เครดิตตามภาพ
http://www.youtube.com/v/4emO7fiWfiw ตอนที่ 99 เก็บ.....
ปวดหัว..... เมื่อวานคงร้องไห้มากไปหน่อย ตื่นมาเลยคัดจมูก เพลียจนไม่มีแรงจะลุกขึ้น....
พี่โต้งเดินเข้าห้องมาพร้อมถ้วยโจ๊ก....
“ตื่นแล้วเหรอคะ เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม?”
“ค่ะดีขึ้นบ้างแล้ว” หนูตอบพร้อมยิ้มฝืนๆ แม้จะรู้สึกว่าไม่ได้ดีขึ้นเลย แย่กว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ
“งั้นกินโจ๊กก่อนนะ แล้วจะได้กินยา ถ้าไม่ดีขึ้นพี่คงต้องพอไปหาหมอแล้วล่ะ”
หนูพยักหน้า แล้วกินโจ๊กถ้วยนั้นอย่างว่าง่าย
ถ้าตัดเรื่องราวเกี่ยวกับมิงค์ออกไป พี่โต้งก็เป็นผู้ชายแสนดี ใจดีและอ่อนโยนมากจริงๆ
ความจริงคือที่สิ่งที่เจ็บ...เจ็บปวดที่สุด....
และสิ่งที่แย่กว่านั้นคือ เจ็บแต่ไม่เคยจำ เจ็บ...แต่ก็ยังรัก.....
แม้จะรู้สึกอย่างไรในตอนนี้...ก็คงเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่ปล่อยให้ทุกอย่างจบลงเหมือนวันนั้น หนูคงทน...รับความเปลี่ยนแปลงขนาดนั้นไม่ไหวแน่... สิ่งที่ทำได้ก็คือ พยามทำทุกอย่างเพื่อรั้งไม่ให้เขาจากไป....
ทั้งๆ ที่รู้ ว่ารักของเราไม่นานคงจบ
ก็รู้ว่าคงไม่นานก็ต้องถึงวัน
ที่ความสัมพันธ์จะต้องถูกลบ ไป
ทั้งๆ ที่รู้ ความรักของเรานั้นคงไม่มีใครเข้าใจ
และไม่มีทางที่จะไปคิดได้ไกล
ไม่มีทางที่เป็นจริงได้เลย รอจนหนูอิ่มแล้วทานยาเสร็จ พี่โต้งถึงเริ่มต้นพูด....
“เมื่อวาน... มิงค์พูดอะไรกับน้องฐาเหรอคะ?”
“ใครเหรอคะมิงค์? “ แสแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง....จนอีกฝ่ายก็ชะงักไป
“อ๋อ คงหมายถึงผู้หญิงคนเมื่อวาน ก็ไม่ได้พูดอะไรนี่คะ”
“ถ้าอย่างนั้น อยู่ดีๆ ทำไมน้องฐาถึงได้สลบไปล่ะ”
“นั่นสิคะ สงสัยจะเป็นเพราะพิษไข้”
“งั้นเหรอ?” ถอนใจเบาๆอย่างโล่งอก... คงดีใจมั้งที่มีแฟนโง่....
“แล้วพี่โต้งคิดว่าเค้าจะพูดอะไรกับหนูเหรอคะ?”
“เปล่า แค่ถามดู”
ความจริงแล้วตอนที่หนูเป็นลมไป พี่โต้งก็คงจะได้คุยกับปลายสายแล้ว... หนูต่างหากที่ต้องสงสัยว่าเค้าคุยอะไรกัน จะตกลงหรือเตี๊ยมอะไรกันอีกหรือเปล่า....เพราะพี่โต้งก็เหมือนโรจน์... ตอนที่คบกับหนู เห็นหนูเป็นของตายข่มให้อยู่ใต้อำนาจ จะพูดอะไรก็ไม่ได้... ถึงจะไม่พอใจที่เห็นคนรักมีคนอื่น ก็พูดไม่ได้ มิงค์เองก็คงตกอยู่ในสภาพเดียวกัน... เพียงแต่ไม่รู้ว่าทนได้ยังไง...
ผู้หญิงเวลาเค้ารู้ว่าผู้ชายของตัวไปคบกับกะเทยนี่ ควรจะรังเกียจมากไม่ใช่เหรอ?
แต่ทำไมมิงค์ถึงรับได้อยู่อีกนะ
หรือเป็นเพราะเงิน.....
“ทีแรก... หนูก็คิดว่าคนที่โทรมาจะเป็นM แล้วก็คิดมาตลอดเลยว่า พี่โต้งนอกใจหนู แต่ว่ากลับไม่ใช่ สรุปว่า M...กับมิงค์ เป็นคนๆ เดียวใช่ไหมคะ?”
“ใช่จ้ะ” ยอมรับง่ายๆ แต่ไม่ยอมขยายความ
มีเวลาตั้งมากมาย...ที่พี่โต้งจะบอกความจริงกับหนู แต่พี่โต้ง...ก็เลือกที่จะปิดบังจนวินาทีสุดท้าย....
ถ้าหากพี่ชอบ...ขุดหลุมฝังตัวเองมากนัก...หนูนี่แหละจะเป็นคนโกยดินกลบให้พี่เอง
หนูแสร้งยิ้ม..... อย่างดีใจ...
“งั้นก็โล่งอกไปที แสดงว่าหนูเข้าใจผิดไปเองจริงๆ ด้วย เพราะพี่โต้งเป็นคนบอกหนูเองว่าพี่ไม่ชอบผู้หญิง...”
แววตาวิตกกังวลฉายชัด แต่หนูทำเป็นมองไม่เห็น...
“ถ้าให้หนูเดา ผู้หญิงคนนั้นเค้าคงพยายามตามตื๊อพี่โต้งใช่ไหมคะ แต่พี่โต้งเป็นคนใจดีก็เลยไม่กล้าปฏิเสธให้เด็ดขาดไป แต่หนูรู้ว่าพี่คงต้องเบื่อ รำคาญเวลาถูกชะนีคอยจิก ถ้าไงให้หนูช่วยดีไหมคะ?”
น่าปรบมือให้ละครที่สมบทบาทของตัวเอง.... เล่นเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไร
“ช่วยอะไรเหรอ?”
“ช่วยกำจัดวัชพืชที่เราไม่ต้องการออกไปไงคะ...”
“คงไม่ต้องถึงมือน้องฐาหรอก... เดี๋ยวพี่จะจัดการให้มันเด็ดขาดเร็วๆ นี้แหละ....”
เชื่อได้เหรอ? ถ้ามันง่ายขนาดนั้นจริงๆ มันก็ควรจะจบไปตั้งนานแล้วไม่ยืดเยื้อมาถึงขนาดนี้หรอก....
“ถ้าพี่จัดการได้ก็ดี แต่ถ้าเค้ายังโทรมากวนใจอีก พี่คงไม่ว่าถ้าหนูจะ....”
“เค้าจะไม่โทรมาแล้วค่ะ”
น้ำเสียงมั่นใจจังนะ!! แสดงว่าก่อนหน้านี้พี่โต้งต้องทำอะไรไปแล้วแน่ๆ เลย
ว่าแต่ทำอะไรล่ะ?
“พี่ไปห้องไอ้ซาก่อนนะ....น้องฐานอนพักก่อนเถอะ...” มือใหญ่ที่ลูบหัวดึงผ้าห่มคลุมร่างให้ ช่างอ่อนโยนนัก หนูยิ้มบางๆ แล้วหลับตาลง....ทั้งที่นึกค้านในใจ ต่อให้ป่วยก็เถอะ แต่นอนเยอะขนาดนี้ก็ไม่ไหวหรอก -*-
ครู่ใหญ่ คาดว่าพี่โต้งออกจากห้องแล้ว หนูเดินออกมาจากห้องนอน... ด้วยความสงสัย...
โทรศัพท์ในห้องถูกถอดสายออก .... มุกเดียวกันเลยแฮะ ถึงว่าสิถึงมั่นใจนัก... ว่ามิงค์จะไม่โทรมา
ว่าแต่พี่โต้งไปหาพี่ซาทำไม หรือว่าจะไปปรึกษาอะไรกัน
ยิ่งคิดก็ยิ่งระแวง แน่นอนว่าหนูไม่เชื่อใจพี่โต้งอีกแล้ว...
และไม่สนใจด้วยว่าพี่โต้งจะจบได้จริงหรือเปล่า ถ้าพี่ไม่จบหนูจะเป็นคนจบทุกอย่างให้
ถ้าอีกฝ่ายไม่โทรมา หนูก็จะเป็นฝ่ายโทรไปเอง...
แต่ฉันก็ฝืน ฝืนทั้งๆ ที่ใจก็ยอมรับ
เพราะรักที่มีให้เธอ
มันมากมายเกินที่จะย้อนกลับ
อยากเก็บเวลานี้ไว้จริงๆ
เก็บเวลาที่แม้จะไม่มีจริง
เก็บอารมณ์ เก็บความรู้สึกทุกสิ่ง
ในส่วนลึกที่ไม่มีวันมีใครแย่งไปได้
เก็บเวลาทุกวินาที
ที่เรามีแม้ว่า สุดท้ายต้องจบลงเช่นไร
แต่ว่าฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเก็บ เอาไว้ แต่ก่อนหน้านั้น.... ก็มีเสียงตบประตูดังขึ้น ปังๆๆ ดังลั่น
หนูสะดุ้งเฮือก เดินไปยังที่มาของเสียงแล้วเปิดประตูออก....
ถึงเวลาแบบนี้อีกแล้วสินะ!! (ทำหน้าไม่รู้ร้อนแบบทรายในไอมิสยู)
“พี่โต้งไม่อยู่ค่ะ...” หนูบอกทันทีที่เห็นหน้าผู้มาเยือน... เจ้าเก่า.... ลืมฉุกคิดไปว่า ถ้าพี่เออยู่กับพี่ซาก็น่าจะเจอพี่โต้งแล้วจะมาหาที่นี่ทำไม
“รู้แล้ว พี่มาหาน้องต่างหาก” ท่าทางและน้ำเสียงเป็นงานเป็นการจังเลย
“งั้นก็เข้ามาคุยข้างในก็ได้ค่ะ” หนูบอกแล้วแง้มประตูออกกว้างพลางเบี่ยงกายให้พี่เอเข้ามา ปิดประตูแล้วเดินตามแกไป....
พี่เอมาทำไมจะมาพูดอะไร หรือมาสร้างความแตกแยกอะไรอีก ปวดหัวชะมัด แค่เรื่องมิงค์ก็ประสาทกินจะแย่อยู่แล้วยังมีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่มาอีก เหนื่อยจังเลย... หายใจไม่ออกด้วย....
“มีอะไรก็ว่ามาสิคะ”
“พี่จะมาพูดเรื่องพี่โต้ง....”
“ค่ะ...เชิญเลย....”
“พี่เข้าใจนะ ถ้าน้องจะไม่พอใจเรื่องมิงค์ แต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับน้องเมย์ แล้วพี่ก็ไม่เห็นว่าต้องทำถึงขนาดนี้...”
งง................ เมย์ไหนอีก.......
“พี่พูดเรื่องอะไรเหรอคะ? หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย” หนูตอบด้วยเสียงแหบๆ อ่อนเพลียจนไม่มีแรงจะเถียง... มีไอแค่กๆ เป็นการข่ม
ขวัญอีกต่างหาก...
“อย่ามาทำไร้เดียงสาหน่อยเลยน่ะ คบกันมาตั้งนาน ไม่รู้เหรอว่าพี่โต้งเค้ารักเด็กขนาดไหน แต่น้องกลับเห็นแก่ตัว คิดจะยึดพี่โต้งไว้คนเดียว... มีความสุขมากหรือไงที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง.... หนูได้ไปทำอะไรที่ไหน... พี่โต้งเป็นแฟนหนูเป็นครอบครัวของหนู พี่ต่างหาก ที่เข้ามายุ่งวุ่นวายสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวคนอื่น” ทีนี้หนูเริ่มระเบิดอารมณ์ แผดเสียง
“พี่ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ ถ้าน้องไม่ได้ใจดำขนาดจะให้พี่โต้งตัดขาดจากลูกเค้าแบบนี้!!”
“ว่าไงนะ..... ลูกเหรอ?” หนูชะงักไปแป๊บนึง
“ใช่.... ไม่รู้เรื่องนี้เลยเหรอ?”
“ไม่จริง พี่โต้งไม่มีทาง....พี่โกหก... คิดจะมาปั้นเรื่องเหลวไหลอะไรอีก คนที่ทำตัวแย่มาตลอด คิดจะมาทำตัวดีเอาตอนนี้ คิดเหรอว่าหนูจะเชื่อ กลับไปซะ หนูไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระจากปากพี่....และขอความกรุณา อย่ามาเสนอหน้าสาระแนเรื่องของคนอื่นอีกเลยนะคะ”
“ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้....ทำไมถึง....”
ก๊อกๆ ระหว่างที่พี่เอกำลังจะพูดต่อ.... ก็มีคนมาขัดจังหวะอีก เราสองคนชะงักแล้วหันไปมองที่ประตูห้อง พลางคิดว่าใครจะมาอีก... ถ้าเป็นพี่โต้งก็คงไม่เคาะประตูแน่....
ไม่ได้เดินไปเปิดประตู ห้องก็เปิดเข้ามาเองเพราะหนูไม่ได้ล็อกไว้....พี่ซาเดินเข้ามาในห้องเข้ามาหาพวกเรา
“พี่ซามาก็ดีแล้วค่ะ จะได้พาแฟนพี่กลับไป รู้สึกว่าจะฟุ้งซ่านมากเกินไปแล้ว” หนูหันไปบอกเขาเรียบๆ
“เอ... กลับห้อง.....” เขาไม่พูดอะไรหันไปบอกพี่เอแค่นั้น
“เดี๋ยวสิ ยังพูดกันไม่รู้เรื่องเลย พี่เองก็ช่วยพูดสิ ผมพูดก็ไม่เชื่อท่าเดียวเลย”
“ไม่จำเป็น ไม่ใช่เรื่องของเรา.... กลับกันได้แล้ว” พี่ซาว่าแล้วคว้าเอวพี่เอลากให้ออกไป
“ปล่อยสิ พี่ซาเป็นเพื่อนพี่โต้งไม่ใช่เหรอ แทนที่จะมาช่วยพูดทำไมถึงยังเฉยอยู่ได้ ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เรื่องของเรา ในเมื่อโต้งมันตัดสินใจแบบนี้ เข้าไปยุ่งก็มีแต่จะวุ่นวาย หรือว่ายิ่งดี พอเค้าทะเลาะกัน เอจะได้เสียบได้ง่ายๆเหรอไง”
ไอ้แรกๆ ก็ดีอยู่นะ แต่ได้คำหลังนี่ไม่แรงไปหน่อยเหรอ? หนูหันไปมองพี่เอทันทีว่าแกจะว่าไงต่อ แน่นอนว่าต้องโกรธอยู่แล้วแหละ....
“เออ!! อย่างนั้นแหละที่ต้องการ ให้เค้าเลิกกัน แล้วพี่โต้งจะได้มาคบกับผม แล้วผมจะได้ไปจากผู้ชายเฮงซวยอย่างพี่ซะทีไง” พี่เอตะโกนบอก หน้าแดงก่ำอย่างโกรธจัด ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนเพื่อจะเดินหนีไป
“เอ!!” พี่ซาเรียกแล้วยื่นมือไปดึงมือแฟนไว้ แต่พี่เอไม่ยอมให้จับ แกหันมาส่งหมัดเล็กๆ ต่อยจมูกพี่ซาเต็มรัก จนพี่ซาร้องโอ๊ย ยอมปล่อยพี่เอเดินหนีไป
“พี่ซาเป็นไงบ้าง” หนูรีบเดินเข้าไปดูอาการว่าแอนตาซินต้องจ่ายไหม... เมื่อเห็นพี่ซาจับดั้งตัวเองไว้พร้อมใบหน้าเหยเก เริ่มเข้าใจขึ้นมานิดๆ แล้วสิว่าทำไมพี่ซาถึงกลัวเมียนัก..... มีอย่างที่ไหน ต่อยไม่ยั้งมือเลย -*-
“ไม่เป็นไร พี่ไปตามเค้าก่อนนะ...” พี่แกหันมาบอก เรื่องดั้งยุบกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเมียหาย
“ค่ะ..” หนูตอบ มองพี่ซาเดินไปที่ประตูห้องก่อนจะนึกขึ้นได้...
“เดี๋ยวค่ะ พี่ซา แล้วพี่โต้งล่ะ ไม่ได้อยู่กับพี่หรอกเหรอ?”
“หือ...เอ่อ...... มัน.......อยู่สิ มันไปซื้อของน่ะเดี๋ยวก็มา พี่ไปก่อนนะ”
น่าสงสัย มีพิรุธจริงๆ ด้วย แค่ไปซื้อของทำไมต้องทำสีหน้าอึดอัดลำบากใจขนาดนั้นด้วย
หรือว่า...... พี่โต้งจะไปหามิงค์.... ที่ไหน? กรุงเทพเลยเหรอ?
หนูรีบเดินไปหามือถือ โทรหาพี่โต้งทันที.... อย่างร้อนใจ แต่พี่โต้งไม่ยอมรับสาย
สูดน้ำมูกฟืดๆ ขณะรอสาย โอย... ทรมาน ปวดหัว ลมจะจับ.... หงุดหงิดอารมณ์เสีย อาการเหมือนชะนีตอนเมนไหล
ไม่เอาแล้ว ไม่ทนแล้วต้องเคลียร์ให้จบวันนี้เลย....
หนูฮึดขึ้นมา รีบเดินไปหากระดาษที่จดเบอร์มิงค์เอาไว้เผื่อฉุกเฉิน.....
ไม่ว่ายังไง ต่อให้ต้องร้ายกาจปานไหน.... คอยดูเถอะ....หนูจะเขี่ยให้กระเด็นตกตึกสามชั้นให้จงได้...
“ฮัลโหล...” นานเหมือนกันที่หนูรอด้วยความสับสน แต่เมื่ออีกฝ่ายกรอกเสียงกลับมา.... หนูก็รีบตะคอกถามกลับไป....
“พี่โต้งอยู่กับคุณใช่ไหม?”
“........ถ้าใช่ แล้วจะทำไมเหรอ?”
“ขอฉันคุยกับเขาเดี๋ยวนี้เลย”
“ทำไมฉันต้องทำตาม ตอนฉันโทรไป เธอยังไม่ยอมโอนสายให้เลย...”
“ที่ฉันทำแบบนั้น....ก็เพราะเขาไม่อยากคุยกับคุณไง เขา เบื่อ รำคาญไม่อยากให้คุณโทรมา ไม่เคยรู้ตัวเลยหรือไง หรือว่ารู้แต่ก็ยังหน้าด้านหน้าทน เพราะเห็นแก่เงินใช่ไหมล่ะ อีกอย่าง..... พี่โต้งเค้าไม่ชอบผู้หญิง และคนที่เป็นเกย์ก็ไม่มีทางที่จะเลิกเป็นได้ง่ายๆ ต่อให้คุณพยายามแค่ไหน เค้าก็ไม่มีวันจะทิ้งฉันแล้วกลับไปหาคนอย่างคุณหรอก...”
หนูแผดเสียง ใส่อารมณ์จนหูตาลายไปหมด.... ศีรษะมันปวดหนึบจนร้าวมาถึงเบ้าตา รู้สึกว่าตัวเองร้ายกาจเหมือนนางมาร ในสมองคิดแต่ว่าจะพูดหรือทำยังไงดี ให้มองดูเหมือนพี่โต้งเลวร้าย...แล้วเค้าจะได้ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวด้วยอีก แต่ยิ่งพูด ยิ่งทำก็ยิ่งเกลียดตัวเองขึ้นไปทุกขณะ.....
“แล้วไง..... เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ฉันรู้จักเค้ามานานกว่าเธอ รู้จักเขาดีกว่าเธอเยอะ ความจริงโต้งเค้าไม่ได้เป็นเกย์แต่เป็นไบ ถึงตอนนี้เค้าจะไม่เอาผู้หญิงแล้ว ไม่ใช่เพราะไม่อยากแต่เป็นเพราะไม่ได้ต่างหาก.... น่าสมเพชนะที่ภาคภูมิใจได้ว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงเค้าถึงยังรัก แน่ล่ะสิ เพราะไม่ใช่ผู้หญิงก็เลยไม่ต้องห่วงกังวลอะไร ไม่ใช่ผู้หญิงเอาเท่าไรก็ไม่ท้องไง ข้อดีก็มีแค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ?”
ปวดหัว ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจเลย... อยากเถียงก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี....
นอกจากเรื่องที่ได้ยินมาว่าไม่ชอบผู้หญิง....อย่างอื่นไม่รู้เลย ทำไมเลิกกับมิงค์ ทำไมไม่เอาผู้หญิง มีแต่คำถามมากมายที่หาคำตอบไม่ได้
“แค่นี้ก่อนนะ เจอวินมอไซด์แล้ว อีกสักสิบนาทีก็คงถึงคอนโด ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าโต้งเค้าเรียกฉันมาทำไม แต่คิดว่าคงเป็นข่าวดีของเธอแน่ๆ เพราะสำหรับโต้ง เธอคือคนที่สำคัญมากกว่าทุกอย่างอยู่แล้วนี่....”
ตัดสายไปแล้ว ...... หนูไม่ได้โทรไปอีก..... คิดมาตลอดว่าเวลามิงค์โทรมาเธอจะทำเสียงนิ่งบ้างวีนบ้าง บางทีก็เหมือนเหนือกว่า แต่วันนี้ คำพูดแบบนั้นก็ทำให้หนูรู้แปลกๆไป....
แม้ไม่เข้าใจ.....สิ่งที่มิงค์พูด แต่พอเดินลงมาข้างล่างก็พบว่าพี่โต้งนั่งอยู่ตรงลอบบี้ ไม่ได้ไปหามิงค์ที่กรุงเทพ...แต่เรียกให้มิงค์มาหาแทนงั้นเหรอ? ใช้ช่วงเวลาที่คิดว่าหนูนอนหลับเพราะฤทธิ์ยามาคุยกับคนเก่า...แผนสูงดีนี่...
ไม่นานนัก... มิงค์ก็เดินมาเข้าคอนโดมาแล้ว ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาระหว่างเดินไปยังโซฟาที่พี่โต้งนั่งรออยู่...
จากตรงนี้ ด้านในประตูนิรภัยที่ต้องใช้คีย์การ์ดปลดล็อกไม่มีทางที่จะได้ยินบทสนทนาของพวกเขาได้เลย... แต่ถ้าหนูเดินเข้าไปตอนนี้วงคงแตก ..
ทำไงดี....
อยู่ดีๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หนูใจเต้นเมื่อพบว่าเป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไม่ได้เมม แต่ก็คุ้นๆว่าเพิ่งใช้โทรออกไปเมื่อครู่นี้เอง...
ค่ะ.... เป็นเบอร์ของมิงค์ที่โทรเข้ามา คิดว่าเธอคงตั้งใจให้ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันนั่นเอง...
แบบนี้ก็เข้าทางหนูน่ะสิ... มิงค์ทำแบบนี้ทำไมนะ....
หนูชักกังวลเหมือนกัน กลัวจะได้ยินอะไรที่บั่นทอนจิตใจ ความจริงที่พี่โต้งปิดมาจนถึงตอนนี้ มันคงเยอะมากเอาการทีเดียวเขาถึงเอ่ยปากไม่ได้สักที.... คงต้องวัดใจกันแล้วว่า คราวนี้...คนที่เป็นฝ่ายถอดใจจะเป็นมิงค์ หรือเป็นหนู....
“เอ้ามีอะไรก็ว่ามาสิ เรียกฉันมาถึงนี่ นอกจากค่ารถคงต้องขอค่าเสียเวลาเพิ่มด้วยมั้งเนี่ย.....” เสียงมิงค์พูดทีเล่นทีจริง
“ขอโทษ.... พอดีน้องไม่สบายเลยไม่อยากทิ้งไว้คนเดียวนานๆ”
“อือ.... ก็บ่นไปงั้นแหละ ไม่ต้องจริงจังนักก็ได้ ความจริงเราคุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้นะ ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ คงไม่ต้องให้ถ่อมาถึงนี่หรอกมั้ง”
“ใช่ สำคัญมากเลยแหละ เรื่องน้องเมย์.....”
“ถ้าจะขอโทษที่ต้องทำให้ลูกรอเก้อมาหลายวันน่ะ เก็บไว้บอกเจ้าตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ?”
“เค้าเสียใจนะที่ไปไม่ได้ แต่เค้ามีเหตุผลของเค้า....”
“อือ...รู้ละ กลัวเมียกะเทยเสียใจไง... ไม่ซับซ้อน เดาไม่ยากเลยสักนิด...ขนาดน้องเมย์โดนหมาตัวเบ้อเร่อกัดจะเป็นจะตาย เธอยังไม่คิดจะมาดูดำดูดีเลย...นับประสาอะไรกับแค่รอกินข้าวล่ะ”
“เรื่องนั้นมันผ่านไปนานแล้วนะ....แล้วที่เค้าไปไม่ได้ก็เพราะน้องฐาก็โดนรถชนเหมือนกัน....”
“เหรอ...โทษที แค่นึกขึ้นได้...”
“ช่างเถอะ เข้าประเด็นเลยดีกว่าเสียเวลามามากแล้ว... ยกน้องเมย์ให้เค้าได้ไหม?”
“หมายความว่ายังไง?”
“อย่างที่พูด... เค้าจะเลี้ยง ไม่สิ ให้ป๊ากับม้าเค้าเลี้ยง.... แน่นอนว่าถ้าอยู่กับครอบครัวเค้าน้องเมย์จะได้จะทุกสิ่งที่เค้าต้องการ...ถึงยังไงเธอก็รู้ว่าเค้าก็ไม่มีทางมีลูกคนที่สองที่จะมาแย่งความรักจากน้องเมย์ไปอยู่แล้ว... เพราะงั้นเธอวางใจได้เลย”
“แล้วถ้าฉันไม่ให้ล่ะ”
“แล้วทำไมต้องไม่ให้ เธอไม่อยากจะมีเค้าตั้งแต่แรกแล้ว... สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ การมีลูกมีแต่สร้างภาระ หรือถ้าเธอคิดว่าน้องเมย์จะช่วยต่อรองเพื่อให้เธอสูบเงินเค้าง่ายขึ้นไม่ต้องห่วงหรอก เค้าไม่ขออะไรมาฟรีๆ แน่”
“อย่าพูดแบบนี้นะโต้ง เพราะเธอเป็นคนพูดเองว่าทุกอย่างเกี่ยวกับน้องเมย์ เธอจะดูแลรับผิดชอบเค้าไง ไม่งั้น ฉันคงเอาแกออกไปนานแล้ว”
“ก็เพราะพูดไว้ไง ในเมื่อเธอก็ไม่ได้อยากมีลูกแต่แรกแล้ว แล้วมันจะไปลำบากอะไรแค่ยกให้เค้า”
“จริงอยู่นะ... ที่ฉันคิดแบบนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะยอมทิ้งอนาคตตัวเองเพื่อเด็กคนเดียว... แต่ถึงฉันจะเป็นแม่ที่เลวแค่ไหนแต่มาตอนนี้ฉันก็รักลูกนะ ฉันจะปล่อยให้น้องเมย์ไปอยู่กับเธอได้ยังไง ให้น้องเมย์โตขึ้นมามีพ่อเป็นเกย์มีแม่เป็นกะเทยเหรอ? ถึงยังไงฉันก็ยอมไม่ได้หรอก...”
“ถ้างั้น... ต่อไปนี้ ก็บอกน้องเมย์แล้วกันว่าเค้าจะเหลือแต่แม่อย่างเดียว เด็กตัวแค่นั้น คงยังไม่เข้าใจความหมายของคำว่าพ่อหรอก ความหมายก็คงไม่ต่างจากปู่ย่าตายายที่บังเอิญใจดีมากกว่าคนอื่น ซื้อของเล่นให้บ่อย ถ้าหายไปสักพักก็คงลืมไปเอง...”
“โต้ง!! เธอเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าถึงแม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ ได้ แต่น้องเมย์ก็สมควรที่จะมีทั้งพ่อและแม่... ถึงเธอจะไปมีคนใหม่... เป็นผู้ชายหรือกะเทยอะไรฉันก็ไม่สนหรอกนะ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะพูดแบบนี้ได้ลง”
“ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วมิงค์ ก็จริงอย่างที่เธอพูด ไม่ว่าจะนานแค่ไหน.... เรื่องของเค้าก็จะไม่มีทางเปลี่ยน ยังไงน้องเมย์ ก็ต้องมีพ่อเป็นเกย์อยู่วันยังค่ำ ซึ่งก็คงจะมีแต่จะให้น้องเมย์มีปมด้อย ก็คนที่เป็นเกย์จะมีลูกได้ยังไง ไม่น่าเป็นไปได้ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะงั้น ถ้าหากเธอไม่ยอมยกน้องเมย์ให้ เค้าก็คงทำอะไรไม่ได้หรอกนอกจากเดินออกมา... สำหรับเค้าแล้ว มีแค่น้องฐาคนเดียว ก็มากเกินพอแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ? น้องฐาของเธอเค้ารู้เรื่องทุกอย่างและบอกให้เธอมาพูดกับฉันแบบนี้เหรอ? ให้เธอตัดขาดจากทุกสิ่งทุกอย่าง จากฉัน จากน้องเมย์แล้วมีแค่เค้าคนเดียวอย่างงั้นเหรอ?”
“เปล่า ทุกอย่างเป็นการตัดสินใจของเค้าเอง... สำหรับน้องฐาถึงปากจะบอกไม่ชอบเด็กแต่ถ้าเธอยอมยกให้จริงๆ น้องฐาก็คงจะรักน้องเมย์เหมือนลูกตัวเอง... แต่ในเมื่อเธอไม่ยอมยกให้ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เค้าจะยังไปหาน้องเมย์โดยที่เราไมได้เจอกันไม่ติดต่อกันเลย... แล้วเธอก็จะกลายเป็นหอกข้างแคร่ของเราตลอดไป..”
“ก็เลยทำแบบนี้เพื่อปิดปากฉัน... ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ถามเค้าด้วยซ้ำว่าคิดยังไง ยอมรับได้ไหม ไม่ได้เล่าเรื่องของเราให้เค้าฟังว่าเพราะอะไรเราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้”
“ไม่มีใครอยากเล่าความลับน่าอายของตัวเองให้คนรักรู้หรอก....จบแค่นี้ดีกว่าให้เรื่องราวบานปลาย เค้าเองก็ไม่ได้จะปล่อยมิ้งค์กับน้องเมย์ลอยแพเสียทีเดียว เค้าพอมีเงินเก็บอยู่บ้างจะโอนให้น้องเมย์ทีหลัง... ถ้าลำบากจะมาขอให้ป๊ากับม้าช่วยก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากพ่อแล้วปู่ย่าก็ยังเหมือนเดิม ส่วนนี่...ค่ารถ+ค่าเสียเวลา... ที่จริงไม่น่าให้นะ เพราะเธอมาสายเกือบครึ่งชั่วโมง เอาล่ะ... เสียเวลามามากแล้ว เค้าคงต้องขึ้นไปข้างบนแล้ว เดี๋ยวน้องฐาตื่นขึ้นมาไม่เห็นแล้วจะยุ่ง... ยังไงถ้าเปลี่ยนใจก็โทรมาแล้วกัน โทรเบอร์ไอ้ซานะ เพราะไอโฟนเค้าโดนมือดีบล็อกเบอร์โทรเธอไปแล้ว และเค้าก็คิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องอันบล็อก....ส่วนเบอร์ห้องก็ดึงสายออกไปแล้วด้วย....”
“ตั้งใจจะปิดหูปิดตา... เก็บคนของเธอไว้บนหิ้ง ไม่ต้องรับรู้เลยสินะว่าเธอทำอะไรลงไปบ้างเพื่อความรักอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้.... ฉันอยากรู้นักนะ เธอคิดว่าถ้าเค้ารู้เรื่องนี้แล้วจะเป็นยังไง... กลัวจะโกรธที่โกหกปิดบัง เรื่องที่เมื่อก่อนเคยคบผู้หญิงหรือเรื่องที่มีลูก หรือว่า...”
“เปล่าเลยมิงค์ สิ่งที่เค้ากลัวมากที่สุดไม่ใช่แค่นั้น.... เค้ากลัวว่าถ้าน้องฐารู้เรื่องเธอกับน้องเมย์แล้ว น้องฐาจะบอกว่าให้เค้ากลับไปหาเธอต่างหาก.... ”
“เหรอ?...... จริงหรือเปล่า.... เธอจะพูดอย่างนั้นจริงหรือเปล่า..... บอกหน่อยสิ น้องฐา.... ” เสียงมิงค์ถามขึ้นมา
เหนื่อย..... หายใจไม่ออก... พยายามกั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอดออกไปขัดจังหวะปลายสายตลอดมา แต่พอโดนถามก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี....
“พูดอะไรอ่ะมิงค์ บ้าไปแล้วเหรอ อยู่ดีๆก็ ....”
“ไม่ได้บ้านะ แต่แค่ถามความเห็นคนของเธอ.... เค้ารู้เรื่องทุกอย่างแล้วจากโทรศัพท์เครื่องนี้...”
“โกหกน่ะ....”
“ไม่เชื่อดูเบอร์ จำเบอร์แฟนตัวเองได้หรือเปล่า?”
“......... น้องฐา” หนูไม่ได้ตอบ แล้วกดตัดสาย แต่ยังทันได้ยินเสียงสบถลอยมาอยู่ดี...
หนูนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงหัวพิงผนังกระจกติดกับ....ประตู
เคยคิดมาตลอดว่าพี่โต้งแสนดี แต่พอฟังที่พูดกับมิงค์แล้ว พี่โต้งใจร้าย โหดเหี้ยมกว่าที่คิดไว้เยอะเลย....
แต่มันก็ไม่แย่มากเท่ากับ....สาเหตุมันก็มาจาก “หนู” คนเดียว
ไม่นานหลังจากนั้น พี่โต้งก็ใช้คีย์การ์ดปลดล็อกแล้วผลักประตูเข้ามาอย่างแรง.... เกือบจะเดินเลยผ่านแต่แกก็ยังเหลือบมาเห็นเข้าพอดี.... เลยนั่งลงตรงหน้า...
“น้องฐา....”
หนูเงยหน้าขึ้นมองพี่โต้ง.... ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด ต่างคนก็ต่างหลอกลวงกัน.....
หนูแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วตั้งใจจะโทรไปสกัดดาวรุ่งกำจัดมิงค์ลับหลังพี่โต้ง เพื่อรั้งไม่ให้พี่โต้งไปไหน ส่วนพี่โต้งก็ปิดบังทุกอย่างต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... แต่ทุกอย่างมันกลับตาลปัตร.....
บางทีการไม่รู้อะไรเลยมันดีกว่าจริงๆ ด้วย.. ถ้าไม่รู้อะไรเลยก็คงไม่รู้สึกผิดแบบนี้....
“ทำไมพี่ถึงไม่บอกหนู พี่คิดว่า... หนูจะมีความสุขจริงๆ เหรอที่พี่ยอมทิ้งลูกตัวเองมาหา”
“ไม่....พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้น.....”
“บางทีหนูอาจจะรู้สึกอย่างนั้นก็ได้... หนูอาจจะดีใจที่พี่เลือกหนู รักหนูมากกว่าคนอื่น... แต่พอได้ยินที่พี่พูดแล้วหนูก็ได้ก่นด่าตัวเองที่คิดชั่วได้ถึงขนาดนั้น หนูคงเป็นคนเห็นแก่ตัวมากถ้าจะให้พี่เสียสละทุกอย่างเพื่อหนูคนเดียว....ทำให้พี่เป็นคนขาดความรับผิดชอบ ทำให้เด็กน้อยตาดำๆ คนนึงกลายเป็นเด็กกำพร้า ถ้าในสายตาของพี่มองหนูเลวร้ายสักนิดหนูคงยอมหลับหูหลับตาไม่รู้เรื่องอะไรต่อไป... เพื่อให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันตลอดไป......”
อยากเก็บเวลานี้ไว้จริงๆ
เก็บเวลาที่แม้จะไม่มีจริง
เก็บอารมณ์ เก็บความรู้สึก ทุกสิ่ง
ในส่วนลึกที่ไม่มีวันมีใครแย่งไปได้
เก็บเวลาทุกวินาที
ที่เรามีแม้ว่า สุดท้ายต้องจบลงเช่นไร
แต่ว่าฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเก็บ
แต่ฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเจ็บ
ฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเก็บ เธอไว้
(...อ้างอิง http://sz4m.com/t8507)
“แต่.....ถ้าหนูทำแบบนั้น... พี่คงจะผิดหวังในตัวหนูมากแน่ๆ ที่หนูไม่ได้เป็นนางฟ้าอย่างที่พี่คิดไว้....พี่คะ...อย่าทำอย่างนี้เลย...แค่ตัวเองเกิดมาผิดเพศก็แย่มากพออยู่แล้วอย่าให้หนูต้องรู้สึกแย่มากไปกว่านี้ด้วยการเป็นต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก...พี่ไม่สมควรจะตัดทั้งมิ้งค์หรือน้องเมย์ออกไป....เพราะคนที่เป็นส่วนเกินของครอบครัวพี่....คือหนูต่างหาก...”:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
To be con
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1225011 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก