หัวข้อ: "รัก........เชิญครับ" จบแล้วค่ะ ย้ายได้เลย >>> รายละเอียดเปิดจองหนังสือ {20/7/55} ByAeaw

[kinjikung]

พ่อเจ้าประคุณกว่าจะลุกขึ้นมาสู้ได้นะ
เจ้แนะนำถ้าหนูลมดื้อด้านอีก ก็ให้จับขังในห้องอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนไปเลย

[tender]

ผมเสียหายนะคร้าบ~ 5555
 ตินสู้!!!

[i_ang]

 

[zingiber]

ตินสู้ๆ เย้ๆๆๆ
ไม่ไหวแล้วกับประโยคของนายติน "ผมอยากเสียหาย".....

[rmlab]

จากตอนที่9
สงสารตินมากเลย

[kakuro]

ขอบคุณคนแต่งคนโพสต์
ภาคีลุยเลย จับสีฟ้าให้อยู่
อย่าทำให้กองเชียร์ผิดหวังนะ

[snice_cz]

เพ่ลินสวดยอดเลยอ่า ตินสู้ๆ นะ เป็นกำลังใจให้ติน ลมจะใจแข็งไม่ยอมบอกรักตินก็ให้มันรู้ไป แพทควรจะสำเหนียกตัวเองได้แล้วนะ ไม่ว่ายังไงตินก็ไม่มองเธอหรอก หุหุ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ เริ่มจะหวานแล้ว หลังจากขมมาหลายตอน ฮูเร่ๆ

[๛ナーリバス๛]

 แพทคงจะเข้าใจแล้วมั้ง... ว่าตินเค้ารักใคร
 
ติน เอาจริงแล้วหึหึ เล่นลมซะอยู่หมัดเลย ... กอดรัดฟัดเหวี่ยงให้เต็มที่ ทำตินเสียใจมานาน คริคริ

ลมก็เลิกแง่งอนได้แล้วจ้า .... กลับมารักกานๆๆๆ

[yunjaejoong]

ตินเอาคืนให้หนักเลยน่ะเอาให้ลมอยู่หมัดเลย

[kakuro]

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
แต่มันจะเศร้ามั้ย

[lucifel]

เชื่อ!!!!!!
ดินเสียหายมากกกกกกกกก

[♠♥♦♣]

แหม ติณไม่น่าฮึดสู้เลยเนอะ น่าจะทิ้งไว้ให้นังส์คุณลมมันเจ็บเล่นๆ ซักเดือนสองเดือน
เย็นชาใส่มันเยอะๆ หน่อย ทำตัวไร้สาระดีนัก

[a_tapha]

อ่านตอนนี้แล้วค่อยโล่งหน่อย   

[koraorni]

เจ๋งมากนายติน อย่างลมต้องใช้วิธีมัดมือชกแบบนี้แหละ
ทำไปได้นะนายติน เป็นฝ่ายทำเค้าเสียหายแท้แท้
ยังมาอ้างมาตัวเองเสียหาย

[debubly]

เอาแล้ววววว

[aehJTS]

  เกรียดยัยแพท
  โกรธลม
  ฮานายติน

  คนแต่งคะ

[badcow]

เมื่อไหร่"ติณ"จะใส่ถุง"ลม"นิรภัยอีกอ่ะครับ

[Mindzochism]

เย้ ตามอ่านทันแล้ว
เห็นยี่สิบสองหน้านึกว่าจะน้อย
ตามอ่านเหนื่อยเลย
เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ
เป็นเรื่องเศร้าเรื่องแรกเลยที่ยอมอ่านเนี่ย เหอๆๆ
สนุกดีค่ะ แต่หวังว่าจะหวานกันได้สักทีนะ เหนื่อยจะเศร้าแล้ว 

[Y2Y]

ตอนที่ 22 ครึ่งแรก



เรือนกายบอบบางขยับแผ่วเบาออกจากอ้อมแขนที่หนุนนอนมาตลอดคืน ความอบอุ่นอันหอมหวานคล้ายหวนย้อนคืน หากความหนักหนาของความรู้สึกกลับกดทับ
ทวีความสาหัสให้กับมิตรภาพที่อยากจะรักษาไว้ด้วยมือทั้งสอง ขณะเดียวกันหัวใจเพียงดวงเดียวก็อยากเกี่ยวเกาะให้เหนี่ยวรั้งความรักไว้กับตัว

สีฟ้ายังไม่รู้ หากต้องให้เลือกอีกครั้ง......

เขาจะเลือกสิ่งไหน....

มิตรภาพระหว่างเพื่อน

หรือ

ความรักของหัวใจ

ภาคี หรือ น้ำเพชร

มันยังเป็นคำถามที่สีฟ้าไม่อยากหาคำตอบใดๆ ในเวลานี้...


ใบหน้าคมที่เปลือกตาหนาปิดสนิท ปากหยักเหมือนยักยิ้ม ระบายความสุข อยากรู้วาใต้รอยยิ้มและเปลือกตาที่หลับสนิท ในนั้น....

ในห้วงความฝันของภาคี.....

มีเขาอยู่หรือเปล่า?

ไม่อยากหวัง แต่มันก็ห้ามความหวังงี่เง่าไม่ได้เลย.....

สีฟ้าเคลื่อนตัวลงจากเตียงพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้คนที่หลับสนิทรู้ตัว ใบหน้าคมที่ฝังเสี้ยวหน้าไว้แนบหมอบใบเขื่อง แม้จะน่าสัมผัสมากแค่ไหน แต่สีฟ้าก็พยายาม
ที่จะไม่สัมผัสกับมัน เพราะเพียงแผ่วเบาอาจจะเป็นการปลุกให้ตื่น แล้วความปลอดภัยของร่างกายและหัวใจเขาอาจลดน้อยลง

เช้าวันอาทิตย์ที่แสงยามเช้ายังไม่ปรากฏตัว   ท้องฟ้านอกประตูหน้าต่างกรุกระจกใสที่เห็นผ่านรอยแยกของม่านหนา  ยังคงเป็นสีหม่น ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องตื่นแบบเช้าตรู่
 ทั้งที่แสงอาทิตย์ไม่มีให้เห็น ทั้งที่เมื่อคืนวานเปลือกตาแทบไม่ได้ปิดพัก  แล้วค่ำคืนที่ผ่านมาอีกล่ะ ไม่รู้จะต้องฟังคำบอกว่าคิดถึงกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งนั้นก็เพราะหวานอยู่ร่ำไป   ยินดีจะรับฟังและยินดีจะรับรู้เท่าที่อีกฝ่ายจะพร่ำกระซิบบอก

แต่สีฟ้าจำใจต้องพาตัวเองจากเตียงนอนนุ่มที่ถือครองเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวมานาน   ทว่าคราวนี้กลับมีคนมาร่วมแชร์เป็นครั้งแรก ก้าวออกมาจากเตียงได้ก็รีบคว้าเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป   เพียงไม่กี่นาทีต่อมาหนุ่มหน้าหวานก็ออกมาพร้อมร่างกายที่สมบูรณ์ครบถ้วน   ไม่มีขาดไม่มีเกินด้วยเสื้อเซิ๊ตสีขาวเนื้อเบา กางเกงยีนดาเดปสีดำ เหลือบมองคนที่นอนอยู่บนเตียงนิดหน่อย พอให้รู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ตื่นมาเห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่   เมื่อเห็นว่ายังคงอยู่ในท่าเดิมที่ใบหน้ายังซุกซบอยู่กับหมอนใบเขื่อง สีฟ้าก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก หยิบกระเป๋าเป้ใบกะทัดรัด จัดการคว้าเสื้อผ้าในตู้ออกมาสองสามชุดแล้วยัดลงไปในกระเป๋า  ก่อนจะก้าวเท้าเงียบกริบออกจากห้อง ทิ้งเจ้าของร่างสูงที่อิงแอบมาทั้งคืนให้หลับใหล ไม่รับรู้ว่าอ้อมแขนของตัวเองว่างเปล่าอีกครั้ง

สีฟ้าบอกเขาไม่ได้หนี หากแต่ยังอยู่ตรงนี้ต่อไป สัญญาที่เคยให้น้ำเพชรไป มันคงไม่มีความหมายอะไรเลย เขาไม่อยากถูกตราหน้าว่าทรยศเพื่อนอีกครั้ง

...


มือที่ตามหาร่างบางมาโอบกอดดั่งเช่นค่ำคืนที่ผ่านมา กลับพบเพียงความว่างเปล่าที่จับต้องได้ เปลือกตาที่ปิดสนิทมาตลอดเปิดโดยเร็ว เพื่อพิสูจน์ว่ามือของตัวเองไม่ได้ทำการผิดพลาด แล้วก็เป็นจริง ทั้งเตียงนอนนุ่มและห้องกว้างไร้ร่างของคนเป็นเจ้าของ แต่กลิ่นหอมๆ ที่สัมผัสได้ก็บอกว่าเจ้าของห้องคงออกไปจากห้องนี้แล้ว

รู้ว่าไม่มีสีฟ้าอยู่ตรงนี้แล้ว........แต่ไม่รู้ว่า สีฟ้าออกไปเมื่อไหร่?

ภาคีทิ้งมือทั้งสองข้างลงอย่างหมดแรง เหมือนหลายครั้งที่เคยผ่านมา สีฟ้าดื้อ ดื้ออย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อจนใจท้อ เขาต้องทำยังไงดีถึงจะทำให้สีฟ้าหายดื้อ
 ทั้งที่เมื่อคืนทำตัวได้อ่อนหวานอย่างที่เคยเป็นมาตลอด แล้วรับคำรักจากกายเขาอย่างไม่เคยอิดออด พอเช้าขึ้นมากลับหนีหายจากไป

ความไม่เข้าใจ มักเดินทางมากับความอ่อนแอ ผสมกับความเบื่อหน่ายได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ตอนนี้เขาชักจะไม่มั่นใจแล้วว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของเขาจะได้ผลหรือเปล่า อุตส่าห์ฮึดสู้ หวังไว้มากมายว่ามันจะต้องได้ผล แล้วไงล่ะ
คนดื้อก็ยังเป็นคนดื้ออยู่เหมือนเคยไม่เปลี่ยน

กำลังนอนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ โทรศัพท์เครื่องที่วางอยู่ใกล้ๆ ก็ดังขึ้น ภาคีกดรับอย่างเซ็งๆ

“มีไร โทรมาแต่เช้า”

คนที่โทรมาคือคณิต เพื่อนสนิทที่ยุ่งได้ทุกเรื่อง พักหลังๆ ก็ทำให้เขาหงุดหงิดอยู่บ่อยครั้ง ชอบแต่จะเอาเรื่องของหมอพิษณุกับสีฟ้ามากรอกหูเขาทุกวัน

“โห...ไอ้เพื่อนรัก นี่มึงกะจะนอนให้ตะวันมันหล่นใส่หัวหรือไงวะ มันกี่โมงกี่ยามแล้ว หัดดูนาฬิกามั้ง มันจะสิบโมงแล้วโว้ย แล้วนี่มึงอยู่ไหนวะ ”

คนปลายสายที่รัวคำทักทายแสนสนิทเป็นชุด คณิตกำลังยืนอยู่หน้าห้องชุดในคอนโดหรูของเจ้านายหนุ่มที่ให้เพื่อนเช่าอยู่ในราคาแสนประหยัด เขาทั้งกดกริ่ง
ทั้งเคาะประตู พักหลังๆ ถึงกับทุบเลยทีเดียว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าของห้องจะเดินมาเปิดประตูต้อนรับเขา เลยเปลี่ยนจากสารพัดวิธีเป็นโทรหาเลยให้สิ้นเรื่อง

“ถามทำไมวะ” ภาคีขยับ เปลี่ยนจากท่านอนเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน กวาดตามองนาฬิกาที่อยู่ตรงส่วนไหนของห้องก็ไม่รู้ แล้วก็เจอมันอยู่ตรงผนังห้องทางซ้ายมือ อย่างที่คณิตพูดจริงๆ มันเกือบจะสิบโมงเข้าไปแล้ว เขายังนอนอยู่บนเตียงนุ่มที่แฝงกลิ่นกายหอมไม่จางหาย แต่กายหอมกลับไม่อยู่ให้โอบกอด

“อ้าว....ไอ้เพื่อนรัก กูก็มาหามึงน่ะเซ่ เคาะเรียกอยู่ตั้งนาน ทำไมไม่มาเปิดประตูให้สักทีวะ กูเมื่อยนะโว้ย”

“อยู่บ้านเพื่อน” เรื่องที่เขาเก็บกระเป๋ามาอยู่บ้านของสีฟ้า เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกใคร และไม่พร้อมจะบอกใครเช่นกัน

“เพื่อนคนไหนวะ กูจะได้ไปหา” เสียงปลายสายถามมาอย่างนั้น ทำเอาคิ้วเข้มของคนถูกถามขมวดเข้าหากัน คิดหนัก ไม่รู้จะตอบคำถามยังไง จำต้องเฉไฉไป

“มึงไม่รู้จักหรอก ว่าแต่มีอะไรก็พูดมาเลย เร็ว มันเสียเวลานอน ถ้าไม่พูดจะวางสายแล้วนะโว้ย”

“อะไรวะ มึงมีเพื่อนไหนที่กูไม่รู้จักว่ะ” คณิตยังไม่เลิกสงสัย ก็ไอ้เพื่อนรักมันมีเพื่อนเยอะที่ไหนกันล่ะ นับนิ้วข้างซ้ายก็คงไม่ครบ แล้วเพื่อนของมันทุกคนก็เพื่อนของเขาทั้งนั้น 

“จะพูดหรือไม่พูด ไม่งั้นกูจะวาง” หงุดหงิดไม่น้อยที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอร่างบางที่แนบชิดมาตลอดทั้งคืน แล้วยังต้องมานั่งตอบความสนใจของคณิตในเรื่องเขายังไม่พร้อมจะบอกอีก

“เออ พูดก็ได้ ทำไมหงุดหงุดจังวะ คือบอสให้มาชวนมึงไปงานวันเกิดแฟนบอสคืนนี้ที่ร้านเดิม จำได้ใช่ไหม แค่นี้แหละ ไปด้วยนะโว้ย ถ้าไม่ไป งานนี้คุณลมหน้าหวานของมึงเสร็จคุณหมอสัตว์รูปหล่อแน่ แล้วอย่าหาว่าหนึ่งไม่เตือน”

“เออ ไม่ต้องย้ำได้ไหม “

วางสายจากคนเพื่อนรักที่ขยันตอกย้ำทุกวันให้หงุดหงิดแล้ว  ภาคียังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ท่าเดิม เขากำลังคิด เหตุการณ์ที่ผ่านมาแต่ละครั้ง   มันก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าคนร่างบางไม่ได้คิดอะไรที่แตกต่างจากเขาเลย   ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมทำตัวน่ารักทุกครั้งยามที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่เพราะมิตรภาพที่เจ้าตัวรักนักรักหนานั่นแหละ
  คือสิ่งที่ยังทำให้คำรักไม่เคยหลุดออกมาจากปากคู่สวยให้เขาได้ยึดเหนี่ยวเอาไว้ซะที

สีฟ้าปากแข็ง พอๆ กับใจที่แข็งเกินไป

ภาคีกำลังคิด คิดว่าจะหาวิธีไหนทำให้สีฟ้าเลิกดื้อกับเขาสักที แล้วใบหน้าคมก็คลี่ยิ้มออกมาได้ เมื่อมองเห็นหนทางที่จะทำให้สีฟ้าเลิกดื้อกับเขา
 มันต้องแก้ที่ต้นตอของเรื่องใช่ไหม

โทรศัพท์ถูกหยิบขึ้นมา เบอร์ใหม่ที่เพิ่งมีในเครื่อง ถูกกดโทรออกไปหา รอเวลาไม่นาน ปลายสายก็กดรับ


“ตินนะครับ คุณแพท”



.........................................................................................


“อ้าว...น้องลม มาได้ยังไงครับเนี่ย หรือว่ามีธุระอะไรกับพี่หมอ” หมอหนุ่มที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำแผลให้เจ้าหมาตัวน้อย เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดีใจที่ปิดไม่มิด เมื่อเห็นคนร่างบางเดินเข้ามาในห้องรักษาสัตว์ของเขา

“ถามอย่างนี้ลมก็เสียใจแย่สิครับ แต่ว่าพี่หมอกำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวลมไปรอที่ห้องนะครับ” สีฟ้าบอก ก่อนจะถอยหลังเดินออกไป เพราะไม่อยากรบกวนหมอหนุ่มขณะที่กำลังทำงาน

สีฟ้าออกจากบ้านมาแต่เช้า ขับรถไปเรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลารอเปิดคลินิกของหมอพิษณุ

“ว่าไงครับน้องลม ลมอะไรพัดมาครับ ถึงมาหาพี่หมอถึงคลีนิคได้”

หมอพิษณุที่รักษาเจ้าตูบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และก็ฝากงานที่เหลือไว้ให้กับผู้ช่วยสาวไปเรียบร้อยเช่นกัน ก้าวเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของเขา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับแขกหน้าหวาน ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยตกหลุมรัก

เมื่อก่อนเคยรัก.....แต่ใช่ว่าจะไม่รัก แค่รักไม่ได้ ในเมื่อทั้งใจของผู้ชายหน้าหวานคนนี้ คงไม่มีพื้นที่ใดเหลือให้ใครอีกแล้ว แม้กระทั่งเขา รักที่ไม่มีหวัง ฝืนรักไปก็รังแต่ทำให้เจ็บปวด ตัดใจคงเป็นหนทางเดียวที่ดีที่สุด

“ ลมคิดถึงไงครับพี่หมอ” เจ้าตัวบอกเสียงหวาน ไม่ต่างจากรอยยิ้มหวาน ที่ทำเอาหัวจิตหัวใจของหมอหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เกือบเผลอตัวถลาเข้าไปกุมมือเรียวคู่ที่เห็นมาแนบอกในวินาทีที่ได้ยินคำหวานๆ นั้นเสียให้ได้ แต่ก็รั้งตัวรั้งใจตัวเองเอาไว้ได้ทัน เมื่อรู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรไปมากกว่าคนรู้จักหรือพี่หมอที่ใจดี


“เอาความจริงครับน้องลม" หมอหนุ่มแกล้งทำเสียงจริงจังขึ้นมา ไม่เชื่อว่าเหตุผลที่สีฟ้าบอกจะเป็นความจริง ใจมันยังเจ็บกับอาการอกหักที่ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่มันก็ไม่มาก เมื่อเทียบกับวันแรกที่เขารู้เรื่องราวความจริงระหว่างสีฟ้ากับภาคี

“ลมแค่อยากจะมาชวนพี่หมอไปทะเลน่ะครับ ตอนนั้นที่สัญญาจะไปกับพี่หมอ ลมก็เบี้ยว วันนี้เลยจะมาไถ่โทษไงครับ หรือว่าพี่หมอไม่ว่าง เดี๋ยวลมไปเองก็ได้ครับ” แม้จะเอ่ยปากชวน แต่สีฟ้าก็ยังรู้สึกเกรงใจหมอหนุ่มอยู่เหมือนกัน เขารู้สึกผิดที่วันนั้นผิดสัญญากับหมอพิษณุ แต่ความจริงยิ่งกว่านั้นคือ เขาอยากไปไหนไกลๆ กับใครสักคน คนที่จะทำให้เขาลืมช่วงเวลาดีๆ ระหว่างเขากับภาคีไปได้ หรือไม่ก็ทำให้เขาลืมภาคออกไปจากหัวใจสักครูสักยามก็ยังดี

ไม่ได้หวังให้หมอพิษณุเป็นตัวแทน แค่อยากให้ทนแทนส่วนที่เขาอยากตัดออกไปจากหัวใจต่างหาก....แล้วเขาจะทำได้ไหม? ตัดภาคีออกไปจากหัวใจได้ไหม?

ยังคงเป็นคำถามที่ไม่อยากค้นหาคำตอบ...เพราะมันกลัวคำตอบเหลือใจ

“อะไรกันครับน้องลม พูดเองเออเองหมด ไม่ให้โอกาสพี่หมอตอบเลย ไปสิครับ ทำไมพี่หมอจะไม่อยากไป งั้นเดี๋ยวพี่หมอขอเคลียร์งานก่อนนะครับ” รอยยิ้มของหมอหนุ่มทำให้สีฟ้าคลายยิ้มได้ ยังไงๆ หมอพี่พิษณุก็ยังคงเป็นพี่หมอใจดีของเขาอยู่


รอจนหมอพิษณุเคลียร์งานทั้งหมดเรียบร้อย ไม่มีอะไรมากหรอกก็แค่บรรดาน้องหมาน้องแมวของเขานั่นแหละ พร้อมกับฝากงานต่างๆ ไว้ที่ผู้ช่วยสาว ก่อนที่เพื่อนหมอของเขาจะเข้ามารับช่วงต่อ จากนั้นสีฟ้าก็ตามหมอหนุ่มไปที่บ้าน เก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว แล้วจึงมุ่งหน้าสู่จันทบุรี โดยตกลงกันว่าจะเอารถของหมอหนุ่มไปและพักที่บ้านพักตากอากาศของเขา

การเดินทางครั้งนี้ดูจะราบรื่น ทว่าเพียงรถเลี้ยวหัวเข้าสู่เมืองจันทร์ สีฟ้าที่เพิ่งนึกขึ้นได้ยังไม่ได้โทรบอกทางบ้านไว้ก่อน ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ที่ปิดตายมาแต่เช้าขึ้นมาเปิดการติดต่อสื่อสาร แล้วกำลังจะโทรไปที่บ้านของตัวเอง ยังไม่ได้ทำอะไรอย่างใจคิด เสียงเรียกเข้าก็แผดเสียงร้องขึ้นมาทันที ราวกับรอจังหวะนี้มาเนิ่นนาน

“เปิดเครื่องได้สักทีนะลม รู้ไหมว่าหวานโทรหาจนมือหงิกแล้ว แล้วนี่ปิดเครื่องทำไม ปิดหนีใครหะ หรือว่าไม่อยากติดต่อกับเพื่อนฝูงแล้วหะ ไหนบอกหวานมาสิ” เสียงใสๆ แหวดังมาตามสายทันทีที่เจ้าของเครื่องกดรับ ยังไม่ทันกรอกเสียงทักทายไปด้วยซ้ำ อีกฝ่ายก็รัวเร็วและตบท้ายด้วยคำถาม

“ช้าๆ ก็ได้หวาน ลมฟังไม่ทัน ไม่ได้ปิดเครื่องหนีใคร แต่ไม่อยากให้ใครรบกวนเพราะกำลังจะไปทะเลกับพี่หมอ”

“ไปทะเล ไม่ได้นะ ไปไม่ได้นะลม วันนี้วันเกิดหวานนะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นหวานโกรธจริงๆ ด้วย”

คนปลายสายร้องเสียงหลงทันทีที่รู้ว่าคนที่เฝ้าโทรตามหาตัวแต่เช้าจะไปทะเล ถ้าเป็นหลายวันก่อนณัชชาคงจะร้องงอแงของตามไปด้วย แต่มันไม่ใช่วันนี้ที่เธอ อชิตะและคณิต กำลังคิดจะทำเรื่องสนุกๆ กันอยู่นะสิ

“แต่ลมกับพี่หมอใกล้จะถึงแล้วนะหวาน” สีฟ้ากรอกเสียงอ่อยๆ ไปตามสาย

“ไม่เห็นเป็นไรเลยลม ก็เลี้ยวรถกลับมา ง่ายนิดเดียว วันนี้มันวันเกิดหวานนะ ไม่รู้ล่ะ กลับมาไม่ทันล่ะก็หวานมีโกรธแน่” เสียงหวานๆ ที่ขู่มาตามสาย ก็ทำเอาคนที่เห็นเพื่อนสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดอย่างสีฟ้า ไม่รู้จะทำยังไงดี จะให้เลี้ยวรถกลับก็เกรงใจหมอพิษณุอยู่ไม่น้อย

“แต่ลมเกรงใจพี่หมอนะหวาน ขับมาตั้งไกลแล้ว” ว่าแล้วก็หันไปมองหน้าสารถีหนุ่มที่เหมือนจะเงี่ยหูฟังบทสนทนาของเขากับคนปลายสายอยู่เหมือนกัน

“มีอะไรหรือเปล่าครับน้องลม” หมอพิษณุละสายตาจะถนนเบื้องหน้านิดหนึ่ง หันมาถามแต่ก็พอปะติปะต่อเรื่องราวได้อยู่บ้าง ไปทะเลคราวนี้จะต้องเก้ออีกแล้วใช่ไหม

“วันนี้วันเกิดหวานน่ะครับพี่หมอ” สีฟ้าเห็นหมอหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ถ้าเขาขับรถมาเองคงเดียวก็ไม่เป็นไรหรอก แต่นี้มีหมอหนุ่มมาด้วยและเขาก็เป็นคนเอ่ยปากชวนมาแท้ๆ

“วันเกิดหวาน ?”

“ครับ พี่หมอ หวานโทรมาชวน บอกว่าต้องมางานหวานให้ได้ ไม่งั้นจะโกรธ” สีฟ้าบอกไปตามความจริง เขาอยากขอให้หมอพิษณุขับรถพากลับ แต่ก็เกรงใจจนเกินจะเอ่ย

หมอพิษณุจำได้ว่าปีที่แล้วที่เพื่อนของเขาบินไปฉลองวันเกิดกับแฟนสาว มันไม่ใช่เดือนนี้นี่หว่า หัวคิ้วของหมอหนุ่มขมวดเข้าหากันอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วก็คลายตัวในเวลาอันรวดเร็ว พร้อมกับล้อรถชะลอความเร็วลง ก่อนจะตีโค้งกลับไปทางเดิมที่เพิ่งผ่าน

“ลมเกรงใจพี่หมอจังครับ” สีฟ้าบอกเสียงอ่อย

“ไม่เป็นไรครับน้องลม วันเกิดหวาน ถ้าพี่ไม่ไปก็คงโดนเยอะเหมือนกัน” คำบอกของหมอหนุ่มพอจะทำให้คนหน้าหวานยิ้มออกมาได้ และพอมีแรงจะหันไปเอาความกับเพื่อนเจ้าปัญหาที่ถือสายรออยู่

“กำลังจะกลับแล้ว พอใจหรือยัง แล้วทำไมเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้หะหวาน ทำไมไม่บอกอีกสามเดือนให้หลังล่ะ” อดจะแขวะไม่ได้ แล้วก็ให้นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมเพื่อนสาวช่างพูดถึงได้บอกเรื่องวันเกิดเอาวันนี้ ทั้งที่ควรจะบอกไว้เสียแต่เนิ่นๆ ไม่ใช่มาบอกเอาวันเกิดแบบนี้

“หวานลืมไง แล้วก็ไม่ใช่ความผิดหวานด้วย หวานโทรหาลมแต่เช้าแล้ว ลมไม่เปิดเครื่องเองต่างหาก เอาเป็นว่าเจอกันที่ร้านเดิมนะ” คนขี้ลืมรับตัดบทไปซะดื้อๆ ขืนถือสายนานอาจโดนซักจนขาวไม่เหลือเล่ห์อะไรเลยก็ได้ ก็ณัชชาโกหกไม่ค่อยจะเก่งเท่าไหร่

ณัชชาวางสายไปแล้ว สีฟ้าจึงหันมาพูดขอโทษขอโพยหมอพิษณุอีกครั้ง เฮ้อ...ดูเหมือนว่าการไปทะเลของเขากับหมอหนุ่มจะเก้อได้มันทุกครั้ง

“ลมขอโทษนะครับพี่หมอ เอาไว้วันหลังเราค่อยมากันใหม่นะครับ”

“โอกาสหน้าจะมีหรือเปล่าพี่หมอก็ไม่แน่ใจนะครับ” คล้ายจะพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่าที่จะพูดให้คนหน้าหวานฟัง

 

จบครึ่งแรก

ปล วันนี้ก็หนื่อยมากเช่นกัน  แต่สัญญาไว้ว่าจะลงวันเว้นวัน ต้องทำตามสัญญา  ตอนนี้ขอแบ่งเป็น สอง part นะค่ะ เพราะมันยาวมากกกกกก  เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อคร่างหลังนะค่ะ คงไม่ว่ากันน๊า

[nongrak]

ไม่ว่าค่ะ ที่เหลือลงพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ
แค่มาต่อตอนนี้ก็ดีใจแล้ว เพราะรอทุกวัน
ชอบพี่หมอก็ตอนนี้แหละพาลมไปงานวันเกิดหวาน
คงรู้แต่อยากให้คนรักกันเขาดีกันใช่ไหม
หาแฟนให้พี่หมอหน่อยสิค่ะ สงสารเดี๋ยวเหงาแย่
อุตส่าห์ทำตัวเป็นคนดีพาแฟนชาวบ้านมาคืนเจ้าของ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[badcow]

มาพรุ่งนี้ก้ได้ครับ
ลม ครับ จะรอให้ ติณ มันตายจากกันไปก่อนหรือไงครับถึงจะยอมรับได้เนี่ย เห้อ เซ็ง

[♠♥♦♣]

ชะอุ้ย! นังหนูแพทจะกลับใจรึเนี่ย กว่าจะคิดได้นะยะหล่อน
ปล. พักผ่อนเยอะๆ นะคะ เหนื่อยก็พัก ไม่ต้องขยันนักหรอก อู้บ้างก็ได้^^

[PetitDragon]

 


ยังรอเหมือนเดิมครับ



 

[kakuro]

ขอบคุณคุณ Aphrodite และคุณ Aeaw นะ
อ่านตอนนี้แล้วอยากเชียร์ภาคีตัดใจจากคนใจร้ายอย่างสีฟ้าแล้วมีแฟนใหม่เถอะ
หมั่นไส้สีฟ้า ไม่น่ารักเลยที่ไปหาหมอพิษณุ รู้ว่าหมอชอบตัวเอง แต่ตัวเองไม่ได้ชอบหมอแล้วทำอย่างนี้ทำไม เห็นแก่ตัวมาก
อินจัด รอครึ่งหลังนะ
 

[yunjaejoong]

อันนี้น่าจะเป็นแผนของหนึ่งเปล่าเนี้ย เราว่ามันน่าจะใช่น่ะเนี้ย พี่หมอคงน่าจะรู้แล้วนะ

[roseen]

แมร่งหาใครมาแทนอีเชรี่ยลมนี่ทีเถอะ  นายเอกโคตรงี่เง่าว่ะ


คิดเองเออเองตลอดเก่งชิบหายความคิดในหัวแต่ละอย่าง


รักเพื่อนมากกว่าตัวเอง   รักตัวเอง  แต่ไม่รักผัว   


 

[tuek]

ลมใจร้ายอะ
+1 นะคะ

[๛ナーリバス๛]

ลมไม่น่าไปเลย สงสารติน+หมอ

[j4c9y]

ช่วยกรุณาหาคู่ให้หมอณุด้วยครับ

สงสาร

[kokikung]

นายตินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หน่ายกับลมจริงๆๆๆๆ
ไม่ไหวกับลมจริงๆๆสงสารติน
เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นังแพทนี่นะน่าโดนมีแผนไรอีกหรือเปล่า
คงสะใจนางมากที่ทำให้คนรักกันเป็นแบบนี้เมื่อไหร่จะออกไปจากชีวิต2คนนี้สะที
คนมันไม่รักต่อให้ทำขนาดไหนก้ไม่รักเข้าใจด้วยนะนังแพทตี้