หัวข้อ: [SUPER SPECIAL โจนัท P.85]190713 -ใครว่าผมอ่อนก็ได้..(ต่อไปโจคงได้กลัวเมีย)!

[AdLy]

คืออยากอ่านนะ มากด้วย
แต่อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนพลาด

คาดหวังตอนต่อไปได้มั้ย ว่าจะกลับมารักกันอีกครั้ง

[zabzebra]

ฆ่ากันเถอะ นานๆจะมาที แต่มาปุ๊บก็หน่วงปั๊บ โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[lovely1714]

มีต่อไหม ค้างแบบสุดๆ เลิกกัน6xปี พระเจ้า
ไม่อยากเชื่อ

[หมวยลำเค็ญ]

เลิศมาก

สุดๆ แล้วตอนพิเศษ ถ้าหันมาเป็นนัทจริง ก็ดราม่าให้สุด เอานัทเป็นผัวคุณบอสไปเลย

  ขอบคุณที่มาต่อนะคะ  สุขบ้าง ทุกข์บ้าง เป็นสัจธรรม 

[greensnake]

ไม่คิดว่าจะต้องร้องไห้กับนิยายเรื่องนี้นะเนี่ย
ยังลั้ลลากับ ตั้ม-ชด อยู่เลย พอมาเจอตอนนี้มันแบบ......
ก็อย่างนี้ล่ะนะ มีสุขมีเศร้า มีสมหวัง ผิดหวังกันบ้างเป็นธรรมดา
แต่ 6 ปี นานมากเลยนะ แต่โจก็ไม่เคยเลิกรักนัทได้เลย
พูดแล้วก็อยากร้องไห้อ่ะ จบดีกว่า
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ เซอร์ไพรซ์มากๆ

[rotedump]

หนูนัท เป็นแค่ตัวละคร ขอบคุณนะที่อ่านแล้วอินคิดว่า อาจจะมีจริง

ส่วนหมู่บ้าน  มีจริงเล่าตามความทรงจำที่เคยไปเที่ยว

แต่ไม่ใช่บ้านโรงวัว ถ้าอยากตามรอยนิยาย ก็….

ขึ้นรถเหลืองป้ายโรงวัว ที่ประตูเมืองเชียงใหม่ เลยตัวอำเภอสันป่าตอง ไปตำบลทุ้งเสี้ยว


จากนั้นรถจะพาเลี้ยวข้างป้อมตำรวจ(ถ้าจำไม่ผิด อะนะ) ตรงไปเรื่อยๆ

ถ้าเห็นเจดีย์องค์ใหญ่ๆ เก่าๆอยู่ทางซ้าย ตรงข้ามเจดีย์เยื้องๆกันจะมีศาลาริมทางรอรถอยู่

ถัดจากศาลาจะมีลานกว้างๆ ตอนเย็นจะมีคนมาเล่นกีฬา เลยลานกว้างจะมีถนนเข้าหมู่บ้าน ต่อจากถนนจะเป็นวัด

แล้วถ้าเดินเข้าหมู่บ้านผ่านหน้าวัด สุดกำแพงวัดจะมีต้นโพธิ์ผูกผ้าเจ็ดสีอยู่

อ้อ ถ้าไม่ได้ลงหมู่บ้านนี้เลยเจดีย์ไปนิดนึงจะมีป่าช้ามั้ง

ถ้าไปแล้วจะรู้แหละ ตามที่บรรยายไว้เลย ท้ายหมู่บ้านเหมือนจะขุดเจอเมืองเก่ารึซากกำแพงอะไรนี่แหละ

เรื่องนี้แค่ใช้สถานที่จริงนอกนั้นแต่งขึ้นมา ส่วนอารมณ์หลอนๆนั้น โดยส่วนตัวกลัวจริงๆ

โลโล่(คนโพส)กับป้าปุ๋ย(คนแต่งน้องนัท)  ยังเคยแซวว่า ‘มึงน่าจะไปแต่งนิยายผีนะ รุ่งแน่’

 


ปล.วันนี้แอบเข้ามาแบบหลบโลโล่ เป็นคนโพสที่ทำหน้าที่แทนคนอ่านได้ดีมาก มันเจอเมื่อไหร่ทวงตอนพิเศษยิกๆ

 

ตอนพิเศษของโจนัทนั้น หวานว่างเมื่อไหร่หวานก็แต่ง แต่แต่งๆลบๆ มันเลยไม่เสร็จสักที เหอๆ

 

OMG คนแต่'จำสถานที่ได้แม่น มากก  จนคนอ่านอย่างเรา (เที่ยวแถวนั้นบ่อย ) อายไปเลย  55

[malula]

ทำอาราย หายไปเลิกกันหรือนี่
ก็ยังดีที่กลับมาพร้อมลมพัดหวน

[sam3sam]

ต่ออีกหน่อยสิคะ

[Vavaviz]

หะ!!!
เลิกกัน6ปี...
ตอนพิเศษจริงๆนะเนี่ยยยย TT'. ต่ออีกหน่อยนะคะ~

[BeeRY]

คุณหวาน ทำกับคนอ่านตาดำๆได้ลงคอ
ไอ้เรื่องเลิกกันมาหกปี ยังไม่ตื่นเต้นเท่าคนนั้นจะเป็นนัทแล้วจะกลับมาคืนดีกันหรือเปล่า 
ขอร้องเถอะ พลีสสสสส กลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมเถอะ 

[hembetaro]

เลิกกันมา 6 ปีละ!!!! 

แล้วที่ฟินในหัวเรามาตลอดว่าเค้ารักกันหวานฉ่ำหล่ะ? 

นั่นสิ....ทาาาาาาามมมมมมมมมมาาาาาายยยยยย
เกิดไรอ่่าาาาาาา
 

[seaz]

เลิกกันแล้ว

[หวานเย็น]

https://www.youtube-nocookie.com/v/jqtwF4Z2i-0?version=3&hl=ja_JP

 

[broke-back]

หวาน..โรคจิตว่ะ

pm บอกให้มาอ่านทำไมนี่
เซ็งโคดดดดดดด
ถ้าคิดจะดราม่า..ทำให้ได้ตลอดนะ

ป้าปุ๋ย อยู่หนายยยยย
เข้ามาช่วยแก้ไขวิกฤตนี้ให้หน่อยยยย

เร็วๆนะ ปุ๋ยจ๋วย
อิอิ

[┗◎┗◎]

โถๆๆๆๆ โบรคเอ๋ยโบรค

ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง   SPECIAL ป้า-หวานแบ่งคู่กันลง

ป้าปุ๋ย ตั้ม-ชด

หวานเย็น โจ-นัท


-,-

[หวานเย็น]

ส่งตอนต่อไปให้โล่แล้ว

รอโล่แล้วกันนะ



ปล.หวานไม่อยากสปอยโครงเรื่องของตอนพิเศษนะ แต่มันมีมากกว่าสามตอนแน่ๆ ดังนั้นคงรอลุ้นว่าโจนัทจะเป็นยังไง เรามาเอาใจช่วยทั้งคู่ดีกว่าเนาะ เพราะมันเป็นตอนพิเศษที่พิเศษจริงๆ



ปล2. โบรค ทุกทีมึงก็อ่านอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่ได้เม้นต์ ตอนนี้เห็นมันดราม่าอย่างมึงชอบ กูเลยบอกเฉยๆ กูรักเพื่อนนะ คิคิ

[┗◎┗◎]

SPECIAL  JO-NAT 2


 


...เพราะเรายังรักกัน...








กูยืนก้มมองมือตัวเองที่ยังสั่นแล้วเงยหน้าขึ้นมองนัท ความรู้สึกชายังคงอยู่ กูทำไปแล้ว ตบมันไปแล้ว นัทมันหยุดโวยวาย เราทั้งคู่ยืนนิ่ง มันไม่ได้ร้องไห้ มันนิ่งมาก มากเกินไปจนกูกลัว

กูไม่ได้กลัวมัน แต่กูกลัวใจของมัน

“นัท” กูเรียกมันเบาหวิว แม้ว่ากูจะโมโหขนาดไหน กูก็ไม่เคยคิดจะลงไม้ลงมือกับมันเลยสักครั้ง

“โจ กูไม่เป็นไร กูรู้มึงไม่ได้ตั้งใจ กูว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่าไหม มึงกลับไปก่อน ขอกูอยู่คนเดียว ขอคิดอะไรเงียบๆ ถ้ากูพร้อมกูจะโทรหามึง” มันสูดลมหายใจเข้าเหมือนเรียกขวัญกำลังใจแล้วถึงเอ่ยคำพูดด้วยเสียงสั่นๆออกมา

“แต่กู……” กูไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียว กูพยายามจะพูดแต่ยังไม่ทันขาดคำนัทมันก็แทรกขึ้นมาก่อน

“โจ กูขอร้อง กลับไปก่อนนะ” ทั้งสีหน้าและแววตาของมันทำให้กูจำใจพยักหน้า

“นัท กูขอโทษ” กูเดินเข้าไปกอดมันแน่น มันกอดกูตอบก่อนที่จะผลักออกเบาๆ เรามองสบตากัน “กูรักมึงมากนะ มึงรู้ใช่ไหม”กูบอกมัน ย้ำให้มันรู้ว่ากูรักมันมาก มันยิ้มบางๆทั้งที่น้ำตาเริ่มคลอ มันพยักหน้าให้กู กูฝืนยิ้มให้มัน ทั้งที่แววตาตอนนี้ของกูก็เศร้าไม่ต่างจากกัน

กูเดินออกจากห้องมันเงียบๆ ความรู้สึกตอนนี้มันน่ากลัวเกินไป เราทะเลาะกันบ่อยก็จริงแต่ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้รู้สึกทรมานเท่าครั้งนี้

เพราะนัทมันนิ่ง นิ่งเกินไป

กูกลัว

เราไม่ได้เจอกันเป็นเดือนเพราะเวลาไม่เคยตรงกัน แต่พอเจอหน้ากันกลับต้องมาทะเลาะกันแบบนี้

หลายสิ่งหลายอย่างมันสับสนจนกูฟิวส์ขาดเผลอตบหน้ามันไป

กูเสียใจ

ทำไมวะ ความรักของกูมันถึงมีคนอื่นเข้ามาแทรกตลอด

ทำไมเราถึงเชื่อใจกันไม่ได้

กูยอมรับว่ากูใจร้อน แต่ใครจะรู้ว่านัทมันฝึกงานมาสองเดือน กูต้องทนกับไอ้เหี้ยนั่นที่คอยส่งข้อความเยาะเย้ย ถากถางมาหากูแทบทุกครั้งที่มันมีโอกาส รวมถึงการที่มันโทรมาบอกว่านัทจะเลิกกับกูไปหามัน

กูไม่ได้บอกนัท เรื่องที่ไอ้ส้นตีนนั่นก่อกวนกู กูพยายามจะไม่ใส่ใจ แถมยังต้องมาคอยฟังเมียกูชมมันว่าเก่งอย่างนั้นอย่างนี้ นิสัยดี ถุย ถ้าแม่งสันดานดี ทำไมถึงคิดจะแย่งเมียกู

กูก็พยายามบอกนัทแล้วว่า ไอ้เหี้ยนั่นมันไม่ได้ดีอย่างที่มันคิด แต่นัทมันไม่เชื่อ มันว่ากูอิจฉาเค้า กูใส่ร้ายคนอื่น จนกูขี้เกียจพูด

กูเป็นคนตรงๆนะ มันไม่ดีกูก็บอกว่าไม่ดี ถึงกูไม่ได้บอกว่าไอ้เหี้ยนั่นมันก่อกวนอะไรกูบ้าง 

เฮ้อ

ตอนแรกพอคิดว่าจะมาหาเมีย อารมณ์กูโคตรดี แต่พอมาถึงเปิดประตูเข้าไปในห้องนัทแล้วเจอไอ้เหี้ยนั่น สายตาที่มันมองกูแล้วกระตุกยิ้มมุมปากใส่ กูแม่งหลุด รู้ตัวอีกทีต่อยปากมันแล้วกระทืบซ้ำจนไอ้นัทมันกอดกูแล้วดันให้แยก ปากก็บอกให้ไอ้เหี้ยนั่นกลับไปก่อน

“โจ มึงทำอย่างนี้ได้ยังไง” หลังจากที่เหลือแค่เราสองคนอยู่ในห้อง นัทมันเริ่มเล่นงานกู

“ทำไมกูจะทำไมไม่ได้ ไอ้เหี้ยนั่นมันสำคัญกับมึงมากรึไง” ด้วยความที่อารมณ์กูยังร้อน กูรู้กูผิดแต่กูก็เถียง

“เออ พี่สินเค้าเป็นคนประเมินการฝึกงานของกู แล้วมึงไปอาละวาดใส่เค้า มึงไม่คิดถึงกูเลย ไม่ห่วงกูเลยใช่ไหม” มันว่ากู กูน้อยใจนะ แม้ว่ากูจะผิดที่ใจร้อนในครั้งนี้ แต่มันคงไม่รู้หรอกว่ากูพยายามหักห้ามใจไม่ให้ไปอาละวาดที่ฝึกงานมันมากขนาดไหน ถ้าไม่ห่วงมันกูคงอาละวาดไปนานแล้วแต่กูแม่งเสือกมาฟิวส์ขาดวันสุดท้าย

“มันกวนประสาทกู แม่ง มึงจะไปรู้อะไร”

“เออ!! กูไม่เคยรู้เหี้ยอะไร ไม่รู้แม้กระทั่งว่ามึงซุกคนอื่นไว้ที่ทำงานมึง เห็นกูควายเหรอ สัด” มันผลักอกกูอย่างโมโหจนกูเซไปชนเหลี่ยมโต๊ะ ข้อศอกแตกเลือดเริ่มซึมออกมา นัทดูตกใจแต่มันยังยืนนิ่ง

“ใคร กูไม่เคยมีใคร มึงอย่ามามั่ว ตั้งแต่มีมึง กูก็มีแค่มึง” กูบอกมันตามจริง กูเป็นแบบนั้นมาตลอด หลายครั้งแม้มันจะทำเหมือนเชื่อกู แต่ในใจลึกๆกูรู้ว่ามันระแวงเสมอ กูพยายามที่จะทำให้มันเชื่อใจ ก็ไม่รู้ทำไมกูถึงทำไม่สำเร็จสักที คงเป็นกรรมมั้งที่กูล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นมามาก พอถึงคนที่กูรักจริงๆเค้าถึงไม่เชื่อใจกู

“แล้วไอ้อีที่ไหน มันส่งแมสเซสหวานๆหามึงทุกครั้งที่มาหากู ไม่พอยังมีโทรมาหาอีก อย่าคิดว่ากูไม่รู้” นัทตะคอกกลับมา สายตาและแววตาที่มองมาที่กู มันบอกว่า ไม่ว่ากูพูดอะไรไปมันจะไม่เชื่อกู

“ถ้ามึงหมายถึงพี่นิว กูคุยงานทุกครั้งที่เค้าโทรมา ส่วนแมสแซสกูไม่เคยส่งกลับ” กูโมโหที่มันเหมือนจะไม่เชื่อใจกู กูตะคอกกลับ ที่จริงกับพี่นิวกูรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับกู แต่กูเลี่ยงไม่ได้เพราะเค้าเป็นหัวหน้า พอกูเลี่ยงเค้าก็เอางานมาอ้าง

“กับพี่สิน กูไปกับเค้าก็เรื่องฝึกงานไอ้สัด แล้วอีกอย่างวันนี้เค้าแค่ตามมาเอางานที่กูเซฟไว้ในคอมเพราะอันที่ส่งไปพี่เค้าทำหาย” นัทมันตะโกนกลับเสียงดังพอกันกับกู


เราเริ่มตะเบ็งเสียงใส่กันดังขึ้นๆ ต่างคนต่างพูดถึงคนที่ทำงานของอีกคน นัทมันไม่เชื่อกู มันโวยวาย และเริ่มประชด

จนมันพูดคำว่า “เออกูมันง่าย ที่พี่สินเค้ามาวันนี้ กูนัดเค้ามาเอากัน กูอยากมีหลายผัว กูมันร่าน กูมันเงี่ยน มึงพอใจรึยัง ไอ้เหี้ย” มันจะโวยวายต่อ แต่กูก็อารมณ์พุ่งไม่ต่างกัน มือที่ไม่เคยคิดจะตบมันมาก่อน กลับตบลงบนแก้มที่กูมักจะหอมมันบ่อยครั้งที่กูนึกหมั่นไส้ในความน่ารักของมัน

กูตบไปแล้ว

ทำไปแล้ว



มันคงเจ็บ

แต่ใครรู้ ว่า กูก็เจ็บไม่ต่างจากมัน









กูรอ รอให้มันโทรมา เพราะกูรู้ดี ถ้ามันยังไม่พร้อมต่อให้กูโทรให้มือขาดมันจะไม่รับโทรศัพท์ของกูแน่ กูทำได้แค่เพียงส่งข้อความหามันวันละหลายครั้ง

นัทเงียบหายไปนาน ส่วนหนึ่งกูรู้ว่ามันกำลังทำเรื่องขอจบ จนกระทั่งเย็นวันศุกร์กูเลิกงานตรงกลับคอนโดตามปกติ ที่จริงพี่นิวพยายามชวนกูไปงานเลี้ยงของบริษัท แต่กูหาข้ออ้างจนกูรอดมาได้ กูไม่มีอารมณ์สังสรรค์ กูแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียว


กูเปิดประตูเข้าห้องไปต้องแปลกใจที่เจอนัท มันเดินยิ้มๆเข้ามาหากูแล้วถามว่า

“กลับมาแล้วเหรอ เหนื่อยรึป่าว งานเป็นไงบ้าง” กูยิ้มกว้าง ไม่คิดว่ามันจะมา คิดถูกจริงๆที่กูรีบให้กุญแจสำรองไว้ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ นี่ถ้ากลับจากงานแล้วเจอมันทุกวัน คอยถามไถ่แบบนี้คงจะมีความสุขไม่น้อย

กูยืนอึ้ง นัทมันหัวเราะน้อยๆแล้วจูงมือกูเดินเข้าห้องไปนั่งโซฟาหน้าทีวี มันเดินไปเทน้ำเย็นมาให้กูกิน

“มึงหายโกรธกูแล้วเหรอ” กูถามมันหลังจากที่กินน้ำที่มันเทให้

“อือ มึงหิวรึยัง กูซื้อของกินมาหลายอย่าง”

“เริ่มหิวว่ะ หิวเมีย มึงล่ะ หิวกูไหม” กูแซวมัน มันส่ายหน้าหัวเราะกู

“ถ้ายังไม่หิวมาก มึงไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวกูจัดโต๊ะรอ” กูยอมทำตามที่มันบอกอย่างว่าง่าย

ที่จริงตอนแรกกูไม่หิวและคงไม่กินเหมือนที่ผ่านมา กูเครียดเรื่องที่มันเงียบหายไป กูเลยเบื่ออาหารด้วย กูโทรมไปเยอะ แค่เพียงเห็นมันยืนยิ้มอยู่ในห้อง แค่เพียงมันหายโกรธ และเราคืนดีกัน ความหิวมันก็ประเดประดังเข้ามา

คนคนนี้มีอิทธิพลกับหัวใจกูมากจริงๆ

นัทมันมาอยู่กับกูสองอาทิตย์ มันเป็นสองอาทิตย์ที่กูมีความสุขมาก เรากินข้าวด้วยกัน หยอกล้อกัน  กูรู้สึกได้ว่าเซ็กซ์ของเรามันเป็นเซ็กซ์ที่สุขท่วมท้นไปทั้งใจ



วันสุดท้ายของอาทิตย์ที่สอง หลังจากที่เรากินข้าว นัทอาบเสร็จก่อน พอกูอาบเสร็จออกจากห้องน้ำไม่เห็นมัน กูถึงเดินออกจากห้องนอน ตามหาเมีย

นัทมันนั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี มันทำหน้าเหมือนมีเรื่องกลุ้มใจ ด้วยความเป็นห่วงทำให้กูเดินเข้าไปหามัน พอมันเห็นกูมันพูดขึ้น

“โจ กูอยากลดความสัมพันธ์” แววตามันนิ่ง ราวกับว่าเรื่องนี้มันตัดสินใจมาแล้ว ไม่ใช่แค่ว่าต้องการมาปรึกษากู

กูเงียบไปนาน กูเดินลงไปนั่งคุกเข่าตรงพื้นข้างหน้ามัน นัทมันนั่งก้มหน้านิ่ง

“มึงไม่รักกูแล้วเหรอวะ” กูถามมันเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน กูใช้มือสั่นๆของตัวเองเอื้อมไปกุมมือมันไว้

“รัก” มันมองสบตากู แววตามันรักกูจริงๆ

“กูรักมึงมากนะ” กูบอก มันพยักหน้ารับ

“กูรู้”

“ในเมื่อเรารักกัน แล้วทำไมเราต้องเลิกกัน” กูถาม

“มึงรู้ไหมว่าเราทะเลาะกันด้วยปัญหาเดิมๆบ่อยแค่ไหน ช่วงหลังๆมา แทบทุกครั้งที่เราเจอเลยก็ว่าได้ แม้กระทั่งคุยโทรศัพท์ เรายังทะเลาะกัน” นัทค่อยๆบอกสิ่งที่มันคิดออกมา กูยังนิ่งฟัง มือกูที่กุมมือมันไว้ยังบีบมือมันเป็นระยะๆ

“ตอนนี้กูกลัวมึง แม้กระทั่งเบอร์โทรของมึง แค่เห็นเบอร์มึงความรู้สึกหน่วงมันเข้ามาแทนที่ทุกครั้ง ใจมันกังวล กลัวว่าวันนี้เราจะทะเลาะอะไรกันอีก เพราะทุกครั้งที่เราคุยกัน มันจบด้วยการที่กูเสียน้ำตา ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปกูคงต้องแดกยาโรคประสาทเข้าสักวัน” นัทมันเล่าทั้งน้ำตา มันไม่ได้ร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียงมันนิ่งมาก มีแค่น้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย

ก็จริงที่ช่วงหลังๆมา ไม่กูก็มันมักจะสลับกันเป็นคนเริ่มทะเลาะ จนแทบทุกครั้งที่เราคุยกันนัทมันร้องไห้ตลอด

“เราทั้งคู่ต่างไม่เชื่อใจกัน เรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้ กูคิดมานานมากแล้ว มึงไม่เหนื่อยเหรอที่เราเป็นแบบนี้”

“มึงเหนื่อย?” กูไม่ตอบแต่ถามกลับ

“โจ  กูขอโทษ” พอมันพูดคำนี้ออกมา น้ำตากูไหลลงมาแข่งกับมัน เรายังคุยกันด้วยเสียงปกติ หน้าตานิ่งๆ มีเพียงสิ่งที่แปลกออกไปคือน้ำใสๆที่ออกมาจากตาของเราทั้งคู่

“กูสงสัยมาตลอดว่า พวกเราจะรักกันไปได้ถึงไหน กูรักมึงมากนะ กูต้องอยู่บนความหวาดระแวงตลอดเวลาว่า ถ้าวันนึงมึงเบื่อ วันนึงมึงหมดรักกู แล้วกูจะทำยังไง” นัทระบายสิ่งที่มันคิด สิ่งที่มันกลัว

“กูไม่มีวันหมดรักมึง” กูย้ำ เพราะกูไม่รู้จะทำยังไง

“แค่คำพูด มึงพูดมาตลอด กูพยายามแล้ว พยายามที่จะเชื่อมึง แต่ในใจลึกๆกูยังคงระแวงเหมือนเดิม กูไม่รู้ทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น”

“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง”

“พิสูจน์”

“ยังไง”

“ปล่อยกูไป” คำตอบของมันทำเอากูปล่อยโฮ กูดึงมันเข้ามากอด มันกอดกูตอบ เราทั้งคู่กอดกันร้องไห้ แบบไม่คิดจะอายกันเลย

ถ้ากูรักมึง กูต้องปล่อยมึงไปใช่ไหม?

“กู กู กู ฮึกๆ กู ฮือออออ” กูพูดไม่เป็นคำ มันไม่รู้จะพูดอะไรสมองมันตื้อไปหมด

“ระ เรา เราไม่ทำแบบนี้ไม่ได้เหรอวะ พิสูจน์อย่างอื่นไม่ได้รึไง กูจะตายแล้ว” กูบอกอย่างทรมาน

“ฮึกๆ กะ...กูขอโทษ แต่แบบนี้ดีที่สุดแล้วกูว่า ฮึก มันจะพิสูจน์ทั้งกูและมึง ว่าเรารักกันจริงรึป่าว”

“กูไม่เข้าใจ ทำไมมึงต้องทำแบบนี้ กูไม่เข้าใจ”

เรากอดกันร้องไห้ ห้องทั้งห้องมีแค่เสียงร้องไห้ของเราสองคน ร้องจนน้ำตาหมด เราเริ่มนิ่ง นัทมันลูบชัดน้ำตาให้กู ทำไมมันต้องทำแบบนี้ กูเจ็บ มันก็เจ็บ


“เราลองกลับไปใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีกันและกัน มึงกลับไปเจ้าชู้ได้เหมือนเดิมไง กูจะลองไปหาคบผู้หญิง มึงก็รู้ว่ากูชอบผู้หญิงมาก่อน แม้ว่ากูรักมึงจะมองผู้ชายเท่ห์บ้าง แต่กูไม่เคยอยากมีอะไรกับใคร นอกจากมึง มึงรู้ใช่ไหม  แม้ว่าจะมีคนเข้ามาก็ตาม” มันบอก กูดึงมันเข้ามากอดอีกครั้ง กูรู้แต่กูทำใจไม่ได้ที่มีคนเข้ามาชอบมัน กูหึง กูหวง

“นานเท่าไหร่”กูถามมัน

“กูไม่รู้ เราก็แค่ไปใช้ชีวิตให้มันรู้ไปเลยว่า คนที่มึงหรือกูต้องการจริงๆมันคือเรารึเปล่า แล้วถ้ามึงเกิดไปเจอคนที่มึงรักมากกว่ากู มึงก็ไม่ต้องแคร์ มึงรักเค้าไปเลย กูจะทำแบบนั้นเหมือนกัน กูจะถือซะว่าเราไม่ได้คู่กัน”

“แล้วถ้ามันไม่เป็นแบบนั้นล่ะวะ ถ้ากูยังรักมึงอยู่”

“ถ้าตอนนั้นเรายังรักมึงไม่เปลี่ยนแปลง ถึงตอนนั้น กูเชื่อว่า กูคงรักมึงได้แบบไม่ตะขิดตะขวงใจอีกแล้ว หลังจากนั้นไม่ว่าจะเจออะไร จะไม่ใช่กูแน่ที่จะเป็นฝ่ายบอกเลิก” มันบอก

“ไม่มีอะไรรับรองเลยว่าเราจะกลับมาคบกันอีก ไม่เอาแบบนี้ไม่ได้เหรอวะ กูเหมือนจะตายเอา” ที่มันกำลังทำ มันไม่ต่างอะไรกับการเลิกกันจริงๆเลย

“กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอก” นัทตอบกลับ

“เราแค่รักกันเหมือนคู่อื่นๆไม่ได้รึไง มึงอย่าทิ้งกูเลยนะ” กูมองตาขอร้องมัน มันก้มหน้าไปอีกทางหลบตากู

“กูขอโทษ ทำให้กูนะ ปล่อยกูไป นะโจ” มันบอกเสี่ยงสั่นๆหวิวๆ แต่ถึงอย่างนั้น คนฟังใจจะขาด

“มึงขออะไรมา กูให้มึงได้กูก็ให้ แต่ที่มึงขอ ขอให้กูเฉือนหัวใจตัวเองให้มึง มึงไม่สงสารกูเลย มึงจะปล่อยให้กูตายทั้งเป็น ถ้ากูขอมึงบ้าง ขอให้มึงไม่ไป ขอให้เราไม่เลิกกัน มึงทำได้ให้กูได้ไหม”

“ขอโทษ แต่มันดีที่สุดแล้วสำหรับเรา กูคิดดีแล้ว การที่มึงเฉือนหัวใจมึงให้กู กูก็เฉือนหัวใจตัวเองเหมือนกัน แต่เราต้องเข้มแข็ง ถ้าเราผ่านไปได้ ความรักของเราจะแข็งแกร่ง กูยอมเสียมึงตอนนี้ ตอนที่ยังมีความทรงจำดีๆ เพื่อโอกาสแค่น้อยนิดที่วันหนึ่งเราอาจจะได้กลับมาคบกันอีก ถ้าเรายังรักกัน หากว่าเรายังปล่อยให้ปัญหาคาราคาซังแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ความระแวงมันจะกร่อนหัวใจเรา จนวันหนึ่งเราจะมองหน้ากันไม่ติด กูรอให้ถึงวันนั้นไม่ได้ กูทำใจไม่ได้ ” มันทำหน้าเศร้า เม้มปากแน่น น้ำตาที่แห้งไปแล้วของมันเริ่มคลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้ง
 
ไม่ว่ากูจะพูดยังไง มันยังคงยืนยันที่จะเลิกกับกู คืนนั้นเรานอนกอดกันแน่นจนถึงเช้า

กูยอมเลิกให้มัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลแบบไหนก็ตาม

ถ้ากูดึงมันไว้ กูคงเห็นแก่ตัว และมันคงทรมาน

ตื่นเช้านัทเก็บข้าวของโดยมีกูนั่งมองเงียบๆ เราต่างหน้าเศร้าหมอง แต่ทุกครั้งที่สบตากันเรากลับพยายามยิ้มกว้างส่งให้กัน

ช่วงแรกๆกูทำใจไม่ได้ กูยังโทรหามันบ่อยๆแม้มันจะไม่รับ ส่งข้อความไปแม้ว่ามันจะไม่ส่งกลับ แอบไปตามดูมันที่หอกูก็ทำ  มันคงรู้นั่นแหละ

หลังจากที่มันเรียนจบแล้ว มันได้งานบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งมีไซส์งานอยู่จังหวัดทางใต้ กูไม่รู้ว่าที่ไหน มันห้ามเพื่อนมันบอกกู กูเลยรู้แค่คร่าวๆ มันเปลี่ยนเบอร์หนี กูคิดว่ามันไม่ได้หนีกูหรอก แต่มันคงหนีใจตัวเอง มันคงกลัวว่ามันจะใจอ่อน เลยตัดทาง แค่นั้น

นัทมันเป็นคนใจแข็ง แข็งกว่ากู ถ้ามันตัดสินใจว่าจะทำอะไร มันจะทำอย่างที่มันว่าจริงๆ

กูเชื่อนะ เรื่องที่มันรักกู

กูคงต้องรอโชคชะตาจริงๆสินะ ถ้าเราคู่กันสักวันเราคงกลับมาเจอกันอีก

ตอนนั้นกูจมกับความทุกข์ จนกูประชดในเมื่อมันอยากให้กูลองมีคนอื่น กูจะมีซะให้พอ

จนสุดท้ายคิดได้ แล้วกูถึงกลับมารอเหมือนเดิม ทำได้แค่รักและคิดถึงมันไปวันๆ

ทำไมกูไม่กระตือรือร้นไปหามัน นั่นเพราะถ้ากูทำแบบนั้น กูกลัวมันจะหนีไปอีก ตอนนี้กูยังพอได้ข่าวมันบ้าง

กูคงทำได้แค่รอ แม้ว่ามันอาจจะเป็นทั้งชีวิตกูเลยก็ตาม

กูเลือกแล้ว เลือกมัน เลือกที่จะหยุดอยู่ที่มัน

กูจะขอเชื่อว่าเรายังรักกันและรอมันต่อไป

ความทรงจำของเราเป็นสิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงให้กูใช้ชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้

แม้ว่าตอนนี้กูจะไม่มีมันอยู่เคียงข้าง แต่การที่กูได้คิดถึงมัน กูก็มันความสุขแล้ว

นัท กูจะรอนะ

รอวันที่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันตลอดไป














เรื่องโดย     หวานเย็น 
....................................................................

[Li_TKR]

 

[BeeRY]

โคตรสงสารพี่โจเลยอะ สงสารนัทด้วย 

[obab]

อยากอ่านต่ออออ

[NewYearzz]

นานไปมั๊ย 6 ปีกับการทรมานหัวใจกันและกัน?

เรื่องมันมีอยู่แค่ว่าต่างฝ่ายต่างไม่พูดมันออกมาทุกอย่าง

ดราม่าเรื่องตัวเองแล้วมาอ่านนิยายดราม่าจิตตกอย่างแรงอ่ะ


รอคู่นี้กลับมารักกัน ขอให้รักกันไวๆ คนอ่านเจ็บปวด

[หวานเย็น]

ดราม่าเรื่องตัวเองแล้วมาอ่านนิยายดราม่าจิตตกอย่างแรงอ่ะ

โอ๋ๆ

 

ใครรังแกนุ้งนิว

เป็นกำลังใจให้นะ

 

[badcow]

มึนๆอึนๆแบบนี้ นี่ยังเป็น special อยู่เหรอเนี่ย?

[why yyy]

แจ่ม!!

[Donaldye]

ไม่ไม่ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมฮืออออออออ
กลับมารักกันนะะะะะะะะะะะะะะๆ
อยากอ่านตอนต่อไปม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย 

[Aini_es]

สงสารโจ้จัง อยากให้ทั้งคู่กลับมารักกันเหมือนเดิม

[zaferianight]

เศร้าเกินไปแล้ว สงสารทั้งคู่เลย ดีกันเหอะ กลับมารักกันเหมือนเดิม^^

[iGiG]

T ^ T

รอความสุขนะคะ

[broke-back]

อยากได้ใจ ก็ให้ใจ ไปทั้งหมด
ไม่เคยคด กบฎใจ ให้ผิดหวัง
แต่รอยร้าว ที่เนิ่นนาน พาลผุพัง
อย่าเหนี่ยวรั้ง ยับยั้งเลย อย่างเคยชิน

ใครแต่งตอนนี้ว่ะ..ควักล้วงใจกูไปเลย


เตะๆๆๆๆๆๆๆๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกก

[lovely1714]

สงสารทั้งคู่เลย