกลอยู่
“คือ ผมหมายความว่า มช. อยู่ที่ไหนครับ คือ หมายถึงผม ผมจะไปมช.”
เออ นั่นแหละครับป้า ผมก็งงๆตัวเอง

ป้าหันไปหัวเราะกับแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวข้างใน “ละอ่อนนี่มาถามหามช.”
แล้วป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวก็หัวเราะมองมาทางผม
ผมกลอกตาไปมา มันฮามากเรอะไงป้า แง่ง!
แล้วป้าก็ชี้มือไปตามทาง
“ป้าเห็นล่นมาจากหอพักหลังมอบ่ใจ๊ก๋า นี่หลังมอ เตวออกจากซอยนี่ไป ข้ามถนนก็หันรั้วมช.แล้วเจ้า”

ผมไม่ได้เข้าใจทุกคำหรอก แต่โดยรวมก็คือผมใกล้มช.แค่เอื้อม
“ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณครับป้า”
ผมยิ้มกว้างอย่างคนบ้า เรี่ยวแรงกลับมาทันที
เดินไม่นานก็ออกมาเจอถนนใหญ่ และไม่ผิดจากที่ป้าว่าไว้..
..รั้วสีม่วงอยู่ตรงข้ามผมนี่เอง

ฟากที่ผมยืนมีร้านรวงเต็มไปหมด ร้านตัดผม ร้านเครื่องใช้ ร้านซ่อมรถ ร้านของกิน แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมายในตอนนี้ ผมรีบข้ามถนน ค่อยๆเดินเลียบรั้วม่วงนั้น ในใจคิดว่าสีประจำมอช่างส่อเหลือเกิ๊น แฮ่~
และผมก็เจอประตูทางเข้า
พยายามเดินเข้าไปอย่างองอาจกล้าหาญ ให้เหมือนว่าเดินเข้าออกเป็นร้อยๆครั้งมาแล้ว
มันดูไม่ค่อยเหมือนมหาวิทยาลัยเลย ..แว่บแรกผมคิด
ขณะเดินผ่านป้อมยามที่อยู่กึ่งกลางถนน
ซ้ายมือผมเป็นลานโล่งๆ มีรถสีขาวๆจอดอยู่หลายคัน ขวาเป็นลานมีต้นไม้ขึ้นเต็ม
เบื้องหน้า ต้นคูณดอกเหลืองอร่ามเบ่งบานเต็มต้น
กลีบดอกร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นราวกับปูด้วยพรมที่มีจุดเหลืองๆ

ผมเดินไปเรื่อยๆ เหลือบทางซ้ายเห็นรูปอาร์ตๆและป้ายเขียนว่า ‘คณะวิจิตรศิลป์’
ผมเดินต่อไป คณะอะไรเนี่ย ดอกไม้ใบหญ้าเต็มไปหมด แน่นอน แล้วผมก็เห็นป้ายใหญ่เบ้อเริ่ม ‘คณะเกษตรศาสตร์’
ผมเดินไปตามทางเดินอิฐบล็อกที่ยกเป็นเนินสูงบ้างบางครั้ง เห็นถนนอีกสาย ตรงหัวมุมเขียนว่าสถาบันภาษา
ผมเดินเลียบไปทางนั้น สองข้างทางยังคงเป็นต้นไม้เขียวชอุ่ม กอไผ่พุ่มใหญ่เขียวจีล้อแสงแดดอยู่ฝั่งตรงข้าม
ผมยิ้ม.. ให้ตายเถอะ ผมชอบแบบนี้จัง
ฮูเร กูถึงมอชอแล้วเว้ย!! ผมยิ้มเหมือนคนบ้า

ก่อนจะนึกได้ว่า ถึงมช.แล้วไง หอเปิดให้รายงานตัวเข้าพรุ่งนี้เช้า ถึงมช.แล้วมีที่นอนเรอะคืนนี้!?
ทันใด ผมก็หางลู่หูตก.. TT_____________________TT

ผมมองไปข้างหน้า เห็นหอนาฬิกาไกลๆ
ว่าแต่ หอกูมันอยู่ไหนละวะ ไม่แน่เค้าอาจจะเปิดแล้วก็ได้ เผื่อฟลุค
คิดได้ดังนั้น ผมก็มองหาเป้าหมายในการถามทางต่อ
รถสีขาวๆที่ผมเห็นเมื่อกี้แล่นมาใกล้ๆแล้วจอด มีสองสามคนเดินลงมา เอ๋ โดยไม่จ่ายตังค์
แล้วก็มีคนนึงเดินสวนขึ้นไป ไม่จ่ายตังค์เช่นกัน ไม่บอกว่าจะไปไหนด้วย
รถของมอแหง.. แล้วรถก็ออก ตัวอักษรสีม่วงหลังรถบ่งว่า ‘มหาวิทยาลัยเชียงใหม่’
“ลุงครับ รอด้วยยย”
ผมตะโกนและวิ่งจู๊ดไปทันที ลุงชะลอรถ มองผมดุดุ
ผมหอบแฮ่กๆ
“หอสามชายอยู่ไหนครับ??”

“ลูกช้างเชือกใหม่เรอะ เอ้า ขึ้นมาสิ เดี๋ยวถึงแล้วจอดให้”
ผมยิ้มแก้มปริให้ลุง แล้วก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะขาวๆนั้น
มันเป็นรถไฟฟ้านั่นเอง ผมถึงไม่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์เวลามันวิ่ง
ผมมองไปรอบข้าง ผ่านสนามกีฬา เลี้ยวเข้าคณะศึกษาศาสตร์ ออกมาวนหอนาฬิกาที่ฝั่งซ้ายเป็นคณะวิศวกรรมศาสตร์
พลางนึกสงสัยในใจ แล้วคณะกูอยู่ไหนหว่า..

ซักครู่เดียว ลุงก็จอด และพยักเพยิดไปทางซ้าย “นั่นหอสามชาย”
“ขอบคุณครับลุง” ผมยกมือไหว้อย่างจริงใจ นึกภาวนาว่ามันคงไม่มีค่ารถหรอกนะ ผมมีแต่ขนม ลุงเอาเลย์ไปแทนได้มั๊ย
แต่เมื่อผมลง ลุงก็ออกรถแล่นต่อไป เย้!!

ป้ายสีม่วงๆเขียนเอาไว้ชัดเจน “หอพักชาย อาคาร 3”
ผมเดินเข้าไปข้างในด้วยความหวัง ใต้หอมีร้านถ่ายรูปและร้านถ่ายเอกสารซึ่งตอนนี้ปิดหมด และประตูใหญ่เข้าหอก็..ปิด

ผมถอนใจเฮือกใหญ่
เอายังไงต่อไปล่ะเนี่ย ลูกโป่งที่เพิ่งจะพองโตในใจว่ามาถึงมอแล้วยุบลงไปทันที
ผมมองลานใกล้ๆหออย่างเลื่อนลอย ต้นสักใหญ่ขึ้นเต็ม มันร่มรื่นสวยงามจริงๆ ผมชอบมันนะ
แต่ให้ตาย ตอนนี้กุเศร้า แง

ผมหย่อนตัวนั่งบนม้าหินอ่อนหน้าหอ
คิดถึงผู้ชายคนนึง..
เฮ้ยๆ อย่าคิดว่าเป็นไอ้เหี้ยที่ผมเพิ่งวิ่งหนีมานะ
ผมคิดถึงพ่อต่างหาก..
แต่แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างปลงๆ เมื่อนึกได้ว่า เขาคงไม่คิดถึงผม..
ผมไม่อยากย้อนไปนึกถึงคืนนั้นเลยให้ตายสิ..

..................................................................................

“เอาๆ เดี๋ยวลงกินข้าวที่นี่ก่อน ใกล้จะถึงโรงแรมแล้ว”
พ่อผมจอดรถ แล้วเราทั้งสี่ก็ลงไป
ผมอ่านป้ายข้างถนนได้ว่า ‘ประตูช้างเผือก’
มีร้านขายอาหารอยู่ทั่วบริเวณนั้น ผมนั่งลงพร้อมด้วยกรีน พี่ชาย กร น้องชาย และพ่อของผม
เป้าหมายในนามของการมาครั้งนี้คือพาผม-ไอ้เกรย์ ลูกคนกลางมาส่งที่หอพักของมหาวิทยาลัยในฐานะนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง  แต่เป้าหมายจริงๆคือลูกกรีนสุดที่รักบัณฑิตเกียรตินิยมวิศวกรรมศาสตร์จบหมาดต้องการกลับมาหาเพื่อน และลูกกรผู้แสนดีเพิ่งคว้าเกรดเฉลี่ย 4.00 ในแผนการเรียนสายพิเศษวิทย์-คณิต อยากมาเที่ยวเชียงใหม่
ผม.. ที่พ่อเพิ่งโยนแผ่นกระดาษรับเข้าศึกษาทิ้งไป เหตุผลเพียงมันเขียนว่า คณะมนุษยศาสตร์ สาขาวิชาปรัชญา คงไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้พ่อมาถึงที่นี่หรอก

 “ปรัชญา นี่เค้าเรียนไปทำอะไรกันเหรอ”
กรีนถามขึ้นลอยๆ ผมเม้นปากไม่ตอบ อดทนทำเป็นไม่ได้ยิน

ผม.. เป็นสาเหตุความผิดหวังทั้งหลายของพ่อ
 และสิ่งที่แย่ที่สุดของการมีพี่ชายน้องชายเก่งๆก็คือ พวกเขาไม่เคยลืมจะย้ำข้อนี้ให้ผมฟัง

 “เชียงใหม่ เกย์เยอะจริงเปล่ากรีน”
น้องชายผมถามยี้ๆ
เป็นปกติที่เราจะเรียกชื่อกันเลย ไม่มีคำเรียกพี่หรือน้องกัน เป็นความสนิทสนมที่เรามีกันมาเมื่อตอนเด็ก ซึ่งผมเสียดาย ..ว่ามันน่าจะยังคงอยู่ อย่างน้อยก็ กับผม
“ก็มีนะ ไม่รู้สิ ไม่ได้รู้จักกับพวกนี้ พี่พวกแมนว่ะ ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว แต่สำหรับพวกที่อ่อนไหว.. ไขว้เขวอยู่แล้ว-”
กรีนยักไหล่ ทอดสายตามามองผมแล้วก็ไม่ว่าไงต่อ กรหัวเราะในลำคอ

ความรู้สึกดีๆในครอบครัวมันหายไปตั้งแต่วันที่แน่ชัดแล้วว่าผมไม่เดินตามรอยพ่อและพี่กรีนคนเก่ง มันไม่ใช่แบบที่ผมชอบ ผมบ้าดนตรี เรียนภาษา และเกลียดตัวเลข ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายอีกสามคนที่เหลือในบ้านเป็น
สิ่งที่ช่วยส่งเสริมความคิดว่าผมติสต์และเกย์ คือ เพื่อนสนิทผมเป็นเกย์ มันผิดมากมั๊ยวะเรื่องนี้
แล้ววันนั้น วันที่ทุกคนดูหมดศรัทธากับผม.. คือวันที่ผมกับเพื่อนเล่นเกมส์กันอยู่ในห้อง และมันเพียงเย้าแหย่ผมด้วยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ริมฝีปากชั้นสวยมั๊ยยะเกรย์”
“ฮ่าๆ เหี้ยป๋อง มึงต้องทำปากจู๋ด้วย จะอุบาทว์ขึ้น”

“เฮ้ย เกรย์จะจูบกับแฟนในบ้าน!”
กรตะโกนลั่น และนั่นก็คือหายนะ

“ถ้าแกจะทำตัวผิดปกติ ก็ไม่ใช่ในบ้าน เข้าใจมั๊ย”
พ่อผมดูเหนื่อยล้าจากการทำงาน ผมเข้าใจ แล้วมันก็แย่ที่ต้องมาเจอ แต่มันไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ
“พ่อ ผมไม่-”
“พอเถอะ พอที ชั้นเหนื่อย”
พ่อส่ายหัวและขึ้นไปห้องนอน กรทำเช่นเดียวกัน
พี่กรีนมองผมอย่างชั่งใจ ผมหวังว่าเขาจะเชื่อ แต่พี่ชายผมก็หันหลังกลับ
แน่ละ ก็ผมกับเขายังเถียงกันไม่จบเรื่องผลกระทบของวิทยาศาสตร์นี่หว่า
แล้วนั่นก็คือจุดจบความสุขทั้งหมดของผม..

“ชั้นขอโทษนะยะ แค่แกล้งเล่นเท่านั้นอะ”
ไอ้ป๋อง เกย์สาวสุดฤทธิ์คอตก
“เออๆ ช่างมันเถอะ ถึงยังไงกูก็เป็นแกะดำอยู่แล้วน่า”
ตอนนั้นผมตบไหล่มันอย่างปลอบใจ ทั้งๆที่จริงๆอยากเตะมันซักป้าบ

ส่วนภาพขณะเรากำลังกลับขึ้นรถหลังทานอาหารเสร็จค่ำวันนั้นยังติดตาผมอยู่เหมือนแผลที่แสบร้อน
“เกรย์ รู้มั๊ย..”
น้องชายผมเริ่ม
“บางทีพ่ออาจตั้งชื่อพี่ผิดว่ะ” น้องเว้นวรรคให้ผมตั้งใจฟัง “ อาจมี ร.เรือ เกินมาตัวนึง”
เกรย์ ..เกย์
พี่กรีนกับไอ้กรหัวเราะลงลูกคอ
และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม ผมชกน้องชายตัวดีเปรี้ยงเข้าให้
ปิดประตูรถปัง ก้าวฉับๆไปตามถนนที่ไม่รู้จัก
เกรย์.. เป็นชื่อที่ผมชอบ มันแปลว่า สีเทา พ่อผมบอกว่าตั้งให้ผมเอง
พ่อก็เคยรักผม.. ผมก็ชอบสีเทา มันเป็นสีที่..ไม่ขาว แล้วก็..ไม่ดำ ..อยู่ตรงกลาง
ผมชอบชื่อนี้.. มันเหมือนยังเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมผมกับพ่อไว้

“เกรย์ ไอ้ลูกคนนี้ ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้”
พ่อที่ไปจ่ายค่าอาหารเดินกลับมาที่รถ สายตาคงเห็นแค่ว่าผมชกกร
ไม่ ผมไม่หันกลับไป ผมไม่ได้ผิด ครั้งสุดท้ายที่พ่อฟังผมมันเมื่อไหร่กัน
ผมน้ำตาคลอ พยายามกระพริบตาไล่มันไป

“ผมไปตามเอง”
เสียงพี่กรีน
“ไม่ต้อง จะไปไหนได้ มาเชียงใหม่ครั้งแรก เดี๋ยวก็ถ่อไปที่โรงแรมเองนั่นแหละ”
เสียงพ่อผมแว่วมา
ไม่ห่วงผมซักนิดเลยใช่มั๊ย
ผมไม่ไป ไม่ไปโรงแรมนั่นแน่ ชื่ออะไรนะ อ้อ โลตัสปางสวนแก้ว
ผมเดินไปตามท้องถนนที่ไม่รู้จัก แวะซื้อสิงห์ขวดเล็กมาเดินกรอกปากเพิ่มความอบอุ่นในร่างกาย
เข้าซอยโน้น ออกซอยนี้ เจอร้านเหล้า แวะนั่งเมา เดินต่อ เจอผับ ไม่มีบัตร เค้าไม่ให้เข้า ก็รู้สึกว่าจะยืนเต้นแม่งอยู่ข้างหน้านั่นแหละ
คนตรวจเผลอ ผมเลยวิ่งเข้าไปดิ้น และ.. ต่อมาแขนแกร่งของใครไม่รู้ก็ดึงตัวผมเข้าหาพร้อมริมฝีปาก
ห่า เหี้ย เฮ้ย ผู้ชาย..
เออ แต่ผมเป็นเกย์ไม่ใช่เรอะ
ผมแค่นหัวเราะ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมจูบเขา เมาและมึน แต่นั่นก็ทำให้นึกในใจอย่างหมดความกังวล ..จะเอากูไปไหนก็เอาไปเลย

…………………………………………………….

..ผมนั่งยกขาขึ้นมาบนม้าหินข้างนึง
ในเวลาที่ปราศจากอารมณ์โกรธ และอาการเมา มันรู้สึกแค่ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นงี่เง่า ผมไม่ควรทำแบบนั้น
แต่ถ้าย้อนกลับไป ผมก็คงยังเลือกที่จะทำแบบเดิม เพราะอย่างน้อย..มันก็พิสูจน์ว่าเป็นผม
ผมที่..ดื้อรั้น
.
.
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตะวันเริ่มบ่ายคล้อย ผมชักจะหิว
เลยก้มลงมองสิ่งที่กำแน่นอยู่ในมือ ..ถุงขนม
ผมหยิบเลย์ออกมาแกะ เคี้ยวงั่มๆ
ภาพหน้าไอ้หมอนั่นซ้อนทับขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
มันชื่ออะไรนะ.. อ้อ ทัศน์ ไอ้เหี้ยทัศน์
ผมเบ้หน้า
ดูเหมือนตอนนี้จะมีสองทางเลือก คือไปโรงแรมโลตัสปางสวนแก้วหาพ่อ
กับ.. กลับหอพักนั่นไปหาไอ้ทัศน์
ผมนึกวาดภาพทางเลือกทั้งสอง

พ่อ พี่กรีน กับเจ้ากร กำลังจัดงานเลี้ยงฉลองใหญ่ต้อนรับการกลับมาของผม [เย้ยยย]
“เกรย์ ชั้นขอโทษพี่นะ ที่พูดอะไรแย่ๆไป” กรยิ้ม เดินเข้ามาหา ผมตบไหล่น้องชาย
“เกรย์ ไง ว่างๆชั้นจะลองดูมั่งว่าพวกปรัชญานี่เค้าคิดอะไรกัน” พี่กรีนหัวเราะเสียงดัง
และพ่อ..เดินเข้ามากอดผมไว้หนักๆ “ปลอดภัยดีนะลูก”

ผมยิ้มอย่างเพ้อๆ
แล้วก็นึกวาดภาพกลับหอไอ้ทัศน์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไอ้ทัศน์โผล่หัวออกมา
“เฮ้ย มึง กูกลับมาอยู่ต่อตามสัญญา คืนนี้นอนด้วยนะ” ผมยิ้มหวานให้มันและบอกเบาๆ
“ได้เลย เข้ามาสิ กินข้าวรึยังวะ มาๆกินด้วยกัน” ไอ้ทัศน์ยิ้มตอบ ตบหลังตบไหล่เชื้อเชิญผมเข้าไปในห้อง
“ไม่โกรธกูใช่มั๊ย ที่เหยียบติงมึงน่ะ”
“โอ้ย ไม่เลย กูไม่เคยโกรธมึง คิดมากน่ะ กินข้าวซะๆ”

บุ่งงง !!
แล้ววิมานในอากาศก็สูญสลายไปอย่างฉับพลันเมื่อนึกได้ว่า
คงต้องรอให้จิ้งจกมีอะไรกับแมงเม่าก่อน ไอ้ทัศน์ถึงจะแสนดีอย่างนั้น ฮึ่ย!

ต่อ #105

[crazy_jum]

เข้าใจเหตุผลล่ะ บ้านนี้เค้าเป็นแบบนี้นี่เอง
เฮ้อออออออออออออ  สงสารเกรย์
จะทำร้ายจิตใจกันไปหน่อยมั้ง

รออ่านที่เหลือจ้ะ

[indy❣zaka]

มาต่อเร็ววววววววววววววววววๆ 

[£.Ma|e¥]

สงสารเกรย์อ่ะ มาม่ามาแล้ว ชามเบ้อเริ่มแน่ะ 
แต่สนุก+ ชอบแนวนี้อ่ะ ปากหมาๆแบบนี้ ช๊อบบ..ชอบ 
ว่าแต่เกรย์เอ๊ย กลับไปหาทัศน์เหอะ จะได้มีฉากตบจูบ เลือดสาด 
สุดท้าย ครอบครัวแบบนี้ หนูรับม่ายด้ายยยยย 
ป.ล. เชียงใหม่ อ่ะคึๆ ถิ่นเรานี่หว่า อ่านแล้วเห็นภาพเลย ชอบๆ

[fuku]

เฮ่อ พี่น้องไรว่ะ
อ่านแล้วเซ็งบ้านแทนเกรย์
เกรย์ก็กวนประสาท ไม่ค่อยพูดก็จริง แต่รังเกียจน้องตัวเองพี่ตัวเอง แล้วพยายามทำตัวเหนือกว่า
ค่อดน่ารังเกียจอ่ะ

[INDY-POET]

complete ละ ch.6 มี 3 repies นะฮะ ข้างบนสองอัน อันนี้เป็นอันสุดท้าย

Chapter 6 : Father and Son

ผมเคี้ยวเลย์หยับๆ..
ผมว่าคงต้องเลือกทางที่สามล่ะ ซึ่ง.. เอาไว้ค่อยว่ากัน ผมยังนึกไม่ออก จึ๊กกึ๋ย
แล้วผมก็เดินเล่นในลานสักนั้น ช่างเย็นสบายเสียจริง แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะดีถ้าต้องนอนที่นี่หรอกนะ
ผมกลืนน้ำลาย และคิดว่ามันจะวังเวงแค่ไหนในตอนกลางคืน
“มหา’ลัยหรือวนอุทยานวะเนี่ย”
ผมบ่นเบาๆ เมื่อมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ เถาวัลย์ใหญ่ๆเลื้อยพันลำต้น บ้างก็เป็นวงโค้งสวยงามราวซุ้มประตู
ผมดื่มด่ำกับอากาศไปซักพักก็ต้องตกใจเมื่อเสียงเอี๊ยดดังลั่นถนนที่ไม่ค่อยจะมีรถ
ไฮลักซ์ วีโก้สีบรอนซ์จอดขอบถนน ห่างจากผมเอาการอยู่ คนขับลงกระจก
และชายผิวแทน ไว้ผมทรงบรูซ วิลลิส [ก๊าก] ก็มองมาทางผม..

ผมมองเขาด้วยสายตาปราศจากความรู้สึก เก็บซ่อนอาการดีใจลึกๆที่โลดขึ้นมาในอก
ชายในรถเพียงแค่มอง มันไกลเกินระยะที่ผมจะอ่านแววตาเขาออก
แต่ดูเหมือนเขาไม่แสดงอาการยินดียินร้าย ไม่กวักมือเรียกผมไปหา เพียงจอดรถอยู่อย่างนั้นและหันกลับไปมองพวงมาลัย
ก็ใช่ว่าผมจะเคยเข้าใจเขาหรอก..

ผมค่อยๆเดินตรงไปที่รถอย่างไม่แน่ใจว่าควรทำไหม
เดินๆหยุดๆ ชะงักอยู่อย่างนั้น
ชายคนนั้นหันกลับมามองอีกรอบเมื่อเห็นผมใช้เวลาเดินนานเกินกว่าเหตุ
ผมจ้องกลับไป ยืนนิ่งสนิท
เหมือนกำลังเล่นเกมจ้องตา และใครขยับก่อนแพ้

ปี๊ด ปี๊ดด !!
“นี่มันทางเลี้ยวนะคุณ!”
เก๋งคันงามตีไฟเลี้ยว และสาวแก่โผล่หน้าออกมาตะโกนใส่ชายในรถ
จากที่แค่จ้องตาผม ตอนนี้เขาพร้อมจะแยกเขี้ยวรับขวัญผมแล้ว
นั่นเลยทำให้ผมวิ่งสุดตีน ถุงขนมแกว่งไกวในมือ และเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถเขา
เขาออกรถทันที เมื่อกระจกหลังบอกว่าสาวแก่คนนั้นพร้อมจะแยกเขี้ยวใส่เขาเช่นกัน
เขาขับรถไปเงียบๆ เหมือนกับที่ผมเองก็นั่งเงียบๆ
เสียงเพลงสากลเก่าๆดังคลอเคล้าผ่านเสียงหายใจของเราสองคน
ตั้งแต่ Yesterday once more, Yellow Submarine, Here comes the sun แล้วก็..

So ..unimpressed, but so in awe
Such ..a saint, but such ..a whore
So self-aware, so full of shit
So indecisive, so adamant

I'm contemplating, thinkin' about thinkin'
It's overrated, just get another drink and
..Watch me come undone

They're selling razor blades and mirrors in the street
I pray when I'm coming down, you'll be asleep
If I ever hurt you, your revenge will be so sweet
Because I'm scum, and I'm your son
I come undone..
I come undone

ผมชอบเพลงนี้ เล่นคำเพราะดี
แต่ไม่รู้ทำไม บางทีฟังแล้วก็ทำให้ผมเจ็บปวด

So rock 'n' roll, so corporate suit
So damn ugly, so damn cute

..So well-trained, so animal..

..So need your love, so fuck you all

I'm not scared of dying, I just don't want to
If I stop lying, I'll just disappoint you

Come undone..
They're selling razor blades and mirrors in the street
Come undone..
I pray when I'm coming down, you'll be asleep
Come undone..

..If I ever hurt you, your revenge will be so sweet
Because I'm scum, and I'm your son
I come undone

come undone.. ใช่ ผมรู้ละ คืนนั้นผมเป็นอะไร จิตหลุดนี่เอง
ตอนนี้ นั่งอยู่บนรถข้างๆเขา ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร เก็บซ่อนความดีใจที่ได้เจอเขาเอาไว้
เขาเองก็ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ผมไม่รู้ว่าเขาแกล้งทำเหมือนผม หรือเขาไม่รู้สึกอะไรจริงๆ..

So write another ballad, mix it on a Wednesday
Sell it on a Thursday buy a yacht on Saturday
..It's a love song, ..a love song

Do another interview, sing a bunch of lies
Tell about celebrities that I despise
..And sing love songs, we sing love songs so sincere

So sincere..

Come undone
They're selling razor blades and mirrors in the street
Come undone
I pray when I'm coming down, you'll be asleep
Come undone
The young pretend you're in the clouds above the sea
I come undone
..I am scum
Love your son..
..You've gotta love your son

เพลงจบ.. และผมได้แต่เม้มปาก
เสมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ถ้อยคำเหล่านั้นลอยวนในใจแผ่วเบา
Because I’m scum.. and I’m your son
.
.

ผมกับเขาเดินขึ้นไปยังห้องของโรงแรมพร้อมด้วยความเงียบเพื่อนเรา
เขานำหน้าผมมาหยุดหน้าห้องหนึ่ง ส่งกุญแจให้ และไขกุญแจห้องข้าง เดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไรกับผมอีก
ไม่สิ เราไม่พูดกันอยู่ตั้งแต่แรกแล้วนี่หว่า..
ผมถอนหายใจ พยายามคิดว่าผมจะเข้าไปเจอใครในห้อง กรีนหรือกร
แต่ในห้องไม่มีใคร.. มีแต่ของวางอยู่บนเตียงหนึ่ง กระเป๋าเป้ของกรีน
ไม่มีของกร คงอยู่อีกห้องกับพ่อ
ส่วนของผม ผมว่ายังอยู่ในรถนั่นแหละ
ผมก้มมองดูสภาพตัวเอง
เสื้อยืดตัวโคร่งคอขาดๆกับกางเกงเจเจตัวเก๋ากึ๊กของไอ้ทัศน์
อืม ผมว่า ผมคงต้องขอกุญแจรถลงไปเอาของของผมแล้วละ
ผมหมุนลูกบิดประตู แต่ก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยหน้าห้อง

“เห็นว่าจะนอนแล้วล่ะ แต่ฉันบอกพ่อไว้แล้วว่าจะออกไปกับนาย”
กรพูดเบาๆ พร้อมกับเสียงย่ำเท้า
“งั้นเกรย์ก็คงกลับมาแล้ว ไหงพ่อหลับแต่เย็นเลย”
เสียงพี่กรีน

ผมจำได้ละ
พี่กรีนบอกจะไปยืมมอเตอไซค์เพื่อนขับพากรไปเที่ยว ผมออกจะแน่ใจว่าผมเห็นเพื่อนคนนั้นของเขาแล้วที่หอไอ้ทัศน์นะ

“ไม่รู้สิ ฉันว่าพ่อหลับไปละ เมื่อคืนฉันนอนพ่อก็ยังไม่นอน ตื่นเช้ามาพ่อก็เอากุญแจรถออกไปแล้ว ฉันว่าคงไปวนเวียนรอแถวหอที่เกรย์จะพัก เผื่อจะเจอ”

แล้วเสียงพูดกับเสียงฝีเท้าก็ห่างออกไป จนเมื่อผมเปิดประตูก็เห็นหลังสองคนนั้นไวไวลงบันไดไป

ผมได้ยินพวกเขาเต็มสองหู..
ความไม่แน่ใจโลดแล่นอยู่ในอก พ่อเนี่ยนะไปวนหาผม..?

ผมเดินออกจากห้อง เหลือบมองไปมา แล้วลองเปิดประตูห้องของพ่อ มันไม่ได้ล็อค
ผมเดินอย่างเงียบกริบเข้าไปดู..

..เขานั่งบนเก้าอี้โยกใกล้ประตูกระจกที่แสงแดดสุดท้ายยามเย็นส่องเข้ามา
ดวงตาที่มักแข็งกร้าว และว่ากันว่าผมได้ดวงตาแบบเดียวกันมาจากเขาปิดสนิท
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ลมหายใจเขาสม่ำเสมอ ปากอ้าน้อยๆ
ผมลงนั่งใกล้เก้าอี้เขา ..สับสนในใจว่าเขารักผมรึเปล่า มากเท่าที่รักกรีนกับกรมั๊ย
ถ้ารัก ทำไมเกลียดในสิ่งที่ผมเป็น
แต่.. ถ้าไม่รัก แล้วไปรอรับผมมาทั้งวันทำไมเล่า

ผมไม่เข้าใจพ่อเลย
ผมว่า บางทีคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เข้าใจยากเหลือเกิน..
ผมส่ายหน้าเบาๆ แต่รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็มีพี่กรีนกับกรให้พ่อภูมิใจ
ดวงตาผมรื้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมไม่เคยตั้งใจทำให้พ่อผิดหวัง แต่นั่นดูเหมือนอย่างเดียวที่ผมให้เขาได้

“I’m sorry for being your fucking son..”
ผมกระซิบแผ่วเบา ..และเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างเงียบกริบเหมือนตอนที่เข้ามา
.
.
เมื่อคืนผมนอนหลับแบบเน่าๆด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม และไม่ได้อาบน้ำ
เช้ามาเลยรีบวิ่งหน้าตั้งไปเอากุญแจรถและลงไปเอาของ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
พ่อผมแต่งตัวนั่งกดดันรอผมอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ผมรีบหน้าตั้งเข้าไปอีก
เช้าวันนี้ผมต้องไปรายงานตัวเข้าหอพัก แน่นอน ผมไม่เจอพี่กรีนกับกร และไม่รู้ว่า พ่อจะเริ่มพูดกับผมเมื่อไหร่..
.
.
รถเราวิ่งไปท่ามกลางแมกไม้งดงามของมหาวิทยาลัย
แต่ภายในรถเงียบชวนอึดอัด มีเพียงผมกับพ่อ
ผมไม่รู้จะพูดอะไร พ่อเองก็เฉย ไม่ได้ถามอะไรผมเช่นกัน

,,มันเป็นปัญหาคลาสสิคระดับโลกเลยใช่ไหม พ่อกับลูกชายเนี่ย..
ผมคิดแล้วแค่นหัวเราะ

“เฮ้ หมาๆ”
ผมชี้ไม้ชี้มือไปข้างหน้าอารามตกใจ เมื่อน้องหมาตัวอ้วนกำลังจะข้ามถนน เพราะพ่อเหมือนจะเหม่อจนไม่ชะลอความเร็ว

“อืม..”
พ่อส่งเสียงในลำคอรับรู้ และขับช้าลง
.
.
“หายหัวไปไหนมา”

..เสียงพ่อเรียบๆ ราวกับเราสานต่อบทสนทนาที่ค้างไว้เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน
ผมไม่หยุดคิด ตอบกวนตีนโดยอัตโนมัติ “ระบบสุริยจักรวาล..”
พ่อเม้มปากเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมจึงเสริม “ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่มากเลย”

“เกรย์” พ่อเรียกชื่อผม แต่ผมไม่หยุด
“ผมเห็นกลุ่มดาวหมีใหญ่ด้วย”
.
.
“เกรย์”
พ่อเรียกอีกครั้ง หันมามองผมแป๊ปนึงให้รู้ว่าหมายความตามที่จะพูด
“..อย่าเกรียน”

O_O’’
ผมเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา หนวดพ่อกระตุก ไม่รู้เพราะยิ้มหรืออาจด้วยความโมโห ผมหวังให้เป็นอย่างแรกนะ

รถจอดที่หน้าหอสามชาย ผมยังคงไม่ตอบ และนึกเอาเองว่า เมื่อผมอยู่ตรงหน้า พ่อคงไม่การคำตอบต่อไปแล้ว
ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่ยืนนิ่งถือกระเป๋าอยู่ข้างรถ ปัญหา คือ เพราะผมไม่รู้ว่าพ่อคิดอะไรและยังไง
เออ และอีกปัญหานึง พ่อรู้รึเปล่าว่าผมคิดอะไร..
ผมอยากพูดอะไรซึ้งๆอยู่เหมือนกัน เป็นต้นว่า พ่อดูแลตัวเองด้วยนะครับ หรือผมจะคิดถึงพ่อนะครับ
แต่เพราะผมรู้ดี ว่าหลังจากเราทำซึ้งกันได้ซัก 5 นาที เราก็จะตั้งต้นตะโกนใส่กันใหม่
ผมจึงทำได้แค่กลืนน้ำลาย พยักหน้าขอบคุณน้อยๆ
ก่อนทำหน้าซีเรียสและบอกกับพ่ออย่างจริงจัง………………………………………………

“พ่อ.. ผมเปล่าเกรียน”

แล้วผมก็กลับหลังหันเดินเข้าไปในหออย่างรวดเร็ว


….

ซานตาน! ในที่สุดก็จบ chapterซะที
Thanks to Come Undone – Robbie Williams http://www.youtube.com/watch?v=G16zKAjeSBw
And thanks to ..you

[indy❣zaka]

ครอบครัวนี้เขาอึมครึมจริงๆ 
แล้วแวร์อิสเกรย์'sมอมคะ?

[malula]

เฮัอ อย่่างน้อยก็ได้กลับสู่อ้อมอกครอบครัวอีกครั้ง
เรารักกัน แค่ยืนคนละมุมเท่านั้นเอง
ทีนี้ก็ตามหาหัวใจ ลั้ล ลา 

[nevergoodbye]

'เกรย์ อย่าเกรียน'
โอ๊ยยยยย คุณพ่อนี่ได้ใจจริงๆ 555
อ่านแล้วหมั่นไส้อีตากร กรี๊ดดดด ทำแบบนี้ได้ไงยะ !
พี่กรีนก็เหมือนกัน ใจร้ายที่ซู๊ดดดด
สรุปเลยนะเกรย์ ! อยู่กับทัศน์ดีที่สุด 
จบแบบไม่ค้าง แต่ก็ยังค้างอยู่ดี
ฉะนั้น ไรเตอร์รีบมาอัพด้วยนะค๊าาาา

[lazewcielo]

บทสนทนาระหว่างพ่อลูกตอนท้ายนี่มันฮาดีนะ 5555555555

[fuku]

เฮ่อ ครอบครัวที่คิดไปคนละแบบ เข้าใจยากจัง
วิธีการแสดงออกคล้ายกันแต่ตีความไปคนละทิศ

[donutnoi]

 อย่างน้อยเกรย์ก็ได้พูดกับพ่อ รักกันห่วงกันแต่ไม่เข้าใจกัน 

แล้วทัศน์จะห่วงกรีนบ้างมั๊ยนี่ อย่างน้อยก็ ก็อะไรดี 

[creator]

พ่อลูกคู่นี้ อึมครึม แบบฮา ๆ นะเนี่ย

แต่ไอ้น้องกรนี่มันยังไง
น่าจับมาสั่งสอนซะให้เข็ดดดดดดดดดด 

ว่าแล้วตอนนี้ทัศน์ก็ไม่มีบท 55 
รอตอนต่ไปจ่ะ 

[OitJi]

 

[drasil]

เราว่าตอนนี้น่ารักอ่ะ ชอบๆๆ

[Pa'veaw]

 

[Rhythm]

กร๊ากกกกกกก รออ่านค่ะ

[TONG]

เปิดเรียนแล้วจะได้เจอทัศน์ไหมนะ
เรื่องมีพี่น้องเรียนเก่งแ้ล้วกดดันตัวเองเนี่ยมันเป็นปัญหาโลกแตกจริงๆ เกลียดน้องก็เพราะเรื่องนี้ละ 455+

[maple4120]

ทัศน์หายหัวไปเลยอ่ะ หวังว่าจะได้เป็นรูมเมทกันนะ 
แต่คือ พ่อคนอ่ะนะ ยังไงก็ต้องรักลูกอยู่วันยังค่ำแหละ ถึงลูกจะห่วยจะกากยังไงก็เถอะ
แอบขำตรงที่พ่อว่า อย่าเกรียน นี่แหละ 5555 กับพ่อก็ยังกวนตรีนได้อ่ะนะ

รอตอนต่อไปนะคะ ติดเรื่องนี้ซะแล้วสิ 

[miniz]

ซึ้ง 

รอต่อนะคะ