หัวข้อ: [เรื่องสั้น]Sun&Night เมื่อรักเราจูนกัน

[Ryojung]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


สรุปข้อสำคัญดังนี้


1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


 



Sun&Night เมื่อรักเราจูนกัน
By Ryojung
++++++++++++++++++++++++++++++++++


ผมเคยได้ยินข้อความหนึ่งมาจากที่ไหนซักที่


. . . . . . .  คนที่เรารักมีความสุขก็พอแล้ว . . . . . . .


ความหมายของมันก็คงใกล้เคียงว่า ต่อให้เราไม่ใช่คนที่เค้ารัก แต่ถ้าเรารักเค้าจิง ก็ควรให้เค้ามีความสุขกับคนที่เค้ารัก
คุณว่ามันจริงไหมครับ ไม่รู้ซินะ สำหรับผมข้อความนี้เป็นข้อความที่ผมว่ามันงี่เง่า ไร้สาระที่สุด


แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องของผมยังไงหรอ??


ผมแอบรักคนคนหนึ่ง เค้าเป็นเพื่อนสนิทของผมเพียงคนเดียวบนโลกนี้ก็คงได้ ผมไม่ใช่นางเอกละครหลังข่าวน้ำเน่า ที่จะได้มองคนที่ผมรักเดินจากไปกับคนที่เค้ารัก แล้วถ้าเมื่อผมไม่ยอม ผมก็เลือกที่จะเป็นตัวร้าย แล้วยังไงล่ะ?? เค้ามองผมงั้นหรอ


น่าขำ สิ่งที่ผมทำ เค้ามองผมด้วยสายตาเฉยชา ไม่ได้ใส่ใจท่าทางที่ผมแสดงออกเลย

ผมรู้คำตอบมาตลอด ตั้งแต่เราคบกันเป็นเพื่อนมา 6 ปีแล้ว จนตอนนี้ผมก็ยังตามเค้ามาเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน ผมตามเค้าทุกอย่าง แต่คำตอบของเค้าก็ยังเหมือนเดิม ‘คนที่ใช่ของเค้าไม่ใช่ผม’


“นะ. . .ไนท์ เฮ้ๆ” ผมหลุดจากภวังค์ เมื่อเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหู ผมมองหน้าคนตรงหน้า ใบหน้าคมเข้มดูดีสมกับตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย ดวงตาสีสนิมมองผมอย่างเฉยชา ริมฝีปากหนาขยับขึ้นลงตามคำพูด รูปร่างสูงหนาดูดีมีมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกาย


“ว่าไง” ผมพูดตอบ ‘ตะวัน’ ไปอย่างร่าเริง น่าขำ ผมชอบแสดงออกว่ามีความสุขมาก เมื่ออยู่กับเค้า ใช่ มันเป็นเรื่องจริงที่มีความสุข แต่ไม่รู้ว่าทำไม ช่วงหลังนี้ ผมถึงรู้สึกว่าตัวเองฝืนยิ้มเหลือเกิน


“ชั้นจะออกไปกับพิ๊งกี้” เสียงทุ้มนุ่มตอบคำพูดเสียดใจผม ทำไมเค้าไม่รู้เลยหรอ ว่าคำพูดที่เค้าชอบพูดว่าจะออกไปไหนกับใครอื่นที่ไม่ใช่ผม มันทำให้ผมเจ็บจนอยากตายไปจากตรงนี้จริงๆ


“ไม่ให้ไป” แน่นอน อย่างที่ผมบอก ผมไม่ใช่นางเอกละครหลังข่าวน้ำเน่า ที่จะได้ให้เค้าออกไปกับใครคนไหน

“อย่าน่า วันนี้ชั้นอยากได้เวลาส่วนตัว” นัยน์ตาสีสนิมมองผมอย่างเบื่อหน่าย

“มาแค่ผับก็พอแล้ว ส่วนตัวจะตาย” ผมพูดเหตุผมออกไป ผมรู้ เมื่อเวลาไหน ไม่มีผมเฝ้า เค้าก็จะไปกับคนอื่นแล้ว มีแต่ผมที่ยังรอเค้าอยู่ที่เดิมซินะ น่าสมเพชตัวเองจัง

“ชั้นถือว่าบอกนายแล้ว” ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากโซฟาในผับ ก่อนจะก้าวไปโอบเอวหญิงสาวสวย รูปร่างอรชร ใบหน้าเธอสวยหมดจด ริมฝีปากเล็กรูปกระจับแดงสด ชุดแซคของเธอวาบหวิวแทบดูเหมือนไม่ได้ใส่อะไร

ผมมองทั้งคู่อย่างเลื่อนลอย ผมเคยคิดว่าทำไมผมถึงไม่เกิดเป็นผู้หญิง เผื่อเค้าอาจจะรักผมขึ้นมาได้ไหม ใช่ หนึ่งเหตุผลหลักที่ผมคิดว่าเค้าไม่รักผม ก็เพราะผมเป็นผู้ชาย แล้วเค้าก็ไม่ใช่เกย์ ซึ่งแค่นี้ก็บอกคำตอบของผมในใจอยู่แล้ว

“ตะวัน ไนท์บอกว่ากลับบ้าน” ผมเริ่มเสียงดังขึ้น เมื่อร่างสูงโอบเอวบางของสาวสวยเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ

“. . . . . . . ” ตะวันไม่ได้ตอบ แต่หันกลับมามองผมอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้ง

“นะๆ ไนท์ว่าวันนี้กลับบ้านเถอะ” ผมพูดอย่างอ้อนๆ พร้อมกับก้าวเดินไปแทรกระหว่างทั้งคู่ จนร่างบางของสาวสวยผละออกไปจนเกือบล้ม แต่ผมไม่สนที่จะมองเธอหรอกนะ คนที่ผมสนก็คือคนที่กำลังมองผมอย่างโกรธอยู่ตอนนี้ ผมรู้ว่าเค้าโกรธที่ผมทำร้ายผู้หญิง แต่ผมแคร์ที่ไหน


“กรี๊ด!!! นี่อะไรกันยะอีตุ๊ด ผู้ชายเค้าไม่เล่นด้วยยังตื้ออีก” ไม่เจ็บ!! คำพูดพวกนี้ผมโดนมาจนชินชาแล้ว คู่ขากี่คนของตะวันก็มักจะด่าผมด้วยคำหยาบแบบนี้กันทุกคน


“แล้วไง ใครแคร์คุณ” ผมพยายามพูดตอบไปอย่างสุภาพ เพื่อไม่ให้ตะวันโกรธผมมากไปกว่านี้


“หน้าด้าน”มาอีกแล้ว คำเดิมๆ


“ก็ไม่ต่างกับคุณ เล่นแต่งตัวซะเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย หน้าด้านกว่าอีก .. . . . . ”


“ไนท์!!!” ยังไม่ทันที่ผมจะด่าจบ ตะวันก็ตะคอกชื่อผมขึ้นเสียงดัง ผมหันกลับไปมองตะวัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าตะคอกผม ผมก็ยังคงต้องบอกว่าชินแล้ว



 "ตะวันกลับบ้านกันเถอะนะ นี่ไนท์ซื้อหนังใหม่มาเยอะเลย ตะวันต้องชอบแน่ๆ"พูดเสร็จ ผมก็ลากตะวันออกไปจากผับทันที มันค่อนข้างลำบากนัก ผมไม่ใช่คนตัวสูงหนาแบบตะวัน ผมมีรูปร่างค่อนข้างผอมบาง แล้วไม่สูงมากนัก ผมสูงได้แค่ไหล่ของตะวันเท่านั้น ผิวก็ขาวซีดจนน่ากลัวว่าเป็นโรคอะไร ผมไม่ใช่คนที่จะมีความมั่นใจสูง เพราะผมไม่ใช่คนหน้าตาดีแบบตะวัน ใบหน้าของผมขาวซีดเหมือนผิวกาย แว่นตากรอบใหญ่โตดูป้ามากๆ แต่ผมไม่มีเงินซื้อของใหม่หรอก ริมฝีปากบางเล็กอมแดงซีดคล้ำ ผมไม่ใช่คนดูแลตัวเองนัก แต่ก็ไม่ถึงกับปล่อยให้โทรม ดวงตาโตแค่ไหน ก็ไม่มีใครสังเกต เพราะมันอยู่ภายหลังแว่นใหญ่โต




    กว่าจะลากตะวันมาถึงรถได้ ก็ใช้แรงค่อนข้างเยอะ ตอนนี้เราขึ้นมาบนรถของตะวันเรียบร้อยแล้ว ตลอดทางตะวันและผมไม่ได้พูดอะไรกันอีก มันเป็นปกติแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจบอกความรู้สึกของผมให้ตะวันรู้ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตะวันพูดกับผมน้อยลง ไม่ซิ ต้องบอกว่าพูดเมื่อผมถาม ทุกวันนี้มีแต่ผมที่พูดอยู่คนเดียว อึดอัดนะ อึดอัดมาก เพราะเราไม่ใช่อยู่กันแค่ที่เรียน หรือไปเที่ยวด้วยกันเท่านั้น ผมยังยัดเยียดตัวเองไปอยู่คอนโดของตะวันโดยไม่ได้ถามความเห็นของตะวันเลย เราอยู่ด้วยกันตลอด ไม่ซิ ต้องบอกว่าอยู่ด้วยกันจนถึงเวลางานของผม ผมต้องทำงานเลี้ยงตัวเองไปวันๆ ผมเป็นเด็กกำพร้า ที่ได้เรียนมาจนถึงวันนี้ก็เพราะได้ทุน ผิดกับตะวัน ตะวันเป็นคนมีฐานะ คุณพ่อเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ ส่วนคุณแม่ก็มีรีสอร์ทมากกว่า ร้อยสาขาทั่วประเทศ นี่เป็นอีกข้อของความคิดที่เค้าไม่รักผม เพราะเราต่างกัน




ห้องในคอนโดสูงใหญ่ใจกลางกรุงดูใหญ่โตมาก แต่กลับดูไม่น่าอยู่สำหรับผมเลย ห้องเงียบแบบนี้ถ้าผมต้องอยู่คนเดียวคงเหงามาก ไม่ซิ ถึงมีตะวันอยู่ผมก็รู้สึกว่าเหงามากขึ้นไปอีก


 
"ตะวัน มีหนังเรื่อง . . . ที่ตะวันชอบด้วยนะ มาดูซิ" ผมพูดขึ้นพร้อมกับชูหนังที่เมื่อวานเงินเดือนผมออกพอดี ประจวบกับผมเห็นมันตั้งขายอยู่ในร้านใกล้ย่านที่ผมทำงาน เรื่องนี้เป็นหนังที่เราไปดูมาด้วยกัน แล้วผมก็ว่าตะวันคงชอบพอดู แต่ร่างสูงเพียงแค่มองแว่บหนึ่ง ก่อนเดินเข้าห้องนอนของตนไป


 
 ปัง!!
 


ประตูปิดไปแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มที่สร้างขึ้นเมื่อกี้ของผมหายไป ผมรู้ บางทีผมก็คงจะยัดเยียดความคิดตัวเองให้ตะวันมากไป แต่มันก็แค่ช่วงเวลาที่ผมใช้กับตะวันเท่านั้นแหละ ผมต้องทำงานเยอะมาก ผมลงงานพิเศษที่ซุปเปอร์ไว้ตั้งแต่ 3 โมงเย็นถึง 5 ทุ่ม หลังจากนั้นผมต้องไปทำงานต่อที่ร้านข้าวต้มโต้รุ่งตั้งแต่เที่ยงคืนถึงตี 5 แล้วผมก็ต้องเข้าเรียนตอนเก้าโมงเช้า ส่วนเวลาว่างที่ผมตามตะวันได้แบบวันนี้ เพราะว่าผมไม่ทำงานเสาร์-อาทิตย์ เพื่อมีเวลาอ่านหนังสือบ้าง แล้วก็ใช้เวลาอยู่กับตะวันบ้าง


 
 ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง


 มือบางซีดของผมยกขึ้นดึงแว่นใหญ่ออก ก่อนจะลูบดวงตาขึ้นอย่างเบามือ เป็นอีกครั้งที่ตะวันปิดประตูกระแทกแบบนี้ แล้วผมก็ต้องนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ เหนื่อยล้าเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าผมจะทำตัวแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ วันไหนกันที่ผมจะหยุด ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวัน แต่ก็ยังเฝ้าแต่รอคำตอบไปอย่างเงียบๆ จนผลอยหลับไปในเวลาที่ข้ามไปวันใหม่แล้ว




 เช้าวันใหม่ ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความหนักอึ้งของเปลือกตาที่บวมช้ำ มือบางยกขึ้นแตะหน้าผากอย่างไม่ค่อยมีแรง
 
'เป็นไข้ซินะ' ผมคิดในใจ ทุกครั้งที่ผมร้องไห้อย่างหนัก ไข้ก็จะตามมาในวันรุ่งขึ้น ผมเอื้อมมือไปที่ลิ้นชักข้างเตียง ก่อนจะหยิบกระปุกยาพาราที่มีติดไว้ขึ้นมาเปิดเอายากิน บางครั้งผมก็เคยคิดจะลองกินยานี่ให้หมดกระปุก แล้วตายไปซะ แต่ก็ไม่ได้ทำ ผมไม่รู้ว่าผมเลือกจะรออะไร รอตะวันรักผมงั้นหรอ ไม่มีทาง



 
 ผมขยับลุกขึ้นจากเตียงอย่างฝืนๆ พร้อมกับมองไปที่นาฬิกาข้างเตียง

 
'8 โมงแล้วหรอเนี่ย'


"ตะวันคงไปเรียนแล้ว"เสียงแหบแห้งของผมพึมพำขึ้นอย่างชาชิน ถึงแม้ผมจะยัดเยียดตัวเองมาอยู่กับตะวันเอง แต่ก็ไม่เคยก้าวก่ายชีวิตในประจำวันของตะวันมากนัก แน่นอนผมก็ยังคุยกับตะวันที่มหาวิทยาลัยเหมือนเดิม แต่ผมไม่ได้ติดรถไปกับตะวัน เพื่อที่ตะวันจะได้ไม่อายใครว่ามีผมอยู่คอนโดเดียวกัน



ผมลุกขึ้นพาร่างอันอ่อนแรงของผมเดินเข้าห้องน้ำไป ถึงไม่สบาย แต่ผมก็ต้องไปเรียน เพราะนี่เป็นช่วงเวลาที่ผมว่างเฝ้าตะวัน ก่อนที่ตะวันจะไปกับคนอื่น



"อ๊ะ" ผมออกมาจากห้องแล้วต้องตกใจ เมื่อผมเห็นร่างสูงของตะวันกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ที่กำลังนั่งดูหนังเรื่องที่ผมหยิบให้ดูเมื่อคืน ตะวันอยู่ในชุดนักศึกษา ผมไม่ได้ตกใจที่ตะวันดูหนังที่ผมซื้อ แต่ผมแปลกใจว่าทำไมตะวันยังไม่ไปเรียน



"ตะวัน ทำไมยังไม่ไปเรียน"ผมเดินมาหยุดอยู่ข้างของร่างสูง พร้อมกับส่งยิ้มทักทายเหมือนทุกครั้ง แต่ติดที่ครั้งนี้คงจะดูอ่อนแรงเกินไปจนคิ้วของตะวันขมวดขึ้น "ตะวันไม่สบายหรอ" ผมพูดพร้อมกับมือที่จับหน้าผากของตะวันเพื่อเช็ดดู


"คนที่ไม่สบายคือ นาย"เสียงทุ้มพูดขึ้นเน้นทีละคำ พร้อมกับคิ้วที่ขมวดขึ้นเหมือนไม่พอใจกับคำพูดของผม


"ไนท์กินยาแล้ว ไปเรียนเถอะ" ผมพูดยิ้มๆ ไม่ได้อะไรกับคำพูดตะวันนัก ผมรู้ตัวเองดี ตะวันไม่ได้เป็นห่วงผมนัก ถึงห่วงก็แค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น



". . . . . . ."ตะวันเงียบสักพัก ก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับมือที่กดรีโมทปิดหนัง พร้อมกับก้าวเดินผ่านผมไป



ต่อข้างล่างค่ะ

v
v
v

[Ryojung]

ผมทรุดไปนั่งบนโซฟาที่ยังคงความอุ่นจากร่างสูงที่พึ่งลุกไป นั่งขดตัวพิงไปแนบกับเบาะเพื่อรับไออุ่นของตะวันจาหโซฟาให้มากขึ้น

"อุ่นจัง"

กว่าผมจะเดินออกจากห้องก็เกือบ 10 โมงแล้ว สงสัยคงไม่ได้เรียนคาบเช้าซะแล้ว สายมาได้ชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ผมกำลังก้าวออกจากลิฟท์ เดินเอื่อยๆ ไม่เร่งรีบนัก เพราะว่ายังไงคาบเช้าก็ไปไม่ทันแล้ว จะเรียนคาบบ่ายก็เที่ยง ผมก็คิดว่าคงไม่เร่งรีบอะไร สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปเฝ้าตะวันแบบที่ตั้งใจไว้ ช่างเถอะ ผมเดินคิดไปเรื่อยๆจนเดินออกมาหน้าคอนโด

"อ๊ะ" วันนี้เป็นอีกครั้งที่ทำผมตกใจ ตะวันยังอยู่ แล้วถ้าผมตาไม่ฝาดสายตาของตะวันก็ฉายความรู้สึกเป็นห่วงเมื่อมองมาที่ผม
'ไม่มั้ง ผมคงคิดไปเอง' ผมบอกตอกย้ำกับตัวเองในใจ

"ตะวัน เป็นอะไรรึป่าว ทำไมยังอยู่ล่ะ" ผมเดินเข้าไปหาตะวัน พร้อมกับส่งยิ้มสดใสไปให้เหมือนเดิม

"ทำไมพึ่งลงมา" เสียงทุ้มไม่ตอบ แต่ถามกลับมาอีกแบบ

"เอ๊ะ ตะวันรอเหรอ" ใจผมรู้สึกว่ามีน้ำหล่อเลี้ยงขึ้นยังไงไม่รู้ เมื่อคิดแบบนี้

"เปล่า แค่จะบอกว่าวันนี้จะไม่กลับมานอน" ใจที่แห้งเหี่ยวของผมกับมาอีกครั้ง ผมคิดอะไรไปเนี่ย ก็รู้คำตอบอยู่แล้วแท้ๆ

"จะไปไหน กับใคร" ผมถามขึ้นเสียงสูง เวลาเจอคำพูดแบบนี้ผมมักจะออกอาการร้ายกาจเสมอ

". . . . . ."ตะวันไม่ตอบอีกแล้ว พร้อมกับร่างสูงที่เดินกลับไปขึ้นรถของตัวเอง ผมไม่ได้ตามไปขึ้นรถ ผมรู้สึกว่าวันนี้เหนื่อยล้าเกินกว่าจะตอแยตะวัน หากแต่รถของตะวันยังจอดนิ่งอยู่หน้าผม ไม่ขยับไปไหน

"ขึ้นมา" เป็นอีกครั้งที่ตะวันพูด ผมไม่ขัดขืนหรือโกรธอะไรตะวัน ผมรู้ว่าไม่มีสิทธิ์แบบนั้น แค่นี้ตะวันก็ให้สิทธิ์ผมในการแสดงความเป็นเจ้าของมากเกินไปแล้ว

 บนรถก็ยังคงความเงียบเหงาอยู่เช่นเดิม แต่วันนี้แอร์ที่ควรจะหนาว กลับไม่มีลมออก ตะวันไม่เปิดแอร์ ผมไม่รู้ว่าตะวันทำเพื่อผมหรือป่าว แต่เพียงแค่นี้ มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีไม่น้อย เรามาถึงมหาวิทยาลัยเกือบเที่ยง รถค่อนข้างติดมากในตอนสายแบบนี้

วันนี้เป็นอีกวันที่จบลงอย่างอ่อนล้า คงเพราะผมมีร่างกายที่อ่อนแอเกินกว่าจะรับรู้อะไรอีกแล้ว ผมมาทำงานที่ซุปเปอร์อย่างฝืนร่างกายเต็มทน แต่ก็ต้องทำ นี่ก็จะได้เวลาที่ผมต้องไปทำงานที่ร้านข้าวต้มแล้ว

"สวัสดีครับคุณลุง"ผมทักทายลุงเจ้าของร้านอย่างคุ้นเคย คุณลุงเป็นคนใจดี และท่านก็สงสารผมเลยรับผมมาเป็นลูกจ้าง ผมนั่งทำงานอย่างเหนื่อยล้า รู้สึกว่าวันนี้เหนื่อยกว่าทุกวัน ผมนั่งทำงานไปอย่างเลื่อนลอย ร่างกายของผมมันหนักเหลือเกิน ‘มีหวังพรุ่งนี้ต้องหยุดเรียนแน่ๆ’

"อ๊ะ" อีกแล้ว วันนี้เป็นรอบที่สามแล้วที่ผมต้องตกใจ นั่นรถของตะวันจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านข้าวต้มที่ผมนั่งล้างจานอยู่ตอนนี้ รถกำลังดับสนิท ก่อนที่ผมจะมองเห็นร่างสูงของคนคุ้นเคยลงมาจากรถ พร้อมกับอ้อมมาอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูรถ พร้อมกับร่างเล็กบางร่างหนึ่ง

 เพล้ง!!



"เฮ้ย ลื้อทำไรเนี่ยอาไนท์"เสียงลุงเจ้าของร้านดังขึ้นเสียงดัง เมื่อมือของผมปล่อยจานล่วงลงพื้นจนแตกเสียงดัง

"ผู้ชาย" ผมมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ ไม่จิง เป็นไปไม่ได้ นั่นมันเด็กผู้ชายแน่ๆ ถึงแม้จะดูบอบบาง แต่ก็ผู้ชายชัดๆ แล้วยังท่าทางอ่อนโยนของตะวันที่แสดงออกโดยการโอบร่างบางอย่างทนุถนอม กับรอยยิ้มที่จิงใจ ที่ผมคนนี้ไม่เคยได้ ไม่! ผมไม่ยอม!! ผมวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งโดยไม่คิดจะกลัวรถที่กำลังสัญจรไปมา ผมไม่สน ต่อให้ผมตาย ผมก็ต้องรู้เรื่องให้ได้ ว่าทำไมตะวันถึงคบกับผู้ชาย ทุกครั้งผมเจ็บปวดที่ตะวันออกไปกับคู่ขา แต่ก็ชินชาแล้ว เพราะพวกนั้นก็ยังเป็นผู้หญิง แต่นี่ ตะวันเปลี่ยนจะคบผู้ชายงั้นหรอ?? ถ้าใช่ แล้วผมล่ะ ทำไมตะวันถึงไม่เลือก หรือเพราะผู้ชายคนนี้สวยหวานเหมือนผู้หญิงงั้นหรอ ผิดกับไนท์คนนี้ที่สารรูปดูแทบไม่ได้ใช่ไหม

 
"ตะวัน"เสียงผมกรีดร้องเสียงดังเมื่อวิ่งมาจะถึงตัวตะวันอยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่าหน้าตาตอนนี้ของผมเป็นยังไง ดูไม่ได้ขนาดไหน ตะวันถึงได้หันมามองผมแล้วทำหน้าตกใจขนาดไหน


"นี่มันอะไรกัน!!" ผมมองหน้าของผู้ชายหน้าสวยคนนั้นอย่างเคียดแค้นมากแค่ไหนไม่รู้ แต่ตะวันเลือกที่จะเอาตัวขึ้นมาบังผู้ชายหน้าสวยไว้ข้างหลังแบบนั้น ปกป้องกันขนาดนี้!!! แล้วจะให้ผมคิดยังไง
 

"ทำไมมาอยู่นี่" ตะวันก็ยังคงเป็นตะวัน เลือกที่จะถามคำถามกับผมมากกว่าจะตอบคำถามของผม


"ผู้ชายคนนี้มันเป็นใคร" ผมกรีดร้องขึ้นเสียงดัง ผมไม่สนแล้ว คนรอบข้างจะมองยังไง แต่ผมต้องการคำตอบ "มานี่เลยนะ นายหน้าด้าน หน้าตาก็ดีทำไมไม่ไปเอาคนอื่นมาเป็ยผัว ห๊ะ" ผมผลักตะวัน พร้อมกับกระชากแขนของคนคนนี้อย่างแรง ผมไม่รู้ว่าผมเอาแรงมาจากไหนทั้งที่ก่อนหน้านี้ จะบืน็แทบจะไม่ไหวแล้ว แต่ตอนนี้ใจมันร้องแต่อยากจะทำลายคนตรงหน้า



"โอ๊ย อะไรเนี่ย ปล่อยคาปูนะ" เสียงเล็กร้องขึ้นอย่างตกใจ มือบางที่ผมจับไว้พยายามดึงออกจากมือผม
 


"นี่แน่ะ มารยานักนะ" ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงลงมือกับคนนี้ ปกติไม่ว่าตะวันจะมีคู่ขากี่คนที่ผมต้องไล่ ผมก็ไม่เคยใช้กำลัง แต่เพราะว่าคนนี้เป็นผู้ชาย ตะวันควงผู้ชาย ใจผมเจ็บเหลือเกิน ผมต้องการระบาย ผมไม่รู้ว่าตบคนนี้ไปกี่ครั้ง ผมไม่รู้ว่าผมจิกทำร้ายคนนี้ไปกี่ครั้ง ใจผมมันหายไปแล้ว มันไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว น้ำตาผมไหลนองหน้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มันเจ็บเหลือเกินกับภาพตรงหน้า ตะวันผลักผมจนล้มไปกระแทกกับพื้น เพื่อช่วยเด็กคนนั้น เข่า กับมือผมขูดกับพื้นจนเลือดออก แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บซักนิดเดียว มันชาจนไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว ผมมองภาพตะวันกอดเด็กคนนั้นอย่างปลอบโยน


"เฮ้ย คาปูเป็นไรไปวะตะวัน" ร่างสูงโปร่งหนาเดินออกมาจากร้านอาหารกึ่งผับ พร้อมกับวิ่งเข้ามาทรุดตัวดูอาการของคนหน้าสวยอย่างตกใจ


"ฮือ เจ็บๆ" คนหน้าสวยร้องไห้โฮ พร้อมกับผละจากร่างสูงของตะวันเข้าหาหนุ่มอีกคน


"มึงพาคาปูไปโรงบาลที กูมีเรื่องต้องสะสาง" ตะวันพูดพร้อมกับลุกขึ้นมากระชากผมลุกอย่างแรง พร้อมกับดันผมขึ้นรถจนหัวผมกระแทกขอบประตูรถจนเลือดออก แต่ผมมันชาแล้ว ไม่รู้สึกอะไรเลย


 ปัง!!!


ประตูห้องในคอนโดหรูกระแทกปิดเสียงดัง


"ทำอะไร!!!" ตะวันตะคอกขึ้นเสียงดัง นัยน์ตาสนิมมองหน้าผมอย่างโกรธมาก


"ไนท์ต้องถามตะวันมากกว่า ว่าทำอะไร" ผมตะโกนตอบกลับเสียงดังไม่แพ้กัน


"อะไร!!" ตะวันตะคอกถามอีกครั้ง เหมือนไม่เข้าใจที่ผมพูด


"ทำไมตะวันถึงควงเด็กนั่น ไปเจอเป็นเด็กขายอยู่ที่ไหนล่ะ" ผมไม่เคยพูดจาหยาบคายประชดประชันตะวันแบบนี้มาก่อน แต่อารมณ์ของผมตอนนี้ไม่มีเวลามาห่วงอะไรอีกแล้ว


 เพี้ย!!!


 "มันจะมากไปแล้วนะ!!!" ตะวันตบหน้าผม!! ผมตกใจมาก ม่านตาตอนนี้บิดเบือนไปทุกที ทำไมกัน ผมคิดว่าผมชาชินมันแล้วนะ แต่บอกผมทีว่าความรู้สึกเจ็บจนหายใจไม่ออกแบบนี้คืออะไร


"ตะวันตบไนท์" ถึงแม้ผมจะไม่ใช่คนสำคัญสำหรับตะวัน แต่ตะวันก็ไม่เคยทำร้ายผม ผมมองหน้าตะวันอย่างเจ็บปวด ตะวันเองก็มองมือตัวเองอย่างตกใจไม่น้อย


"ก็นายหยาบคาย ทำไมถึงกลายเป็นคนน่ารังเกียจแบบนี้ ห๊ะ!" ตะวันพูดอะไรนะ น่ารังเกียจงั้นหรอ?? ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตะวันคิดกับผมแบบนี้ เพราะตะวันไม่เคยพูดเลย


 "นี่ซินะ คือความรู้สึกของตะวัน เข้าใจแล้ว ไนท์เข้าใจแล้ว" ผมพูดพึมพำไปอย่างเลื่อนลอย "งั้นก็เชิญไปคลุกอยู่กับของต่ำๆแบบนั้นเถอะ!!" ผมตะโกนออกไปสุดเสียง พร้อมกับมองหน้าร่างสูงอย่างดูถูก


"ฉันไม่คิดว่านายจะน่ารังเกียจขนาดนี้" ร่างสูงกัดฟันพูดก่อนจะพาร่างของตนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว


ปัง!!!


ร่างของผมทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง นี่ซินะไนท์ คำพูดที่ต้องการฟังจากตะวัน คำพูดแบบนี้ซินะ ที่แกอยากฟังเพื่อจะเลิกยัดเยียดตัวเองให้กับเค้าซะที

 
'แกมันน่ารังเกียจไอไนท์!!' ผมพูดตอกย้ำตัวเองอีกครั้ง และอีกครั้ง


 คืนนี้ก็ผ่านไปโดยที่ตะวันไม่กลับมาคอนโดอีกเลย ผมคงจะน่ารังเกียจมากจนตะวันไม่อยากจะอยู่ด้วย แล้วผมจะหน้าด้านอยู่ต่อไปทำไมล่ะ จนถึงตอนนี้ก็พึ่งรู้สึกตัว ว่าตัวเองหน้าด้าน เหมือนที่คู่ขาหลายๆคนของตะวันพูดจิงๆ


ผมก้มลงลื้อกระเป๋าเดินทางใบย่อมออกมา จิงๆผมพอจะรู้นานแล้ว ว่าซักวันผมคงต้องไปจากที่นี่ แต่ไม่คิดว่าจะมาถึงไวแบบนี้ ผมเช่าอพาร์ทเม้นเล็กๆที่เงินเดือนผมพอจ่ายได้มาสองเดือนแล้ว โดยที่ยังไม่ได้เข้าไปอยู่ ถึงเวลาแล้วซินะที่ผมจะออกไปอยู่ที่ที่ผมควรอยู่


ผมก้าวออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อย ผมออกมาจากลิฟท์พร้อมกับเดินมาที่เคาน์เตอร์เพื่อฝากกุญแจห้องไว้ ผมไม่ได้ทิ้งโน๊ตอะไรไว้ให้ตะวันอ่าน เพราะผมคิดว่าตะวันคงจะรังเกียจทุกอย่างที่เป็นผม เพราะงั้นตะวันก็คงจะไม่อ่านโน๊ตแน่ ดีไม่ดีอาจจะมันเผาทิ้งก็ได้


ผมตัดสินใจก้าวออกมาจากชีวิตตะวันได้แล้วซินะ ตอนนี้ผมอยู่ภายในห้องขนาดเล็กที่ไม่ได้ครึ่งของคอนโดของตะวันเลย ผมมองไปรอบๆห้อง ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงเตียงเดี่ยวเล็กๆ ร่างของผมล้มตัวลงไปอย่างแรงโดยไม่กลัวว่าจะเจ็บ


ตอนนี้มันชาหมดแล้ว ร่างกายของผมไม่มีอะไรให้เจ็บอีกแล้ว พอแล้วไอ้ไนท์ แค่นี้แกก็ทำให้เค้ารังเกียจมากที่สุดแล้ว แกจบความน่ารังเกียจของแกซักที อย่าให้เค้ารู้ว่าแกยังน่ารังเกียจมากกว่านี้อีกแล้ว


ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เป็นที่ผมต้องเริ่มชีวิตกับการเรียนแล้ว ผมไม่กลัวว่าจะเจอตะวันที่มหาวิทยาลัย เพราะยังไงถ้าตะวันเลือกจะเกลียดผม หน้าของผมตะวันก็คงไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ


ผมลุกขึ้นเข้าไปห้องน้ำ กระจกในห้องน้ำใบเล็กฉายภาพใบหน้าซีดเซียวที่ยับยู่ยี่จนยิ่งดูไม่ได้เข้าไปใหญ่ ผมมองมันอย่างเฉยชา ก่อนจะทำความสะอาดร่างกายให้เรียบร้อย


เช้านี้ผมเข้าห้องเรียนโดยเลือกที่จะนั่งหลังห้องมากกว่าที่จะนั่งหน้ากับตะวันเหมือนปกติ ผมนั่งลงที่แถวสุดท้ายก่อนจะมองเหม่อรอบห้อง จนถึงเวลาเกือบจะเข้าเรียน ผมก็เห็นร่างสูงของตะวันเดินเข้ามา ผมมองตาม จนกระทั่งตะวันทรุดตัวนั่งลงที่เดิม เห็นไหมล่ะ ผมเดาไม่ผิด ผมไม่ได้สำคัญกับตะวันจนถึงขั้นที่ตะวันจะมองหาผมจริงๆ  วันนี้ผมนั่งเรียนอย่างเหม่อลอยโดยไม่รู้ว่าอาจารย์สั่งงานอะไรบ้าง

 
"อะ....เอ่อ" เสียงพูดดังขึ้น พร้อมกับนิ้วเล็กจิ้มสะกิดผม ผมหันหน้าไปข้างหลังตามแรงเรียก


"คือว่า สนใจรวมกลุ่มทำงานกับเราไหมอ่าไนท์" เค้าถามผมอย่างประหม่า หากแต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้อย่างเป็นมิตร ทำให้คิดได้ว่าตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมา ผมมัวแต่ตามติดอยู่กับตะวัน จนไม่รู้จักเพื่อนในเซตเลย ผิดกับตะวันที่เป็นคนคุยเก่งและเพื่อนเยอะจิงๆ


 "ขอโทษนะ" หากแต่ผมเลือกที่จะปฏิเสธความหวังดีนั้นทิ้งไปซะ ผมนั่งคิดมาตลอดทั้งคลาสแล้ว ผมจะไปทำเรื่องดรอปเรียน เพราะตอนนี้เงินของผมหมดไปกับค่าเช่าอพาร์ทเม้นล่วงหน้าหลายเดือนแล้ว เพราะงั้นเงินที่จะใช้ต่อยังไม่มี ผมเลือกที่จะทำงาน มากกว่าเรียน หนึ่งเหตุผลก็เพื่อจะไม่เจอตะวัน ผมกลัวสายตาตะวันที่มองผมอย่างรังเกียจ พอแล้วกับบทร้ายที่รับมาตลอด ผมเหนื่อยแล้ว


ผมกลับมานอนมองเพดานอยู่ในห้องแคบๆเล็กๆหลังจากทำเรื่องดรอปเรียนเสร็จ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าร่างกายไม่มีแรงเลย อาจเพราะตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ร่างกายขยับเคลื่อนไหวแต่ละทีทำให้ผมเหนื่อยหอบ ผมพยายามหลับตาเพื่อจะนอนอย่างสงบ ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาฝันร้ายแบบเมื่อคืนอีกแล้ว แต่ทำยังไงก็ไม่หลับซักที เมื่อคืนกว่าผมจะหลับได้ ก็ต้องพึ่งยานอนหลับไปเยอะนัก แต่ตอนนี้ก็ยังนอนไม่หลับซักที


 เหนื่อย เมื่อยล้า ไม่มีแรงจะขยับไปไหนแล้ว ผมรู้สึกเจ็บไปหมด ทั้งร่างกาย และใจ ที่ผมเคยคิดว่ามันด้านชาเสียแล้ว


วันคืนผ่านไปอย่างเชื่องช้า นี่เป็นคืนที่สามที่พ้นต้องพึ่งยานอนหลับ นี่ก็สามวันแล้วที่ผมนอนอย่างเดียวโดยไม่ทำอะไรเลย นอนไปเรื่อยๆ ไม่กิน ไม่เข้าห้องน้ำ ไม่ทำอะไรเลย แต่เมื่อหลับตา มันก็วนเวียนอยู่แต่หน้าของตะวัน ผมอยากจะลืม ลืมไปให้หมด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ปัง!!


"ไนท์" ผมเหมือนได้ยินเสียงของตะวันร้องเรียกผมเสียงดัง ยังกับฝันดีที่ตะวันจะเรียกชื่อผมคนเดียว ผมยิ้มให้ ผมคิดว่ายิ้มของผมคงจิงใจที่สุด ตอนนี้ร่างกายของผมไม่เจ็บปวดอีกแล้ว รู้สึกว่ามันเบาสบาย ล่องลอยอยู่บนสวรรค์ ผมอยากจะอยู่ไปนานๆ ผมมีความสุขจังเลย


เปลือกตาบางขยับไหว พร้อมกับร่างกายที่เริ่มขยับอย่างแผ่วเบา เรียกให้ร่างสูงที่เฝ้าอยู่ไม่ห่าง ขยับมาใกล้อย่างดีใจ


"ไนท์ๆ" ผมได้ยินเสียงเหมือนตะวันดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับมือหนาที่จับมือผมบีบเบาๆอย่างเรียกหา หากแต่ตาของผมมันเปิดช้าเหลือเกิน


"ไนท์ๆ" เสียงตะวันดังเรียกผมไม่หยุด ในที่สุดผมก็พยายามฝืนเปลือกตาจนมองเห็นหน้าตะวันอยู่ใกล้ๆ


ต่อข้างล่างค่ะ

v
v
v

[Poes]

ลุ้นแทบแย่ ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี เขียนมาอีกนะ จะตามอ่านจ้า 

[yeyong]

 

[Ryojung]

"ไนท์จะฆ่าตะวันหรือไง" ตะวันพูดเสียงแผ่วอย่างสั่นเครือ ผมมองตะวันอย่างตกใจ ตะวันร้องไห้ น้ำตาของตะวันไหลลงมาไม่หยุด ผมไม่อยากจะเชื่อ ตะวันเป็นอะไร ใครทำตะวัน


"ตะ . . ." ผมพยายามจะตะโกนถามว่าตะวันเป็นอะไร หากแต่เสียงของผมแหบแห้งเหลือเกินจนพูดไม่เป็นคำพูดนัก


 
"ต่อไปไม่มีอีกแล้ว ตะวันจะไม่ปล่อยไนท์ห่างกันอีกแล้ว" ผมไม่เข้าใจว่าตะวันพูดหมายความว่าไง ตะวันรังเกียจผมไม่ใช่หรอ ทำไมจะต้องอยากให้ผมอยู่ใกล้ล่ะ ไม่เอาอีกแล้ว ผมกลัวการกลับไปอยู่ในฐานะเดิม กับท่าทีที่เย็นชาของตะวันอีก ผมรู้สึกว่าผมทำไม่ได้อีกแล้ว ผมอ่อนแรงเกินกว่าจะกลับไปกับตะวัน





"มะ. . . ไม่"ผมพยายามพูด พร้อมกับส่ายหน้าไปมา ผมพยายามอย่างหนักที่จะสะบัดมือออกจากมือของตะวันที่จับมือผมไว้แน่น


 

'ไม่เอาแล้วนะ พอแล้ว ไม่อยากฟังคำว่ารังเกียจอีกแล้ว' ผมตะโกนร้องในใจเสียงดัง ผมอยากจะพูด อยากจะบอกกับตะวัน แต่ผมไม่มีแรงเลย




"ขอโทษ ตะวันขอโทษ" ตะวันมองผมอย่างเจ็บปวดเมื่อผมพยายามสะบัดมือออก หากแต่ตะวันกลับจับแน่นมากขึ้น นัยน์ตาของตะวันยังมีน้ำขังไหลลงมาไม่ขาดสาย




"ตะวันรักไนท์นะ" อะไรน่ะ ตะวันพูดอะไร ไม่จิงใช่ไหม ตะวันต้องการอะไรอีก แค่นี้ยังทรมาณกันไม่พอหรือไง หรืออยากให้ไนท์คนที่น่ารังเกียจคนนี้ตายไปเลยใช่ไหม




"มะ. . . ไม่เชื่อ!!" ผมพยายามตะโกนอย่างสุดเสียง หากแต่เสียงที่ออกมานั้นพร่าแหบแห้งเหลือเกิน



 
"เชื่อตะวันนะ ตะวันรักไนท์ รักที่สุด" ตะวันละล่ำละลักบอกผม เมื่อผมพยายามสะบัดตัวแรงขึ้นเพื่อไม่ต้องการให้ตะวันจับ




"ตะวันรังเกียจไนท์!!" ผมพยายามฝืนตะโกนคำพูดที่มันตามหลอกหลอนผมมาหลายวันจนแม้กระทั่งหลับตานอนก็ยังได้ยิน



 
"ตะวันรังเกียจซิ รังเกียจที่ไนท์ฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ ทั้งที่ไนท์ไม่มีความสุขเลย" ตะวันตะโกนตอบอย่างเจ็บปวด




"พูดอะไร" น้ำเสียงของผม ยิ่งพูดยิ่งแหบแห้ง หากแต่ก็ยังพยายามฝืนพูดอีก




"ไนท์ไม่มีความสุขเลย อย่าฝืนอีกเลย"
 



"จะให้ไนท์มีความสุขได้ไง มันเจ็บเหลือเกิน" ผมพูดตอบไปอย่างสับสน ตอนนี้ผมไม่เข้าใจ อะไร ตะวันหมายความว่ายังไง ผมไม่รู้




"ตะวันเจ็บปวดที่ปฏิเสธไนท์ ตอนนั้นตะวันสับสน ตะวันไม่ใช่เกย์ ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน" คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาจากปากของตะวัน นี่มันอะไร ตะวันอยากจะพูดอะไร ผมไม่เข้าใจอีกแล้ว



 
"ไนท์ก็ไม่ใช่เกย์ ไนท์ไม่ได้ชอบผู้ชาย ไนท์แค่รักผู้ชายที่ชื่อ ตะวัน เท่านั้น" ผมพูดเสียงสั่น ผมไม่รู้ว่าตะวันต้องการอะไร




"ตะวันรู้ ยิ่งใกล้กัน ตะวันก็ยิ่งเจ็บปวดทุกครั้ง ที่ทำให้ไนท์เสียใจ แต่มือคู่นี้ มันก็ไม่กล้าพอที่จะรั้งไนท์อีกแล้ว" ผมมองตะวันอย่างตกใจ น้ำตามากมายไหลบ่าลงมาจากตาทั้งสองข้างของผมกับตะวัน




"ตะวันคนนี้มันเลวเกินกว่าจะได้รับความรักที่สวยงามจากไนท์" ตะวันยังพูดไปเรื่อยๆเหมือนต้องการระบายสิ่งที่เก็บกดออกมาให้หมด



"บ้า!!" ผมสับสนงุนงง หากแต่ความรู้สึกหนึ่งเด่นชัดขึ้น มันมีแต่ความดีใจ มันเอ่อจนแทบจะล้นใจผมอยู่แล้ว




"ใช่ ตะวันเป็นคนบ้า คนโง่ ที่ยอมจะปล่อยมือจากคู่นี้" ตะวันรวบมือที่ผมพยายามทุบไหล่หนาเอาไว้  มือหนากอดผมแน่นไปหมดจนผมแทบหายใจไม่ออก ผมก็กอดตอบตะวันแน่นเหมือนกัน




 "ตอนนี้ตะวันจะไม่ปล่อยไนท์อีกแล้ว" ตะวันกระซิบพูดชิดริมหูของผมอย่างอ่อนโยน "ให้โอกาสตะวันอีกครั้งได้ไหม" เสียงทุ้มนุ่มที่ผมเคยรู้สึกว่ามันเย็นชานักหนา หากแต่ตอนนี้กลับดูอ่อนโยนนัก




"มะ. . .ไม่" ผมกระซิบพูดตอบไป แต่เหมือนคำตอบของผมจะทำให้ตะวันยิ่งรัดผมแน่น พร้อมกับร่างของตะวันที่ดูสั่นไหวอย่างอ่อนแอ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตะวันที่ดูเข้มแข็งมั่นใจมาตลอด ตอนนี้ถึงดูอ่อนแอนัก



"ไม่เคยไม่ให้โอกาสตะวัน" ผมพูดกระซิบคำพูดที่ผมต้องการพูดให้จบประโยค อ้อมก็ยิ่งรัดผมแน่นยิ่งกว่าเมื่อซักครู่อีกครั้ง จนผมแทบจะจมลงไปบนอกของตะวันเสียแล้ว




"ขอบคุณครับ" ตะวันกระซิบเสียงเครือ ริมฝีปากหนาที่สั่นไหว แตะลงบนขมับของผมอย่างแผ่วเบา "ตะวันจะไม่มีวันปล่อยไนท์อีกแล้ว" เราสองคนกอดกันแน่น จนผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว รู้แต่ว่าอบอุ่นเหลือเกิน ผมรู้สึกว่าอุ่นกว่าไอร้อนจากตะวันที่ผมได้รับจากโซฟาทุกทีเสียอีก มันอบอุ่นไม่จางหาย



แต่ก่อน ผมเคยคิดว่ากลางวันและกลางคืนไม่มีทางมาบรรจบกันได้แน่นอน ซึ่งเหมือนผมกับตะวันที่ไม่สามารถคู่กันได้



หากแต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่ากลางวันกับกลางคืนไม่จำเป็นต้องบรรจบกัน หากแต่คอยค้ำจุนซึ่งกันและกัน ถ้าหากมีแต่กลางวัน อากาศก็จะร้อนจัดเกินไป ซึ่งกับกัน หากมีแต่กลางคืน มันก็จะหนาวเกินไป แต่ถ้าหากมีทั้งสองอย่างอยู่ร่วมกัน จากความหนาวเหน็บหรือร้อนอบอ้าว ก็จะจูนกันจนมันอบอุ่น เหมือนกับอ้อมกอดของตะวันที่ผมอยู่ตอนนี้







มันอุ่นเหลือนเกิน . . . . .





++++++++++++++++++++++++++++++++++



๐สวัสดีทุกท่านในเล้าค่ะ เป็ดพึ่งหัดเดินค่ะ มารายงานตัวค่ะ
๐เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นที่เกิดจาก อารมณ์เซ็งๆ เบื่อๆ ตอนนอนเล่นว่างๆอยู่บนโซฟาค่ะ นิยายเลยออกแนวเปลี่ยวซะหน่อย
๐พึ่งเคยลงเล้าครั้งแรก จำกัดตัวอักษร เรียวเลยลงผิดไปหลายอันเลย OTL ต้องศึกษาใหม่อีกรอบ
๐ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ ถ้าหากต้องการติ วิจารย์ได้เต็มที่เลยนะคะ
๐ถ้าเรื่องนี้มีคนสนใจพอสมควร คาดว่าจะลงตอนพิเศษต่อค่ะ





*EDIT* เข้ามาแก้รายละเอียดเล็กน้อยค่าาาา

[samsoon@doll]

สนุกดีค่ะ แรกๆแอบเครียดนิดหน่อย อิอิ   แต่สีตัวอักษรอ่านยากไปนิดจ่ะ

[insunhwen]

อ่านตอนแรกๆก็บีบหัวใจนิดๆ แต่จบไม่เศร้า แนวนี้แหละที่ชอบ  
+1เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากอ่านตอนพิเศษด้วยอ่า  

[LalaBam]

มีตอนต่อไปบ้างไหมอ่ะ
อยากอ่านฉากที่ไนท์มีความสุกกับตะวันบ้าง

[roseen]

 :กอด1:ลุ้นเกือบตาย  นึกว่าจะไปกันไม่รอดซะแล้ว


แต่มันก็ดูเกินไปจริงๆ  น้องไนท์  จริงๆ

[ไฉไล]

มารอตอนพิเศษค่ะ  เมื่อเคลียร์กันแล้วขอหวานๆด้วย

[๛ナーリバス๛]

ซึ้งค่ะ 
ใจตรงกันก็ดีแล้วค่ะ 

 

[hahn]

ซึ้งจ้า ขอตอนพิเศษด้วยนะ

[crazy_jum]

โหยยยยยยยยยยยยยยย   เศร้าอ่ะค่ะ
ทำเราน้ำตาแตกเลย ฮือออออออออออ

ดีจังที่สุดท้ายก็เข้าใจกัน

[chaoyui]

ขมหมดไปแล้ว ตอนพิเศษของแบบหวานๆเลยนะคะ

[dukdikdukdik]

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ดีนะจบไม่ดราม่า TT^TT

[in_blu]

อ่านจบ ได้แต่กรีดร้องว่า ..ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ..
ไม่ได้อ่านเรื่องดราม่าแบบบีมหัวใจทุกบรรทัดแบบนี้มานานแล้ว
(อาจจะมีเรื่องอื่น แ่ต่เราไม่เจอเองนั้นหละ)

ชอบมากกกกกกกกก ดาร์คสุดฤทธิ์


รอติดตามตอนพิเศษคะ

ปล. อยากอ่านภาคของตะวันบ้างอะคะ

[LalaBam]

คนแต่ง กลับมาต่อด้วยเน้อ
เห็นไหมใครรออยู่
นะ นะ น้าาาา
อยากอ่านตอนพิเศษ

[July_Moon]

รออ่านตอนพิเศษด้วยคนค่ะ ^^~~

ติดตามๆ

[GAYLOVELOVE]

จะมีมาต่ออีกไหมเนี่ย
 

[Poseidon]

รออ่านตอนพิเศษด้วยคนน้าา

[fannan]

ตะวันกว่าจะรู้ตัวเล่นเอาไนท์เศร้าแทบตาย


จะมีตอนต่อไหมอ่ะน่ารักจังอ่ะ

[bvan]

อยากรู้ความคิดของตะวันบ้างอ่ะ

[golove2]

เฮ่อ  อ่านตอนแรก เครียดเลย

 

[Zurruz]

อยากอ่านต่อ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก

อยากเห็นทั้งสองคนมีความสุขด้วยกันจัง ...

[spok1234]

สนุก มาก เลย ครับ

ขอบ คุณ นะ ครับ

[yunjae123]

ชอบจังเลยอ่ะ!!!
แบบ...รู้ว่าตะวันไม่ชอบ แต่ไนท์ก็ไม่ปล่อยตะวัน
รั้งไว้ให้อยู่กับตัวเอง ตามติดตลอด
ผลสรุปท้าย...ทุกสิ่งอย่างที่ไนท์ทำไป
ตะวันก็รับรู้ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้าไนท์ไม่ออกมาอยู่คนเดียว
ตะวันจะบอกรักไนท์มั้ยเนี้ย -*-

ปล. อยากอ่านตอนพิเศษนะ จะรออ่านด้วย อิอิ

[Ryojung]

^
^
^
จิ้มๆ ทุกคอมเม้นด้วยค่ะ ขอบคุณทุกคนมากง๊าบบบบบ มือใหม่หัดแต่งอย่างเรียว
ก็ดีใจมากค่ะ ที่ได้เห็นว่ายังมีคนรอตอนพิเศษอยู่เช่นกัน วันนี้ยังไม่ได้เอาตอนพิเศษมาให้ ฮาๆ
กำลังแต่งอยู่ค่ะ จะพยายามแต่งให้เร็วที่สุดนะคะ ในระหว่างรอ ก็ขอแนะนำเรื่องใหม่อีกเรื่องของเรียวนะคะ
อันนี้เป็นเรื่องยาวค่ะ จะแนวน่ารัก สดใส หื่น ซะมากกว่า ขมๆแบบเรื่องนี้นะคะ อิอิ
[เรื่องสั้น]Oop!!! ชิบหายแล้ว ผมโดนฟัน ตอนนี้อัพไปได้ 2 ตอนแร้วค่ะ ยังไงฝากด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

[seaz]

ตะวันยังได้รับบทเรียนไม่สาสมหรอกครับ ต้องให้เจอหนักกว่านี้ หึหึ

[minimonmon]

 :m15:ลุ้นแทบตายว่าจะเป็นไง

[dolphins]

กว่าจะพูดความในใจนะนายตะวัน ทำเอาน้ำตาซึมเลย...
..เพิ่งจะหัดเดิน แต่ทำให้คนอ่านอินได้ขนาดนี้