หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[Keniji Teruyama]

หายแล้วครับ  ขอบคุณที่ห่วงใย  แต่อายจัง     ยังไม่ได้ลงตอนใหม่ซะที

วันนี้เคนอิจิซุกซน  ลองทำบล็อกลงบทความกับนิยาย  แต่ยังไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่

ไว้พร้อมแล้วจะส่งบัตรเชิญแฟน ๆ ไปทัศนา

รัก

 + 1 ขอบคุณ 

[nuewanda]

แล้วเค้าจะได้บัตรเชิญมั๊ยน๊าาา ถึงเค้าจะดูคล้ายแอนตี้แฟน แต่ลึ๊กลึกกกกกกกกกกกกกกกแล้วเค้าเป็นแฟนตัวยงของเคนอิจิเลยนะ 

[p u p p e t]

มีนิยายใหม่ไปลงด้วยมั้ยคับ
รอบัตรเชิญด้วยคน

[biznews007]

รอบัตรเชิญๆๆ ^^+++

และรอตอนใหม่  หึ หึ หึ.....

หายไปนานไม่มีแถมล่ะน่าดูเลย 555

[-Otto-]

ขอบัตรเชิญ 2 ใบจะไปกันบันนี่ 

[harumi]

รอบัตรเชิญด้วยคน
แต่ก่อนหน้านั้นขอตอนใหม่หน่อยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

[nongrak]

มารอค่ะ น้องบันและบัตรเชิญ

[ลู่เคอOlive♥]

ขอบัตรเชิญด้วยคน อิอิ
รอพ่อเคลวิน

[agava1313]

หาย...ไปนานจัง  คนเขียนไปเที่ยวใหนคะ มาต่อเร็ว เร้ว.....

[RoseBullet]

เข้ามาขอบัตรเชิญด้วยอีกคนนะคะ :-)

รอน้องบันนี่อยู่เช่นเคยค่า

[chinminho]

 :mc4:มารอด้วย

[BeeRY]

อยากเจอบันนี่อ่ะพี่เคนจัง

[Maize]

ไปเที่ยวไต้หวันจนลืมฮ่องกงไปแล้วนะน้องบัน

[sam3sam]

คิดถึงบันนี่น้อย คิดถึงอัลเบิร์ต คิดถึงเคนคุง
ปล.เคนคุงเตรียมพร้อมรับแขกไม่ได้รับเชิญไว้เลยนะ
เพราะถ้าไม่ได้บัตรเชิญเค้าก็จะลักลอบเข้าไปเอง

[cheyp]

รับแซ่บคร่ะ
จะรอตอนต่อไป คิดถึงบันนี่มากๆ

[PEENAT1972]

เคนจังเป็นไงบ้างไม่สบายหายรึยัง
 
ถ้ายังจะส่งคุณหมอทิวากรไปตรวจภายในเฮ้ย ไปรักษาให้นะคะ
อิๆ

[nn~~NN]

คิดถึงบันนี่อีกแล้วๆๆๆๆๆๆอ่ะค่ะ   

[nuewanda]

นี่ๆๆๆๆ เด็กโ่ข่งจ๋า ซุกๆซนๆทำบล็อคจนเพลินหรือกระไร เอาเด็กสีส้มมาส่งก่อนได้มั๊ยเน้อ  แบบว่า...แบบว่า เด็กสีส้มเป็นสมบัติของปวงชน ตัวเองจะเก็บไว้ชื่นชมคนเดียวไม่ได้นะ
อีกอย่างนึง...อัลเบิร์ตบอกว่าคิดถึ๊งงงง คิดถึงงงง รอน้องบันอยู่ฝั่งฮ่องกง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ผอมกะหร่อง หัวโตเลยตอนนี้ ถึงเคนอิจิไม่เห็นใจคนอ่าน ก็ขอให้สงสารอัลเบิร์ตตาดำๆ บ้างไรบ้างเน้ 

[nongrak]

คุณเคนอิจิ อย่าลืมเอาน้องบันมาส่งสิค่ะ
รออ่านอยู่ทุกวันนะ

[odakiri]

  คิดถึงหนูบันนี่เเย่เเล้วค่ะ

รอไปชมบล๊อคด้วยคร้า

[harumi]

ตอนใหม่ค่าตอนใหม่   

[-Otto-]

รอๆๆหนูบันนี่ 

[ZuuZuu]

เคนจัง~~~~~~
เค้าคิดถึงน้องบันแล้วน๊าาาาาา
เมื่อไหร่จะพาน้องบันมาหาเค้าอีกละเนี่ย
ฮึก ฮึก ฮึก
ถ้าตอนหน้าน้องบันไม่ได้มาพร้อมกับบล๊อกเค้าจะงอนจริงๆด้วย ((เกี่ยว??))

คิดถึงน้องบัน แต่คิดถึงเคนจังมากกว่า งื๊ดดดดด

[nuewanda]

เลือกตั้งครั้งหน้า เค้าจะร้อง กกต ให้ตัดสิทธิ์เลือกตั้งของเคนอิจิ เนื่องจากกระทำการขัดต่อแนวคิดประชาธิปไตย เพราะเสียงเรียกร้องส่วนใหญ่ขอให้ทุบไหดอง แล้วเอาน้องบันตอนต่อไปมาลงได้แล้วน๊าาาา

ปล ถือว่าเห็นใจเค้าเหอะ เค้าหมดมุกจะทวงนิยายแล้วเน๊ 

V
V
V
ชี้คนข้างล่าง

เย้.....เด็กส้มกำลังจะมาแล้ว 

ถึงจะโตเป็นสาวแล้ว แต่คงรอไ่ม่ไหว ขอนอนไว ตื่นไปทำงานหน้าใสๆ แล้วกลับมาอ่านนิยายตอนเย็นแทนเนอะ 

[Keniji Teruyama]

ตอนนี้กำลังปฏิบัติการลับอยู่ในแลบมหา'ลัยครับที่รัก  คาดว่าน่าจะเสร็จซักสี่ทุ่มกว่า + -   

บวกเวลาเคลฟเครื่องมือ  ล้าง เก็บของ  กลับบ้าน  อีกชั่วโมง  ก็คงกลับถึงบ้านหลังเที่ยงคืน

ตอนนี้ต้นฉบับตอนที่ 23 เสร็จแล้ว  กลับไปอัพให้  แต่คงดึกหน่อยนะ

ใครง่วงก็นอนแล้วตื่นสวย ๆ หล่อ ๆ เข้ามาอ่านพรุ่งนี้ก็ได้

เม้นท์ให้กำลังใจเขาด้วยนะครับที่รัก  หายไปนานกลัวโดนทิ้งจังอ่ะ

ช่วงนี้เขากำลังต้มยุงลาย  &  เลี้ยงน้องไวกับน้องแบค  สนุกสนานเป็นที่สุด 

ฮักขนาด  เคนอิจิ

[O_a]

มาขอบัตรเชิญด้วย
แต่ตอนนี้คิดถึงน้องบันแล้ว
ป่านนี้เจ้านายแช่แข็งน้องบันแล้วมั่ง

[ordkrub]

มารอบัน กับบัตรเชิญด้วยคนครับ

[Keniji Teruyama]

Chapter  23

   แผนการเที่ยวไต้หวันของบันก็มีอันต้องยกเลิกเพียงแค่นั้น  นึกอยากจะลงไปกลิ้ง ๆ กับพื้นประท้วงเจ้านาย  แต่ก็คงได้แค่คิด 
เพราะมนุษย์น้ำแข็งแสนเย็นชาอย่างเคลวินคงมองแค่หางตาและเดินหน้าตายจากไปซะเฉย ๆ   คิดแล้วมันน่าเจ็บใจซะจริง ๆ   น่าจะสวมหัวโขน
อ้างตัวเป็นบรรพบุรุษครอบครัวติงต๊องต่อไปอีกซักหน่อย  อย่างน้อยก็คงได้เที่ยวในไทเปจนทั่ว  ไม่ต้องกลับมายัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง
เตรียมตัวกลับฮ่องกงแบบนี้

“ เลิกมองฉันแล้วรีบจัดกระเป๋าซะที ”
การมองทะลุหลังตัวเองได้คงเป็นความสามารถอีกอย่างของเจ้านาย

“ เจ้านายมีกระจกมองหลังหรือไง  ถึงได้รู้ว่ามีคนมอง ”
เจ้าของเสียงยัดเสื้อผ้าที่รับมาจากแม่บ้านโรงแรมใส่ลงในกระเป๋า
“ อยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่เรื่อง  ไม่ใช่สิ  อย่างนายน่ะ  อยู่ที่ไหนก็มีแต่เรื่อง ”
“ บริษัทเจ้านายได้ต่อสัญญาตั้ง 5 ปี  ที่อย่างงี้ล่ะไม่ชมผมซักคำ ”
“ ถ้าแลกกับการที่ต้องไปเสี่ยงตายบุกบ้านคนอื่นแบบเมื่อคืน  ฉันยอมฉีกสัญญาทิ้งซะดีกว่า ”

‘ เมื่อคืนก็ดีอยู่หรอก  ตอนนี้กลับคืนร่างเดิมซะแล้ว ’

“ นินทาคนอื่นในใจ  มันไม่แฟร์  รู้หรือเปล่า ? ”
ไอ้การอ่านใจคนก็เป็นความสามารถพิเศษอีกข้อของเจ้านาย  ตอนนี้มือของเคลวินเอื้อมไปจับลูกบิด  ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับบัน

“ คนที่ไม่รักษาสัญญาก็พอกันนั่นแหละ ”
บันลากกระเป๋าเสียงดังโครกครากตามเคลวินออกมานอกห้อง
“ ฉันสัญญาว่าไงล่ะ ? ”
“ ก็สัญญาว่า  ถ้าเจ้านายได้งานนี้  ก็จะพาเที่ยวให้ทั่วไทเป ”
บันพูดย้อนไปถึงวันแรกที่มาถึงไต้หวัน

“ แน่ใจเหรอ  ฉันจำได้ว่า  จะพาไปเที่ยวที่ที่นายอยากไป  ”
“ นั่นแหละ  พูดแบบนั้นแหละ ”
บันลากกระเป๋าเข้ามาขวางทางเดินของเคลวินเอาไว้แล้วจ้องเขม็ง
“ ก็แล้วมันผิดตรงไหนล่ะ  ได้ไปตั้งหลายที่  ”
“ ไม่ผิดได้ไง  ยังไปได้ไม่ครบเลย  ! ”

“ กลับไปฮ่องกงคราวนี้  จะไปเที่ยวซะให้จุใจไปเลย ”
บันโบกมือทำนองไม่ถือสาหาความกับเจ้านายอีก
“ เงินนักศึกษาจะมีซักเท่าไหร่กัน   เที่ยววันสองวันเงินก็หมดแล้ว ”
“ ใครบอกล่ะว่าจะใช้เงินตัวเอง ”

“ หมายความว่าไง ? ”
“ ก็ให้หมอหลิน  ไม่ก็ดาเนียลพาไปเที่ยว  สนุกกว่าไปเที่ยวกับมิสเตอร์โรบอทตั้งเยอะ ”
บันหัวเราะก๊ากแล้วรีบลากกระเป๋าเข้าไปในลิฟต์  ปล่อยให้มิสเตอร์โรบอทที่เงื้อมือทำท่าจะเขกหัวยืนอยู่ที่เดิม

“ หลี่ไป๋  ปราชญ์ชาวจีนพูดเอาไว้ว่า   แม้ไกลนับหมื่นลี้  หากเหล่าผีเสื้อแสนสวยยังกลับคืนถิ่น  ”

บันขยับกระเป๋าเดินทางไว้ในอ้อมกอดขณะรอเที่ยวบินกลับฮ่องกงในอาคารที่พักผู้โดยสาร

“ แล้วไงต่อ ? ”
เคลวินยกแก้วชาร้อนขึ้นจิบ  ขณะรอบันพูดจบ
“ ก็เหมือนผมไง  อีกไม่นานก็ต้องกลับมาไต้หวันอีกให้ได้ ”
“ แล้วมันเกี่ยวกับผีเสื้อตรงไหน ? ”
“ ก็ผมเหมือนผีเสื้อนักเดินทาง  ไม่นานก็ต้องคืนกลับมา  ”

“ 蝴  蝶   หู เตี๋ย   =  ผีเสื้อ   /  梦 เมิ่ง  =  ความฝัน  ”
เคลวินพูดเป็นสำนวนให้บันฟัง
“ ความฝันของผีเสื้อ ”
บันเรียงประโยคตามที่เคลวินพูด
“ ใช่  หมายถึงฝันหวาน  หรือฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงยังไงล่ะ ”
“ หู เตี๋ย เมิ่ง  หมายถึงฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงเหรอเนี่ย    งั้นไม่เป็นผีเสื้อดีกว่า ”

“ อ๊ะ  ดูนั่นสิ ! ”
บันวางกระเป๋าลงบนตักเคลวินแล้วรีบโผเข้าไปในร้านขายของที่ระลึก  เสื้อกันฝนลายลูกวัวสีขาวแต้มดำ  บนหมวกมีหูสามเหลี่ยมเล็ก ๆ  ขาย
เป็นชุดเข้าคู่กันทั้งของคนและของสุนัข

“ เจ้านายเร็ว ๆ   มาจ่ายเงินเร็วเข้า  เหลือชุดสุดท้ายแล้วนะ ”
“ เจ้อ เกอ ตัว เส้า เฉียน  /  ราคาเท่าไหร่ครับ ? ”


“ คนนั้นครับ  เก็บเงินกับคนนั้น ”
บันชี้ให้พนักงานมาเรียกเก็บเงินกับเคลวินที่กำลังนั่งจิบชาอยู่แถวที่นั่งผู้โดยสาร

“ ปู้ ห่าว  /  ไม่ตกลง  ไม่จ่าย ”
เคลวินโบกมือปฏิเสธ

“ ห่าว !  /  ตกลง  ซื้อ ”

 “ ปู้ห่าว ”
“ ห่าว ! ”

“ ไม่ง้อก็ได้  เงินวันก่อนยังเหลือ  ยังไงก็ต้องคืน  สู้เอามาซื้อของดีกว่า   ขอ  เขอโข่วเขอเล่อ  ด้วยครับ ”
บันดึงเอาเงินดอลล่าร์ไต้หวันที่ม้วนเก็บไว้ในกระเป๋าเดินทางออกมาจ่ายให้กับพนักงาน  เป็นเงินที่เคลวินให้ไว้ตั้งแต่ไปเดินตลาดเมื่อวันก่อน

ใกล้จะขึ้นเครื่องแล้ว  บันรีบวิ่งจู๊ดไปเข้าห้องน้ำ  กลับออกมาอีกทีก็พบว่าที่นั่งเดิมของตัวเอง  ตอนนี้มีสาวหมวยสองคนมานั่งแทนที่  แถมยังพา
กันหัวเราะคิกคักขณะมองหน้าเคลวิน  บันหันมองรอบตัว  เห็นที่นั่งว่างกว่าครึ่ง  ไม่จำเป็นเลยที่ต้องมาเบียดกันนั่งอยู่บนเก้าอี้แถวแคบ ๆ แบบนี้

“ มาแล้วครับ ”
บันเดินอ้อมไปนั่งบนเก้าอี้ด้านซ้ายของแถวที่นั่งพร้อมกับเอาหัวเกยบนไหล่เคลวิน  ส่วนมือขวาก็จัดการรวบเอวเอาไว้แน่น  จนสองสาวมองกัน
ตาเลิ่กลั่ก

บันกระเถิบตัวเข้าไปใกล้เคลวินมากขึ้นอีก  แล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบใกล้ ๆ หู
 “ หวงอ่ะ  เจ้านายอย่าเพิ่งมีแฟนนะ  ผมยังเรียนไม่จบเลย  ถ้ามีแฟนแล้วก็ไม่มีเวลามาดูแลผม  ”

“ นายนี่มันเป็นภาระของฉันซะจริงเลยนะ  ? ”
เคลวินส่ายหัวแล้วเอนหลังลงกับพนักพิง  สายตามองมาที่บัน
“ เอาน่าผมไม่ถือหรอก ”

   เครื่องบินลงจอดที่สนามนานาชาติฮ่องกงตอนเที่ยงวันพอดี  หนุ่มท่าทางอารมณ์ดีที่ขับรถมารับไม่ใช่เฉิน  แต่เป็นดาเนียลที่มาใน
ชุดเสื้อยืดกางยีนส์  สวมแว่นกันแดดสีน้ำตาลเข้ม  ดูดีเหมือนดาราหนังทีวีบีฮ่องกง  บันดิ้นดุ๊กดิ๊กในอ้อมกอดของดาเนียลซักพักก็ขอเก็บรูปถ่าย
วันนี้เอาไว้เป็นที่ระลึก  ฝั่งซ้ายดาเนียลฝั่งขวาเคลวิน  ตรงกลางเป็นเจ้าของกล้องถ่าย  บันขอบคุณนักท่องเที่ยวต่างชาติที่ช่วยกดชัตเตอร์ให้ 
ก่อนจะกดย้อนดูรูปที่เพิ่งถ่ายไป

“ ไงบันนี่  ใครหล่อกว่ากัน  ตอบมาตามจริง  ? ”
ดาเนียลเข้ามาช่วยบันลากกระเป๋าไปยังลานจอดรถที่อยู่อีกฝั่งของสนามบิน
“ เจ้านายหล่อกว่านิดเดียว  เฉือนกันปลายจมูก ”
“ แล้วกันสิ  อ๋อ  เดี๋ยวนี้เข้ากันได้ดีแล้วสินะ  เจ้านายกับลูกน้อง ”
ดาเนียลตัดพ้อกับบัน

“ อยากจะถามให้เจ็บใจเล่นทำไมกันล่ะ ? ”
เคลวินพูดตัดบทก่อนจะเดินนำไปยังลานจอดรถ

“ พี่ก็เป็นไปด้วยเหรอ  เดี๋ยวนี้สนิทกันแล้วสิ ”
ดาเนียลตะโกนตามหลังเคลวินที่เดินโบกมือตัดบทจากไป  ส่วนคนที่เดินตามมาใกล้ ๆ ก็หัวเราะอารมณ์ดี
“ หัวเราะอะไรบันนี่ ? ”
“ ก็หัวเราะดาเนียลนั่นแหละ ”
“ ทำไม  ฉันมีอะไรน่าขันมากนักเหรอ ? ”
“ เปล่า ๆ แต่ดาเนียลเหมือนเด็กที่โดนขัดใจน่ะ ”
บันเอาฝ่ามือลูบหลังดาเนียลเป็นเชิงปลอบใจ
“ คืนนี้ไปนอนที่บ้านฉันไหมล่ะบันนี่  นานแล้วนะที่เราไม่ได้นอนด้วยกัน ”
ดาเนียลเอาแขนซ้ายเข้ามาคล้องคอบันไว้เบา ๆ แล้วโน้มหัวตัวเองเข้าไปแนบ

“ ผมมีนัดกับอัลเบิร์ตซะแล้วล่ะครับ   ว่าแต่  ตอนผมกับเจ้านายไม่อยู่  ดาเนียลได้ไปเยี่ยมอัลเบิร์ตบ้างหรือเปล่า ? ”
“ ไปวันเว้นวันน่ะ  เจ้าเฉินมันรับอาสาดูให้แล้วนี่  แล้วก็มีหมอหลินไปเยี่ยมวันนึง ”
ดาเนียลจัดการรายงานความเป็นอยู่ของเจ้าขนฟูอย่างละเอียด


   ก่อนหน้านั้นเฉินให้แม่บ้านมาจัดการทำความสะอาดบ้านให้เป็นที่เรียบร้อย  ทำให้บ้านดูสะอาดเหมือนเดิม  บันหอบหิ้วเอาของ
พะรุงพะรังลงจากรถไม่ทันเข้าถึงบ้าน  อัลเบิร์ตก็กระโดดดีใจเข้ามาหา  ทำเอาเจ้านายต้องชี้นิ้วไปที่ประตูใหญ่  ให้เจ้าขนฟูทำตัวเรียบร้อยแล้ว
เข้าไปนั่งรอ

“ ซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหม่มาแล้ว  กัดเล่นได้ตามสบายนะอัลเบิร์ต  แล้วก็มีชุดเสื้อกันฝนสุดเท่เข้าชุดกัน  เอาไปใส่เดินเล่นตอนฝนตก ”
บันรื้อของออกมาจากกระเป๋าให้อัลเบิร์ตดูทีละอย่าง  เจ้าขนฟูกระดิกหางรับทุกครั้งที่บันพูดจบ
“ อ้วนขึ้นนะเนี่ยอัลเบิร์ต  สงสัยไม่มีใครพาเดินเล่นแน่เลย ”
บันยื่นตุ๊กตาหมีขนสั้นสีน้ำตาลให้อัลเบิร์ต  มันกระดิกหางรับแล้วมองไปที่เคลวิน 

“ ห้ามวางทิ้งเรี่ยราด  ถ้าไม่ฟังจะลงโทษทั้งคนทั้งหมา ”

“ แล้วกัน  ลงโทษอัลเบิร์ตคนเดียวสิ  ผมซื้อให้เฉย ๆ ”
บันโต้ทันควัน


   ช่วงหัวค่ำ  บันก้ม ๆ เงย ๆ กับการบ้านที่หยิบเอามาแก้ใหม่  หลังจากได้ไปผจญภัยที่ไต้หวัน  ผ่านประสบการณ์แปลกประหลาดทั้ง
น่าประทับใจและไม่น่าประทับใจ  นักร้องติงต๊องกับท่านประธานไม่เต็มเต็ง  พ่อบ้านสุดเพี้ยนและหลุดโลก  บ้านลึกลับ  เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  บัน
เรียบเรียงและเขียนลงในบันทึกภาษาจีนที่ต้องนำไปส่งอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย    เหลือบตาไปมองทางอัลเบิร์ตที่ดูนิ่งและเรียบร้อยผิดปกติ  เจ้า
สี่ขาขนฟู  กำลังนั่งนิ่งและตั้งใจมองภาพที่กำลังปรากฏในจอโทรทัศน์  นักข่าวสาวของสถานีกำลังรายงานเรื่องฝนดาวตกที่เริ่มตั้งแต่เมื่อคืนวาน

“ คืนนี้ก็มีเหรอ  ดีจริง  เสียดายดึกไปหน่อย  ตั้งตีหนึ่งแน่ะอัลเบิร์ต ”
ผู้ประกาศข่าวสาวแห่งสถานีโทรทัศน์พูดเจื้อยแจ้วเป็นภาษาจีนสำเนียงกวางตุ้ง  เคลวินที่นั่งทำงานหลังกองเอกสารบนโต๊ะ  หันมามองบันด้วย
ความแปลกใจ
“ ฟังกวางตุ้งออกตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
บันหันไปกลับไปทางต้นเสียง  ก่อนจะตอบด้วยความภูมิใจ


“ ก็อ่านซับจีนกลางที่วิ่งอยู่ข้างล่างจอไงครับ ”


   เที่ยงคืนแล้ว  ตอนนี้บ้านเงียบสงัด  ไม่มีเสียงโทรทัศน์  ไม่มีเสียงปากกาขีดเขียนตรวจเอกสารของเจ้านาย  บันลากเอาฟูกผืนเล็ก
กับเจ้าหลันชิง  ตุ๊กตากระต่ายสีชมพูมาด้วย  ทันทีที่แง้มประตูห้องนอนออกมา  อัลเบิร์ตที่เหมือนกับกำลังคอยอยู่ก่อนแล้ว  รีบเดินแกว่งหางเข้า
มาหาบันทำนองว่าตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้ว

“ อัลเบิร์ตคาบฟูกไปนะ  เดี๋ยวฉันไปเอาขนมกับน้ำในครัว  แล้วเราก็ไปนอนดูดาวที่สนามหญ้า  ห้ามเสียงดัง  เดี๋ยวพ่อตื่นขึ้นมาดุ  เข้าใจไหม ? ”
บันแยกกับอัลเบิร์ตตรงหน้าห้อง  ก่อนที่จะเข้าไปหยิบเอาขนมบิสกิตกับขนมปังไส้ถั่วแดงออกมา  พร้อมกับน้ำผลไม้อีกสองกล่อง

“ เอ้า  ยังไม่ออกไปล่ะอัลเบิร์ต  ? ”

อัลเบิร์ตตอบบันด้วยการเอาขาหน้าไปแตะตรงลูกบิด
“ อ๋อ โทษที  ลืมไปว่าแกเปิดไม่ได้ ”
บันลูบหัวอัลเบิร์ตสองทีก่อนจะค่อย ๆ แง้มประตูใหญ่หน้าบ้านออกไป  ลมเย็น ๆ พัดเข้ามาหาตัวทันทีที่เดินออกจากบ้าน  เมื่อหันขึ้นไปมอง
ท้องฟ้าบันก็ยิ้มด้วยความดีใจ  วันนี้ไม่มีเมฆบดบังการดูฝนดาวตก

   สนามหญ้าหน้าบ้านชื้นเล็กน้อยด้วยน้ำค้าง  บันวางขนมกับเจ้าหลันชิงลงก่อนจะจัดการปูฟูกที่อัลเบิร์ตคาบออกมาลงบนพื้นหญ้า 
เมื่อทุกอย่างเข้าที่  บันก็ล้มตัวลงนอนดูดาวเพื่อรอเวลาที่ฝนดาวตกจะลงมา  นาฬิกาที่ข้อมือชี้บอกเวลา  24.15 น.  เหลืออีก 45 นาทีกว่าที่ฝน
ดาวตกจะลง

“ อืม  อ๊ะ  อย่าสิอัลเบิร์ต  อย่าดึงตาฉันสิ  เจ็บนะ  ฉันง่วง  อย่ากวนนะ ”

“ เจ็บ ”

“ อื้อ  เจ็บ ! ”

เคลวินใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ขยับเปลือกตาของบันขึ้นลง  ซักพักบันก็ตาโตแล้วรีบลุกขึ้นมาทันที

“ เจ้านาย ! ”
 “ มาทำอะไรกันที่นี่ ? ”
เคลวินถามบันที่กำลังทำท่าตกใจ

“ มาดูฝนดาวตก ”
บันพยายามหาตัวช่วย  ตอนนี้มีแค่อัลเบิร์ตที่ยืนโบกหางอยู่ข้าง ๆ
“ นั่งจนถึงเช้าก็ไม่มีทางเห็นหรอก ”
“ แต่ข่าวบอกว่าวันนี้ท้องฟ้าเปิด  เห็นฝนดาวตกชัดเจน ”

“ มันตกทางตะวันออกเฉียงใต้  ต้องไปดูตรงหลังบ้าน  ตามมานี่ ”
บันงัวเงียลุกขึ้นยืน  มือขวาดึงชายเสื้อของเคลวินเอาไว้แล้วเดินตามไปยังอีกฟากของบ้าน

“ ไม่ได้เรื่อง  หนีมาดูดาวทั้งที  ก็ดันมาหลับอ้าปากกินน้ำค้าง  ”
“ ง่วงจริง ๆ นะ  สงสัยจะเพลียเพราะนั่งเครื่องนั่นแหละ เลยเผลองีบไป ”
“ เลยตีหนึ่งมาสิบห้านาทีแล้ว  สงสัยจะไม่ได้เห็นแล้วล่ะ ”
เคลวินจ้องไปทิศตะวันออกเฉียงใต้  ไม่นานขีดที่เป็นแสงประกายสั้น ๆ ก็เกิดขึ้นจริง ๆ อัลเบิร์ตส่งเสียงเห่าดีใจพร้อมกับสะบัดหางวิ่งไปรอบ ๆ
ส่วนบันก็นับดาวที่ตกมานั้นอยู่ในใจ

“ สิบห้าเอง  อุตส่าห์ตั้งใจมาดู ”
บันส่งเสียงแสดงความเสียดาย
“ โทษใครได้ล่ะ  ก็นายขี้เซาเองนี่นา  ตอนนี้ก็เก็บของเข้าบ้านได้แล้ว ”

บันหนีบหลันชิงไว้กับราวแขวนเสื้อเล็ก ๆ  เคลวินบอกว่าถ้าเอาเจ้าหลันชิงเข้าไปในห้อง  พรุ่งนี้มันจะมีเห็ดราขึ้นยุ่บยับเต็มไปหมด  บันตั้งท่าจะ
เข้าไปนอนแต่ก็นึกอะไรออก  หัวที่โผล่ออกมาจากประตูห้อง  ร้องเรียกเคลวินด้วยความสงสัย

“ เจ้านาย ”
“ เจ้านายครับ ”
“ เจ้านายยยย ”

“ มีอะไรอีกล่ะ ? ”
คนที่ถูกเรียกเดินเข้ามาใกล้  มือขวาเข้ามาจับแก้มของบันแล้วบีบเบา ๆ ให้ปากจู๋
“ รู้ได้ไงว่าผมแอบออกไปข้างนอก ? ”
“ ของบางอย่างก็ต้องจับตาทุกฝีก้าว ”

“ อ๊า แสดงว่าเจ้านายเป็นห่วงผมล่ะสิ ? ”
“ ฉันได้รับบทเรียนมาแล้วว่า  ถ้าปล่อยนายเอาไว้คนเดียวนาน ๆ  ”
เคลวินจ้องตาที่กำลังสงสัยของบัน

“ มัน  จะ  กลาย  เป็น  หายนะ ”
เคลวินจับแก้มบันส่ายไปมาตามจังหวะคำพูด

“ ฟังดูดีจังนะ   ก็ดีเหมือนกันที่มีคนคอยจับตาทุกฝีก้าว  ”
บันจับฝ่ามือของเคลวินขึ้นมาแล้วเขียนคำว่า 

‘ ปาป้า ’

“ เป็นพ่อที่ดูขี้เก็กไปหน่อย  แต่ก็พอใช้ได้  คืนนี้ฝันดีนะครับ  เคลวินปาป้า ”


   ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากกลับมาจากไต้หวัน  การบ้านกับงานที่บริษัทของเคลวินกองสุมอยู่บนโต๊ะ  สองวันมานี้เจ้านายของบัน
กลับบ้านดึกดื่น  แถมกลับมาก็ต้องเอางานมาตรวจ    จากที่มีเวลาคุยกันน้อยอยู่แล้ว  กลายเป็นว่าตอนนี้บันกับเคลวินต้องคุยกันผ่านโน้ตบน
กระดาษเล็ก ๆ ที่แปะเอาไว้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

“ อัลเบิร์ตเป็นหวัด  สงสัยจะติดตั้งแต่ออกไปตากน้ำค้าง  ตอนเย็นพาไปหาหมอหลินเรียบร้อยแล้วครับ  / บัน ”

“ เย็นพรุ่งนี้ให้เฉินแวะซื้ออาหารอัลเบิร์ตมาด้วยก่อนกลับเข้าบ้าน  / K ”

“ วันพรุ่งนี้มีนิทรรศการที่คณะตอนพักกลางวัน   ถ้าเจ้านายว่างอย่าลืมไปให้ได้นะ  ผมมีอะไรจะอวด  / บัน ”

“ ยังไม่รับปาก  อาจจะติดธุระกับคุณย่า / K ”


วันนี้ที่คณะจัดให้นักศึกษานำผลงานที่ผ่านมาจัดแสดงในบอร์ดขนาดใหญ่  บันนำเสนอหัวข้อ  “ ซ่งเหม่ยหลิงกับบทบาทในเวทีโลก ”
ในบอร์ดแสดงชื่อพ่อบ้านของคุณหมอหลินเพื่อเป็นการให้เกียรติที่ช่วยค้นข้อมูลและให้ยืมหนังสือจากห้องสมุดที่บ้าน

“ เก่งมากบันนี่  รับรางวัลไปสิ ”
ดาเนียลส่งกล่องช็อกโกแลตสีขาวผูกโบว์สีแดงมาให้  บนกล่องมีรูปกระต่ายสองตัวกำลังจูบกัน
“ ขอบคุณครับดาเนียล  กระต่ายมันกำลังจูบกันเหรอ ? ”
“ ใช่แล้ว  กระต่ายจูบกัน  ไม่นานมันก็ให้ลูกกระต่าย ”
“ แล้วเจ้านายผมล่ะ ? ”
บันหันซ้ายแลขวาแต่ก็ไม่เจอเคลวิน
“ ช่วงนี้เขากำลังยุ่งน่ะ ”
“ งานยุ่งมากเหรอ ? ”
“ ไม่หรอก   น่าจะยุ่งเรื่องอื่น ”

“ ดาเนียลชอบพูดให้ผมอยากรู้ ”
บันวางกล่องช็อกโกแลตเอาไว้บนโต๊ะแล้วเดินอ้อมมาหาดาเนียลที่ยืนอยู่ตรงกันข้าม


“ เคลวินเขากำลังเตรียมดูตัวเจ้าสาวน่ะ  คุณย่าเป็นคนเลือกให้ ”
ดาเนียลยักคิ้วแล้วตั้งท่ารออาการแสดงความดีใจของบัน

“ ทำไมล่ะ  ไม่ดีใจเหรอบันนี่ ? ”

บันนิ่งไปพักใหญ่  เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาเต็มหน้า  อาการแปลกประหลาดในท้องกำลังก่อตัวขึ้น   เหมือนกับว่ามีก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ลอย
อยู่ในกระเพาะอาหาร

“ บันนี่ไม่สบายหรือเปล่า  หรือว่าใส่เสื้อหนาไป  ทำไมหน้าซีดขนาดนั้น  ! ”
ดาเนียลดึงบันเข้ามาใกล้แล้วจัดการปลดกระดุมเสื้อของบันออกสองเม็ด

‘ จริง ๆ น่ะเหรอ  เจ้านายกำลังดูตัวเจ้าสาวที่บ้านคุณย่า ’
‘ ไม่ชอบใจเลยซักนิด ’

เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นในใจซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง  มันเป็นคำถามที่ยังหาคำตอบไม่ได้  หรืออาจจะเป็นคำถามที่มีคำตอบอยู่แล้ว  แต่บันไม่อยากจะฟัง


จบตอนที่ 23  พบกันใหม่ตอนหน้าครับ

[Keniji Teruyama]

เขอโข่วเขอเล่อ   / โคคาโคล่า  ( เฮีย  เขอโข่วเขอเล่อกระป๋องนึง  อ๊ะ  เท่ชะมัด )

ตอนนี้เขียนเรื่องสั้นได้สองเรื่อง  จะเอาไปลงในบล๊อก  ยังไงถ้าเสร็จแล้วขอเชิญไปเยี่ยมด้วยนะครับ  จะส่งบัตรเชิญในกระทู้นี้กับกระทู้เรื่องรหัสลับ

เป็นเรื่องสั้นที่แต่งเป็นประเทศ  สองเรื่องแรกจะเป็น ตุรกี กับ เกาหลี

ตุรกีเป็นเรื่องย้อนเข้าไปในยุคทะเลทรายล่าอาณานิคม  ตัวนายเอกเป็นผู้ช่วยนักโบราณคดีที่ย้อนกลับเข้าไปในดินแดนทะเลทราย  เจอกับแม่ทัพที่พาทหารกลับมาจากการรบพอดี

อีกเรื่องก็ย้อนยุคเหมือนกัน  เป็นสมัยโซซอน  พระเอกเป็นเจ้าชายที่กลับมาชิงตำแหน่งรัชทายาท  นายเอกเป็นนักดนตรีในราชสำนักที่มีบทบาทช่วยพระเอกให้ชนะการแข่งขันชิงตำแหน่งเจ้าชายรัชทายาท


ไม่รู้ว่าจะชอบอ่านแนวนี้กันหรือเปล่านะ  อยากลองเขียนดู ^^

เคนอิจิ

พรุ่งนี้จะเข้ามากดบวก 1 ให้นะครับ  วันนี้ฝันดี  ราตรีสวัสดิ์

[lolilo]

กรี๊ด ก่อนเม้นที่หลัง กระโดดเกาะหลังคุณเคนจี้ !!!