กลับมาแล้วฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
หลังจากน้องเตอร์ไปปฏิบัติภารกิจหาแฟนให้ได้ก่ิอนเปิดเทอมมา
เอ้ยย ม่ายช่ายย
ก็ก่อนหน้านี้น้องเตอร์ต้องไปอยู่หอแล้วเน็ตหอพัง ก็เลยไม่ค่อยได้เปิดเล้าเลย
อีกอย่างซ้อมหลีดคณะเสร็จก็สอบมิดเทอมต่อ
ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ฮือ
และตอนนี้ นุ้งสอบเสร็จแล้ว และกลับมาอยู่บ้านแปปนึง
เลยมาลงนิยายกันต่อ ฮี่ๆ คิดถึงนุ้งมั้ย
เอ้าๆๆ อย่าเสียเวลา อ่านตอนที่สามสิบเจ็ดกันต่อเห๊ออออ 
(37)
ตลอดคาบจีโอเทคนิค ผมโคตรตั้งใจเรียนเลยก็ว่าได้ เพราะทันทีที่ถึงช่วงเบรคสิบนาที เพื่อนในกลุ่มผมก็แซวกันยกใหญ่ เนื่องจากว่าถ้าเป็นวิชาอื่นผมจะเล่นบ้าง หลับบ้าง วาดการ์ตูนเล่นบ้าง จนพวกมันต้องเตือนผม
“มึงเห็นท่านั่งไอนัทปะไอ้โอ๊ต” ไอแม็คหันไปถามไอโอ๊ต แม่งแซวกูอีกแน่ๆ
“มึงอย่าไปแซวมัน นานๆมันจะนั่งนิ่งๆตั้งใจเรียนได้ซักที” ไอ้โอ๊ต ปราม....โอ๊ตกูรักมึงจริงๆ แต่คำชมมึงแปลกๆนะโอ๊ต
“อ้าว..มันตั้งใจเรียนเหรอ กูคิดว่ามันดามหลังซะอีก นั่งซะตัวตรงเลยว่ะ” ไอ้แม็คไม่หยุด
“ไอ้เหี้ย!!!” ผมเหวใส่ไอ้แม็ค
“มึงนี่ชอบสายซอยเน๊อะ ยิกๆเลยป่ะวะฮ่าๆ” ไอ้แม็คแซวไป
“แม่ง จัญไรจริงๆคิดได้เน๊อะไอ้สัด” ผิดเหรอที่กูเป็นคนรักสายปฐพีอะ ผมไม่อยากจะอวดเลยว่าผมทำคะแนนสายนี้ได้ดีที่สุด จากวิชาที่ผ่านๆมาอย่างซอยหรือแม้กระทั่งแลปซอย ผมนี่ได้เอมาแล้วทั้งนั้น ซึ่งเทพโอ๊ตยังยอมคารวะผมเลย เพราะซอยนี่ไม่ใช่ขี้ๆเลย แต่ถ้าวิชาคอนกรีตนี่ผมห่วยขั้นเทพ เพราะตอนทดสอบอัดคอนกรีต คอนกรีตก้อนน้อยๆของผมอัดได้น้อยเกือบที่โหล่ของห้องเลย
“เลิกเรียนไปเล่นเกมส์กันปะ ไปกับพวกไอ้นพ”ไอ้แม็คชวน ผมกำลังจะตอบตกลงแต่ก็เห็นหน้าไอ้โจลอยไปลอยมา จากที่คิดว่าจะตกลงก็เลยส่ายหน้าปฏิเสธไอ้แม็คไป
“มึงอะไอ้โอ๊ต ไปกับกูปะ” ไอ้แม็คหันไปหาแนวร่วมใหม่
“กูจะพลาดเหรอ” ไอ้โอ๊ตยักคิ้ว
“อื้อหือ โอ๊ตมึงอะพลาดตลอด ติดแฟนตลอดเหอะ” ผมแซว
“แต่เดี๋ยวนี้มึงติดแทนกูแล้ว เพราะกูไม่มีแฟนให้ติดแล้ว” ไอ้โอ๊ตหันมาเล่นผมแทน
“อ้าว เลิกแล้วเหรอ” ไอ้แม็คถาม
“เออ!! ใครจะไปไหนเรียกกูได้ตลอดเวลาแล้วนะ...ไม่ต้องปลอบ กูทำใจได้แล้ว” ไอ้โอ๊ตดักคอ ผมเลยตบไหล่มันไปสองที แปะๆ มันหันมามองแล้วยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบมันไป
“มึง...มีไรก็โทรหากูได้ตลอดนะ” ผมบอกมันเสียงเบาๆ เพราะอาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว
“อือ ขอบใจ” มันบอก เราสามคนเลยหันกลับไปตั้งใจเรียนกันต่อ
หลังจากจบคาบ ผมก็นั่งคุยกับเพื่อนต่อ กะว่าจะคุยเล่นซักพักแล้วค่อยกลับ แต่นั่งไปนั่งมาดูเหมือนจะยาว รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
“ว่าไง” ผมเดินออกมารับสายนอกห้อง
“เลิกเรียนยัง เลทมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
“เลิกแล้ว นั่งคุยกับเพื่อนอยู่อะ มึงกลับหอไปก่อนก็ได้” ผมบอกมัน
“ไม่เอา รอกลับพร้อมมึง มารับกูด้วยนะ กูรออยู่ที่ห้องภาคกู” มันบอกผม
“อือ วางนะ” ผมบอกแล้วก็กดวางสายโทรศัพท์ จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในกลุ่มที่โห่ร้องเสียงดังกันอยู่ ผมเข้าไปยืนได้แป๊บนึงก็พอจับใจความที่มันโห่กันได้ว่ามันนับจะไปฉลองโสดให้ไอ้โอ๊ต บางคนนี่แทบไม่สนิทกับกลุ่มผมเลย แต่เมื่อไหร่มีเหล้าเมื่อนั้นแทบจะเกิดมาจากพ่อแม่เดียวกัน สาเหตุที่เพื่อนนอกวงโคจรมาร่วมโห่ร้องด้วยก็เพราะมีไอ้แม็คคอยป่าวประกาศข่าวไอ้โอ๊ต สโลแกนประจำตัวไอ้แม็คคือ”แม็ครู้ โลกรู้” ยังคงไม่เคยเปลี่ยน
“ไอ้นัทไปปะ” ไอ้โอ๊ตหันมาถามผม
“อ่า..” ผมอ้ำอึ้ง มันเลยบอกผมว่าไม่เป็นไร แล้วไล่ให้ผมกลับได้แล้ว เพราะอีกเดี๋ยวพวกมันก็จะกลับกันแล้วเหมือนกัน ไอ้โอ๊ตรู้ดีว่าไอ้โจเป็นเด็กง่อย ถ้าผมไม่ไปรับมัน มันก็กลับหอไม่ได้ ผมกับไอ้โอ๊ตพยักหน้าอย่างรู้กัน ผมเลยบอกลาเพื่อนๆที่ยังนั่งแซวกันต่อ ระหว่างทางที่เดินออกมาก็เจอพวกอินเตอร์ที่เข้ามาสมทบอีกกลุ่ม ซึ่งเป็นกลุ่มที่สนิทกับห้องผม เราทักทายกันนิดหน่อยแล้วก็แยกกันไป
ผมปั่นจักรยานไปจอดรออยู่หลังตึกภาคไอ้โจ จากนั้นก็กดโทรศัพท์โทรหามันทันที ไม่นานไอ้โจก็วิ่งมาทางผมแล้วแทบจะกระโดดมานั่งซ้อนจักรยานจนจักรยานแทบล้ม ไม่รู้มันจะดีอกดีใจอะไรนักหนา
“มึงเบาๆดิ้ แม่งเกือบล้ม” ผมหันไปแหวมัน
“กูดีใจ กว่าแม่จะมารับแม่งเพื่อนกูกลับกันแทบหมดแล้ว” ไอโจแซว
“ก็แม่บอกลูกแล้วไงว่าให้กลับไปก่อน แม่ติดธุระ” ผมเล่นตาม แล้วลงจากจักยานมายืนจ้องมันแทน ไอ้โจซึ่งใช้ขาค้ำจักรยานอยู่ก่อนแล้วหันมามองหน้าผมอย่างงงๆ คงงงว่าทำไมจู่ๆผมก็ลุกออกมา
“มึงปั่นเลยนะ เดี๋ยวกูซ้อนบ้าง” ผมบอกมัน
“มึงสิปั่น กูอยากซ้อน มีความสุขจะตายเมียปั่นจักยานให้นั่ง” มันยิ้มกริ่ม
“ไอ้เหี้ยตัวหนักยังกับควาย แล้วแม่งนั่งเฉยๆกูจะไม่ว่าเลย แต่แม่งกอดเอวกูด้วยนี่สิ กูอายนะไอ้สัด” ผมด่ามันขำๆ ไอ้เหี้ยโจนั่งหัวเราะคิกคัก
“สัญญาๆ วันนี้จะนั่งเฉยๆ” มันบอก แต่ทำหน้าเจ้าเล่ห์
“หยุดเลย สัญญาทุกทีแหละมึงอะ สัญญาแบบนี้มากี่สัปดาห์ละ ลุกไปปั่นเลยไป!!” ผมสั่ง
“วันนี้ดุ ไม่ได้กินน้ำตาลมาใช่มั้ย” มันกวน ผมเลยตบหน้าผากมันไปทีนึง มันยิ้มกลอกตาไปมา แต่ก็ยอมเปลี่ยนที่นั่งเป็นคนปั่นแทน
“ฮี่ๆ” ผมขึ้นไปซ้อนแล้วก็หัวเราะอย่างดีใจ
“เกาะเอวกูเร็ว ไม่เกาะกูไม่ปั่นนะ” มันบอก
“ไม่อาวววว อายยยยยยยยย” ผมบอกมันเสียงยานๆ
“เซฟตี้เฟิส เร็วๆ จะเกาะเอวกูหรือจะให้กูเกาะแทน” มันทำเสียงเข้ม ผมเลยยอมเอื้อมมือไปแตะๆเอวมัน
“ต้องให้ขึ้นเสียงตลอด เดี๋ยวปั้ดๆ” มันกวน ผมเลยทุบหลังมันไปทีนึง
จากที่แค่แตะๆเอวมันผมก็ต้องเปลี่ยนเป็นเกาะแทน เพราะไอ้โจขับจักรยานลีลาหวาดเสียวเกิ๊น เดี๋ยวตั้งท่าจะยกล้อ เดี๋ยวปาดซ้ายทีขวาที ขับเร็วๆแล้วตีโค้งซะเข่าผมแทบติดพื้น...ไอ้ห่านี่คิดว่ามันขับรถแข่งเหรอวะ นี่มันจักรยานแม่บ้านนะไอ้ฟาย มึงขับดีๆได้ม้ายยยยยยยยย
“โจจจจจจจจจจ” ผมเกาะเอวมันแน่นตอนที่มันกำลังจะเลี้ยวโค้งอีกรอบ
“เรียกอีกละ นั่งเฉยๆไปเหอะ” มันตะโกนแข่งกับเสียงลมบอกผม
“มึงวนรอบมอสองรอบแล้วไอ้สัด หยุดแกล้งกูเลยนะ!!” ผมตะโกนเสียงดังบอกมัน แล้วก็ทุบหลังมันไปด้วย
“เจ็บๆ ไม่แกล้งแล้วๆ” มันบอกแล้วก็ยอมขับดีๆ
ไม่รู้ว่าบรรยากาศตอนพลบค่ำเป็นใจรึปล่าว ผมจึงเอื้อมมือไปกอดเอวมันหลวมๆ มันปล่อยมือข้างนึงแล้วมากุมมือผมไว้ จากนั้นก็ขับไปมือเดียว...แต่ก็วนรอบมอรอบที่สามจนได้
“โจ” ผมเรียกมัน มันค่อยๆจอดจักรยาน ผมซบหน้ากับแผ่นหลังมัน เรานั่งกันบนจักรยานอย่างนั้นเงียบๆ มันก็เล่นมือผมจับนิ้วชี้ผมโยกไปโยกมา เหมือนไม่เบื่อ และคงจะไม่หยุดจนกว่านิ้วผมจะขาด
“ปะเหอะ” ผมบอกมัน เมื่อเห็นว่าจอดรถนานไปแล้ว อีกอย่างหิวแล้วด้วย
“หมดกัน กำลังโรแมนติกเลย” ไอ้โจบอกขำๆ
“หิวอะ” ผมบอก มันหัวเราะ
“ไอ้อ้วน” มันบอกแล้วปั่นจักรยานออก
“กูอ้วนจริงอะ” ผมถามมันเมื่อเรียกสติได้หลังจากที่มันปั่นจักรยานออกมาได้ซักพัก
“กูแซวเล่นขำๆ” มันบอกแล้วจอดจักรยานหน้าร้านข้าวเจ้าประจำ
“เน๊อะๆ กูออกจะเป็นผู้ชายเอเชียตัวเล็กๆตาโตๆ” ผมบอกแล้วถ่างตาเยอะเท่าที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
“ฮ่าๆ ตาโตมากเลยครับคุณ... ยืนเล่นอยู่นั่นแหละ ไหนบอกหิว เข้าร้านไปได้แล้ว” มันไล่ผม แต่ก็ยังไม่หยุดหัวเราะ
หลังจากกินข้าวเสร็จ มันแวะซื้อขนมปังกับนมร้อนให้ผม แล้วก็ของตัวมันเอง ผมนี่โคตรปลื้มมันเลย เพราะนานๆมันจะนึกครึ้มใจซื้อของหวานให้ผมกิน
“เนยนมข้น อยากกินให้อร่อยปะ” มันเปิดกล่องยั่วผม หลังจากที่วางกล่องลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงทันที
“อืม ทำไงอะ” ผมถามตาวาว
“ไปหยิบโอวัลตินผงๆในตู้เย็นมาไป” อ้าวแม่งหลอกใช้กูนี่หว่า
“แล้วทำไมไม่ให้เค้าโรยมาให้เลยล่ะ ไอ้ฟายยย”
“นมข้นน้อย โอวัลตินน้อย เดี๋ยวมึงมาบ่นกับกูอีกไง กูเลยสั่งเนยนมเฉยๆจะได้นมข้นเยิ้มๆแบบที่มึงชอบไง ไอ้ฟายยย” มันกวนคืน
“แล้วทำไมมึงไม่ไปหยิบให้กูอะ” ผมถามมันทำสายตาวิบวับ มันส่ายหน้าแล้วก็ยอมลุกไปหยิบโอวัลตินให้ผมพร้อมกับแก้วนม จากนั้นก็แกะนมใส่แก้วให้ผมเรียบร้อย
“โจ ร้อนเน๊อะ” ผมบอกมันแล้วก็เป่าแก้วนมไปด้วย
“ให้กูเป่าให้เหรอ” มันถามกวนๆ ผมว่ามันรู้แหละว่าผมหมายถึงอะไร
“ไม่ใช่ๆ อากาศมันร้อนอะ” ผมบอก แต่มันนั่งเฉยเป็นทองไม่รู้ร้อน ทั้งๆที่หน้าผากมันเองก็เริ่มมีเหงื่อ ผมเลยได้แต่นั่งวัดใจกับมัน ดูสิว่าใครจะยอมลุกไปเปิดแอร์
“ทำไมวันนี้เค้าให้ฟองนมเยอะจังวะ” ผมชวนมันคุย
“กูบอกเค้าเองแหละ ให้เพิ่มฟองนมให้มึงอะ” มันบอก
“สุดยอดเลยอะพี่โจ” ผมบอก เหงื่อเริ่มไหล อากาศกร้อน นมก็ร้อน หนมปังเสือกร้อนอีก
“ร้อนอะ” ผมบ่นอีกรอบ ไอ้โจยิ้มกวนๆ...เอาเซ่ มาวัดใจกัน กูไม่ลุกหรอกไอ้โจ!!
“ไปเปิดแอร์ดิ้” ผมทนวัดใจกับมันไม่ไหวเลยใช้มันลุกไปเปิดแม่งเลย
“มึงนี่เกิดมาเป็นคนใช้จริงๆ” มันบ่นแต่ก็ยอมลุกไปเปิด
ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ใช้จะเกิดขึ้นง่ายๆนะ เพราะปกติวัดใจกันทีไรผมต้องลุกไปเปิดแอร์ตลอด เพราะผมเริ่มรู้แล้วว่าถ้าขี้เกียจก็อย่าไปวัดใจกับไอ้โจ เพราะไม่งั้นแพ้มันแน่ๆ ไอ้เหี้ยนี่เหงื่อท่วมตัวก็ไม่ลุก แต่ทางที่ถูกที่สุดคือใช้ให้มันไปเปิดแอร์ตรงๆเลย สุดยอดมั้ยล่ะผม...
ปล.จากป้าปุ๋ย =]
เพิ่มเติม Soil mechanics ปฐพีศาสตร์
แซวได้ ทวงนิยายได้ ไม่ตีคะ -,-
SweetSacrifice
__________________________________________________________
น่ารักอีกแล้ว ไม่ว่าตอนไหนก็น่ารักตาหรอดเลยโน๊ะ
วันนี้ที่เตอร์ได้ลงต้องขอขอบคุณป้าและน้องเกต ฝาแฝดของเตอร์ที่รีบปั่นจนทำให้เตอร์ได้ลงวันนี้
และบวกกันพี่โลโล่คุงที่เปิดตัวให้เตอร์เสียอลังการ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคับ พี่ๆเค้าตั้งใจ๊ตั้งใจละ
รักและคิดถึงทุกคนเสมอเลยยยย คนอ่านหน้าใหม่เต็มไปหมดเลย ดีใจๆ
น้องเตอร์จะแว๊บๆมาหาบ่อยๆน๊าาาา
บ๊ายบายจ้า 
หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)! (อ่าน 800307 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก