หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)!

[yeyong]

เพื่อนเราถ้าจะเผาเรือนซะแล้ว

[EunJin]

อิจฉานัทอ่ะ...ได้สามีน่าอิจฉาจริงๆๆๆๆๆ

[yayee2]

สร้างความร้าวฉานคืองานของช้างอ๊ะเปล่า
"โจรีบตัดไฟ(ไอ้ช้าง)แต่ต้นลมนะ ไม่ใช่ไม่เชื่อใจนัท แต่...
"อันเสาหินแปดศอกตอกเป็นหลัก ไปมาผลักบ่อยเข้าเสายังไหว"

[litlittledragon]

ตะหงิดๆ ตั้งแต่สองตอนก่อนหน้าแล้ว ท่าทางจะมีเค้าจริงให้โจต้องกังวล

[m_pop91]

โจ สุดยอดมาก คิดดีจริงๆ จะมีสามีต้องหาให้ได้แบบโจนะ ฮ่าาาา

[~มือวางอันดับ1~]

  ช้างเพื่อน ชั่ว เหรอ

[Forever_Love]

เหมือนกับเราเลย ไอ้เรื่องปากเสียอ่ะ
แต่พอทะเลาะกับแฟนทีไร ไม่เคยเลยที่เราจะพูดว่าเบื่อ รำคาญ เกลียด
แม้แต่คำว่าเลิกกันก็ไม่เคยหลุดออกมาจากปาก
คนฟังมันใจเสียจริง ๆ แหล่ะ
เห็นเราเป็นของตาย เอาชนะด้วยคำว่าเลิกทุกที
แต่เดี๋ยวนี้ก็ดีขึ้นแล้วหล่ะ ไม่ชอบเลยไอ้คำพวกนี้

[sam3sam]

รอดตัวไปนะอิพี่โจ
พี่ช้างจะลองใจนัทโจรึป่าวหว่า

[beery25]

 

[harukagd]

รักโจ ได้ใจมากแมนจริงๆ

[roseen]

 

[punchnaja]

หวังว่าช้างคงคิดเป็นนะว่าไม่ควรแย่งแฟนเพื่อน-*- หรือช้างมันจะแอบรักโจหว่า555

[chae]

โหว มึงไอ่พี่โจคิดเป็นสเต็ปเลยตอนแก้ตัว

[indy❣zaka]

พี่ช้างคะ
กรุณากลับป่า พร้อมยัยชะนีตัวนั้นด้วยนะคะ 

ไม่งั้น เดี๋ยวอิโจมันจะตามไปชำแหละซาก

[sakuracity]

สนุกอ่าาาา รีบมาต่อน้าาาา

[KimGeeHu]

ช้างนี่ยังไงกัน เหมือนตั้งใจจัดฉากให้นัทเห็นภาพบาดตาบาดใจ
จัดการด่วนๆ

[ขนมหวาน]

พี่ช้างมีแปลก ๆ วุ้ย
แต่โชคดีที่ผัวเมียเคลียร์กันได้

ตามต่อว่าอะไรจะเกิดกับพี่ช้าง 5555555
ถ้าโจรู้ว่าพี่ช้างจะตีท้ายครัว สงสัยพี่ช้างจะตายคาตรีนแน่

[the_pupae]

เมียเคลียร์แล้ว

เพื่อนเคลียร์ด่วน

[pita]

ตามไปตบอีพี่ช้างทันมั้ย

[wan]

พูดแต่ความจริง ไม่โกหกตอแห..... อะไร ๆ มันก็เคลียร์กันง่าย ๆ แบบนี้แหละ
+1 จัดไปคนละแต้ม 

[BeeRY]

ชอบโจว่ะ แม๊นแมน
ชอบความคิดโจด้วย เหมือนจะเส็งเคร็งแต่ดีเว่อร์อ่ะ
เห็นด้วยกับโจ บางทีคำพูดเล็กๆน้อยๆมันก็ทำให้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาได้ นัทก็ทำตามที่พี่โจบอกอ่ะดีแล้ว 
ส่วนเรื่องพี่ช้าง ช่างหัวมันเถอะ ถ้าคนของเราไม่เล่นด้วย ก็อย่าไปแคร์เลย เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ

[nco1236]

พี่ช้างนี้ มาแนวสร้างความร้าวฉานคืองานของเรารึเปล่าเนี้ย   

[หวานเย็น]

Forever_Love  ==>  คนส่วนใหญ่ก็มักจะแบบนี้

เวลาต้องการเอาชนะ มักจะลืมถนอมน้ำใจอีกฝ่าย พูดเพราะสะใจ แล้วพอเวลาผ่านไปก็มาเสียใจเอง 

แต่ที่จริงแล้วนอกจากคำพูดมันคงต้องดูองค์ประกอบหลายอย่าง

บอกเลิกเพราะ โมโห

บอกเลิกเพราะ หยอก

บอกเลิกเพราะ อยากจะเลิกจริงๆ

ยกตัวอย่าง

อย่างของนัทมันได้โมโหบวกหยอก ดังนั้นไม่ใช่การบอกเลิกจริงจัง ให้อภัยได้

แต่มันไม่สมควรกับการที่จะไม่รู้จักถนอมน้ำใจของอีกฝ่าย

ดังนั้น โจจำเป็นต้องปรามๆ คนเราเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ

หากแต่เราเรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้าหากันได้อย่างค่อยเป็นค่อยไปได้

 




chae ==> แก้ตัวเป็นสเต็ป ไม่สงวนเอาไปใช้กับเมียบ้างก็ได้นะ

ว่าแต่ใครนะที่จะชวนเมียมาอ่าน ใช่chaeปะ ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษด้วยอาจจะจำผิด

ไหนอะเมีย




(กูนี่ก็เริ่ดเนาะทวงเมียคนอื่นฮ่าๆ  )

[day9day]

 

[kp]

เป็นตาจับผิดยากมาก
สามีตัวดีมีเหตุมีผลตลอด

[TanyaPuech]

 

รอเคลียร์เรื่องพี่ช้าง

ปล อย่าหายไปนานอีกนะ

[sakuracity]

มารอ การตีท้ายครัว อยากเห็นๆ

[SweetSacrifice]

ลงตอนใหม่ๆๆๆๆๆ

ส่งไปตั้งนานแล้วววววววววววว

[J_Dargon]

พี่ช้างทำให้คนอื่นเค้าแตกแยกกันน่ะเนี้ย

[┗◎┗◎]

มัวแต่โดนป้าแก่ด่า ชีวิตโดนทำร้าย   




(33)‏






ผมก็ไม่รู้นะว่าจริงๆแล้วไอ้โจไม่ได้ทำอะไรอย่างที่มันพูดจริงรึเปล่า แต่ผมคิดว่าผมจะเชื่อใจมัน มันเองหลังจากเหตุการณ์คืนนั้นก็ทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้น เพราะคืนต่อมาพี่ช้างกับพี่อาร์ทชวนมันออกไปอีก แต่มันปฏิเสธพี่ทั้งสองคนไปทั้งๆที่ผมขยั้นขยอมันแทบตาย มันก็ไม่ยอมออกไป คืนนี้อีกก็เช่นกัน..




“ไม่ไปกับเค้าเหรอโจ” ผมถามขึ้นทันทีที่ไอ้โจวางสายจากพี่อาร์ท แม้ว่าตอนนี้จะดูเหมือนผมนอนอ่านการ์ตูน แต่ตั้งแต่มีสายเข้าผมก็เลิกสนใจการ์ตูนไปนานแล้ว


“เหอะ” มันตอบนิ่งๆแล้วคลานขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆผม จากนั้นก็นอนตะแคงกอดผมนิ่งๆ...ขี้อ้อนจริงๆเลยไอ้โจเอ๊ย


“นานๆเค้าจะมาเมืองไทยกัน น่าจะออกไปกับเพื่อนซักหน่อย” ผมบอกมัน ซึ่งผมก็คิดงั้นจริงๆ


“มึงนี่เป็นอะไร ไล่กูจัง ทำไม ทำไม ถ้ากูออกไป มึงจะหนีไปเที่ยวด้วยรึไง” ไอ้โจเริ่มพาล จากที่นอนกอดผมอยู่ก็คลายอ้อมกอดออกแล้วขยับตัวออกไปนอนห่างๆ ผมหมั่นไส้มันเลยขี้เกียจตามไปนอนกอดง้อมัน


“คิดได้เน๊อะ ไอ้สมองเม็ดถั่วเขียว.....ตามใจ ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นวันนี้ไปกินไอติมกันนะ อยากกินอะ” ผมเขยิบไปนอนข้างๆมัน


“ไม่เอา เมื่อวานก็กินไปแล้ว กินไรอีกนักหนา...ไม่ต้องมาอ้อนเลย ทีงี้ล่ะทำเป็นอ้อน   ไปๆ ไปอ่านการ์ตูนเลยไป..” มันไล่ผม ผมเลยนอนตะแคงยันศอกขึ้น แล้วจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้นนิ่งๆ


“จ้องไร กูหล่อ แล้วมึงเกิดอารมณ์ขึ้นเหรอ เอาดิ เอาได้นะ ” มันยิ้มกวนๆ มือก็เริ่มลูบไล้อยู่ตรงสะโพกของผม


“โจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ ไม่เอา ไม่เล่นดิ” ผมเริ่มงอแง ยกมือมันออกแล้วไปวางบนหน้ามันแทน


“เมื่อวานกินฮาเกนดาซ วันนี้กินกิลาเต้ไง นะโจนะ นัทอยากกินจริงๆ” ผมยิ้มตาหยีบอกมัน


“ไม่เอา วันนี้นัทตัวรุมๆเหมือนจะไม่สบายเลย เดี๋ยวพาไปกินอย่างอื่น...นะ” มันบอกเสียงนุ่ม เก๊กหน้าหล่อใส่ผม


“สบายดี แต่แอร์มันร้อน น้าๆโจน้า อยากกินจริงๆ พาไปหน่อยดิ”  ผมลงไปนอนกอดมัน


“เดี๋ยวพาไปกินก๋วยจั๊บหน้าโรงหนัง กินพริกไทยเยอะๆกับก๋วยจั๊บร้อนๆจะได้หายเร็วๆ หายแล้วจะพาไปกินไอติม โอเคมั้ย” มันลูบหัวผม แม่งตบแสกหน้ากูแล้วลูบหัว!


“ไม่เอา อยากกินวันนี้ ไม่พาไปก็ไม่พาไป เดี๋ยวไปเอง!” ผมดีดตัวออกจากอ้อมกอดมัน ผมก็เป็นงี้แหละถ้าเริ่มไม่สบายจะขี้หงุดหงิด และติดจะเหวี่ยงๆด้วย อีกอย่างตอนนี้ผมเริ่มปวดตัวนิดๆ มันก็ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้น


“นัท อย่าเอาแต่ใจ! พูดให้รู้เรื่อง! บอกว่าไม่ให้ไปไง” ไอ้โจลุกขึ้นนั่งบนเตียง ขี้นเสียงเล็กน้อย แต่ผมไม่สน ผมคว้ากระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์แล้วก็ออกไปเลย


“เออดี! ไม่สบายแล้วไม่ต้องมาโอดโอยเลยนะ” มันด่าตามหลัง ผมเริ่มเสียใจนิดๆ ไม่คิดว่ามันจะปล่อยให้ผมออกมาคนเดียวจริงๆ







                ผมสั่งไอติมไปสองสคูปใส่วาฟเฟิล กินเสร็จผมก็เดินไปสั่งไอซ์มอนสเตอร์กินอีกถ้วย ผมรู้สึกว่าเมื่อไหร่ที่ผมอยากกินอะไรจริงๆผมก็จะกินได้เยอะ ระหว่างกินไปก็เริ่มคิดขึ้นมาได้ว่าผมไม่น่าทำตัวเอาแต่ใจเลย หลายครั้งที่ผมรู้สึกว่าผมเอาแต่ใจมากขึ้น อาจเพราะว่าโจเข้ามาในชีวิตมั้ง โจมักจะตามใจผมทุกอย่าง บางครั้งก็ทำงานแทนผม คิดไปผมก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ที่เอาเปรียบมัน


               ผมรีบกินแล้วก็เดินไปซื้อเครปกล้วยที่การ์โตว์มาสี่ชิ้น จากนั้นก็เดินไปซื้อมัฟฟินช็อคโกแลตที่ยามาซากิอีกสามลูกไปฝากไอ้โจ ปิดท้ายด้วยบราวนี่ที่เมสโซ่ให้ตัวผมเองสองชิ้น จากนั้นก็รีบกลับหอทันที แต่ระหว่างทางฝนแม่งเสือกตก ตอนมาผมก็มารถเมลล์ด้วย ตอนนี้เลยเปียกปอนไปทั้งตัว เพราะคิดว่ายังไงก็อยากกลับถึงหอให้เร็วที่สุด




“ทำไมเปียกแบบนี้ ฮึ” ไอ้โจถามอย่างเป็นห่วง แล้วก็รีบหาผ้าขนหนูมาให้ผม


“ฝนตก อยากกลับมาเร็วๆ..........โจ....˜ ” ผมเรียกมันเสียงอ่อย


“หืม” มันขานพลางเช็ดหัวให้ผมไปด้วย


“เค้าซื้อหนมมาฝากแหละ มีเครปกล้วยกับมัฟฟินช็อคโกแลตที่โจชอบไง” ผมบอกเขินๆ เพราะไม่ค่อยคุ้นกันการพูดเพราะๆแบบนี้กับไอ้คนตรงหน้า


“หึหึ” มันยิ้ม


“อะไร!” ผมทำเสียงดังกลบความเขิน


“เปล๊า ˜˜ ไปอาบน้ำสระผมไป.. เดี๋ยวเป็นหวัด” มันดันหลังผมไปทางห้องน้ำ ผมก็เดินตามอย่างง่าย


“พูดแบบเมื่อกี้บ่อยๆนะ น่ารักดี” มันบอกแล้วขยิบตาให้ผม ก่อนจะปิดประตูห้องน้ำ ผมได้แต่ยืนยิ้มอยู่คนเดียวหลังประตู มันทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งดีใจ แล้วก็อารมณ์เหมือนพวกเด็กผู้หญิงม.ต้นที่ยืนกรี๊ดๆรุ่นพี่ที่ตัวเองชอบเดินผ่านไป ผมก็เป็นอารมณ์ประมาณนั้น...


’ให้ตายสิ! นับวันกูยิ่งแต๋วเข้าไปทุกวันละ! ไม่ได้ๆ ต่อไปกูจะแมนให้เหมือนไอ้โจให้ได้ ตอนนี้อาบน้ำก่อนดีกว่า เพราะเริ่มรู้สึกสั่นๆแล้ว หลังจากนี้ค่อยไปซ้อมขยิบตาหน้ากระจกให้ดูมีเสน่ห์ชวนหลงแบบไอ้โจ’ ผมยิ้มให้กับความคิดตัวเองไปคนเดียว





“โจ ทำไรอะ” ผมถามแม้จะเห็นอยู่ว่ามันนอนอ่านการ์ตูนอยู่ มันก็กวนตีนกลับ ไม่ตอบผมแล้วชูการ์ตูนขึ้นมาให้ผมดูประมาณว่า’แหกตาดูเอาสิ เนี่ยอะไร’


“อยากกินโอวัลตินอะ แต่ขี้เกียจชง ต้องทำไงถึงจะได้กินอะโจ” ผมถามมัน ขณะที่ตากผ้าขนหนูกับเสื้อที่เปียกฝนไปด้วย


“ก็เอาโอวัลตินดิบกรอกปากไปดิ” มันกวนตีน...แม่ง! เมื่อกี้ยังหวานอยู่เลย ทำไมมึงเปลี่ยนโหมดเร๊วเร็ว


“กวนตีนนะมึงอะ” ผมเดินไปนั่งลงบนเตียงข้างๆมัน


“ไหนมาจับหน้าผากหน่อยดิ๊ มีไข้ปะ” มันดึงผมไปนั่งใกล้ยิ่งขึ้น แล้วเอาหลังมือมันแตะหน้าผากผม


“นั่นไง ดื้อ! ตัวร้อนเลยเห็นมั้ย เดี๋ยวไปเอายามาให้” มันบอกแล้วจะลุกไป แต่ผมรีบดึงมือมันเอาไว้


“กินยาไม่ได้” ผมบอก


“ทำไมอีก ห้ะ?”


“มันไม่มีไรรองท้องอะ ไม่อยากกินข้าวด้วยอะ” ผมกระพริบตาปริบๆ


“ฉลาดนะไอ้ลูกหมา เออ! เดี๋ยวชงโอวัลตินมาให้” มันยิ้มบอก ผมก็ยิ้มรับ


“โจ เอาบราวนี้ที่อยู่ในถุงมาให้ด้วยดิ ขอกินเครปกล้วยที่ซื้อมาฝากซักสองคำด้วยนะ” ผมเขย่ามือบอกมัน


“เออๆ ลีลาเยอะจริงๆ” มันหัวเราะ แล้วก็เดินไปจัดขนม ยา แล้วก็ชงโอวัลตินมาให้ผม ส่วนผมก็นอนคว่ำอ่านการ์ตูนกระดิกขาดุ๊กดิ๊กอยู่บนเตียง

 

“นัท มากินที่โต๊ะมา” ไอ้โจเรียก ผมรีบกระโดดตัวปลิวไปหามันทันที


“ทำไมมีโอวัลตินแก้วเดียวอะ มึงไม่กินเหรอ” ผมถามมัน


“ไม่เอาอะ เดี๋ยวออกไปซื้อข้าวกินดีกว่า”ไอ้โจบอก อย่างที่บอกมันเป็นพวกเน้นของคาว


“แล้วเครปกล้วยกับมัฟฟินที่ซื้อมาให้อะ ไม่กินเหรอ” ผมถามหงอยๆ เพราะอุตส่าห์ซื้อมาฝากมัน


“กินครับกิน แต่เดี๋ยวกินข้าวเย็นก่อนไง อย่าเพิ่งงอนดิ” มันบอกแล้วดึงแก้วโอวัลตินของผมไปซด


“ไรว้า ไหนบอกไม่กินไง มาแย่งไมเนี่ย” ผมโวยวาย เพราะมันมาแย่งบราวนี่ผมไปกินด้วย


“งก! เดี๋ยวมา” มันบอกแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ออกไป ผมจะหันไปถามว่าไม่เอาโทรศัพท์ไปเหรอก็ไม่ทันแล้ว เพราะไอ้โจออกไปเรียบร้อยแล้ว



                ผมกินไปนั่งดูโทรทัศน์ไปด้วย ตอนนี้จากที่ขอกินเครปกล้วยมันสองคำ ไปๆมาๆหมดไปแล้วหนึ่งชิ้น ฮ่าๆ

ตืด ตื้ด ตื้ด.... เสียงโทรศัพท์ไปโจสั่งอยู่บนโต๊ะ ผมรีบคว้ามากดรับโดยไม่ทันดูว่าใครโทรมา




“ครับ” ผมรับสาย


“นั่นใคร ขอคุยกัยไอ้โจหน่อย” ปลายสายพูดบอก


“นัท โจออกไปข้างนอกครับ” ผมบอกไปด้วยและกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะกินโอวัลตินอีกแก้วดีมั้ย จะติดอยู่ก็ตรงที่ว่าขี้เกียจเดินไปชง


“อ้อน้องนัท นี่พี่ช้างเอง ไอ้โจกลับมาก็บอกมันให้หน่อยดิว่าเดี๋ยวพี่ไปหา” พี่ช้างบอก...อ้อ พี่ช้างนี่เอง


“เดี๋ยวนัทบอกให้นะพี่ช้าง” ผมบอกแล้วตัดสินใจเดินไปชงโอวัลตินมาอีกแก้ว


“นัททำไรอยู่” พี่ช้างชวนผมคุย


“ชงโอวัลติน พี่ช้างแค่นี้ก่อนนะ นัทถือแก้วลำบากอ่ะ” ผมบอกไปตรงๆ


“เออๆ อยากกินไรมั้ยเดี๋ยวซื้อเข้าไปให้” พี่ช้างขานรับแต่ยังลีลาไม่ยอมวาง


“อยากกินนมอัดเม็ดอืมมิลล์ กับนมจืด”ผมบอก ก็ผมอยากกินจริงๆ


“แม่งสาขามันอยู่ไหนวะเนี่ย” พี่ช้างถามผม


“พี่ไม่ต้องซื้อมาหรอก เดี๋ยวไว้นัทไปซื้อกินเองง่ายกว่า”


“เหอะน่า เดี๋ยวหาให้ได้ล่ะน่า” พี่ช้างบอกแค่นั้นก็ตัดสายทิ้งทันที..อะไรของเค้าวะ? บทจะวางก็วางดื้อๆ

 




                ผมกินโอวัลตินอีกแก้วใกล้หมด ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกันร่างของไอ้โจที่เดินเข้ามาให้ห้องซึ่งมาพร้อมกับกล่องข้าวและถุงน้ำซุป



“โจ เมื่อกี้พี่ช้างโทรมา เค้าบอกว่าจะมาหาอะ” ผมบอกไอ้โจ มันทำหน้าขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร


“ออกไปตั้งนานแล้ว ยังกินโอวัลตินไม่หมดอีกเหรอ งี้ยาก็ยังไม่ได้กินอะดิ” ไอ้โจเริ่ม


“นี่แก้วที่สองครับพ่องงงงงง” ผมกวน มันเลยขยี้หัวผมเข้าให้


“รีบกินจะได้กินยาแล้วไปแปรงฟัน นอน” มันสั่ง


“โจอย่าสั่งมากดิ้ ปวดหัว”


“ที่สั่งนี่เรื่องคุณทั้งนั้นแหละคร้าบ” มันบอกกวนตีน แล้วเริ่มลงมือกินข้าวของมันไป โดยมีผมนั่งมองมันอยู่ตาแป๋ว


“มองอะไรอีกคร้าบ˜ กินให้เสร็จสิคร้าบจะได้ไปนอน เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” คราวนี้มันบอกเสียงอ่อนโยน


“อือ ถ้าพี่ช้างซื้อนมอัดเม็ดมา ก็เก็บไว้ให้ด้วยนะ อยากกินอะ” ผมบอก


“ฝากให้มันซื้อมาเหรอ” มันถามผมเสียงนิ่ง


“ก็เค้าถามว่าอยากได้อะไร แล้วตอนนั้นอยากกินนมอัดเม็ดพอดีอะโจจจ” ผมบอกมันอ้อนๆ


“ไอ้นี่นิ่...” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เปลี่ยนเรื่องไล่ผมไปแปรงฟันแล้วก็นอน แม่งทำยังกับผมเป็นเด็กอนุบาล




                ผมหลับๆเคลิ้มๆไปซักพักก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา ตาผมเริ่มพร่า มองไม่ค่อยเห็น ผมรู้ได้ทันทีว่าไมเกรนแน่ๆ ตอนนี้ที่ต้องทำคือตะโกนเรียกไอ้โจ เพราะไอ้โจรู้ดีว่าถ้าหากผมเป็นไมเกรนขึ้นมา ผมต้องกินยาตัวไหนบ้าง เพราะมันอยู่กับผมจนจำได้หมดแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง



“โจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ เป็นไมเกรนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมตะโกนลั่น ซักพักมันก็วิ่งมานั่งอยู่บนเตียงพร้อมยาและน้ำ ผมรีบรับยาแล้วกรอกเข้าปากตามด้วยน้ำทันที



 ผมปวดจนร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางทั้งสองแก้ม มันก็ดึงผมขึ้นไปนั่งบนตัวแล้วกอดปลอบ ลูบหัวไปด้วย ลูบหลังของผมไปด้วย ปากก็พร่ำบอกว่าใจเย็นๆ เดี๋ยวยาออกฤทธิ์ก็หาย ทนหน่อยนะๆ มันบอกแบบนี้วนอยู่อย่างนั้นจนยาออกฤทธิ์จริงๆราวๆสี่สิบนาทีหลังจากที่กินยาไป แต่ผมก็ยังคงซบหน้าลงบนไหล่มัน ขาก็ยังเกี่ยวเอวมันไว้อย่างนั้น



“ปวดน้อยลงแล้ว” ผมสะอื้นบอก


“ดีแล้วๆ” มันขานรับแต่มือก็ยังลูบหลังผมผ่านชุดนอนผ้าแพรสีน้ำเงินเข้มของผมไปด้วย


“โจเมื่อยมั้ยอะ” ผมขยับหน้าออกจากบ่ามันแล้วหันมาเผชิญหน้าถามมัน แม้ว่าตอนนี้ผมจะยังปวดหัวอยู่ และน้ำตายังไหลบ้างเล็กน้อย


“ช่างมันเหอะ แล้วนี่ดีขึ้นจริงๆนะ” มันถามเสียงอ่อนโยนมือก็เช็ดน้ำตาที่เปื้อนตรงแก้มของผมออก ผมพยักหน้าบอกเบาๆ แล้วขยับตัวออกจากตักมัน แต่มันรั้งเอวผมไว้


“นัทร้องไห้ทีไรพี่ใจหายทุกที พี่ไม่เคยชินเลยรู้มั้ย? อย่าร้องไห้บ่อยๆ..นะ..” มันบอกเสียงเศร้า ผมได้แต่พยักหน้าบอก แล้วเมื่อหันไปก็เห็นว่าพี่ช้างยืนหน้านิ่งมองมาทางผมกับไอ้โจ ผมรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วหันมามองไอ้โจ ไอ้โจหันไปมองทางพี่ช้างแล้วหันมามองผม


“มันมายืนอยู่ตั้งนานแล้ว ไอ้ลูกหมามัวแต่ร้องไห้ไม่รู้ตัวเล้ยยย...ไปนอนพักผ่อนไป ขอไปไล่ไอ้ช้างให้มันกลับไปก่อน เดี๋ยวมานอนเป็นเพื่อน” ไอ้โจบอก ผมจึงพยักหน้าเงียบๆ แล้วไปนอนโดยมีไอ้โจห่มผ้าให้


“หายไวๆนะน้องนัท” พี่ช้างเดินมาบอกข้างๆเตียง


“ครับ” ผมบอก พี่ช้างกำลังจะอ้าปากพูดอะไรอีก แต่โดนไอ้โจดึงออกไปซะก่อน


 

                ผมทิ้งตัวลงนอนหวังจะให้หลับ แต่ไมเกรนทำให้ผมปวดหัวจนไม่สามารถจะหลับได้ ผมจึงได้แต่นอนรอให้อาการปวดหัวหายไป ตอนนั้นผมได้ยินเสียงกุกกัก คาดว่าพี่ช้างคงได้ออกไปแล้ว ซักพักใหญ่ๆก็ได้กลิ่นสบู่ที่คุ้นเคยและเตียงที่ยวบลง ผมพลิกตัวแล้วคว้าเอาคนข้างๆมากอดไว้ทันที



“ดีขึ้นยัง” มันถามแล้วลูบหัวผมเบาๆ


“อือ แต่ยังปวดอยู่นิดๆอะ.... นอนไม่หลับ” ผมบอก


“ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็หาย” ไอ้โจจูบหน้าผากและเปลือกตาของผม


“พี่ช้างกลับไปแล้วเหรอ”  ผมถามมัน มันจ้องมาที่ผมนิ่งๆแบบที่ไม่รู้ว่าไอ้โจคิดอะไรอยู่


“อืม...มันฝากนมอัดเม็ดไว้ให้ด้วย” ไอ้โจบอกเสียงขุ่นๆ ผมไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่ามันคิดอะไร..แต่ผมโง่เพราะไม่รู้ว่าต้องจัดการเรื่องนี้ยังไง


“เหรอ...เดี๋ยวเอาไปฝากเพื่อนที่ภาคดีกว่า ตอนนี้ไม่มีอารมณ์กินนมอัดเม็ดแล้วอะ” ผมบอก


“อืม...” มันขานรับนิ่งๆ ผมทำได้แค่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น และซุกตัวสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคย


“ต่อไป...ถ้าอยากได้อะไรบอกพี่คนเดียวนะ” จู่ๆไอ้โจก็พูดขึ้นมานิ่งๆ ผมเงยหน้ามองตามันก็เห็นว่ามันจ้องผมอยู่ ผมจึงพยักหน้าเงียบๆ


“โจ...”


“หืม”


“พะ..พี่โจ ขอบคุณ” ผมบอกเบาๆแล้วพลิกตัวหันหลังไปนอนกอดหมอนข้างแทน ไ้อ้โจรีบดีดตัวมานอนกอดผมไว้จากข้างหลังทันที


“เรียกแบบนี้บ่อยๆสิ....นี่ถ้าไม่ติดว่าไม่สบายนะ...” มันกระซิบบอกข้างๆหู แล้วรวบกอดผมแน่นขึ้นอีก


“พูดมาก! นอนได้แล้ว!” ผมบอกเสียงเข้ม


“หึหึ” ถึงแม้ผมไม่ได้มองหน้ามันอยู่ แต่ผมเดาได้เลยว่าหน้าตอนนี้มันเจ้าเล่ห์แค่ไหน









เรื่องโดย     SweetSacrifice (ป้าปุ๋ย)
....................................................................

ขอบคุณน้องเกต ที่ตรวจคำผิดทุกตอน