Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]  (อ่าน 2337432 ครั้ง)

ออฟไลน์ Vavaviz

  • oONaMMOo
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 513
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-4
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย

สนุกมากๆๆเลยค่ะ

ไปป์น่ารักมากกกกก

ออฟไลน์ story

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 48
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
สนุกมากอ่ะ ชอบไปป์ อิจฉาวุ้ยๆๆๆๆ  o18 o18 o18 o18

ืnana

  • บุคคลทั่วไป
อร๊ากกกกกกกก คินในที่สุดก็มาถึงวันนี้
ปลาบปลื้ม T_T เขาเป็นของกันและกันแล้ว
เอ็นซีช่างหวานปนฮาซะจริง

ืnana

  • บุคคลทั่วไป
ของขวัญคินช่างน่าอิจฉาจริง
สูบไปป์เข้าไปทั้งตัวเลยน่ะ
เลือดท่วมเลยคร้าาาา
แถมยังหวานนนนนนนมดมาเยอะอีก o22

ออฟไลน์ zuu_zaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +115/-1

ออฟไลน์ ~!!Ome!!~

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 143
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อๆไปนะ สู้ๆค้าบบบบ :)

ป.ล. เสียดายมาจองไม่ทัน มัวแ่ต่ยุ่ง - -

ออฟไลน์ phasau

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 69
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
เพิ่งได้อ่าน พลาดมากๆเลยเรา

ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยค่ะ ครบเครื่องเลย สุข เศร้า เคล้า น้ำตา แถมฮาสุดๆไปเลย
มุมมองความรักของคุณคนเขียนเหมือนเราเลย
คนรักกันไม่จำเป็นต้องอยู่บนโลกเดียวกันเสมอไป
:))

รักไปป์ รักคิน รักอาร์ท รักฟาร์ รักโจ้  รักกัน

ออฟไลน์ Indigo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 433
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1030/-7
ประกาศแถลงการณ์!
ขอให้ผู้สั่งซื้อDNDทุกคนเข้ามาอ่านด้วยนะคะ

เนื่องด้วยเหตุการณ์ความไม่สงบของตัวเราเอง  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก  พูดกันแบบตรงๆเลยนะคะ  คือเราไม่สามารถส่งหนังสือให้ภายในต้นเดือนพฤศจิกายนได้ค่ะ *ปาดคอตาย*  เป็นความผิดพลาดของเราเองที่คำนวณวันที่ผิด
คือสาเหตุหลักๆเลยเนื่องมาจากตอนแรกเรากะไว้ว่าจะเอาหนังสือมาลงที่บ้านเพื่อน (เพราะที่บ้านเราไม่รู้ว่าเราซุ่มทำอะไรอยู่  ความลับทางราชการค่ะ) แล้วเพื่อนเนี่ยมันก็บอกล่วงหน้าไว้แล้วว่ามันจะไปเกาหลีวันที่6พ.ย.นี้  เราก็โอเค  คงทำเสร็จก่อนแล้วก็ส่งก่อนวันที่6เลย  แต่ปรากฏว่ามันไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ค่ะ  โคตรเกลียดตัวเองเลยที่ทำตามสัญญาไม่ได้...เลื่อนแล้วเลื่อนอีก

ตอนนี้ไฟล์ภายในเล่มทุกอย่างเสร็จหมดแล้วนะคะ  เหลือแต่รอภาพสเก็ตในเล่ม15รูป ซึ่งมันจะเสร็จประมาณวันที่31นี้ และจากที่สอบถามไปถามทางโรงพิมพ์...มันไม่ทันวันที่6ค่ะ เพราะไหนจะต้องลองเอาเล่มตัวอย่างมาเช็คความเรียบร้อยอีก
ภาพจากเมลที่ถามโรงพิมพ์

ตอนนี้เรากลัวคนซื้อจะกังวล เพราะเราเลื่อนบ่อยมาก ทั้งโอน ทั้งส่งของ (ชีวิตช่างหาความแน่นอนไม่ได้จริงๆค่ะ) เลยมาแจ้งข่าวให้ทุกคนทราบไว้ก่อนว่าไฟล์ทุกอย่างจะเสร็จภายในวันที่31นี้นะคะ แต่มันมีปัญหาด้านสถานที่เลยทำให้ยังส่งของให้ไม่ได้  ดังนั้นเราเลยตัดสินใจว่าระหว่างรอเพื่อนกลับจะเอาเล่มตัวอย่างมาตรวจเช็คความเรียบร้อยของงานให้มากที่สุด ซึ่งเพื่อนเราจะกลับมาวันที่ 26 พฤศจิกายน ค่ะ  เราจะส่งของให้ได้หลังจากนั้น
ระหว่างที่รอนี้ถ้าได้เล่มตัวอย่าง หรือได้อะไรมาเราจะอัพเดทให้ดูตลอดนะคะ  แนะนำให้ตามในแฟนเพจเอาเพราะเราอัพที่นั่นบ่อยสุดค่ะ  หรือมีข้อสงสัยอะไรก็ติดต่อมาทางแฟนเพจ เมล ทวิต ได้หมดค่ะ

ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอโทษ และขอบคุณค่ะ
Indigo


ปล.เดี๋ยวจะเขียนตอนพิเศษไม่ก็เปิดเรื่องใหม่มาชดใช้ความผิดใช้นะคะ ฮือออออออออออออออออ



ถ้ายังไงระหว่างนี้รบกวนมาเช็ครายชื่อด้วยนะคะ  ใครไม่มีชื่อรีบแจ้งเข้ามาด่วนเลยค่ะ หรือใครลืมแจ้งโอนแจ้งเข้ามาด่วนเลยนะคะ







« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-12-2012 18:15:03 โดย Indigo »

annachang

  • บุคคลทั่วไป
ถ้าอย่างนั้นยังพอจะเปิดโอนเงินอีกรอบได้มั้ยคะ แบบว่าเพิ่งเปิดเทอมได้เงินค่าขนมแล้วแหะๆ
ตอนนั้นที่เปิดจองช่วงนั้นสองสามเดือนมันช็อตสนิทเลยค่ะ TwT
แต่ถ้าแค่เราคนเดียวคงเห็นแก่ตัวเกินไปแหะ ยังไงก็ขอให้มีรอบสองด้วยนะคะ อยากด๊าย :o12:

alice sama

  • บุคคลทั่วไป
ใช่ค่ะ เปิดโอนอีกได้ไหมค่ะ TT เราอยากได้มากเลย(เพิ่งอ่านจบ)
 :monkeysad: :monkeysad:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ sunshine538

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 250
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
ไม่เป็นไรค่ะ เข้าใจนะ ของแบบนี้ไม่ได้ขึ้นกับเราแค่คนเดียว มีหลายปัจจัยแหละ สู้ๆ ค่ะ

แล้วจะรอของปลอบใจนะคะ เรื่องใหม่ รึว่าตอนพิเศษดีน้า  o18


ออฟไลน์ ^^KENTA^^

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายฟีลกู๊ดจริงๆครับ อ่านแล้วอารมณ์ดี ไม่เครียด ส่วนตัวชอบพลอต์เรื่องแนวนี้ เพราะมันไม่เวอร์เกินไป อ่านแล้วเข้าถึงอารมรณ์และสถานการณ์ต่างๆได้ง่าย สุดท้ายนี้ก็ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียน เขียนนิยายดีๆแบบนี้ต่อไปนะครับ สู้ๆ:D

ออฟไลน์ pae666

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 506
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
มีคนขอให้เปิดโอนรอบใหม่ด้วย..... เราก็อยากให้เปิดโอนรอบใหม่เหมือนกันค่ะ มีทำเกินไว้บ้างไม๊คะ เราไม่ทันโอนอ่ะค่ะ  :monkeysad:

ออฟไลน์ KARMI

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-2
สนุกมากเลยค่ะ เสียดายเราช้าไป  :z3: อยากได้มากเลยค่ะ เปิดโอนอีกนะ จะรอค่ะ :กอด1:

ออฟไลน์ Indigo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 433
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1030/-7
Halloween


บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว

   “โอ๊ยไอ้หมาเชี่ยนี่  มึงจะหอนอะไรนักหนา  แม่งดูทีวีไม่รู้เรื่อง”
   “มึงนี่ด่าได้กระทั่งหมานะ  พวกเดียวกันแท้ๆ”
   “ภคิน...” ผมกดเสียงต่ำข่มขู่  พร้อมกับยกรีโมตขึ้นมากดเร่งเสียง  นี่มันแย่พอๆกับเด็กแว้นออกมาซิ่งตามทางด่วนตอนกลางคืนอีกนะเนี่ย “หมาไอ้บ้านรั้วฟ้านั่นแน่ๆ  คอยดูนะกูจะไปวางยาเบื่อมัน”
   “ฆ่าพวกเดียวกันเองบาปนะ”
   “งั้นเปลี่ยนมาฆ่ามึงซะดีมั้ย........”
   “ฆ่าผัวบาปกว่าฆ่าหมาอีกนะ”
   “โว้ย! กูไม่เถียงกะมึงแล้วภคิน....เสียเวลาว่ะ” ผมหันกลับไปสนใจหนังในทีวีดีกว่า “กำลังไคล์แม็กซ์เลย  มึงว่าพระเอกมันจะรอดมั้ยวะ”

   ผมกำลังหมายถึงหนังฟอร์มเละที่โลดแล่นอยู่ในจอรับเทศกาลฮาโลวีนนี่แหละครับ  หนังบ้าอะไรไม่รู้เลือดสาดหนังหัวขาดกระจุยกระจาย  โชคดีที่มันเป็นช่องเคเบิ้ลของที่หอพักติดไว้  นี่ถ้าออกบิ๊กซีนีม่าผมคงได้เห็นสี่เหลี่ยมศีลธรรมเบลอเต็มหน้าจอ

   “ตามพล็อทเรื่องมันก็ต้องเหมือนจะรอด แต่เสือกมาตายแบบไม่น่าตายตอนจบ” ไอ้พระเอกให้ความเห็นพลางเอนหลังนอนราบไปกับโซฟา “แล้วมึงดูไว้...ถ้าคนมีครอบครัวมันจะตายก่อนจะได้สร้างดราม่า  ตามด้วยไอ้พวกอวดดีท้าทาย  อ๊อ...ผู้หญิงนมใหญ่กับสัตว์เลี้ยงด้วย กูเห็นไม่รอดสักราย”
   “ที่มึงพูดมานั่นกูว่าตายห่าหมดเรื่องละ”
   “เอ้า! ไม่เชื่อรอดูเลย....เห็นไอ้หมาชิวาว่าแอ๊บแบ๊วนั่นมั้ย  โดนผีแดกแน่มึง” ผมมองตามแล้วก็แอบเห็นด้วยกับมัน
   เสียงใบเลื่อยดังเสียดหูเกือบทั้งเรื่อง  คือมันไม่ใช่แนวผีแบบจับต้องไม่ได้มาหลอนๆอะไรแบบนั้น  นี่มันผีซอมบี้เละๆแดกคนแบบไร้สมองชัดๆ  แดกจนจะหมดเรื่องอยู่แล้วแม่ม...
   “อ้าว...ไม่ดูต่อแล้วเหรอ  กำลังเละเป็นซอสมะเขือเทศเลยนะมึง”
   “ผีไม่มีคลาสเลยว่ะ  มันไม่น่ากลัวอ่ะ” ผมกดเปลี่ยนช่องหาหนังเรื่องอื่นดู  ในขณะที่ไอ้หมานรกก็ยังหอนไม่จบไม่สิ้น  กลบเสียงทีวีผมซะมิด  ผมขยี้หัวอย่างหงุดหงิดแล้วกดปิดมันซะเลย “บ้านมันเลี้ยงผีรึไงวะ  หมาจะหอนอะไรนักหนา”
   “ก็วันฮาโลวีนนี่  วิญญาณเขาคงกลับไปเยี่ยมญาติกัน  นี่ก็ไม่รู้พ่อจะมาหากูบ้างมั้ย”
   “เฮ้ย! ถ้าพ่อมึงจะมาก็คุยกันเองตามประสาพ่อลูกนะ  ไม่ต้องเรียกกูไปคุย”
   “ได้ไงวะ  กูต้องแนะนำลูกสะใภ้สิ  มึงต้องมาไหว้พ่อกูด้วย ฮ่า ๆ ๆ”
   “เพ้อเจ้อแล้วมึง” ผมผลักหัวมันแรงๆจนแทบร่วงจากโซฟา “กูไปอาบน้ำดีกว่า”
   “เชิญ”

   ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจเดินเข้าไปเอาชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวในห้องแล้วกลับมาเข้าห้องน้ำด้านนอก  ภคินกลายเป็นฝ่ายยึดรีโมตแทนผมเรียบร้อย  เห็นมันเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ  หาอะไรดูไม่ได้สักที  ช่วงเทศกาลก็แบบนี้แหละครับฉายอะไรคล้ายๆกันทุกช่อง  ผมลงกลอนล็อกประตูกันผีทะเลข้างนอกบุกเข้ามาปล้นสวาทแบบที่มันชอบแกล้งบ่อยๆ  จัดแจงแขวนชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวเรียบร้อย

   น้ำอุ่นๆไหลชโลมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายตีน  การอาบน้ำอุ่นก่อนนอนเป็นอะไรที่สดชื่นสุด ๆ เลย  ผมหยิบแชมพูขึ้นมาเทลงบนหัว...

บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว

   พรุ่งนี้กูจะไปวางยาเบื่อมึงจริงๆนะไอ้หมานี่!  เพียงแค่เสียงหอนยาวๆก็ทำเอาหัวสมองผมคิดไปต่างๆนานา  ที่เขาว่าเวลาอยู่คนเดียวคนมันจะเกิดความกลัวคงเป็นเรื่องจริง  ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า...ระ...รู้สึกเหมือนฟองแชมพูบนหัววันนี้มันมากกว่าทุกวัน  ภาพคนเกาะอยู่บนเพดานพร้อมบีบแชมพูลงมาบนหัวผมลอยวาบเข้ามาอย่างห้ามไม่ได้....ไม่มั้ง....มันแค่หนังน่าไปป์.....มันคงไม่...

   แกร๊ก............

   ไฟดับ.......


.........................................................................
.........................................................
........................................
....................


   “ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย แม่งบ้า  บ้าไปแล้วสาดดดดดดดดดดดดด”
   “ถึงมึงจะแหกปากไปไฟมันก็ไม่ติดขึ้นมาหรอกนะไอ้แห้ง” ผมตวัดมองคนข้างตัวผ่านความมืด  มึงไม่เข้าใจกูหรอกภคิน!!  ว่าวินาทีที่ลูกผู้ชายกลัวถึงขีดสุดจนแทบจะหลุดกรี๊ดออกมามันทำกูเสียเซลฟ์แค่ไหน  ถึงใครไม่รู้ไม่เห็นแต่กูเสียเซลฟ์เฟ้ย “แล้วนี่แน่ใจนะว่าล้างแชมพูออกหมดแล้ว”
   “ถามเฉยๆก็ได้  ยื่นหน้ามาดมทำไมวะ”
   “พิสูจน์ไง” กูว่าผีแชมพูยังไม่น่ากลัวเท่านี้เลย...สาบานได้... “กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ...กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ”
   “เชี่ย  มุกเก่า!” แล้วมึงจะดัดเสียงเป็นไอ้นกในโฆษณานั่นทำไมเนี่ย  โอ๊ย...ปวดหัวเว้ยยยยยยยยยย

   ครับ...ที่หอเราไฟดับ  ไม่สิเรียกได้ว่าถนนเส้นหลังมอดับมันทั้งเส้นเลยจะถูกกว่าครับ  ไอ้ผมที่ออกมาจากห้องน้ำเตรียมไปโวยวายป้าที่ดูแลหอเลยต้องหดหัวกลับไป  โทรไปหาการไฟฟ้าแม่งก็ไม่รับสาย..ไหนว่าสว่างทั่วทั้งประเทศไงฟะ
   ผมนั่งให้ภคินดมหัวอย่างโรคจิตอยู่บนโซฟาสีเขียวอ่อนตัวเดิม  หลังจากโวยวายคอห่านแทบแตกเมื่อกี้ ตอนนี้ก็เริ่มจะตั้งสติได้แล้ว....หายใจเข้าพุทธ....หายใจออกโธ  ผมโคตรจะอยากนอนให้มันหลับๆไปแล้วตื่นมาวันพรุ่งนี้ แต่อากาศร้อนของกรุงเทพฯก็ไม่ปราณีผมแม้ในตอนกลางคืน  ในห้องนอนร้อนมากครับ...ใครหลับลงแม่งก็บ้าแล้ว  เลยต้องมาเปิดประตูห้องกับประตูที่ระเบียงทิ้งไว้เพื่อรับลมอ่อยๆ....แหมช่วยได้มากเลยจริงๆ  ขอขอบพระคุณ

   “เรามาหาอะไรทำระหว่างรอไฟมาดีมั้ย” เสียงทุ้มๆดังขึ้นเหนือหัวผม...และถ้ากูจับใจความไม่ผิดแม่งดูหื่นกามมาก  ผมรีบเอามือยันหนังหน้ามันออกไปไกลๆ
   “ไม่เอา..ร้อนจะตายห่า...อื้อ....ไอ้ภคิน! กูบอกว่าให้อยู่เฉยๆไง” มึงจะช่วยหยุดหื่นสักนาทีได้มั้ยวะ....นี่ขนาดไฟดับมืดสนิท มองไม่เห็นกระทั่งลูกตามันจะมาเกิดอารมณ์จากไหนวะ!

บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววว

   เอาเลยมึง....บิ้วกูเลยครับ.....บิ้วกูเข้าไป  มึงส่งเจ๊ผีเดอะริงคลานออกมาจากทีวีกูตอนนี้เลยมั้ยครับ?  ผมชักจะประสาทเสียหนักกว่าเดิมเมื่อจมูกโด่งๆนั่นมาฟุตฟิตเชี่ยไรแถวคอก็ไม่รู้
   “ไม่เอาโว้ย....เหงื่อกูออกหมดแล้ว เพิ่งอาบน้ำมาแท้ๆเนี่ย..เห็นมั้ย”
   “ไม่เห็นนะมันมืด....โอ๊ย...” โดนไปหนึ่งดอก  เห็นแบบนี้กูก็พิษสงเยอะพอตัวนะเฟ้ย “โอเคๆ....ไม่ปล้ำก็ได้”
   แหม...ทำไมมันฟังดูเหมือนมึงให้อภัยกูวะ...  แต่ก็ยังดีที่มันเลิกหื่นกลับมานั่งดมหัวผมอีกตามเคย...เชี่ยนี่แม่งโรคจิต  มึงติดใจอะไรผมแข็งเป็นฟางข้าวของกูนักหนาวะ
   “ไปป์...”
   “หือ?....”
   “มึงกลัวผีป่ะ?”
   “ห๊ะ?... มึงจะมาถามอะไรตอนนี้วะเนี่ย” คือตามปกติผมก็ไม่กลัวหรอกนะ แต่ตอนนี้มันไม่ปกติยังไงก็ไม่รู้สิ..
   “กูกลัวผีอ่ะ” มันว่าพลางขยับมาใกล้ผมขึ้น
   “อย่ามาตอแหล  อยู่กะไอ้อาร์ทมาเป็นชาติ  มึงภูมิต้านทานสูงกว่ากูเยอะ” แอบด่าต่อในใจว่าตัวหยั่งกะควาย  ผีที่ไหนจะมากล้าหลอกมึงวะ
   “งั้นแสดงว่ามึงไม่กลัว ?”
   “ก็มันไม่มีจริง” ปากดีอีกกู....เอาสิ๊!  ผมแทบจะยกเท้าขึ้นมาตบปากตัวเองเมื่อเจอประโยคต่อมาของไอ้พระเอก..
   “เรามาผลัดกันเล่าเรื่องผีดีกว่า....”
   “มะ.....”
   “หรือว่ามึงกลัว” ผมรู้สึกผ่านความมืดว่าอีกฝ่ายกระตุกยิ้มอย่างท้าทายปลายเท้าที่สุด ซึ่งผมเองก็....
   “ก็เอาสิวะ !”

   เคยมีคนบอกผมเหมือนกันนะ....ว่าบางครั้งความกล้าก็กลายเป็นสิ่งที่โง่ที่สุดได้เหมือนกัน

....................................................................
..................................................
.............................
................


   “แต่สุดท้ายแล้ว....ก็ไม่เจออะไร  กระจกบานนั้นยังคงอยู่ที่เดิม  แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?  เธอหายไปจากห้องนั้นได้ยังไง?  ชายหนุ่มก็ไม่อาจตอบได้.....”

   อึกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....  เสียงกลืนน้ำลายเอื้อกดังพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย  ไอ้กันนั่งเท้าคางทำหน้าจริงจัง “นี่เรื่องจริงนะมึง  พ่อกูรู้จักกับลุงแกด้วย”
   “ไอ้เชี่ยยยยยยย พอ! กูไม่ต้องการดีเทล” ผมรีบโวยขึ้นมาก่อนไอ้กันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้
   “เรื่องกูจบแล้ว....คิวต่อไปไอ้ฟาร์  เชิญน้องเห็ดเด็ดสะระตี่คร้าบบบบบบบบบ” ไอ้โจ้เมีย (?) มันช่วยปรบมือแปะๆเหมือนเด็กสามขวบ  ในขณะที่เจ้าของชื่อนั่งงงๆไม่รู้จะพูดอะไรต่อ  จนกระทั่งโดนไอ้กันสะกิดนั่นแหละ  ฟาร์มันถึงรู้ตัวแล้วขยับตัวเองไปอยู่กลางวงมากขึ้น

   หลังจากเผลอปากไวไปรับคำท้าไอ้พระเอกเข้า  มันก็จัดแจงโทรตามบรรดาเด็กหอนรกที่อยู่ในสภาพไฟดับไม่ต่างกันมารวมตัวกันที่ห้อง330แห่งนี้  รวมไปถึงไอ้คู่รักอโคจรที่กำลังแดกข้าวกันอยู่ในร้านอาหารใต้แสงเทียนก็ถูกตามตัวมาด้วย ซึ่งผมอยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดหน้าไอ้คนโทรมาก  มึงเรียกไอ้อาร์ทมาเนี่ยนะ!  แถมมันยังเสือกมาเลือกนั่งตรงข้ามผมอีก  ฮือออออออออออออ....กูไม่อยากเห็นหน้ามึงไอ้อาร์ท
   “ของกู.....มันเป็นเรื่องที่กูเจอมากับตัวเอง” เอ่อ....มึงอย่าบอกว่าเรื่องอิน้องหนูดีนะฟาร์.....กูไหว้ล่ะ มึงอย่าเพิ่งเล่าตอนนี้  พ่อมันนั่งหัวเด่อยู่ตรงนี้ “มันเกิดขึ้นที่บ้านของกูเอง”
   “กูไม่ไปบ้านมึงแล้ว” ผมบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
   ฟาร์ขยับตัวเข้าไปตรงกลางที่พวกเรานั่งล้อมวงกันมากขึ้น  แสงสว่างจากเทียนทั้งสามเล่มวูบไหวไปมาตามแรงลมอ่อนๆ “คืนนั้นปลั๊กไฟในห้องนอนกูเสีย....กูเลยต้องลงมาทำงานด้านล่าง...แล้วบ้านกูเนี่ยจะมีศาลบรรพบุรุษอยู่ที่ห้องรับแขก  ป๊าม้ากูกับไอ้เนียร์ก็ขึ้นไปหลับบนห้องกันหมดแล้ว  เหลือแต่กูนั่งอยู่คนเดียว”
   “กูรู้สึกว่ามันวังเวงบอกไม่ถูก....แต่ยังไงก็ต้องทำงานให้เสร็จ  กูเหลือบดูนาฬิกาประมาณตีสามกว่าได้แล้ว  พอกูส่งเมลเสร็จกูกำลังจะปิดคอม.....” มันกลืนน้ำลายเอื้อก “ป๊ากูเสียบปลั๊กไฟสีแดงที่ตั้งอยู่ข้างศาลทิ้งไว้....กูรู้สึกเหมือน..เห็นอะไรบางอย่างเป็นเงาสะท้อนบนจอคอม...”



















   “หน้าผู้ชายแก่สีแดง...”

   เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...มึงจะพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เทียนทำไมไอ้ฟาร์!  ผมมองไอ้เพื่อนผู้มืดมนที่ตอนนี้หน้ามันเป็นสีส้มจากแสงเทียนกำลังเอ่ยเรื่องเล่าแต่ละคำอย่างเยือกเย็น “กูรีบพับหน้าจอคอมแล้ววิ่งขึ้นห้องไปนอน....พอเช้ามาก็ไปถามป๊าดู....พอกูลองมาคิดดูดีๆแล้ว.....ผู้ชายคนนั้นหน้าเหมือนอากงกูที่ตายไปแล้ว”
   ผมเอามือลูบขนแขนตัวเองที่ลุกขึ้นมา “หมายความว่านั่นคือปู่มึง”
   “กูก็ไม่แน่ใจ...” ฟาร์ตอบ “แต่ป๊าบอกว่าอากงเป็นคนเข้มงวดมาก.....เขาอาจจะอยากรู้ว่ากูทำอะไรดึกๆดื่นๆ......ถึงได้ยื่นหน้ามาดู

   บรู้วววววววววววววววววววววววววววว
   “.........................” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบ  ไม่ไหวแล้วแฮะ...ปกติผมไม่ใช่คนกลัวผีอะไรเลยนะ แต่บรรยากาศมันเป็นใจให้คิดอะไรไปต่างๆนานาเหลือเกิน...  คิดว่าคนอื่นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นักหรอก  ผมเห็นเกือบทุกคนในวงล้วนมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาข้างขมับ
   “ลูกพี่ไปป์กลัวจนเหงื่อแตกพลั่กเลยเหรอ” ไอ้โจ้เอ่ยแซวผม ซึ่งแม่งไม่ได้ดูสารรูปตัวเองว่ามึงก็ไม่ต่างจากกู
   “อากาศมันร้อน....ว่าแต่มึงจะไม่เข้าห้องน้ำก่อนจริงๆเหรอไอ้โจ้  เยี่ยวแตกขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ  ให้กูหากระโถนมารอไว้มั้ย”
   “เกรงใจ....น้องโจ้เยี่ยวใส่ขวดน้ำในบ้านเอาก็ได้จ่ะ” ยังเสือกมาปากดีใส่กันอีกนะกู  ที่จริงคือผมกับไอ้โจ้แลดูจะอาการหนักสุดในกลุ่มแล้วจริงๆ
   “กูเล่าจบแล้ว  ใครเล่าต่อกะ....” เดี๋ยวนะเรียงตามลำดับการนั่ง  ถัดจากไอ้ฟาร์มันก็.....
   “อ่า....ถึงคิวผมแล้วเหรอครับ” ชิบ....ทั้งวงมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายไว้  ไอ้อาร์ทที่วันนี้แลดูหน้าเบลอเหมือนอัดกัญชาเยอะกว่าทุกวันคลี่ยิ้มประหนึ่งว่ารอเวลานี้มานานทั้งชีวิต  มันค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปกลางวงที่มีเทียนสามเล่มตั้งอยู่  ตอนอยู่ในที่มืดว่าน่ากลัว  พอมึงอยู่ในที่สว่างแม่งน่ากลัวกว่าอีกว่ะไอ้อาร์ท

   มันนั่งมองหน้าทุกคนไปรอบๆวง “ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งซะด้วย....ถ้าไม่น่ากลัวก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ” คือมึงไม่เล่าก็น่ากลัวแล้วได้ป่ะ “ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.....เรื่องที่ผมเล่า.....เป็นประสบการณ์จริงของคนอื่น แต่ไม่ค่อยน่ากลัวนะครับ”
   คือกูว่าตอนนี้ไม่มีอะไรจะน่ากลัวเท่ามึงแล้วล่ะ...
   “ผู้ชายคนหนึ่ง....ขับรถกลับในคืนที่ฝนตกกระหน่ำลงมา....สองข้างทางวังเวงและเต็มไปด้วยป่าเขา.... แต่จู่ๆเขาก็เห็นบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่ข้างทาง....ผู้หญิงคนหนึ่งเธอยืนรอความหวังอยู่ที่ใต้ต้นไทร....”
   “ชายหนุ่มสงสารจึงจอดรับเธอขึ้นมาบนรถ  เธอบอกว่ากำลังเดินทางกลับแมนชั่นที่พัก แต่เจอฝนตกลงมาเสียก่อน  ตัวเธอเปียกปอนไปหมด แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังก็สวยงามไม่เปลี่ยน” มันแสยะยิ้ม “เขาชวนเธอคุยเรื่องราวรอบตัว...ดิน ฟ้า อากาศ เรื่องความรัก  ชายหนุ่มรู้สึกตกหลุมรักเธออย่างห้ามไม่ได้  เขาว่าความรักมักเกิดขึ้นไม่เลือกสถานการณ์....จริงมั้ยครับฟาร์?”
   ไอ้ฟาร์สะดุ้งเหมือนโดนปิกาจูช๊อตไฟฟ้าแสนโวลต์  มันนั่งหลังตรงไม่ตอบอะไรอีกฝ่าย  รอจนไอ้อาร์ทถามต่อ “อ้าว...วันนี้ไม่มีฮิ้วเหรอครับ?”
   “ฮะ....ฮิ้ววววววววววววววววววว” ผมไม่รู้จะหัวเราะทั้งน้ำตาดีมั้ย  หน้าไอ้กันกับไอ้โจ้แม่งเหมือนพร้อมจะโดดออกไปตายที่ระเบียง  ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ไอ้ภคินมากขึ้นเมื่อไอ้อาร์ทหัวเราะอย่างพอใจ

   “เขาพาเธอมาส่งที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ระหว่างทาง  เธอชี้ชวนให้เขาดูห้องชั้นบนสุดที่อยู่ห้องสุดท้ายว่าห้องของเธอบรรยากาศดีแค่ไหน พลางเอ่ยชวนเขาขึ้นไปดื่มน้ำเป็นการขอบคุณ แต่ชายหนุ่มปฏิเสธไปเนื่องด้วยความรีบร้อน  คืนนั้นเขาขับรถกลับที่พักด้วยความเสียดายที่ปล่อยให้ความรักหลุดลอยไป....” เปลวไฟจากเทียนเล่มหนึ่งดับวูบลงเพราะลมจากด้านนอกพัดเข้ามา “หนึ่งอาทิตย์หลังจากวันนั้น  เขากลับไปที่แมนชั่นแห่งนั้นเพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ แต่เธอไม่อยู่ที่นั่นอีกแล้ว  หลังเหตุการณ์ทั้งหมด...เขาแต่งบทเพลงแห่งความรักให้กับเธอ...” มันว่าแล้วเอ่ยปากร้องเพลง..

http://www.youtube.com/v/1pYOIOHwk6k?version=3&hl=en_US


ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งที่จริงนี้เราพบกัน ไม่นาน เกือบสัปดาห์
มันเป็นคืนฟ้าฝนโปรยกระหน่ำ
ที่ข้างทางพบใครยืนอยู่ คอยโบก ใต้ต้นไม้

ผมจึงจอดรับเพราะความเห็นใจ
ให้อาศัยและนำเธอมา ที่หน้าแมนชั่นนี้
คิ้วงามปากสีชมพูยิ้มพราย
เมื่อปราศรัยชอบใจ รับฟัง
เธอยัง แอบสะท้าน
ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งอีกฝั่งนั้นเธอพักอยู่ ฉันบน ห้องสุดท้าย
คุณจำได้ไหม หรือใครช่วยตาม
อยากไถ่ถามพบเพียงเห็นหน้า
ก็จะอบอุ่นใจ

ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งที่จริงนี้เราพบกัน ไม่นาน เกือบสัปดาห์
มันเป็นคืนฟ้าฝนโปรยกระหน่ำ
ที่ข้างทางพบใครยืนอยู่ คอยโบก ใต้ต้นไม้

คุณคน คนนั้นคิดพลางถอนใจ
ตอบออกไปสายตาประหวั่น ใครกันห้องสุดท้าย
หรือใครก่อนนั้นที่เคยหายไป
รถเธอชนที่โค้งต้นไทร หรือใครที่คุณถาม

ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง เธออยู่ไหม.....
   
   พรึ่บบบบบบบบ.... แสงจากเปลวจากเทียนที่เหลืออีกสองเล่มดับวูบ  พร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องอย่างบ้าคลั่ง

   ปัง ! ปัง ! ปัง !

   “ผมอยากพบคุณจริงๆนะ  ออกมาเจอหน้าผมเถอะ” เสียงผู้ชายจากด้านนอกดังก้องเข้ามาในห้อง  ผมเกาะอยู่บนหลังไอ้ภคินเรียบร้อย  ในขณะที่ไอ้โจ้กรี๊ดออกมาอย่างเสียสติ  เชี่ยแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
   “ไปป์...มึงไปหลอกผู้ชายที่ไหนมาห้อง” ไอ้คนโดนเกาะหันมาทำเสียงเข้มใส่ผม
   “ไม่มีโว้ย! จะบ้ารึไง”
   “ไอ้กัน..มึงลุกไปเปิดห้องดิ๊” เจ้าของชื่อกลืนน้ำลายเอื้อก แต่กลัวจะเสียเชิงชาย  มันเลยทำท่าว่ากล้าหาญนักหนาเดินขากางออกไป แต่กูเห็นนะว่ามึงขาสั่นแหงกๆเชียว

   กันกระชากประตูออก  แม้จะมืดแต่ก็พอรู้ได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น  พวกผมแอบถอนหายใจพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย  เฮ้อออออออออออออออออ....
   “แนท...แนทอยู่ในห้องนั้นใช่มั้ย” เขาว่าพลางชะโงกหน้าเข้ามาส่องในห้อง....แต่ไร้ผลเพราะเทียนดับไปหมดแล้ว  มันมืดจนมองแทบไม่เห็นอะไร “ผมมาตามสัญญาแล้วนะ”
   “...............”
   “เอ่อ...คุณว่าคุณมาหาใครนะ?” ผมเอ่ยทวนช้าๆ
   “ก็แนทไงครับ....วันก่อนผมมาส่งเธอ  เธอยังชี้มาทางห้องนี้อยู่เลย  บอกให้ผมขึ้นมาหาได้...แล้ว....”

   “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
   “ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”


   เสียงกรีดร้องระงมไม่รู้ของใครเป็นของใครทำเอาไอ้ผู้ชายคนนั้นแทบวิ่งหนีลงบันไดไปประหนึ่งว่าเจอดีเข้าเสียเอง  มันผงะไปข้างหลัง  ก่อนจะตั้งสติเอ่ยถาม

   “ก็ที่นี่ห้อง430ไมใช่เหรอครับ?”

   ไอ้สัตว์....มึงมาผิดชั้น....

............................................................................
.........................................................
............................
...............


   ไฟติดแล้ว.....แต่ชีวิตของพวกผมไม่ได้สว่างไสวตามไปด้วย....

   บรู้ววววววววววววววววววววววววววววววว....

   “กูว่ากูกับไอ้หมานี่ต้องเกิดมาเพื่อฆ่ากันแน่ๆ” ผมบ่นพึมพำอย่างเสียสติ “นี่แม่งบ้า...บ้าไปแล้ว...”
   “ใจเย็นๆไอ้นี่นิ  ไหนว่าไม่กลัวผีไงวะ” ภคิน...มึงช่วยทำเป็นไม่เห็นกูตอนนี้ได้มั้ยวะ!
“กะ...ก็ไม่ได้กลัว แค่ตกใจน่ะ  มันแบบ....ไอ้หน้าโง่นั่นก็เสือกมาเคาะผิดห้องอีก” ผมก่นด่าเหมือนมันมาฉุดฆ่าบุพการี “พ่อแม่ไม่สอนมันนับเลขเหรอวะ...สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
   “มึงกลัวล่ะสิไปป์....กลัวล่ะสิ๊  ยอมรับมาตามตรงเหอะ  พี่โจ้จะไม่ถือ”
   “ขอโทษเหอะไอ้โจ้  แล้วใครที่มันกระโดดกอดไอ้ภคินอีกข้างวะ”
   “เค้ายั่วให้ตัวเองหึงหรอก  ไม่รู้เรื่องรุยอ่า อิอิ” ไอ้ห่า...คำแก้ตัวฟังโคตรไม่ขึ้นเลย  ผมใช้พลังงานจนแทบไม่อยากแม้แต่จะขยับปลายนิ้ว  เหตุการณ์ผีนรกแตกเมื่อกี้มันเหี้ยเกินจะบรรยาย

   อย่าว่าแต่ผมเลย  ตอนนี้ทุกคนในห้องต่างนั่งแหมะกันอยู่บนพื้นพร้อมเหงื่อโชกไปทั้งตัว แม้จะมีพัดลมหมุนไปมาก็ตาม  ไอ้ภคินเอื้อมตีนไปกดเร่งพัดลมเป็นเบอร์3 เพราะทนความร้อนจากทั้งภายในและภายนอกไม่ไหว

   เกิดมาผมไม่เคยเจอเหตุการณ์ระทึกขวัญอะไรเช่นนี้มาก่อน  หนังผีที่เคยดูมาทั้งชีวิตกลายเป็นเรื่องเด็กๆไปเลย  แม้ว่าจะไม่ใช่ผีจริงๆก็เถอะ แต่มาทำแบบนี้พวกกูหัวใจจะวายโว้ยยยยยยยยยยยยย  พวกผมแทบรุมยำตีนไอ้ผู้ชายหน้าโง่นั่นเป็นการปิดปากที่เสือกมาเห็นภาพพวกเราตอนหวาดกลัวถึงขีดสุด

   “หึ หึ หึ หึ” เสียงหัวเราะเย็นๆดังมาจากหน้าประตู  ไอ้อาร์ทเดินหิ้วถุงเซเว่นเข้ามา  แหม...สาขาที่ไอ้คินทำงานเปล่าวะ  อุดหนุนเพื่อนฝูง “รอกันนานเลยสินะครับ  นี่ครับ...เกลือแร่  จะได้ทดแทนเหงื่อที่เสียไป”
   “ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง” ผมกัดฟันพูดอย่างซาบซึ้ง  แหม...หน้ามึงใสกิ๊งเชียวนะ...อย่างว่าแหละผีเผอจะไปทำอะไรไอ้อาร์ทได้  มีแต่มันนั่นและจะไปทำผี
   “ขอบคุณสำหรับความจริงใจครับ” ไม่เถียงกับมันให้เสียเวลา  ผมไปคุ้ยๆถุงเซเว่นเอาผงเกลือแร่มาชงดื่มดีกว่า  อากาศในห้องเริ่มเย็นเพราะไฟฟ้าเข้าถึงแล้ว  ผมเลยตัดสินใจเดินไปปิดประตูห้องที่เปิดรับลมเอาไว้

   “อ้าว....หวัดดีครับลุง” คุณลุงยามใต้หอแกเดินผ่านมาพอดี  แกยกมือรับไหว้ผมอย่างเป็นมิตร  ผมไม่รู้ชื่อแกหรอก...แต่แกรู้ชื่อผม “เดินตรวจอะไรน่ะครับลุง  โจรขึ้นหอเหรอ?”
   “เปล่า ลุงมาตรวจดูไฟน่ะว่ามาครบรึยัง” ลุงส่งยิ้มกว้างโชว์ฟันให้ผม “นี่พอไฟดับแล้วหอเราอย่างกับหอร้างเลยนะ”
   “นั่นสิครับลุง  มืดจนมองอะไรแทบไม่เห็น” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
   “เด็กออกหอไปข้างนอกกันเต็มเลย  ตั้งแต่เพื่อนไปป์เข้ามาก็ไม่มีคนเข้าหอสักคน”
   “อากาศมันร้อนนี่ครับ..ใครมันจะไปทนอยู่ได้” มีแต่พวกหน้าโง่อย่างเราๆเท่านั้นแหละที่อยู่....เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ... “เอ่อ...ลุงครับ  ลุงว่าไงนะครับ?  ตั้งแต่เพื่อนผมเดินเข้าหอมา...แล้ว?”
   “ไม่มีคนเข้าหอมาเลยน่ะสิ  ลุงเดินตรวจอยู่  เงียบอย่างกับป่าช้า  มีแต่พวกไปป์กรี๊ดกร๊าดอะไรกันเสียงดังก็ไม่รู้” เอ่อ...เสียงกรี๊ดนั่นไม่ใช่ผมครับลุง  นั่นมันไอ้โจ้ “นี่ลุงนั่งเฝ้าที่บันไดนะ....เงียบสนิทไม่มีสิ่งมีชีวิตเลย”
   “เดี๋ยวนะ...ลุงอยู่ที่บันได...”
   “ใช่” ลุงพยักหน้า
   “แล้วไม่มีใครขึ้นมาเลย.....”
   “ใช่” ลุงตอบพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ตายละ...ลุงไปตรวจชั้น4ก่อนนะลูก  เดี๋ยวลุงโดนป้าแกเอ็ดเอา  หาว่าโดดงานมาคุยเล่น”
   “ครับ....แฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ปากผมยิ้มกว้างให้คุณลุง  ก่อนจะปิดประตูดังปัง...

   ชิบหายละกู........


.........................................................................
.......................................................
..............................
..............


   “ภคิน...”
   “อะไร?”
   “หลับแล้วเหรอ”
   “หลับแล้ว”
   “โกหก...หลับแล้วตอบได้ไงวะ” ตอนนี้ทั้งห้องเหลือสิ่งมีชีวิตสองสิ่งคือผมกับภคินบนเตียงนอนหลังเดิมเท่านั้น  ไอ้ภคินนอนหงายตัวแข็งทื่อตามสไตล์มัน ซึ่งดูแล้วมันใกล้จะเฝ้าพระอินทร์เต็มทน แต่ผมนี่สิ.... “อย่าเพิ่งหลับนะ  มึงจะหลับลงได้ไงวะ” ผมเขย่าแขนเรียกให้มันตื่น
   “ทำไม?” น้ำเสียงมันอู้อี้ “กลัวเหรอ”
   “ก็ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมาเคาะห้องเราได้ยังไงก็ไม่รู้....ลุงแกเฝ้าที่บันไดยังไม่เห็นเลยนะ...เชี่ย ละ...แล้วกูก็ด่ามันแบบจัดเต็มเลย  มันจะแค้นกูมั้ยวะ”
   “ถ้าแค้นเดี๋ยวคืนนี้มันก็มาเอาคืนเองแหละ”
   “ไอ้ห่า...ปากไม่สร้างสรรค์นะมึง” ผมขดตัวในผ้าห่มผืนหนา....รู้สึกแอร์ในห้องวันนี้เย็นยะเยือกกว่าทุกวัน “ภคิน...อย่าเพิ่งนอนสิวะ”
   “ถ้ามันมาหา  มึงก็ค่อยปลุกกูละกัน  เดี๋ยวช่วยเคลียร์ให้” มันว่าก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง  ทีกูอยากให้สนใจ มึงดันแกล้งเฉยชาใส่เรอะ....เวรเอ๊ย “กูหลับละ”

   ผมที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงขยี้หัวตัวเองระบายอารมณ์ที่ไม่รู้จะเอาไปลงกับใครดี  ใครแม่งก็ใช้ไม่ได้ทั้งนั้น....แถมจะให้ข่มตาหลับก็ทำไม่ลงเสียด้วย  แม้ว่าตอนนั้นจะมืดมาก...แต่เค้าโครงเสี้ยวหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้นยังฝังแน่ในหัวผมไม่ไปไหน....กลัว....ยอมรับเลยว่าเป็นครั้งแรกที่คนอย่างไอ้วิรัลรู้สึกกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นขนาดนี้

   จะทำยังไงให้นอนหลับดีวะ  ออกไปชงโอวันตินดื่มให้ท้องอุ่นหลับสบายก็ไม่กล้าแม้แต่จะลุกไปด้วยซ้ำ  แล้วถ้าเกิดคืนนี้ผมปวดเยี่ยวขึ้นมากลางดึกจะทำยังไงวะเนี่ย...แล้ว...

   พรึ่บ....

   ผ้าห่มสีดำที่ไม่ใช่ของผมพุ่งเข้ามาดึงตัวลงไปนอนแอ้งแม้งบนตัวเจ้าของมัน  ภคินกดหน้าผมลงกับอกมัน...ไอ้สัตว์...จมูกกูบี้เหมือนโดนกระทะฟาดหน้าแล้ว  สองแขนมันกอดรวบผมเอาไว้ให้อยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกับมัน
   “ภคิน...”
   “อย่าปากดีนะคืนนี้....เห็นกลัวผีนักก็นอนอยู่กับกูเนี่ยแหละ  ถ้าไอ้คนเคาะห้องผิดมันมาใหม่มึงจะได้สะกิดเรียกกูง่ายๆ” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....มึงอย่าไปพูดถึงเขาบ่อย  กูกลัววววววววววววววววววว
   “ละ....”
   “อย่าเถียง....นอนกันดีกว่าไอ้แห้ง” ชิ....ชีวิตนี้ผมคงมีแต่เสียกับเสีย  ไม่รู้ชาติที่แล้วทำบาปกรรมอะไรไว้กับไอ้ผู้ชายคนนี้นะ....

   ทำเป็นปากแข็งไปก็เท่านั้น.....ภายในอ้อนแขนนี้มันช่างอบอุ่นเสียจนไม่อยากคิดเรื่องอื่นอีกต่อไป  ผมสลัดความหลอนออกจากหัวพลางซุกหน้าลงกับอกแน่นๆ....ไม่บ่อยนักที่เราจะนอนกอดกันแบบนี้  ผมบ่นพึมพำกับอกมันเบาๆ

   “ไม่ได้จะเถียง....แค่จะบอกว่าอุ่นดีเฉยๆ....”

   ที่แน่ๆ....คืนนี้ผมเจอผีผ้าห่มแน่ๆล่ะครับ.....กอดซะแน่นขนาดนี้....


END

Happy Halloween จ้าาาาา คนอ่านทุกคน :กอด1:
หายหัวไปจากการโพสนิยายนานมาก  แอบตื่นเต้นเบาๆ เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ส่งมาไถ่โทษที่เลื่อนส่งนิยายไปเป็นเดือนนะคะ 
ตอนนี้พยายามเขียนให้น่ากลัวแล้ว แต่บิ้วท์อารมณ์ตัวเองไม่ถูก  จะฟังเพลงก็ไม่กล้าฟัง...กลัวเองซะงั้น *โดนตบ*
ขอขอบคุณแรงบันดาลใจจากเพลงห้องสุดท้ายนะคะ (ใครฟังthe shockอาจเคยได้ยินผ่านหูมาแล้วบ้าง) ฟังแล้วหลอนดีจริงๆ คนอ่านคนไหนข้ามไม่ฟังเพลงนี่ถือว่าพลาดนะคะ  กลับขึ้นไปฟังใหม่เดี่ยวนี้ค่ะ! ไม่งั้น............หึ หึ หึ หึ
ยังไงก็หลับสบายนะคะ  อย่าให้มีใครมาเคาะประตูห้องล่ะ  ไว้จะส่งน้องหนูดีไปบอกgood nightทุกคน

ปล.กำลังปั่นเรื่องใหม่อยู่  ไว้เจอกันค่ะ  บังคับให้อ่านทุกคน ฮ่า ๆ ๆ แต่มันคนละแนวกับเรื่องนี้เลยนะ
ปล.ใครจองไม่ทันไม่ต้องกลัวนะคะ  เราจะพิมพ์มาเผื่อประมาณ30กว่าเล่มค่ะ

ออฟไลน์ GETIIZ

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +90/-4
อ๊ากกกกกกกกกกก
จะบอกว่าอ่านไป มันเย็นยะเยือกไปจริงๆนะ หรือเค้าจะคิดไปเอง :o11:
แต่เสียวสันหลังวาบๆๆ
ว่าเรื่องนู๋ฟาร์น่ากลัวแล้วนะ มาเจอพ่อกัญชา ต้องบอกว่าขั้นสุดดดด อ่านไปเกร็งไปเสียวไป

แล้วสรุปว่าผู้ชายคนนั้นคือออ ???? อ๊ากกกกกกก กลัวววววว :z3:

แต่ที่แน่ๆน้องไปป์เจอผีภคิณจัดหนักแน่คืนนี้ กร๊ากกกกกกกกก

ออฟไลน์ KARMI

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-2

gonna.be

  • บุคคลทั่วไป
อื้อหือละคืนนี้ก็ต้องนอนคนเดียวไง  :z3:

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
กรี๊ดด มาแบบหลอนๆ แต่ก็ยังฮาได้ใจเหมือนเดิม กร๊ากกกกกก
ไม่เคยผิดหวังกับเฮียอาร์ทจริงๆ หลอนได้ใจเสมอต้นเสมอปลาย
ไปป์ภคินก็ยังรักกันแบบโรคจิตเหมือนเดิม เอ๊ะยังไง ฮ่าๆ

เป็นกำลังใจให้เจ๊ต่อปายยย รอเรื่องใหม่ด้วยนะค้าบบบบ

ออฟไลน์ ❥ʞαxiќɒ。

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 174
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
ระ..เรากลัวเรื่องของฟาร์น้อย! ;[];
คือมันอยู่ใกล้ตัวเราไง.. ตอนนี้นั่งพิมพ์อยู่ ...เล่นคอมอยู่... มีเงาด้วย! อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!! T__T (หลอนเงาตัวเอง555)
ตอนอ่านมันก็ฮาอยู่หรอก.. แต่พออ่านเสร็จ........ T^T

ตอนนี้ไปป์น่ารักมากอ๊าาาา >< ชอบตอนที่ถามว่า 'ภคิน หลับแล้วเหรอ' แบบดูอ้อนๆ >///<
ไปป์..เธอกลัวก็บอกว่ากลัวสิ! ภคินจะได้ช่วยปลอบไงง!  :oo1:

ที่คินมันไม่กลัวเพราะอยู่กับอาร์ทเยอะไปใช่มั้ยเลยชิน(?) แบบมีภูมิต้านทาน 5555555
พี่อาร์ทแกก็จะหลอนไปไหนนนนนนน!!!

ไม่เคยฟังเพลงนี้อ่ะ! 5555 แต่มันหลอนใช่มั้ยย ไม่กล้าฟัง ตอนนี้ยิ่งอยู่คนเดียวอยู่ด้วย TT'

ปล. อยากอ่านอีก TT^TT คิดถึงน้องฟาร์ โผล่มาแค่กระจึ๋งเดียวเอง UU

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Starry[Blue]

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
... ม เหมือนพลาดที่มาอ่านเวลานี้  :a5:
อ๊ากก อ่านบนห้องนอนด้วยได้feelสุดๆ :z3:
น้องหนูดีไม่ต้องมาsay goodnightกับเค้านะ  :z10:
ฮือตอนนี้ยังไม่กล้าฟังเพลงTvT
/,---------,/ รอเรื่องใหม่ค่ะ ถึงแนวแตกต่างกับdndก็จะอ่านค่ะ แอร๊ย มาไวๆนะคะ :impress2:

Mclvblue

  • บุคคลทั่วไป
วู้ว มีตอนพิเศษมาลงให้หายคิดถึงด้วย
ขอเดาเลยว่าอาทมันหลอกทั้งเรื่องแน่นอน ชัวร์ !!!  :laugh:
แต่ถ้าจะมีฉากผีผ้าห่มนี้ก็นะ  รอจะอ่านซ้ำๆซัก 10 รอบ

คิดถึงเหมือนเดิมนะจ๊ะ  :L2:

ice_spok

  • บุคคลทั่วไป
ตอนพิเศษจัดเต็มเลยอะ

อิอิ อิจฉาาา มีผีผ้าห่มประจำตัว

ออฟไลน์ pae666

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 506
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
เย้ๆๆๆ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ

แล้วก็ดีใจที่ทำเผื่อไว้ 30เล่ม อิ๊อิ๊ จะซื้อให้ทันค่ะ

ออฟไลน์ nn~~NN

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1232
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +295/-1

ออฟไลน์ snack

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 951
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +148/-0
ไปป์อย่าลืมมาเล่านะว่าผีผ้าห่มตัวนี้มันน่ากลัวหรือเปล่า5555

ออฟไลน์ runma

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 169
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
รับทราบครับผม

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่ส่งมาคั่นเวลาระหว่างรอหนังสือ
ถ้าจะให้ดี ผมขอตอนผีผ้าห่มฉบับเต็มๆ ด้วยได้ป่าว หึหึ   :m23:

ออฟไลน์ karmdodcom

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
อูยยย อ่านไปฮาาาาาา
แต่ตอนเล่าเรื่องนี่...
ของฟาร์หลอนมากอ่าา T[]T ขนลุกกกก
(แบบว่า..เล่นคอมดึกบ่อยไง =_=)
ของอาร์ทนี่...เอ่อ...ไม่ต้องทำอะไรก็หลอนแล้วกัน...
อยากได้อีกกกก *[]*

ออฟไลน์ kyoya11

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4680
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +340/-12
ไม่มีใครหน้ากลัวเท่าอาร์ทแล้วล่ะ o18

ออฟไลน์ p_a_n

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 177
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
แง  น่ากลัวมากกกกก   :sad4: กลัวๆๆๆๆๆๆ  นอนคนเดียวด้วย  แงๆๆๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด