ตอนที่ 28 (ต่อ)
วันเดินทางมาถึง...รุ่งโรจน์เกี่ยงให้แสงทองเป็นคนอธิบาย..
“ไม่เห็นจะต้องอย่างนั้นเลย ลำบากเรา จะได้บุญรึ..ที่ใช้ก็ใช้ไป ที่ทำบุญจะทำเท่าไหร่ก็ทำไป”
“แต่นี่เรากำลังคิดจะเล่นเกมส์ประหยัดนะคะ จะได้เที่ยวสนุกด้วย”
“งั้นส่วนที่ดี้ต้องจ่ายเองอย่าเอาไปคิดด้วยนะคะ”
“ผมรู้ว่าคุณจ่ายได้ เราจ่ายได้คุณดี้ แต่เรากำลังจะเล่นเกมส์ประหยัดกันอยู่ ถ้าคุณไปกับเราแล้วคุณไม่ปฏิบัติตามเสียงของคนส่วนใหญ่ แล้วเราจะเดินทางด้วยกันอย่างไร เราแค่เล่นเกมส์ประหยัดค่าอาหารกับที่พักเท่านั้น รถเรือเรายังเอาสบายปลอดภัย จริง ๆ ถ้าจะให้สนุกมาก ๆ นะ เราต้องโบกรถไปถึงจะดี” รุ่งโรจน์เสียงแข็งขึ้น ส่งให้ดาราวดีหน้างอฉึ่ง
“งั้นดี้ไม่ไปด้วยหรอกคะ มันเกินไป”
“ตกลงทริปนี้คุณจะไปหรือไม่ไป” รุ่งโรจน์ถามเสียงเบาลงมานิด
“ไปเถอะครับคุณดี้..เราไม่ได้ประหยัดจนเกินขนาดหรอกครับ..แค่สมมุติเฉย ๆ ..และการที่เราทำแบบนี้เพื่อเป็นการฝึกระเบียบการใช้เงินของพวกเราด้วย อีกอย่างเราจะได้เข้าใจว่าการมีเงินจำกัดจำเขี่ยแล้วนึกอยากเที่ยวกับอยากทำบุญ ใจมันต้องผ่านกระบวนการอะไรบ้าง” สุริยาช่วยกระตุ้น เมื่อพูดจบ รีบมองไปทางอื่นด้วยไม่อยากสบตาเจ้าเล่ห์ของรุ่งโรจน์
“ก็ได้ค่ะ เกมส์ก็เกมส์”
แล้วรถซีอาร์วีคันสีดำก็แล่นออกจากนวนครในเวลาสายของวันพุธที่ 22 ธันวาคม 2547 วิ่งตามจุดมุ่งหมายที่ใจวางไว้..หาดทราย สายลม แสงแดด..เสียงเพลงกับการขับรถไปเรื่อย ๆ ผ่านร้านอาหาร ผลไม้ ไก่ย่าง ข้างถนนไปอย่างหน้าตาเฉย..
“หิวแล้วค่ะ อยากกินชมพู่สีแดง ๆ นั่นจัง..” ดาราวดีเอ่ยปาก
“เพิ่งจะห้าโมงเช้าเองนะครับ ใกล้เที่ยงก่อนค่อยแวะ”
รุ่งโรจน์พูดจบก็ยักคิ้วเจ้าเล่ห์ให้กับสุริยาซึ่งนั่งอยู่เบาะด้านหลัง สุริยาเคี้ยวหมากฝรั่งเมินสายตาไปข้างทาง พยายามที่จะไม่เห็นความสนุกกับการได้แกล้งคู่หมั้นของรุ่งโรจน์
หลังอาหารกลางวันกับร้านข้าวผัดริมถนนหัวหิน รุ่งโรจน์ก็ให้แสงทองเปลี่ยนขับ โดยตัวเองไปนั่งเบาะหลังคู่กับสุริยา ..แรกทีเดียวสุริยาจะขอมานั่งแทนที่ดาราวดี แต่รุ่งโรจน์บีบต้นแขนไว้และจ้องมาด้วยสายตาเขียวปั้ด
“ทำไมทั้งรถมีแค่เพลงพี่เบิร์ดหรือคะ..เห็นเปิดตั้งแต่ออกมาไม่จบสักที..” ดาราวดีเอ่ยขึ้น ส่งผลให้แสงทองหัวเราะกิ๊ก ๆ ไม่ตอบคำถามนั่นและทุกคนก็ร่วมใจกันเงียบ ปล่อยให้ดาราวดีนั่งฟังด้วยใบหน้าบึ้งตึงจนกระทั่งหญิงสาวอดใจไม่ไหว จนต้องกดปิด แล้วก็เอ่ยว่า
“เป็นการช่วยกันประหยัดน้ำมันค่ะ”
“แต่เครื่องเสียงมันกินไฟจากแบตนะครับ”
“แบตมันชาร์ตด้วยน้ำมันไม่ใช่หรือคะ”
รุ่งโรจน์ค่อย ๆ มานั่งกึ่งกลางเบาะแล้วบอกกับแสงทองว่าจะได้เห็นถนนหนทาง
“เปลี่ยนมานั่งข้างหน้าแทนดี้ก็ได้นี่คะ”
“ไม่หรอกครับ คุณดี้จะได้นั่งสบาย ๆ เห็นเมืองไทยเต็ม ๆ ตา” พูดไปมือข้างขวาของรุ่งโรจน์ก็โอบอยู่ที่ไหลของสุริยา...ที่นี้เจ้าตัวต้องค่อย ๆ แกะออกแต่เขาก็ยังยุ่มย่ามดึงมือซ้ายสุริยามาประสานบีบจนแน่น..เมื่อเห็นรูปการณ์เป็นดังนี้สุริยาจึงแกล้งพิงพนักและหลับลง จะได้ไม่เห็นสายตาของใคร ๆ ..
“คุณยะ ตกลงอุทยานแห่งชาติสามร้อยยอดกับเมืองประจวบจะแวะไหม..”
“เอาไว้ขากลับก็ได้ แต่วันนี้ต้องแวะที่บางสะพานนะ พระเจดีย์พุทธประกาศบนยอดเขานะครับ ผมอยากไปมานานแล้ว”
“ดูคุณอยากไปมานานแล้วเกือบทุกที่เลยนะครับ”
“ดับความอยากเสียได้เป็นดี..” สุริยายอมรับความจริง
“ได้ยินสุภาษิตบอกว่า อย่า อยู่ อย่าง อยาก แต่จริง ๆ วันนี้ไหน ๆ ก็ผ่านเมืองประจวบแล้ว แวะขับรถมองเมืองเขาสักหน่อยเถอะค่ะ...คนเราเอาแน่ไม่ได้ ขากลับเราอาจจะยุ่งเหยิงจนไม่ได้แวะเสียก็ได้..”
ค่ำคืนนั้นในเกมส์ประหยัดทำให้ทั้งสี่คนต้องพักในห้องเตียงคู่ซึ่งราคาสุดแสนประหยัดเช่นกัน..
“มันมากไปหรือเปล่า” ดาราวดีเริ่มไม่พอใจ
“คุณดี้ ประหยัดไปตั้งหกร้อยบาท คุณคิดดูซิครับ ถ้าเงินหกร้อยบาทเราเอาบริจาคเข้ากองทุนมูลนิธิอาหารเด็ก ๆ ผู้รับจะดีใจขนาดไหน ถ้าซื้อไข่ไก่ก็ได้สองร้อยฟองเลยมั้ง..” เรื่องปรับความรู้สึกของดาราวดีเห็นทีจะมีแต่รุ่งโรจน์เท่านั้น..ส่วนสุริยากับแสงทอง ได้แต่แอบขำกิ๊ก ๆ ในวงหน้า
“โอเคเพื่อไข่สองร้อยใบของเด็ก ๆ นะคะ..” ดาราวดีถือเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สบอารมณ์
“จะมากไปหรือเปล่า”
“ผมว่านี่มันยังน้อยนะ จริง ๆ อยากจะนอนกระท่อมเล็ก ๆ ริมทะเลด้วยซ้ำ คืนหนึ่งแค่ห้องละสองร้อยบาทเอง”
“นั่นมันก็เกินไปแล้วพี่..” แสงทองโอดครวญ
“แล้วใครเป็นคนคิดเกมส์..”
เย็นวันนั้นสุริยายอมรับว่าเป็นวันที่ตนมีความสุขเหลือกำลัง..ด้วยพอพระอาทิตย์ยอแสง ทั้งสี่คนก็นุ่งกางเกงขาสั้นเสื้อยืดคอกลมตัวสีขาวล้วน ๆ ซึ่งรุ่งโรจน์ซื้อมาให้โดยอ้างว่าเป็นเสื้อทีม ออกมาเดินเล่นบนผืนทรายละเอียดมองออกไปเป็นเกลียวคลื่นสีขาวซัดน้ำทะเลสีครามเข้าหาฝั่ง..แสงทองกระโจนลงทะเลเป็นคนแรก สุริยาถัดมา ตามด้วยรุ่งโรจน์ จะอยู่บนชายหาดก็มีแต่ดาราวดีที่พยายามทาสารพัดครีมก่อนจะกระโจนตามไปเล่นหมาบ้าไล่ขับ...คือคนที่เป็นหมาบ้าก็จะต้องพยายามวิ่งไล่ตามจับคนอื่นให้ทำหน้าที่วิ่งไล่ขับคนอื่นแทนตนให้ได้..ด้วยเกมส์นี้ทำให้ดาราวดีสำลักน้ำไปหลายอึก และเกือบจะจมน้ำไปหลายครั้ง ดีแต่ว่ารุ่งโรจน์รีบกระโจนเข้าไปช่วย
สุริยาเห็นภาพต่าง ๆ ก็อดที่จะสะท้านในอกนิดหนึ่งไม่ได้ อย่างไรเสียวันข้างหน้าเขาก็ต้องอยู่เป็นคู่ผัวตัวเมียกัน เป็นคน คนเดียวกัน ส่วนตนเป็นเพียงคนอื่น การได้ออกมาอย่างนี้ ก็จะได้เป็นการเรียนรู้นิสัยใจคอของกันและกัน..ดาราวดีถึงแม้จะเจ้ายศเจ้าอย่างไปสักนิด แต่เรื่องของความมีน้ำใจต่อเพื่อนด้วยกันหญิงสาวมีไม่น้อยกว่ารุ่งโรจน์เลย อะไรก็ตามที่เจ้าหล่อนเป็นคนออกเงิน เจ้าหล่อนจะซื้อมาให้เผื่อคนอื่นด้วยเสมอ
“คิดอะไรหรือคุณยะ”...
“อยากไปถึงแหลมพรหมเทพไว ๆ อยากไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่นั่น..”
“คุณว่ามันแตกต่างกันรึ..”
“ไม่หรอก...ตกตรงไหนก็เหมือนกัน..ตรงที่คนนั่งดู แก่ลงอีกวันนะซิ”
“ถ้าพระอาทิตย์มันมีหลาย ๆ ดวงคงจะดีนะ..” รุ่งโรจน์ตั้งประเด็น..สุริยามองหน้า..
“อ้าว..มันจะได้ผลัดกันเข้ากะบ้างซิ ผมสงสารมันจังเลยนะคุณยะ คิดดูเถอะ ออกกะที่ประเทศไทย ต้องไปเข้ากะที่ยุโรปต่ออีก..เหนื่อยไหมน่ะ..”
“คร้าบเหนื่อย..”
“คุณคิดแปลก ๆ ได้ผมก็คิดแปลกได้....วิ่งแข่งกันไหม ..ใครจะไปถึงตรงนู้นก่อนกัน..”
ว่าแล้วรุ่งโรจน์ก็ตั้งท่าสตาร์ท สุริยาเห็นดังนั้นจึงทำตาม ..แล้วสองหนุ่มก็วิ่งแข่งกันไปที่ไกลตาสองสาว ซึ่งกว่าสุริยาจะรู้ตัวว่าถูกหลอก พระอาทิตย์ก็ลับหายไปจากแผ่นฟ้าเสียแล้ว
ท่ามกลางความมืดสลัวขณะเดินกลับมาที่บ้านพักริมทะเล..รุ่งโรจน์จึงขอจูงมือของสุริยาให้เดินเคียงกัน
“เวลาของเราเหลือน้อยลงแล้วนะคุณยะ ขอบคุณที่คุณทำให้ผมมีความสุข..”
อยากให้พระอาทิตย์ตกดินตอนสามทุ่มครึ่ง # ชอนตะวัน
สนพ.JFC-Books / จำนวนหน้า 450 / ราคาปก 414 บาท
แนวเรื่อง y(เกย์) + ศาสนา /เทคนิคการพิมพ์ ปริ้น ออน ดีมาน
ช่องทางจัดจำหน่าย จากผู้เีขียน-ผู้อ่าน ไม่ผ่านตัวแทนจัดจำหน่าย
ราคาขายบนเว็บ 350 บาท รวมค่าจัดส่ง
สอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม (กรณีจองและโอนเงิน) ที่ f_nakhon(แอด)hotmail.com พรุ่งนี้ลงตอนจบครับ เตรียมผ้าเช็ดหน้ากันไว้ด้วยนะ คริคริ