หัวข้อ: Do not disturb ✰ ขอโทษครับ ห้ามรักกวน[เปิดจองDNDเล่มพิเศษ+Reprint p.206]

[cotone]

อูยยยยย

เจอตอนนี้เข้าไปคะแนนแซ๊กพุ่งครับ! ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นล่ะก็ แซ็กจะเป็นพระเอกแบบไม่ต้องสงสัยเลย แต่นี่คือตำนานรักพี่เดียวดาย(?)เพราะฉะนั้นเลยเข้าคอนเซปต์พระรองที่แสนดี

ถ้าแซ็กไม่เมาแล้วเรื้อนนะ... พี่จะเท่มากอ่ะ!

[kimmania]

โดน หมา คาบไป แด๊ก ซะแล้วนะ แซ๊ก     เป็นความทรงจำที่น่าจดจำดีนะ  แต่ก็เจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

[kingkakingka]

โหยยย

แอบรักเขามาตั้งนานทำไมไม่บอก??

[Rhythm]

  :L1:แซก

[stylem]

  สงสารแซ๊ก~ อิหนูไปป์ความรู้สึกช้ามากกกกกกก

[ordkrub]

อดีตรักฝังใจอย่างนี้นี่เอง
การทำใจมันคงยากพิลึกเนอะ

[Cacao]

อ่านตอนนี้แล้วฮา เกรียนตั้งแต่เด็กจริงจริงน้องไปป์ : D นิสัยแบบไปป์มีแต่คนอยากอยู่ด้วย
มันมีความสุข โลกมีแต่รอยยิ้มแล้วก้เสียหัวเราะ ที่สำคัญไปป์รักเพื่อนมากกกก
อ่านแล้วก็....ไม่สงสารแซ็กอยู่ดีอ่ะ ไม่ตรงตามเป้าที่คนเขียนอยากให้เป็น ฮ่าาาาาาา
คือจะบอกว่าแซ็กมีโอกาสแต่ไม่บอกก็ได้นะ... จริงๆแค่ได้บอกออกไปมันก้ต้องดีกว่าอยู่แล้ว
ภคินกับไปป์ก็เป็นเพื่อนกันแถมไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันด้วย ภคินยังกล้าบอกเลยอ่ะ....
ไม่ได้คิดว่าภคินแย่งด้วยนะ 555 เรียกว่ามาทีหลังแต่ดังกว่า เพราะแซ็กไม่ยอมบอก
จนมันกลายมาเป็นแบบนี้ต่างหากละ... ฮ่าาาาาาาาา เชียร์ภคินเต็มที่เล๊ยยย >//////<

[patwo]

น่าสงสารแซ็กเหมือนกัน  แอบรักมาก็หลายปี

แต่คนนี้น่ะ ให้ภคิณไปเห๊อะ ของภคิณ! 5555

รอดูอยู่นะแซ๊กเอ้ยย

[EoBen]

เก๋าชอบ ตอนนี้

ไปป์ มีแต่คนชอบเนอะ นิสัยน่ารักดี ถึงแม้จะปากหมาไปหน่อยก็เถอะ ฮ่าๆๆๆ

แซก นิชวดไปสองคนแล้วน๊าาา จะมีคู่ไหมหน้อออออ ยังนึกไม่ออก แนะนำกระเทยแม็ค คะ ฮ่าๆๆๆ

[~มือวางอันดับ1~]

เฝ้ามาตั้งนาน ถูกภคินโฉบ ไปซะงั้น :a5:ไปป์ 's ภคิน

[AdLy]

แซ็ค ขอให้เจอคนที่แซ็คก็ใช่สำหรับเขาเช่นกัน เร็วๆนะ
สักวันแซ็คจะเจอเนื้อคู่ เหมือนที่ฟาร์ก็เจอแล้ว
นายจะเจอคุณค่าที่แซ้คคู่ควร(ขอให้ไม่ใช่นายคุณค่านะ เอ๊ะ หรือใช่ดีี )

[Aimiya]

ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักแซกค่ะ >___<
สงสารแซกอ่าาา หลงรักเค้ามาก็นาน ดูแลอย่างดีมาก็นาน
สุดท้ายไปป์ดันไปรักกับคนอื่น แถมแซกยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อแบบนี้
โอ๊ย พระรองในดวงใจ (ฮาๆๆๆๆ)
แบบว่าใจปันไปให้แซกบ่อยมากเลยเวลาอ่าน ฮาๆๆ โอ่เอ๋ คินอย่าได้น้อยใจไป ยังไงนายก็เป็นพระเอกนะ(อ้าว เหตุผลงี้ซะงั้น เอิ๊กๆ XD)

[bangkeaw]

สงสารแซ๊ก เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตั้งนาน แล้วก็มาโดนภคินตัดหน้าไป

[casper75]

สงสารแซกเหมือนกันนะนิ โดนคินคาบไปแดกซะงั้น


คิดถึงอาร์ตจัง

[matame]

ไม่ได้นะ ไปป์เขามีคนสูบแล้ว

แซ๊ก ต้องหาคนอื่น

[londoneye]

เพิ่งกลับมาจากไปเที่ยวตอนตี3 ดีนะที่แว่บมาเข้าเล้าก่อน
ตอนแรกกะจะนอนเลยแต่ลําบากชะมัด นอนอ่านผ่านไอโฟนเนี่ย

แถมกะลังหิวด้วย ก็เลยได้มาซดมาม่าของหนูแซ็กชามโต
ทําเอาอิ่มไปเลยทีเดียว

ส่วนคู่ของแซ็กนี่เดาไม่ออกอ่ะ.....ก็คงต้องรอลุ้นกันต่อไปเนอะ
 :L2:ขอมอบให้คนแต่งคร่าาาาาาาาาา

[a_tapha]

รักแรกก็แดกแห้วซะแล้วนะแซ๊ค

[+pEnGuIn+]

จริๆแซ็กก็น่าสงสารนะ แต่โทษที
เราเป็นแฟนคลับพี่ภคิน!!!!! 555
เดี๋ยวคนแต่งบอกว่าจะหาคู่ให้แซ็กแล้ว
เพราะฉะนั้นรออีกหน่อยนะจ๊ะ จะได้ไม่ต้องมาม่าเนอะ
 
ป.ล. แต่เราชอบที่เธอเป่าแซ็กโซโฟนมาก มันได้ใจเราสุดอ่ะ
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย 

      

[day9day]

   day9day-มีนะคะ...แต่รอไปก่อนค่ะ ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณมากครับที่มาแจ้ง จะมี NC (ถึงมันจะมาตอนใหนก็ไม่รู้)
แต่จริงๆแล้วไม่ได้อยากอ่านแต่ NC นะครับ เพียงอยากให้มันเป็นอะไรที่ปกติ (เหมือนคนทั่วๆไป เท่านั้นครับ)

โดยส่วนตัวแล้วชอบ นิยายเรื่องนี้มากครับ
เพราะเนื้อหาในเรื่องเหมือนจริงทุกอย่าง
ถ้าอ่านอย่างต่อเนื่อง จะเห็นว่า ทั้งคู่หลักและคู่รอง (รวมทั้งอื่นๆ)
มีการพัฒนา ในทุกๆด้านเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง (ซึ่งเป็นเรื่องปกติ)
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1 ถึงประมาณตอนที่ 36
แต่ตอนที่36 มานั้น เมื่ออ่านแล้วจะให้ความรู้สึก
เหมือนทุกตัวละครกลับมาเป็นเพียงคนรู้จักหรือเพื่อนกัน เหมือนที่เคยผ่านมาในตอน เริ่มต้น
เพราะนอกจากคู่ที่เป็นแฟนกันก็ใช้คำพูดที่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดแล้ว
ในตอนหลังๆมานี่ความรู้สึกต่างๆเหมือนมันห่างออกไป ทุกครั้ง
เพราะไม่มีการแสดงออกถึงความรัก ที่มีต่อกัน (มีแต่การแสดงถึงความเข้าใจกันและกันในแบบเพื่อนมากกว่า)

ทำให้นิยายเรื่องนี้ เหมือนย้อนกับมาถึงตอนที่ทุกคน ยังเป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น
 

แต่ต้องขอขอบคุณคนแต่งมากนะครับ ที่มาแต่งนิยายที่น่าติดตามให้อ่านครับ
และที่สำคัญยังรอตอนต่อๆไปอยู่ครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอนะครับ
 
 
 

[- คราส -]

  โอ๋ๆหนุ่มผมยาว มาหาพี่มะ

ถ้าจะเชียร์แซ๊กฟาร์นี่ จะลุ้นไหวไหมหนอ
ตาอาร์ทมาแรงเหลือเกิน

[jaja-jj]

พร้อมสงสารทุกคนยกเว้นแซ็ค - -*

ฟาร์ก็แอบชอบมานานเหมือนกันเหอะ - -

[Whatever it is]

แซ็กน่าสงสารอะ 

[gumrai3]

แอบรักเพื่อนสนิทเป็นอะไรที่เศร้ามากๆ สงสารเเซ็ก อยากชิงไปบ์จากคินมาให้อ่ะ

[tachibanramen]

อ้า~ ยิ่งรู้อดีตของแซ๊กยิ่งเศร้า T^T
อุส่าเฝ้าถนุถนอม แต่โดนคาบไปซะงั้น
เข้าใจความรู้สึกเลยเพราะเคยเจอมาเหมือนกัน กระซิกๆ //ซับน้ำตา

[inhyung]

น่ารักเว่อร์ น่ารักตลอด หวานกำลังดี กุ๊กกิ๊กกำลังเหมาะ  โรแมนติก?นิดๆ

โดยรวมคือ สุดยอดดดด ><

[snice_cz]

ทำไมแซ็กแอบรักได้นานขนาดนั้นอ่ะ นานมากอ่ะ แถมตอนนี้ก็โดนคาบไปแล้ว น่าสงสารแซ็กจัง อยากจะรู้แซ็กจะคู่กับใครอ่ะ? รออ่านต่อไป ^^

[oomossoo]

ไปป์น่ารักนะ

ภคินก็เข้าใจก็ดีแล้วล่ะ ^^

หนุ่มผมยาวก็เศร้ากันไป.... 55555

[~MiKi~]

แซ็กเอ๊ย เก้าปีนานทีเดียว หน่วงมั้ยล่ะนั่น 

[Indigo]

Room 40

   ความรู้สึกอึดอัดนี่มันอะไรกัน....อย่างกับถูกพลังกดวิญญาณมหาศาลจากรอบทิศทาง....

   โอเค...ก่อนที่ผมจะออกแนวการ์ตูนญี่ปุ่นไปมากกว่านี้....  ขออธิบายสถานการณ์ตอนนี้น่าจะดีกว่า....   ผมนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดพอประมาณ....  บรรจุเตียงนอนสามหลังที่ตั้งอยู่คนละมุมห้อง  ข้าวของรกรุงรังถูกยัดไว้ตามส่วนต่างๆของห้องที่พอจะยัดได้ และที่เหลือก็กระจุยกระจายเต็มพื้นไปหมด....  ครับ...นี่มันคุณลักษณะอันพึงมีของ ‘ห้องหนุ่มโสด’ ชัดๆ!!!!!!!!!

   “ไม่ต้องมองห้องกูเหมือนกลัวจะมีตัวอะไรโผล่มาเลยนะ” เสียงเอ็ดจากคนฝั่งตรงข้ามทำเอาผมสะดุ้งเฮือก  ไอ้หนุ่มเหล็กดัดฟันแยกเขี้ยวขึ้นขู่ “บอกมาได้รึยังว่าเรื่องมันเป็นยังไง”

   ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ลงคอไป..แม้จะรู้สึกว่ามันยังตีตื้นอยู่ที่คอหอยก็ตาม  ไม่ใช่เพราะห้องมันรกจนหายใจไม่ออกหรอก...  แต่การถูกจับโยนเข้ามาในห้องที่มีผู้ชายสามคนมานั่งจ้องหน้าเหมือนตำรวจกำลังจะยัดยาบ้าผู้ต้องหาแบบนี้มันก็ไม่ไหวนะครับ.....

   “ให้แซ๊กเล่า” เมื่อกูเอาตัวไม่รอดไอ้ผมยาวหน้าบวมนี่ก็ต้องโดนโยนขี้ใส่ซะ....
   “ไม่เอา...กูเมาชิบหาย  จะให้จำอะไรได้  ตื่นขึ้นมาแม่งก็หน้าบวมแล้วเนี้ย” ผมมองสภาพมันแล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ  หน้าเรียวๆเท่ๆของแซ๊กบวมขึ้นมาจนต้องแปะผ้าก๊อตไว้  เห็นแล้วเจ็บแทนมันชะมัดเลย....ไอ้ภคินแม่งหมัดหนักชิบหาย...

   “อ่า...เอ่อ...แบบคือ....แบบ..”
   “ไปป์...” เวฟมันกดเสียงต่ำทำเอาผมสะดุ้ง “มาหาพวกกูถึงห้องเพื่อจะมานั่งติดอ่างเรอะ”


   “โว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!  มึงก็มาลองเป็นกูสิ  ต้องมานั่งโดนพวกมึงกดดันให้พูดอยู่ได้ว่า กูมีแฟนเป็นผู้ชายเนี้ย!!!!!”


   เชี่ย....น็อตหลุด....บรรลัยละกู....

   แต่ภาพตรงหน้าเหมือนไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น  ไอ้แซ๊กนั่งท้าวคางอยู่บนพื้นแล้วก็เอาแต่จ้องพื้น  ส่วนเวฟกำลังเอาไม้เกาหลังแหย่เข้าไปในเสื้อ  โอ๊ตจ้องหน้าผมพลางหมุนคอตตอนบัดในรูหูมันอย่างเมามันก่อนจะเอ่ยสั้นๆ.....


   “เรื่องนั้นเรารู้กันหมดแล้ว”


   ........ห่า...แล้วเรื่องที่พวกมึงนั่งจ้องหน้ากูนี่มึงต้องการอะไรจากชีวิตกูวะ.......


   “แล้วมึงยังไม่รู้อะไร” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายหน้าอึนบ้างล่ะ....คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว
   “เรื่องคืนนั้น....  หยุดเลยนะมึง” ไอ้เวฟชี้หน้าผมที่กำลังอ้าปาก “ไม่ต้องมาต่อว่า ‘ฉันจะคิดซะว่าฝันไป’ “
   “โอ๊ย....เหี้ยเวฟ ตัดมุกกูอ่ะ”
   “อย่างมึงอ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว” เวฟกอดอกทำหน้าภูมิใจที่มันตัดมุกผมได้ “ว่าไงไอ้น้อง...เล่ามาได้ยัง ว่าไอ้แซ๊กมันโดนไอ้คินต่อยได้ยังไง...”
   “..กะ..ก็แบบ  มึงก็รู้เรื่อง’นั้น’แล้วใช่ป่ะ...มันก็เป็นแบบนั้นแหละ”
   “อย่ายอกย้อนนะมึง  รู้มั้ยพวกกูตกใจชิบหายตอนไปถึงร้านแล้วมีแต่คนแตกตื่น  แม่งนึกว่าตำรวจมาตรวจฉี่”
   “ตื่นเต้นดีออกมึง  สีสันชีวิต แฮะๆๆ”
   “ไปป์” เวฟกดเสียงลงต่ำก่อนจะมาจิกหัวผมเยี่ยงนางทาส “ในเมื่อมึงไม่เล่า...งั้นกูจะถามมึง”
   “เล่นQ20เหมือนตอนอยู่โรงเรียนเรอะ”
   “โอเค..เป็นอันว่าตกลง” กูไปพยักหน้าให้มึงเห็นตอนไหนวะ?? ทำไมกูจำไม่ได้   ไม่รอให้เถียงอะไรแล้ว  เวฟมันทิ้งตัวนั่งข้างหน้าผมแล้วยิงคำถามใส่ทันที “เป็นแฟนไอ้คินอยู่ใช่มั้ย.???”
   “.......................” ผมเงียบ แต่มันตั้งท่าจะยกตีนขึ้นยันเลยต้องพยักหน้าตอบซะจนหัวแทบหลุด..
   “นั่นไง....ว่าแล้ว” มันดีดนิ้ว “มึงซุ่มเป็นตุ๊ดมานานแค่ไหนแล้ว”
   “หลังจากมึงตายเนี้ยแหละ  เชี่ยยยยยย...ถามมาได้”
“เอ๊า!!!ก็ใครจะไปรู้  มึงอาจจะซุ่มเป็นเงียบๆแล้วแอบชอบกูก็ได้”
   “รอให้หมีควายออกลูกเป็นไข่เหอะมึง” แม่ง..พูดแล้วอยากเอาตีนยันไข่ให้เป็นหมันไปเลย  “กูไม่ได้เป็นตุ๊ดโว้ย!!!!”
   “งั้นมึงเป็นเกย์”
   “สัดเอ๊ย...แม่ง!!! มะ...ไม่รู้โว้ย”
   “โถ....ไม่รู้อะไรสักอย่าง” เวฟมันทำหน้าสังเวชใจ...หนอย ไอ้นี่ได้ทีขี่แพะไล่นะมึง “รู้อย่างเดียวว่าเป็นแฟนไอ้คิน”


   อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...แล้วมึงจะพูดให้กูเขินให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ!!!!!

   “ให้กูเดานะ...” ไอ้หนุ่มเหล็กดัดลูบคางอย่างใช้ความคิด... “มึงหนีผัวมึงไปกินเหล้า  แล้วมันเสือกไปเจอมึงอยู่กับไอ้แซ๊กตอนเมา” มันทุบฝ่ามือ  “แล้วก็โป๊ะเช๊ะ!!เสยหน้าไอ้แซ๊กหวิดดับอนาถคาร้าน”

   แม่ง...แม่นยังกะตาเห็น..  “รู้แล้วมึงจะมาถามกูทำไมวะ”
   “ถามให้มึงหน้าแดงเล่นไง  หูยยยยยยยยยยยยยยยย...เพื่อนกูมันร้ายเว้ย!!!มาทีหยิบชิ้นปลามันไปเลย” ว่าแล้วพี่ท่านก็ตบมือหัวเราะชอบใจ  ไอ้โอ๊ตที่นั่งปั่นหูมานานถึงขั้นต้องยื่นหน้ามาเสือก
   “แล้วตอนอยู่โรงเรียนทำเป็นมาบอกว่าเกลียดมัน”
   “กะ...ก็..ไม่รู้โว้ย!!!!!!!  โรงเรียนก็ส่วนโรงเรียนดิวะ”
   โอ๊ตพยักหน้าประหนึ่งว่าเข้าใจ “รักแท้...แพ้ใกล้ชิด”
   “อ้าว...ไม่ได้แพ้ดาร์ลีเหรอ”
“..................” มันสองคนจ้องหน้าผมก่อนจะฟาดป้าบลงหัวกันไปคนละที  เห็นดาวเลยครับงานนี้   ไอ้โอ๊ตคว้าถุงเลย์มาแกะกิน  พวกผมก็คุยกันไปเพลินๆ  แต่ผมก็สังเกตว่าวันนี้แซ๊กมันเงียบผิดปกติแฮะ...


   “ปากบวมจนพูดไม่ได้เลยเหรอวะ” อย่าหาว่าสถุลเลยครับ แต่ผมเอาตีนสะกิดยิกๆที่ขามัน  จนไอ้หนุ่มผมยาวที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยขึ้นมาโชว์หนังหน้าเยินๆ
   “อืม....เจ็บ...”
   “กูขอโทษแทนมันจริงๆว่ะ  ไอ้เหี้ยนั่นแม่งบ้าเลือด  กูนะบอกมะ...”
   “พอเหอะ  เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า” มันยิ้มบางๆให้ผม “พูดมากแล้วเจ็บหน้าว่ะ”
   “ฮ่าๆๆๆ  ดีนะมึงไม่ได้ทำจมูกมา...ไม่งั้นจมูกเปิดไฟเลี้ยวแน่มึง”


   ผมคุยเรื่องสัพเพเหระกับพวกมันยาวเหยียด  พวกมันไม่ได้ซักไซ้อะไรผมเรื่องภคินมากมายเหมือนที่คิดไว้.....สงสัยที่แซ๊กบอกว่ามันรู้กันก่อนหน้านี้แล้วท่าจะจริงแฮะ  ขนมในห้องพร่องลงไปหลายถุงเพราะถูกผมสูบเรียบ  นานๆพวกมันจะเผลอครับ  ต้องแดกให้เรียบ หึหึหึ

   นั่งเล่นหัวกันไปมาได้ราวชั่วโมงกว่าๆ  ไอ้โอ๊ตผู้โชคร้ายก็ได้รับมอบหมายให้ไปส่งคุณชายไปป์ที่หอ  มันอิดออดเล็กน้อยด้วยความขี้เกียจ แต่สุดท้ายก็ต้องเดินออกมา แต่ไอ้เวฟเสือกมาดึงแขนผมไว้ก่อนจะก้าวพ้นประตู  มันก้มลงมากระซิบเบาๆ...



   ”ขอคำถามสุดท้ายก่อนไป” มันก้มลงมาติดข้างหู “ได้กันยังวะ”

   ไอ้เชี่ยเวฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ  สมองมึงมีแต่เรื่องนี้ใช่มั้ย แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

   “นั่น...หยุด..อย่าเพิ่งด่ากู” อ๊ะ..รู้ทันกูอีก  ผมเลยได้แต่อ้าปากค้างไว้ “ที่กูถามเนี้ยเพราะมันมีหลักฐานตำตา” มันว่าพลางเอามือแง้มเสื้อแจ๊คเก็ตที่ผมรูดซิบจนเป็นเสื้อคอเต่าออก “นั่นไง...เพียบ”


   อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  กูก็ใส่ปิดแล้วมึงจะมาส่องทำซากอะไร!!!!!!!!!

   “ยังเว่ย!!!!!!!” ผมรวบคอเสื้อคืนจากเงื้อมือมาร  แม่ง...ทำไมพวกมึงชอบมาส่องคอกูจังวะ  ไอ้โจ้ไอ้กันก็ด้วย “ยังไม่ได้เด้ยเหี้ยห่าอะไรทั้งนั้น” โอ๊ย...แล้วทำไมกูไม่เคยห้ามตัวเองให้หน้าแดงได้เลยวะ...
   “หน้าแดง...ส่อพิรุธ” มันเดินวนรอบตัวผม  แล้วก้มมากระซิบจากข้างหลัง “ยังไม่โดนจริงอ่ะ”
   “ไม่โดนโว้ย!!!!!!!!!” คราวนี้ผมตะโกนตอบจนมันหลุดหัวเราะพรืดออกมา  กูอยากเลาะเหล็กออกจากปากมึงจริงๆ...
   “ฮ่าๆๆๆๆ  กูล้อเล่นน่า  เห็นยังเดินเป็นปกติอยู่เลยถาม”
   “เออ...รู้แล้วยังเสือกมาถามอีกนะ” ผมปึงปังเดินออกมาเพราะไอ้โอ๊ตคงเอารถออกมารอเก้อแล้ว
   “ไปป์” มันจะอะไรกะกูอีกวะ...
   “อะไร!!!!!!”


   เวฟยิ้มให้ผม “มีอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้พวกกูฟังบ้างนะ  กูเพื่อนมึงนะเว่ย”




   แล้วผมก็เดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้มบางๆ


   ผมรักพวกมันจริงๆนะ....




.........................................................................
...........................................................
.......................................
.............




   “โอ๊ย...นี่มันฤดูผสมพันธุ์รถรึไงวะ”
   “อะไรของมึงไอ้โจ้...ฤดูผสมพันธุ์รถ”
   “รถติดสัด”


   ตึ่งโป๊ะ!!!  ทุกคนในรถทำหน้าเหมือนรูปปั้นหินโมอายบนเกาะอีสเตอร์   โดยเฉพาะไอ้ฟาร์ที่นั่งประจำที่คนขับทำหน้าเหมือนกำลังมองหาปุ่มกดที่จะเด้งเบาะไอ้โจ้ออกไปจากรถได้...

   ตอนนี้เรามีกันหกชีวิตบนรถฮอนด้าแจ๊สลีขาวลูกรักไอ้ฟาร์  เจ้าของประจำอยู่หลังพวงมาลัย  ส่วนผมแน่นอนว่าเบาะตุ๊กตาหน้ารถ  ไอ้สี่ตัวที่เหลือนั่งสลับฟันปลาอัดกันเป็นปลากระป๋องอยู่ด้านหลัง  เรียงจากหลังผมเป็นภคิน...กัน....โจ้....และอาร์ท

   น้ำหนักจากตูดผู้ชายหกชีวิตเล่นเอารถโหลดลงไปมิใช่น้อย  ไอ้ฟาร์ถึงกับบ่นอุบอิบว่าทำไมต้องมานั่งรถมันด้วย  พวกผมกำลังเคลื่อนที่เดินทางไปยังเซ็นทรัลสาขาอยู่ใกล้มอที่สุดอย่างช้าๆ   รถแม่งก็ติดชิบหายไม่รู้พวกมึงจะอยากไปห้างอะไรกันนักหนา....เกิดมาไม่เคยไปกันรึไงวะ

   “เชี่ย..ปาดหน้าเค้กกูเหรอมึง”
   “มึงอย่าไปยอมมัน  ไอ้คนขับพวกนี้แม่งเหี้ย  เร่งเลยไอ้ฟาร์”
   “เออ...กูปาดคืนแน่” ว่าแล้วมันก็เร่งเครื่องไปปาดไอ้รถซีวิคนั่นคืนก่อนจะทำหน้าสะใจ “ให้มันรู้ว่ามันไม่ได้ปาดได้คนเดียว”

   ปกติไอ้ฟาร์มันไม่เกรียนขนาดนี้นะคับ แต่เชื่อผมเหอะครับ....ร้อยทั้งร้อย  คนที่เรียบร้อยไม่เคยด่าใคร แต่มือแตะพวงมาลัยเมื่อไหร่รับรองได้ว่าคุณจะกลายเป็นคนสองบุคลิกทันที  ด่ากราดยิ่งกว่าปืนกลซะอีก...

“ขับรถแบบนี้อันตรายนะครับ” พูดแบบนี้มีอยู่คนเดียวครับ
“ไม่พอใจก็ลงรถไปเลย” เอาสิ...เพื่อนกูก็เหวี่ยงใช่เล่น “โอ๊ย...เหี้ยนี่...ซื้อรถไม่แถมไฟเลี้ยวรึไงวะ”

   “นี่ไงอาร์ท...กูเห็นมึงบ่นอยากให้ฟาร์มันพูดเยอะขึ้น  คราวหน้ามึงก็พามันมาขับรถละกัน ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้พระเอกสอดปากมาหัวเราะอย่างสะใจ  ทำเอาผู้ไม่เกี่ยวข้องฮาไปด้วย  เว้นแต่ไอ้ฟาร์ที่หน้าหงิกแล้วทำท่าจะอัดก๊อปปี้ฝั่งซ้ายเข้ากับรั้วกั้นข้างทาง  เชดดดดดดดดดดดดดด....อย่านะเมิงงงงง  กูนั่งอยู่ฝั่งเดียวกับมัน!!!!!




   “ห่วงตัวเองเถอะครับคิน  ดูดจนคอบวมแล้วยังไม่ได้อะไรเนี้ย”

   เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!  ไอ้อาร์ทรีเทิร์นครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!

   คราวนี้เข้าข่ายหัวเราะทีหลังดังกว่า(แต่จะหน้าจะหลังไอ้คู่หูรักยมมันก็หัวเราะดังอยู่ดี)  แม้แต่ไอ้ฟาร์ยังระเบิดเสียงหัวเราะซะจนแทบสอยรถคันข้างๆไปด้วย  แต่ฝั่งซ้ายของรถเงียบเหมือนถูกปิดไฟ....มืดมนอะไรเช่นนี้...

   ผมกระชับเสื้อคอเต่าให้สูงกว่าเดิม...กูจะเป็นพี่กวางเอบี นอร์มอลแล้วเนี้ย  พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ~  โอ๊ะ.เพลงเก่า แต่เชื่อว่าหลายคนคงรู้จัก  พูดถึงตอนนั้นผมยังช็อคไม่หาย...หวิดโดนข่มขืนแล้วกู

   รอยช้ำๆที่คอยังคงหลงเหลืออยู่  ถึงจะจางลงไปบ้างก็เถอะ....ยังปวดๆทุกครั้งที่มือไปโดนใส่ตอนอาบน้ำทุกที  ไม่ใช่แค่คอ....ทั้งหัวไหล่  หน้าอก  หน้าท้องที่อยู่ใต้เสื้อนี่เต็มไปด้วยรอยเต็มไปหมด  ผมก็ไม่เคยโดนแบบนี้ซะด้วยเลยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหายไปจากตัวผมนะ....

   โอเค..ผมไม่ได้โกรธอะไรมันแล้ว  ผมรู้ว่ามันทำไปเพราะความหึงหวงแบบเด็กๆของมันนั่นแหละ  แต่ตอนนั้นผมกลัวจริงๆนะ....  เวลาภคินมันโกรธแล้วน่ากลัวจริงๆ  ได้แต่หวังว่าที่เตือนสติมันไปวันนั้นจะทำให้มันเข้าใจอะไรๆได้มากขึ้น  ผมไม่ได้ว่าอะไรถ้ามันจะหึงบ้าง แต่หึงจนเลือดขึ้นหน้าจะปล้ำผมนี่ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ....



   พูดแล้วน่าอารมณ์เสีย  มึงทำให้กูใส่เสื้อคอเต่ามาเป็นอาทิตย์แล้วนะโว้ย  แล้วมึงคิดว่าเมืองไทยนี่มันอากาศเย็นมากรึไงวะ!!!!!!


   ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมผู้ชายวัยฉกรรจ์หกชีวิตถึงมานั่งอยู่ในรถคันเดียว....  เรื่องมันเริ่มมาจากที่ผมกับไอ้ฟาร์นั่งเวิ่นอยู่ที่คณะ  แล้วอยู่ๆก็มีคณะเดินทางจากต่างดาวมาบุกแล้วฉุดกระชากลากหนังหัวพวกผมให้มาเที่ยวกับมัน  ไม่พอนะ...มันยังบังคับให้ไอ้ฟาร์เอารถมาอีก  เออ..ดีจริงๆ

   พอหาที่จอดรถได้ปุ๊บพวกมันก็รีบกรูกันเข้าไปในห้างเหมือนเด็กดอยเห็นทะเล   โอ๊ย....ปวดหัวเว้ย  เห็นหน้าไอ้ฟาร์แล้วก็รู้ว่าคงปวดหัวไม่แพ้กัน...

   “แล้วนี่มึงมาทำซากอะไรเนี้ย” ผมหันไปถามไอ้พระเอกที่เดินเอื่อยวนเวียนอยู่ข้างๆผม
   “มาเที่ยวไง  ไม่อยากเที่ยวเหรอ”
   “ก็อยาก...” แต่ถ้ามึงจะวุ่นวายกันซะขนาดนี้......


   สรุปว่าเรียกประชุมเพลิงกันแล้วพวกมันตกลงว่าจะดูหนังกัน  แล้วปัญหาก็เกิดครับเมื่อรสนิยมการดูหนังของแต่ละคนแม่งไปคนละทิศละทาง  สุดท้ายโปรแกรมดูหนังเลยยุบไป เพราะนอกจากไม่รู้จะดูเรื่องอะไรแล้ว...มันยังสารภาพกับผมว่ามีตังมากันคนละแปดสิบบาท....เจริญละมึง.....กระแดะจะมาเซ็นทรัล

   สุดท้ายเลยได้เดินเตร่กันไปมา  เข้าร้านนู้นออกร้านนี้ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง...  โอ๊ะ...แต่อย่างน้อยผมก็แอบเห็นไอ้อาร์ทเดินตามไอ้เห็ดต้อยๆนะครับ  ได้ข่าวหน้าหนึ่งละกู...

   “กูรู้แล้ว...ซื้ออะไรไปกินห้องไอ้คินดีกว่า” แน่นอนว่าความคิดจัญไรแบบนี้ต้องมาจากไอ้โจ้เป็นแน่แท้
   “ไม่ต้องไปเลยนะมึง  ไปทีไรทำห้องกูรกทุกที”
   “โหยยยยยยยยยย...ลูกพี่ไปป์ไม่ใจเลยอ่ะ”
   “เออ  กูมันไม่ใจ  ห้องพวกมึงไม่มีแดกกันรึไง”
   “เชอะ...พี่คินคะ ดูเมียพี่พูดเข้าสิคะ” ไอ้โจ้วิญญาณกะเทยเข้าสิงไปเกาะแขนไอ้ภคินที่ทำหน้าเหมือนพร้อมจะอ้วกใส่หน้ามันทุกเมื่อ “พี่คินต้องช่วยโจ้นะคะ”
   “ช่วยเหี้ยไร  ห้องมึงก็มีไอ้โจ้  ไปแดกห้องมึงกันก็ได้”
   “งูเลื้อยออกมากูไม่รู้ด้วยนะ” ไอ้กันเข้ามากู้ชีพเพื่อนรักยมของมัน “ไปห้องมึงแหละคิน  คราวนี้พวกกูช่วยเก็บจริงๆนะ”
   “เออ...เอางั้นก็ได้”



   สัด!! กูนึกว่ามึงจะช่วยกูนะไอ้รูมเมท!!!!!  ไม่มีถามกูสักคำอ่ะ!!!

   เมื่อเถียงไปก็ไร้ประโยชน์เพราะไอ้สองคนนั้นมันวิ่งโร่ไปเอารถเข็นออกมาแล้ว  โอ๊ย....อยากตบหน้าผากแรงๆสักที  ผมเลยได้แต่เดินปลงๆตามหลังมันไป...เอาเลย...ตามใจพี่เลยคร้าบบบบ




   “ดูๆ...กูเป็นท็อปบิ๊กแบง”

   เชดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!  เหี้ยโจ้แม่งนอนในรถเข็นครับ!!!  แบบนอนแล้วเอาขาพาดออกมาข้างนอก แล้วแม่งเอาแว่นดำมาจากไหนมาใส่ก็ไม่รู้  เหี้ยกันก็ทำหน้าที่คู่หูที่ดีเข็นมาทางกูอย่างเร็วครับ  เออ!!!มึงชนกูไปเลยมา!!!!!

   “ขายยาดมเหรอมึง”
   “โหยยยยยยยยยย...ไปป์มึงโคตรเชยเลย  กูเป็นพี่ท็อปอ่ะพี่ท็อป”
   “เออ...กูรู้จัก แต่ไม่เห็นมึงจะเหมือนตรงไหนเลย”
   “พวกตาไม่ถึง” มันบ่นอุบอิบ “เอ๊า!!!จีดราก้อนไปแผนกผักดิ๊”
   “ได้เลยท็อป!!!!!!”

   แล้วมันก็ไถลฟิ้วววววววววววววววววววววว~~ ด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง  บอตามตรงครับ...เดินกับพวกมันแล้วกูโคตรอายเลย!!!!!!!  ไอ้โจ้แม่งแร็พอะไรก็ไม่รู้เป็นภาษาปาปัวนิวกินีหรือไงก็ไม่ทราบได้ไปตลอดทาง  ...คนมองกันให้รึ่ม!!!!!!!! มันนึกว่ามันถ่ายเอ็มวีเพลงLieรึไงวะ!!!!!!

   มันเลือกผักกาดกับผักบุ้ง แล้วก็เห็ดเข็มทองอีกนิดหน่อย เพราะวันนี้เราจะไปต้มสุกี้กินกัน  พูดแล้วท้องร้องเลยแฮะ  ว่าแต่..กัน....มึงอย่าเอาผักไปวางบนท้องเหี้ยโจ้ได้มั้ย  มันทำให้ความอยากอาหารกูลดฮวบ

   มาถึงตรงนี้ผมก็ขอแยกตัวออกมาซื้อเนื้อสัตว์ ซึ่งมันเป็นเพียงข้ออ้างครับ...ณ จุดนี้กูแทบจะเอาหน้าไถลงดินแทนการเดินแล้ว  ผมเลยลากแขนไอ้พระเอกมายืนอยู่หน้าแผนกขายเนื้อสัตว์

   “อยากกินเนื้ออ่ะ” ไม่ว่าเปล่าครับ  ไอ้พระเอกแม่งเดินมาท้าวแขนลงกับบ่าผมจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น....น้ำหนักมึงไม่ใช่น้อยๆนะไอ้ภคิน!!!!
   “มาบอกกูทำไม  บอกคนขายนู่น”
   “บอกมึงนั่นแหละ...กูสั่งไม่เป็น  เอาเนื้อ เนื้อ เนื้อ เนื้อ เนื้อ เนื้อ” มันพูดแล้วโยกตัวไปมาไอ้ผมที่โดนเกาะบ่าอยู่เลยต้องโยกตามมันไปด้วย  อารมณ์เหมือนเด็กขอแม่ซื้อขนม  มันคงจะน่ารักกว่านี้ถ้ามึงไม่ใช่เด็กโข่ง...  สงสัยมันจะชอบกินเนื้อจริงๆแฮะ..  คราวก่อนก็รบเร้าให้ผมซื้ออยู่นั่นแหละ

   ระหว่างรอพนักงานแพคถุงใส่เนื้อให้  ผมเริ่มสังเกตว่าผู้คนโดยรอบกำลังจับจ้องมาที่เรา....หรือพูดให้ถูกคือที่ไอ้กูปรีที่กำลังเกาะหลังกูเป็นปลิงอยู่ตอนนี้   มีผู้หญิงคนนึงมองแล้วก็ซุบซิบบอกเพื่อน แล้วเพื่อนก็หันมามองทั้งกลุ่ม  เออ... ขอเชิญท่านไปลงทะเบียนเรียนวิชาการนินทาเบื้องต้นที่อาจารย์ไปป์ได้เลย   ไม่เนียนเลยครับ!!!

   คิดแล้วผมก็เหลือบดูหน้าหล่อๆคมๆที่กำลังตื่นเต้นกับอาหารมื้อนี้เสียเต็มประดา  ใช่สิ๊...มึงมันหล่อ  สาวไหนเห็นก็เหลียวซะจนกระดูกสันหลังบิด  กูเดินข้างๆทีไรรู้สึกเป็นด้อยทุกที  อย่าเข้าใจผิด!!!! ผมไม่ได้หึงมันนะ!!!!  แค่หมันไส้เท่านั้นแหละ...อย่าให้กูหล่อบ้างแล้วกัน....

   “มองทำไม...หล่ออ่ะดิ” มันยักคิ้วกวนตีนให้ผม  เล่นเอาคนแอบมองอย่างกูผงะเลยครับ...  แล้วมึงจะหันหน้ามาพูดใกล้หน้ากูทำไม
   “หลงตัวเองชิบหาย”
   “ไม่ต้องหลงตัวเอง ก็มีคนอื่นมาหลงเว่ย”

   เชี่ย...หรือว่าท่ายืนตอนนี้ของเรามันล่อแหลมวะ??  ผมก็ว่าไม่นะเพื่อนพาดแขนบนไหล่กันมันก็เป็นเรื่องปกตินะ..ผมยังพาดคนอื่นออกบ่อยๆเลย  แต่ทำไมพอมันทำแล้วถึงได้รู้สึกเขินขนาดนี้วะ...หน้าเน้อนี่ร้อนไปหมด  สงสัยมีชนักติดหลังอยู่เลยยิ่งทำให้คิดมากเปล่าวะ..

   ผมอ้าปากจะเถียงกับมันต่อ แต่โทรศัพท์ในกระเป๋าเก่าๆของมันแผดเสียงขึ้นมาเสียก่อน  ภคินยกมือถือขึ้นดู  ก่อนจะเดินออกไปรับโทรศัพท์ไกลจากที่ผมยืนอยู่นิดหน่อย....

   “ได้แล้วนะครับ” พี่พนักงานยิ้มให้ผมก่อนจะวางสินค้าลงบนเค้าน์เตอร์  ผมเลยยิ้มกว้างๆตอบเขาไป...



   ในหัวตอนนี้มีแต่ความคิดว่าจะจัดการกับเนื้อนี่ยังไงวะ  สกิลทำอาหารของกูก็ไม่ได้สูงส่งเล๊ย...  ถ้าให้เล่นCooking Mamaนี่กูยังพอไหวอยู่  ยืมไอโฟนไอ้ฟาร์มาถูเล่นบ่อย



   ผมยักไหล่.....


   ก็แค่อยากทำอะไรมันบ้าง แต่ถ้าแดกไม่ได้กูก็ไม่รู้ด้วยละ....





TBC

คนเขียนง่วงมาก  แถมพรุ่งนี้เรียน8โมงเช้า  วันนี้เลยไม่ได้ตอบเม้นนะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ/ส่งจูบแบบมิสเวิร์ล/


PS.ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้รู้สึกเหมือนความสัมพันธ์มันถอยหลัง จะพยายามพัฒนาขึ้นนะคะ

[NannY]

แอร๊ยยย เดอะแก๊งค์ที่ห้อง กรั๊กกกกกก ไปป์จะโดนแกล้งไหมน้า

ตอนเพื่อนๆ เค้นความจริงไปป์น่ารักมากค่า