ตอนที่ 92 ไส้เดือนหนีดิน....
หลังจากที่หนูกับพี่โต้งฟีทเจอริ่งกันไปแล้ว... รุ่งเช้าหนูก็ตัดสินใจกลับมาบ้านตามกำหนดการเดิม หลายท่านอาจจะงงว่าทำไมน้องฐาตัดฉากไวขนาดนั้น ก็แบบอยากข้ามๆ ไปมั่งจำพวกตื่นขึ้นมาบนเตียงร้องไห้กระซิกๆ พี่ทำแบบนี้กับหนูทำไม น้ำเน่าเป็นละครช่องเจ็ด เล่าแล้วคงเขินน่าดู (ล้อเล่นนะคะ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก)
พอกลับมาถึงบ้าน แม่ทำหน้าดีใจสุดฤทธิ์สุดเดช ไอ้เราก็ดีใจนึกว่าแม่คิดถึง เปล่าค่ะ พอเจอหน้า แม่รีบบอก
“มาก็ดีแล้วลูก ยกทีวีขึ้นรถให้แม่ที จะเอาไปซ่อม....”
ป๊าด....ติโธ่.... มาถึงก็ใช้แรงงานเลย หนูคิดแล้วก็วางข้าวของเดินไปยกทีวีให้แม่
“โหย.... มันติดๆ ดับๆ แบบนั้นค่าซ่อมน่าจะแพง หนูว่าไม่ต้องซ่อมหรอก ซื้อใหม่เหอะแม่” เสียงทับทิมเดินมาห้าม
เอ๋า.... แทนที่จะมาช่วยเปิดประตูรถ ดันมาเถียง คนยกทีวีมันหนักนะยะ เดี๋ยวงับคอน้องโชว์แม่ซะเลยนี่
แม่หันไปเปิดประตูรถให้อย่างรู้งานแล้วหันมาด่า
“อีลูกคนนี้ ซื้อใหม่มันแพง ซ่อมได้ก็ซ่อมใช้ไปก่อนดีกว่าหลบๆ จะรีบไปรีบกลับ.... ” ว่าแล้วเอามือแหวกๆ ไล่สองสาวให้พ้นทางแล้วก็เดินไปเปิดประตูรถด้านคนขับ ไม่ฟังเสียงลูกสาวเลยสักนิด....
“แม่ก็งกจริง ทีวีมันเก่าตั้งขนาดนั้น หมดอายุการใช้งานไปแล้ว ซ่อมมาแล้วจะใช้ได้อีกเท่าไรกันเชียว วู้” มันบ่นออดแอดแล้วเดินหน้ามุ่ยเข้าไปในบ้าน
เรื่องทีวีนั้นหนูโนคอมเมนท์นะ เพราะว่าไม่รู้อาการดีร้ายประการใด ไม่แน่ว่ามันอาจจจะซ่อมได้ก็ได้ จะได้ไม่ต้องซื้อใหม่ แต่น่าน้อยใจแม่มากกว่าแทนที่ลูกกลับมาจะอยู่คุย ดันหนีไปซ่อมทีวีคนเดียวซะงั้น
หนูเดินเข้าบ้านมา แล้วตรงดิ่งไปหายายที่นั่งดูทีวีเครื่องเล็กๆ ของตัวเอง คนละเครื่องกับของแม่ นั่งคุยอยู่นาน กว่าจะรู้เรื่อง เพราะยายก็เริ่มแก่จนพูดไม่ค่อยชัดแล้ว กว่าจะคุยเรื่องเดียวกัน เล่นเอาเหนื่อย...
บ้านที่ไม่ได้กลับมาเป็นเดือนๆ แต่กลับเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่างมาก อย่างเช่นห้องที่จัดใหม่ดูโล่งโจ้งไม่ค่อยรกอย่างเมื่อก่อน คอมที่เคยเป็นของหนูถูกทับทิมยึดเอาไปเป็นของตัวเอง ยายที่ก่อนหน้านี้ว่าแข็งแรงก็เริ่มเลอะๆ เลือนๆ ป่วยเป็นโรคคนแก่ พูดก็ไม่ค่อยชัด แค่ปีเดียวนี่อะไรๆ มันเปลี่ยนเยอะเหมือนกันเนอะ.....
หนูพยายามตามหาอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ความทรงจำกลับมา แต่ดูเหมือนว่า ไม่มีอะไรเลยที่เหลืออยู่ ไม่มีอะไรเกี่ยวกับโรจน์อีกแล้วในห้องนี้.....
“แกเห็นตุ๊กตาฉันไหม....” ตัวช่วยสุดท้ายก็หนีไม่พ้นทับทิม อยู่บ้านเดียวกัน แถมยัยนี่ก็ชอบสอดรู้เรื่องชาวบ้านไปหมด จะไม่รู้เป็นไปไม่ได้หรอก
“ตัวไหนอีกล่ะ มีตั้งเยอะแยะ” มันทำเสียงรำคาญใส่
“หมีพูห์ตัวใหญ่ๆ”
“อ๋อ ไอ้ที่เอาไปทิ้งข้างถังขยะละพอฝนตกจนเปียกยับเยินค่อยไปลากเอากลับมาอ่ะนะ นอนเน่าขึ้นราอยู่ในห้องเก็บของแล้วนี่”
“ขอบใจ.....”
หนูบอกแล้วเดินไปที่ห้องเก็บของแล้วเปิดไฟให้สว่าง
รกอิ๊บอ๋าย..... มีแต่อะไรนักหนาเต็มห้องไปหมด สมกับเป็นห้องเก็บของจริงแท้
หลังจากวาดสายตาไปจนทั่วในที่สุดก็เจอจนได้ ตุ๊กตาหมีพูห์มอมๆ มันนอนคว่ำหน้าทับกล่องบางอย่างอยู่ หนูก็เลยลองเปิดกล่องดู
เจอแล้ว...ของที่หา ตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์ รูปถ่าย ของที่ระลึก ของขวัญ รวมๆ กันไว้ รวมทั้ง... นาฬิกาข้อมือหน้าปัดร้าว และหยุดเดินไปแล้วเรือนนั้นด้วย ....
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
“มึงขำห่าอะไร?”
“ก็โรจน์น่ะ...ใส่นาฬิกาข้อมือให้เรากลับหัวน่ะสิ”
“ใครบอกกูใส่ผิด กูตั้งใจต่างหาก เวลากูอยากรู้ว่ากี่โมงกูจะได้ดึงมาดูง่ายๆ แบบนี้ไง” มันแก้ตัวพร้อมทั้งดึงแขนหนูไปทำท่าดูเวลาประกอบ
“จ้าๆ.... งั้นจะใส่นาฬิกาแบบนี้ตลอดเลยแล้วกัน โรจน์จะได้ดูง่ายๆ” นึกถึงความหลังแล้วนั่งร้องไห้ เซนซิทีฟเกินไปแล้วย่ะ....
หนูปาดน้ำตาแล้วทิ้งของทั้งหมดไว้ในห้องเก็บของ หยิบมาแต่นาฬิกาเรือนเดียว เดินไปหาทับทิมที่เล่นคอมอยู่ในห้อง
“ทิม ขอแจรถเครื่องหน่อย”
“หือ...จะไปไหนเหรอ”
“เอานาฬิกาไปซ่อม...”
“นาฬิกาเหรอ ไหนดูซิ” มันถือวิสาสะจับมือหนูไปดู “โห หน้าปัดมันร้าวแล้วนี่นา มันก็พอๆ กับทีวีแม่อ่ะแหละ ถ้าจะใช้คงต้องเปลี่ยนหน้าปัดด้วยน่าจะแพง ซื้อใหม่จะดีซะกว่า แต่ต่อให้ซ่อมได้จริง เจ้จะใส่เหรอ ”
“คงไม่ ซ่อมเฉยๆ ไมได้คิดว่าจะใส่หรอก”
“หนูว่านะ ไม่ต้องซ่อมหรอก เพราะยังไงถ้าต้องเลือก เจ้ก็ต้องเลือกเรือนใหม่ ซ่อมมาไม่ได้ใช้ก็เปล่าประโยชน์ เพราะคงไม่มีคนดีๆ ที่ไหนใส่นาฬิกาข้อมือพร้อมกันสองเรือน ไหนๆ ก็ไม่คิดจะเลือก ทำไมจะต้องสร้างตัวเลือกให้ลำบากใจ ถ้าไม่ใส่แล้วจะซ่อมให้มันสิ้นเปลืองไปทำไม”
“ก็เผื่อ... ถ้าเรือนใหม่มันพังไงจะได้มีสำรอง”
“คนเรามันต้องเดินข้างหน้า ถ้าของใหม่พังก็ต้องหาใหม่ไปเรื่อยๆ อย่ายึดติดกับของเก่าๆ เลย ถ้ามันไม่คุ้มค่า เก็บไว้แต่ในความทรงจำก็พอแล้วมั้ง....”
.
.
.
ทั้งๆ ที่กลับมามาสู่บรรยากาศเก่าๆ เรื่องราวความหลังค่อยๆ ย้อนคืน แต่มันกลับทำให้หนูปวดแปลบลึกๆ ในอกจนไม่อยากนึกถึง สองสามวันผ่านไป ตลอดเวลาที่อยู่บ้านหนูคิดถึงพี่โต้งมากกว่า อย่างน้อยเมื่อนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่มีร่วมกันแม้มันจะดูสั้นมากเมื่อเทียบกับช่วงที่มีโรจน์แต่มันกลับมีช่วงที่รู้สึกดีมากมายเหลือเกิน.. มันทำให้หนูอบอุ่นใจว่า ช่วงเวลาที่ไม่เหลือใคร ยังมีคนที่รักและจะคอยห่วงใยอยู่เสมอ...
การที่หนูยืนยันว่าจะกลับมาบ้านให้ได้ ใจหนึ่งหนูอยากรื้อฟื้นความทรงจำทุกอย่าง แต่ในตอนนี้ไม่ใช่เพื่อกลับไปหาโรจน์ แต่เพื่อจะลืมมันให้ได้อย่างสนิทใจมากกว่า ถ้าจำได้ว่าทำไมถึงตัดใจจากโรจน์ได้ หนูก็คงจะไม่รู้สึกผิดที่รักพี่โต้ง เท่านั้นเอง....
แต่สุดท้ายแล้ว แม้จะจำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม อาทิตย์หน้าหนูก็จะกลับไปหาพี่โต้งตามสัญญาอยู่ดี...
.
.
.
.
ทีวีพัง เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไร เลยต้องแอบดอดมาใช้คอมตัวเองที่โดนยึดไปแล้ว...
“โห อะไรอ่ะ จำได้ว่าเจ้ก็มีโน้ตบุก ทำไมไม่ไปเล่นของตัวเอง มาแย่งน้องเล่นทำไม?” อีทับทิมบ่นง้องง้อง ที่หนูแอบมายึดคอมมันเล่นตอนเบื่อๆ พอดีมันก็ปิดเทอมเลยอยู่บ้านตลอด
“ไม่ได้เอามา”
“ละทำไมไม่เอามาอ่ะ”
ก็ตอนนั้นคนกำลังมึน แค่เห็นหน้าพี่โต้งก็เขินจนพูดอะไรไม่ถูก ยังจะมีหน้าถามหาโน้ตบุคก็จะเกินไปหน่อยแล้ว...
“ขี้หวงว่ะ ไอ้เครื่องนี้เมื่อก่อนมันก็ของฉัน เอาไปแล้วยังจะมาโวยวาย”
“เมื่อก่อนใช่ แต่เดี๋ยวนี้มันเป็นของหนูแล้วนี่...”
“เลิกบ่นเถอะน่า ยืมเล่นสองชั่วโมง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเลี้ยงเอ็มเค จะไปไหม?” หนูยื่นข้อเสนอทันทีตัดความรำคาญ
“จริงอ่ะ?” มันถามเสียงตื่นเต้น
“เออ!”
แล้วอีน้องรักมันก็ยิ้มร่า เข้ามากอดมาหอมซะเต็มที่
“น่ารักอ่ะเจ้ เล่นไปสักสองชั่วโมงครึ่งเลยก็ได้นะ คิกๆ”
แหม ไอ้นิสัยขี้งก เห็นแก่กิน แล้วก็ช่างประจบประแจงแบบนี้เหมือนใครกันเนี่ย -*-
.
.
วันนี้มาเดท.... ไม่ใช่กับพี่โต้ง หรือใครคนอื่น แต่เป็นน้องสาวร่วมท้องเดียวกัน รักกันมากกกกก ปานจะแหกตูดดม เจอหน้ากันถ้าไม่ด่ากันแล้วนอนไม่หลับ......
หนูพาทับทิมมาเลี้ยงเอ็มเคตามสัญญา ก่อนหน้านั้นแวะเอานาฬิกาไปซ่อม ถึงแม้จะคิดว่าจริงอย่างที่อีทิมมันพูด แต่คนดื้ออย่างหนูก็ดันทุรังมากกว่าจะเชื่อฟังคำชี้แนะของคนอื่นโดยง่าย
ซ่อม...ทั้งๆที่คิดเอาไว้แล้วว่า ไม่ว่ายังไง จะไม่กลับมาใส่อีก “เป็นอันขาด”.....
“สั่งข้าวผัดด้วยได้ป่ะ อยากลองกินอ่ะ เห็นเค้าว่าไม่อร่อย เลยไม่เคยสั่ง” ทับทิมยื่นเมนูอาหารของร้านสุกี้ชื่อดังมาให้ดู ข้าวผัดจักรพรรดิราชวังอะไรสักอย่างนี่แหละ มองก็ดูก็รู้แล้วว่าไม่อร่อย สีสันน่ากินไปงั้นเอง... (คหสต.นะคะ ใครเป็นลูกสะใภ้เอ็มเคอย่าต่อกระทู้ดราม่า อิอิ)
“อีนี่แปลกคน.. เค้าว่าไม่อร่อยยังอยากจะกิน” หนูหันไปด่ามันทันทีที่มีโอกาส หลังจากรอเวลามานานแล้ว
“แหม... ลิ้นเขาลิ้นเรา ไม่ลองเองจะรู้ได้ไง...” มันเถียงคอเป็นเอ็นถ้าไม่มีสายตาคนอื่นรอบด้าน จะตบให้คะมำลงหม้อ....
“ย่ะ อยากกินก็สั่งมา ชักช้าจะอิ่มซะก่อน อดกินแน่” หนูว่าแล้วเรียกพนักงานร้านมาสั่งให้เสร็จสรรพ
พอพนักงานเดินออกไป อีน้องนุชสุดสวาทก็หันมามองหนูด้วยสายตาแปลกใจยิ่ง...
“โห ฝนจะตก พายุจะเข้า พามาเลี้ยงเอ็มเคแล้วไม่งก อยากกินอะไรก็ได้ มีแฟนรวยแล้วคนเราก็เปลี่ยน...”
“เกี่ยวป๊ะ?”
“เกี่ยว ก็มีตังค์แล้วไง เจ๊เลยเลิกงก”
“เหอะ.. ไม่เคยขอ....ที่ฉันพาแกมากินๆ นี่น่ะไม่ใช่เงินพี่เขยหล่อนนะยะ มันเป็นค่าขาหักของฉันต่างหาก” หนูเชิดหน้าตอบ อยากจะบอกมากกว่าไม่ได้พึ่งพาพี่โต้งซะหน่อย ถ้าไม่นับว่าเวลาอยู่ด้วยกันแล้วไม่เคยต้องออกเงินอะไรเลยอ่ะนะ
“หรา....ค่าขาหัก ได้ข่าวเค้าเรียกสินไหม”
“นั่นแหละๆ คือกัน”
“โหเจ้ ตกภาษาไทยป่ะเนี่ย”
“พูดมากเดี๋ยวให้หารเลย” หนูทำเสียงดุแล้วขู่ซะเลย อีกฝ่ายเลยชะงัก....
“ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง แต่หนูว่ามีส่วนจริง ถึงไม่ขอตังค์ แต่ก็ไม่ต้องเก็บเงินแล้วไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเก็บเงินเป็นเดือนแค่จะไปเที่ยววันเดียว เจ๊สมัยก่อนถึงได้ขี้งก” เหลือบตาขึ้นจิกอีน้องปากกล้าโดยพลัน เมื่อมันเน้นเสียงคำว่างกเต็มที่
“แต่เดี๋ยวนี้ใจดี๊ใจดี” พอเจอสายตาเข้ามันรีบทำเสียงประจบประแจงทันที
หนูได้แต่ค้อนเบาๆ แต่ไม่ติดใจเอาความ เพราะชินกับปากเสียๆ ที่พูดอะไรตรงไปตรงมาของมัน
ก็คงจะจริงอย่างมันว่า เก็บเงินมาตั้งนานเพราะอยากไปเที่ยวไกลๆ สุดท้ายไอ้โรจน์เอาไปเล่นพนันจนหมด เกาะช้างที่ว่าจะได้ไปตอนปีใหม่เมื่อปีกลาย ก็ยกเลิกเพราะอยากอยู่กับมัน สุดท้ายแล้วมาจนตอนนี้ยังไม่เคยไปไหนไกลๆ กับเค้าเลย นอกจากไปหลงทางที่ “กรุงเทพ” อ่ะนะ
แต่อาทิตย์หน้านี้ก็จะได้ไปเที่ยวแล้ว.... ก่อนกลับบ้านมา หนูขอให้พี่โต้งพาไปเที่ยว แล้วพี่เค้าก็ตกลงแล้วด้วย ตอนนี้ก็ได้แต่...รอลุ้นว่าจะพาไปไหน.... อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าไวๆ จัง
พออิ่มแล้วหนูก็ไปเอานาฬิกาที่ซ่อมไว้ ที่จริงมันไม่ได้เสีย แค่เปลี่ยนถ่านก็เดินได้เหมือนเดิม แต่ถ้าเปลี่ยนหน้าปัดก็แพงเอาการ หนูก็เลยบอกไม่ต้องเปลี่ยน...
หนูจะเก็บไว้เตือนใจตัวเอง...ว่าต่อให้นาฬิกาจะเดินได้ แต่ถ้าหน้าปัดมันร้าวเป็นรอยด่างพร้อยไปแล้ว ก็ใส่ไม่ได้อีก... เก็บไว้ในความทรงจำก็เพียงพอ....
กำลังจะกลับ หลังจากเดินห้างอยู่นาน ดีนะที่แค่นั่งสองแถวมาเลยสบายใจ ถ้าเรามารถยนต์คงโดนคิดค่าจอดแน่เลย เพราะวนเวียนนานกว่าสี่ชั่วโมง ช่วยไม่ได้ ไม่ได้มานานอะไรๆ ก็เปลี่ยนไปหมด ทั้งชื่อห้างแล้วก็ความโอ่อ่าหรูหราใหญ่โต จังหวัดตัวเองแท้ๆ แต่รู้สึกเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงยังไงก็ไม่รู้...
ตอนนั้นเอง ที่สายตาเหลือบไปเห็นคนคุ้นหน้าเดินควงผู้ชายเดินผ่านไป ทำให้หนูมองตาม....
อดไม่ได้เลยที่จะเดินตาม...
“เจ้...จะไปไหน..” ทับทิมร้องถามเมื่อหนูเปลี่ยนทิศเดินไปอีกทางไม่บอกไม่กล่าว
“เจอคนรู้จัก แกรอแถวนี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวมา..” หนูตอบแล้วรีบเดินตามไป
สองหนุ่มสาวเดินไปถึงที่ซื้อตั๋วหนัง แล้วฝ่ายชายก็แยกไปต่อแถวคนเดียว จึงเป็นโอกาสดีที่หนูจะเดินเข้าไปทัก
“นี่.....”
เธอคนนั้นหันหน้ามาหาแล้วทำหน้าฉงน พยายามเพ่งมองหนูอยู่นานเหมือนคนไม่รู้จักกัน
เป็นสายตาเดียวกับตอนนั้นเลย
ตอนนั้นหนูถูกพวกเพื่อนๆ ลากมาที่หน้าโรงเรียนเทคนิคประจำจังหวัด แท้จริงแล้วมันอยู่เยื้องกับโรงเรียนหนูนิดเดียวเอง เพื่อจะมาราวี “ผู้หญิงคนใหม่” ของไอ้โรจน์
“กลับกันเถอะ อย่าไปดีกว่า ฉันไม่อยากมีเรื่องเลย” หนูบอกเพื่อนๆ เมื่อพวกมันพาเดินเข้ามาข้างในแล้ว
“จะบ้าเหรอมาจนถึงนี่ จะปอดแหกอะไรตอนนี้” โอ๋มันดุกลับมา
“ถ้าโรจน์มันรู้ ฉันตายแน่ๆ”
“โอ๊ย ขนาดตอนมีเรื่องกับอีจอยอ่ะ มันยังเข้าข้างมึงเล้ย...”
“แต่ตอนนั้นฉันเป็นคนโดนหาเรื่องนะ”
“อะไรอ่ะ เปลี่ยนใจวินาทีสุดท้ายเหรอ? มึงว่าไงออย” โอ๋ทำน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วหันไปหาพวก
“จริงอย่างฐาว่า คนละสถานการณ์ และระยะเวลา แต่นั่นแหละที่น่าลอง แค่แกต้องเก็บเรื่องทั้งหมดเป็นความลับมันก็แย่อยู่แล้ว ถ้ามันจะรักคนอื่นมากกว่า ก็เลิกกันไปเถอะ” ออยมันเด็ดขาดอย่างนี้เสมอ มันชอบพูดในเรื่องที่หนูไม่คิดว่าตัวเองทำได้ง่ายๆ
“แล้วจะเข้าไปทำอะไร ไปตบตีเค้าเหรอ”
“บ้าเหรอ ใครจะไปทำ เรื่องใหญ่แน่ๆ แค่ไปบอกให้รู้เรื่องของแก แกคิดว่าจะมีผู้หญิงสักกี่คน ใจกว้างยอมใช้ผู้ชายคนเดียวกับกะเทยได้ ถ้ามันรู้ ทำไมมันจะไม่เลิก...” ใช่ เรื่องที่แฟนตัวเองมีเมียเป็นกะเทย คงมีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกที่จะรับได้.... หรือไม่คิดที่จะยอมรับ....
ตอนนั้นเธอไม่เชื่ออย่างเดียวเลย แถมยังเอาเรื่องวันนั้นไปฟ้องจนหนูโดนไอ้โรจน์ด่าซะเละอีกต่างหาก
แทนที่เค้าจะเลิกกัน มันกลับกลายเป็นหายนะสำหรับหนู ท้ายที่สุดแล้ว คนที่โรจน์มันจะเลือก ก็ไม่ใช่หนู....
“เธอนั่นเอง.... เปลี่ยนไปมากจนจำเกือบไม่ได้...” แหวนคงนึกออกแล้ว....
“มากับแฟนใหม่เหรอ?” หนูเบนสายตาไปยังคนที่ต่อคิวซื้อตั๋วหนัง
“ใช่ หรือว่าเธอยังไม่มี...อย่าบอกนะว่ายังรอ....”
“ทำไมถึงเลิกกันล่ะ”
“ก็ใครจะไปทนคบ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้าเคยมีอะไรกับกะเทย”
“ถ้ารับไม่ได้ ทำไมไม่คืนเค้าให้ฉันแต่แรกล่ะ...”
“เรื่องอะไรต้องทำแบบนั้น ถ้าทำมันก็เท่ากับฉันกลัวคำขู่ของพวกเธอน่ะสิ ถ้าไม่เลิก ก็ไม่จบ พวกเธอเป็นคนบีบบังคับฉันเอง รู้บ้างหรือเปล่า ว่าฉันต้องอายคนอื่นเค้าแค่ไหน แล้วบอกให้เลิกคบ ฉันต้องทำตามเหรอ? ฉันทำแน่ แต่การที่พวกเธอทำให้ฉันอับอายวันนั้นฉันไม่เคยลืม แล้วฉันก็ไม่ยอมเจ็บคนเดียวด้วย ถ้าโรจน์ไม่เลิกกับเธอ เรื่องก็ไม่จบ”
ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว.... บาปกรรมนี่มันตามทันไวจริงๆ เลยนะ
“ที่มาถามเนี่ย คิดว่าจะกลับไปคบกันอีกหรือไง เรื่องที่ ZombY ตอนนั้น ยังเจ็บไม่พออีกเหรอ”
หนูเงยหน้าแล้วจ้องกลับ
ซอมบี้?
“ไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกเป็ดขี้เหร่ตัวนั้น พอโตขึ้นมามันจะกลายร่างเป็นนางหงส์ได้จริงๆ แต่ก็เท่านั้นแหละ เพราะต่อให้ภายนอกวิลิสมาหราเลิศเลอ หรือเหมือนผู้หญิงมากแค่ไหน ก็เปลี่ยนคำนำหน้าในบัตรประชาชนจากนายเป็นนางสาวไม่ได้ พอถอดเสื้อผ้าออกมาก็เป็นได้แค่...ไส้เดือนดินเท่านั้น การที่กะเทยอย่างเธอจะใฝ่ฝันหาความรักแท้จากผู้ชายก็แค่เรื่องฝันเฟื่อง เป็นได้แค่ไส้เดือนที่ทะเยอทะยานหนีออกไปจากดินโสโครกที่ตัวเองเคยอยู่ ไส้เดือนที่อยู่บนคอนกรีตร้อนๆหนทางข้างหน้าก็มีแต่ต้องตายเท่านั้นแหละ”
เจ็บเหลือเกิน.. ไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนี้...
“แหวน คุยกับเพื่อนอยู่เหรอ” แฟนใหม่ของเธอเดินมา หลังจากซื้อตั๋วหนังเสร็จแล้ว
“อ๋อ แค่คนรู้จัก” เธอหันไปบอกเขา แต่ฝ่ายชายยังไม่เลิกมองหนูจนเจ้าหล่อนต้องตีแขนเบาๆ
“เอ้า มองเข้าไป กะเทยจ้ะไม่ใช่ผู้หญิง ผลไม้พลาสติก สวยแต่กินไม่ได้นะ มันหอมหวานต่างกัน...”
“อะไรล่ะแหวน เค้าแค่มองเฉยๆ ไม่ได้อะไรซะหน่อย” ฝ่ายชายรีบบอกอย่างร้อนตัว
“หนังรอบกี่โมงเหรอ”
“หกโมงยี่สิบ”
“งั้นไปหาไรกินกันก่อนดีกว่าเนอะ” หล่อนหันไปหาผัวใหม่แล้วค่อยหันมาหาหนู.... “ขอตัวก่อนนะ”
ได้แต่ยืนนิ่งเมื่อคนทั้งสองพากันเดินจากไป ทั้งๆ ที่ทุกสิ่งมันช่างแทงใจดำทะลุอกซ้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเหมือนจะขาดใจ...
ได้แต่กลั้นน้ำตาสุดกำลัง แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว พาร่างไร้เรี่ยวแรงเดินออกมาจากที่ตรงนั้น...
เดินเหม่อเดินลงมาทั้งน้ำตา แล้วก็เดินออกไปจากห้าง เดินไปเรื่อยๆ จนฝนตก ก็ยังไม่เลิกเดิน
เดินไปไกลมาก ทั้งๆ ที่ฝนตก เดินจนปวดขาก็ยังไม่หยุดพัก.... เดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย
เสียงโทรศัพท์ทำให้ต้องหยุด.... แล้วคว้าขึ้นมารับสาย
“เจ้อยู่ไหนเนี่ย หนูรอตั้งนานแล้วนะ ข้างนอกก็ฝนตก ออกมาซะทีเถอะ” เสียงโวยวายของทับทิมส่งผ่านสายมา...
“แกกลับบ้านไปก่อนเลย ฉันออกมาแล้ว เดี๋ยวค่อยเจอกัน...”
“อะไรอ่ะ มาด้วยกันแท้ๆ หนีกลับบ้านไปคนเดียวได้ยังไง” มันโวยวายลั่นแต่หนูไม่สนใจจะเถียง กดวางสายไปก่อน
มองซ้ายมองขวา... นี่เดินมาถึงไหนแล้วเนี่ย ปวดขาจนจะเดินต่อไม่ไหวแล้วคงต้องนั่งรถกลับอย่างเดียว
โชคดีแถวนี้เป็นถิ่นตัวเอง เลยไม่ค่อยเท่าไร
หนูตัดสินใจโบกสองแถวคันที่แรกที่เจอ ไม่ว่าตรงนี้คือที่ไหน ท่ารถมันก็อยู่ที่เดียวกันหมดอยู่ดี....
ระหว่างนั้นเอง ที่บังเอิญเหลือบไปเห็นชื่อผับแห่งหนึ่ง คุ้นมาก หนูรีบกดออดทันทีแล้วเดินไปยืนที่หน้าร้านมองป้ายหน้าร้านโตๆ
ZombY “ เรื่องที่ ZombY ตอนนั้น ยังเจ็บไม่พออีกเหรอ” ที่นี่ใช่ไหม...... ที่แหวนพูดถึง
แค่มองชื่อร้าน ก็รู้สึกเจ็บปวด เหมือนถูกเข็มพันเล่มมาแทงใจ
สิ่งที่แวบเข้ามามันคือฉากรักของคนสองคน คนหนึ่งเป็นคนที่รักแสนรัก....
“โรจน์ ทำบ้าอะไรเนี่ย เห็นไหมมีคนมองอยู่นะ” เสียงของแหวนแสดงความขวยเขิน อย่างมีจริต
“ช่างปะไร อยากมองก็ให้มองไปสิ ถือว่าเป็นวิทยาทาน... จะได้รู้ซะทีว่าเอากับผู้หญิงแท้ๆ มันต่างกันยังไง”
“นั่นสินะ....ต่อให้ภายนอกจะเปลี่ยนไปได้มากมาย หรือเหมือนผู้หญิงมากแค่ไหน พอถอดเสื้อผ้าออกมาก็เป็นได้แค่ไส้เดือนดินเท่านั้น”
ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน จนผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า...
ปล่อยให้มีดอาบยาพิษ ที่เรียกว่า “ความทรงจำ” มันแทงซ้ำลงไปที่แผลเก่า ซ้ำแล้วซ้ำอีก.....
“กูอยากฟังว่าที่มึงมาที่นี่เพราะมึงหายโกรธ มึงยกโทษให้กูแล้ว มึงเข้าใจว่าทุกอย่างที่กูทำลงไป มันมีเหตุผล”
ทุกอย่างมีเหตุผล.... ทุกคำพูดทุกการกระทำ....ที่โรจน์พยายามทำทุกอย่างเพื่อขับไล่เราออกไปจากชีวิต
เหตุผลที่ว่ามันคืออะไรกัน....
ทั้งๆ ที่เราเคยรักโรจน์มากขนาดนั้นแท้ๆ พอเรานึกถึงวันนั้นออก....
เรายังหาเหตุผลที่จะให้อภัยโรจน์ไม่เจอเลยจริงๆ.....
......................................................
To BE con
[/color]
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1224265 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก