หัวข้อ: [เรื่องสั้น]...ตำนานรักดอกไม้ ตอนพิเศษ 29 ธันวา (อัพ 29/12/2016) หน้า 33

[LifeTime]

 
น่ารักดี...สำนวนการเขียนผิดไปจากตำนานรักดอกบัวเลย
แล้วตกลงชอบกันจริงรึเปล่าเนี่ย ??? อ่านไปอ่านมาชักงง 

[evilheart]

อยากจะกระโดดถึบไอ้คุณชายเหลือเกิน 

[BeeRY]

เป็นเราคงทั้งเจ็บ ทั้งจุก ทั้งมึนกะอีคุณชายภพ
แล้วจะเอายังไงกับติ่มซำเค้าล่ะคะคุณชายภพ มาขอแต่งงานดื้อๆแบบนี้ งงกันเป็นแถบๆ

[stupidchild]

- - ฟีลแบบ ติ่มซ่ำดูโง่ในสายตาคนรอบข้างอีกแล้ว

[pppp]

ติ่มซำถูกปั่นหัวเป็นมูลีเน็กซ์แล้ว
เพื่อบอกมาว่างี้ แต่ภพไม่เห็นทำให้ชวนคิดเล้ยยยย
มาตายเอาอีตอนให้แต่งงานเนี่ยแหละ
ให้แม่มาขอสิจ๊ะ

[@Kanda@]

เอายังไงล่ะครับพี่น้อง เหมือนจะรัก แต่ก็เหมือนจะไม่รัก 

[นนพี]

  :z1:ที่จริงแมคชอบน้องติ๋มใช่เปล่า~~~
ไม่นอมรับความจริงล่ะซี
อย่างนี้น้องติ๋มต้องพิสูจน์ คิคิ

[shockoBB]

ตกลงภพชอบน้องติ่มซำจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย

[fkjj]

น้องบัว  ชอบติ่มซำอ่ะ  ตกลงภพนี่แอบขอบจรองเปล่านี่
ชักงง  เหมือนบางทีก็จริง  บางทีก็ไม่ใช่  แต่น้องติ๋มน่ารัก

[IRIS]

ขอบคุณค่า..

งงกับอิคุณภพมาก..

[u-only-one]

ชอบพระเอกแนวภพ (ทำให้นึกถึงพี่ธันวาเลย )
ส่วนน้องติ่มซำ จะน่ารัก จะฮาำำไปไหน

..เรื่องนี้ก็ชอบอีกแล้วค่ะน้องบัว อ่านเพลินๆ ฮาๆ อ่านแล้วมีความสุข
ไม่หวานเหมือนดอกบัว แต่ดอกจิกนี่โดนเหมือนกัน ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆค่ะ

[Jploiiz]

อะไรเนี่ย จู่ๆ ก็ขอแต่งงานเลยซะงั้น 555
อ่านแ้ล้วงง ตกลงภพชอบติ่มซำรึเปล่้า = =
หรือแมคแค่แกล้งติ่มซำเล่น รอมาคนเขียนมาต่อค่าา

[Dezair]

ตำนานรักดอกจิก
BY: Dezair
ดอกที่ 3



   “ขอแต่งงานจริงอ่ะ?!!!” ไอ้แมคกับไอ้ตุลร้องดังลั่น เมื่อผมบอกเล่าเก้าสิบให้พวกมันฟังว่าไอ้ภพนั้นมีปฏิกิริยาต่อการเมินของผมอย่างสุดโต่ง…ไม่พูดพร่ำทำเพลง ขอกูแต่งงานแม่งซะเลย บ้า!...แฟนก็ยังไม่ได้เป็น หมั้นก็ยังไม่ได้หมั้น จู่ๆมาขอแต่งงานกันแบบนี้ คนเขาเขินหมด…ฮิ้วววววว

   “มึงแน่ใจเหรอว่ามันขอมึงแต่งงานจริงๆ” ไอ้แมคถามย้ำ แต่ผมที่กำลังเพ้อไปไกลเพราะถูกไอ้ภพขอแต่งงานไม่ได้ตะขิดตะขวงใจกับอาการตกใจของมันเลยแม้แต่น้อย…ก็คนมันปลื้มนี่นา เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยถูกใครขอแต่งงานมาก่อนเลยนะเนี่ย…

   “จริง มันบอกกูเองว่ากูแต่งงานกับมันเมื่อไหร่ มันจะบอกกูว่าชอบ…” ยิ่งพูดยิ่งเขิน

   “แล้วเรื่องหนี้?” ไอ้ตุลถาม ทำเอาผมที่กำลังหลงระเริงในวิมานกลางอากาศถูกดึงลงมาตกต่ำในบัดดล

   “เอ่อ…กูลืมเรื่องนี้ไปเลยอ่ะ…”

   “นี่ไอ้ติ๋ม มึงต้องท่องเอาไว้ทุกเวลานะโว้ย ว่ามึงติดหนี้มันอยู่ แล้วเงินก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำลืมแบบนี้ คนเป็นเจ้าหนี้เขาไม่ลืมหรอก เดี๋ยวก็ทบต้นทบดอกกลายเป็นสองล้านหรอกมึง” แหม…ไอ้หนี้สงครามดอกจิกนี่มันขวางทางเจริญกูจริ๊ง!!!...คนเขากำลังจะปลื้มอกปลื้มใจถูกขอแต่งงาน ดันโผล่ขึ้นมาขัดลาภซะงั้น!!

   “กูรู้แล้วล่ะ ไอ้ตุล…มึงว่างๆนี่ ช่วยกูคิดหน่อยสิว่านอกจากจะไปเป็นเลขาฯให้หมามันแล้ว กูมีวิธีไหนลดหนี้อีกมั้ย หรือให้กูรับปากแต่งงานกับมันไปเลยดี หนี้ได้หายหมด…แมค…มึงเป็นอะไร ไม่ดีใจเหรอที่กูถูกขอแต่งงานตามข่าววงในมึงเป๊ะ!”

 ไอ้แมคเหมือนจะนึกขึ้นได้ มันก็เลยยิ้ม

   “ก็…ดีใจไง ดีใจ แหม…เพื่อนจะไปเป็นสะใภ้ไฮโซทั้งที ไม่ดีใจได้ไงวะ…”

   “แต่มึงดูไม่ดีใจ…ทำความผิดอะไรไว้เปล่าเนี่ย บอกกูตอนนี้โทษลดกึ่งนึง เพราะว่ากูกำลังดีใจที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายมาขอแต่งงาน ฮ่าฮ่า…” ผมหัวเราะอย่างเป็นสุข ในอนาคตถ้าไม่ได้แต่งกับไอ้ภพ แล้วไปมีลูกมีเมียเป็นของตัวเองก็จะเล่าให้ลูกให้เมียฟังว่าผู้ชายที่ชื่อติ่มซำคนนี้ มีเสน่ห์มากแค่ไหน ถูกผู้ชายขอแต่งงานเชียวนะเว้ย!!

   “กูหลอกมึงอ่ะ…” ไอ้แมคพูดหลังจากนั่งเงียบไปนาน

   …เอ๊ะ?...หลอก? อะไร…ใครหลอกใคร? ใครหลอกเรื่องอะไร?...

   “หลอก?...”

   “กูหลอกมึง…แบบ…หลอกว่า…เอ่อ…หลอกว่าไอ้ภพชอบมึง…เฮ้ย! มึงบอกว่าจะลดโทษให้กูกึ่งนึงนะเว้ย! ลูกผู้ชายพูดแล้วคืนคำไม่ได้!”

   …หลอก…หลอกว่าไอ้ภพชอบผม…ผมถูกมันหลอก…ถูกไอ้แมคหลอก…

   ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอะไร แต่ที่รู้ๆคือได้ยินเสียงหัวเราะ…ใครวะ?..ใครหัวเราะกับเรื่องแบบนี้…ใคร?

   “ติ๋ม…มึงหัวเราะ?” ไอ้ตุลเอ่ยปาก ทำเอาผมเพิ่งรู้ตัวว่าคนที่หัวเราะให้กับเรื่องหลอกลวงปัญญานิ่มของไอ้แมคก็คือผม…คนที่ถูกหลอกเสียเอง…

   “ขำ…ขำเนอะ…คิดว่ากูเชื่อมึงมาตั้งแต่แรกล่ะสิไอ้แมค…ฮ่าฮ่า…หน้าอย่างกูไม่ถูกหลอกง่ายๆหรอกเว้ย! กูดูออกแต่แรกแล้วว่ามึงหลอกกู ฮ่าฮ่า”

…มีอะไรอีกมั้ยที่ผู้ชายที่ชื่อติ่มซำคนนี้จะทำได้ อย่างน้อยก็เพื่อรักษาศักดิ์ศรีและหน้าตาของวงตระกูลไม่ให้หมาตัวไหนเอาไปพูดว่าคนอย่างลูกผู้ดีตีนแดงแบบคุณชายติ่มซำนั้นถูกหลอกง่ายๆจากลมปากของเพื่อน…

   “ใครเชื่อมึงก็บ้าแล้วไอ้แมค กูไม่เชื่อมึงตั้งแต่แรกแล้ว ฮ่าฮ่า นี่มึงคิดว่ากูเชื่อคำพูดมึงล่ะสิ ฮ่าฮ่า” …ใครเชื่อไอ้แมคก็มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละ ผมรู้…ใช่…ผมรู้…รู้ว่าคนที่เชื่อคำพูดของไอ้แมคมีแต่พวกโง่เง่าเท่านั้น…

   “ติ๋ม…มึงไม่โกรธกูเหรอ กูอยากบอกว่ากูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกมึงนะ แต่ตอนนั้นมันคะนองปาก กูเห็นว่ามึงแพ้พนันไอ้ภพ แล้วไอ้ตุลก็แนะให้มึงไปเป็นเมียมัน กูก็เลยพูดออกไป…แล้ว…แล้วพอพูดออกไปแล้ว มันก็เป็นจริงอย่างที่พูด ทั้งเรื่องไอ้ภพชวนมึงไปงานวันเกิด แล้วก็เรื่องแต่งงานอะไรนั่น…”

 ไอ้แมคสารภาพเสียงแผ่วแต่น่าแปลกที่ผมได้ยินทุกประโยคของมันชัดแจ้งเหมือนมันมาตะคอกอยู่ข้างหู

   “ฮ่าฮ่า…มึงพูดเล่นได้โคตรเก่งเลย แต่กูก็บอกแล้วว่ากูรู้แต่แรกว่ามึงพูดเล่น ที่กูทำเป็นเล่นด้วยกับมึงก็เพราะเห็นว่ามันสนุกดีเท่านั้นแหละ…ฮ่าฮ่า…แล้วมันก็สนุกจริงๆด้วย กูได้ไปเป็นเลขาฯของหมาไอ้ภพเชียวนะ…ฮ่าฮ่า”

ผมไม่รู้ว่าตัวเองหัวเราะออกไปได้ยังไง รู้แต่ตอนนี้เหมือนร่างกายทุกส่วน เส้นประสาททุกเส้นจะปิดการรับรู้เรื่องอื่นๆไปหมดแล้ว มันชา มันด้าน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างตีแสกหน้าดังตึง!

   “มึง…ไม่โกรธกูจริงๆเหรอ?”

   “ไม่โกรธจริง ฮ่าฮ่า” ทุกประโยคที่พูดออกไป ทำไมต้องมีเสียงหัวเราะตามหลังด้วยก็ไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปแล้ว ทำไมยังหัวเราะได้ทั้งที่เพื่อนสองคนไม่มีใครหัวเราะเลยสักนิด

    “แล้วนี่ไอ้ภพรู้เปล่าวะว่ามึงเอาชื่อมันมาหากิน” ผมถามแต่น้ำเสียงยังเจือแววหัวเราะ ทั้งที่หัวใจแกว่งไปแกว่งมา

   “รู้…เอ่อ…หลังจากมึงมาบอกว่ามันชวนมึงไปงานวันเกิดแม่มัน กูก็เลยแวะไปหามัน แล้วก็เล่าให้มันฟังเรื่องที่กูปากพล่อย…ติ๋ม…กูขอโทษ…” ไอ้แมคพูดด้วยสีหน้าที่ดูเสียใจจริงๆ ผมดูออก มันไม่ได้ตั้งใจปากพล่อยพูดออกไปแบบนั้น แต่พอพูดออกมาแล้วแล้วทุกอย่างเป็นไปตามคำพูดของมัน ทุกอย่างก็เลยยิ่งเลยเถิด

   “แล้วมึงล่ะ ตุล รู้เรื่องนี้เปล่าวะ? กูว่ามึงไม่รู้ชัวร์เลย มีแต่กูเนี่ย ฉลาดกว่าใครพวก รู้ตั้งแต่แรกแล้ว…” ผมหันไปถามไอ้ตุล แถมรอยยิ้มไปให้มันเต็มหน้า แต่ไอ้ตุลนั่งเงียบ มันมองหน้าผม มองด้วยสายตาอย่างที่ทำเอารอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผมเหือดแห้ง

   “มึงอย่ายิ้มอย่าหัวเราะ ทั้งๆที่มึงกำลังรู้สึกแย่ไอ้ติ๋ม…มึงไม่โกรธไอ้แมคมันจริงๆเหรอ ขนาดกูไม่ได้ถูกหลอก กูยังโกรธมันเลย…” ไอ้ตุลพูดเสียงเรียบและนิ่งมาก แต่ผมก็ยังยิ้มให้มันได้แล้วตบไหล่มันแรงๆ

   “เฮ้ย! เพื่อนกันน่ะมึง แล้วคบกันมาตั้งนาน แหม…จะไม่รู้เชียวเหรอวะว่าไอ้แมคปากมันเป็นแบบไหน ไม่เอาหน่าไอ้ตุล!...กูไม่โกรธ แล้วมึงจะมาโกรธมันทำไม ฮ่าฮ่า…แล้วกูก็บอกแล้วไงว่ากูไม่ได้ถูกหลอก แค่ไอ้แมคอ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่มันแล้ว ตั้งแต่มันพูดคำแรกกูก็รู้ว่ามันปากพล่อยไปเรื่อย…ไอ้แมคทำอะไรเคยเนียนที่ไหนเล่า…” ผมพูดแล้วตบด้วยเสียงหัวเราะอีกยก ก่อนจะคว้าเป้มาสะพาย

   “เดี๋ยวกูต้องรีบไปดูแลไอ้หนมจีบก่อนแหละ…เห็นมั้ยล่ะ คำพูดพล่อยๆของไอ้แมคก็ทำให้กูได้รู้จักหมาของไอ้ภพนะ เพราะงั้นพวกมึงไม่ต้องคิดมาก กูบอกแล้ว…กูไม่ได้ถูกหลอก…” ผมย้ำเหมือนกำลังหลอกตัวเองว่าผู้ชายฉลาดๆอย่างคุณชายติ่มซำคนนี้ไม่เคยถูกหลอกเรื่องอะไรทั้งสิ้น

   ผมยกมือโบกลาเพื่อนสองคนที่ยังนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะม้าหิน ไอ้แมคหน้าสลด ในขณะที่ไอ้ตุลหน้าเครียด…มีแต่ผมคนเดียว…มีผมคนเดียวที่ยิ้มให้พวกมัน…ก่อนจะหมุนตัวเดินจากพวกมันมา…รอยยิ้มบนหน้าจางหายอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากที่เคยฉีกยิ้มและส่งเสียงหัวเราะเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นถูกขบกัดด้วยฟันคมๆ…รสเลือดเค็มปร่าละลายเข้ามาในปาก แต่…ผมกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย…

   …ไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ…


…………………
   ผมไม่ได้ไปเป็นเลขาฯไอ้ขนมจีบ เพราะเมื่อวานไอ้ภพก็สั่งแล้วว่ามันจะพาหมาสุดที่รักของมันไปให้หมอเช็คสุขภาพ แต่เรื่องนี้เพื่อนสองตัวนั่นไม่รู้ ผมก็เลยเอาเรื่องไอ้ขนมจีบมาอ้างเพื่อปลีกตัวออกมาจากพวกมัน โหนรถเมล์กลับบ้าน…คฤหาสน์หลังงามที่…มีคุณนายนวลพรรณแสตนด์บายในห้องครัว 24 ชั่วโมง

   “แม่…” แม่กำลังยืนหั่นอะไรสักอย่าง ผมไม่ทันเห็นเพราะเดินเข้าไปกอดแม่จากทางด้านหลังแล้วก็ซุกหน้าลงกับไหล่

   “มาเงียบๆตกใจหมด ติ่มซำ…” แม่หันมาพูด แต่ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง

   “ติ่มซำ…” แม่เรียกชื่อผม แล้วลูบหัวผมเบาๆ…วินาทีนั้นที่มือของแม่แตะลงกับหัวของผม มันเหมือนความรู้สึกและประสาทสัมผัสทั้งหมดกลับมา…จากฤทธิ์ชาและด้านกลับกลายเป็นเจ็บและปวด…จากความเย็นชืดในอกกลายเป็นหัวใจที่มีเลือดเนื้อและสามารถรับรู้ความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง…

   …เจ็บ…เจ็บที่ใจ…เจ็บเพราะไม่คิดว่าจะถูกเพื่อนที่สนิทที่สุดหลอกเล่นเอาแบบนี้…คะนองปากงั้นเหรอ ปากพล่อยงั้นเหรอ…ความรู้สึกของคนเราถูกล้อเล่นด้วยคำพูดจำพวกนี้ได้ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ…

   “แม่…หิวจังแม่…ติ่มซำหิว…” ผมพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น พยายามพูดเรื่องทั่วๆไปที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

   “กินอะไรล่ะ แม่ซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมา ส่วนนี่บวบ แม่จะทำผัดบวบตอนเย็น”

   “กินอะไรก็ได้ อยากกินข้าวกับแม่…” กินข้าวกับแม่แล้วสนุก…คุยกับแม่ก็สนุก แม่ไม่เคยหลอกอะไร กับข้าวของแม่ก็อร่อย…แถมฟรีอีกต่างหาก…อยากกินอะไรก็ได้กิน…ดีจะตาย…อยู่กับแม่แล้วดีจะตาย…

   “อยากอยู่กับแม่…ไม่อยากไปไหน…”

   “พูดเป็นเด็กๆน่ะติ่มซำ…เราโตแล้ว เราก็ต้องไปนั่นมานี่ เจอคนนั้นเจอคนนี้…จะมาอยู่กับแม่อย่างเดียวได้ยังไง…”

   “อยากอยู่กับแม่…” ผมย้ำอีกครั้ง แต่น้ำเสียงเบาหวิวเพราะหัวใจเจ็บจนพูดไม่ออก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ผมนั่งกับเพื่อนสองคนแล้วก็เอาแต่หัวเราะไม่หยุด…หัวเราะเพื่อจะบอกใครต่อใครและบอกตัวเองว่าผมไม่ได้ถูกหลอก…ไม่ได้ถูกใครหลอก…

   “ติ่มซำ…ถ้าอยู่กับแม่ เราก็ไม่โตน่ะสิ ออกไปอยู่กับคนอื่น ไปเรียนรู้คนอื่น เราจะได้ฝึกตัวเอง…”

   “ฝึกไม่ให้เชื่อใครง่ายๆใช่มั้ยแม่…” ยิ่งพูดเรื่องนี้ผมก็ยิ่งเจ็บ จะโกรธไอ้แมคก็โกรธไม่ได้เต็มที่เพราะมันเป็นเพื่อนที่ดี ดีพอๆกับนิสัยปากไม่มีหูรูดของมัน หรือจะโกรธไอ้ภพ มันก็ไม่ใช่คนผิด…ถ้าจะโกรธใครสักคน ผมควรโกรธตัวเอง…เพราะผมโง่เอง ผมบ้าเอง…

   “ติ่มซำถูกหลอกมาเหรอ?” แม่หันมาถามผมเต็มตัว ผมได้แต่ก้มหน้าแล้วพยักหน้ารับเบาๆ ไม่อยากให้แม่เห็นสีหน้าผมตอนนี้เลย มันจะรู้สึกแย่แค่ไหนนะ? หน้าผมตอนนี้จะเรียกว่าเป็นลูกชายสุดหล่อของคุณนวลพรรณได้รึเปล่า

   “ติ่มซำ!!” เสียงแม่ดังลั่น ทำเอาผมที่กำลังเศร้าถึงกับสะดุ้งโหยง

   “…เราถูกใครหลอก!! มิจฉาชีพรึเปล่า?!! มันโทร.มาหลอกให้เราโอนตังค์ใช่มั้ย!! นี่เสียไปเท่าไหร่!! โอ๊ย!! แม่จะเป็นลม!! น่าตีนัก! เวลาบอกให้ดูข่าวอ่านข่าวก็ไม่รู้จักดู!! เขาออกข่าวกันโครมๆว่าให้ระวังพวกโทร.มาหลอกโอนตังค์!!! ลูกคนนี้!! ให้มันได้อย่างนี้เถอะ!! เงินทองสมัยนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆนะ!! ฮึ้ย!! ว่ายังไง! เราถูกหลอกให้โอนไปเท่าไหร่ แล้วจำเลขบัญชีมันได้รึเปล่า?!!”

   “แม่…” ผมได้แต่ครางเรียกหญิงตรงหน้าที่กำลังฟึดฟัดไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด

   “พูดมาสิ!! จะอมพะนำทำไม!! สรุปว่ามันหลอกเงินไปเท่าไหร่ ต่อแต่นี้ไปเลิกใช้ ATM เลยนะ ตอนจะทำบัตรแม่ก็บอกแล้วบอกอีกว่าของแบบนี้มันดาบสองคม!! สะดวกน่ะใช่ แล้วเป็นยังไงล่ะ! ต่อแต่นี้เวลาจะใช้เงินก็มาขอแม่อย่างเดียวเลย! ไม่ต้องไปกดบัตรกดอะไรแล้ว! จริงๆเลย! โตจะตายอยู่แล้วยังต้องให้แม่มาสอนเรื่องระวังตัวอีก!! โอ๊ย! ไม่ได้ดั่งใจ!!”

   …เอ่อ…รู้สึกว่าแม่จะเข้าใจผิด แหะๆ…

…………………

   เกือบจะเศร้า แต่มาเจอมุขคุณแม่เรื่องมิจฉาชีพหลอกโอนตังค์เข้าไป เล่นเอาผมเศร้าไม่ออก แถมต้องเปลืองน้ำลายไปอีกหลายถังอธิบายให้แม่เข้าใจว่าแค่ถูกเพื่อนหลอก ไม่ได้ถูกหลอกให้โอนตังค์ซะหน่อย…เงินทองน่ะยังอยู่ครบ แต่หัวใจกับความเชื่อใจเนี่ยสิ…

   ‘อ้าว…ก็แม่ไม่รู้…สรุปแล้วคือติ่มซำไม่ได้ถูกหลอกโอนเงิน แต่ถูกเพื่อนหลอก…แล้ว…อย่างงี้ก็แสดงว่าเราไม่ได้ถูกผู้ชายชอบจริงๆน่ะสิ’ แม่ถามผมแบบนั้น ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับ

   ‘แล้วติ่มซำเสียใจเรื่องไหนมากกว่ากัน ระหว่างถูกแมคหลอก หรือว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ชอบติ่มซำจริงๆ บอกแม่มาตรงๆเถอะ ชะตาฟ้าลิขิตแล้ว แม่รับได้’ ตอนนั้นผมตอบแม่ไม่ได้ เอาแต่นั่งก้มหน้าเงียบปั้นข้าวเหนียวกินกับหมูปิ้งไปเรื่อยๆ แม่ไม่ได้ซักไซ้ให้ผมตอบ…ดีจริงๆ กินข้าวกับแม่แล้วมันดีอย่างนี้เอง…



ผมนอนหงายหลังผึ่งพุงอิ่มตื้อของตัวเองอยู่บนเตียงนอน ไม่รู้จะทำอะไร ปกติเวลาแบบนี้ต้องกำลังเที่ยวกับไอ้ตุลและไอ้แมค หรือไม่อย่างนั้นก็ไปเลี้ยงไอ้ขนมจีบ แต่ตอนนี้…ผมไม่รู้ว่าเวลาผมเจอพวกนั้นจะสนิทใจเหมือนเดิมรึเปล่า…แล้วจะไปเลี้ยงไอ้ขนมจีบได้อย่างเดิมเพื่อขัดหนี้ขัดดอกไอ้ภพโดยไม่รู้สึกอะไรได้มั้ย…

   …ในเมื่อ…ในเมื่อ…ผมกับไอ้ภพ…

   …เป็นแค่เจ้าหนี้ลูกหนี้ อย่างงี้ก็อ่อยไม่ได้แล้วน่ะซี่!!!...

   “ติ่มซำ เพื่อนมาหาน่ะ…” แม่เปิดประตูเข้ามาบอก ผมก็ได้แต่ผงกหัวขึ้นมาพยักหน้ารับ…สงสัยจะเป็นไอ้แมคกับไอ้ตุล ผมต้องหัวเราะให้พวกมันเห็นอีกเท่าไหร่วะเนี่ย! เฮ้อ พวกมึงจะมากันทำไมว้า…

   …………………….

   แต่…ผมทายผิด…คนมาหาไม่ใช่ไอ้ตุลกับไอ้แมคแต่เป็น…

   “หนมจีบบบบบบบ…” ผมร้องตาโต ก่อนจะอ้าแขนออกกว้าง ไอ้หมาตัวใหญ่ไม่สมชื่อกุ๊กกิ๊กอย่าง ‘ขนมจีบ’ วิ่งถลาเข้ามาหาทันที

   “มาไงเนี่ย…หือ?...” ผมถามมันแล้วเอามือเกาคอไอ้ขนมจีบ ไอ้นี่ก็หมาอารมณ์ดี เงยหน้าโชว์คอให้ผมเกาซะงั้น…สมกับที่กูเป็นเลขาฯมึงเลยน้า…

   “แวะมาหาน่ะ ขนมจีบคิดถึงพี่ติ่มซำใช่มั้ย” เจ้าของไอ้ขนมจีบเดินเข้ามาแล้วลูบหัวมันอย่างรักใคร่

   ผมเงยหน้ามองไอ้ภพ สายตามันกับสายตาผมประสานกัน ก่อนที่มันจะโบ้ยหน้าไปยังโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านผม

   “ไปนั่งคุยกันหน่อยสิ…ปล่อยขนมจีบมันวิ่งแถวนี้แหละ มันไม่ซนหรอก…”

แม่ผมไม่ได้ต้อนรับขับสู้เพื่อนลูกดีนักหรอกครับ ยิ่งเห็นว่าไอ้เพื่อนคนนี้สะเออะเอาหมามาบ้านคนที่ไม่เลี้ยงหมาอย่างบ้านผม แม่ก็เลยบอกให้มันรอที่สนามหน้าบ้าน

   ผมก้มลงมองหมาแสนน่าร้ากกกก…ตอนนี้ไอ้ขนมจีบดูจะกำลังสุขีอยู่กับการเอาเท้าหน้าเขี่ยพื้นดินพื้นหญ้าบ้านผม ผมก็เลยปล่อยมันเอาไว้แบบนั้นแล้วหมุนตัวเดินนำไอ้ภพไปที่โต๊ะม้าหิน

   “มีไรอ่ะ” ทรุดตัวลงนั่งแล้วถาม ไอ้ภพก็ทรุดตัวลงนั่งตามก่อนจะจ้องหน้าผม

นี่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ที่ผมเข้าใจว่ามันชอบผมแล้วล่ะก็ ผมคงคิดไปแล้วแหละว่ามันจ้องหน้าผมด้วยความรักความเสน่หา…แต่…ตอนนี้รู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดเป็นไปเพราะความปากพล่อยของไอ้แมคและจินตนาการสุดบรรเจิดของผมเอง…สงสัยตอนเด็กๆแม่จะให้กินนมผงอย่างดีมีเบต้าแครอทีน คลอโรฟีล คลอรีน อะไรพวกนั้นมากไปหน่อย สมองเลยฉลาดล้ำจินตนาการเกินหน้าเกินตาเป็นพิเศษ

   “ไอ้แมคมันมาหากู…” …ไอ้แมคไปหามัน? ไปหามันทำไม? ไอ้แมคควรจะมาหาผมสิ! มาง้องอนผม อ้อนวอนผม ไม่ใช่กระดิกหางไปหาไอ้ภพ…วู้!! เพื่อนแมคนี่มันไม่รู้เรื่องจริงๆ!!...

   “…มาร้องไห้หน้าแดงหูแดงไปหมด บอกว่ามึงรู้เรื่องที่มันกุหมดแล้ว…”

   …ก็มึงสารภาพออกมาหมดเองนี่หว่า…แล้วจะมาร้องไห้หาพระแสงอะไรของม้านนนนนน…

   “แล้วมันก็บอกว่า…มึงไม่โกรธมันเลยสักนิดเดียว…”

   “อ้าว…มันก็ควรจะดีใจแล้วดิ กูไม่โกรธแล้วมันจะไปร้องไห้กับมึงทำไม” ไอ้ภพถอนหายใจ ก่อนจะจ้องหน้าผม

   “มึงไม่โกรธมันจริงๆเหรอ ติ่มซำ”

   “ไม่โกรธ…ก็กูไม่ได้ถูกมันหลอกนี่หว่า…กูจะโกรธมันทำไม กูบอกมันแล้วว่ากูรู้แต่แรกว่ามันกุเรื่องขึ้นมา แล้วกูก็แค่เล่นด้วย…กูจะโกรธมันทำไม?”

 ไอ้ภพจ้องหน้าผมนิ่ง ผมที่เพิ่งถูกไอ้ตุลจ้องมากลับเหมือนจะไม่มีภูมิต้านทานเลยแม้แต่น้อย ตอนถูกไอ้ตุลจ้อง ผมยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น หัวเราะไปได้อย่างเนียนๆ แต่พอเป็นไอ้ภพจ้อง…ผมกลับ…ต้องหลบสายตามัน

   “หลบตากูทำไมติ่มซำ…”

   “ก็…ก็…ก็ตามึงดุ…” ผมได้แต่อ้อมแอ้มบอกออกไป ได้ยินเสียงไอ้ภพถอนหายใจเบาๆ

   “…ไอ้แมคบอกว่ามึงเอาแต่หัวเราะ แล้วก็ย้ำแต่ว่าตัวเองไม่ได้ถูกหลอก…กูรู้ว่ามึงพยายามทำตัวเข้มแข็ง แต่ว่า…เวลาแบบนี้มึงไม่จำเป็น…”

   “ไม่จำเป็นได้ยังไง?!!!...อึก!...” ผมโพล่งออกไปเหมือนอัดอั้น ก่อนจะรู้สึกตัว เลยต้องหมุนก้นนั่งหันหน้าออกไปที่สนามหญ้าเพื่อหนีสายตามัน เพราะไม่อยากให้มันเห็นความรู้สึกผมตอนนี้

   “ติ่มซำ…มึงรู้สึกยังไงทำไมไม่พูด มึงโกรธที่ถูกไอ้แมคหลอก ทำไมมึงไม่ชกมัน ไม่เตะมัน…มึงหัวเราะใส่หน้ามัน แล้วบอกคนทั้งโลกว่ามึงไม่ได้เป็นอะไร นี่น่ะเหรอทางออกที่ดีที่สุดน่ะ…”

   “แล้วจะให้กูทำยังไง? ให้กูชกมันเตะมันเพื่อเป็นการยอมรับงั้นเหรอว่าตัวเองถูกเพื่อนหลอกด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง…หึ! ‘ไอ้ภพมันชอบมึงนะ ติ่มซำ’ เรื่องบ้าๆพรรค์นี้ไอ้แมคก็ยังเอามาพูดเล่น…” ผมพูดเหมือนถามตัวเองว่าแล้วเรื่องบ้าๆพรรค์นี้ที่ไอ้แมคเอามาพูด ผมเก็บมาเชื่อทำไม

   “…มึงเองก็รู้แต่แรกแล้วนี่…ไอ้แมคบอกว่ามันสารภาพกับมึงตั้งแต่แรกๆว่ามันมาหลอกกู…มึงก็รวมหัวหลอกกูด้วยใช่มั้ยล่ะ…” ผมหันไปมองไอ้ภพ มันนิ่งเงียบ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

   “ถ้าอย่างนั้น คราวนี้กูก็คือคนผิดที่สุด…เพราะไอ้แมคมาบอกกูแต่แรก และกูควรจะทำทุกอย่างให้มึงเห็นอย่างชัดเจนว่ากูไม่ได้ชอบมึง ไม่ได้รักมึงแบบที่ไอ้แมคพูด…แต่กูก็ไม่ทำ…”    

“ติ่มซำ…มึงก็รู้…กูกับมึงไม่ได้สนิทกัน…เพื่อนก็คนละกลุ่ม วิชาก็ไม่ได้ลงเหมือนกัน เจอกันก็แค่ทักกันบ้างตามประสาเพื่อนร่วมคณะ แต่ว่า…กูก็เอ็นดูมึงนะ…กูคิดว่ามึงเป็น…เพื่อนที่ดี เพื่อนที่น่าคบ ใครอยู่ใกล้มึงก็มีความสุข มึงอารมณ์ดี มึงนิสัยดี…แล้วพอกูรู้ว่ามึงถูกหลอก…กูก็…สงสารมึง…”

…สงสาร?...ความรู้สึกของมันคือความสงสารอย่างนั้นเหรอ… หัวใจผมเบาหวิวอย่างน่าประหลาดเพียงแค่คำสองพยางค์จากปากมัน ‘สงสาร’

ตอนนี้ไอ้ภพยิ้มกว้าง ในขณะที่ดวงตาเลื่อนมองออกไปยังสุนัขสุดที่รักของมันที่กำลังเดินย่ำไปมาบนพื้นดิน ในขณะที่ปากมันก็พูด

“…สงสาร…คนอย่างมึงที่ดูอารมณ์ดีมีความสุข 24 ชั่วโมง กูกลับต้องมานั่งสงสาร…กูเคยสงสัยนะว่าคนอย่างมึงจะมีความทุกข์อะไรกับใครได้มั้ย จนกระทั่ง…มาเจอเรื่องนี้…กูบอกตามตรงว่ากู…ไม่อยากให้มึงเสียใจเพราะมารู้ทีหลังว่าถูกเพื่อนสนิทหลอก กูก็เลย……” ไอ้ภพเว้นช่องว่างเอาไว้ให้เติมนานเป็นพิเศษ จนผมชักไม่มั่นใจว่ามันคิดจะพูดอะไร มันเงียบไปนาน ก่อนจะเบนสายตามามองที่ผม สายตาจริงจังทำเอาร่างทั้งร่างสั่นเฮือกขึ้นมา

“…ชอบมึงขึ้นมาจริงๆ…”

…ช…ชอ…ชอบ?...ชอบขึ้นมาจริงๆ…ชอบขึ้นมาจริงๆเหรอ?!!!!!...

“เพราะฉะนั้น…ตอนนี้…กูพูดได้เลยว่าไอ้แมค…พูดจริง…”

“กูชอบมึง ติ่มซำ”

…ตาผมเพิ่มขนาดเป็นไซส์จัมโบ้ในวินาทีเดียว โอ้ว ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!!...

[Dezair]

ไม่จบ! ไม่จบ! ใครคิดว่าไอ้คุณชายภพจะหยุดอยู่ที่แค่คำสารภาพรักที่หน้าบ้านผมแล้วมันจะลุกขึ้นเดินหนีไปด้วยความอายล่ะก็ ลืมได้เลยครับ เพราะไอ้หมอนี่มันเอื้อมมือมาดึงมือผมไปจับเอาไว้ แล้วพูดต่อ

“เลิกเสียใจเถอะนะ กูไม่อยากให้มึงเสียใจ…ไม่ว่าไอ้แมค ไอ้ตุล หรือใครจะว่ายังไง รู้เอาไว้ว่ากูชอบมึงจริงๆ…”

….อย่ากุมมือกูนานนนนนนน…กูยังไม่ได้ล้างมือเลย…เพื่อนพ้องผู้อ่านทั้งหลายอย่างคิดว่าผมเป็นชายสะดิ้งรักสะอาด แต่เพราะเมื่อกี้ผมเพิ่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้งมาหมาดๆ…แล้วการกินข้าวเหนียวตามสไตล์บ้านผมที่ต้องการสชาติอันกลมกล่อม เราเลยกินด้วยมือ…จริงๆแล้วมันยังมีคราบเหนียวติดมืออยู่นิดหน่อย แต่พอแห้งผมก็ถูๆจนหลุด ซึ่ง…ผมคิดว่ามันก็สะอาดในระดับหนึ่ง แต่ระดับหนึ่งระดับนั้นไม่ได้หมายความว่ามือผมจะถูกคนอื่นมาจับนี่หว่า!!!…

“มึง…เอ่อ…พูด…พูดอย่างเดียวก็ได้ ไม่ต้องจับมือกูหรอก…” คราวหน้านะคราวหน้า กูจะนวดตัวนวดมือมาให้พร้อมสำหรับมึงแตะต้องทีเดียวเชียว!

ผมค่อยๆดึงมือตัวเองออกมาจากมือมัน แลดูเป็นกุลบุรุษไทยที่แสนหวงเนื้อหวงตัว แต่มันหารู้ไม่…ว่าตั้งแต่กินข้าวเสร็จ ยังไม่ได้ล้างมือเลยอ่ะ…

ไอ้ภพดูเหมือนจะเก้อๆไปเหมือนกัน ที่ผมดึงมืออกจากมือมัน มันลุกขึ้นยืน แล้วเสยผมอย่างงุ่นง่านเล็กน้อย

“…เอ่อ…ถ้ายังไงกูกลับก่อนดีกว่า…มึงจะได้มีเวลาคิด…”

“เวลาคิด?” ผมทวนถามมัน

“ก็คิดว่ามึงจะตอบกูว่ายังไงเรื่องที่กูบอกว่าชอบมึงน่ะสิ…หรือมึงไม่ต้องคิด ตอบได้เลย?”

“อุ้ย! ต้องคิดๆ…ขอกูคิดสักวันสองวันนะ” …ความจริงคำตอบในใจก็มีหรอกครับ ผมไม่ใช่พวกไม่รู้ใจตัวเองนี่นา ไอ้ภพพูดตรงๆขนาดนั้น แต่ผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจเลย แถมยังดีใจด้วยซ้ำ คนประเภทไหนที่ดีใจเวลาถูกบอกรักบอกชอบเล่า? ถ้าไม่ใช่ว่ารู้สึกแบบเดียวกันน่ะ…

…แต่…ที่ต้องทำเป็นขอเวลานอกเพราะว่า…ผมยังไม่ได้เตรียมตัวน่ะครับ มันบอกชอบผมแล้ว แล้วถ้าผมบอกชอบมันตอบ เกิดมันขอจูบผมขึ้นมา…อ๊ะฮือ! กินข้าวเสร็จยังไม่ได้แปรงฟันเลยอ่ะ แถมข้าวเหนียวหมูปิ้งอีกต่างหาก (มนุษย์ปุถุชนทั้งหลายมันแปรงฟันกันอย่างมาก 2 ครั้งต่อวันทั้งนั้นแหละครับ ไม่มีใครเขาแปรงกันทุกมื้อหลังอาหารตามที่หมอฟันบอกหรอก แม้แต่หมอฟันเองก็เหอะ)…ดูเหมือนว่าทีหน้าทีหลัง ผมควรจะแปรงฟันเพื่อแสตนด์บายปากหอมน่าจูบซะแล้วล่ะ!...

“อือ งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน ขนมจีบ…” หมาแสนรู้วิ่งเข้ามาทันทีที่ชื่อมันถูกเรียก ผมมองไอ้ภพที่กำลังลูบหัวลูบหางหมาของมันแล้วได้แต่ยิ้มกับตัวเอง…มันดูเป็นคนอ่อนโยนมากครับ เวลามันเล่นกับสัตว์แบบนี้ สำเนียงเวลามันเรียกชื่อหมามันก็แสนจะไพเราะและเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดูมากมาย…

“ขนมจีบลาพี่ติ่มซำซะสิ วันนี้ต้องกลับแล้ว แล้วพรุ่งนี้พี่ติ่มซำถึงจะไปบ้านเรา…”

…ไปบ้านมัน?...ไป…เพื่อเป็น ‘เลขาฯ’ ให้หมาไอ้ภพ…นั่นสิ!! ผมลืมเรื่องหนี้ดอกเบี้ยบานนั่นอีกแล้ว!!

“เฮ้ย! ภพ…”

“…คือ…แล้วเรื่อง…หนี้ของกูอ่ะ” ประโยคด้านหลังเบาจนแทบกระซิบ เพราะกลัวว่าใครจะได้ยินเข้า

“หนี้?...อ้อ…สองแสนน่ะเหรอ”

“แสนเก้ากว่าๆ สองแสนที่ไหนล่ะ…” ไอ้ภพยิ้มมุมปาก แลดูเจ้าเล่ห์ร้ายมากกว่าจะยิ้มให้ผมด้วยความรักและเอ็นดู

“เอาเป็นว่ากูจะทบทวนอีกทีตอนที่ได้คำตอบจากปากมึงวันพรุ่งนี้…เพราะงั้น…เรื่องหนี้ขึ้นอยู่กับมึงแล้วล่ะติ่มซำ…”

แหม…พูดกันแบบนี้ก็คงจะมีคำตอบเดียวในใจกูเท่านั้นล่ะ!!! พ่อคุณชาย!!!

   “อ้อ…กูว่ามึงไปคุยกับไอ้แมคให้จบเรื่องดีกว่านะ…ไม่สงสารที่มันมานั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรกับกู ก็สงสารตัวมึงเองเถอะ…มึงรักเพื่อนแค่ไหน กูดูออก แล้วเพื่อนอย่างไอ้แมค มึงก็ตัดมันไม่ขาดหรอก ถ้ามึงปล่อยเรื่องเอาไว้แบบนี้ ก็จะเป็นตัวเองทั้งนั้นที่ไม่มีความสุข”

ไอ้ภพหันมาพูด ผมได้แต่ยิ้มบางให้กับมัน เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยากจะทำอะไรดี…ถ้าไปพบไอ้แมคแล้วจะพูดกับมันว่ายังไง…ถ้าไปพบไอ้แมคแล้วจะบอกมันยังไง…จะรับฟังคำขอโทษจากปากมันได้โดยสงบมั้ย จะเอ่ยปากให้อภัยมันหรือจะตัดเพื่อนกับมัน…

   …ตัดเพื่อน…สำหรับความผิดเรื่องปากพล่อยและพูดจาคะนองปากอย่างนั้นหรือ?...ทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่…ทำเรื่องไร้สาระให้กลายเป็นเรื่องที่ต้องเสียเพื่อนไปหนึ่งคน…ชีวิตคนเราจะมีเพื่อนสนิทสักคนมันง่ายเท่ากับการตัดเพื่อนออกไปจากชีวิตสักคนมั้ยนะ…

   “ไปมั้ย? ไปวันนี้…เดี๋ยวกูขับรถไปส่งบ้านมัน…”

   “รถมึง?” ผมย้อนถามไอ้ภพ มันยิ้ม

   “รถกู กูขับ และใบขับขี่กู…” …ไอ้ใบขับขี่มึงนี่แหละไม่น่าเชื่อถือที่สุด…

   “ไปเถอะ เดี๋ยวกูไปนั่งเป็นเพื่อนด้วย…” ผมมองหน้าไอ้ภพ มันยังยิ้มให้ผม ถ้าจะบอกว่านี่เป็นรอยยิ้มของมันที่ผมเห็นแล้วรู้สึกดีที่สุดก็คงจะใช่ ผมยิ้มตอบ แล้วก้าวขาไปหามัน

   “ไปก็ได้”

   ...ไปคุยกับไอ้แมคให้จบเรื่อง…ไปเพื่อตัวผมเอง เพื่อไอ้แมค และเพื่อมิตรภาพของผมกับไอ้แมค…ส่วนไอ้ภพ…ปากมันว่าจะไปนั่งเป็นเพื่อน แต่ด้วยจินตนาการอันล้ำเลิศของผม…ผมว่ามันจะไปประกาศตัวว่าเป็นแฟนผมต่อหน้าเพื่อนผมมากกว่า…แหม แหม แหม…กูรู้…

   ……………….

   ไอ้แมคร้องไห้สะอึกสะอื้น ทิชชู่หมดไปหลายม้วนนับตั้งแต่ผมไปปรากฏตัวที่หน้าบ้านมัน ผมสาบานว่าตั้งแต่คบหากับมันมา ไม่เคยเห็นมันร้องไห้มาก่อน จนกระทั่งวันนี้

…มันคงเข็ดไปอีกนาน…

   “กูขอโทษ ติ๋ม…กูขอโทษ…กูขอโทษ…” มันย้ำคำเดิมซ้ำๆ พูดไปคอตกไป น้ำตาไหลไป ผมที่ยืนมองมันเป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องเดินเข้าไปกอดไหล่มันเสียเอง

   “กูรู้แล้วว่ามึงขอโทษกู…กูเข้าใจแล้ว…” ผมพูดแล้วไอ้แมคก็ร้องไห้น้ำตาออกมาอีกถังใหญ่ๆ จนในที่สุด มันคงไม่มีน้ำตาเหลืออีกแล้ว มันถึงหยุดร้องแต่ก็ยังสะอื้นฮักเป็นเด็กๆ

   “มึงโกรธกูเถอะนะติ๋ม…โกรธกูเถอะ…” ไอ้แมคนี่ท่าจะบ้าจริงๆ มาขอกันแบบนี้ เดี๋ยวกูก็โกรธจริงๆหรอก…

   “กูไม่รู้ว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไงนะแมค มันเจ็บๆแบบมดกัด แล้วมันก็ชาๆ หน่วงๆ แต่ถ้าถามว่ากูโกรธมึงมั้ย กูบอกได้คำเดียวว่ากูไม่โกรธมึง…เพราะว่ามึงเป็นเพื่อนกู…” ไอ้แมคแบะปากจะร้องไห้อีก มันซุกหน้าลงกับไหล่ผม

   “มึงก็เป็นเพื่อนกู แต่กูทำกับมึงแบบนี้…ติ๋ม…กูขอโทษ…กูขอโทษ…”

   “มึงแค่หลอกกูว่าไอ้ภพชอบกูเฉยๆ ไม่ได้หลอกเงิน หลอกกูไปขาย หลอกให้กูลำบากอะไรนี่หว่า…แม่กูบอกว่าถ้าถูกเพื่อนหลอกตังค์ไปสิ ค่อยน่าเลิกคบ ไอ้เรื่องหลอกบ้องตื้นของมึงแค่นี้ ถือซะว่าเอนเตอร์เทนเพื่อนฝูง…”

   “แม่มึงพูดอย่างนั้นจริงๆเหรอวะ…” ไอ้แมคถามผมทั้งน้ำตา ผมก็ยิ้ม

“อือ…เพราะงั้นก็เลิกขอโทษได้แล้ว มึงขอโทษกูเยอะขนาดนี้ กูจะแบกคำขอโทษมึงกลับบ้านหมดมั้ยเนี่ย…”

   “ให้มันขอโทษเถอะติ๋ม…มันได้สำนึก” ไอ้ตุลพูด ผมเลยเหล่ไปมองมัน

   “แล้วมึงล่ะ…มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ด้วยรึเปล่า”

   “เฮ้ย! เปล่านะเว้ย! กูก็ถูกไอ้แมคหลอกเหมือนกัน!!”

   “แล้วมึงโกรธมันมั้ย” ผมถามอีก ตายังจ้องไอ้ตุล

   “ตอนที่มันสารภาพกับมึง กูก็โกรธล่ะ แต่พอมึงกลับบ้านไปแล้ว มันก็นั่งร้องไห้อย่างเดียว กูก็เลย…ถือซะว่ากูฝากมันซื้อลูกชิ้นปิ้ง แล้วก็ถูกมันหลอกว่าลูกชิ้นหมด แต่จริงๆแล้วมันกินเข้าไปเอง แล้วสุดท้ายก็ติดคอตัวเอง…แบบนั้นน่ะ…” …เอ่อ…เพื่อนตุล กูเหมือนจะเข้าใจอยู่นะ นี่มึงเปรียบเปรยอยู่ใช่มั้ย…ทำนองว่ากรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมสนองรึเปล่า…

   “ไอ้ตุลแม่งพูดจาเข้าใจยาก…” แมคบ่นแล้วสูดน้ำมูกเป็นระยะ ผมยิ้มให้มัน แล้วเอื้อมแขนอีกข้างไปกอดคอไอ้ตุลเอาไว้

…คนเราจะมีเพื่อนสนิทสักกี่คนในชีวิตกัน แล้วพอมีเพื่อนสนิทสักคน มีคนที่รู้จักเราดี มีคนที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข…เราก็ควรจะรักษาเขาเอาไว้ให้นานที่สุดไม่ใช่หรือครับ อะไรที่ผ่อนได้ก็ผ่อน อภัยได้ก็อภัย…วันนี้ผมยังไม่สนิทใจกับไอ้แมคก็จริง…แต่ผมเชื่อในตัวเอง เชื่อในตัวมัน และเชื่อในมิตรภาพของเรา…วันนึงข้างหน้า…เราจะเป็นเหมือนเดิม…

   “มึงก็พูดปากไม่มีหูรูดแหละว้า” ผมบ่นใส่ ไอ้แมคหน้าสลดไปนิดนึง แล้วอ้อมแอ้ม

   “กูขอโทษ”

   “ขอโทษกูแล้วต้องไปขอบคุณไอ้ภพด้วยนะ มันบอกให้กูมาหามึงที่นี่…” พวกผมสามคนหันไปมองไอ้ภพที่ยืนเป็นสักขีพยานในมิตรภาพระหว่างผองเพื่อนมานาน

   “ขอบใจว่ะภพ…”

   “ไม่เป็นไร…กูก็ต้องขอบใจมึงเหมือนกัน…” …ฮั่นแน่…จะขอบใจที่ไอ้แมคทำให้มึงกะกูมาพบรักกันใช่มั้ยล่ะ…

   “…ถ้ามึงไม่ช่วยกูโกง ส่งซิกบอกไพ่ในมือติ่มซำให้กูรู้ กูคงไม่ชนะมันทุกตาหรอก แล้วกูก็คงไม่ได้เป็นเจ้าหนี้มันตั้งสองแสน…”

   …อะไรนะ?...ส่งซิกบอกไพ่ในมือ…ใครส่งซิกให้ใคร?!...

   ผมหันขวับไปมองไอ้แมค ที่ตอนนี้ไม่มีน้ำตาไหลสักเม็ด มีแต่เหงื่อผุดเต็มหน้าเลยนะเพื่อนร้ากกกกกก!!!...

   “นี่มึง…ที่กูแพ้พนันไอ้ภพตอนนั้นทุกตาเป็นเพราะมึงงั้นเหรอ?!!!”

   “ก…กูแค่…กูแค่ทำตามที่ไอ้ตุลเสนอ!! มันบอกว่ามึงชนะทุกทีเวลาเล่นไพ่ น่าจะมีใครสักคนชนะมึงบ้าง…กูก็เลย…เอ่อ…กูก็เลย…จัดให้…” มิน่า!! ขาไพ่ขั้นเทพแบบติ่มซำคนนี้ถึงแพ้ไอ้ภพรวดในสงครามดอกจิกคราวนั้น!! แล้วที่ไพ่ในมือกูขึ้นแต่ดอกจิกก็เป็นเพราะมึงด้วยใช่มั้ย?!!!!

   “คราวนี้กูไม่ได้โกหกมึงนะติ๋ม กูแค่แกล้งมึงเฉยๆ…แม่มึงบอกเองนี่หว่า ว่าถูกเพื่อนหลอก ถูกเพื่อนแกล้งแค่นี้ให้ถือว่าเป็นการเอนเตอร์เทนเพื่อนฝูง…” ไอ้แมคพูดเสียงรัวเร็ว แต่ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว…หลอกกูยังพอว่า แต่ทำให้ขาไพ่ขั้นเทพอย่างกูตกจากสวรรค์เพราะแพ้ไพ่ไอ้ภพทุกตาแบบนั้นมันสุดแสนจะน่าเจ็บใจ…ฮึ๋ย!!! มึงงงงงงงง  ไอ้แมค!!!!!

   “มึงงงงงงง!!!...หึ!!!!” ผมสะบัดหน้าหนีมันคอแทบหัก อารมณ์งอนพุ่งทะลุปรอทในเสี้ยววินาที

   “ต…ติ๋ม…มึงงอนกูเหรอ”

   “งอนโว้ย!!! หนี้สองแสนที่กูติดไอ้ภพ มึงกับไอ้ตุลต้องหาเงินมาใช้มันแทน!! ส่วนมึง! ไอ้ภพ!!!...” ผมชี้หน้าเพื่อนสองตัวก่อนจะตวัดสายตามาจิกไอ้ภพที่เผยความลับในโลกใบนี้ให้ผมรับรู้

   “…มึงกับกูมาเล่นไพ่กันอีกตา กูจะไม่ยอมเป็นแฟนกับมึง จนกว่ากูจะได้รู้ว่าระหว่างกูกับมึง ใครกันแน่ที่เป็นขาไพ่ขั้นเทพ!!!!! โว้ยยยยยยยยย!!!” เสียงตะโกนของผมดังลั่นบ้านอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด!!! เดี๋ยวผมคงต้องขอตัวจากท่านผู้อ่านทั้งหลายไปทดสอบความเป็นขาไพ่ขั้นเทพของผมกับไอ้ภพก่อนล่ะครับ! ถ้าไม่ได้รู้ความจริงวันนี้ ผมไม่ยอม!!!

   …ส่วนไอ้เพื่อนเวรสองตัวนั่น! มิตรภาพหอยหลอดอะไรผมไม่สนอีกแล้ว!!! ไปหาเงินมาใช้หนี้ไอ้ภพแทนกูเดี๋ยวนี้เลย!!!!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!...

……………….

   หนี้จบลงไปแล้วอย่างสวยงาม ด้วยการถ่ายโอนจากผมไปยังมือไอ้เพื่อนเวรๆอย่างไอ้แมคและไอ้ตุล ผมไม่รู้ว่าพวกมันไปส่งซิกส่งแซกอะไรขอลดหย่อนหนี้กับไอ้ภพมั้ย เพราะผมไม่สนใจ ตอนนี้ก็ยังงอนมันอยู่นิดหน่อย แต่มันสองตัวก็ขยันเอาน้ำเอาขนม(ฟรีๆ) มาล่อผมเรื่อย ผมก็เลยหายงอนมันเร็ว…แหะๆ

   ส่วนผมกับไอ้ภพ…เอ่อ…ตอนนี้ผมกลายเป็นแขกประจำบ้านไอ้ภพไปแล้วนะครับ ไม่ใช่เป็นเลขาฯให้ไอ้ขนมจีบหรอก แต่เป็น ‘ขาไพ่’ ให้ไอ้ภพต่างหาก

   “ที่กูแพ้ เพราะว่ากูอยากให้มึงรู้สึกว่ามึงเหนือกว่ากูบ้าง…” ไอ้ภพบอกผมตอนที่มันแพ้ผมเป็นตาที่ 41 ติดต่อกัน…ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้แล้วมั้ง ว่าใครได้ตำแหน่งขาไพ่ขั้นเทพ หึๆ

   “มึงเล่นไม่เก่งเองมากกว่า เรื่องไพ่เนี่ยมันต้องทั้งฝีมือ ทั้งดวงด้วยเว้ย” ผมโอ่เล็กน้อย ทำเอาไอ้ภพยิ้ม

   “งั้นแสดงว่ามึงทั้งเก่ง ทั้งดวงดีงั้นสิ?” มันย้อนถามผม ผมก็เลยยืดอกขึ้นมาอีกคราวนี้จากรอยยิ้มของไอ้ภพกลายเป็นเสียงหัวเราะ

   “หัวเราะอะไรวะ?”

   “ก็หัวเราะเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้แฟนที่ทั้งเก่งทั้งดวงดีน่ะสิ…” อุ๊ย! มาชมอะไรกันต่อหน้าแบบนี้ล่ะ…แหม…ไอ้ภพอ่ะ!!...

   จากที่เรานั่งกันอยู่คนละมุมเพื่อเล่นไพ่กัน ตอนนี้กลายเป็นไอ้ภพขยับเข้ามานั่งข้างๆผมแล้ว แอบอายนิดหน่อยเพราะผมเพิ่งจะมาสำนึกได้ตอนนี้ว่าเราอยู่กันสองคนในที่รโหฐาน…โชคดีนะเนี่ยที่เมื่อวานทั้งบำรุงเส้นผมจากโคนจรดปลาย ทั้งทาครีมบำรุงผิว แล้วตอนก่อนจะมานี่ก็แปรงฟันมาแล้วเรียบร้อย…เพราะฉะนั้น…แฮ่ม…’เอาเลย’…

   ไอ้ภพก้มหน้ามันลงมาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้แหละครับที่หัวใจเต้นไม่ส่ำเขาเป็นกันยังไง ผมก็ได้เรียนรู้ มือผมที่วางแหมะอยู่ข้างลำตัวเริ่มกำเข้าหากันอย่างตื่นเต้น…จูบแรกเชียวนะเฟ้ย! จูบแรก…



   ปึ้ก!!!...

   “โอ๊ย!! ทำอะไรของมึงวะ!!” อารมณ์โรแมนติกล่มกะทันหันเพราะไอ้ภพทำอะไรสักอย่างกับหน้าผากผมจนเจ็บจี๊ด!!

   “หน้ามึงนี่มันน่าแกล้งจริงๆ ติ่มซำ…นอกจากกูจะมีแฟนทั้งเก่งทั้งดวงดีแล้ว กูยังมีแฟนน่าแกล้งด้วยนะเนี่ย” แล้วไอ้ภพก็หัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะลุกขึ้นเดินหัวเราะเข้าห้องน้ำไปแบบที่ทำเอาผมอ้าปากค้างมองตามด้วยความเจ็บใจ

   …ไอ้!!! หน้าอย่างกูไม่ได้ยอมให้ใครใกล้ชิดง่ายๆนะโว้ย!! กูอุตส่าห์บำรุงทุกอย่างมาอย่างดี มึงทำแค่ดีดหน้าผากกูเนี่ยนะ!!!!!...

   “ติ่มซำ มึงเก็บไพ่เข้ากล่องด้วย เดี๋ยวไปกินบะหมี่กัน” ไอ้ภพตะโกนออกมานอกห้องน้ำ ทำเอาผมชักเดือดตุบๆ รวบไพ่เข้ามาเป็นสำรับอย่างอัดอั้น

   “คอยดูนะมึง กูจะสั่งให้บะหมี่ให้มึงหมดตัวไปเลย!!!! แฟนบ้าแฟนบออะไรวะ!! พากินแต่บะหมี่!! ด๋อย!! กูรู้นะว่าเพราะแถวนั้นมันจอดรถง่าย! มึงเลยพากูไปบ่อย กูไม่น่าหลงมาเป็นแฟนมึงเลยจริงๆ เซ็งโว้ย!!”

   …แต่โวยไปก็เท่านั้น สุดท้ายก็ได้ไอ้คุณชายณภพมาเป็นแฟนเคียงคู่ชู้ชื้นกินแต่บะหมี่ข้างถนนไปแล้วเรียบร้อยโรงเรียนดอกจิก…ผมรู้แหละว่าเรื่องคราวนี้ใครผิด... ไม่ใช่ผม(ที่โง่เชื่อคำพูดไอ้แมค) ไม่ใช่ไอ้ตุล(ที่เป็นต้นคิดเรื่องอยากให้ผมแพ้พนัน) ไม่ใช่ไอ้แมค(ที่ทำความเลวเอาไว้ทุกอย่าง) และไม่ใช่ไอ้ภพ(คนที่ทำเนียนกับเรื่องที่เกิดขึ้น)

   …แต่เป็น…

   …นังดอกจิก!!! ไพ่สัญลักษณ์อุจาดตาที่สุดนับตั้งแต่ขาไพ่ขั้นเทพอย่างผมอุแว้ออกมาลืมตาดูโลก!!!ฮึ้ย!!!...

   

FIN

แหะๆ จบแหละ จบแล้วววววววว ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ กำลังใจ และทุกการติดตามมากๆนะคะ

เรื่องสั้นเรื่องต่อไป ถ้าไม่มีอะไรพลาด จะมาลงหลังจากนี้อีก 2 สัปดาห์ ในกระทู้เดิมน้า อิอิ

ซึ่ง...ตอนนี้ยังไม่ได้พิมพ์สักตัวเลยอ่ะ ฮ่าฮ่า (ขยันมากมายยยยยย)

แล้วเจอกันน้าาาาาา เรื่องสั้นเรื่องต่อไป ==> "ยังไม่ได้คิดชื่ออ่ะ กรี๊ดดดดดดดด"

[knightofbabylon]

จบแล้ว อร๊ายยยยยย มีตอนพิเศษมั้ยอะ

เพื่อนแมคเกือบแล้วมั้ยล่ะ สงสารติ่มซำนะ
แต่ดีแล้วล่ะที่ไม่โกรธ เพื่อนแท้หายากจริงๆ
อย่าทำอีกล่ะแมค


ส่วนตุลนี่มาเหนือกว่าจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ ที่แท้ก็ความคิดตุลนี่เอง


คุณณภพขาาาาาาาา..สวีทกว่านี้อีกซักสเต็ปสองสเต็ปได้บ่? 




 

[pppp]

อ้าา สงสารติ่มซำนะ
แบบว่าน้องเชื่อคนง่าย ยิ่งเป็นเพื่อนยิ่งเชื่อ
เป็นเรา ยิ่งเชื่อไปแล้ว เพื่อนมาสารภาพอย่างงี้เราคงอึ้ง
เหมือนเราเป็นตัวตลกเนอะ

ส่วนภพ เจ้าเล่ห์นะเนี่ย เบื้องหลังราชาไพ่ มันเจ้าเล่ห์ได้อีกอ่ะ
อย่าแกล้งน้องติ่มซำเยอะนะ คนนี้ ลิมิเต็ด อิดิชั่น หาที่อื่นไม่ได้แล้วนะ

[คนริมคลอง]

และแล้วดอกจิกก็จบลงอย่างสวยงาม

รอตำนานรักดอก....ต่อไป (จะเป็นดอกอะไรน้า)

เป็นกำลังใจให้ครับ  (+1)

[fffx]

ฮ่าๆๆ สุดท้ายก็มาเป็นแฟนกันจนได้ เอิกกกก
ติมซำฮาเท่าโลก เลยแอบคิดว่าถ้าติ่มซำมาเจอ
กับพี่เสือ ตำนานรักดอกบัวจะเป็นไง กร๊ากกก
รอเรื่องต่อไปนะคะ ดอกอะไรดี ฮ่าๆๆๆ

[kazhiki]

น่ารักมากๆ ขอบคุณมากๆนะคะ

[roseen]

ว่าแล้วน้องติ๋มต้องโดนเพื่อนหลอก

เพื่อนแบบนี้

[sam3sam]

ติ่มซำจ้องแต่จะให้ภพลวนลาม
ไหนบอกว่าตัวเองเป็นกุลบุรุษไทยไงจ๊ะ
แอบอยากให้ภพลวนลามติ่มซำเยอะๆเหมือนกันนะเนี่ย
จะมีตอนพิเศษเหมือนคู่แยมกะพี่เสือป่าวน้อ
 

[PandP]

ต่อไปเป็นดอกอะไรดี? รออ่านนะคะ

[โจ๊กกุ้ง]

รู้สึกว่าติ่มซำแอบแรดนะนี่ กร๊ากกกกก มีบำรุงผมอะไรด้วย
ตาภพน่าหมั่นไส้มาก ทำไมไม่จูบละยะ อิอิ

[fuku]

จบได้น่ารักมากค่ะ  อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจ
เก็บรายละเอียดเรื่องครบถ้วนมากๆ
ชอบความต๊องๆของติ่มซำและเพื่อนมากๆ
และขนมจีบที่มาน่ารักแย่งซีน

บวกไปโล้ด

[สมุนไพร]

ติ่มซำน่ารักกกก

[monoo]

น่ารักกกกก 555
ครอบครัว อย่างฮา

[minchy]

จริงๆ มันไม่ใช่แผนของคุณณภพแน่หรอ


ขอตอนพิเศษด้วยได้มั้ยคะ

[donutnoi]

 

รอเรื่องต่อไปค่ะ แต่ว่าภพน่าจะโชว์หวานหน่อยนะซักตอน 

[samsoon@doll]

อร๊างงงงงงงงงงงงงงงจบแล้ว ยังไม่ทันจะจูบกันเลยอ่ะ หุหุ

[NONSENSE]

เค้าทำกันเป็นขบวนการ
แง้วววๆๆๆๆ คันแค่วจัง

รอตอนพิเศษนะคะ