五
ทาคาอากิวางร่างที่เกาะเขาแน่นลงบนที่นั่งในรถลิมูซีนคันหรูอย่างเบามือ พอเข้ามานั่งเรียบร้อยก็หันไปบอกจุดหมายกับคนขับรถ หน้าต่างกระจกที่กั้นระหว่างที่นั่งคนขับกับห้องโดยสารด้านหลังก็ถูกปิดลงพร้อมกับม่านสีเข้มที่รูดเข้าหากัน ชายหนุ่มลูบที่แขนเรียวของไมโกะสาวอย่างแผ่วเบาและกระซิบถ้อยคำปลอบโยนที่ข้างหู
“เงยหน้าขึ้นมาให้ฉันดูหน่อยสิ” เสียงนุ่มกล่าวปลอบโยนพร้อมกับมือที่ค่อยๆแกะเครื่องประดับผมออก ฟูจิมัตสึรั้งมือของทาคาอากิไว้และเงยหน้าขึ้นสบตา แพขนตาที่ปัดมาสคาร่าจนเรียงตัวเป็นแผงกระพือเบาๆ ดวงตาสีอ่อนจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มนิ่ง
“ผมดีใจ... ที่ทาคาอากิซังมาทัน” สรรพนามแทนตัวที่มักจะใช้เวลาอยู่กันตามลำพังทำให้ทาคาอากิยิ้มได้เสมอ หนุ่มน้อยหน้าสวยชวนฝันคนนี้เป็นเหมือนดังภาพฝัน อิจิโกะมีสิ่งที่ทาคาอากิใฝ่หามาตลอด ความรู้สึกดีแบบที่บรรยายไม่ถูกเวลาได้อยู่ใกล้กันมันมากขึ้นทุกวัน
“เธอรู้ไหม ว่าฉันรีบแทบบ้า ประชุมเวรนั่นก็ไม่เสร็จเสียที ฉันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพียงแค่คิดว่าถ้าคนอื่นได้เธอไป” ทาคาอากิโอบประคองใบหน้าสวยนั้นมาใกล้ เมื่อจ้องลึกลงไปในดวงตาสีอ่อนของอิจิโกะซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มีต่อตัวเขาก็ยิ่งหลงใหลในตัวอิจิโกะมากขึ้น
“ถ้าฉันไม่มีเงินทอง เธอจะเลือกฉันไหม?” ทาคาอากิตัดสินใจถามในสิ่งที่ติดค้างในความรู้สึกมานาน เขาไม่ได้เป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ไร้หัวใจ ทาคาอากิรู้ตัวดีว่าเขายังต้องการความรักความอ่อนโยนจากใครสักคน แม้เขาจะรู้สึกดีกับอิจิโกะมากเพียงใด แต่ถ้าอิจิโกะไม่ได้ดีกับเขาเพราะรักเขาจริงๆ เขาก็คงไม่ดีใจถ้าได้อิจิโกะมา
“คุณอย่าลืมนะ ตอนแรกผมไม่รู้เสียหน่อยว่าคุณจะรวยขนาดนั้น และต่อให้คุณเป็นแค่พนักงานกินเงินเดือนจนๆ ผมก็จะเลี้ยงคุณเอง” อิจิโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจนทาคาอากิเผลอขำออกมา
“คุณหัวเราะผมทำไมกัน นี่ผมพูดจริงนะ คิดว่าผมจะเลี้ยงคุณไม่ได้งั้นเหรอ”
“หึหึ เอาเถอะ เลี้ยงการเลี้ยงดูน่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ เธอแค่คอยพึ่งพิงฉันก็พอ” พอได้ยินที่ทาคาอากิพูดจบ อิจิโกะก็เงยหน้ามาสบตากับชายหนุ่ม คิ้วเรียวขมวดมุ่นบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์กรุ่นๆ
“ผมไม่ได้เห็นคุณเป็นแค่ที่พึ่งพิงนะ... คุณเป็นที่หมายของผมต่างหาก”
“นั่นสินะ เธอก็เป็นที่หมายของฉันเหมือนกันแหละ” ทาคาอากิคว้าร่างบางนั้นมากอดไว้แนบแน่น ความอิ่มเอมที่ได้รับนั้นมันช่างสุขล้นจนคิดว่าตัวเองจะต้องสำลักตายเสียแล้ว...
ภายในห้องแบบญี่ปุ่นที่มีแสงวูบไหวของเชิงเทียนติดผนังนั้นปรากฎร่างของคนสองคนที่อยู่ใกล้ชิดกัน ร่างบอบบางที่มีเพียงกิโมโนคลุมอยู่หมิ่นเหม่กำลังออกแรงที่ฝ่ามือบีบนวดไปตามร่างกายแข็งแกร่งเบื้องล่าง
“อืม...ตรงนั้นละอิจิโกะ” เสียงทุ้มครางต่ำอย่างพึงพอใจกับทักษะการบีบนวดของร่างบาง
“ทำไมผมถึงไม่มีกล้ามเนื้อแบบคุณบ้างนะ” อิจิโกะรำพึงด้วยความอิจฉากับบอดี้ที่เหมือนปูนปั้น กล้ามเป็นกล้าม ซิกแพ็คเป็นซิกแพ็ค
“ห๊ะ? เธอจะอยากมีไปทำไม” ทาคาอากิสะดุ้งพรวดพอได้ยินแบบนั้น แค่นึกสภาพอิจิโกะของเขามีกล้ามเป็นมัดๆก็ไม่ไหวแล้วนะ
“ก็มันออกจะดูดี” อิจิโกะขยับตัวออกเพื่อให้ทาคาอากิพลิกกลับมานอนหงาย
“อย่างเธอน่ะไม่เหมาะหรอก เอ้าอึ๊บ” ทาคาอากิออกแรงยกร่างบางให้ขึ้นมานั่งทับบนหน้าท้องของตนเอง ร่างบางๆนี้ช่างน่ากอดรัดฟัดให้ขาดใจตาย แต่ก็ต้องอดทนไว้...
“ผมชอบนั่งบนตัวของคุณจัง..” อา...สติของชายหนุ่มขาดดังผึงเมื่อหน้าสวยๆนั้นพูดจาให้คิดลึกแล้วทำหน้าแดงกรุ้มกริ่ม
ทาคาอากิดึงให้ร่างบางโน้มตัวลงมาซบที่อกแล้วกระซิบแผ่วเบา
“แล้วเธอจะชอบให้ฉันจูบไหม” โดยไม่รอคำตอบ ทาคาอากิจับปลายคางเล็กนั้นให้มาใกล้แล้วจึงกดจูบ ริมฝีปากอุ่นลูบเลียไปตามที่ใจปรารถนา จวบจนร่างบางนั้นเหมือนจะหายใจไม่ทันก็ถอยห่างออกมาให้นิดหนึ่งแล้วก็จูบซ้ำ ลิ้นของชายหนุ่มสอดไล้ชิมความหวานและค่อยๆเพิ่มความเร่งเร้ามากขึ้นๆ
“อื้อ! ผะ...ผมหายใจไม่ทันนะ...” มือของอิจิโกะดันบ่าของทาคาอากิให้ถอยออกห่าง ร่างบางพยายามตะกายออกให้พ้นจากที่ถูกคล่อมไว้
“จะไปไหนละ หือ?” ทาคาอากิถามพร้อมกับไล้ปลายจมูกโด่งไปตามลำคอขาวเนียนแล้วขบเม้มเบาๆ มือใหญ่ล้วงเข้าไปสะกิดกับยอดอกที่เริ่มแข็งชูชัน อิจิโกะบิดร่างกายท่อนบนเพื่อให้หลุดพ้นจากมือที่เล้าโลมตัวเอง
“อา...” เสียงหวานบ่งบอกว่าเจ้าของใบหน้าสวยคงไปไหนไม่รอดแน่แล้ว เพราะสัมผัสร้อนแรงของทาคาอากิกำลังเผาไหม้ให้อิจิโกะอ่อนปวกเปียก ส่วนต่างๆที่ไม่อยากจะรู้สึกก็กลับลุกฮือขึ้นมาก่อกบฎกับสมอง
ทาคาอากิเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับอิจิโกะ รอยยิ้มนุ่มนวลผุดขึ้นที่มุมปาก จูบเบาๆที่ขมับเพื่อเรียกขวัญกำลังใจให้ร่างบาง แต่เพื่อไม่ให้เสียเวลาก็ปลดกางเกงตัวเองออกและเหลือไว้เพียงอันเดอร์แวร์สีขาวขอบดำ อิจิโกะหลับตาปี๋เมื่อได้รับรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น
“ยังไม่เคยเหรอ?” ทาคาอากิถามลองเชิง แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
“คะ...เคยแล้ว..” ชายหนุ่มชะงักกึก เสียงหวานออดอ้อนเปล่งวาจาอะไรออกมานะ บางทีเขาอาจจะได้ยินไม่ชัด
“เธอบอกว่าเคยแล้ว?” ทาคาอากิถามซ้ำ และอิจิโกะก็พยักหน้ารับแบบเขินๆ
“กับเพื่อนผู้หญิงตอนเรียนไฮสคูล...” เฮ้อ...แม้คำตอบจะทำให้รู้สึกโล่งอก แต่ไอ้ตัวแสบนี่มันเคยมีอะไรกับผู้หญิงด้วย!!!
“แฟนเหรอ”
“เพื่อน”
“เป็นเพื่อนกันแล้วมีอะไรกันได้ยังไง”
“ก็สถานการณ์มันพาไป”
ทาคาอากิกัดฟันกรอด ทำไมคำตอบของคนตรงหน้าถึงฟังดูกวนประสาทพิกลนะ แหม...ท่าทางก็บอบบางยิ่งกว่าผู้หญิง มันยังจะไปมีอะไรกับผู้หญิงได้อีก
“ต่อไปนี้ห้ามนะ จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ห้ามทั้งนั้นแหละ” ชายหนุ่มจ้องใบหน้าสวยเขม็ง อิจิโกะจึงรีบพยักหน้าหงึกๆ
“อือ ผมเป็นของคุณคนเดียว” เสียงนุ่มนวลออดอ้อนและเรียวแขนที่โอบกระชับรอบลำคอแกร่งทำให้ทาคาอากิไม่รอช้ารีบกระชากสายรั้งกิโมโนออกจากร่างบอบบาง
“แหม...มีของดีพอตัวเหมือนกันนะเรา” ทาคาอากิใช้สายตาจ้องเขม็งไปที่จุดกึ่งกลางกายของร่างบาง แต่มันคงไม่ได้มีไว้เพื่อมาใช้กับเขาหรอก เพราะเขาจะต้องเป็นคนใช้มันต่างหาก...
“อย่าหนีบขาสิ” เสียงดุเบาๆมาพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาของปลายจมูกที่สูดดมกลิ่นหอมจากเรียวขาของอิจิโกะ ทาคาอากิใช้จมูกและปากขบเม้มผิวนุ่มนวลนั้นอย่างพึงใจ กลิ่นหอมสะอาดๆของร่างบางช่างกระตุ้นอารมณ์ได้ดีเหลือเกิน
“อ๊า! หยะ อย่า ไม่เอา!” พอได้รับรู้ความเย็นวาบจากเบื้องล่างก็ผวาสุดตัว ยิ่งเมื่อปลายลิ้นของชายหนุ่มแตะลงบนส่วนปลายก็ยิ่งรู้สึกแปลก
“ชู่ว์...อย่าดิ้นสิ..” เสียงปรามทีเดียวก็ทำให้อิจิโกะหยุดเถิบหนี สารพัดความรู้สึกประดังเข้ามาจนแทบพังทลาย ทาคาอากิไม่ได้อ่อนโยนหรือยอมตามใจ ตรงกันข้ามกลับดุเดือดด้วยซ้ำ แต่สิ่งเหล่านั้นอิจิโกะเองก็ไม่ได้ไม่ชอบ เขาเองก็เคยได้ยินเรื่องราวอย่างว่าจากบรรดาพี่สาวที่เป็นเกอิชาและไมโกะมาเยอะแยะ แต่เมื่อมาเจอกับตัวเอง จึงได้รู้ว่ามันยิ่งกว่าที่เขาพูดกัน
“อ๊า!!! เจ็บนะ!!” เพราะว่าไม่ให้เวลาตั้งตัว เมื่อทาคาอากิชโลมของเหลวเย็นๆลงบนร่างกายของตัวเองแล้วก็ค่อยแทรกกายเข้ามาทันที ทาคาอากิพรมจูบลงบนแก้มนวลและริมฝีปากบาง สารพัดวิธีจะสรรหามาให้อิจิโกะโอนอ่อน แต่ช่วงเวลาที่เจ็บปวดนั้นก็ช่างแสนจะยาวนานจนทาคาอากิต้องยอมถอดใจ
“ทำไมมันแน่นแบบนี้ละหืม?”
“ไม่รู้! คนบ้า พรวดพราดมาได้ยังไง มันเจ็บนะ”
“หึหึ นึกว่าจะเซอร์ไพรส์เสียอีก”
“คุณมันคนบ้า! ฮึ ผมหิวน้ำ ไปเอาน้ำมาให้ผมดื่มเลยนะ“ น้ำเสียงกราดเกรี้ยวแง่งอนทำให้ทาคาอากิต้องเดินไปหยิบน้ำแร่จากตู้เย็นหลังเล็กมาให้
“ไมโกะของฉันช่างขี้งอนจังเลยน้า...” ทาคาอากินอนชันแขนแล้วมองอิจิโกะดื่มน้ำ ความรู้สึกดีที่ได้รู้ว่ามีอิจิโกะอยู่เคียงข้างมันช่างดีเหลือเกิน แค่เพียงได้กอดก็คงพอ ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งอื่นเลยแม้แต่น้อย
“ผมง่วง...” พอดื่มน้ำเสร็จแล้วก็นั่งขยี้ตา ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อนดูอ่อนนุ่ม ทุกสิ่งของอิจิโกะช่างน่าเอ็นดู มือเล็กที่ขยี้ตาก็ช่างไร้เดียงสา แต่นั่นยิ่งกลับทำให้ทาคาอากิรู้สึกเหมือนตรงกลางกายแทบจะระเบิด
“เธอง่วงแต่มาทำท่ายั่วฉันเนี่ยนะ..” ทาคาอากิพูดเสียงรอดไรฟัน อิจิโกะทำหน้าเหรอหรา เพราะเจ้าตัวมั่นใจว่ายังไม่ได้ยั่วอะไรทั้งนั้น
“แต่เอาเถอะ วันนี้ฉันจะปล่อยไปก่อน” ผ้าห่มผืนหน้าถูกโยนมาคลุมบนร่างบางเสียมิด ทาคาอากิดึงร่างของอิจิโกะมากอดไว้แน่นและลูบแผ่นหลังบางอย่างเบามือ
“ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันมีเธออยู่ตรงนี้ก็มีความสุขเหลือเกิน และฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว..”
“ผมก็เหมือนกัน..” อิจิโกะพูดแล้วก็ซุกใบหน้ากับอกกว้าง สัมผัสของทาคาอากิช่างรู้สึกดีเหลือเกิน ไม่นานทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย
ดูท่าค่ำคืนนี้ของทั้งสองคนคงอีกยาวนาน...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ปล.บางทีเรื่องนี้ต้องขอจบแค่นี้จริงๆค่ะ เอาไว้ถ้าอารมณ์ดีๆ ก็อาจจะแต่งตอนพิเศษออกมาบ้าง แต่ตอนนี้คงต้องขอจบเรื่องแล้วละค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นมาเป็นพักๆ] หนึ่งเดียวคนนี้ที่แตกต่าง... (ย้ายไปห้องจบได้เลยค่ะ) (อ่าน 24925 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก