เห็นคนอ่านน่ารักเลยมาต่อตอนพิเศษให้ อิอิ
.
.
ตอนพิเศษ 1 : ทำไมไม่มีใครบอกกู
“ไอ้เอิร์ธกูหิวน้ำ ไปซื้อน้ำให้แดกหน่อยจิ กูไม่มีตังค์”
“ก็ไปขอไอ้ทินสิไอ้ห่า”
“ไอ้ฟาย มึงก็รู้มันกับไอ้ตูนโดนเจ๊บิ๊กใช้งานอยู่ห้องพักครูโน่น ไม่งั้นกูก็คงไม่ต้องมานั่งแหง่วกับมึงสองคนหรอกไอ้เหี้ย”
“อะนี่ครับน้ำ ผมซื้อให้พี่”
“ให้พี่หรอ??” ทานตะวันทำหน้างงเมื่ออยู่ดีๆก็มีรุ่นน้องคนนึงเดินถือแก้วน้ำแดงมาให้
“ครับ ก็ผมได้ยินพี่บ่นว่าหิวน้ำ ผมเลยไปซื้อมาให้”
“โอ๊ย พี่เกรงใจ น้องกินเองเถอะ เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนไปซื้อให้ก็ได้”
“ไม่เอาครับ ให้แล้วให้เลยไม่รับคืนครับพี่ทาน ผมเต็มใจซื้อมาให้พี่”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เหอะ...แต่มาให้พี่ฟรีๆคงไม่ดี”
“...งั้น ผมขอจับมือพี่ครั้งนึงเป็นค่าน้ำได้มั้ยล่ะ”
“จับมือพี่เนี่ยนะ...”
“ครับ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“ดะ...” ตั้งท่าจะยื่นมือออกไปข้างหน้าเตรียมให้รุ่นน้องน้ำใจงามจับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอประโยคสะกัดดาวรุ่ง
“...ถ้าน้องคิดจะมาจีบเพื่อนพี่ล่ะก็ พี่ว่าอย่าดีกว่านะ เพราะมันมีผะ..เอ๊ยแฟนแล้ว แล้วแฟนมันก็ขี้หวงมากๆ”
“อะ...เออ ผมไม่จับแล้วก็ได้ครับ แต่น้ำแก้วนี้ผมตั้งใจซื้อมาให้ ผมไม่รับคืนจริงๆครับ” พูดจบก็รีบเดินลิ่วๆจากไปอย่างรวดเร็ว
“อ้าว...ไปซะและ กูยังไม่ทันได้ขอบคุณน้องเค้าเลย”
“ไอ้เหี้ยนี่ กูล่ะกลุ้มใจแทนไอ้ทินมันจริงๆ มึงนี่น้าใครขออะไรมึงก็ให้เขาหมดรึไง” เอิร์ธส่ายหัวด้วยความระอา
“เอ้า ก็น้องเขาอุตส่าห์มีน้ำใจ แค่จับมือมันจะอะไรกันนักกันหนาวะ น้องเขาอาจจะเห็นกูเป็นไอดอลในดวงใจก็ได้” พูดพลางก็ดูดน้ำแดงเข้าปากด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ เออ...ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนกู
“ไอดอลบ้านมึงสิ ถ้ามึงคิดแบบนี้ผู้ชายเกือบครึ่งโรงเรียนก็คงเห็นมึงเป็นไอดอลแล้วล่ะเพราะดูท่าทางอยากจะสัมผัสตัวมึงกันทุกคนเลย”
“...ใช่ว่าอยากแล้วกูจะให้ซะหน่อย กูไม่ง่ายนะมึง”
“เหรอ...ไม่ง่าย...แล้วเมื่อกี๊หมาที่ไหนมันจะยื่นมือให้น้องเขาจับวะ”
“เอ้า ก็น้องเขามีน้ำใจ แล้วก็ไม่เห็นดูจะมีพิษมีภัยอะไร มึงก็เลิกบ่นกูเรื่องนี้ได้แล้วน่า กูไม่นอกใจเพื่อนรักมึงหรอก”
.
.
“ไอ้ทิน กูว่าช่วงนี้ถ้าไม่จำเป็นมึงพยายามอย่าอยู่ห่างไอ้ทานมันจะดีกว่านะ”
“ทำไม...มันจะวิ่งจะกัดใครรึไง ฮ่าๆ”
“ไอ้เหี้ย ทำเป็นเล่นนะมึง ไม่คุมไว้ดีๆวันไหนมันจะโดนหิ้วไปแดกแล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน ตั้งแต่มีผัวเป็นตัวเป็นตนมึงไม่สังเกตหรอว่าไอ้ทานแม่งน่ารักขึ้นทุกวัน ขนาดกูไม่เคยพิศวาสมันยังรู้สึกได้เลยนะเว่ย” เออ กูผัวมัน ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามันน่ารักขึ้น ไม่งั้นกูจะลากมันไปฟัดทุกวันเหรอวะ
“มึงก็ดูแทนกูหน่อยไม่ได้เหรอ...ใช่ว่ากูอยากจะอยู่ห่างมัน แต่มึงก็รู้ว่าพวกอาจารย์ก็ชอบใช้กู”
“ดูจนไม่รู้จะดูยังไงแล้วไอ้ห่าทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง ส่วนไอ้ทานนี่ก็แม่งโคตรเป็นมิตรกับทุกคน ใครเข้ามาทักก็ยิ้มให้เขาตลอด มองโลกในแง่ดีชิบหาย ขนาดวันนี้มีเด็กม.4มาขอจับมือมันยังจะให้เขาจับเลยดีนะที่กูขัดไว้”
“เฮ้อ จริงเหรอวะ สงสัยต้องหาวิธีประกาศให้รู้โดยทั่วกันแล้วมั้ง” เพิ่งรู้ว่ามีเมียน่ารักมันก็มีข้อเสียเหมือนกัน
.
.
“เฮ่ย ไอ้ทิน นี่มึงแน่ใจเหรอวะว่าได้ผล ไม่นานเดี๋ยวแม่งก็รู้ตัวแล้วอย่างไอ้ทานอะ”
“เออน่า กูจัดการเรียบร้อยและมึงไม่ต้องห่วง กว่ามันจะรู้ใครที่จะเข้ามายุ่งกับมันก็คงจะรู้แล้วเหมือนกัน หึหึ กูไปล่ะ กลางวันนี้เจ๊บิ๊กเรียกกูไปช่วยเรียงชีส”
“เออๆ ว่าแต่นี่ไอ้ตัวแสบมึงไปไหนแล้วล่ะ”
“ลากไอ้ตูนไปโรงอาหารพร้อมป่าวประกาศไปในตัวแล้วมั้ง มึงตามไปดูสิ”
“เออๆ กูล่ะเชื่อมึงเลยว่ะ”
.
.
“ไอ้ตูน ไอ้เอิร์ธ มึงรู้สึกเหมือนกูมั้ยวะ”
“รู้สึกอะไรของมึงไอ้ทาน”
“ก็รู้สึกว่าคนอื่นมองกูแปลกๆ แบบมองแล้วยิ้มๆ แบบยังไงอะ...บอกไม่ถูก”
“มึงจะให้เขามองมึงแล้วแล้วร้องไห้รึไง คิดมากแล้วมึง” หันไปมองหน้าตูนประมาณว่า...รู้กัน
“เหรอวะ...”
“เออ มึงจะแดกข้าวก็รีบๆแดกเหอะ มัวแต่คิดนู่นคิดนี่อยู่ได้” โอ๊ย กูกับไอ้เอิร์ธแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ รู้ตัวช้าๆแล้วเดินให้รอบโรงเรียนก่อนนะมึง ฮ่าๆ
.
“สวัสดีครับน้องทาน...”
“อ้าว ดีครับพี่เอ็ม นั่งด้วยกันมั้ย”
“ฮ่าๆ ไม่รบกวนดีกว่ามั้งครับ ท่าทางเจ้าของเขาจะหวงมาก...”
“???”
“ฮ่าๆไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แค่แวะเข้ามาทักทายน่ะ ไปนะ” หันไปมองหน้าการ์ดจำเป็นสองคนที่นั่งคุมอยู่ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นเชิงรู้กัน ก่อนจะเดินจากไป…เล่นอะไรกันน่ารักจริงคู่นี้ เฮ้อ อิจฉา
.
“อ้าว นี่น้องคนเมื่อวานนี่นา มานี่ๆ เมื่อวานพี่ยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องน้ำเลย”
“อ่า...ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีว่ากลัวโดนปรับ...” ยิ้มแห้งๆให้ทีนึงก่อนจะรีบเดินจากไปทำเอาทานตะวันยิ่งเพิ่มความรู้สึกงงขึ้นไปอีก วันนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดนะ มองเขาแปลกๆตั้งแต่เดินเข้าโรงอาหารมาและ
“พวกมึงรู้อะไรใช่มั้ย” หันไปคาดคั้นเอากับเพื่อนทั้งสองที่นั่งกินข้าวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แทน
“อะไร...รู้อะไร พวกกูไม่รู้” ถึงรู้ก็ไม่บอกหรอก
“ใช่ มึงจะให้พวกกูรู้อะไร”
“ถ้ากูรู้กูจะถามพวกมึงเรอะ ไอ้ฟาย บอกมาเดี๋ยวนี้ กูไม่เชื่อหรอกว่าพวกมึงจะไม่รู้”
“เอ้า มึงนี่ก็แปลกคน พวกกูจะไปรู้เรื่องอะไรที่ว่าของมึงมั้ย ไอ้ห่า”
“เออ จำไว้ ไม่บอกใช่มะ กูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว ไอ้พวกเหี้ย กูไปถามคนอื่นก็ได้” พูดจบก็เก็บจานแล้วเดินงอนตุ๊บป่องๆออกไปจากโรงอาหารทันที ปล่อยให้เพื่อนผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งสองคนนั่งหัวเราะกันจนท้องคัดท้องแข็ง ก็คงจะจริงอย่างที่ไอ้ทินมันบอก ไอรู้ตัวน่ะเดี๋ยวมันก็คงจะรู้แต่กว่าจะรู้...คนทั้งโรงเรียนก็คงจะได้รู้ก่อนล่ะมั้ง
.
.
“นี่...นายทานตะวัน ใครเอาอะไรมาแกล้งแปะหลังเธอน่ะ เด็กสมัยนี้นี่มันชอบเล่นอะไรพิเรนทร์ๆกันจริงๆ”
พูดจบก็เอื้อมมือไปดึงบางอย่างออกจากหลังของทางตะวันก่อนจะส่งให้เจ้าตัวดู
“ขะ...ขอบคุณครับอาจารย์...” ง่ะ...นั่นไง... ไอ้ทิน ไอ้บ้า กูว่าแล้วว่าทำไมวันนี้ก่อนพักกลางวันมึงถึงถึงเนื้อถึงตัวกูมากกว่าปกติ โอ๊ย...แล้วกูก็โง่มาตั้งนานทำไมไม่นึกเอะใจตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงอาหาวะ
‘คนนี้เมียผม อย่าแม้แต่คิดที่จะจีบ ฝ่าฝืนปรับสองพัน’ ไอ้เหี้ย กูไม่ใช่ป้ายห้ามสูบบุหรี่นะเว่ย ทำแบบนี้กูก็อายเป็นเหอะ และที่สำคัญมึงยังกลัวกูอายไม่พอใช่มั้ยถึงยังมีหน้าเอารูปคู่มาแปะโชว์ชาวบ้านเขาอีก...โอ๊ย กูไม่ได้หน้าด้านอย่างที่มึงคิด แต่ที่หนักไปกว่านั้น...ทำไม...ทำไม...ทำไมกูเดินรอบโรงเรียนไปสามรอบแล้วคนทั้งโรงเรียนถึงไม่มีใครสงสารแล้วบอกกูบ้าง!!!
พวกมึงต้องรอให้อาจารย์มาบอกกูแบบนี้ใช่มั้ย...
.
ก็ได้ๆ...ไอ้ทิน....มึงทำอย่างนี้กับเมียมึงใช่มั้ย...งั้นมึงก็อย่าหวังว่าจะได้แตะตัวกูไปสามวันเลย...ไอ้บ้า
Fin.
ก็จะพยายามจัดให้เรื่อยๆ อิอิ ขึ้นอยู่กับผู้อ่าน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
