หัวข้อ: สิงหาถึงกุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยนโดยTRomance //ตัวอย่างหนังสือ P.101 มาแล้วค่ะ^^

[uknowvry]

เฮ้อออ...น่าร้ากกกกกกก

[akashita]

อ่านมันรวดเดียวเลย 21 ตอน 55555555555+

ติดมากกกกก .. ชอบอ่ะ ..
แบบว่ากุมน่ารักสุด ๆ พี่สิงห์ก็ดูแบบ .. เหมือนจะแอบซึนในตอนแรก ๆ บ้างเล็กน้อย ฮ่า ๆ
สุดท้ายก็.. หลงคุณน้องเดือน 2 ซะ ฮิฮิ

แล้วก็ชอบโจ้อ่ะ .. แบบว่าเป็นตัวละครที่มีสีสรรมากกกกก
น่าจะหาคู่ให้ตาโจ้เค้าหน่อยนะ .. ^^
เค้าจะได้ไม่ต้องมานั่งฟังเพลงอะไรอย่างนี้ ฮ่า ๆ  ..
..ทำไมน้องไม่แต่งงานนนนนน ♪♫ ..

พออ่านมาถึงตอนที่ 20
แอบเครียดว่า . เฮ้ยยย .. นี่โดนมอมหรอเนี่ยสิงห์ ไม่ไหว ๆ ให้สาวมามอมได้ไงเนี่ย - -*
ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมกันเลยทีเดียว .

ที่ไหนได้!!!!
แพ้ไวน์ .. เหอะ ๆ ๆ สิงห์เอ๊ยสิงห์ .. - - .. ฮ่า ๆ
ตอนนี้ก็เหลือเรื่องที่แม่ของกุมจะมาเนี่ยละน้าาาา ..
จะเป็นยังไงกันบ้างน้ออออ~

[HT...hanna]

จะสงสารหรือจะขำกระจายดีเนี่ยลุงสิงห์

ส่วนเรื่องของคุณพ่อกะคุณแม่น้องกุมภ์ขอให้ทั้งคู่ผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ

[koraorni]

ลุงสิงห์นี่บทจะบื้อขึ้นมาก้อนะ ใครบอกยังไงก็เชื่อ แต่ก็นะอยู่ในช่วงอ่อนไหวซะด้วย
หลังจากนี้ละก็ไม่มีเวลาให้หวั่นไหวแล้วนะ เตรียมตัวรับมือแม่น้องกุมภ์ให้ดีล่ะ
 

[l2ockyou_l3ody!]

มินตรา นังชะนีลิ่วล้อ 

[flawless]

อยากเห็นหนูกุมภ์ออกอาการหึงมากกว่านี้จัง
แต่ก็นะ อยากรู้ตอนต่อไปค่ะว่าหากคุณแม่มาแล้ว
เรื่องจะดำเนินอย่าไรต่อไป

[จันทร์ผา]

คุณพระ!แพ้ไวน์

แล้วอิดอกนั้นไม่พาสิงห์ส่งโรงพยาบาลอีก สันดานสุดๆ

[@Iriz]

โถ ลุงสิงห์ แพ้ของแพงซะได้ 
"บางทีคนเราก็ต้องการวิตามินที่มาจากวัชพืชเหมือนกันนะ"
ชอบประโยคนี้ของน้องกุมมากค่ะ คิดได้ไง 555

คำผิดค่ะ
แล้วบัญชีที่ออฟฟิตล่ะ > ออฟฟิศ
ผู้ชายอายุ 30 มานั่งพรรณาถึงความรัก > พรรณนา

[MoMoRin]

  อีลุงเอ๊ยยยยยย ไม่ได้ระวังเล้ยยยยยยยย 

[SuSaya]

เอาน่ะพี่สิงห์ค่อย ๆ คิดไป...แต่อยากให้บอกพ่อแม่กุมไปเลยนะ
อาจต้องใช้เวลาหน่อย(หรือพ่อกับแม่อาจระแคะระคายอยู่แล้วก็ได้) แต่ในที่สุดถ้าเขารักลูกจริงก็ต้องเข้าใจได้ในสักวัน

[mascot]

บางทีคนเราก็ต้องการวิตามินที่มาจากวัชพืชเหมือนกันนะ”

ไงล่ะลุง

[bangkeaw]

โธ่ว ที่แท้ลุงสิงห์แพ้ไวน์ ไอ้เราก็นึกว่าโดนมอม
แต่มินตรา หนีไปอย่างนี้ก็ไม่ไหวนะ

[-Otto-]

มารอลุงสิงห์กับน้องกุมภ์ 

[POPEA]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
แต่เคยตามอ่านเรื่องอื่นของ TRomance มาเยอะแล้ว
ชอบนิยายของ TRomance มาก
เรื่องนี้แบบคนละแนวกับเด็กป๋าเลย แบบว่าน่ารักๆ
ชอบทั้งเดือนแปดและเดือนสองเลย !

 

[jpkoko]

ไอเราก็นึกว่าโดนวางยา ที่ไหนได้ แพ้ไวน์ 

[Seiki]

ตอนที่ 22 สิงหาถึงกุมภา...ทราบแล้วไม่เปลี่ยน


“ผมต้องการแหวนคู่ครับ”

ตอนบอกแน่ใจว่าตัวเองฉีกยิ้มกว้างมาก และพนักงานก็ส่งยิ้มมาให้ด้วยรอยยิ้มชนิดเดียวกัน อาจจะแฝงความหมายมากกว่านั้น แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจจะตีความ เพราะสิ่งที่วางให้เลือกตรงหน้าละลานตามาก สวยทุกแบบ สวยทุกคู่ การันตีจากคุณภาพของเพชรและราคาตัวเลขเหยียบ 7 หลัก ตัวสีแดงตามความเชื่อทางการค้าของร้าน
แต่ให้ตายเถอะโรบิ้น!!
เป็นสถาปนิกที่เก่งแต่พรีเซ็นต์เรื่องงานออกแบบจริงๆ พับผ่า!! เพราะแค่จะอธิบายพนักงานหน้าตาแป้นแล้นว่าต้องการแหวนคู่ที่เป็นแบบผู้ชายเหมือนกันทั้งสองวงแต่ต่างไซส์กันนั้น จะต้องอธิบายยังไงไม่ให้พนักงานแตกตื่น
“เอ่อ ผมชอบดีไซน์แบบนี้ครับ”
“อ๋อ ค่ะ .........................................”
แล้วคำอธิบายคุณสมบัติสูงเทียบเท่าจำนวนชั้นของตึกใบหยกก็พร่างพรูออกมาจากพนักงานที่ฝึกปรือการพูดมาแล้วอย่างดี แต่ผมถึงกับต้องปาดเหงื่อ เมื่อคำอธิบายที่ผ่านเข้าหูซ้ายแล้วทะลุออกหูขวาหมดลงอย่ารวดเร็ว นั่นหมายความว่าถึงเวลาที่ผมจะต้องสั่งสองสาวพนักงานนี้ว่าต้องการอะไรแบบไหนนั่นเอง
“ผมต้องการแหวนแบบนี้ครับ เฉพาะแบบของผู้ชาย ทั้งสองวง ผมต้องกรอกรายละเอียดตรงไหน”
“เอ่อ แบบผู้ชายเหมือนกันทั้งคู่เลยเหรอคะ”
“ครับ แบบผู้ชายเหมือนกันทั้งคู่”
“แบบของผู้ชายมันจะแข็งไปนะคะ ไม่ได้ออกแบบไว้สำหรับผู้หญิง ดิชั้น เอ่อ คิดว่า อืม”
“ผมเข้าใจครับ แต่แฟนผมเป็นผู้ชาย ผมคิดว่าถึงมันจะเป็นแหวนคู่ แต่แฟนผมคงไม่อยากใส่แหวนที่ออกแบบไว้สำหรับผู้หญิงนะครับ เค้าไม่ใช่กระเทยน่ะครับ”
ละเอียดยิบและเคลียร์คัทในทุกคำพูด แน่นอนว่าคนฟังและรับข้อมูล สติล่องลอยไปอยู่ในอีกซีกโลกหนึ่งแล้ว มารยาทของพนักงานขายคงค้ำคอเธอเอาไว้ไม่ให้แสดงอาการอะไรมากไปกว่าตาเบิกโพลงและอ้าปากค้างเมื่อฟังผมอธิบายชัดทุกคำ
“จะ จ่ายเป็นเช็คหรือเงินสด เอ้ย ขอประทานโทษค่ะ จ่ายเป็นเช็คหรือรูดการ์ดคะ”
ดูเหมือนพนักงานจะเรียกสติคืนกลับมาได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์สักเท่าไหร่ ผมก็ไม่ได้อยากทำให้ใครตกใจนักหรอกนะ ไอ้ปากแดงมันก็ย้ำนักย้ำหนาว่าถึงผมจะเปิดใจ ถึงผมจะไร้ยางอายอย่างที่มันปรามาส แต่มารยาททางสังคมคือสิ่งที่นักธุรกิจอย่างผมต้องมี พูดง่ายๆคือมันสอนให้ผมใส่หน้ากากเวลาเข้าสังคมนั่นแหละ
“รูดการ์ดครับ”
ยื่นการ์ดให้แล้วก็ไม่ได้ติดตามผลต่อว่าเธอทำใจได้หรือยัง ก้มหน้ากรอกรายละเอียดส่วนตัวเกี่ยวกับแหวน ไอ้เดือนสองมันไม่รู้หรอกว่าผมกำลังจะทำอะไร กว่าจะวัดรอบนิ้วมันมาได้ก็ต้องรอตอนพ่อลูกอ่อนเค้าหลับสนิท ไม่อย่างนั้น ผมอาจจะโดนมันถีบหล่นจากเตียงได้ เพราะไปรุ่มร่ามกับมันตอนเคลิ้มหลับนั้น มันจะคิดว่าผมต้องการชวนมันเล่นปูไต่ และเวลาแบบนั้นมันไม่เต็มใจจะทำกิจกรรมอะไรกับผมทั้งสิ้นนอกจากหลับ มันกลัวตัวเองจะหลับลึกและไม่ตื่นเวลาหนูมีนร้องเรียกหาตอนดึก
ความจริงแล้วไอ้ปากแดงมันแค่ต้องการซ้อมเหินห่างกับผมเพื่อตบตาบุพการีตัวเองก็เท่านั้น ช่วงเวลาที่แม่ยายผมมาเยี่ยม เป็นเวลาไล่เลี่ยกับที่ยัยมิกลับมาพอดี ไม่อยากจะวาดหวังเลยว่างานนี้จะผ่านไปด้วยดีหรือจะพังลงไปกลางคัน
.
.
.
.
.
“ไฮ๊ ฮั่นนี๊ ไอมิสยูโซ จุ๊บ”
โอย ขนลุกซู่!!
ไม่ได้ตกใจที่เห็นผู้หญิงแต่งตัวเฉี่ยว วิ่งเข้ามาหา โอบกอดและทักทายด้วยน้ำเสียงและสำเนียงฝรั่งเป๊ะ! แต่ตกใจที่น้องสาวตัวเองทักทายแบบนี้กับกุมภา และมันไม่ได้จบที่กอดและคำทักทาย เมื่อปากที่วาววับไปด้วยลิปติกสีสวยประทับลงไปบางเบาแบบแตะๆฉาบฉวยแล้วผลักออกมา และผมดีดตัวออกจากการทักทายแบบเดียวกันนี้ทันที เมื่อมันโผเข้าหาพี่ชายคนเดียวอย่างผม
“ไม่ดีใจที่มิกลับมาเลยเหรอ อย่าขี้งกกับเงินที่จ่ายให้มิหน่อยเลยน่า”
“ดีใจ แต่ไม่ได้ขี้งกเว้ย พี่เป็นคนไทย ต้นตระกูลเป็นคนไทย ทักทายแบบไทยๆเป็นมั้ยวะ แล้วนั่นแกทำผมทรงอะไรของแก โอ๊ย ขัดใจว่ะยัยมิ นี่แกกอปปี้ฝรั่งเค้ามาทำไม”
“วิจารณ์มิมากไปแล้วนะพี่สิงห์ หึ มิทำอะไรไม่เคยดีสักอย่าง มิไปติดวัฒนธรรมที่พี่ไม่ชอบใจมา แล้วพี่ส่งมิไปทำไม มิอยู่บ้านเลี้ยงลูกเป็นอีเพิ้งไปวันๆก็ดีอยู่แล้ว”
“พอๆ ไม่สู้นะ อย่ามาดราม่าใส่ดิ กลับบ้านกันได้ยัง พี่อายคนมอง”
“หน้าบางตั้งแต่เมื่อไหร่อะ”
“ตั้งแต่เห็นแกเหยียบแผ่นดินไทยนี่แหละ”
“เหอะ ไม่เคยเห็นน้องตัวเองดีในสายตาเลยนะ มิคุยกับพี่กุมก็ได้”
“พี่กุมคะ ลูกเป็นไงบ้าง”
“ดีมากเลยมีมี่ ลูกโตขึ้นเยอะ แล้วแกก็ฉลาดมาก”
แล้วผู้ชายหน้าตาดีที่มีชีวิตจิตใจก็กลายเป็นส่วนเกินไปโดยปริยาย มีหน้าที่คือเข็นรถที่ไม่รู้ยัยมิมันขนอะไรกลับมานักหนา ตัวเองกับกุมภาเดินตัวปลิว ปล่อยผมทำหน้าที่สุภาพบุรุษโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด
“ห๊า แม่พี่กุมจะขึ้นมาเยี่ยมเหรอคะ”
“ที่นู่นเค้าให้แกกินโทรโข่งเป็นอาหารว่างเหรอยัยมิ เบาๆหน่อยก็ได้ หูพี่จะขาดแล้ว ลูกแกยังต้องยกมือปิดหูเลย”
“อุ๊ย แม่ขอโทษนะคะลูก แล้วจะทำยังไงกันดีคะเนี่ย”
“แกไม่มีไอเดียดีๆเลยเหรอ”
“ไม่มีเลยพี่สิงห์ แค่ตกใจก็ไม่มีสมองคิดอะไรแล้ว”
“โธ่ เสือกเป็นกองเชียร์แถวหน้าแต่ว่าไม่มีไอเดียอะไรก็อยู่เฉยๆเถอะ”
“ก็มิลืมคิดไปนี่ว่าพี่กุมเค้าลูกมีพ่อมีแม่ มิก็คิดว่ากำพร้าเหมือนเราสองคน แล้วพี่สิงห์จะทำยังไงต่อ บอกว่าหนูมีนเป็นลูกมิก็ได้ เราไม่ได้โกหกนี่ มันคือความจริง หนูมีนเองก็เป็นลูกมิจริงๆ”
“เรื่องนั้นพี่รู้แล้ว”
“อ้าว แล้วพี่สองคนจะกลุ้มใจเรื่องอะไร”
“แกจะไม่ให้พี่กลุ้มใจได้ไงวะ ถูกที่หนูมีนน่ะลูกแก แต่หน้าเหมือนกุมอย่างกับถ่ายเอกสารบัตรประชาชนออกมาขนาดนั้น ถ้าแม่กุมถามว่าพ่อเด็กไปไหนจะทำยังไง”
“พ่อเด็กก็คนที่นั่งเขียนแบบอยู่ในห้องนั่นไงคะ”
“ไอ้โจ้อะนะ น้ำหน้าอย่างมันเนี่ยนะเป็นพ่อคนได้”
“อ้าว แล้วพี่สิงห์จะให้มิทำไง จะให้บอกว่าเป็นลูกมิกับพี่สิงห์เหรอ มันก็เป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ”
“พอเถอะ ทั้งคู่นั่นแหละ เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ผมว่า ผมบอกกับแม่ไปเลยดีกว่าว่าหนูมีนเป็นลูกผม”
“เฮ๊ย!! เอางั้นจริงเหรอ”
“ครับ ผมไม่อยากโยนลูกตัวเองไปมา ผมไม่อยากผลักภาระให้ใครด้วย ลูกผม ผมอยากรับผิดชอบเค้าเองตั้งแต่ต้น สักวันหนึ่งแม่ผมก็ต้องรู้อยู่ดี ปิดบังท่านหลายเรื่องเกินไป ผมไม่ไหวจะบาปแล้วนะครับคุณ”
“ถ้าพี่กุมสบายใจที่จะบอกแม่พี่แบบนั้น มีมี่ไม่ขัดข้องนะคะ”
“ลำพังตัวพี่เองไม่มีปัญหาหรอกมีมี่ ถ้าแม่พี่จะโกรธ พี่ก็ต้องทำใจยอมรับ แต่มีมี่เป็นผู้หญิงนะ ถ้าผู้ใหญ่เค้าจะมองมีมี่ไม่ดี ทั้งๆที่มีมี่ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย มันก็ไม่ยุติธรรมกับมีมี่เอง พี่ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ชายที่เอาตัวรอดและผลักความผิดไปให้ผู้หญิงนะ พี่ไม่อยากให้แม่พี่มองแม่ของลูกพี่ว่าใจง่าย”
“พี่กุม เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ ใครจะว่าอะไรมี่ไม่สนหรอก จริงๆนะ มี่มองหน้าหนูมีนมี่ก็หายโกรธ หายน้อยเนื้อต่ำใจแล้ว ในเมื่อลูกเราก็ยังเป็นลูกเราวันยังค่ำ มันเป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เราก็ต้องช่วยกันแก้ปัญหาสิคะ”
“อะ แฮ่มๆ”
มันเป็นนาทีซาบซึ้งที่แผนกสนับสนุนและช่วยเหลืออย่างผมไม่ควรขัด แต่ภาพที่ยัยมิยกมือกุมภาขึ้นมาจับเอาไว้และแนบลงไปกับอกนั้น ในอกผมเต้นเป็นจังหวะ ฮึ่มๆ ว่าไม่พอใจ และมันจะจับมือเมียผมอีกนานมั้ยเนี่ย
“อะไรเนี่ยพี่สิงห์ คนจะซึ้ง ดันกระแอมขัดจังหวะซะงั้น ทำไมอะ หึงเหรอ”
“เออ หึง ชัดแล้วก็ปล่อยสักทีสิ”
“แต่พี่สิงห์อย่าลืมสิว่ามิมาก่อนนะ มีหลักฐานด้วย”
ยัยมิมันยักคิ้วข้างเดียวให้ผมอย่างผู้ชนะ ไม่พอ มันยังบุ้ยปากไปหาหนูมีนเพื่อยืนยันหลักฐานตามปากมันพูดอีกต่างหาก ผมแค่หวงลึกๆ ไม่ได้ไม่พอใจเหมือนคนอื่นที่มารุ่มร่ามกับไอ้เดือนสอง แต่มันก็รู้สึกว่าไม่ใช่ภาพที่ผมชอบใจสักเท่าไหร่ ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นมากขนาดนี้
“เออ แล้วเรื่องพี่สองคนจะเอาไงเนี่ย ไหนจะแม่พี่กุม ไหนจะอาจารย์มินตราอีก โอ๊ย มิล่ะอยากรู้จริงๆว่า น้ำพริกถ้วยเก่านี่มันอร่อยเหรอ หรือว่าคิดถึงรสชาติเดิมๆที่เคยกินจนคุ้นปาก ถึงได้ยัดเยียดตัวเองกลับมาขนาดนั้น”
“แกก็พูดเกินไป”
ผมรีบตัดบทเพราะเริ่มเห็นกุมภาหน้าถอดสีแล้ว ผมรู้สึกว่ากุมภามักมีปฏิกิริยาเป็นพิเศษ ถ้าคนที่เข้ามาพัวพันกับผมคือมินตรา ต่อให้ยืนยันสักแค่ไหนว่าผมคงไม่หันหลังกลับไปหาอดีตที่จบลงไปแล้ว แต่คำว่าถ่านไฟเก่ายังกรุ่นอยู่ในความรู้สึกของกุมภามาตลอด และต่อให้เค้าบอกผมว่าเข้าใจ แต่ลึกๆแล้วคงกังวลมากแน่ๆ เหมือนผมที่ยังกังวลว่าจะมีใครมาต้องตาผู้ชายคนเดียวกันกับตัวเองนั่นแหละ
“ถ้าไม่คิดอย่างที่มิกลัวก็ดีไปนะ แต่ถ้าคิดไว้จริงๆ มินี่แหละจะช่วยพี่กุมเอง”
“แกจะช่วยยังไงวะ”
“นางร้ายในละครเค้าทำยังไง มิก็จะทำอย่างนั้นแหละ พี่กุมไม่ต้องออกหน้าหรอก มิเอง”
“ทำตาถลนใส่นางเอกอะเหรอยัยมิ”
“มิตบเลยต่างหาก มิไม่เข้าใจเลยนะพี่สิงห์ ทำไมคนเราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนพี่มินเค้าก็ดูดีนะ แต่ทำไมเวลาเปลี่ยนไป พี่มินเหมือนนางร้ายละครหลังข่าวเข้าไปทุกวัน”
“ไม่ขอออกความคิดเห็นว่ะ เพราะไม่ใช่แค่เค้าหรอกที่เปลี่ยนไป พี่เองก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน”
“เปลี่ยนยังไง พี่สิงห์เปลี่ยนยังไง คนที่เปลี่ยนมันอาจารย์ทะเยอทะยานนั่นต่างหาก เค้าทิ้งพี่สิงห์นะ แล้วพี่จะมาโทษตัวเองทำไม”
“แกโวยวายกันคนละเรื่องแล้วยัยมิ ที่ว่าพี่เปลี่ยนไปน่ะ หมายถึง พี่เปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายโว้ย....เป็นมือใหม่หัดเกย์ต่างหากล่ะ”
“อ่อ แล้วไป ถ้าไม่ใช่พี่กุม มิไม่ยอมให้พี่สิงห์เปลี่ยนสถานภาพหรอกนะ บอกไว้ก่อน”
“พี่ก็ยังเป็นพี่เหมือนเดิมแหละ แต่ถ้าพี่ชอบผู้ชายแล้วหมายความว่าพี่ต้องเป็นเกย์ พี่ก็เป็นเพราะสังคมเค้าตัดสินแบบนั้น”
“เราต้องสนสังคมด้วยเหรอพี่สิงห์”
“ไม่ เราไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว แต่กุมสิ จะผ่านมันไปได้มั้ย ไหนจะเรื่องลูก ไหนจะเรื่องนี้อีก”
“ผมต้องผ่านมันไปให้ได้แหละครับ แต่ขอไปทีละเรื่องได้มั้ย ผมขอเคลียร์เรื่องหนูมีนก่อนนะครับ หวังว่าคุณกับมีมี่จะเข้าใจ”
“โอ๊ย มี่เข้าใจค่ะพี่กุม แต่คนตัวใหญ่แต่ใจน้อยแถวนี้เหอะ เค้าจะไหวหรือเปล่า”
“แกว่าใครใจน้อยวะ”
“มิก็ว่าพี่สิงห์นั่นแหละ”
ผมถอนหายใจยาว ผมเกิดก่อน ผ่านน้ำร้อนมาก่อน ประโยคสั้นๆแต่แฝงความหมายที่ยัยมิต้องการสื่อมากมาย ผมจะไม่ดูตุ๊ด ดูงี่เง่ากับเรื่องความรักขนาดนี้เลย ถ้าอดีตไม่สร้างบาดแผลสาหัสไว้ ถึงมันจะผ่านไปแล้ว และผมก็ทำใจกับเรื่องนั้นได้แล้ว แต่บางเหตุการณ์ ถ้ามันมีเค้าว่าจะซ้ำรอยเก่า ผมก็จะรู้จึกปวดปลาบขึ้นในใจ ยัยมิมันคงต้องการสื่อความหมายให้ไอ้ปากแดงรู้ว่า เรื่องนี้สำหรับผมแล้วละเอียดอ่อนมาก และถึงผมจะอดทนและพยายามทำความเข้าใจสักเท่าไหร่ แต่มันก็อาจจะมีสะเก็ดเล็กๆที่คอยคอยสะกิดความรู้สึกให้ผมฟุ้งซ่านได้
“ถ้าสิ่งที่ทุกคนกำลังทำ จุดหมายปลายทางคือคำว่าเรา พี่ก็ต้องอดทนผ่านมันไปให้ได้สิวะ อย่าลืมสิว่าพี่ต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวนะ”
“มิรู้ว่าพี่สิงห์เป็นผู้นำครอบครัวได้สบายๆ แต่เรื่องความรู้สึกละเอียดอ่อนพวกนี้น่ะ มันต้องสร้างความมั่นใจกันทุกคนแหละพี่สิงห์ พี่กุมก็เหมือนกันใช่มั้ยคะ เสี้ยนหนามบางอย่างน่ะ ถึงเราจะไม่ได้เดินไปเหยียบให้มันตำเท้า แต่แค่เดินเข้าไปใกล้ๆ มันก็เกี่ยวให้เราถลอก เจ็บๆคันๆไปเหมือนกันแหละค่ะ”
“เฮ้อ แกก็วกเข้าเรื่องมินตราจนได้แหละนะ”
“มิรู้ว่าพี่กุมต้องรู้สึกกับเรื่องพี่มินมากกว่าคนที่แค่ผ่านตาแน่ๆ ขนาดมีคนมาสนใจพี่กุม พี่สิงห์ยังดิ้นพล่านเลยนี่คะ”
“แกคิดแทนพ่อของลูกแกไปเปล่าวะ ถามกุมสักคำหรือยังวะเค้าคิดแบบนั้นจริงมั้ย”
“ผมคิดแบบที่มีมี่คิดแหละครับ ผมรู้สึกกังวลเรื่องแฟนเก่าคุณจริงๆ ถึงคนเราจะตบมือข้างเดียวไม่ดัง แต่มัดมือชกมันก็ยังมีอยู่นี่ครับ ผมไม่ได้กังวลคุณนะ แต่ผมกังวลว่าอาจารย์เค้าต้องการเอาชนะต่างหาก มันอาจจะเป็นเรื่องที่เสียหน้าถ้ารู้ว่าแฟนเก่าตัวเองมีแฟนใหม่เป็นผู้ชาย และมันอาจจะอึดอัดที่เราเปิดเผยมากก็ไม่ได้น่ะสิครับ”
ผมเห็นใบหน้าหม่อนหมองของกุมภาแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวทางความคิดเกินไป ในขณะที่ผมมั่นใจว่าผมรักมันแล้วแน่ๆ ผมก็อยากจะครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ อยากประกาศให้โลกรู้ ความรู้สึกนึกคิดล้วนแต่ตอบสนองความต้องการของตัวเอง แต่สำหรับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอย่างกุมภานั้น กลับเก็บความกังวลเอาไว้กับตัวเอง แต่คิดถึงจิตใจคนรอบข้างเสมอ ความทรมานของไอ้เดือนสองมากกว่าผมหลายเท่า มันรู้สึกกังวล ห่วง หวง และหึงอย่างที่ผมมี แต่มันแสดงออกอย่างอิสระเสรีอย่างผมไม่ได้ และมันก็มีเรื่องที่ต้องกลุ้มใจอยู่อีกมาก หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องที่จะต้องห่วงใยความรู้สึกผม และความรู้สึกของพ่อแม่ตัวเอง นอกจากมันจะเป็นพ่อที่ดีของลูกแล้ว ไอ้ปากแดงมันยังต้องเป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่อีก ผมจะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าภูผาให้ไอ้ปากแดงมันลดความกังวลลงบ้างให้ได้
“เอาล่ะ พี่สรุปเลยนะ อุปสรรคมีไว้ให้พุ่งชน ส่วนพี่มีไว้เป็นกำลังใจแล้วกัน ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะกุม เราค่อยๆแก้กันไปทีละเรื่อง”
“ครับ”
วันเวลาผ่านไปรวดเร็วด้วยความสุขของคำว่าครอบครัว ถึงแม้ความสัมพันธ์ของยัยมิกับกุมภาจะคงเหลือแค่สถานะแม่และพ่อของลูก แต่หนูมีนก็มีสิทธิ์ที่จะได้รับความอบอุ่นเทียบเท่าเด็กคนอื่นๆ ยัยมิจะต้องพึ่งพากุมภาในการปรับตัวเองให้เข้ากับลูกและดูการเจริญเติบโตของหนูมีนไปด้วยกัน ผมมีส่วนผิดตรงที่ส่งยัยมิไปแบบคนใจดำ กว่ามันจะมาเจอหน้าลุกอีกที ลูกก็โตจนจะวิ่งได้อยู่แล้ว และเริ่มอ้อแอ้เรียกพ่อแม่แล้วด้วย ผมยอมรับว่าแอบน้ำตาซึมตอนที่เห็นยัยมิหลบไปร้องไห้ ตอนที่เห็นว่าลูกตัวเองพัฒนาไปแค่ไหนแล้วหลังจากครั้งสุดท้ายที่หนูมีนยังแบเบาะ เวลาที่ยัยมิอยู่เมืองไทย ผมอยากให้น้องได้อยู่ใกล้ชิดและให้ความอบอุ่นกับหนูมีนถึงที่สุด ถึงแม้หนูมีนจะมีพ่อ มีลุง แต่เด็กก็ต้องมีแม่ด้วยเหมือนกัน
แหวนคู่ที่ผมสั่งทำเอาไว้ ถูกพักเก็บไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แหวนสองวงนี้เป็นสื่อแทนความหมาย แต่มันก็เป็นเพียงของนอกกายชิ้นหนึ่งที่ผมอยากจะให้ไอ้เดือนสองไว้เป็นหลักประกันว่าผมจริงจัง ไม่ใช่แค่เกี้ยวมันไปปากเปล่าและชวนมันเล่นจ้ำจี้กันแค่นั้น
แอ๊ด!!
เสียงประตูห้องถูกแง้มออกอย่างเบามือเหมือนคนเปิดเกรงใจคนที่อยู่ในห้องนักหนา แต่ความไม่ตั้งใจนั้นทำให้เกิดเสียง ตั้งแต่ยัยมิกลับมา ผมเนรเทศตัวเองมานอนห้องส่วนตัวของยัยมิ และยกห้องใหญ่ให้พ่อแม่ลูกเค้าอยู่ด้วยกันไป ประตูห้องถูกเปิดกลางดึกแบบนี้ เป็นใครก็ต้องสงสัย แล้วก็ต้องตามมาด้วยอาการแปลกใจ เมื่อคนที่ค่อยๆสอดตัวเองผ่านบานประตูเข้ามาเป็นคนที่ผมกำลังคิดถึงอยู่พอดี
“กุม”
“ครับ”
“มีอะไรหรือเปล่า ลูกไม่สบายหรือว่ายังไง”
“เปล่าครับ ลูกหลับแล้ว”
“อือหึ๊ แล้วมีอะไรหรือเปล่า”
“ผม คือ หลายคืนมานี้ลูกหลับสนิทดีทุกคืนน่ะครับ ไม่มีปัญหาอะไร”
“แล้ว”
“ผมก็เลยอยากจะมานอนเป็นเพื่อนคุณบ้าง”
“นอนเป็นเพื่อนพี่เหรอ”
“ครับ ผมแค่รู้สึกว่าการนอนข้างลูกและอีกฝั่งหนึ่งไม่ใช่คุณ ผมไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เลยคิดเอาเองว่าคุณอาจจะรู้สึกเหมือนกัน”
ผมแทบกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว คำพูดคำจากุมภาไม่ได้อ่อนหวานหรือออดอ้อนในน้ำเสียงหรือคำพูดอะไรเลย แต่ผมกลับรู้สึกว่านี่แหละคือการอ้อนของไอ้ตุ๊ดปากแดงแล้ว นึกถึงภาพที่มันต่อยปากผม สีหน้ายียวนของมันตอนออกคำสั่งอย่างคนเอาแต่ใจกับผม กับผู้ชายเดือนสองที่ผมเห็นในวันนี้ มันต่างกันอย่างกับสวรรค์ชั้น 7 กับก้นเหว ผู้ชายอ้อนไม่เหมือนผู้หญิงอ้อนแน่ๆ จริตมารยามาจากตำราคนละเล่มกััน แต่มันก็ทำให้คนที่กลั้นยิ้มเอาไว้สุดกำลังอย่างผม ฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะชนหูอยู่แล้ว
“ทำไมไม่พูดตรงๆว่าอยากนอนกับพี่ อยากให้พี่กอด หรือว่าคิดถึงช่วงเวลานั้น ไม่กลัวยัยมิตื่นเพราะเสียงครางเหรอ”
“คุณคิดเยอะไปแล้วนะครับ ผมยอมรับข้อเดียวว่าอยากนอนใกล้คุณ แต่นอกเหนือจากนั้นมันมาจิตใต้สำนึกของคุณเองหรือเปล่า”
ทำไมมันไม่ด่าผมว่าไอ้บ้ากามอย่างเคยวะ เดี๋ยวนี้มันชอบด่าแบบคนฟังต้องใช้หัวคิดจังเลยเว้ย
“แม่จะมาวันไหน”
“แม่จะมาถึงพรุ่งนี้ช่วงเย็นครับ”
“เราก็ต้องเหินห่างกันอีกหลายวันเลยสินะ มันอึดอัดตรงที่อยู่ใกล้กันแต่ต้องทำเป็นเหมือนไกลกันนี่แหละ”
“ผมเลยอยากมีเวลาให้คุณบ้าง เดี๋ยวจะคิดว่าผมไม่ใส่ใจความรู้สึกคุณอีก”
“นี่คิดว่าพี่งี่เง่าแบบที่ยัยมิบอกจริงๆน่ะเหรอ”
“เปล่าครับ ผมแค่อยากให้คุณเคยชินกับการใช้ชีวิตคู่แบบผู้ชาย บางทีมันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนผู้หญิงนะครับ และผมก็คงทำแบบที่ผู้หญิงเค้าทำกันไม่ได้”
“พี่เข้าใจนะ จะต้องทำยังไงกุมถึงจะเชื่อว่าพี่เข้าใจ”
“แค่อยู่ใกล้ๆก็พอครับ คุณไม่ต้องทำอะไรเลย แค่อย่าไปไหน แค่อยู่ในสายตาผมก็พอ ผมไม่เคยลืมนะครับว่าผมสารภาพรักกับคุณก่อน”
“รู้มั้ย ในชีวิตพี่ไม่เคยมีใครมาบอกว่าชอบก่อนเลยนะ ส่วนใหญ่พี่จะเป็นฝ่ายไปจีบเค้ามากกว่า”
“งั้นผมควรจะดีใจมั้ยที่ได้เป็นคนแรกที่ชอบคุณก่อน”
“คนที่ควรจะดีใจต้องเป็นพี่มากกว่า”
“นี่เรากำลังจีบกันอยู่นะครับ”
“อ้าว เหรอ ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย ไหนๆก็ย่องเข้าหาพี่ขนาดนี้แล้ว มานี่หน่อยสิ”
“ผมแค่มานอนใกล้ๆคุณเฉยๆนะครับ”
“อื้อ ก็นอนใกล้กันเฉยๆไง”
“แต่ตาคุณไม่ได้บอกว่าแค่นั้น มีมี่นอนอยู่ห้องติดกันนะคุณ”
“มันไม่ได้ยินหรอก เอ๊ย ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นหรอกน่า”
“งั้นก็นอนกันเถอะครับ”
เชื่อมั้ย ความรู้สึกมันช่วยบำบัดความตึงเครียดได้ดีจริงๆ แค่เพียงคำพูด แค่การกระทำที่มาจากความตั้งใจ อุปสรรคที่ขวางอยู่ข้างหน้าดูเล็กน้อยหมดเลยในความรู้สึกผม
ทั้งๆที่เรื่องระหว่างเราสองคนมันเกิดและก่อตัวเป็นความรู้สึกดีๆรวดเร็วจนตั้งรับแทบไม่ทัน แต่ความรักมันไม่ได้จบลงแค่การเปิดใจว่าเราชอบกัน แต่สิ่งที่เราต้องฝ่าฟันร่วมกันต่างหาก ผมเองก็งงกับการกลับมามีตัวตนในชีวิตผมอีกครั้งของมินตราหลังจากที่เราตกลงยุติความสัมพันธ์กันและไม่เคยติดต่อกันอีกเลย มันออกจะแปลกที่จู่ๆมินตราก็กลายมาเป็นหนึ่งในอุปสรรคระหว่างผมกับกุมภา แต่มันก็ไม่ใหญ่เท่ากับอุปสรรคที่ไอ้ปากแดงมันต้องเปิดตัวกับครอบครัวว่ามันผิดธรรมชาติของสังคมยังไง แล้วไหนคนที่ฝ่าฝืนกฎของสังคมอย่างมันดันมีลูกได้ แต่ก็รักใคร่ชอบพอกับผู้ชาย มันอีรุงตุงนังซะจนแทบมองไม่เห็นแสงสว่าง
ผมเครียด!!! ไอ้ปากแดงเองก็เครียดไม่น้อยกว่าผม
แต่ในความอึมครึมเหล่านั้น ก็ยังมีแสงอบอุ่นวาบๆในใจให้ได้ยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง หนูมีนคงช่วยให้คุณย่าหายโกรธพ่อได้ไม่ยาก แต่ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ผู้ใหญ่เข้าใจความรักในรูปแบบใหม่ที่พึงจะเฟื่องฟูในปัจจุบันนี้ ไม่ใช่ว่าเกย์จะเพิ่งมีในเมืองไทย แต่มันเป็นสิ่งที่ต้องปกปิดในสังคมไม่ให้ใครรู้ ไม่ได้เปิดเผยและอิสระอย่างทุกวันนี้ และผมก็วัดไม่ได้ว่าผู้ใหญ่จะเปิดใจกับเรื่องพวกนี้แค่ไหน
ถ้าผมไม่มาเจอกับตัวเอง ใครจะไปเชื่อล่ะว่าคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาได้ตั้ง 30 ปี จะหลงรักผู้ชายหมัดหนักแต่ปากแดงและหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง มันแทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย แต่มันก็เป็นไปแล้ว และผมก็มั่นใจว่าผมรักกุมภาแล้วจริงๆ คนตัวเล็กแต่นุ่มนิ่มกำลังซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดผม แรงกอดรัดถ่ายทอดความอบอุ่นให้เราทั้งสองคนเท่าๆกัน มันเป็นความกำซ่านในความรู้สึกโดยที่เราแทบไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากฝังจมูกลงไปบนหลุ่มผมหอมและหน้าผาก ผมนึกไม่ออกเลยว่าถ้าผู้ชายคนนี้ไม่เมา หนูมีนจะเกิดมาบนโลกนี้ได้ยังไง กุมภาไม่ได้ห่าม ถึก เถื่อน แต่เค้าก็ไม่ได้อรชรจนถึงขนาดจะดูรู้ว่าเป็นเกย์ ถ้ามันไม่ยอมรับออกมา ถ้ามันไม่บอกว่ารักผม และถ้าเราไม่ได้มีอะไรกัน ผมไม่มีวันเชื่อเลยจริงๆ
พรุ่งนี้แล้วสินะที่ผมต้องต้อนรับแม่ของกุมภาในฐานะแม่ยาย
แม่ยายที่ผมยังเปิดเผยฐานะตัวเองอย่างที่ใจอยากให้เป็นไม่ได้


๐ สวัสดีค่ะ ห่างหายเพราะภารกิจส่วนตัวและภารกิจส่วนรวมไปนาน ต่อนิยายลำบากมาก.... ถ้าแปลกๆไปก็ให้เวลาคนเขียนเคาะสนิมหน่อยนะคะ
๐ ยังฝากเรื่องที่คนเขียนยังไม่เต็ม 100% คือคำผิดค่ะ ถ้าไม่ใช่คำที่นานๆใช้สักที ส่วนใหญ่เกิดจากกดชิฟไม่ติด ฝากดูด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ 
๐ คนอ่านหลายคนเข้าใจผิดคิดว่าเด็กป๋าปิดจองวันที่ 15 ที่ผ่านมา คนเขียนปิดจองเดือนหน้าเลยนะคะ 15 กันยายนเลยค่ะ
๐ ว่าแล้วก็ขออวดปกที่เพิ่งคลอดกันหน่อย......เป็นคนเบอร์ 5 มากๆ ค่ะ มาแต่ปก box set กำลังปั้นเน้อ 

๐ สำหรับคนที่ยังไม่ทราบรายละเอียดการจอง คลิกที่นี่ค่ะ
๐ ต้องการอัพเดทข่าวสารการอัพนิยายและเรื่องทั่วๆไปได้ที่แฟนเพจนะคะ แฟนเพจTRomance CLICK
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมและยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ TRomance

[indy❣zaka]

 
รอคุณแม่มา  จะได้กินมาม่ามั๊ยหว่า 


ปกเด็กป๋างามอีกแล้วค่ะ 
โดยเฉพาะ ตรงคำว่า'SOLD OUT'กับ 'จองแล้ว' อ่ะค่ะ ชอบๆ 

[rujaya]

แม่ยายจะมาแล้วพี่สิงห์ เตรียมตัวเตรียมใจพร้อมหรือยัง

เข้าใจคำว่าอยู่ใกล้ก็เหมือนอยู่ไกลกัน เลยนะ พี่สิงห์สู้ๆ 

[Ilesa]

เหมือน มาม่าจะมาตอนหน้ายังไงก็ไม่รู้สิ

เครียดแทนแล้วนะ

พี่สิงห์ กุม สู้ๆๆ

[koraorni]

ลุงสิงห์ได้ใจมากอะตอนที่ไปซื้อแหวนน่ะ
อุปสรรคเริ่มมีเข้ามาเรื่อยๆๆ ให้เดือนทั้ง 2 ช่วยกันก้าวข้าม
 

[hahn]

สู้ต่อไปนะพี่สิงห์ +1 

[zeen11]

มีซื้อแหวนให้ด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่สิงห์โรแมนติกก็เป็นอะ น่ารักกกกกกกกกกกกกก 

มีหนูมีนเป็นกันชน พี่สิงห์ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวแม่ยายก็ใจอ่อน อิอิ

[naja-kitase]

เฮ้ออออออออออออออออ เครียดแทนกุมภาอ่ะ
คุณพ่อตาแม่ยายนี่อุปสรรคตัวเป้งเลยสินะ

[zatamare]

เดือนสองนี่น่ารักขึ้นทุกวันๆ ทำเราอมยิ้ม


ปล. เห็นปกเด็กป๋าแล้วก็ทำให้คิดได้ ยังไม่ได้โอนเงินเลย ไม่สบายเฝ้าบ้านจะอาทิตย์ละ จะหายไปโอนเงินได้เมื่อไหร่น้อ

[thesilkmai]

ขอบคุณค่า 

ปกเด็กป๋าสวยมากเลย 

[nona159]

อ่า หวานแบบหน่วงๆไงไม่รู้อ่ะ
 

[bellity]

น้องมี่ฮามาก >< แอบน้ำตาซึมตอนแรกเพราะขำแต่ต่อมาเพราะซึ้ง

เด๋วนี้น้องเดือนสองพัฒนานะแอบย่องเข้าหาปู้จายด้วยอ่ะ

ปอลิง ชอบมากกับคำด่า ถ้าคนไม่มีการศึกษาที่อ่านไม่เข้าใจนะเนี่ย กร๊ากกกก ช่างคิดได้อ่ะ

[rellachulla]

กลัวเบาๆ กับตอนหน้า
ง๊ากกก

[khuan]

  รักน้องเดือนสอง

      รักพี่เดือนแปด

รักคนเขียน ...   

[roseen]