หัวข้อ: น้อง "เมีย"

[fullmoonny]

มานอนรอน้องเมีย

[•♀NoM!_KunG♀•]

คิคิ

[Vavaviz]

ติดตามรออ่านค่าาาา >w<

[xeruoh]

เข้ามาอ่านครั้งที่สองเคยอ่านแล้วก็ห่างไปเลย
ตอนนี้กลับมาอ่านใหม่หมด ><
โฮกกก รันน่ารักมาก
โดยฉะเพาะการแต่งตัวของรัน
นึกภาพตามแล้ว... 

นี่แหละ ! ใช่เลยยย 

[xeruoh]

จากหน้า 16
จริงๆก็แอบอยากตบพี่ภพอย่างที่พี่ Mercy บอกจริงๆแหละค่ะ
เจ้าชู้ เปลี่ยนคู่นอนบ่อยซะขนาดนี้
แหมม ชักไม่อยากให้รันไปชอบพี่ภพซะแล้วสิ ฮ่าๆๆ

น้องรันออกจะใสซื้อ น่ารัก ผู้ชายเก๋ๆ 
น่ารักที่สุดดด 

เดี๋ยวจะตามไปอ่านอีกเรื่องนะคะ 

[Mercy]

น้องเมีย ตอนพิเศษ 2 แพท & เบน 2

“กูอยากจะโดดทะเลตายจริงๆ โว้ย นิตยสารเล่มอื่นเขาจะเจอปัญหาแบบกูบ้างไหมเนี่ย… ตากล้องต่อยกับนายแบบ เจริญแล้วกู เล่มนี้คงขายดีพิมพ์ซ้ำแน่ๆ ฉิบหายเอ๊ย!” เสียงไอ้บอสของผมสบถหัวฟัดหัวเหวี่ยงดังออกมาตลอดไม่ขาดสาย ทำตัวเป็นหญิงชราวัยใกล้หมดประจำเดือนไปได้… ก็แค่ช่างภาพต่อยนายแบบมันจะอะไรกันนักหนาวะ

“ผมถ่ายไหว…” ผมยังคงยืนยันในหน้าที่ ถึงแม้มือจะปวดระบบจนแทบไม่อยากกระดิกแม้แต่ปลายนิ้วก็ตาม

“ถ่ายไหว? หึ! กูไม่ได้ต้องการการรับผิดชอบแบบวัวหายล้อมคอก แต่กูอยากจะรู้นักว่าเกิดเรื่องเหี้ยอะไรขึ้นมาถึงต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ แล้วนี่จะไม่มีใครพูดความจริงออกมาสักคนใช่ไหม?” หลังจากที่พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอบนโต๊ะอาหาร ไอ้บอสโหดก็ลากผม กับไอ้เหี้ยนายแบบนั่นขึ้นมาสอบปากคำต่อในห้องว่างที่เตรียมไว้สำหรับถ่ายแบบบ่ายนี้

“ก็บอกไปหมดแล้วนี่หว่า ก็ในเมื่อวัวมันหายไปแล้ว บอสจะให้ทำยังไงล่ะ สถานการณ์เฉพาะหน้ามันไม่ได้จำเป็นไปกว่าเรื่องที่มันผ่านไปแล้วหรือวะ ผมก็พยายามจะช่วยบอสแก้ปัญหาอยู่นี่ไง” ผมเดินไปเลื่อนประตูกระจกตรงระเบียงออก แล้วค่อยๆ ใช้มือซ้ายที่ไม่เจ็บมากนักควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

“สัตว์… ฮัลโหลแจง พี่ช่วยโทรจองตั๋วเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ ไฟร์ทบ่ายนี้ให้ด้วย ขอเร็วที่สุดนะ ถ้าเป็นบ่ายโมงบ่ายสองจะดีมาก จองในชื่อคุณแพทริกกับคุณเบนจามิน แจงมีชื่อจริงกับเลขที่บัตรประชาชนของสองคนนี้ไหม… อืม… โอเค… สายการบินอะไรก็ได้แจง จะไฮ จะโลว์คอสได้หมดขอแค่มีไฟล์ทก่อนบ่าย 3 ด่วนนะแจง ขอบใจมาก!” ไอ้บอสสบถเป็นรอบที่ล้านแปดอย่างหัวเสีย แล้วเฮ้ย... จองตั๋วเครื่องบิน ผมกับไอ้เหี้ยนายแบบเนี่ยนะ เฮ้ยกูไม่กลับพร้อมมันนะเว้ย

“เฮ้ยบอส... ถ้าจะมีใครต้องกลับ ก็ควรจะเป็นไอ้นายแบบนี่ ไม่ใช่ผม... และผมก็ไม่มีวันกลับเครื่องลำเดียวกับมันแน่!”

“เบน... มึงอย่าเรื่องมาก ถ้ามึงอยู่ มึงจะตอบคำถามคนอื่นว่ายังไง ทำไมมือเจ็บจนถ่ายรูปไม่ได้หะ! แล้วมึงเห็นแพทไหม ถึงเขาจะทำอะไรให้มึงโกรธจนถึงขั้นยำหมัดยำตีนใส่เขาขนาดนี้ก็ตาม แต่เขาก็ไม่เห็นโวยวายตีโพยตีพายเรื่องเยอะเหมือนมึง... เพราะฉะนั้น คุณสองคนต้องกลับไปพร้อมกัน ผมไม่พร้อมที่จะตอบคำถามใดๆ กับใครตอนนี้ เรื่องนี้ขอให้รู้กันน้อยที่สุด และผมไม่ได้ขอร้อง แต่ผมสั่งและบังคับ เพราะผมถือว่าตอนนี้ผมเป็นนายจ้างพวกคุณอยู่ และพวกคุณกำลังทำความเดือดร้อนให้กับงานของผม ผมมีสิทธิ์ที่จะสั่งพวกคุณ... กลับไปเก็บกระเป๋าซะ แล้วก็หลบๆ คนด้วย ถ้าได้ไฟร์ทแล้วผมจะให้แจงไปแจ้งและพาพวกคุณไปส่งที่สนามบิน... กลับไปเราจะมาเคลียร์เรื่องนี้กันอีกที และหวังว่าถึงตอนนั้น ผมจะได้คำตอบที่แท้จริง...”

“ผมยินดีกลับกรุงเทพตามที่คุณภพแจ้งครับ งั้นผมขอลาตรงนี้เลยนะครับ เดี๋ยวจะรีบไปเก็บกระเป๋า... แล้วก็... ผมขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้งานขอบคุณภพเสีย” หึ... ทำเป็นคนดีนะไอ้สัตว์

“ผมกลับก็ได้... แต่ผมต้องไม่นั่งคู่กับมัน” ผมหันไปแจ้งข้อแม้ของตัวเองกับไอ้บอสอีกครั้ง

“เบน! ตั้งแต่ที่กูรู้จักและทำงานกับมึงมานะ... วันนี้เป็นวันที่มึงงี่เง่า และเด็กที่สุดเท่าที่กูเคยเจอ... การที่กูเลือกและไว้ใจให้มึงถ่ายให้หนังสือกูมาตลอด ก็เพราะความรับผิดชอบและความที่เป็นคนมีเหตุผลของมึง ไอ้เรื่องความเก่งกูยอมรับฝีมือมึง แต่กูสามารถหาคนเก่งมาทำงานกี่สิบคนก็ได้ แต่ที่เลือกมึงเพราะกูต้องการคนที่รับผิดชอบ และไว้ใจได้... วันนี้มึงทำให้กูผิดหวังจริงๆ ออกไปเก็บของได้แล้ว กูจะไม่รับฟังปัญหาใดๆ อีกในวันนี้...”

ไอ้บอสสามโลกพูดจบ มันก็ลุกขึ้นเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากห้องไป... ผมหันไปมองไอ้คนต้นเหตุแว้บนึงก็เห็นมันมองมาที่ผมอยู่เช่นกัน... ผมไม่รู้จะพูดเหี้ยอะไรกับแม่งดี ก็เลยลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอีกคน

“อดทนหน่อยก็แล้วกันนะ แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ต้องเดินทางด้วยกัน เพราะหลังจากนี้ผมคิดว่าเราสองคนคงไม่พาตัวเองมาเจอกันอีกแน่นอน...” เสียงไอ้บ้าอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องดังขึ้นก่อนที่ผมจะก้าวพ้นประตู ผมเพียงแค่หยุดฟัง แต่ไม่ได้หันไปมอง ผมไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากตอบโต้ ไม่อยากพูดคุยห่าเหวอะไรกับมันอีก หึ... กูอยากเจอมึงอีกนักนี่ ต่อให้อริสโตเติ้ลบอกว่าโลกกลม ผมก็จะฝืนกฏที่จะไม่พาตัวเองมาบังเอิญเจอมันอีก!

…………………………….
…………………………….

อ่านต่อข้างล่างค่ะ
V
V
V

[Mercy]

   หลังจากวันมหาวิปโยคโชคร้ายของผมผ่านไปจนถึงวันนี้ก็เกือบเดือนแล้ว ผมกับไอ้นายแบบเวรนั่นก็ไม่เจอกันอีกเลย และก็ต้องขอบคุณพระเจ้าที่ยังเมตตาผมนัก เพราะนอกจากไม่ได้เจอไอ้แพทแล้ว ไอ้บอสของผมมันก็ยังยุ่งซะจนไม่มีเวลามาสอบสวนเอาความจากผม ตัวผมเองก็ยังไม่มีกำหนดถ่ายงานให้ไอ้บอสมันด้วย ก็เลยไม่ได้เจอกัน… แต่ผมว่าพระเจ้าคงรักผมได้ไม่นาน เพราะวันนี้ข่าวร้าย และเฮงซวยที่สุดก็เดินทางมาถึงผมจนได้

   “ฮัลโหล พี่เบนใช่ไหมคะ… น้องฝ้ายเออีบริษัททวิสโปรดักส์ชั่น ที่ดูแลโปรเจครถยนต์รุ่นใหม่น่ะค่ะ…”

   “ครับผม เบนพูดครับ…”

   “ค่ะ… ฝ้ายจะโทรมานัดวันถ่ายแบบ แล้วก็แจ้งเรื่องนายแบบที่ลูกค้าเลือกนะคะพี่เบน… นายแบบคือแพททริกน่ะค่ะ แพททริก เจ ปวิตร พี่เบนคงเคยร่วมงานกันมาหลายครั้งแล้วใช่ไหมคะ… ส่วนวันที่จะถ่าย ในสตูดิโอเป็นวันอังคารหน้านะคะพี่เบน ส่วนถ่ายโลเคชั่น สรุปว่าลูกค้าเลือกที่สิงคโปร์นะคะ อาจจะถัดจากวันที่ถ่ายในสตูดิโอไปอีกสามวัน แล้วฝ้ายจะแจ้งวันเวลาที่แน่นอนให้พี่เบนทราบอีกทีนะคะ พี่เบนติดขัดเรื่องวันไหมคะ ช่วงอาทิตย์หน้ายังมีคิวว่างอยู่ไหมคะ”

   หลังจากชื่อไอ้นายแบบนั่นหลุดออกจากปากน้องฝ้าย ประโยคหลังจากนั้นที่น้องแจ้ง ผมแทบไม่ได้ฟัง! เหี้ยเอ๊ย!!!! ทำไมลูกค้าต้องเลือกมันด้วยวะ... จะปฏิเสธก็ไม่ได้ด้วย...

   “พี่เบนคะ... พี่เบน.... ฮัลโหล ได้ยินฝ้ายไหมคะพี่”

   “ฮะ... อ๋อ ครับๆ ได้ยินครับ... งั้นฝ้ายส่งกำหนดการ กับพวก Time Line มาให้พี่ทางอีเมลด้วยนะครับ พี่จะได้เตรียมผู้ช่วยกับอุปกรณ์”

   “ได้ค่ะพี่ ไม่มีปัญหา เดี๋ยวฝ้ายส่งให้พร้อมกับ Com Card พอร์ทโฟลิโอ ของนายแบบนะคะ”

   “ไม่ต้องส่งพอร์ทมาครับ พี่เคยทำงานกับเค้ามาแล้ว... ขอบคุณมากครับฝ้าย”

   “อ๋อ... ได้ค่ะ ถ้าพี่เบนต้องการอะไรเพิ่มเติมติดต่อฝ้ายได้เลยนะคะ... สวัสดีค่ะ”

   หลังจากวางสายเรื่องงานจบ... เรื่องราวเมื่อสามอาทิตย์ก่อนก็วนกลับมาในความคิดอีกครั้ง เรื่องที่พยายามจะลืม เรื่องที่พยายามจะคิดว่าช่างแม่ง… นี่สินะที่เขาบอกว่า คนเราหนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีความจริงมักไม่พ้น! ลึกๆ ผมก็ก็คิดอยู่แล้วว่า ตราบใดที่ยังทำงานอยู่สายนี้ มันก็มีโอกาสห้าสิบห้าสิบ ที่จะวนมาเจอไอ้นายแบบนั่นอีกครั้ง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้... แล้วไหนลูกค้าเคยบอกว่าจะให้กูช่วยตัดสินใจในการเลือกนายแบบไงวะ นี่อะไร มัดมือชกกันชัดๆ ถามกูสักคำก็ไม่มี มาถึงก็ให้เออีโทรมาบอกว่าได้คนแล้ว... เฮ้อ! นี่แหละนะลูกค้า ยิ่งใหญ่เกินใครเสมอสำหรับระบบทุนนิยม

   สุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำงานของตัวเองให้ดีที่สุด จากเหตุการณ์ตอนนั้นจนมาถึงวันนี้ ถามว่าความโมโหมันยังคงหลงเหลืออยู่ไหม ตอบได้เลยว่ามี แต่มันก็น้อยลงกว่าเดิม เหลือเพียงแต่ความรู้สึกที่ว่าตัวเองโดนหยามอยู่เท่านั้น แต่ก็เท่านั้นนั่นล่ะที่ทำให้ผมไม่อยากเจอมัน...

   แต่ผมก็มาลองนั่งคิดดีๆ คนที่ควรจะหลบไม่ใช่ผม เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่เป็นตัวปัญหาและเริ่มเรื่องคือมัน... ผมไม่ได้หวงเนื้อหวงตัวประหนึ่งนางเอกในนิยาย แต่การกระทำวันนั้นของมันถือเป็นการหยามเกียรติลูกผู้ชายด้วยกัน ผมถือว่าเกย์ก็ลูกผู้ชาย จะโบ้ท จะไบ ก็มีศักดิ์ศรีเท่ากันทั้งนั้น การกระทำแบบนี้ไม่สมควรจะเกิดขึ้น... ถ้าจะด่าหาว่าผมสมยอมแต่แรก ถามหน่อยว่าผมยั่วมันหรือไง ผมแค่ชวนมันมากินเหล้าในห้องฉันมิตร ไม่มีจิตคิดอกุศลใดๆ ทั้งสิ้น ผมไม่กินนายแบบหรือนางแบบที่ร่วมงานด้วยกันอยู่ นอกเหนือจากเวลางาน นั่นคืออีกเรื่องนึง ผมมีสปิริตพอ และแยกแยะได้ว่าตอนนี้กำลังทำงาน ถ้าผมเกิดมั่วซั่วคว้าทุกตัวที่มาถ่ายแบบด้วย มาเล่นเซ็กส์กัน มันจะเสียการปกครองและเสียการเสียงาน เวลาผมทำงาน งานคืออันดับหนึ่งเสมอ และต้องไม่มีอะไรมาทำให้งานผมเสีย แม้แต่ความเงี่ยนของตัวเองก็ตาม!

   แล้วดูที่ไอ้เหี้ยนายแบบนี่ทำกับผม... ผมยอมรับว่าผมผิดเองส่วนหนึ่งที่คล้อยตามมัน แต่ผมก็เป็นคน มีเลือดเนื้อ และผมกำลังเมา แม้จะไม่มาก แต่ใครที่เคยดื่มแอลกอฮอลก็จะรู้ว่า มันบั่นทอนสติสัมปชัญญะได้ไม่น้อย ไม่อย่างนั้นเขาจะรณรงค์ว่าเมาไม่ขับไปทำไม ก็เพราะคนเมา หรือแม้แต่ดื่มเพียงเล็กน้อย สถานภาพการครองตัว และครองสติมันจะไม่เต็มร้อยเท่าเดิม แล้วไอ้เหี้ยนั่นก็รุกซะจนผมเกิดอารมณ์จนปล่อยตัวไปตามมัน พอสติสตางค์กลับมาครบร้อย เป็นใครจะไม่รู้สึกโมโหกันบ้าง ของแบบนี้มันขอโทษแล้วหายหรือไง ถ้าขอโทษสำนึกผิดแล้วหาย กฏหมายเรื่องล่วงละเมิดทางเพศ หรือคนที่ข่มขืนชาวบ้านก็คงไม่ต้องติดคุกใช่โทษกันหรอก!

   แล้ววันที่ต้องไปถ่ายงานก็มาถึง… ผมก็เตรียมตัวตามปกติ ผมนัดกับน้องผู้ช่วยช่างภาพอีกสองคนให้มาเจอกันที่บ้านผม เพื่อที่จะช่วยยกอุปกรณ์ต่างๆ ขึ้นรถ และไปยังสตูดิโอย่านพระโขนงด้วยกัน…

   โชคดีของผมที่งานนี้สไตลิสต์คือนัท นัทเป็นสไตลิสต์ที่ผมทำงานด้วยบ่อยติดหนึ่งในสามก็ว่าได้ เราเลยค่อนข้างรู้ทาง และเข้าขากันได้ดี

   ไอ้นัทเป็นเกย์กล้ามปูที่ดูสาวเกินสภาพ ถ้ามันนั่งเฉยๆ ไม่พูด ใครจะคิดว่ามันเป็นเก้งสาวที่พูดจาคะขา จีบปากจีบคอ แต่ไอ้นัทก็สามารถแอ๊บสาวไม่แสดงออกได้ถ้าหากจะหาเหยื่อแมนๆ มากิน วิถีมันช่างล้ำลึกจริงๆ

   “พี่เบน!!! ที่รักขา ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงเมียไหม” นี่แหละไอ้นัท หรืออีนัท ถ้าทำงานผมจะเรียกมันนัท ไม่ก็ไอ้นัท แต่ถ้าไปกินเหล้าฮาเฮ ปาร์ตี้กัน ผมและทุกคนก็พร้อมใจเรียกมันว่าอีนัท และมันก็ชอบเหลือเกิ๊น! ที่จะเรียกผมว่าที่รัก และตู่เอาว่าตัวเองเป็นเมียผม! ผมรู้ว่ามันทำไปเอาฮาครับ เพราะเวลามันทำงานกับช่างภาพผู้ชายคนไหนที่มันคุ้นเคย มันก็ยกตัวเองไปเป็นเมียเขาหมด

   “คิดถึงฉิบหาย! มาเช้าเหมือนเคยเลยนะไอ้นัท” ผมชอบทำงานกับนัทก็ตรงที่มันตรงต่อเวลาถึงขั้นมาก่อนเวลาเสมอๆ

   “ก็นัทอยากเจอพี่เบนไวๆ นี่นา...” เดินมาเกาะแขนคลอเคลียพอหอมปากหอมคอ ไอ้นัทก็เข้าโหมดจริงจัง กางคอนเซ็ปต์ของงานวันนี้ออกมาประชุมย่อยกับผม ก่อนที่ลูกค้าและเอเจนซี่ที่ดูแลงานนี้จะมาร่วมประชุมสรุปกับเราอีกที ในระหว่างนั้นไอ้นายแบบนั่นก็มาถึง หึ! ก็ยังดีที่ตรงต่อเวลา... ระหว่างที่นายแบบแต่งหน้าทำผม ผมกับผู้ช่วยทั้งสองก็จัดแสงให้ตรงตามที่ต้องการ พร้อมเช็คความพร้อมของอุปกรณ์เทคนิคต่างๆ

   นี่ถือเป็นการเจอกันครั้แรกในรอบ 3 อาทิตย์กว่าของผมกับไอ้แพท มันทักทายทุกคนด้วยสีหน้าแจ่มใส และรอยยิ้มกระจ่าง น้ำเสียงทุ้มเอ่ย ‘เซย์ไฮ’ ทุกคนที่มันเดินผ่าน ไม่เว้นแม้แต่ผม...

   “ไฮ! เบน”

   “อืม” ผมพยักหน้าตอบรับพร้อมเอ่ยเสียงอืม ในลำคอ ก่อนที่จะหันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ

   ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ผมรู้สึกว่า ไอ้คนที่เดินเข้ามาทักผมยังคงหยุดยืนมองมาอยู่ครู่ใหญ่ แต่ผมไม่ได้สนใจ สักพักมันก็เดินไปทักคนอื่นต่อ

   หลังจานั้นผมกับมันก็จดจ่ออยู่ที่ตัวงาน เราสองคนพูดคุยกันตลอดเวลา แต่เฉพาะเรื่องงานเท่านั้น

   “คุณต้องแข็งแกร่งกว่านี้ ไม่ใช่ท่าทาง แต่เป็นแววตา... สื่อมันออกมาอีก” ผมพยายามบิ้วมันระหว่างที่ถ่ายภาพอยู่ ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติที่ช่างภาพจะต้องช่วยนายแบบหรือนางแบบบิ้วอารมณ์ให้ตรงตามที่ต้องการ

“... ไม่... ไม่ใช่ ผมอยากได้แววตาของนักสู้  สง่า และแข็งแกร่ง ไม่ใช่นักล่าที่มีแววตาแข็งกร้าวอยากเอาชนะแบบนี้... พอ! พักกองก่อน 10 นาที ให้นายแบบไปสงบสติอารมณ์ และตีโจทย์ให้แตกกว่านี้ก่อน...” ผมสั่งพักกองเพราะทำยังไงไอ้นายแบบบ้านี้ก็ไม่เข้าถึงอารมณ์ที่ธีมได้วางไว้ ยิ่งผมบิ้วมันยิ่งไปกันใหญ่ เหมือนมันกำลังพยายามจะเอาชนะผม... พอผมสั่งพักกองมันก็ขมวดคิ้วพร้อมเหวี่ยงตาขวางๆ มาใส่ผม ผมต้องนับหนึ่งถึงล้านอยู่ในใจ ไม่ให้ระเบิดอารมณ์โกรธาส่วนตัวออกไปใส่มัน... อย่างน้อยผมก็มืออาชีพพอที่จะแยกแยะได้!

“นัท... ไปบรีฟนายแบบอีกทีซิ๊... บอกเขาว่าเราไม่ได้กำลังถ่ายหนังแอ๊กชั่น CSI ไล่ล่าตามหาโจรปล้นธนาคาร... แล้วก็เรากำลังถ่ายโฆษณาให้รถยนต์ SUV ยี่ห้อหรู สง่า แข็งแกร่ง นะโว้ย! ไม่ใช่ม้า รถยนต์น่ะเข้าใจไหม? ไม่ต้องทำหน้าตาเหมือนเป็นนายอำเภอเตรียมจะควบม้าออกไปจับผู้ร้าย เราไม่ได้เล่นหนังคาวบอย หรือโฆษณาเครื่องดืมชูกำลัง!!!” ผมหันไปว้ากใส่ไอ้นัทสไตลิสต์เพื่อชิ่งคำด่าไปยังไอ้นายแบบหนังคาวบอยที่ยืนบื้ออยู่ ถือว่าเป็นโชคร้ายของมันแล้วกันที่เสือกฟังภาษาไทยรู้เรื่อง...

“ได้ฮะพี่เบน เดี๋ยวนัทบรีฟแพทให้อีกทีนะฮะ... ไปฮะแพท เราไปนั่งคุยกันตรงมุมห้องดีกว่า มีอะไรไม่เข้าใจหรือติดขัดคอนเซ็ปต์ตรงไหนรึเปล่าฮะ” ไอ้นัทเดินเข้าไปหาไอ้นายแบบที่ยืนจ้องหน้าผมแทบจะกินเลือดกินเนื้ออยู่ตรงฉาก ผมกำลังจะหันหน้าหนีเพื่อไปเตรียมงานตรงอื่นต่อ แต่เสียงของไอ้บ้านั่นก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน

“ผมไม่เข้าใจว่าผมสื่อออกมาไม่ตรงคอนเซ็ปต์ตรงไหน  ถึงได้ไม่โดนใจคุณช่างภาพสักที!!!!”

ผมยืนมองหน้ามันนิ่งๆ ไม่ได้แสดงสีหน้าทางอารมณ์ใดๆ ออกมา... ผมสาบานได้ว่า สิ่งที่ผมพูดไปทั้งหมด ไม่ได้เจืออคติแม้แต่น้อย... โอเคมีบ้างแค่ในน้ำเสียงและอารมณ์ที่ผมแสดงออกว่าหงุดหงิด และไม่พอใจ แต่คำวิจารณ์ทั้งหมดของผมนั้น ล้วนออกมาจากความจริงทั้งสิ้น ถ้าไม่ดีผมก็จะบอกว่าไม่ดี และผมจะไม่มีวันหยวนๆ หรือปล่อยผ่าน ถ้างานชิ้นนั้นๆ ได้ชื่อว่าเป็นฝีมือผม... ผมไม่ได้แกล้งมัน เพราะนี่ถือเป็นความรับผิดชอบร่วมกันทั้งหมด และนั่นก็หมายถึงชื่อเสียงของผมด้วย

“ทุกตรงที่คุณสื่อออกมานั่นแหละ ช่วยวางอีโก้ในตัวลงไปก่อน แล้วเดินมาดูรูปของตัวเองในคอมฯ ซะ! แล้วคุณจะรู้ว่าตัวเองมีสีหน้าและแววตาแบบไหน... รบกวนช่วยทำตัวให้เป็นมืออาชีพสมกับชื่อเสียงด้วย”

ผมเริ่มแสดงสีหน้าและน้ำเสียงไม่พอใจออกไปอย่างเต็มที่ ไอ้นายแบบก็เช่นกัน เหวี่ยงสายตาแข็งๆ แสดงอารมณ์โกรธออกมาอย่างปิดไม่มิด... แต่มันก็ทำได้แค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะพอหลังจากที่มันได้เห็นรูปตัวเองในคอมฯ และวางอคติลงแล้ว มันก็เริ่มมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น คิ้วหน้าได้รูปนั่นขมวดเข้าหากันแน่น... ผมให้มันได้ใช้เวลาพินิจพิเคราะห์กับผลงานของตัวเองอยู่ชั่วครู่

“ผมขอโทษ...” ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากมันง่ายๆ ก็ยังนับว่ามีสปิริตอยู่บ้าง

“ได้โปรดแยกเรื่องงานให้ออกจากเรื่องส่วนตัว แล้วลองตีโจทย์ใหม่ซะ... มันไม่ใช่การแสดงออกถึงการเอาชนะผม หรืออยากลองดี แต่คุณต้องเอาชนะตัวคุณเอง และงานให้ได้ ผมรู้ว่าคุณมีดีกว่านี้ แสดงออกมาสิ แสดงออกมาให้ทุกคนได้เห็น... ผมจะให้เวลา 10 นาที และหลังจากนี้ ผมหวังว่าผมจะได้เห็นมาดของนายแบบมืออาชีพกลับมา...”

“ขอบคุณ...” เป็นอีกหนึ่งคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยินเช่นกัน... มันพยักหน้าพร้อมเอ่ยขอบคุณเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปคุยกับไอ้นัทสไตลิสต์ ก่อนที่จะแยกไปนั่งสงบสติที่มุมห้อง...

และหลังจากนั้น การทำงานก็เป็นไปตามอย่างที่มันควรจะเป็น ไอ้นายแบบกลับมาทำงานได้เต็มประสิทธิภาพอีกครั้ง ผมว่าก่อนหน้านี้มันไม่ใช่ไม่เข้าใจโจทย์ แต่ผมคิดว่ามันแค่อยากเอาชนะผม สีหน้าแววตาที่มันสื่อออกมาผ่านเลนส์ ถึงได้ดูดุดัน เต็มไปด้วยความดื้อดึง และเอาแต่ใจ แต่โชคดีที่มันยังเป็นคนที่รับผิดชอบ และมีสปิริตในการทำงานสูง ถึงได้ยอมรับและขอโทษกับการกระทำของตนเอง

ในที่สุด... งานเซ็ทนี้ก็ผ่านพ้นไปได้อย่างเพอร์เฟค ผมค่อนข้างพอในกับผลงานที่ออกมา ลูกค้าเองก็แฮปปี้มาก... เสร็จแล้วก็ตามธรรมเนียม หลังเลิกงานก็มักจะมีปาร์ตี้เล็กๆ หรือไปก๊งกันต่อเสมอ... จริงๆ ผมปฏิเสธ และขอตัวไปแล้ว เพราะงานนี้ไอ้นายแบบมันก็ไปด้วย ผมไม่อยากไปเจอมันนอกเวลางาน และสารภาพตามตรงว่ายังแขยงเรื่องเก่าอยู่... แต่ลูกค้าก็เล่นดักคอขอร้องให้ผมมาจนได้... สุดท้ายตอนนี้ผมก็เลยต้องมานั่งอยู่ในผับกึ่งเรสเตอรองแถวเอกมัย โชคดีที่โต๊ะผมมีแต่ลูกค้า กับพวกเอเจนซี่ ส่วนไอ้นายแบบมันนั่งรวมกับพวกทีมงานคนอื่นๆ ในโต๊ะถัดไป

“คุณเบนสวัสดีครับ... วันนี้เรายังไม่ได้ทักทายกันเลยนะ” น้ำเสียงอ้อล้อดังมาพร้อมกับร่างหอมกรุ่น ที่นั่งลงมาบนพนักโซฟาตัวที่ผมนั่งอยู่...
   
“คุณฟิล์ม... สวัสดีครับ” คุณฟิล์มคือคนของเอเจนซี่ที่ดูแลงานนี้ คุณฟิล์มเป็นโปรเจคเมเนเจอร์ร่วม โดยที่คุณฟิล์มจะดูแลในส่วนโปรดักชั่นที่เป็นภาพเคลื่อนไหว ส่วนคนที่ดูแลด้านภาพนิ่งที่ติดต่อประสานงานกับผมโดยตรงชื่อคุณนก แต่ถึงอย่างนั้นเวลาประชุมก็ต้องประชุมร่วมกัน ซึ่งผมเจอกับคุณฟิล์มมาหลายรอบแล้วก่อนหน้านี้... และคุณฟิล์มก็แสดงออก พร้อมออกตัวแรงอย่างชัดเจนว่าสนใจผม

ถามว่าผมรู้สึกยังไง? ตอบด้วยสันดานผู้ชายเลยนะ! คุณฟิล์มแม่งโคตรน่ากิน... และก็คงไม่เสียหายถ้าจบงานนี้แล้ว ผมกับคุณฟิล์มจะสานสัมพันธ์ลึกซึ้งกันต่อ...

คุณฟิล์มนี่สเป็กผมเลยก็ว่าได้... ตัวเล็กแต่อวบอิ่มไม่แห้งกรอบ ผิวแทนเซ็กซี่เพราะอาบแดด ตากลมเป็นประกาย มองเผินๆ ก็ประมาณน้องรันของผม แต่คุณฟิล์มจะเตี้ยกว่าและดูออกจะสาวกว่ารัน

“ไม่ได้เจอคุณเบนนานเลย... คิดถึงฟิล์มไหมครับ?” หยอดได้เป็นหยอดตลอดครับคนนี้ กล้าๆ แบบนี้ชอบจริงๆ

“ผมคิดถึงคุณฟิล์มรึเปล่า ก็ไม่สำคัญเท่ากับคุณฟิล์มคิดถึงผมบ้างรึเปล่าหรอกครับ” ผมหยอดกลับ

“มีเหตุผลอะไรที่ฟิล์มจะไม่คิดถึงคุณเบนล่ะครับ... แต่เดี๋ยวคุณเบนก็จบงานแล้ว เราคงไม่ได้เจอกันอีกแน่ๆ เลย ถึงตอนนั้นก็จะยิ่งคิดถึงหนักเข้าไปใหญ่ แต่คิดไปก็ไม่รู้จะถึงคุณเบนไหมน้า” หึหึ... ยิ่งพูด คุณฟิล์มก็ยิ่งโน้มตัวลงมาใกล้ผม แค่คิดว่าอีกไม่นานคงได้มานั่งเบียดกันบนโซฟาตัวเดียวกับผม... ตอนนี้รอบข้างทุกคนต่างกำลังสนุกกันเต็มที่บางคนก็ออกไปแดนซ์ ไม่ก็ตั้งวงคุยกันเฮฮา ฝั่งผมกับคุณฟิล์มเลยไม่ค่อยมีใครสนใจนัก

“ถึงสิครับ... ทำไมจะไม่ถึงล่ะ... คนน่ารักคิดถึงทั้งทีจะไม่ถึงได้ไง”

“ปากหวานตลอดแหละคุณเบน... ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ชิมของจริงไหมน้าว่าจะหวานเท่าคำพูดรึเปล่า” ไม่พูดเปล่า คุณฟิล์มก็ส่งนิ้วโป้งนุ่มๆ มาเกลี่ยวนเล่นบนริมฝีปากผม... ส่งสาส์นท้ารบมาจอถึงปากขนาดนี้ มีหรือผมจะไม่ส่งขุนพลออกไปดวล...

ผมเม้มปากใส่นิ้วน้อยๆ ที่กำลังเพลิดเพลินกับริมฝีปากผม เจ้าของนิ้วยักคิ้วให้อย่างท้าทาย แล้วส่งนิ้วชี้เข้ามาในปากผม ผมแลบลิ้นออกไปตวัดใส่ทันที... เจ้าตัวหัวเราะเบาๆ อย่างยั่วยวน... ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้กำลังทำผมคลั่ง!

พอผมตั้งท่าจะดูดนิ้วที่ล้วงล้ำเข้ามาในปาก เจ้าตัวก็ชักออกทันที แล้วก็จัดการส่งนิ้วตัวเองไปชิมด้วยกริยาที่เย้ายวนสุดๆ พร้อมตบท้ายด้วยลิ้นน้อยๆ สีชมพูที่ตวัดเลียรอบปากหลังจากชิมนิ้วตัวเองไปแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่างานชิ้นนี้ยังไม่จบ ผมจะลากผู้ชายคนนี้ติดมือออกไปทันที...
   
   “หวานจริงๆ ด้วยครับ นี่แค่ผ่านนิ้วยังหวานขนาดนี้เลย... ถ้าได้ชิมจริงๆ จะหวานขนาดไหน”

   “ไม่รู้สิครับว่าขนาดไหน... คุณฟิล์มต้องมาลองชิมเองว่าจะหวาน อร่อย ถูกใจรึเปล่า”

   “ถือว่าชวนแล้วนะครับ” คุณฟิล์มส่งตาหวานวาวให้อย่างไม่หยุดหย่อน!

   “ยินดีเสมอครับ... เสร็จงานเมื่อไหร่ ผมพร้อมรอให้คุณฟิล์มมาเปิบพิสดารทันที” ผมส่งยิ้มทะเล้นกลับ

   “แล้วฟิล์มจะรอด้วยใจจดจ่อนะครับ” คุณฟิล์มก้มลงมากระซิบข้างหูผม พร้อมเป่าลมอุ่นๆ ใส่เบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินจากไป... แบบนี้สิถึงเรียกว่าคุ้มค่าแห่งการลิ้มรส ของบางอย่างมาง่ายๆ ก็ไร้รสชาติ ของที่กินยากๆ มายั่วๆ แบบนี้นี่แหละ ถึงเวลาได้กินอร่อยล้ำไม่ซ้ำใครเชียวล่ะ!

   พอคุณฟิล์มจากไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เขาแล้ว ผมก็ยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มกระดกจนหมดแก้ว ดับอารมณ์ร้อนในกายลงไปบ้าง ทางที่ดี ถ้าได้ระบายน้ำออกจากกระเพาะปัสสาวะไปบ้างก็น่าจะพอช่วยได้อยู่ ผมเลยลุกไปเข้าห้องน้ำ กะว่าเข้าห้องน้ำเสร็จจะขอตัวกลับสักที เพราะพรุ่งนี้มีรูปที่ต้องเคลียร์ก่อนส่งให้ลูกค้าดูอีกมาก

   “ทีนายคนนั้นมายั่วถึงเนื้อถึงตัวกลับไม่หวง แถมยังเล่นด้วย… ทีผมคุณเองก็สมยอม แต่กลับโมโหซะจนต้องลงไม้ลงมือ หึ! ชอบแบบนั้นหรือไง” ระหว่างที่ผมกำลังจะเก็บน้องชายลงสู่ที่เดิมหลังจากปล่อยของเสียออกจากท่อเรียบร้อย ก็มีไอ้บ้าตัวเดิม เดินเข้ามายืนส่งเสียงเยาะเย้ยข้างๆ อย่างไม่สนใจว่าจะมีใครอยู่ในห้องน้ำบ้างรึเปล่า แต่โชคดีของผมที่ช่วงเวลานี้ยังไม่มีใครกระเพราะปัสสาวะเต็ม

   “ธุระไม่ใช่ของมึงรึเปล่าวะ?” นี่ถือว่าซอร์ฟแล้วนะที่ไม่บอกว่าอย่าเสือกเรื่องของกู

   “หึ! ผมแค่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับผม” กูว่ามึงเมาแล้วล่ะ... และสถานการณ์แบบนี้ กูไม่อยากเสี่ยงกับมึงอีกแล้ว มือกูเพิ่งจะหายเคล็ดไม่นานมานี้เอง อย่าให้กูต้องต่อยมึงอีกเลย

   “ไม่ยุติธรรมเหี้ยอะไรอีก... มึงอย่ามารื้อฟื้นเหี้ยอะไรตอนนี้ มันผ่านมาเป็นเดือนแล้วก็ให้มันผ่านไป กูลืมเหี้ยห่าอะไรไปหมดแล้ว... ถอย! กูจะกลับ”

   “ผมไปส่ง!” ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ดี ถ้าผมโมโห ผมด่า หรือลงไม้ลงมือกับมันไปตอนนี้ อาจจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้มันเกิดหน้ามืดทำอะไรผม ไม่ว่าจะทางเพศหรือวิวาทต่อยตี ผมก็ไม่อยากได้รับทั้งนั้น ผมอยากจะจบๆ เรื่องบ้าๆ นี้ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด

   “ถ้ามึงตาบอดกูก็จะบอกให้ว่ากูขับรถมา” นี่ตอบกวนตีนน้อยที่สุดแล้วนะ

   “แต่ผมไม่ได้ขับมา...” แล้วยังไง?

   “ก็มึงมากับผู้จัดการ ก็กลับกับผู้จัดการ... กูว่ามึงเมาแล้ว รีบกลับไปเถอะ... ลาก่อน... ขอบใจมากสำหรับงานในวันนี้” ผมรีบพูดตัดบทและรีบเบี่ยงตัวเดินหนีมัน แต่มันก็เสือกไวกว่ากระชากแขนผมเอาไว้ได้

   “คุณจะลืมได้ยังไง ในเมื่อผมยังไม่ลืม!” โอ๊ย! ไอ้เหี้ย... กูเหนื่อย กูอยากกลับบ้านนอนแล้ว กูไม่อยากเจอมึงแล้ว เดี๋ยวกูก็ต้องกลับไปทำรูปที่ถ่ายมึงวันนี้ ต้องเห็นหน้ามึงไปอีกหลายชั่วโมง พอแล้วสัตว์เอ๊ย!!!

   “กูว่ามึงพูดไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ... อย่าให้กูต้องลงไม้ลงตีนกับมึงอีก... ถือว่าเลิกแล้วต่อกันเถอะ เรื่องวันนั้นกูก็ขอโทษด้วยแล้วกันที่กูกระทืบมึง...” ผมกระชากแขนตัวเองออกมาสำเร็จ และตั้งท่าจะเผ่นอีกรอบ! แต่ก็ยังไม่เร็วไปกว่าไอ้เหี้ยนี่ มันกระชากผมกลับไปอีกครั้งคราวนี้มันทำยิ่งกว่าเดิม

   “อือ อืม....” ไอ้สัตว์ ไอ้เหี้ย ไอ้ชาติ!!!!!!!! นรก แม่งดึงผมเข้าไปจูบ ปากผมกระแทกกับปากมันดังกึก แต่มันก็ไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะเจ็บฟันแค่ไหน มันเริ่มต้นดูด สูบ และล่วงล้ำเข้ามาในปากผม สองมือมันกำแขนผมไว้แน่นไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน พอสติผมเริ่มมาตีนผมก็เริ่มกระดิก ผมยกเข่าขึ้นกระแทกกลางลำตัวมัน แต่มันดันกระเถิบตัวหนีได้ทัน... แล้วมันก็เริ่มต้นจูบผมอีก จูบเหมือนมันกำลังโหยหา จูบเหมือนคนตาอดตาอยากมาจากไหน จูบที่ให้ความรู้สึกทั้งดื้อดึง และอ้อนวอน... ผมสับสน แต่ผมก็พยายามสู้เพื่อจะให้ตัวเองรอดพ้น...

และคราวนี้ลูกถีบของผมก็ได้ผล! แม้มันจะไม่ได้กระเด็นไปไกล... จริงๆ เรียกว่าไม่ได้กระเด็นไปเลยจะดีกว่า เพราะมือของมันยังยึดแขนผมไว้แน่น แต่ก็ทำให้มันปล่อยปากผมได้เป็นอิสระ

“ปล่อยกู... ไอ้เหี้ย! มึงทำเหี้ยแบบนี้กับกูอีกทำไม... มึงก็รู้ว่ากูไม่ใช่แบบที่มึงต้องการ และมึงก็ไม่ใช่แบบที่กูต้องการ ถ้ามึงเงี่ยน มึงไปหาคนอื่น... ถ้าคราวนี้มึงยังไม่หยุด กูจะไม่ให้มึงได้อยู่ในวงการนี้อีกต่อไปแน่!”

“คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าระหว่างเรา... มันมีบางอย่างที่ยังไม่จบ...”

“ไม่จบเหี้ยอะไรของมึง... กูจบมานานแล้ว มึงนั่นแหละ เหี้ยอะไรอีก”

“ผมว่าเราน่าจะเข้ากันได้ดี... ทำไมคุณไม่ลองเปิดใจ... ผมรู้ว่าลึกๆ แล้ว คุณก็ยังคงคิดถึงผม... และผมก็ยังคิดถึงคุณ” ไอ้เหี้ยตัวนี้ไปเอาความมั่นอกมั่นใจมากมายมาจากไหน ถึงได้คิดว่ากูจะคิดถึงมึงวะ แล้วมันเป็นเหี้ยอะไร ติดใจอะไรกูขึ้นมา กูไม่เล่นด้วยหรอกนะ...

“กูว่ามึงเมา และมึงกำลังอยากเอาใครสักคน... ซึ่งกูแนะนำว่าคนคนนั้นต้องไม่ใช่กู... ออกไปหาข้างนอกซะ มีเป็นสิบเป็นร้อยที่ยอมเสนอให้มึง ไปเลือกเอาคนที่เขาเต็มใจ... กูไม่เต็มใจ... ปล่อยกู...”

“ผมจะปล่อยให้คุณได้กลับไปคิด... คุณสอนผมเองวันนี้ ว่าให้วางอคติลงไป แล้วค่อยๆ คิด... คุณเองก็ควรจะวางอคติลงไปบ้าง แล้วลองค่อยๆ คิดเรื่องของเราที่ผ่านมา... เชื่อผมเถอะ เราสองคนเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อเชียวล่ะ... และระหว่างเรา มันเริ่มขึ้นแล้ว และมันยังไม่จบ มันกำลังรอที่จะสานต่อไปอีกต่างหาก...”

ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวัยกลางคนเข้าไปแล้ว ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เจอเหตุการณ์ที่ประหลาด ผสานสับสนวุ่นวายทางความคิดและจิตใจขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต... ไอ้บ้าที่เป็นนายแบบแถวหน้าของวงการ มาพูดจาบ้าๆ ใส่ผมเสร็จแล้วมันก็เดินออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ผมยืนอึ้ง มึน งง ว่าเกิดเหี้ยอะไรขึ้นกับชีวิตกู!

สรุปว่ามันจะไม่จบใช่ไหม? แล้วที่มันพูดหมายความว่ามันจะเอาผมให้ได้? หรือมันต้องการจะสานสัมพันธ์อะไรกับผมกันแน่? ถ้าคู่นอนผมก็บอกไปแล้วว่าผมกับมันไม่ใช่คั่วที่จะลงตัวกันได้...

ช่างแม่งเหอะ ถึงยังไงผมก็จะจบเรื่องนี้ให้ได้ ถึงมันจะอยากจำต่อไปก็เรื่องของมัน... แต่อย่ามายุ่งกับกูอีกแล้วกัน แค่เมื่อกี๊มาขโมยจูบกูซะปากเจ่อ กูไม่กระทืบซ้ำแบบวันนั้นก็ดีเท่าไหร่แล้ว...

เหี้ยเอ๊ย... ต่อไปนี้รับงานอะไร ถ้ามีมันต้องไม่มีกูเด็ดขาด! อย่าได้อยู่ร่วมโลกเดียวกันอีกเลยมึง!


++++++++++++++++++++++++

+ สวัสดีค่า... นิยายรายสองเดือนสามเดือนมาแล้วค่า ฮ่า!!! ถึงแม้จะมีคนไม่ค่อยชอบคู่นี้นัก และไม่ค่อยชอบการกระทำของเบนสักเท่าไหร่ แต่เราก็จะเขียนต่อไป... กร๊ากกกก

+ ตอนนี้มาดูความคิดของเบนกันบ้างนะคะว่าเป็นยังไง เราว่าตอนนี้เบนใจเย็นลงมาแล้วนะ จากวันนั้นที่มันทำไป เพราะคนมันตกใจ โมโห เสียหน้า เสียศักดิ์ศรีอะ ไอ้ที่มองหน้ากันแล้วชักปืนยิงใส่ยังมีมาแล้ว และโดนทำขนาดนี้ไม่มีกระทืบก็ยังไงอยู่นะ เห็นใจเบนมันเถอะ...

+ แถมตอนนี้อิแพทก็ยังมาวอแวอีก อะไรของแก คนเขาจะจบก็ไม่จบ... มาทำตัวเหมือนหึงไปได้... แล้วระหว่างรงระหว่างเรานี่อะร้ายยยย น้ำเน่าจริงๆ แก!!! เอาเถอะ จะคอยดูว่าแพทมันจะรอดตีนเบนอีกไหมแล้วคุณฟิล์มกับเบนจะได้ชิมครีมจุ่มนมกันรึเปล่า เอาไว้ตอนหน้าเนอะ

+ คู่นี้กะจะเขียนตอนหน้าอีกตอน และคิดว่าจะเป็นบทสรุปของทั้งคู่ได้ค่ะ... (หวังว่านะ) แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ฮ่า

+ ต่อไปเราไปกันที่อิแจ็คกับพี่ฟี่นะคะ... กำลังปั่นเต็มสตรีมฮะ รอหน่อยๆ ช่วงนี้ปวดหลังมากกกกก เป็นออฟฟิศซินโดรม ปวดแบบนั่งนานไม่ได้เลย หลังเหมือนจะขาดซะให้ได้ ก็อาศัยเขียนลงกระดาษแล้วค่อยมาพิมพ์ทีเดียว ก็ยังดีกว่านั่งหน้าคอมตลอดเวลาค่ะ

+ ยังไม่ได้ตรวจทานเลยนะ แถมยังทิ้งช่วงมานาน ไม่รู้อ่านแล้วจะมีสะดุด ตรงไหนบ้างรึเปล่า แต่อยากอัพให้อ่านกัน และอิคนเขียนไม่ไหวจะตรวจแล้วค่ะปวดหลังมาก... เอาเป็นว่าคำผิดพรุ่งนี้จะมาแก้นะคะ

+ กอดดดดดรวบทุกคนที่ยังคงรออยู่น้า!!!! น่ารักมากกกกกก รักทุกคนเลยยยย

+ แวะไปทักทายกันได้ที่เฟสนะคะ ^-----^

[aorpp]

ดีใจได้ฉลองสงกรานต์กับคู่นี้
ถึงแม้จะคิดถึงพายริวมากเต็มที่แล้ว (อ้าวผิดเรื่อง)
เบนแพทก็น่าลุ้นไปอีกแบบนะคะ 
+1 

[เฉาก๊วย]

แพทโคตรขี้ตู่เลยอะ สงสัยจะติดใจเบนมากจริงๆ

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ    

+ + ค่า   

[wan]

กลับมาแล้วหรือครับ หนู Mercy 
คำที่เที่ยวบอกคนนั้น กลับย้อนมาใส่ตัว ..... เิิอาคิดให้ดี นายเบน เผื่อจะคิดอะไรออกมั่ง 
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ กอดแน่น ๆ

[noomasoi3]

ถึงจะไม่ใช่คูหลักแต่ก็ขอบคุณจ้า
แต่แว่ชีวิตสองหนุ่มมันดูสับสนเกิ๊นนนนน
อีกตอนเดียวจะพอม้ายยยยยยยยยยยย

ปล.รอแจ้คฟี่ด้วยจ้า
ปล.2ดูแลสุขภาพด้วยน้าขอให้หายปวดหลัวไวๆจ้า

[leetoei]

ฮิ้ววววววววววววววววววววววว
*ปิดหมู่บ้านฉลอง*

พี่แพทสัมผัสถึงอะไรได้แล้วสินะ
ลุ้นต่อไป แต่อีกตอนสองตอนพอเหรอออออออ

[NASS.NET]

ชอบคูนี้ แพทพยายามเปลี่ยนขั้วเบน555พยายามเข้านะจ๊ะ

[ladymoon_yy]

คู่นี้ซาดิสต์   

[choijiin]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หมั่นไส้คู้เน้!!!
 
ทำไมมันงี่เง่ากันได้ขนาดนี้คะเมอร์ซี่ที่รัก
คนอ่านๆไปก็มึนงงสับสนในอารมณ์ไม่แพ้กันละค้า
 
รออ่านน้องแจ็คกับฟีฟี่ดีกว่า
 

[nunnuns]

ต้องกลับไปอ่านตอนที่แล่วเลยทีเดียว

สงสารเบนอะ เป็นรุกแล้วโดนแบบนี้ไป เป็นใครก็ต้องเจ็บใจยะ ไอ้แพทบ้าาาา

เสร็จคุณฟิล์มไปเลย สะใจดี อิอิ

[MiSS-U]

เข้าใจเบนนะ เพราะโดนย่ำยีศักดิ์ศรีถึงมีอาการแบบนี้

แต่เอาใจช่วยแพทให้เอาชนะใจเบนให้ได้

ชอบเคะแบบเบน เพราะนานๆจะเจอแบบนี้สักคน ฮาาาา

บวกเป็ด

[gookgik]

แพทชอบแบบท้าทาย  ยิ่งเบนหนีห่าง  แพทยิ่งอยากลอง  หวังว่าคู่นี้จะจบแบบ happy ending นะ

[Anyann]

ฮ่าๆๆๆ ชอบแพทอะ อารมณ์แบบ ยังไงก็ยังไม่ยอมจบหรอกนะ!! น่ารักๆ

เบนเอ๋ย สุดหล่อมาเกลี้ยกล่อมขนาดนี้แล้วยังจะไม่ใจอ่อนอีกหรอ 

[Kee]

แพท เป็นผู้ชายที่หน้ามึนมากถึงมากที่สุดอ่ะ 

[bangkeaw]

เบนจบแต่แพทไม่ยอมจบด้วยอ่ะ
ตื้อขนาด
ไม่เข็ดนะพ่อนายแบบสุดหล่อ
ขั้วเดียวกันมันก็ผลักกันอ่ะเนาะ
คอยดูว่าแพทจะเปลี่ยนเบนได้รึเปล่า

[aisen]

จับเบนกดให้ได้เลยนะแพท เชียร์ แพทจับกดๆๆๆๆ

[iammz]

แพทเค้าไม่ยอมจบอ่ะ .. เบนว่าไง? 

+1 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

 

[na-au]

 

 

    คนแก่หงุดหงิดดดดด


  ขอตอนต่อไปด่วน

 

[xeruoh]

จากตอนไหนซักตอนในหน้า 21 !
ขอเม้นซักนิดเถอะค่ะ!

อย่างฮาอะ... พี่ภพ 
น้องรันแกล้งรึเปล่าเนี่ย
ชะนีนางนั้นก็นะ ฝรั่งก็ฝรั่งค่ะ
แต่ทำเอาพี่ภพสติหลุด
ก็สงสารพี่มันอยู่นะ แต่อารมณ์สมน้ำหน้านี่มีมากกว่า 5555555555 5

[FFS_Yaoi]

อึ้ง มึน งง

สบสันตามเบน
อะไรของแพททททท

แพทจะเอาไร ทำแบบอยากมาสานต่อ แล้วมั่นใจมากว่าเค้าก็เล่นด้วย

5555+จะได้ไหมเนี้ย

[Nus@nT@R@]

ชอบเบนแล้วล่ะสิแพท แต่เหมือนเบนจะไม่เล่นด้วยนะ แต่ยังไงก็สู้ๆจ้ะ เผื่อเบนจะเห็นใจเนอะ

[mild-dy]

เอ๊ะแพทนี่ยังไง
เพลียแทนเบน -''-

[Yundori]

เบนโคตรจะแมนเลยจริงๆ
เผลอๆจะแมนกว่าแพทอีก
ค้ดสภาพแพทกดเบนแทบไม่ออกเลย
คู่นี้แรงจริงๆ ขอยกนิ้ว !

[snice_cz]

เฮ้อ! นี่แหละนะลูกค้า ยิ่งใหญ่เกินใครเสมอสำหรับระบบทุนนิยม << ชอบประโยคนี้โคตรๆ อ่ะพี่ แม่งโคตรจริงอ่ะ ก็ต้องทำใจกับทุนนิยมอ่านะ

โอ๊ยยยย อะไรของคุณค่ะคุณแพท เบนเค้าจบ แต่แพทไม่จบ ยังไงเนี่ย จะรอดตีนเบนอีกมั้ยล่ะคราวหน้าว แล้วฟิล์มกับเบนนี่ยังไง โอ๊ะ ! รอตอนต่อไป ..