ตอนพิเศษที่เพิ่งแต่งใหม่สดๆ ร้อนๆ ค่ะ ไม่มีแพลนมาก่อน แต่งหลังจัดหน้าหนังสือไปเรียบร้อยแล้วด้วย!
แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงๆ ก็จะรวมตอนนี้เข้าไปในรวมเล่มพิมพ์ครั้งที่สองแน่นอน ถือเป็นของแถมเล็กๆ น้อยๆ เพิ่มแด่นักอ่านทุกคนค่ะ <3
+++++++++++++++++++++++++++
เรื่องบนเตียง
มีชายหนุ่มอยู่คนหนึ่ง ชื่อของเขาคือ ‘อำนาจ’
อำนาจเป็นหนุ่มใหญ่ที่มีเงินทอง มีหน้ามีตา
และมีลูกชายที่น่ารักอยู่หนึ่งคน ชื่อว่าเป็นหนึ่ง
...และงานอดิเรกของอำนาจ ก็คือการแกล้งเป็นหนึ่งคนนี้นี่แหละ...
“แค่กๆ”
เสียงไอติดกันรัวๆ บ่งบอกอาการที่ไม่ค่อยดีนัก ยิ่งไอก็ยิ่งบาดใจ เป็นหนึ่งทำอะไรไม่ได้ ได้แต่แอบมองอยู่หน้าห้องนอนด้วยความเป็นห่วง
“ไหวมั้ยภาค?” คุณอาสันติประคองตัวลูกชายให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ยกน้ำอุ่นขึ้นจ่อปากให้คนป่วยจิบ แล้วก็ป้อนยาเม็ดแคปซูลให้กลืนลงไป
เสมอภาคทำหน้าเบ้ แต่ด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าพ่อจะยิ่งกระวนกระวายสติแตก จึงจำใจต้องกลืนยาที่แสนเกลียดลงคอไป ดื่มน้ำตามอีกเกือบหมดแก้ว แล้วก็ไอโขลกรัวออกมาอีกชุดหนึ่ง
“พ่อขอโทษนะ ไม่น่าปล่อยให้ภาคนั่งวาดรูปกลางแจ้งทั้งวันเลย”
ด้วยรายงานที่ได้รับมอบหมาย บวกกับความตั้งใจจริงของเสมอภาค...ก็คล้ายกับเวลาที่สันติเขียนนิยายจนลืมวันเวลานั่นแหละ เด็กหนุ่มนั่งวาดรูปอยู่ใต้ต้นไม้ ตากแดดตากลมตั้งแต่เช้ายันค่ำ ตกดึกวาดรูปเสร็จเรียบร้อยก็ดีใจเหลือหลาย แต่ตอนเช้ากลับต้องฝากให้เป็นหนึ่งเอางานไปส่งแทน เพราะตัวเองลุกขึ้นจากเตียงไม่ไหว ไข้ขึ้น แค่หายใจทีก็มีเสียงครืดคราดอยู่ในคอแล้ว
คุณพ่อยังหนุ่มหยิบปรอทวัดไข้ออกจากใต้ลิ้นของคนป่วย เมื่อมองอุณหภูมิก็น้ำตาไหลออกมาอีกยกหนึ่ง “ไข้สูงมากเลย พ่อขอโทษที่ไม่ดูแลภาคให้ดี ขอโทษที่เอาแต่เขียนนิยายนะ”
เสมอภาคอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ผู้เป็นพ่อ เด็กหนุ่มยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ใบหน้าแดงแจ๋ “ไม่เป็นไรหรอกพ่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ภาคก็หายดีแล้ว” ซึ่งสันติรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เสมอภาคร่างกายอ่อนแอ เวลาเป็นหวัดทีเป็นนาน หายช้า แล้วก็เป็นหนักเสียด้วย แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มให้กำลังใจของลูกแล้วก็ต้องพยายามเม้มปากกล้ำกลืนน้ำตาลงไป
สองพ่อลูกสร้างพื้นที่ส่วนตัวอย่างที่ไม่มีใครจะเข้าไปแทรกกลางได้ เป็นหนึ่งเองยังถูกไล่ออกมานอกห้อง เพราะกลัวว่าจะติดหวัดไปด้วยอีกคน แต่จะทำอย่างไรได้ เป็นคำสั่งของทั้งเสมอภาคและสันตินี่นา ตอนนี้เลยต้องนั่งหางลู่หูตกแอบมองคนรักอยู่หน้าห้องอย่างนี้ไง
“เหงื่อเต็มไปหมด พ่อจะเช็ดตัวให้นะภาค” เสียงคุณพ่อยังหนุ่มที่ดังลอดประตูห้องมาทำให้หางตั้งหูผึ่ง แอบมองลอดบานประตูไปก็ต้องกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
เสมอภาคแย้งเล็กน้อยเชิงว่าทำเองได้ ไม่ต้องให้พ่อทำให้ก็ได้ เขาโตเป็นหนุ่มแล้วไม่ใช่เด็กๆ แต่สันติก็ไม่ยอม ยืนยันจะเช็ดตัวให้ลูกชายสุดที่รักให้ได้ สุดท้ายคนป่วยที่เถียงจนหมดแรงจึงต้องจำยอมให้ผู้เป็นพ่อบรรจงถอดชุดนอนชื้นเหงื่อออกจากตัว
...ใบหน้าแดงก่ำ กับผิวเนื้อขาวอมชมพูกว่าปกติที่ดูจะแผ่ไอร้อนออกมาได้...แล้วยังเหงื่อที่ไหลระหน้าอกที่หอบระรัวนั่น...
...ดวงตารื้นน้ำที่มองมาทางเขา ริมฝีปากแดงแต่แห้งแตกจนต้องแลบลิ้นออกมาเลียให้ความชุ่มชื้น...
...หนึ่ง...เราร้อนจัง...
...
เป็นหนึ่งขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง สะบัดหน้าที่เริ่มจะร้อน แต่ไม่ได้ร้อนจากพิษไข้ของตัวเอง แล้วก็ตั้งสติดีๆ
ให้ตาย! ภาคป่วยยังมีหน้ามาคิดเรื่องแบบนี้อีกเหรอเนี่ย! เขากำหมัดชกแก้มไอ้ผู้ชายลามกเสียทีหนึ่ง ความเจ็บที่แก้มพอจะดับฮอร์โมนร้อนรุ่มของวัยรุ่นลงได้บ้าง
ว่าแล้วก็แอบมองคนป่วยผ่านร่องประตูอีกครั้งหนึ่ง
เรียวแขนผอมบางยกขึ้นสูง ผ้าขนหนูชุบน้ำบิดจนหมาดบรรจงเช็ดถูเพื่อหวังลดอุณหภูมิ
“อือ...”
อากาศคงจะเย็นตัดกับความร้อนในกายของตนเอง เสมอภาคถึงได้ครางออกมาพลางย่นคอหนี
ใบหน้าของคนนอกห้องก็ร้อนวูบขึ้นมาอีกแล้ว
...หนึ่ง...เราหนาว...กอดเราแน่นๆ...
“อ๊ากกกกก!!!” สองมือยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ร้องตะโกนในใจก้องด้วยความอึดอัดอย่างแรง หากแต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นเบาจนแทบไม่ได้ยิน เนื่องจากกลัวว่าจะรบกวนคนป่วยที่อยู่ห่างกันแค่ประตูกั้น
เป็นหนึ่งคุกเข่าลงกับพื้น เอาหน้าผากโขกพื้นไม้เสียจนแดงก่ำ
โขกไปโขกมา ดันมีรองเท้าสลีปเปอร์มากั้นกลางระหว่างหน้าผากกับพื้นเสียได้ เป็นหนึ่งหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของรองเท้าที่ขัดจังหวะการสงบสติอารมณ์ของเขา
“หึ...ไร้สาระ” อำนาจที่ตอนนี้ถูกยึดซองบุหรี่ไปเคี้ยวหมากฝรั่งในปากพลางยิ้มเยาะ
เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบ เด็กหนุ่มเบ้ปากมองผู้เป็นพ่ออย่างขัดเคือง “พ่อนั่นแหละ ทำไมยอมให้อาสันติมาดูแลภาค!”
ที่เป็นหนึ่งถามอย่างนี้ ไม่ใช่เพราะว่าไม่ไว้ใจให้คุณพ่อยังหนุ่มดูแลลูกชาย และไม่ใช่ว่าตนเองอยากจะไปเช็ดผิวขาวๆ นุ่มๆ นั่นให้แทนหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าเป็นห่วงต่างหาก
สันติเองก็เหมือนเสมอภาคนั่นแหละ ร่างกายไม่แข็งแรง ไม่สบายง่าย เป็นหนัก หายช้า เกิดติดหวัดภาคขึ้นมา จะยิ่งทำให้ภาคกังวลใจแล้วก็หายช้ากว่าเดิมอีกน่ะสิ!
อำนาจก้มมองลูกชายตนเอง ดวงตาคมกริบทรงอำนาจหรี่มองอย่างรู้ทัน เล่นซะเป็นหนึ่งรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ที่แผ่นหลังทีเดียว
“อยากดูแลภาคแทน?” เสียงทุ้มพูดถามขึ้นมาหลังจากมองลอดบานประตูไปสักครู่
“ก็ใช่น่ะเซ่!” เป็นหนึ่งรีบตอบอย่างเร็ว
“ไม่กลัวติดหวัด?” อำนาจถามลูกชาย ซึ่งจะด้วยเหตุผลอะไรเป็นหนึ่งก็ไม่อาจทราบได้ แต่คงไม่ใช่เพราะเป็นห่วงกลัวเขาติดหวัดแน่นอน
“พ่อน่าจะกลัวอาสันติติดหวัดภาคมากกว่า พ่อไม่ห่วงอาสันติหรือไง อีกอย่าง ให้ดูแลไปทั้งวันอย่างนี้ เดี๋ยวก็ร้องไห้จนตาบวมหมดพอดี” เด็กหนุ่มพยายามหาเหตุผลร้อยแปด บดบังความจริงในใจที่ว่า
...เขาอิจฉาสันติ...
หนุ่มใหญ่ไม่ตอบอะไร ปากเคี้ยวหมากฝรั่งหยับๆ มองลอดบานประตูต่อไป ซึ่งร่องประตูที่เปิดแง้มไว้ก็เล็กแสนเล็ก เมื่อผู้เป็นพ่อส่องอยู่ เป็นหนึ่งจะมีที่ว่างแอบส่องบ้างได้อย่างไร
“อิจฉาต่ายก็ว่ามาเถอะ” ทำไมถึงได้รู้ทันราวกับมานั่งอยู่ในใจเขาอย่างนี้เนี่ย!
ดวงตาคมกริบละจากภาพในห้องมามองเขาอีกครั้งหนึ่ง มุมปากยกยิ้มเล็กๆ “ก็บอกมาตรงๆ ฉันจะได้ให้เข้าไปดูแลภาคแทน”
สองพ่อลูกจ้องตากันจนกระแสไฟลั่นเปรี๊ยะ เป็นหนึ่งพิจารณาคนอายุมากกว่า แล้วก็อดยิ้มตามออกมาไม่ได้ “พ่อเองก็อิจฉาภาคใช่มั้ยล่ะ?”
“หึ...เอาตามจริงก็ใช่ แต่ฉันก็มีเหตุผลให้ต่ายดูแลภาคล่ะนะ อย่างแรกก็คือ...แกจะได้รู้สึกอัดอั้นตันใจอยู่อย่างตอนนี้ไงล่ะ ได้เห็นแกทรมาน ฉันก็มีความสุข...”
เป็นหนึ่งกัดฟันกรอด “เหตุผลนี้มันไม่ใช่เหตุผลหลักอยู่แล้วล่ะ ผมรู้ แล้วเหตุผลอื่นล่ะ?”
จวบจนก้มมองนาฬิกาข้อมือ มองเข้าไปในห้องอีกพักใหญ่ อำนาจก็ยังไม่ตอบคำถามของลูกชาย เขาแค่พูดออกมาเบาๆ “ได้เวลาแล้ว”
ได้เวลา? ได้เวลาอะไร? เป็นคำถามในใจของเป็นหนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้ถามออกไปร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นพ่อก็เปิดประตูเดินเข้าห้องไปเสียก่อน ประตูปิดดังปัง ทิ้งให้เป็นหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย จะเปิดประตูก็ยังไม่กล้า...ก็ถึงจะเป็นพ่อลูกกัน ถึงจะฉะฝีปากกันบ่อยๆ แต่เด็กหนุ่มก็ยังเกรงคนเป็นพ่ออยู่ดีนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเปิดประตูเข้าไปทั้งๆ ที่ไม่ได้รับอนุญาต นรกขุมไหนจะรอเขาอยู่กัน
ในห้องมีเสียงกุกกัก ก่อนที่บานประตูจะเปิดออกกว้าง พร้อมกับอำนาจ...ที่อุ้มสันติไว้ในอ้อมอก “แกอยากเช็ดตัวให้ภาคก็รีบเข้าไปซะ”
ว่าแล้วก็เดินออกจากบ้านไป คาดว่าคงจะพาคนที่ดูแลคนป่วยไปร้องไห้ไปจนเพลียหลับไม่รู้เรื่องไปนอนที่เตียงของตนเองกระมัง
เมื่อได้รับคำอนุญาต เป็นหนึ่งจึงไม่รีรอ เขารีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องนอน หวังว่าจะได้เช็ดตัวให้สุดที่รัก...แค่ท่อนล่างก็ยังดี
...เขาจะเช็ดให้สะอาดเอี่ยม จะบรรจงถูจนไข้ลดหายสนิทเลยเชียวล่ะ จะค่อยๆ นวดผ่อนคลายจนกว่าภาคจะหลับคามือเขาเลย...
จวบจนเมื่อเข้าไปในห้องได้ ความฝันก็พังทลาย
เสมอภาคหลับไปแล้ว พร้อมกับชุดนอนที่ใส่เสียเรียบร้อย ปูทับด้วยผ้าห่มผืนหนาอีกหนึ่งผืน ใบหน้าแดงลดลง อาการหายใจเสียงดังก็เริ่มน้อยลง
...อด...
น้ำตาแทบจะไหลตามคุณพ่อสันติ มิน่าล่ะ! ไอ้พ่อบ้าของเขาถึงบอกว่าได้เวลาแล้ว! ก็อาสันติเช็ดตัวให้ภาคเสร็จแล้วนี่นา!
เป็นหนึ่งทำใจ ได้แต่เดินไปนั่งคอตกอยู่ข้างเตียง
หากแต่ระหว่างที่กำลังช้ำใจกับชะตากรรมที่ต้องเกิดมาเป็นลูกพ่อ มือเล็กอุ่นก็จับมือเขาเอาไว้ให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ดวงตารื้นน้ำกับแก้มแดงๆ เสียงแหบๆ เอ่ยทักเขา
“หนึ่ง...”
เป็นหนึ่งบีบมือน้อยกลับ อีกมือยกขึ้นลูบหน้าผากเจ้าตัวเล็ก แล้วยิ้มให้ “รีบหายเร็วๆ นะภาค อุตส่าห์ทำรายงานจนเสร็จแล้ว เราอยากพาภาคไปเที่ยวปิดเทอมแล้วล่ะ”
เสมอภาคยิ้มหวาน ตาหยีจนแทบปิด พยักหน้าออกมาทีหนึ่ง “อื้อ มัวแต่ทำรายงาน ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนี่นะ เราจะรีบๆ หายนะ”
มือสองคู่เกาะเกี่ยวกันอย่างแนบแน่น บีบเบาๆ แทนคำสัญญา
เป็นหนึ่งแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากลื่นอุ่น เมื่อยกขึ้นกลับต้องแปลกใจเพราะริมฝีปากแดงแห้งด้านล่างกลับเป็นฝ่ายขโมยจูบเขาแทน...แม้ไม่นานนัก หากก็หวานเหลือเกิน
แล้วเสมอภาคก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
เป็นหนึ่งมองหน้าคนรักพลางยิ้มกับตัวเอง เขาแอบจูบแก้มคนหลับเบาๆ แล้วก็กระซิบกับหู ฝากข้อความเข้าไปในความฝัน
“รีบหายไวๆ นะ เราจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ”
...ถึงจะไม่ได้ดูแลอย่างเต็มพิกัด แต่เท่านี้ก็พอใจแล้วล่ะนะ...
+++++++++++++++++
แล้วในวันรุ่งขึ้น เป็นหนึ่งก็ได้คำตอบของอีกเหตุผลของอำนาจ
“แค่กๆๆ ฮือ ภาค! พ่อขอโทษ พ่อไปดูแลลูกไม่ได้”
เสมอภาคที่ลุกขึ้นจากเตียงไหวกลับเป็นฝ่ายต้องเดินมาดูใจคนที่พยาบาลเขาเมื่อวานแทน เด็กหนุ่มสวมหน้ากากอนามัยป้องกันการติดเชื้อไว้ แล้วก็ตอบพ่อเสียงอู้อี้ “เดี๋ยวภาคจะมานั่งดูแลพ่อนะ”
เท่านั้นเอง ทั้งน้ำมูกน้ำตาก็ไหลพราก เสียงแหบๆ เถียงลูกสุดชีวิต “ไม่ได้ ภาคยังไม่หายดี มาดูแลพ่อเดี๋ยวติดเชื้อซ้ำซ้อน พ่ออยากดูแลภาค พ่อขอโทษษษ”
เมื่อได้คำตอบดังนี้ ผู้ที่ยืนถือกะละมังกับผ้าขนหนูจึงเดินเข้ามาแทนที่ อำนาจวางกะละมังลงบนโต๊ะข้างเตียง หันมาพูดกับเสมอภาคด้วยเสียงเป็นการเป็นงาน “ภาคควรจะไปพักผ่อนให้มาก ยังไม่หายดี แล้วก็ไม่ควรเข้ามาในห้องนี้ด้วยเดี๋ยวจะติดหวัดเอา”
หากแต่เสมอภาคก็ยังคงมองคุณพ่อที่ร้องไห้กระซิกอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วงอยู่ดี “แต่ใครจะดูแลพ่อล่ะฮะ?”
นั่นแหละ เหตุผลของอำนาจ ถึงได้ตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย “เดี๋ยวอาจะดูแลพ่อเราให้เอง”
เป็นหนึ่งมองใบหน้าแสยะยิ้มกับหากเดวิลดำๆ ของพ่อตัวเองแล้วก็เบ้ปาก ยิ่งเห็นเสมอภาคทำสายตาเลื่อมใสฝากความหวังไว้กับคุณอาเต็มที่ก็ยิ่งคันปาก
...แต่จะพูดได้ยังไงล่ะ...ว่าที่พ่อยอมให้อาสันตินั่งดูแลเสมอภาคทั้งวันเพราะอยากให้ติดหวัด ตัวเองจะได้มาดูแลเช็ดตัวให้อีกต่อหนึ่งน่ะ!
มีเด็กหนุ่มอยู่คนหนึ่ง ชื่อของเขาคือ ‘เป็นหนึ่ง’
เป็นหนึ่งมีพ่อที่แสนน่านับถือในสายตาคนอื่น
พ่อคนนั้นชื่อว่า ‘อำนาจ’
...และเป็นหนึ่งหวังว่าเขาจะได้มีโอกาสแก้แค้นพ่อของเขาได้ในสักวัน...
+++++++++++++++++
END
หัวข้อ: [นิยาย] I'm the winner :: ส่งหนังสือแล้วนะคะ (17/9/56, P.16) (อ่าน 222924 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก