มาต่อเลยดีกว่าเนอะ
จะได้ไม่ต้องพิมพ์คำว่า "รอจ้า" บ่อยๆ
ตอนที่ 4
“ผม......มีเพื่อนอยู่....ฮึกก....คนนึง เขา......ฮึก.....สนิทกับผม แต่ว่า ฮึกตอนนี้เขามีแฟน ฮึก.......เขา......ฮึก......เขาเลย.....ฮึก....ลืมผม....ลืมเพื่อน.....ฮึ..... คนนี้”กว่าผมจะพูดประโยคนี้จบทำเอาผมเหนื่อยเหมือนกัน มันเจ็บตรงหน้าอก เหมือนมีอะไรมากดหน้าอก แต่ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงอยากจะพูดออกมา ให้กับคนที่รู้จักกันไม่ถึงปีมารับรู้
“ไม่เป็นไรนะ ๆ ถ้าคน ๆ นั้น เขาลืมต้า พี่จะเป็นคนปลอบต้าเอง พี่จะอยู่ข้าง ๆ ต้าเอง เพียงแค่ให้โอกาสพี่ ให้พี่ได้อยู่ข้าง ๆ ต้า เท่านั้น”โอกาส......โอกาสอะไร
“ผม.....ไม่เข้าใจ....”ตอนนี้ผมเลิกสะอึกแล้ว แต่ไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณกันต์ต้องการสื่อ
“ไม่มีอะไรหรอกต้า ไหนดูซิ ตาแดงหมดแล้ว แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ จะไปทำงานทั้ง ๆ ที่ตาแดงแบบนี้เหรอ”
“ผม...ไม่อยากหยุดงาน”คุณกันต์มองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยน ขนาดผมไม่ได้เป็นผู้ชายผมยังหลงเสน่ห์ของคุณกันต์เลย
“เป็นเด็กดีจังนะ งั้นเอาแบบนี้ เดี๋ยวพี่จะบอกว่าต้าไม่สบาย ส่วนต้าก็ไปพักผ่อนที่ห้องพยาบาลซะนะ หรือไม่ก็ลาครึ่งวันก็ได้ ดีมั้ย พี่อนุญาต”ผมเลือกที่จะอยู่ที่ห้องพยาบาลสักพัก แล้วก็กลับมาทำงานต่อ เพราะผมไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน ผมทำตัวปกติทุกอย่างแต่ที่ไม่ปกติคือ......คุณกันต์ ทุกเช้าจะมาหาผมเสมอเอาขนมปังมาให้บ้าง ปาท่องโก๋บ้าง ซาลาเปาบ้าง แล้วแต่เขาจะสรรหามา ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็คุณกันต์เป็นหัวหน้า จึงอาจจะอยากดูแลลูกน้องให้ดี
“นี่ต้า พี่ว่าคุณกันต์น่ะ เขาจะจีบต้านะ เท่าที่พี่ดู ๆ นะ เขาใจดีกับทุกคนก็จริง แต่พี่เห็นว่าสำหรับต้ามันพิเศษกว่าคนอื่น”อยู่ ๆ พี่หน่อยก็พูดกับผมเรื่องนี้ ผมอาจจะไปทำท่างงให้พี่เขาเห็นเลยโดนเขาเล่น
“อย่าซื่อตอนนี้ได้มั้ยต้า พี่เห็นว่าเขาจะจีบต้านะ ต้าไม่รู้เรื่องซะที พี่ก็เลยเบื่อว่าเมื่อไหร่จะคืบหน้าซะที”พี่หน่อยทำท่าทางตื่นเต้นกับการจับคู่ของผมกับคุณกันต์
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกพี่ คุณกันต์น่ะเขาเป็นผู้ชายนะ ผมก็เป็นผู้ชาย พี่คิดได้ยังไง”ผมพูดตามที่ผมคิดออกไป แต่มันคงไปขัดใจพี่เขา เลยมาจิ๊จ๊ะใส่ผม
“ต้า เดี๋ยวนี้นะ รักไร้พรมแดนจ้ะ รักมันไม่ได้จำกัดเพศเหมือนสมัยก่อนแล้วนะ สังคมเปิดกว้างมากขึ้น ความรักมันก็เปิดกว้างมากขึ้นตามไปด้วย เข้าใจพี่มั้ย ต้า”พูดเสร็จพี่เขาก็กลับไปทำงานต่อ ทิ้งให้ผมต้องมานั่งคิดต่อ ว่าที่พี่เขาพูดมันเรื่องจริงหรือเปล่า
และเวลาที่พนักงานทุกคนรอก็มาถึง เวลาเลิกงานครับ ทุกคนดูกระตือรือร้นในการเก็บของกลับบ้านมาก ซึ่งจะไม่มีทางเห็นในเวลาทำงานแน่ ๆ
“ต้า วันนี้ว่างหรือเปล่า” พอคุณกันต์เดินมาถาม มันทำให้สิ่งที่พี่หน่อยพูดกลับมาวนเวียนในหัวของผมอีกครั้ง
“เอ่อ.....ก็ว่างน่ะครับ”อยู่ ๆไม่กล้าตอบขึ้นมาเฉย ๆ เหมือนจะรู้สึกว่า......เขิน......
“ต้าเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าแดงเชียว”พูดไม่พอ ยังมาจับหน้าผากผมอีก ผมยิ่งทำให้ผมเขินไปกันใหญ่
“ก็ไม่ร้อนนี่ ต้าเป็นอะไรหรือเปล่า”คุณกันต์ถามด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ได้รู้เลยว่าเพราะเขาน่ะแหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
“ไว้วันหลังก็ได้นะถ้าต้าไม่ไหว คือว่าจะชวนไปกินมื้อเย็นด้วยกันหน่อย”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ วันนี้ไปได้”ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนี้ออกไป
“งั้น....ไปกันเลยมั้ย”เท่าที่ผมสังเกต ตอนนี้คุณกันต์ยิ้มมากว่าแต่ก่อนอีก
พวกเรามากินมื้อเย็นกันที่ภัตตาคารแห่งหนึ่ง หรูหราพอสมควร ขณะที่ผมกำลังเลือกเมนูอาหาร ผมก็มองราคาต่อจาน มันจะแพงอะไรขนาดนั้น ราคาทำเอาผมไม่กล้าสั่งอาหารเลยจริง ๆ
“ต้า จะเอาอันไหนเหรอ มื้อนี้พี่เลี้ยง”คุณกันต์ยังคงยิ้มแย้มตามแบบของเขา
“ผมแล้วแต่พี่ละกันครับ”แล้วพี่กันต์ก็สั่งอาหารให้ผม ผมก็นั่งยิ้มเก้อ ๆ ไป ผมมองคุณกันต์แล้วผมรู้สึกใจสั่นนิด ๆ แฮะ หรือว่าจะจริงอย่างที่พี่หน่อยพูด
“ต้าหน้าแดงอีกแล้วนะ ไหวแน่เหรอ”เอ๋! ผมหน้าแดงอีกแล้วเหรอ ผมเขินอีกแล้วเหรอ
เรารอกันสักพักก็มีอาหารหลากหลายาวางตรงหน้า อาหารข้างหน้าล้วนแต่ดูดีทั้งนั้น ทำเอาผมไม่กล้าจะแตะเลยทีเดียว ผมไม่ชอบกินอาหารหรู ๆ แบบนี้หรอกครับ นาน ๆ ทีก็ได้อยู่ แต่วันนี้ผมไม่กล้าจะขยับอะไรมาก เหมือนว่าคุณกันต์จะคอยมองผมตลอดเวลา
“เอ่อ....พี่กันต์ เลิกมองผมเถอะครับ ผม.....” เขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“เขินเหรอ”กึก ไม่รู้ว่ามันค้างนานหรือเปล่า แต่คุณกันต์กลับหัวเราะขึ้นมาซะงั้น
“ต้าเขินพี่เหรอ พี่ดีใจนะที่ทำให้ต้ามีอารมณ์อื่นได้ นอกจากทำหน้าตานิ่ง ๆ หรืออารมณ์เสียใจ”
“เอ่อ....ผม....”พูดอะไรไม่ถูกเลยแฮะ
“ฮ่า ๆ พี่น่ะมองต้ามาตลอด จริง ๆ พี่เคยเจอต้าก่อนที่พี่จะได้ทำงานนี้อีกนะ”มองผมมาตลอด.....งั้นเหรอ ทำไมใจผมมันเต้นแรงจังนะ
“ตอนไหนเหรอครับ”
“ก็ตอนที่ต้าช่วยไปติดต่องานที่บริษัท......น่ะ ตอนนั้นพี่ทำงานอยู่ที่นั่น แต่พี่ไม่ได้เข้าไปคุยนะ แต่พี่อยู่อีกโต๊ะนึง ตอนนั้นต้าพูดภาษาเยอรมันสินะ ไม่รู้ทำไม พี่เผลอนั่งมองต้าไปเรื่อย ๆ จนต้าไป พี่ก็ยังอยากมอง พี่เลยลองถามพี่ ๆ ที่คุยงานกับต้า ก็เลยรู้ว่าต้าทำงานที่บริษัทนี้ พี่มาดูต้าบ่อยมากเลยนะพูดไปพูดมาก็เหมือนสโตคเกอร์มาสารภาพความผิด มีวันนึงพี่ก็มาดูต้าตามปกติ แต่วันนั้นพี่รู้ว่าหัวหน้าแผนกของต้าจะออก พี่เลยรีบเข้าไปสมัคร ทั้ง ๆ ที่ทำงานที่เก่าของพี่ก็ยังไม่ได้ลาออก พี่คงจะบ้าไปแล้วล่ะนะ แต่....พี่เลือกที่จะอยู่บริษัทนี้ พี่ไปลาออกที่บริษัทเก่า แต่ก็ต้องใช้เวลานิดหน่อยถึงจะเข้ามาทำงานที่เดียวกับต้าได้ พอพี่ได้เข้ามาทำงานที่นี่ พี่ก็ตื่นเต้นนะ เพราะพี่จะได้เจอต้าใกล้ ๆ ได้พูดคุยกับต้า”ระหว่างที่คุณกันต์พูด เขามองผมตลอดเวลา แต่ผมกลับหลบตาเขา ผมไม่กล้ามองเขาเลย ผมเขินมาก ไม่รู้ว่าหน้าผมจะแดงขนาดไหนแล้ว แต่ตอนนี้ผมเขินมากจริง ๆ ครับ
“ต้า เป็นแฟนกับพี่ได้มั้ยครับ”.........แฟน.......งั้นเหรอ
“เอ่อ.....”ผมควรจะตอบว่าอะไรดีล่ะ ผม.....จะทำยังไงดี
“ไม่ต้องรีบให้คำตอบพี่ก็ได้ พี่จะรอ รอต้าเพียงคนเดียว....”
“คะ ครับ ผม....แฟน....ผม....คือ...”ผมพูดอะไรไม่ถูกจริง ๆ เพิ่งเคยมีประสบการณ์นี้ครั้งแรก หน้าตาผมก็ไม่ได้ดีด้วย เลยไม่มีใครมาจีบ แล้วก็ไม่เคยจีบใครด้วย
“ครับ ๆ ค่อย ๆ พูด”คุณกันต์ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ผมละสายตาไปจากคุณกันต์ไม่ได้อีกแล้ว....
“ตกลงครับ”คุณกันต์มีท่าทีอึ้งไปนิดหน่อย
“ตกลงคือ.....เป็นแฟนกับพี่นะ จริง ๆ นะต้า”คุณกันต์ดูตื่นเต้นมากจริง ๆ รอยยิ้มนั้น ผมชอบมาก ๆ เลย
“ครับ”ผมว่าวันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมาก ๆ ผมไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้แท้ ๆ แต่ผมกลับมีความสุข อาจจะเพราะผมเริ่มรักคุณกันต์เข้าให้แล้วก็เป็นได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
