หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[yayu]

มาช้ากว่าชาวบ้านเค้า

จอง 1 ชุดนะคะ   

[kny]

จอง 1ชุด

[Jploiiz]

ยืนยันการจองค่ะ  แต่เปลี่ยนจากจอง 2 ชุด เป็นชุดเดียวนะคะ แหะๆ 
Jploiiz =1

[PoEm2011]

ยืนยันการจอง อยากเก็บไว้เป็นที่ระทึก อ่านตอนดึกๆ ได้หัวเราะทั้งน้ำตา อ่านไปอ่านมาหลงรักเกรียนจนแทบบ้า รอตอนสุดท้ายทั้งน้ำตา(และน้ำลายยืดเพราะหลับรอ) เมื่อไรจะมา เล่าเกรียนคนเขียนจ๋า...ใช่ว่ากดดัน  ก้ากกก (เวอร์ชั่นเกรียนคนอ่านเพ้อ) 

ยืนยันนะ จอง 1 ชุด

[envylover]

ยืนยันการจองนะคะ ขอ 1 ชุดค่ะ

[helenzsasay]

Helenzsasay - 1ชุดคะ
เข้ามานอนยันการจอง แต่ตอนนี้เกรียนคนอ่านกำลังหาวิธีการจ่ายเงิน TT
เพราะตอนนี้มาเกรียนที่บราซิลกว่าจะกลับมกราปีหน้า โฮ จะโอนตังค์ยังไงชีวิต
จะบอกแม่ก็ไม่ค่อยกล้า อ๊ากกกกกกกก ชีวิตเกรียนน้อยต่างแดนลำบากนักกกกก

แต่ยังไงก็จะหาหนทางโอนเงินไปให้จนได้นะคะ ฝากคนเขียนส่งรายละเอียดให้ทางอีเมลล์ได้มั้ยคะ

Helenzsasayอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com.

[INDY-POET]

:: Epilogue ::
half End.


“ฮือๆ.. ฮือ..”
“แง..แฮ่กๆ งื๊ด..งื๊ด”

.

.

…มันเป็นเสียงสะอื้นฮักของผมเองครับ


“โธ่..เกรย์”
ไอ้นนผละจากไอ้แอร์มาโอบไหล่ผมไว้
“ไม่เป็นไรนะครับเกรย์ แล้วพี่ทัศน์จะกลับมา เกรย์จะสวมชุดเจ้าสาว ผมจะโปรยดอกกุหลาบสีม่วงหน้างานแต่งงานของเกรย์ เราจะเชิญคนทั้งหมู่บ้าน และ..”
ไอ้นนเพ้อไปใหญ่
แต่กระนั้นผมก็สูดน้ำมูกพยักหน้าให้ไอ้นนอย่างซาบซึ้งใจ
“ขอบใจนะเพื่อน..ฮือ..”
แล้วผมก็คร่ำครวญต่อไป..


“เอาวะเกรย์”
กรีนเดินเข้ามาตบไหล่อีกคน
“ฉันพอเข้าใจความรู้สึกนาย.. การที่คนรักเราจากไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง มัน..ร้าวฤดี”


ห๊ะ?
เอาเถอะ ถึงแม้กรีนจะใช้คำชวนสยิวไปหน่อยแต่ผมก็บีบมือพี่ชายแรงๆ 
“ขอบคุณกรีน ฮืออ…”

คนที่เหลืออันได้แก่พี่ทิว เจ้ากร ไอ้แอร์ มองผมด้วยสายตาแสดงความเห็นอกเห็นใจ
เว้นแต่เพียง…

“จะอะไรกันมากมายวะเนี่ย?”
พี่โจใช้สุ้มเสียงประหลาดใจเอาจริงๆ
ผมสูดจมูกฟุดฟิดอย่างเคืองๆ
“ใครจะเหมือนพี่ล่ะ เฮอะ”
ผมสะบัดบ๊อบ “ผมก็เหมือนคนอื่นทั่วโลกนั่นแหละที่รู้ว่าพี่มีซัมติงกับพี่หนุ่ม”
ผมเอะอะโวยวาย “นี่พี่หนุ่มไปถึงเยอรมันนะ ไม่ได้ไปสุพรรณ พี่ถึงไม่ล่ำลาไม่โหยหาอาลัย ไม่อะไรเลยอะ!”

“ใช่ครับ คุณพี่โจยังมีหัวใจอยู่รึเปล่า” ไอ้นนถึงแม้จะเกรงใจแต่ก็เสริมอย่างเห็นด้วย

พี่กรีนมองพี่โจ “นั่นน่ะสิ ทำไมนายช่างใจร้ายล่ะโจ”

“พี่โจแย่มากเลย” กรสมทบ

“เห็นเขาหันหลังจากไปต่อหน้า ยังไม่พูดไม่จา” ไอ้แอร์พึมพำ

“หัวใจทศกัณฐ์!” พี่ทิวปิดท้ายด้วยชื่อเพลงของคุณพุ่มพวง ดวงจันทร์ตามแบบฉบับหนุ่มลูกทุ่งอย่างแก


 << หน้าพี่โจ

“น..นี่กูเป็นคนเดียวในนี้หรือไงวะ? ..ที่สภาพจิตใจปกติน่ะ”
พี่โจเอามือเกาหัวแล้วเดินส่ายหน้าจากกลุ่มของพวกเราไป
ผมยังคงสูดจมูกฟุดฟิด และ…

.

.

“แล้วเมื่อไหร่กลุ่มนี้จะออกไปสักทีคะ นี่เฉพาะผู้โดยสารเข้าได้นะ รปภ. รปภ. มาเอาคนบ้า 7 คนออกไปที!”

.

.
เหยดดดด!

เสียงเจ๊สนามบินแวีดลั่น พวกผมจึงรีบลอดสายที่กั้นวิ่งดุ๊กดิ๊กกันออกมาข้างนอกในบัดนั้น..


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ผมเช็ดกระจกร้าน ‘เฮ๊ย ไอ้เห่ย’ อย่างใจลอย
เฮ้อ.. วันเวลาที่ไม่มีไอ้ทัศน์มันยาวนานจริงๆครับ


“ให้ตายสิ อย่าทำท่าไร้วิญญาณแบบเว่อร์ๆอย่างนั้นได้ไหม”
กรีนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านส่ายหน้าน้อยๆใส่ผม
ผมเชิดใส่
“นายไม่เข้าใจฉันหรอกน่ะ”

“เออ ฉันก็ไม่อยากจะเข้าใจหรอก หลังจากที่รู้ความจริงจากไอ้โจแล้วน่ะ”
กรีนพูดกลั้วหัวเราะ

“พี่โจน่ะเหรอ ให้ตายกรีน นายไปฟังอะไรกับพี่โจ พี่โจน่ะเป็น เป็น..คนเหล็ก งิ”
ผมบอกดื้อๆ
“แฮ่ ทัศน์ให้เบอร์ติดต่อฉันไว้ ฉันไปหาที่โทรทางไกลดีกว่า บุ่ย”
ว่าแล้วผมก็โยนผ้า แล้วขโมยกุญแจรถไอ้แอร์ที่โอบกอดไอ้นนอยู่หลังเคาท์เตอร์ชงกาแฟโดยพวกมันไม่รู้ตัว

ผมไม่รู้จะไปโทรที่ไหนที่ใกล้กว่าสนามบิน
มาถึงผมก็หาบัตรโทรศัพท์และกดหมายเลขที่ต้องการ..

.

.

“Hallo!”
เสียงทุ้ม สำเนียงเยอรมันจ๋าดังมาตามสาย

“Hallo, ist das Abteilung Hardware Engineering von technische Universität Berlin?”
ผมถามเพื่อความแน่ใจ

“Ja”
ปลายสายตอบมา
ผมจึงว่าไป...
“Ich heiße Gray. Ich rufe aus Thailand, um meinen Freund zu sprechen. Er heißt Tat aus Thailand auch. Konnten Sie  bitte zu Tat aus Thailand, dass sein Freund Gray mit ihm sprechen möchte, sagen.”

“Aha, Tat aus Thailand, einen Moment….”
เขาบอกให้ผมรอสาย แล้วก็หายไป
ผมรออยู่สักพัก จึงได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมา
“ให้ตาย..”
.
.
“ไม่เอา ยังไม่อยากตาย”
ผมสวนกลับยิ้มๆ

“มึงโทรมาจริงๆ”
“อย่ามามัวประหลาดใจ กูต้องรีบคุย มันเปลือง ทัศน์ คิดถึงนะ กูรักมึง..”
……..
………….
................หลายวิที่มีค่าของผมจำต้องหายไป
ผมคงต้องให้เวลาไอ้ทัศน์มันประมวลผลหน่อย มันหัวเราะเบาๆ

“รักคนโทรมาจังเลย..ฝากใส่กลอนหัวใจให้ดี..ไม่นานจะพา..ทั้งชีวิตนี้..กลับไปดูแล”

ให้ตาย มันบ้าจี้ร้องเพลงตอบผมอะ!
ช่วงหลัง มึงใกล้ชิดพี่ทิวมากเกินไปรึเปล่า!?

ฮ่ะๆ..เป็นไม่กี่นาทีที่ผมวางสายอย่างสุขใจ….


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


..อากาศบริสุทธิ์สดชื่นอย่างเคย
ผมนั่งกอดเข่ามองท้องฟ้า..ต้นไม้..และสายน้ำด้วยท่าประจำ..
มือซ้ายถือสมุดบันทึกกางออก..มือขวาเขียน..บนเข่าที่ชันไว้..
ผมชี้โด่ชี้เด่ปลิวสะบัดนิดๆในสายลมยามเย็น..
เสื้อคลุมตัวหลวมโพรกช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น..แต่ก็หนาวตรงหัวเข่าเพราะกางเกงยีนส์ขาดตรงนั้นพอดี
เหอ..เหอ..

และ..ใช่ครับ..ผมอยู่ที่อ่างแก้ว
..กำลังพยายามคิดว่า..ความคิดถึงของผมจะเดินทางไปไกลถึงเยอรมนีได้ไหม..

วันนี้เป็นวันที่สองที่ผมกับทัศน์ห่างกันเหลือเกิน
ผมได้แต่นั่งทอดกล้วยไข่ เอ่อ.. ผมหมายถึง นั่งทอดอาลัย ..อยู่ที่เดิมที่เราสองคนเคยอิงแอบแนบชิด
ฮือ..ทัชชี่จ๋า

และขณะที่ผมใกล้จะร้องไห้อีกรอบนั้น..

“อ้อ..เอ่อ”

ชายคนนั้นเดินมาหยุดยืนอินดี้สองสามอึดใจและเมื่อหันมาเห็นผม เขาจึงตั้งใจจะหันหลังกลับ
โน โน..กูหายอมไม่!
.
.
“พี่โจ”
ผมผุดลุกขึ้นแล้วเรียกไว้ทันที
ร่างข้างหน้าชะงัก ลังเลอยู่สองสามวินาทีก่อนจะหันมาเลิกคิ้ว
“อะไร?”

“ฮ๊า พี่ก็มาอ่างแก้วเหมือนกัน”
ผมทำหน้าอย่างผู้ชนะ
พี่โจเม้มปากน้อยๆ หน้านิ่วคิ้วขมวด “แล้วยังไงละ แปลกด้วยเหรอ”

“ผู้ร้ายปากแข็ง”
ผมว่าตรงๆ “พี่โจคิดถึงพี่หนุ่มยังไม่ยอมรับอีก!”

หาเพื่อนครับ ความจริงคือ..กรูอยากหาเพื่อน T_______________________T

.
.
“อยากหาเพื่อนไว้คอยคร่ำครวญหาไอ้ทัศน์ก็บอกมาเถอะน่า”

แม่ม..เจือกรู้อีก -*-

ผมเม้มปากเคืองๆ
“ก็ไม่มีใครยอมฟังผมเกินสองนาทีเลย!”

“เฮ๊อะ” พี่โจเสียงขึ้นจมูก “ตำนานรักเกรียนกับอินดี้น่ะเหรอ น่าสนใจตายละ”

โห..กรูโดนดูถูกเหยียดหยาม

“ใครจะเหมือนพี่กันละ” ผมว่าบ้าง
“โจ-หนุ่ม รักที่ช่าง……ร้าวราญสะท้านทรวง!”

เออ เอาดิ!

พี่โจทำหน้าเหลือรับให้ผม
“ให้ตายสิเกรย์ ไอ้ทัศน์กับไอ้หนุ่มไปด้วยกันได้ ไม่ใช่ไปทำงานนะ เกรย์ก็รู้แล้ว
เพราะพวกมันเป็นตัวแทนนศ.มช.ไปร่วมประชุมวิศวกรรมคอมพิวเตอร์นานาชาติที่เบอร์ลินไม่ใช่เรอะ!”

ผมทำหน้าเหลือรับตอบกลับไป
“ก็ใช่ไง เบอร์ลินมันอยู่เยอรมันนะพี่ พี่หนุ่มไปเยอรมันนะพี่โจ พี่ยังไม่คิดจะร่ำลา จะอวยพร จะแสดงความรักความหวังดีอะไรเลย จิตใจพี่มันทำด้วยอะไรกันแน่ ทำไมพี่ถึงได้ปล่อยพี่หนุ่มเดินจากไปง่ายๆ พี่ไม่คิดที่จะโอบกอดไว้ ทั้งที่พี่หนุ่มไปตั้ง-”


“แค่สามวันเนี่ยนะ!”
พี่โจว๊ากออกมาในที่สุด

อือ..สามวันแล้วไงอะ
สามวันก็นานนะเว้ย บวก ลบ คูณ หาร แก้สมการ ถอดรูท แล้วได้ตั้ง 72 ชั่วโมงแหนะ -*-


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

สามวันต่อมา…

ท่ามกลางความคึกคักจอแจของสนามบินสุวรรณภูมิ


“เกรย์? นาย เอ่อ..แน่ใจนะว่า..”
พี่โจทำหน้าพะอืดพะอมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก บุ้ยใบ้มายังสิ่งที่ผมถืออยู่ในมือ..

ส่วนผมนั้นยิ้มมั่นใจว่าได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
“ก็ทำไมละพี่ ใครจะไปรู้ว่าเราจะจำกันได้รึเปล่า เนี่ย ผมอ้วนขึ้นไหมก็ไม่รู้”
ผมอธิบาย ลูบพุงป้อยๆ แล้วยกป้ายชูขึ้นสูงเพื่อให้ผู้ที่ผมกำลังรอรับได้มองเห็น..


          TáT TEWTAT
Gray from ‘Hoei I Hoei’Co.,Ltd.


 << หน้าพี่โจ


ผมไม่สนหรอกครับว่าพี่โจทำหน้ายังไง ผมสนแค่ไอ้ทัศน์จะดีใจ (หือ?) เวลาที่ได้มาเจอ

“ผมทำมาเผื่อพี่ด้วยนะ เอาสิพี่โจ”
ผมหยิบอีกป้ายที่ซ้อนหลังไว้ออกมา แล้วยัดมันใส่มือพี่โจ

……
…………
……………... แขนขาพี่แกดูสิ้นเรี่ยวแรงมากครับ
จะอะไรกันนักหนานะ แกก็แค่ต้องถือป้ายรอ..


    NOOM NATTHAPON 
Jo from ‘Hoei I Hoei’Co.,Ltd.



“โอย..ไม่จริง”

ผมได้ยินเสียงพี่โจพึมพำ


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ครึ่งชั่วโมงต่อมา..นาทีที่ผมรอคอยก็มาถึง..
ร่างสูงๆหน้าตาหล่อเหลาที่สุดในสายตาผมก็เดินโทงๆเคียงมากับอีกคนที่เตี้ยกว่า
ไอ้ทัศน์กับพี่หนุ่มนั่นเอง ผมชูป้ายดี๊ด๊าเป็นการใหญ่
ส่วนพี่โจนั้นมือสั่นและทำท่าเหมือนว่าวาระสุดท้ายของชีวิตมาถึงแล้ว

ผมเขย่งเท้าสุดฤทธิ์แต่ถึงทำอย่างนั้นก็ยังดูเหมือน ไอ้ทัศน์มองผ่านผมไป..?

“มันไม่เห็นเราเรอะพี่โจ”
ผมกระซิบถาม
พี่โจแค่นหัวเราะ
“คงด้วยความที่มันไม่คาดคิดน่ะ ว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้”

.

.

“ทัศน์.. มึงว่า นั่นมันตัวอะไรน่ะ?”
พี่หนุ่มคว้าแขนไอ้ทัศน์เดินเข้ามาหาเรา

“ห๊ะ?”
ไอ้ทัศน์ทำหน้าเหมือนนั่นเกินกว่าที่มันจะรับได้...
ผมลดป้ายที่ชูบังหน้าตัวเองลง แล้วฉีกยิ้ม -*-


“ให้ตายสิ ไอ้เกรียน!”
ไอ้ทัศน์หัวเราะก๊าก ก้าวยาวๆมาคว้าร่างผมไปกอดไว้ ผมก็กอดตอบมันด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ

สามวัน สามวันแล้วไง สามวันที่ไร้คนรักข้างกายก็นานเกินไปสำหรับกูเว้ย!

.

.

“แล้วมึง เอ่อม..ถือกะเขาด้วยเรอะ?”
ผมได้ยินเสียงพี่หนุ่มกลั้นหัวเราะ


“ฮึ่ย!”
พี่โจขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“เออ พวกมันกลับมาแล้วนี่ เสร็จพิธีได้แล้วใช่ไหม ไปละ!”
แล้วพี่แกก็ย่ำเท้าโครมๆปึงปังไปอย่างโกรธเคือง


“โด่เอ๊ย..!”
พี่หนุ่มกัดปากมองหลังพี่โจ พร้อมๆกับที่ผมกับทัศน์ออกเดิน

“ให้ตายสิ พวกมึงก็เริ่มพูดความจริงกับออกมาสักคน”
ไอ้ทัศน์อดรนทนไม่ไหว

“ดีกว่าปฏิเสธความรู้สึกตัวเองกันอยู่อย่างนี้”
ผมเสริม

..พี่โจที่เดินไปแล้วหันกลับมามองเรา พี่หนุ่มยืดคอ กอดอก..


“พูดออกไปสักคน”
ไอ้ทัศน์ย้ำ


.

.
“กู..” พี่โจเริ่ม
“กูว่าจะเก็บตังค์เอาไว้เปิดร้านเบเกอรี่แบ่งวางขายที่'เฮ๊ย ไอ้เห่ย'”


คนละเรื่องละพี่ คนละเรื่อง!


“เออ ดีเว้ย เป็นการเป็นงานดี มึงไปดูตัวอย่างร้านแถวนี้ดีไหม ไปๆไปดูกัน โซนอาหารอยู่ชั้นล่าง”
พี่หนุ่มรีบเสริมเพื่อป้องกันการทะลุทะลวงจากไอ้ทัศน์ ผมคิดว่างั้นนะ -*-
แล้วทั้งสองท่านก็ร่วมมือร่วมใจเดินจากเราไปอย่างรวดเร็ว..

ฮ่วย!!


“เอาเถอะ..อย่างน้อย..พวกมันก็เดินไปทางเดียวกันแหละน่า”
ไอ้ทัศน์ส่ายหน้าน้อยๆแล้วหันมายิ้มกับผม

ผมยิ้มตอบ..
ไม่รู้หรอกว่าไอ้ทัศน์จะต้องไปทำงานนานๆจริงๆเมื่อไหร่..ขณะนี้เพียงแค่ยังมีเวลาที่เราจะได้ใช้ร่วมกัน
ผมก็จะทำมันให้คุ้มค่า..
ผมคิดในใจขณะเรารอต่อเครื่องกลับไปเชียงใหม่..


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


“เรื่องของเราดูไม่น่าเป็นไปได้เลย”
ไอ้ทัศน์พึมพำเบาๆ.. ท่ามกลางสายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านเราไป
ผมเกาะกุมมือมันแน่น..ถ้าคุณเคยไปอ่างแก้วตอนกลางคืน..ก็คงรู้ดีว่ามัน..หนาวสาด!


“ตอนแรกกูร้ายกับมึงสารพัด ..มึงแทบจะตกตึกตายเพราะกู”
ผมรู้ว่ามันนึกถึงวันนั้นที่หอ..วันที่แม่มันมา
ผมยักไหล่สบายๆ
“แต่กูก็ไม่ตายนี่หว่า”

มันหันมามองตาผม
“จนถึงตอนนี้กูยังไม่รู้เลย.. ว่ามึงให้อภัยกูได้ยังไง”

ผมหัวเราะออกมา เงยหน้ามองดาวนับล้านดวงเบื้องบนเรา
“เพราะกูรักมึงไง..”
มันขมวดคิ้ว แล้วเงยมองดวงดาวเช่นเดียวกันกับผม
“อืม..ความรัก..มันมีพลังยิ่งใหญ่จริงๆ”

ผมละสายตาจากดาวมาเป็นดวงตามัน..บอกแสนเบา..
“ไม่ใช่แค่ความรักหรอก..”

ไอ้ทัศน์ขมวดคิ้ว แต่ผมไม่ยอมตอบอะไรมากกว่านั้น ไม่ยอมบอกว่า..อะไรที่ไม่ใช่แค่รัก..
เพราะผมมั่นใจว่ามันจะพบคำตอบนั้นได้ไม่ยากนัก

ผมได้แต่กระชับมือมันแน่น..ให้เราสองคนก้าวผ่านทุกวันคืนไปด้วยกันนับจากนี้..

..ความรักอาจสร้างโลกได้ทั้งใบ แต่สิ่งที่คอยดูแลรักษาโลกใบนั้นให้คงอยู่คือการให้อภัยครับ..


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนคนสวย (เฮ๊ย!) ที่ใกล้สลบแล้ว T_T
  ให้เกรียนคนอ่านนะ ^_^

[YouandMe]

เข้ามาเกรียนก่อนอ่าน 

เกรียนเกรย์เอ้ย...แค่ 3 วันยังขนาดนี้ ถ้า 7 วันคงทำให้คนรอบข้างปั่นป่วนอย่างมโหฬารแน่ๆ 
คู่โจหนุ่มนี่คงต้องตามลุ้นกันเหนื่อย...แต่เกรย์น้อยคงไม่ปล่อยให้ยืดเยื้อหรอกนะ 
สุดท้าย...ลงท้ายได้เกรียนตามแบบฉบับของเกรย์จริงๆ 

[วายร้ายหน้าหวาน]

อ่านจบแบบน่ารัก  ร้องไห้จะเป็นจะตาย  โห่ 3 วัน เซ็งจิดเลย แต่ฮาดีอ่ะ

[Donaldye]

 
 ตอนที่แล้วเอาซะเศร้า เห้อ...สามวัน 

[nunamicky]

จบได้สวยเหมือนคนเขียนค่ะ?
ยังไงก็มาต่อตอนพิเศษแก้คิดถึงกันบ้างนะคะ
 

[donghwa]

ห่วยยยยยยย เกร์ยนะเกร์ย ตรูละหลงนึกไปว่าพี่ทัศน์มันไปนาน โจหนุ่มนี่ก้ปากหนักกันจริ๊งงงง

[StillLoveThem]

...ฮาดี ได้หัวเราะแต่เช้าตั้งแต่คำพูดที่นนปลอบเกรย์ แล้ว
...นึกว่า2หนุ่ม ไปเยอรมัน 2 ปีซะอีก ไปแค่ 3 วันเอง
...เชื่อแล้วว่าเกรย์อยู่คนเดียวไม่ได้ และ โจเป็นคนที่อารมณ์ปกติที่สุด
...ดูคู่โจหนุ่มก็จะHappy ending เหมือนกันนะ ปากแข็งทั้งคู่ แต่การกระทำไปด้วยกัน
...อย่างนี้เค้าก็เรียกว่า ...ใจตรงกันแล้ว ขอให้มีความสุขทั้ง 2 คู่นะ
...ตอนนี้ เกรย์ ฮาสุดแล้ว เคยอ่านแต่ลุ๊คแข็ง ๆๆอ่านตอนนี้แล้วหมดท่าเลย เกรย์น้อย

[bleach_pa]

เปิดมาซะเศร้า สรุปไปสามวัน 

[Sep1996]

แง๊~จบจริงๆแล้วสินะ จบดีค่ะ 

เกรย์นะเกรย์ แค่ สามวัน ทำเอานึกว่าไปเป็นปี แง่ม 

[kunfon]

เป็นเกรียนที่น่ารักที่สุด 

[bytoey]

จบแล้วอะ

สนุกมากค่ะ

Bytoey ยืนยันการจองค่ะ

[sirikanda28]

ไปแค่ 3 วัน แต่
ร้องซะนึกว่าไป
3 ปี เกรียนจริง ๆ
 

[ploylw_chery]

จบแล้วววว...น่ารักมากๆทุกคู่เลย
                     

[CarToonMiZa]

จบได้น่ารักจริงๆ 

บวกเป็ด

[matilda.taon]

เกรย์ นายทำให้เราหลงผิด!!!

[หมูกระต่าย]

เศร้าตั้งนานไปแค่3วัน

[nam_sai_13]

คอนเฟิมร์ 1 ชุดจ้า

[Salome]

อ่านไป ฮาไป รักเกรียน รักอินดี้ รักหนุ่ม รักโจ
แต่รักเกรียนคนเขียนที่สุดนะ. 

[malula]

จะบ้าตาย น้องเกรียนทำให้อิฉันเข้าใจว่าเขาจากกันเป็นปี
สามวันยังเว่อร์ได้ขนาดนี้ ก็ขอให้รักกันนาน ๆ ก็แล้วกัน
ยังแอบค่อนขอดเฮียโจว่าไร้หัวใจ สรุปว่าแกปกติที่สุด

[gupalz]

55555 เกรย์มันจะฮาไปไหนเนี่ย
ไอ้เราก็นึกว่าไปเป็นปี ที่ไหนได้ 3 วัน

[kenghan]

เกรียนจนหยดสุดท้าย 3 วัน

[MonKeez]

เฮ้อออออ ใจหายยยยยย

[maiouar]

น่ารักมากมาย  ^___^

[namtarn11]

แค่ 3วัน ล่อซะเหมือน 1ปี