四
ฟูจิมัตสึพยายามสะกดกลั้นน้ำตาที่จวนรินไหลและดึงกิโมโนมาสวมกลับเหมือนเดิม ในเมื่อตัดสินใจบอกความจริงไปแล้ว ก็ต้องทำใจยอมรับความรังเกียจและโกรธเกรี้ยวจากเขาให้ได้
“!!” แต่มือแกร่งที่รั้งไว้ไม่ให้ฟูจิมัตสึสวมกิโมโนกลับ และสายตาคมแฝงความดีใจที่สั่นระริกนั้นทำให้เธอแปลกใจจนมองตอบกลับชายหนุ่มไปแบบงงๆ
“ลางสังหรณ์ของฉันไม่ผิดจริงๆ ” ประโยคบอกเล่าที่ไม่ทำให้ฟูจิมัตสึหายงงและจูบเร่าร้อนจากชายหนุ่มมาไล่เลี่ยกัน จูบที่เร่งเร้ายิ่งกว่าตอนแรก แขนแข็งแรงตวัดร่างของฟูจิมัตสึมาแนบชิดกว่าเดิม ลิ้นอุ่นฉกฉวยชิมความหวานอย่างมัวเมา อีกมือที่ว่างก็ลูบไล้เข้าไปภายในกิโมโนและเขี่ยยอดอกสีสดรุนแรง
“อา..อ๊ะ..” ทั้งที่เป็นเพศเดียวกัน แต่เรี่ยวแรงกลับต่างกันลิบลับ เรื่องนี้หากจะโทษก็คงต้องโทษที่ดีเอ็นเอของฟูจิมัตสึ เพราะดันสร้างมาให้เขามีความเป็นชายแค่เพียงอวัยวะบางส่วน แต่สิ่งอื่นกลับสมหญิงยิ่งกว่าผู้หญิงบางคน...
“ปละ...ปล่อยผมนะ..” ถ้าจำไม่ผิดฟูจิมัตสึจะบอกให้ชายหนุ่มปล่อย แต่ทำไมตอนนี้ทาคาอากิกลับอุ้มร่างบางพาดบ่าแล้วเดินขึ้นชั้นบนของบ้าน ประตูห้องนอนใหญ่เปิดออกตามด้วยประตูกระจกบานเลื่อนที่เปิดเข้าไปสู่ห้องน้ำใหญ่โต
“จะทำอะไรน่ะ!” ฝักบัวมีน้ำอุ่นไหลซู่ ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ชุบน้ำจนชุ่มและถูกโปะลงมาบนหน้าของฟูจิมัตสึ เอวบางถูกรั้งให้นั่งแหมะลงมาบนตักแข็งแรง มือใหญ่ออกแรงเช็ดแป้งออกจากใบหน้าหวานจนเกลี้ยง
“ชุดผมเปื้อนหมดแล้ว นี่มันแพงมากนะ!” หยดน้ำผสมแป้งหล่นลงบนกิโมโนราคาแพงระยับ ฟูจิมัตสึที่เปลี่ยนสรรพนามแล้วโวยวายเสียงดัง
“เอาน่ะ เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่ ล้านเยนฉันก็ซื้อให้เธอได้..” น้ำเสียงของชายหนุ่มแฝงแววเริงร่าอย่างน่าหมั่นไส้
“นี่ไง...ตัวจริงของเธอ...อิจิโกะ..” ทาคาอากิมองผลงานตัวเองด้วยความพอใจ ใบหน้าหวานไร้แป้งสีขาวเจือสีเรื่อจากน้ำอุ่นและแรงเช็ด เรียวปากสีอ่อนยื่นเพราะไม่พอใจดวงตากลมโตเองก็มีแววโกรธเคืองไม่น้อย
“คุณทำบ้าอะไรของคุณน่ะ มันเจ็บนะ” อิจิโกะกอดอกแน่นโดยลืมไปว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม
“ฉันก็แค่อยากเห็นตัวจริงของเธอ” ทาคาอากิกระชับเอวบางเข้ามามากขึ้น จมูกโด่งกดลงบนแผ่นอกเนียน กลิ่นหอมจากเครื่องหอมแบบโบราณติดตรึงยากที่จะตัดใจ
“ผมเป็นผู้ชายนะ...”
“อืม แล้วไง”
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง...”
“นั่นแหละดี หึหึ”
“อ๊ะ! อะ..ไอ้บ้า โรคจิต!!” อิจิโกะหายสงสัยในที่สุดเมื่อได้ยิน ที่แท้ทาคาอากิเป็นพวกไบเซ็กช่วลนั่นเอง ถึงได้ไม่มีทีท่ารังเกียจสักนิด
“แหม บังเอิญว่าฉันเป็นไบเซ็กช่วลที่ค่อนข้างจะเอนเอียงไปทางหนุ่มน้อยหน้ามนเสียด้วย เพราะเหตุนี้แหละฉันถึงไม่แต่งงานสักที” ทาคาอากิยักคิ้วยั่วล้อ อิจิโกะได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเพราะคิดว่าจะหนีพ้น แต่กลับกลายเป็นว่าเขาพอใจเสียอีก
“ไม่เอาน่า อย่าใช้ใบหน้าหวานๆทำหน้าหงิกงอสิ...”
“คุณมัน...โรคจิตสิ้นดี...ใครจะคิดว่าท่านประธานที่หล่อรวยเพอร์เฟคท์จะมีรสนิยมแบบนี้กัน...”
“หึหึ อันที่จริงแล้วฉันยังมีรสนิยมชอบใช้ความรุนแรงด้วยนะ” พอพูดจบมือเล็กก็กำหมัดแล้วระดมทุบไปที่อกแกร่งนั้น ร่างสูงใหญ่หัวเราะในลำคอแบบคนที่กำลังอารมณ์ดีสุดขีด อิจิโกะจึงยิ่งหมั่นไส้และทุบแรงขึ้นอีก
“เอาเลย ทุบให้พอ เดี๋ยวเธอจะต้องทุบแรงกว่านี้อีก”
“อ๊า!! ปล่อยนะ ผมเดินเองได้ไม่ต้องอุ้ม” อิจิโกะดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่ร่างสูงนั้นก็ยังคงมุ่งหน้าไปยังเตียงนอน เสียงร้องห้ามไม่ได้ทะลุโสตประสาทที่ตั้งใจอย่างแน่วแน่ของทาคาอากิเลยแม้แต่น้อย พอหลังเนียนสัมผัสกับที่นอน ร่างสูงก็ทาบทับมาไม่ให้เสียเวลา กิโมโนชิ้นนอกถูกเหวี่ยงลงข้างเตียงพร้อมกับแรงขัดขืนของอิจิโกะ
“ไม่เอา...อย่า!” ริมฝีปากเย็นเยียบกดจูบลงมาที่ซอกคอ ฟันคมขบเม้มเนื้อเนียนหลายครั้ง ฝ่ามือบีบคลึงยอดอกเบาๆ ใบหน้าหวานเม้มปากกลั้นเสียงร้อง เรียวขาถูกแยกออกด้วยหัวเข่าก่อนที่ร่างสูงทั้งร่างจะแทรกเข้ามา ไออุ่นจากร่างท่อนบนที่กดลงมาแนบชิดทำให้รู้สึกร้อนรุ่ม ปลายลิ้นโลมเลียทั่วตัวสลับกับมือที่หยอกเย้าไปทุกสัดส่วนเพื่อกระตุ้นอารมณ์ ฝ่ามือเลื่อนลงสัมผัสสัดส่วนที่ตื่นตัวอย่างห้ามไม่ได้ เด็กหนุ่มได้แต่พยายามปัดป้องอย่างไม่เห็นผล ทั้งที่กิโมโนยังถูกปลดออกไม่หมดแต่ดูเหมือนว่าทาคาอากิจะไม่สนใจและยังคงรุกล้ำร่างกายหอมหวานนี้ได้ไม่ติดขัด
“อ้าปากหน่อยสิอิจิโกะ...” เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่าพร้อมออกแรงบีบที่สะโพกมน ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้อิจิโกะเผยอปากออกโดยอัตโนมัติ ส่งผลให้เรียวลิ้นอุ่นลัดเลาะเข้ามาภายในโพรงปากนุ่มชื้นอีกครั้ง ทาคาอากิมัวเมากับความหอมหวานจนลืมตัวออกแรงกัดริมฝีปากบางหลายครั้งจนห้อเลือด
“อึ๊ก! เธอ!” ร่างสูงผละริมฝีปากออกทันควันเมื่อรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ปลายลิ้น เลือดสีแดงสองสามหยดติดอยู่ที่ริมฝีปากของอิจิโกะ ดวงตากลมโตสั่นระริกเพราะความหวาดหวั่นว่าจะต้องถูกดุ
“อ๊ะ!” ใบหน้าหล่อกดริมฝีปากกับลำคอระหง ฟันคมขบเนื้ออ่อนตรงซอกคอแรงๆสลับกับแผ่วเบา แต่แล้วแรงกัดก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนอิจิโกะน้ำตาเล็ด
“ห้ามกัดอีก เข้าใจไหม?” เสียงทุ้มสั่นเครือที่ข้างหู ไม่ต้องหันไปมองก็คงบอกได้ว่าชายหนุ่มนั้นต้องการสิ่งใด อันเดอร์แวร์ชั้นในของอิจิโกะถูกปลายนิ้วแกร่งเกี่ยวกระหวัดให้รูดลงมาตามขา แม้อยากจะร้องห้าม แต่ดวงตาคมและใบหน้าของทาคาอากิทำให้เด็กหนุ่มพูดไม่ออก และเมื่อรับรู้ว่าทางด้านหลังของตัวเองกำลังถูกบุกรุกโดยนิ้วเรียวยาว ลมหายใจขาดช่วงเมื่อรับรู้ได้ว่าเจ็บเพียงใด
“มะ...ไม่เอา...อย่านะครับ..” ทาคาอากิเหลือบมองร่างที่กำลังสั่นระริก น้ำตาคลอดวงตากลมโต เห็นแล้วยากจะห้ามใจ...
“ฉันจะทำเบาๆ ตกลงไหม? ไม่ร้องนะ..” เสียงทุ้มพยายามปลุกปลอบโดยที่ไม่ยอมละนิ้วยาวออกจากช่องทางที่คับแน่นเพราะหวังจะให้ร่างบางเคยชิน
“ฮะ...ฮายาบุสะ...ฮายาบุสะซัง...” แขนเรียวเกี่ยวกระหวัดเข้ากับบ่ากว้าง เล็บสีอ่อนจิกลงบนผิวเนื้ออย่างไม่รู้ตัว
“ฮืม..เรียกชื่อฉันสิ” พอเห็นอิจิโกะส่ายหน้าปฏิเสธก็รู้สึกหงุดหงิดกับความว่ายาก ทำไมกันนะ ทั้งที่ตอนเป็นไมโกะออกจะว่าง่ายน่ารัก แต่พอกลับมาเป็นอิจิโกะกลับดื้อรั้นเสียอย่างนั้น
“อึ๊อ...มะ...ไม่..” อิจิโกะยกสองมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแน่น จะไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ยอมคล้อยตามเขาเด็ดขาด
“เฮ้อ... ดื้อจริงเชียว..” เสียงทุ้มบ่นแกมหงุดหงิด ไม่อยากจะทำรุนแรงแท้ๆ แต่เพราะความดื้อรั้นนั้นทำให้ต้องออกแรงจนได้
นิ้วยาวชักออกจากช่องทางเพื่อจะได้ถอดเสื้อของตัวเองออก ก่อนจะสอดเข้าไปใหม่ถึงสองนิ้ว ใบหน้าหวานกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ทั้งเจ็บ ทั้งแน่น ทั้งเสียวซ่าน สารพัดอารมณ์ปนเปกันมั่วซั่วจนจะเป็นลม...
“ฮะ เฮ้! อิจิโกะ อะไรกัน..” ทาคาอากิต้องประหลาดใจเมื่อจู่ๆอิจิโกะก็หลับตาและคอพับคออ่อนไป ใบหน้าหวานแดงซ่านเหมือนคนเป็นลม ใช่แล้ว...พอเห็นว่าความรู้สึกมันพลุ่งพล่านเกินทนไหว ร่างบางจึงชิงเป็นลมไปเสียก่อน ก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดไปกว่านี้...
“ฮึ่ม...” อา...ทั้งๆที่ดูเหมือนว่าใจจะตรงกันแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังมีอุปสรรคจนได้ ทาคาอากิมองร่างบางใบหน้าแดงเหมือนผล
สตรอว์เบอร์รี่สุกตรงหน้าด้วยความเอ็นดูปนหมั่นเขี้ยว ดูท่าค่ำคืนกับหนึ่งเดียวคนนี้ของเขาคงจะต้องผ่อนผันกันไปอีกนาน...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ถามนิดนึงค่ะ...
ใจจริงกะว่า จะให้จบแค่นี้..
แต่คนอ่าน...อยากอ่านต่อไหมคะ?
หัวข้อ: [เรื่องสั้นมาเป็นพักๆ] หนึ่งเดียวคนนี้ที่แตกต่าง... (ย้ายไปห้องจบได้เลยค่ะ) (อ่าน 24970 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก