เพิ่งมาอ่านตอนสามวันที่แล้วเองค่ะ
อ่านแล้วนับถือพี่วีมากๆ ตอนแรกๆ
ใจเย็น มีเหตุผลสุดๆ
แต่จะว่าไปที่ซวยตอนเจอกับพี่กลแรกๆ เนี่ย
ถ้าไม่ใช่พี่วี พี่กลคงไม่สะดุดใจ
แล้วปล่อยเพื่อนโทรมแน่เลยง่ะ
ดีที่อย่างน้อยพื้นฐานลึกๆ พี่กลจิตใจดีนะเนี่ย
สงสัยตอนนั้นรู้สึกสงสารลึกๆ แน่เลยง่ะ
เลยยอมว่าให้แค่ตัวเอง
แต่ถ้าไม่ทำกลัวว่าเพื่อนจะว่าว่าใจไม่ถึงแหง๋เลย
ตามแบบเด็กช่าง เด็กผู้ชายอีโก้สูง
เห็นเด็กเดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นอยู่ส่วนใหญ่นะคะ
ทั้งชายและหญิงเลยล่ะ
ดีที่พอเริ่มรักแล้วเลยเริ่มรู้สึกตัวใช่ไหมล่า
ว่าอยากจะทำดีกับคนรักและเริ่มสำนึกผิด
น้อยคนนะคะที่จะสำนึกได้เร็วแบบนี้
แต่อาจจะเพราะมีพี่วีอยู่เคียงข้างด้วยแหละ
พี่กลเลยทำได้ พี่วีนี่ช่างอดทนมากๆ
แม่พระสุดๆ
ถ้าเจอคนอื่นที่ไม่ใช่พี่กลนี่ยังนึกสภาพต่อไปไม่ออก
คงไม่โชคดีแบบนี้แหง๋ๆ
แต่พี่กลถ้าไม่โชคดีเจอพี่วี ก็คงไม่เป็นแบบทุกวันนี้
สรุปพี่สองคนเหมาะกันสุดๆไปเลยค่ะ
พอนำเรื่องมาเผยแพร่ทำให้รู้แง่คิดหลายๆอย่างเพิ่มขึ้น
ต้องขอบคุณจริงๆ ค่ะ
แม่พี่วีเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆนะคะ
แม่หนูก็เป็นคล้ายๆ กันกับเรื่องการดูแลลูก
แต่การสอนส่วนมากแม่หนูจะพูดตรงๆ กับลูกๆ แล้วมีเหตุผลประกอบ
แต่การสอนแบบเปรียบเปรยนี่ไม่เคย
แต่เนื้อหาสรุปก็เหมือนกันแหละ อิอิ
แอบภูมิใจแม่ตัวเองค่า
ขอให้พี่สองคนมีความสุขมากๆ แหละกันนะคะ
แต่ก็รู้ว่าพวกพี่มีความสุขกันอยู่แล้วล่ะ
ปล. พออ่านจบแล้วอยากแสดงความคิดเห็นเฉยๆ ค่ะ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
