มาแล้วจ้า ช้าไปหน่อยเพราะเพิ่งไปตัดแว่นใหม่มาแล้วปวดหัวมาก เขียนไม่ออกเลย ต้องรอให้ชินอยู่ 2-3 วัน(เขาเรียกว่าแว่นเขียว ใส่ดูคอมฯโดยเฉพาะ)
เพิ่งรู้นะว่้ามีแว่นแบบนี้ด้วย ปกติไม่ใส่เลย ตอนนี้เขียนเสร็จมาหมาดๆเลย น้ำหมึกยังไม่แห้งดังนั้นเขียนกตกหล่นไงก็ขอโทดด้วยน้า
คุณชายหมาป่ากับหมูน้อยบ้านนา 2
เอ็ดเวิรด์ออกมาเดินสูดอากาศนอกสวนย่อมระเบียงห้องอาหารชั้นที่ 50 อาหารเช้าสไตล์ฝรั่งเศลสุดหรูนั้นอร่อยก็จริง แต่วงดนตรีบรรเลงแต่เพลงชวนง่วงแต่เช้านี้สิ ทำเอาหนังตาหย่อยพอดี ชายหนุ่มมองทิวทัศน์เมืองใหญ่ที่คุ้นสายตา พลางคิดว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นมัน แต่พระเจ้าช่วยด้วยเถอะ ขอให้อีกฝ่ายไม่เห็นด้วยกับการดูตัวครั้งนี้ที ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็อาจไม่ต้องไปจากที่นี่
โครม!!!
เอ็ดเวิรด์ตกใจหันไปมองขวับ อะไรหล่นลงมาน่ะ พุ่มดอกลิลลี่ยุบลงไปเป็นแถวเลย ส่วนของที่ตกลงมานั้นกระเด็นไปหลายวาเลย ทีแรกนึกว่าถุงขยะมาจากไหน แต่มันลุกขึ้นได้แถมสะบัดฝุ่นปัดแถวๆไหล่ กระชับเสื้อนอกสีเข้มด้วยมาดโคตรเท่ห์ สุดเท่ห์เหลือหลาย หมูน้อยมองตาไม่กระพริบ ความประทับใจแรกพุ่งปรี้ดทันที
ช่างเป็นฮักกี้หนุ่มที่น่ารักอะไรอย่างนี้ แม้ตาคู่นั้นดุโหดแต่ก็น่ารัก ขนฟูๆดูนุ่มนิ่มน่ากอดแรงๆสักที หางเขาส่ายดิกส่งสัญญาณเป็นมิตรจ๋า ทั้งที่หน้าไม่ให้ เขาเป็นใครกันนะ??
“ฮาย...”
“ฮาย.....” เอ็ดเวิรด์ยิ้มตอบ ใบหน้าที่บึ้งตึงแต่เขาก็ดูออกว่ายิ้มอยู่ข้างใน
ตะลึ่งตึ่งตึ้ง!!!!!!!
ดนตรีข้างในเปลี่ยนเป็นจังหวะแทงโก้กะทันหัน เสียงดังออกมาถึงข้างนอก เจคอปตกใจสัญชาติญาณกระตุกวูบ เขาคว้าร่างในชุดสูทสีขาวเหวี่ยงเข้ามาในวงแขน เอนตัวโค้งเกือบระนาบกับพื้น เอ็ดเวิรด์ตกใจเหมือนกัน เขาโอบรอบคออีกฝ่าย ฉีกขาข้างหนึ่งสูงตั้งฉาก 90 องศา ทำไมตูต้องงี้ด้วยฟะ??
“โทษที ผมแพ้เพลงนี้น่ะ” เจคอปขอโทษขอโพย
“เหรอ...ผมก็เหมือนกัน” ทำไมเขาว่ายังงี้ไม่รู้ แต่เสียงเพลงดำเนินต่อไปไม่หยุด วงแขนที่โอบอุ้มอยู่ก็ไม่หยุดที่จะเหวี่ยงพาเขาไปตามจังหวะที่เร้าใจ เอ็ดเวิรด์เหวี่ยงขาเสียดสีกับขาคู่เต้นในเชิงเกี้ยวพาฉันท์ชายหนุ่มหญิงสาวอย่างเผลอไผล เพราะวงแขนที่ประคองหลังเขารั้งไว้ไม่ยอมให้หยุด ทำให้เผลอวาดลีลายั่วยวนตามสไตล์แทงโก้เร้าใจ ในจังหวะสุดท้ายเขากระโดดนั่งไข้วห้างบนท่อนขาแข็งแรงได้อย่างสวยงาม
วี้ดดดดดดดดด!!!
แขกของโรงแรมเป่าปากเฟี้ยวฟ้าวบรมมือให้เกรียวกราวถูกใจในลีลาของทั้งคู่ ทำเอายิ้มหน้าบานหุบไม่ลงทั้งสองคนเลย จนถอยออกมาและมีเวลาที่ได้มองกันตรงๆอีกครั้ง
“คุณเต้นได้ไม่เลวนี่”
“คุณนำได้ดีต่างหาก จนผมนี่เผลอไปเลย”
“ฮะฮะ.....ปกติผมไม่ทำอย่างนี้หรอกนะ แต่จังหวะมันทำให้อดไม่ได้... ผมเจคอป”
“ผมเอ็ด.....เอ็ดเวิรด์ เอ็ดดีกว่า.....เอ็ดดีแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มกว้างพูดตะกุกตะกักได้ไงก็ไม่รู้ เขาเขินจนร้อนหน้าไปหมด ส่วนเจคอปนั้นยิ้มกว้างถูกใจอากับกิริยานี้ที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นบางอย่างในตัวชายหนุ่มคนนี้บอกเขาว่า ‘น่ากิน’ ‘ห้อเจี้ยะ’ ‘โออิชิ’ ‘yummy’
“เอ็ด....ชื่อเพราะมาก”
เห้อ เห้อ เห้อ....บรรยากาศหวานชื่นมื่นเป็นใจมั่กๆ หนุ่มหน้าหวานได้แต่ยิ้มกว้างอวดฟันขาวเกือบครบ 32 ซี่เลย ไม่ได้แล้วยิ้มอย่างเดียวเดี๋ยวจะหาว่าปัญญาอ่อน ชวนคุยเรื่องอื่นอวดสาระบ้างดีกว่า
“เจคอป....คุณมาจากไหนหรือ”
“ไซบีเรีย รัสเซีย”
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่หรือ ธุรกิจหรือเปล่า”
“ก็ทำนองนั้น”ชายหนุ่มว่าเสียงเรียบๆ แต่สายตาคู่นี้มองอย่างรู้ทันความคิดเขา คุยธุรกิจอะไรสูทหรูเหมือนกำลังจะดินเนอร์หรือไปงานแต่งมากกว่า เขาจึงหัวเราะแก้เก้อ “อันที่จริง ผมมาดูตัวน่ะ”
“จริงเหรอ...ผมก็เหมือนกัน”
“ไม่น่าเชื่อ อะไรจะบังเอิญอย่างนี้” เจคอปออกจะแปลกใจที่พวกเขาทำอะไรเหมือนกันในวันเดียวกันด้วย คงเป็นพรมลิขิตแน่ๆ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้พบกันเร็วกว่านี้ ดวงตาคู่สวยฉายแววเศร้าให้เห็น
“คุณคงไม่อยากมาเท่าไรหรอกใช่ไหม” เจคอปว่า เอ็ดเวิรด์เหลือบมองสายตาที่มองอย่างเห็นใจ ทำให้รู้ว่า
“คุณก็เช่นกันหรือ”
“อืม.....ใครจะชอบใจที่ถูกบังคับทำโน่นทำนี้ล่ะ”
“นั้นสิ มีแต่คำว่า ต้อง! อยู่ตลอดเวลา คุณต้องทำนี้นะ คุณต้องทำโน่นนะ ต้องๆๆๆ ตลอดเวลาไม่คิดหรือไรว่าเราก็มีหัวใจเหมือนกัน”
“ใช่....เรามีหัวใจเหมือนกัน แต่ใครจะฟังล่ะ” พวกเขามองตากันอย่างเข้าใจ น่าแปลกที่โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ แต่พวกเขาก็ได้พบกับคนที่รู้ใจได้ ต่างก็รู้สึกยินดีที่ได้พบคนที่เข้าใจเสียที
“เอ็ด....” เสียงเรียกจากคนในห้องอาหาร ทำให้ความสุขทั้งมวลมลายหายไปในที่สุด “ได้เวลาแล้ว”
เอ็ดเวิรด์หันมามองเจคอปด้วยความเสียดาย เขาไม่อยากให้ช่วงเวลานี้สิ้นสุดเลย แต่.... “ผมต้องไปแล้ว ลาก่อนนะ”
เขาว่าเสียงเศร้าจนเจคอปใจหายวาบ เขาไม่อยากให้มันจบลงแบบนี้ มือแข็งๆคว้าแขนไว้ “เจคอป??”
“ไปเถอะ”เขาดึงให้ตามไปที่ประตูฉุกเฉิน
“คุณจะทำอะไร??”
“ล้มงานเลี้ยงวันนี้น่ะสิ”
“เอ็ด!!!! คุณจะทำอะไรน่ะ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ไปตามเขามาเร็วเข้า!” มาคัสเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รีบสั่งให้ลูกน้องไล่ตามไป
“เจค!!!” เสียงตะโกนลั่น ก่อนจะมีคนกระโดดลงมาบนระเบียง “กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”
“อ้าว....คุณ.....??”
“ท่านมาคัส?? อยู่ที่นี่หรอกเหรอ เอ๊ะ! งั้น....คนชุดขาวนั้น” ทั้งคู่เคยพบกันมาแล้วตั้งแต่คู่วิวาห์เมื่อร้อยกว่าปีก่อน
“ตัวแทนของทางเรา.....แล้วคนชุดดำนั้น”
“ตัวแทนของเราเช่นกัน” หมาป่าและแวมไพร์มองตากันปริบๆ ก่อนจะหัวเราะลั่น
“ฮะฮะฮะ....เด็กบ้าสองคนนั้น ไม่ทันรู้จักกันดีก็หนีไปด้วยกันซะแล้ว”
“นี่ถ้ารู้ว่าเป็นคู่ดูตัวกันนี่จะทำหน้ากันยังไงล่ะเนี่ย”
“คงตลกน่าดูชมล่ะ”
“ฮะฮะ....งั้นปล่อยพวกเขาไปเถอะนะ”
“เห็นด้วยเลยล่ะ”
**********
เอ็ดเวิรด์นึกกลัวขึ้นมา แต่มืออุ่นที่ชักนำเขานั้นทำให้ลืมเรื่องที่ตามมาไปเสีย พวกเขาวิ่งไปตามถนนให้ไกลจากโรงแรมมากที่สุดแล้วหัวเราะกับอิสรภาพ
หมาป่าและหมูน้อยวิ่งเล่นกันสนุกสนานไปทุกที่ทั่วทั้งเมือง สนุกกับอาหารอร่อยๆข้างถนน เจคอปนั้นพลังงานเหลือเฟือเขาเล่นบาสกับเด็กๆในตรอกเล็กๆอย่างไม่สนจะระวังเสื้อสูทราคาแพง เขาสนุกอย่างที่สุด ส่วนเอ็ดเวิรด์นั้นวิ่งเล่นได้เดี๋ยวเดียวก็หอบแฮ่กเหงื่อโทรมทั้งตัว แม้จะชักชวนให้มาเดินเล่นในพาร์คใจกลางเมืองเพื่อผ่อนคลายก็เถอะ ที่นี่มีการแข่งบาส แข่งเอ็กซ์ดรีมสารพัดชนิด
“ว้าว.....ที่นี่มัน.....สุดยอดเลย” หมาป่าชอบอกชอบใจวิ่งแล่นไปเล่นทุกอย่างที่ขวางหน้า เอ็ดเวิรด์นั้นหรือนั่งหอบแดดอยู่ไม่ไกล เขานั่งตากลมให้เหงื่อแห้งมองหมาป่าจอมพลังร่าเริงสุดฤทธิ์ด้วยความเอ็นดู
รายนี้พลังงานเยอะ สนใจทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเด็กไปนิดแต่ก็สนุกดี พอได้เห็นร่างกายที่ทรงพลังนั้นทำได้ดีกว่าคนอื่นๆ ก็อดชื่นชมไม่ได้ เขามองร่างเปลือยท่อนบนเล่นโรเลอร์เบลตีลังกาได้อย่างสวยงาม เป็นครั้งแรกน่ะที่เพิ่งเห็นว่าเรือนร่างของผู้ชายนั้นสวย.....
เอ็ดเวิรด์นั่งมองตาไม่กระพริบจับจ้องไปที่คนๆเดียวโดยไม่ทันรู้สึกว่าตัวเองปล่อยฟีโรโมนเชิญชวนจากเหงื่อไปมากขนาดไหน เจคอปกระโดดลงมาสู่พื้นอย่างปลอดภัย เขานึกว่าจะได้ยินเสียโห่ฮ่าไม่ก็เสียงบรมมือบ้าง แต่เปล่าเลย
แปะแปะแปะ....
มีอยู่คนเดียวที่บรมมือให้ หันไปมองก็โบกมือให้หยอยๆไม่ดูเลยว่ารอบตัวนั้นมีสัญญาณอันตรายแล้ว ชายหนุ่มได้กลิ่นบางอย่างโชยมา มันบอกว่า ‘มามะ มาฟัดกันเถอะ’
“เอ็ด!!!” ร่างสูงวิ่งเข้ามาหา
“เมื่อกี้ ยอดไป....”เขาพูดไม่ทันจบก็
โดนคว้ามือวิ่งสุดกำลัง “อะไรกัน??”
“ยังมาอะไรอีก!!! ทำอะไรไปน่ะรู้ตัวบ้างไหม”
“หา??” หมูน้อยก็ยังเป็นหมูน้อยวันยังค่ำ ไม่เข้าใจตัวเองทำอะไรไปบ้าง เขาหันไปเห็นสารพัดสัตว์วิ่งไล่กวดซะฝุ่นตลบ “แว้กกกก เจค!!!”
เขาแหกปากลั่นเมื่อเห็นจากัวร์ป่ากระโจนเข้าใส่ เจคอปคว้าเอวกระโจนหลบไปอีกทางจนพ้นออกมานอกพาร์ค เขากระโดดข้ามหลังคารถที่แล่นผ่านมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งพวกที่ไล่ตามมาไปไกลสุดกู่ ก่อนกระโดดกางเล็บจิกผนังตึกหลังหนึ่งปีนขึ้นไปถึงบนดาดฟ้า
“เหวอ!” เอ็ดเวิรด์ร้องลั่นตอนโดนพลั่กซะล้มกลิ้งไม่เป็นท่า แรงดีแต่เถื่อนชิป เขารีบลุกขึ้นมาปัดฝุ่นออกจากชุดขาวๆนี้ คุณมาคัสต้องโกรธแน่ถ้าเห็นเขาเอาชุดนี้ไปคืน
“ยังจะมาห่วงชุดอีก เมื่อกี้ทำอะไรไปรู้ตัวบ้างไหม” เจคอปหันมาต่อว่า
“อะไรเหรอ?” อีกฝ่ายหันมามองตาโตใสปิ๋งซะโมโหไม่ขึ้นเลย หมาป่ามองตาโตก่อนมองต่ำลงมา เนื้อสด ขาว อวบ หอมน่ากิน เหงื่อที่ไหลลงมาตามลำคอทำให้นึกถึง น้ำมันที่ไหลเยิ้มบนเนื้อย่างหอมๆบนเตา หึหึหึหึ.....น่าอร่อยจัง
เอ็ดเวิรด์รู้สึกชักไม่ค่อยดีแล้วสิ ที่คู่สนทนาเงียบกริบแบบนี้ หนีก่อนดีกว่า “ผมว่าเราควรกลับได้แล้ว”
เขาเดินหนีเข้าไปในตึกที่ค่อนข้างเงียบและสกปรก ตึกนี้กำลังซ่อมบำรุงอยู่ มีบางส่วนที่ทำไม่เสร็จ ติดแผ่นพลาสติกกรองอากาศเป็นชั้นๆ เขาเดินหาทางออกไม่เจอ ทันใดนั้น
“เหวอ!!!” มือแข็งๆกระชากแขนเขาเหวี่ยงล้มลงบนกองแผ่นพลาสติก หันมาเป็นเจคอปนั้นเอง ทว่าตอนนี้สีหน้าเขาโหดยิ่งกว่าโหดอีก “เจคอป....คุณจะทำอะไร....เจคอป!!”
“ฮะฮะฮะ” อีกฝ่ายหัวเราะลั่นตรงเข้ามากระชากฉีกเสื้อผ้าเขาออกไม่เป็นชิ้นดี
“อย่า....” ชายหนุ่มร้องลั่นก็ไม่อาจหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ได้ หมาป่าแสดงสัญชาติญาณสัตว์ป่าออกมาด้วยการเลียหมูน้อยอย่างเอร็ดอร่อยตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้จะห้ามปรามอย่างไรก็ไร้ผล ตรงข้ามยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ หมาป่าเลียแพล่บๆๆๆๆๆๆอย่างเมามันซะน้ำลายโชก
กว่าจะพอใจ หมาป่าหนุ่มเอนหลังพิงผนังคลุมพลาติกสูบบุหรี่พ่นควันอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่หมูน้อยนอนร้องไห้กระซิกๆตัวสั่นอยู่ข้างตัว
“ไม่เอาน่า....จะร้องไปทำไม”
“ตัวเองไม่ได้เป็นคนโดนนี่ ก็พูดได้สิ ลองเป็นฉันบ้างสิ ฮือ....”
“เฮ่ย.....กะอีแค่ชิมเอง ไม่มีอะไรสึกหรอสักหน่อย” เขาว่าแค่นี้ ร่างขาวเนียนอวบอั๋นหันมามองตาขวาง สีหน้าโกรธสุดๆแล้วก็ยังน่ารักน่าเอ็นดู เจคอปเห็นแล้วก็อดเปรียบกับเบลล่าไม่ได้ รายนั้นโกรธ เกลียด ดีใจ ร่าเริง ก็มีอยู่หน้าเดียว ตาปรือ หน้าขาวซีดเหมือนคนปวดท้องขี้ ต่างกันคนล่ะขั้วเลย นั้นทำให้อดใจอ่อนไม่ได้
“เอ่อ....ยังไงเขาก็จะรับผิดชอบตัวล่ะน่า”
“จริงนะ” สีหน้าโกรธนั้นจางลงชั่วครู่ ก่อนขยับมากอดอย่างยอมศิโรราบ “ตัวเองอย่าทิ้งเค้านะ เค้าชอบตัวจริงๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว”
“จริงเหรอ” ไม่รู้มาก่อนนะนี่ ว่าจะมีความประทับใจแรกเหมือนเขาที่ถูกใจตาเศร้าๆคู่นี้ เจคอปขยี้บุหรี่ทิ้งเหมือนทิ้งเบลล่าออกไปจากความคิด ร่างอวบอั๋น หอมๆน่ากินนี้น่ากอดมากกว่าร่างผอมเย็นชืดเป็นร้อยเท่า เขาพลิกตัวขึ้นเหนือร่างยั่วยวน
“งั้นตัวเองก็เป็นของเค้านะ”
เอ็ดเวิรด์กระพริบขนตาชุ่มน้ำเบาๆ ลังเลและกลัว แต่สุดท้ายก็พยักหน้าด้วยความเขินอาย เมื่อได้สัมผัสกันเบาๆที่ผิวปากมันเป็นเหมือนรักแรกพบที่นุ่มละมุนแล้วหวานเอามากๆ เอ็ดเวิรด์รู้สึกเหมือนได้ฟองน้ำหวานๆมาอยู่ในปากมากกว่าจะเป็นจูบ พวกเขาสองคนจูบกันเบาๆก่อนจะเริ่มนัวเนียดุดันตามความกระสันอยาก
มือสำรวจกันและกันด้วยความร้อนรน ปลายนิ้วขูดไปตามแผ่นหนังเร่งเร้าให้อารมณ์ดุเดือดยิ่งขึ้น เจคอปถลกกางเกงของตัวเองลงใต้ร่างก็ยกเรียวขาขึ้นพันรอบเอวหนาอย่างรู้หน้าที่ เนื้อหนังพวกเขาเสียดสีกันได้อย่างเสียวซ่านได้อารมณ์เหลือเกิน
“อือ....อืมม...อืม” เอ็ดเวิรด์ครางอย่างพอใจในลำคอ จูบองพวกเราเร่าร้อนลามเลียลงตามลำคอและทรวงอก เขาแอ่นร่างขึ้นยกตัวเองเสียดสีร่างแกร่งเต็มที่โดยเฉพาะตรงนั้น
“อืม....ดี” เจคอปหัวเราะ เขาขบกัดผิวอ่อนนุ่มเป็นรอยแดงไปทั่วแล้วดูดดื่มยอดอกสีชมพูแรงๆ
“อูวววว....”เอ็ดเวิรด์แทบคลั่งที่ถูกดูดแรงๆเขาสอดนิ้วเข้าในเรือนผมดกดำดึงขยุ้มให้รู้สึกว่าเขาชอบแค่ไหน เจคอปรั้งขาที่พันเอวถ่างออกกว้าง มองอวัยวะพองโตอย่างพอใจ
“ฮะฮะ...” หมูน้อยหัวเราะลั่นตอนโดนจมูกเย็นๆแตะเข้าที่ร้อนๆแต่หลังหัวเราะแล้วก็ต้องสะอึก ตาเริ่มปรือปากเผยอค้างเมื่อถูกแตะต้องหนักหน่วงยิ่งขึ้น “อะ...อึ่ก....อือ....โอ๊ะ...โอ้ววว ซี้ดดดดดด อะ...เจคอป....เจคๆๆ เบาหน่อย ผมจะ.....โอ้ววววว อย่า....พอแล้ว พอๆๆๆ อูววววววว....อูว”
มือน้อยๆขยุ้มแผ่นพลาสติกใต้ร่างทึ้งอย่างแรงตามอารมณ์ที่ถูกชุดกระชากไปมาอย่างแรง มือแข็งแรงจับข้อเท้าทั้งสองข้างฉีกกว้างเป็นตัววีทำให้เรียวขาตึงดิ้นรนหนีไม่ได้ ต้องปล่อยให้ศีรษะผมดกดำขยับขึ้นสลับกับวนไปมาช้าๆเนิบๆ เร้าอารมณ์เขาให้ขมึงเกรียวถึงขีดสุด ก่อนขยับปากเร็วขึ้นแรงขึ้น รางที่ทอดกายเหยียดยาวถึงกับบิดร่าเป็นงูเขียวเลย
“อ้า..ปล่อย....ผมจะ....ออกแล้ว..ออกแล้วๆๆๆ โอ้วววววว” เอ็ดเวิรด์เหยียดร่างขึ้น สะโพกแอ่นโค้งเข้าบดขยี้กับปากนุ่มนั้นสุดกำลัง ความรู้สึกสุขสมระเบิดออกมาในที่สุด
“ฮ่า.....ฮ่า...โอ้ยยยย...” เขาสำลักความสุขออกมามากมายจนนอนพังพาบหมดแรง เขาหอบฮักอยู่นาน พอปรือตาขึ้นมาก็เห็นเจคอปคายเมือกขาวขุ่นใส่ในมือ เขาถูมันกับช่องทางที่คับแน่นนิ้วแทรกเข้ามาเบาๆ
“อืมมม...”
“เจ็บเหรอ”
“ไม่....” พอบอกไปเช่นนี้ นิ้วก็สอดแทรกเข้าออกคว้านไปรอบๆอย่างมันเมา จนเจ้าของช่องทางครางกระเส่า น้ำชุ่มชื้นนองบอกให้รู้ว่าเขาพร้อมแล้ว ขาทั้งสองข้างก็ถูกยกโน้นมาเกือบชิดอก ร่างสูงตามเข้ามาคล่อมใบหน้าได้สบตาใกล้ๆ ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
“อา............” เอ็ดเวิรด์อ้าปากค้าง ครางเสียงกระเส่ายาวตามจังหวะที่ถูกรุกล้ำเข้ามาช้าๆ ความใหญ่โตเบิกตัวเขาให้เปิดกว้างจนสุดความสามารถ ชายหนุ่มหอบน้อยๆพยายามผ่อนคลายให้ตัวเองรับทั้งหมดให้ได้ ความตั้งใจของเขาทำให้เจคอปยิ้มปลื้มใจ
“ใจเย็นๆนะครับ....หายใจลึกๆ” เขาบอกพอใต้ร่างทำตาม ร่างแกร่งก็จ้วงลึกเข้าไปอีก
“โอ้วววว.....”เอ็ดเวิรด์หลับตาปี๋น้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บปวดและอึดอัด ภายในเขาตึงแน่นไปหมด แค่หายใจเบาๆก็รู้สึกท่อนแกร่งข้างในกำลังเต้นตุ้บๆ
“อ้า......ดีจัง ซี้ดดด...” เจคอปเองก็หลับตาเป็นพักๆ เขาปล่อยตัวเองให้ดื่มด่ำกับรสชาติอันฟิสแน่นอยู่ครู่ใหญ่
เจคขยับเนิบๆแล้วเขาก็พบว่ามันวิเศษกว่าที่คิด รสชาติการเสียดสีนี้รัญจวนใจเกินทน สะโพกแกร่งจึงอดไม่ได้ที่จะเร่งจังหวะกระชั้นขึ้น....กระชั้นขึ้น
“อืมมม....อืม....อืม” เอ็ดเวิรด์เม้มปากไม่ยอมครางจึงโดนกระทุ้งแรงๆเสียงครางหวานๆจึงลอดออกมาให้ได้ยิน
“อูวววว...แรงๆ”
“ว่าไงนะ” เจคอปยิ้มถูกใจ สะโพกสาวยาวๆกระทุ้งแบบไม่แรงนัก
“แรงๆครับ.....แรงอีก อีกนิด” เขาจิกเล็บบนแผ่นหลังให้เร่งอีกนิด หมาป่าหนุ่มเร่งจังหวะตามคำขอทันที เขากระแทกเข้าไปสุดลำใต้ร่างสะเทือนเฮือกๆ เสียงพลาสติกรองใต้ร่างเสียดสีดังพั่บๆๆๆๆๆๆ
“อูวววว โอ้ววว ดี...ดี”
“เป็นไง ถึงใจไหม”
“เจค...ผมเสียวไปหมดแล้ว” เอ็ดเวิรด์จิกข่วนแผ่นหลังกว้างอย่างบ้าคลั่ง จังหวะรักของพวกเขารุนแรงไม่สนใจว่าพื้นจะครางครืน พละกำลังของหมาป่านั้นเหลือล้นกระหน่ำสุดฤทธิ์ยังไงก็แรงดีไม่มีตก ทำเอาหมูน้อยดิ้นพล่านด้วยความสุขสมที่ถึงอกถึงใจ
“อ๊า...... ไม่ไหวแล้ว” เอ็ดเวิรด์ร้องออกมาสุดเสียงก่อนที่ปลดปล่อยความสุขสมทะลักล้นออกมานองเปรอะเปื้อนเนื้อตัว เขาหายใจหอบฮักขณะที่เหนือร่างยังกระเสือกกระสนสุดตีนอยู่หลายสิบครั้ง
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกก” เขาคำรามลั่นตอนฝังลึกสุดขีด
ก่อนถอนตัวออกมาพ่นความสุขรดใบหน้าอ่อนหวาน
“อา...” น้ำอุ่นวาบแทนความรู้สึกทั้งหมดไหลเยิ้มลงมาถึงคาง เจคอปเข้ามาเลียคราบและจูบเนิ่นนานบนเรียวปาก ไม่นานความแข็งแกร่งที่อ่อนตัวลงเมื่อครู่ก็กลับมาแข็งขึงอีกครั้ง ทั้งสองมองส่วนนั้นแล้วมองตาหัวเราะคิกคักกันอย่างถูกใจ
“ มาลองท่านี้บ้างไหม” เจคอปยิ้มขี้เล่น ก่อนจะอุ้มร่างเล็กกว่าลุกขึ้นยืน เขารั้งแขนทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบคอไว้แล้วช้อนอุ้มให้ขึ้นขี่บนเอว เอ็ดเวิรด์เกี่ยวเอวหนาไว้แน่น แค่ขยับโจนจ้วงขึ้นแรงๆทีเดียว
“ อ๊าววววว.....” ชายหนุ่มร้องสุดเสียงกับความสุขที่สอดแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาอ้าปากค้างใบหน้านิ่วด้วยความเสียวซ่าน พลางเอนตัวไปข้างหลังสุดเหยียดทำให้ช่องทางหรรษาเบียดท่อนแร่งให้จมลึกยิ่งขึ้น เจคอปอุ้มเอวเล็กไว้และขยับเอวให้เป็นจังหวะ
ร่วมรักในท่ายืนนี้มันสุดยอดและเร่าร้อนมากว่าเดิม ช่องทางภายในถูกท่อนลำใหญ่โตเสียดสีอย่างหนักหน่วงล้ำลึก ผนังส่วนที่ไวต่อความรู้สึกถูกกระแทกกระทั้นไม่ยั้ง ยิ่งรุนแรงก็ยิ่งเหมือนไม่เคยพอ
“โอ้วๆๆๆๆ เจค.....ตรงนั้น....ผมมันมากเลย เอาอีก” เอ็ดเวิรด์ร้องครวญครางไม่เป็นภาษา เขาครางโอดโอยปานจะขาดใจ
“นี่ใช่ไหม....อ่า.....ขมิบแรงๆ อูวววว....ผมชอบ” เจคอปซี้ดปากไม่หยุด สะโพกรัวกระแทกกระทั้นไม่หยุดเหมือนเครื่องยนต์ 8 สูบกระแทกแต่ล่ะทีได้ทั้งน้ำ ได้ทั้งเนื้อ สองหนุ่มกอดรัดกันสุดเหวี่ยง เสียงครางสูงๆต่ำๆในลำคอ
ทำให้รู้ว่าต่างก็มีความสุขกันมากแค่ไหน
“ อ๊า อะ....อ้า!!!!!!!!” เอ็ดเวิรด์ร้องออกมาเมื่อถึงขีดสุด เขาสำลักความสุขพวยพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนเนื้อตัวกันและกัน ส่วนเจคอปเขาเร่งจังหวะดุเดือดเลือดพล่านก่อนที่จะปลดปล่อยฉีดพุ่งเข้ามาข้างในอย่างมากมาย
“โอ้วววววว......โอ้ยยยย” ร่างแกร่งกอดรัดร่างเล็กแน่นปลดปล่อยออกมาจนหยาดสุดท้ายถึงหมดแรง พาตัวเองมานั่งหอบแฮ่กๆ มีร่างอ่อนปวกเปียกนั่งคล่อมตักหายใจรวยรินด้วย
เลิก.....เจคอปบอกกับตัวเองเลย กลับไปแล้วเขาจะบอกเลิกเบลล่า เด็ดขาด!!! เขาหายใจแรงอยู่ครู่ใหญ่จนเหงื่อเริ่มชื้น ทั้งสองเหลือบมองกันอย่างยิ้มพราวด้วยความสุข
“อีกรอบไหม”
“อื้อหื้อ” หมูน้อยพยักหน้าอย่างเขินอาย แล้วพวกเขาก็สำเริงสำราญกันอย่างไม่รู้จักอิ่มไปอีกหลายชั่วโมงจนข้ามวันข้ามคืนเลยทีเดียว
The end
(ขอบคุณทุกรีพายคะ แล้วติดตามตอนต่อไป)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่ 39 บทสรุปของผู้ชายอยากได้สามี [p140] (อ่าน 1353093 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก