หัวข้อ: สะดุดใจนายขี้แย ตอนที่ 5 (จบ) & ตอนพิเศษ 04/04/2554 P.3

[kyoya11]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[NY_JK]

 :mc4:เรื่องใหม่

[samsoon@doll]

ชื่อเรื่องน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kyoya11]

สวัสดีจ้า ขอเปิดเรื่องใหม่หน่อย  
เรื่องนี้ชื่อเรื่องว่า สะดุดใจนายขี้แย โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนที่แต่งชื่อเรื่องได้เชยระเบิด แต่อันนี้มันเป็นความเหลือเชื่อที่โผล่ชื่อนี้ในหัวได้ ก็ต้องขอบคุณสมองอันน้อยนิด
ก่อนที่จะได้ลงเรื่องนี้ในเล้านั้น ก็ได้ขอให้พี่คนนึงช่วยตรวจสอบให้หน่อยว่าดีพอมั้ยที่จะลงในเล้า เพราะโดยส่วนตัวแล้วคิดว่านิยายในเล้าไม่ใช่ใครจะแต่งก็เอามาลงได้เลย ต้องกลั่นกรองให้ดี เพื่อผู้อ่านทุกคนเสียก่อน เอ่อนามได้มั้ยอ่า....
พี่ killua ได้พี่คนนี้แหละคอยกรองให้ แถมแก้คำผิดให้ด้วย ต้องขอบคุณมากๆจ้า

สุดท้ายนี้ขอฝากเรื่อง สะดุดใจนายขี้แยไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะ (ลูกทุ่งมาเชียว )

[golove2]

รอจ้า


 

[ทะเลหัวใจ]

 



ชื่อเรื่องน่ารักจังเลยคะ

สงสัยเรื่องนี้ต้องน่ารักแน่ๆ อิอิ

มารอเรื่องใหม่ด้วยคน

[kyoya11]

ตอนที่  1



“เธอทำงานออกมาได้ยังไงฮะ ทำงานเหมือนคนไม่มีสมอง.......”เสียงอาจารย์ด่านักเรียนเป็นเรื่องปกติสำหรับโรงเรียนนี้ แต่ผมจะไม่ร้องไห้เลยถ้าคนที่โดนไม่ใช่พวกผม ผมทำอะไรให้เขาเหรอ พ่อแม่ผมยังไม่ว่าผมขนาดนี้เลยแท้ ๆ สมองของอาจารย์หมายถึงอะไร อาจารย์บอกให้ใช้ความคิดสร้างสรรค์ของทุกคนในห้อง ก็นี่ไง....ถ้าทำไม่ถูกใจแล้วด่าว่ากันแบบนี้ก็บอกซะสิว่าต้องการอะไรกันแน่


“แม่ง อะไรวะ กูไม่ได้อยากจะด่าว่าคนที่ให้ความรู้นะเว้ย แต่แม่งเกินไปว่ะ มึงก็หยุดได้แล้วไอ้ต้า”คนนี้ชื่อมอสครับ มันกับผมเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.ต้น จนตอนนี้ผมเรียนปวช.2แล้ว มันก็ยังอยู่ข้าง ๆ ผมตลอด
จุดเริ่มต้นของคำว่า “เพื่อน” มีอยู่ว่า............



ผมนั่งร้องไห้เพราะผมโดนอาจารย์ว่าว่าไม่ให้อ้วก คุณคิดว่าผมจะหยุดได้เหรอ ผมหยุดไม่ให้มันออกมาได้มั้ย เวลาคนจะอ้วกมันก็ต้องร้องไห้ ไม่รู้คนอื่นเป็นหรือเปล่า แต่ผมร้อง แล้วเขาก็มาแหกปากด่าผมว่าไม่ให้อ้วก เหม็นอย่างนั้นอย่างนี้ เสียใจครับ ผมทำอะไรผิดเหรอ ผมแค่อ้วกเอง อ้วกในถุงด้วยไม่ได้อ้วกเรี่ยราด ผมผิดงั้นสินะ ผมนั่งอ้วกจนเขาไป คงขี้เกียจด่าล่ะมั้งครับ ขณะที่ผมนั่งร้องไห้อยู่นั้น.....


“เป็นไรวะ ร้องไห้จนตาแดงหมดแล้ว”ผมเงยหน้าขึ้นมองคน ๆ นั้น เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ผิวขาวซีด ใบหน้าขาววิ๊ง เหมือนเกย์มาก....แต่ตอนนั้นผมสนใจเรื่องนี้เหรอ


“ก็อ้วก ถามทำไม”ผมไม่อยากให้ใครมาด่าผมอีกแล้วนะ ผมแค่อ้วกเอง ทำไมด่าผมจัง


“ก็เห็นร้องมานานแล้ว แล้วออกมาหมดหรือยัง ให้ช่วยมั้ย”มันพูดเสร็จก็มาลูบหลังผม ผมก็ขย่อนออกมาสิครับ สรุปคือออกมาหมดตัวเลย


“ขอบใจนะ”ผมขอบใจมันจริง ๆ ไม่มีใครจะมาสนใจผมหรอก อ้วกแบบนี้ตัวก็เหม็น ไม่มีใครมาเห็นใจผมสักคน.....


“ไม่เป็นไรเว้ย เพื่อนกัน ว่าแต่นายชื่ออะไรน่ะ เราชื่อมอส”เหตุการณ์นี้แหละครับที่ทำให้เราได้รู้จักกัน มันเพราะอ้วกใช่มั้ย.....



มาถึงปัจจุบันมันก็คอยอยู่ข้าง ๆ ผมตลอด อาจจะเพราะว่าผมร้องไห้ง่ายด้วย แค่มีคนมาว่านิดหน่อยก็น้ำตาซึมแล้ว ผมเป็นคนอ่อนแอสินะ ผู้ชายอย่างผมจะเข้มแข็งบ้าง......ได้มั้ย......


“มึงไปล้างหน้าล้างตาหน่อยมั้ย ขยันร้องจังนะ ร้องไห้มาก ๆ ตามันจะแดงมากแถมบวมอีกต่างหาก”มันเอาเรื่องที่ผมกลัวคนรู้ว่าผมร้องไห้มาอ้าง เพราะจะได้ไม่ร้องไห้อีกผมไม่อยากให้ใครเห็นผมร้องไห้หรอกนะครับ ผมก็เป็นผู้ชาย ผู้ชายส่วนใหญ่คงคิดเหมือนผมว่าไม่อยากให้คนอื่นเห็นตัวเองตอนร้องไห้


“อืม เดี๋ยวไปล้างหน้าก่อนนะ ฮึก...ฮือ...ฮึก”ผมพยายามเลิกร้องไห้ แต่ยังสะอึกสะอื้นอยู่

 
“เดี๋ยวอย่าเพิ่ง มานี่มา ต้า”มอสจับหน้าผมให้เข้าใกล้มัน ใกล้มากครับ แล้วมันก็เอามือมากดแก้มผม ปากผมตอนนี้เลยจู๋

 
“อื้อ...ฮึก....เอ้นอะไอ”


“ฮ่า ๆ ตลกว่ะ เอางี้มั้ย เวลาจะร้องไห้ให้ทำแบบนี้นะ มันจะได้รู้สึกสนุกแทน ดีมั้ย”ผมไม่ได้รู้สึกสนุกซะหน่อย แต่ก็อยากลอง เพราะเมื่อกี้ผมก็หายร้องได้

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เวลาผมรู้สึกว่าตัวเองจะร้องไห้ ผมจะรีบเอามือกดแก้มให้ปากจู๋ ๆ แล้วก็ส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงว่า อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ


“นี่เธอ ดูผู้ชายคูนั้นดิ เกย์แหงเลย”


“นั่นสิ ผู้ชายหน้าขาว ๆ นั่นต้องเป็นรับแน่ ๆ ....”ผมได้ยินบทสนทนาเหล่านี้ก็รู้ว่าเขาต้องมองพวกผมอยู่ เพราะผมเจอมาบ่อยแล้ว ทุกคนคิดอย่างที่ผมคิดตอนแรกเมื่อเจอมอส เขาเหมือนเกย์มาก แต่ไม่ใช่ เขาไม่ใช่เกย์จริง ๆ ออกจะแมนกว่าผมด้วยซ้ำ


“.........”มอสยังคงเงียบ แต่จับมือผมไว้ราวก็ไม่ให้ผมพูดหรือทำอะไรผู้หญิงพวกนั้น
พอผมเดินมาได้ระยะหนึ่ง ผมเลยกลับไปหามอส มอสเขาทำเหมือนปกติ เพราะชินหรือเพราะต้องการปิดบังความอ่อนแอของตัวเอง


“มอส.....”ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากนี้ มีผมและเพื่อน ๆ เท่านั้นที่รู้ว่ามอสไม่ใช่เกย์ ผมเลยได้แต่จับมือ เพื่อบอกให้รู้ว่ายังมีเพื่อนคนนี้อยู่เคียงข้างเสมอ......




พวกเราอยู่เคียงข้างกันตลอด จนกระทั่งจบปวช.3 ผมต้องแยกจากมอสไป เพราะทางบ้านของผมต้องการส่งผมเรียนที่ต่างประเทศ



“มอส กูไม่อยากไปเลย”ผมรู้สึกว่าน้ำตาผมจะไหล ผมจึงใช้วิธีเดิมที่ได้ผลมาตลอด เอามือกดแก้ม ทำปากจู๋แล้วส่ายหน้า แต่มันไม่ได้ผลอีกแล้ว น้ำตาผมไหลเป็นทาง มันไม่ช่วยอะไรอีกแล้ว


“กูก็ไม่อยากให้มึงไป แต่มึงต้องคิดถึงอนาคตนะเว้ย พ่อแม่มึงอยากให้มึงมีอนาคตดี ๆ เรียนเมืองนอกเมืองนา กลับมาจะได้ชื่อว่านักเรียนนอก แนวดีนะเว้ย”เวลาที่มอสพูดจะไม่มองหน้าผม นั่นแปลว่ามอสไม่อยากให้ผมไปจริง ๆ แต่พยายามปลอบใจตัวเองอยู่


“ฮึก....ทำ..ไม เรียนที่ ฮึก....ฮือ....”ผมไม่สามารถพูดต่อจนจบประโยคได้อีกแล้ว ทำไมต้องเรียนเมืองนอก เรียนที่ประเทศไทยไม่ได้ความรู้เหรอ เรียนที่ประเทศไทยจะหางานทำไม่ได้เหรอ ผมไม่เข้าใจเลย


“อย่าร้องนะต้า ครั้งนี้กูขอ กู....กู....ขอ.....นะ”เสียงของมอสแผ่วเบากว่าที่เคยเป็น เมื่อผมมองที่หน้ามันจึงได้รู้ ว่ามัน..........ร้องไห้



พวกเรากอดคอกันร้องไห้ ผมร้องไห้เพราะเสียใจ......เสียใจที่ต้องแยกจากเพื่อนที่สนิทที่สุด แยกจากสถานที่คุ้นเคย


 
“ยังไงมึงก็ดีนะเว้ย มึงลองคิดดูนะ คนอื่นเขาอยากจะไปเรียนจะตายเมืองนอกน่ะ มึงควรจะดีใจนะเว้ย”ไม่....ไม่ดีใจเลย.....จริง ๆ แล้ว อยากอยู่ด้วยกัน......ตลอดไป

[p_phai]

  เศร้าแต่ต้นเรื่องเลยเนอะ

[samsoon@doll]

น่ารักๆๆว่าแตามอสจะเป็นพระเอกหรือจะมีใครโผล่ออกมาอีกคนมั้ยน๊าาา

[Winer]

 
มาจุดประทัด 3 ตับบบบให้เลย
กด+ ให้อีกที

อ่านเรื่องจนจบแระ  เละไม่มีชิ้นดีเลยเรื่องของพี่+55555

แล้วคนขี้แยจะโดนแหย่มั้ยนี่  ดูดิจะห่างเพื่อนแล้วด้วยยย

[NY_JK]

 :a5:เดาไม่ถูกเลยว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ
แต่จะติดตามต่อจ้า

[PEENAT1972]

แปะ

[Rhythm]

รออ่านนะคะ
 

[love2y]

มารออ่านตอนต่อไป ^^

[Margarin_Butter]

เรื่องใหม่ๆๆ 

เสียน้ำตาตั้งแต่ต้นเรื่องเลย
สมกับชื่อเรื่องเลยอะ

รออ่านต่อคะ

[akera]

ต้อนรับเรื่องใหม่จร้า ตอนแรกก็น่าติดตามแล้ว

[EVE910]

เรื่องใหม่ๆๆ
 

[roseen]

 

[OCto]

สองคนนั้นจะ "ตีฉิ่งกันเหรอ"

[nongrak]

แค่ชื่อเรื่องก็อยากอ่านแล้ว
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เจิม จ้า

[Killua]

ต้าน่ารัก ถึงขี้แยก็น่ารัก เอิ๊กๆๆๆๆ
+1 เจิมเรื่อง ฮ่าๆๆๆ

[kyoya11]

ตอนที่  2


จนในที่สุดผมก็ต้องไปเรียนที่ต่างประเทศจริง ๆ ผมเรียนที่เยอรมนี ผมได้ติดต่อกับมอสบ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อย พวกเราเลิกที่จะใช้วิธีที่ใช้กันมานาน ซึ่งนั่นก็คือ......จดหมาย พวกเราใช้ส่งจดหมายแทนการโทรศัพท์หากันครับ มันจะทำให้ประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย แถมไม่ต้องกังวลเรื่องเวลา


อยู่ที่นี่ผมต้องเปลี่ยนการใช้ชีวิตประจำวันหมดเลยครับ เวลาก็เปลี่ยน ภาษาก็เปลี่ยน คือผมมีญาติเป็นคนเยอรมนีน่ะครับ ตอนผมเรียนปวช.ผมก็เรียนภาษาเยอรมันมาบ้าง แต่เรียนเพราะอยากเรียน ไม่ได้เรียนเพื่อจะมาต่อที่นี่ ภาษาเยอรมันผมได้นิดหน่อย ฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง เขียนได้นิดหน่อย อ่านก็ได้นิดหน่อย ตอนมาที่นี่ใหม่ ๆ ท้อมาครับ ผมแทบจะร้องไห้ทุกวันเลย แต่ผมก็ใช้วิธีเดิม ถึงแม้จะไม่มีประสิทธิภาพมากนัก ผมทำแล้วก็ยังร้องเหมือนเดิมแหละครับ แต่ผมสบายใจเวลาที่ได้ทำ มันเหมือนกับว่าเพื่อนคนสำคัญของผมอยู่ข้าง ๆ ผมตลอดเวลา
ก่อนที่จะได้เรียนที่นี่ก็ต้องสอบทางด้านภาษา ทำให้ยิ่งท้อเข้าไปอีก ผมไม่มั่นใจในตัวเองเลย แต่พอไปสอบ ก็ผ่านมาได้ แถมยังต้องเตรียมตัวสอบที่คณะที่ต้องการ ผมเรียนคอร์สT-Kurse  แล้วก็ต้องไปสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยที่ต้องการ แล้วก็เรียน ก้มหน้าก้มตาเรียน ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้การดำเนินชีวิตของผมเปลี่ยนไป แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนคือ นิสัยร้องไห้ง่าย ผมเลิกไม่ได้จริง ๆ


ผมอยู่ที่ประเทศเยอรมนี 7 ปี ผมเขียนจดหมายคุยมอสตลอด จนประทั่งเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ผมไม่ได้รับการติดต่อจากมอสอีกแล้ว วันนี้เป็นวันที่ผมจะกลับเมืองไทย นั่นหมายความว่า......ผมจะได้เจอมอสแล้ว.......


ผมกลับมาถึงเมืองไทย เวลาเที่ยงคืนกว่า ๆ ผมเลือกที่จะเดินไปที่ตู้โทรศัพท์เพื่อโทรหา.......มอส

 
“ครับผม”มอสรับสายแล้ว น้ำตาผมก็พาลจะไหลออกมาตลอด


“มอส.....นี่ต้าเองนะ”ผมรู้ตัวว่าเสียงตัวเองสั่น แต่พอพูดไปปลายสายกลับเงียบ


“........ต้า.....อยู่ที่ไหน”เสียงแผ่วเบาของมอส เหมือนตอนนั้น......ตอนที่เราจะจากกัน


“อยู่สนามบิน มอสว่างมั้ย”ผมไม่ได้ให้พ่อกับแม่มารับครับ เกรงใจเขา นี่มันดึกมากแล้ว อีกอย่าง ผมอยากจะเจอมอสด้วย อยากจะเจอเพื่อนคนสำคัญที่สุด


“สนามบินไหน เดี๋ยวไปหา รอก่อนนะ”ผมบอกชื่อสนามบินไป มอสก็รีบวางสายไป รอไปถึงครึ่งชั่วโมงก็เห็นมอสวิ่งมาแต่ไกล


“ทำไมมา....เร็ว...จัง”ผมยังพูดไม่ทันจบมอสก็วิ่งเข้ามากอดผม ผมอุตส่าห์อดทนแล้วนะ

 
“ฮึก....คิดถึงว่ะ....ไอ้เพื่อนบ้า....”ผมร้องไห้อีกแล้ว


“เออ.....กูก็คิดถึง.....ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไป กูย้ายหอ.....มันกะทันหันมาก ขอโทษที่ไม่ได้บอก แล้วกูก็ทำงานด้วย เลยยิ่งวุ่นวายไปใหญ่ กูขอโทษนะ”พูดเสร็จก็กอดผมให้แน่นยิ่งขึ้น อ้อมกอดของเพื่อนรู้ใจ มันดีอย่างนี้นี่เอง


“แล้วมึงนะนอนไหน มานอนหอกูมั้ย”มันเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ผมเล่าว่าผมไม่ได้ให้ใครมารับ แล้วก็ไม่ได้รับปากทางบ้านว่าจะนอนที่บ้าน


“ถ้าห้องมึงว่าง กูก็จะไป”คืนนี้ผมค้างที่หอของมอสครับ มอสมันก็เป็นผู้ชายธรรมดา ๆ คนนึง จริง ๆ ครับ ห้องรกสมกับเป็นผู้ชายเลย


“ขอโทษนะเว้ย รกไปหน่อย พอดีกูวุ่น ๆ”ผมได้แต่ส่ายหน้ากับพฤติกรรมมัน พลางมองดูไปรอบ ๆ ห้อง แล้วก็เห็น......


“นั่นแฟนมึงเหรอ”ผมเห็นรูปมอสยืนผู้หญิงอยู่ ผู้หญิงน่ารักมากครับ


“หืม ใช่ แฟนกูเอง น่ารักมั้ย”ดู ๆ ไปมันก็เหมาะสมดีนะครับ เดี๋ยวนี้มอสมันตัวล่ำขึ้นมาก สูงขึ้นด้วย ตอนนี้มันสูงกว่าผมเยอะเลยล่ะครับ ผู้หญิงก็ตัวสูง แต่ดูน่าทะนุถนอม เหมาะกับมอสเลย เพราะมอสชอบปกป้อง ชอบดูแล ผมรู้.......


“น่ารักว่ะ คบกันตอนไหนวะ”


“เมื่อปีที่แล้ว วันนี้ก็ครบรอบ 1 ปีพอดีเลยนะเว้ย”1 ปีงั้นเหรอ ก็ตอนที่ไม่ได้ติดต่อผมน่ะสิ ทำไมผมรู้สึกน้อยใจมันจังนะ แต่ผมจะทำอะไรได้ มันก็มีชีวิตของมัน ชักอยากร้องไห้ซะแล้วสิ


“กูขออาบน้ำหน่อยนะ มึงจะนอนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูหาที่นอนเองได้”พูดเสร็จผมก็เดินเข้าห้องน้ำเลยครับ น้ำตามันไหลออกมาแล้ว ผมน้อยใจเพื่อนงั้นเหรอ......






สวัสดีจ้า
ขอบคุณที่มาอ่านนะ หุหุ
นึกว่าจะเงียบๆซะอีก
ก็ขอบคุณที่กำลังใจละกัน รักตาหนูขี้แยคนนี้หน่อยนะ

[BossZa]

      ต้าอาจจะชอบมอสอยู่กะได้

[โจ๊กกุ้ง]

ต้ายังไม่รู้ใจตัวเอง

[Killua]

หนูอาย ข้างหน้าตอนมันไม่เปลี่ยนอ่ะ เดี๋ยวชาวบ้านเค้าไม่รู้ว่ามาอัพนะจ๊ะ
ปล.มั่นใส้มอสเป็นการส่วนตัว เอิ๊กๆๆๆๆ

[kyoya11]

อายว่าอายแก้วันที่แล้วก็ตอนที่ลงแล้วนะ ทำไมมันไม่ขึ้นก็ไม่รู้
ตอนนี้แก้แล้วเน้อ หวังว่าเขาจะรู้กัน ฮ่าๆ

[samsoon@doll]

เศร้าง่ะ ไม่เอาแบบนี้น๊า โปรดส่งพระเอกมาอีกคน อิอิ

[nongrak]

จะเศร้าไหมเนี่ย ต้าคงชอบมอส
แต่ไม่ติดต่อมา2ปีคนเราก็ต้องเปลี่ยนไปบ้างล่ะ

[kyoya11]

มาลงเลยดีกว่า 



ตอนที่  3


 
วันนี้ผมต้องกลับบ้านครับ ผมมีความรู้สึกว่าไม่อยากจะอยู่ที่หอมอสเท่าไหร่แล้ว อาจจะเพราะความน้อยใจทีสะสมมา พยายามเข้าใจว่ามันยุ่ง แต่กลับมีแฟน ไปสวีทกับแฟน ไม่ติดต่อเพื่อนเลย เพื่อนคนนี้มันไม่สำคัญแล้วสินะ
ผมกลับมานอนบ้าน ทุกคนต่างตื่นเต้นกับการเรียนจบของผม แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มายินดีหรอกครับ ผมกำลังน้อยใจเพื่อนอยู่



ผมอยู่บ้านได้อาทิตย์นึง ผมกับมอสได้คุยกันแค่ 2 วัน คือวันที่ผมมาประเทศไทย และเมื่อวานซืน ดูสิครับ เพื่อนกลับมาทั้งที จะบอกว่ายุ่งมากมันก็คงไม่ใช่ ก็มันมีแฟนแล้วนี่ครับ คบกันมา 1 ปีแล้ว เพื่อนคนนี้เลยถูกเขี่ยทิ้ง



“แม่ครับ วันนี้ผมจะไปหางานนะ ผมอยากทำงานแล้ว ไม่อยากนั่งกินนอนกินแบบนี้”ก็จริงครับ ไอ้ผมก็อุตส่าห์คิดว่ากลับมาจะไปเที่ยวกับมอสให้หนำใจ แต่มันก็ต้องพังทลายเพราะมอสเขามีแฟนแล้ว



ผมเริ่มออกหางานตามสาขาวิชาที่ผมเรียน นั่นก็คือวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ผมเลยเริ่มตระเวนหาที่ทำงาน ผมไปสมัครที่แรกเขาก็รับผมเข้าทำงานแล้ว อาจจะเพราะเกรดของผม หรือไม่ก็ความสามารถของผม ผมไม่อยากคิดว่าเขาจะรับเพราะผมจบต่างประเทศหรอกครับ มันดูถูกคนไทยเกินไป คนไทยมีความสามารถมากมาย คนที่ไม่ได้เรียนที่ต่างประเทศฉลาดกว่าผมก็เยอะแยะไป



ผมจะเริ่มทำงานวันจันทร์ ซึ่งก็เหลืออีก 3 วัน ผมเลยต้องไปหาซื้อเสื้อผ้าไว้ใส่ทำงานเสียหน่อย ต้องให้เหมาะสมกับสถานที่ทำงานด้วย ขณะที่ผมกำลังเดินดูอยู่นั้น ผมก็เจอมอสเดินมากับผู้หญิงในรูป พวกเขาดูสนิทสนมกันมาก มากซะจนผมอิจฉา เมื่อก่อนผมกับมันก็มักจะมาเดินดูเสื้อผ้ากับแบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เป็นมันกับแฟนของมัน ส่วนผม ก็เดินคนเดียว......
ผมเลือกจะเลี่ยงการพบปะ เพราะผมไม่อยากคุยตอนนี้ จะว่าผมพาลก็ได้ ผมน้อยใจเพื่อนผมอยู่สินะ ทำไมล่ะ แค่เพื่อนมีแฟนทำไมต้องน้อยใจหรือว่า.........ผม............รัก...........มอส...........




วันนี้เป็นวันที่ผมต้องเริ่มทำงานแล้ว ก็ดีที่ว่า ผมจะได้ไม่ต้องนั่งเพ้อไปวัน ๆ ผมเริ่มทำงานในส่วนของIT เป็นโปรแกรมเมอร์  ทำงานเหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน เป็นมนุษย์เงินเดือนขั้นฝึกหัด พี่ ๆ ที่นี่คอยช่วย คอยสอนงานให้ พี่ ๆ เขาใจดีมาก ๆ มันทำให้ผมได้มีเพื่อนอีกครั้ง เพื่อนที่ทำงาน สังคมใหม่ของผม



ทุกวันผมต้องตื่นแต่เช้าทำทุกอย่างให้เรียบร้อย เพื่อที่จะไปทำงาน เวลางานก็ก้มหน้าก้มตาทำงาน เวลาพักก็ไปกินข้าวกับพี่ ๆ ที่ทำงาน เวลาเลิกก็ขึ้นรถประจำทางกลับ เป็นแบบนี้เสมอ แต่วันนี้..........



“วันนี้จะมีหัวหน้าคนใหม่มาแทนพี่คมนะ ขอเชิญหัวหน้าคนใหม่ของพวกเรา คุณกันต์ค่า”เสียงของพี่หน่อย พี่ที่คอยสอนงานให้ผมดังลั่นแผนก เพราะจะมีหัวหน้าคนใหม่มาแทนพี่นิคมหัวหน้าคนเก่าที่ออกไปทำธุรกิจส่วนตัว ทุกคนดูตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะผู้หญิง ไม่ว่าจะวัยไหน ขอให้เป็นผู้หญิง เพราะได้ข่าวมาว่าหัวหน้าคนใหม่หน้าตาดีมาก ดูดีทุกระเบียดนิ้ว ผมก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าจะหล่อเหมือนที่เขาลือกันหรือเปล่า



“สวัสดีครับทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผมชื่อกันตพงศ์ เรียกผมว่ากันต์ก็ได้นะ”คุณกันต์พูดพลางยิ้มไปด้วย ทำให้ผู้หญิงในแผนกแทบละลาย ผมไม่ได้โอเวอร์ครับ แต่พี่หน่อยเขามาซบไหล่ผมแล้ว เพราะยืนไม่ไหว ความหล่อมันทำให้พี่เขาละลาย เขาว่างี้



“ผมอยากให้ทุกคนช่วยแนะนำตัวกันหน่อยนะครับ เอาชื่อเล่นกับอายุก็พอครับ เพราะจะได้เรียกกันถูกหน่อย”คุณกันต์พูดจบก็ยิ้ม เขาเป็นคนยิ้มเก่งจังเลยนะ หรือว่าต้องการให้ผู้หญิงกลายเป็นทาสเขา นี่ก็เวอร์ไป



“แหมคุณกันต์ ถามแบบนี้เสียมารยาทกับผู้หญิงไปหรือเปล่าคะ มันเจ็บจังเลยเวลาโดนคนถามเรื่องอายุ มันเป็นเพียงตัวเลขนะคะ ไม่ต้องถามก็ได้”พี่ฝนพูดพร้อมทำท่าว่าเขาเจ็บจริง ๆ นะเวลาโดนถามอายุ คราวผมก็เหมือนกัน ผมไปถามเขาว่าอายุเท่าไหร่ จะได้เรียกถูก ว่าจะเรียกพี่หรือป้าดี ^^



“งั้นใครที่ไม่บอกผมจะเรียกว่าพี่ละกันนะครับ งั้นขอเชิญคนแรกเลยครับ ใครดีเอ่ย”คุณกันต์มองไปรอบ ๆ แล้วสายตาก็มาหยุดที่..........ผม



“คุณก่อนเลยละกันครับ”คน ๆ นั้น คือผมเองครับ



“ชื่อ ต้า ครับ อายุ 25 ครับ”ผมก็บอกตามความจริงไปเพราะผู้ชายมันคงไม่ต้องมาเก็บความลับเหมือนผู้หญิงเขาหรอก



“อายุ 25 แล้วเหรอครับ มากกว่าที่คิดไว้แฮะ หน้าคุณดูเด็กมากเลยนะ ผมนึกว่า 20 ต้น ๆ” คุณกันต์ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ทำไมครับ มาเคลียร์กับผมมั้ย อยากพูดนะครับ แต่ท่องไว้ เขาเป็นหัวหน้า ๆ



“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณต้า คนต่อไปเชิญเลยครับ”แล้วก็มีคนแนะนำต่อจากผม และต่อไปเรื่อย ๆ จนหมดแผนก



“เอาล่ะครับ ตอนนี้ผมรู้จักทุกคนแล้ว แต่ถ้าผมทักคุณแต่ชื่อคนอื่นก็อย่าถือสาผมเลยนะครับ ผมจะพยายามจำ”



“ไม่เป็นไรค่ะ เวลาคุณกันต์พูด ดิฉันจะหันตามเสียงเองค่ะ”พี่ฝนพูดแหย่คุณกันต์ไป ผมไม่รู้ว่าคิดจริง ทำจริงหรือเปล่า แต่นิสัยพี่ฝนเขาชอบแหย่อยู่แล้ว



“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีต้องไปดูงานที่ค้าง ๆ ไว้หน่อย ตั้งใจทำงานกันนะครับทุกคน”คุณกันต์พูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนที่จะไปที่โต๊ะของตัวเอง แต่ก่อนที่จะเดินไปผมเห็นคุณกันต์มองมาทางผมด้วย ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขา มองผมจังเลย
โต๊ะของหัวหน้าจะอยู่ในห้องเดียวกัน คือนั่งรวมกับลูกน้องน่ะครับ ไม่รู้เพราะอะไร แต่พี่คมหัวหน้าคนก่อนเขาเป็นกันเองมาก อาจจะเพราะแบบนั้นเลยอยากมานั่งด้วยกันกับลูกน้อง ที่ผมเรียกว่าลูกน้องเพราะพี่คมเขาชอบพูดกรอกหูตอนผมเป็นมนุษย์เงินเดือนขั้นฝึกงานบ่อย ๆ ผมเลยติดมาด้วย เพราะพี่คมคนเดียว




ตั้งแต่วันที่คุณกันต์มาเป็นหัวหน้าใหม่ที่นี่ เขาจะทักทายทุกคนเวลาเจอ ทักผิดทักถูกอยู่เสมอ แต่กับผมนี่ไม่เคยจะผิดเลย อาจจะเพราะว่าผมแนะนำตัวคนแรกด้วยเลยเด่น ผมจะเจอคุณกันต์ทุกเช้า ทุกเวลาพัก และทุกวันตอนกลับบ้าน เจอกันบ่อยมากครับ มันเหมือนกิจวัตรประจำวันทำงานเลย



ตอนนี้ผมทำงานได้  6 เดือน เวลาผ่านไปเร็วมากครับ แต่เชื่อมั้ยครับ 6 เดือนที่ผมทำงานมา ผมยังไม่เคยได้กินข้าวกับมอสเลย ไม่เคยจริง ๆ ครับ โทรศัพท์ก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย จากเพื่อนสนิทที่เคยอยู่เคียงข้างกันตลอด กลับกลายเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ๆ เพียงเพราะผมไปเรียนมา 7 ปี มันทำให้มอสเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ พอคิดเรื่องนี้ผมก็อยากจะร้องไห้ทุกที ผมก็ใช้วิธีเดิมครับ กดแก้มทำปากจู๋ แล้วส่ายหน้าไปมา แต่วันนี้ คุณกันต์ดันมาเห็นเข้าสิครับ



“เอ่อ.....ต้า ทำอะไรน่ะ”ตอนนี้เวลาคุณกันต์เรียกผมจะเป็นต้าแทนคุณต้า ผมก็จะเรียกพี่กันต์แทนคุณกันต์ เพราะคุณกันต์บอกว่าจะได้สนิทสนมกันไว้ แต่เวลาผมอยู่ข้างนอกหรือคุยกับคนอื่น ผมจะเรียกเขาว่าคุณกันต์ เพราะเขาเป็นหัวหน้าผม



“เอ่อ....ฮึก....อย่าเข้ามานะครับ....ฮึก”พอเห็นคุณกันต์เข้ามาผมก็ปล่อยมือที่ทำไว้สิครับ ผลของมันคือ ผมร้องไห้ ต่อหน้าคุณกันต์



“ต้าเป็นอะไร ใครทำอะไรเหรอ”คุณกันต์มีท่าทีตกใจที่เห็นผมร้องไห้ ตอนนี้ผมอยากมีคนมากอดผมเหลือเกิน กอดเหมือนที่มอสเคยทำ คอยปลอบใจผมเวลาร้องไห้



“ฮึก.....ไม่มี....ฮึก”ผมพูดต่อไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ผมอ่อนแอเหลือเกิน เพียงเพราะเพื่อนไม่สนใจ ก็ทำให้ร้องไห้ได้มากขนาดนี้



“ไม่เป็นไรนะต้า พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”คุณกันต์พูดปลอบผมพร้อมกับสวมกอดผมอย่างเบามือ
ตอนนี้จะเป็นอะไรมั้ยนะ ถ้าเกิดผมจะยอมรับอ้อมกอดนี้ ยอมรับคำปลอบประโลมผมที่อ่อนโยน จะดีมั้ยนะ