หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[wisky]

โจมตามหาป๋านานไปรึเปล่า??ลุ้นจนเมื่อยแหละแต่ก็ยังคอยต่อไป

[autumnale]

คิดถึงโจมกับป๋ามากๆเลย รออยู่นะ

[midnightblue]

คิดถึงป๋าาาาาาาาาา คิดถึงโจมมมมมมมมมม

[Demure]

ตามทันแล้ว ^ ^

ขอให้น้องโจมเจอป๋าแล้วประบความเข้ากับป๋าได้ในเร็ววัน 

[Choiaop]

เพิ่งได้ตามมาอ่านค่ะ
ขอบอกว่าติดเรื่องนี้อย่่างมาก
รักป๋า รักน้องโจม รักคนแต่ง
อยากอ่านตอนที่เหลือแล้ว
น้องโจมรีบไปตามป๋ากลับมานะ
ป่านนี้ป๋าเป็นไงบ้างก็ไม่รู้

[E-mad]

หยุดอ่านนิยายไป เพราะมีสอบ
แต่พอเข้ามา เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว

บอกตรงๆ ใจหายมาก..........เฮ้อ!!!
คิดถึงแน่ๆ

โจมรีบไปตามหาป๋านะ ป่านนี้เตลิดใหญ่แล้ว

[MonKey]

เข้ามารอทุกวันเลย*
อยากรู้ว่าน้องโจมจะง้อป๋ายังไง ~

[thesilkmai]

6 วันแห่งการรอคอย คนเขียนก็ยังไม่มา 

[Seiki]

ตอนที่ 42 'อวสาน เด็กป๋า'

มันเอ่ยปากไม่ไหว
เมื่อรักจบลง
ให้เราเลิกกัน
ช่างยากเย็นอะไรอย่างนั้น
แค่ คำเดียวเท่านั้น พูดไม่ไหว

คนอย่างป๋าไม่เคยเคว้งคว้างและอ้างว้างขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยมีครั้งไหนที่ความอบอุ่นในหัวใจถูกฉาบทับด้วยน้ำแข็งทันทีอย่างนี้
สิ่งที่ตอบแทนความจริงใจคือความว่างเปล่า
สิ่งที่ตอบแทนการต่อสู้และทุ่มเทคือการที่อีกคนหยุดอยู่กับที่แล้วบอกให้คนที่เหลือไปต่อ
แล้วความหมายของคำว่าเราอยู่ที่ตรงไหนวะ?
หรือนี่จะเป็นผลกรรมที่ตามมาเล่นงานป๋าด่วนจี๋แบบ EMS ที่ผ่านมาป๋าเล่นสนุกกับความรู้สึกใครๆมามากมาย แต่ป๋าก็บอกก็ย้ำแล้วนี่ว่าสนุกได้แต่ไม่ผูกพัน แล้วก็ตอบแทนกันเป็นการเลี้ยงดูและเงินทองหรือของที่อยากได้ไปแล้ว แล้วจะเอาอะไรกับคนอย่างป๋าอีก
พอกันทีสำหรับสิ่งที่ทุ่มเทมาตลอด ป่าเชื่อแล้วว่ารักมีจริง แต่คู่ชีวิต คู่คิดที่จะเดินจับมือไปด้วยกันไม่มีจริง พ่อกับแม่ก็คงจะอยู่ในรูปแบบนี้สินะ แค่ต่างกรรมต่างวาระกันเท่านั้น
วันนี้ป๋าเหนื่อยและล้าเต็มทีแล้ว เรียกว่าเจ็บจนชาเลยก็ได้ เพราะรู้ว่าใจมันยังเต้นได้อยู่ แต่ป๋าไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
เพลงทำนองบัลลาดแว่วเสียงเอื่อยช้าออกมาจากโทรศัพท์ เสียงเพลงเศร้าสร้อยที่ป๋าตั้งเอามันและแรงสั่นจากกระเป๋ากางเกงทำให้ม่านตาขยาย ทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าพอกันที แต่เอาเข้าจริงๆแล้วก็มีความหวังว่าจะเป็นคนใจร้ายคนนั้น โจมใจเด็ดกว่าที่ป๋าคิดเอาไว้มาก
ทั้งใจเด็ดทั้งใจแข็ง
เรื่องที่โจมผ่านมา ก่อนจะเจอป๋า มันคงจะหนักหนาและบ่มเพาะให้โจมยืนอยู่บนสองขาของตัวเองได้ ไอ้ที่คิดว่าจริงๆแล้วโจมรักและต้องการป๋าตลอดเวลานั้น ป๋าหลอกตัวเอง คนที่ขาดโจมไม่ได้ คือคนที่ไม่คิดจะรักใครอย่างป๋าต่างหากล่ะ
หน้าจอโชว์ชื่อไอ้เบส แต่ป๋ารู้ว่าพวกมันเปิดสปีคเกอร์โฟนแน่ๆ สะบัดหัวไล่ฟองอากาศในสมองแล้วสไลด์ปุ่มรับสาย
“ว่าไง”
“อ๊ะๆ มึงอย่าน่าป๋า เสนอหน้าไปเปิดตัวกับพ่อตาเป็นไงบ้างวะ พ่อตามึงเรียกสินสอดเท่าไหร่ จัดเต็มเลยมั้ย หมดตัวเลยป่าววะ โอ๊ย เทียนตีหัวเค้าอีกแล้วนะ”
พรูลมหายใจทิ้ง ทั้งๆที่ไม่มีอารมณ์จะเสวนากับใคร แต่ความล้นของมหาก็ทำให้ป๋ามีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยป๋าก็ยังมีพวกมัน ถึงจะอยากอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่เหว่ว้าจนเคว้งคว้างแบบเมื่อกี้ ตอนที่เปิดประตูเข้ามาแล้วยังมีเงาจางๆของใครอีกคนอยู่เต็มพื้นที่ห้องไปหมด
ภาพพวกนั้นหลอกหลอนจนป๋าต้องทรุดนั่งอยู่กับที่ ผนังรองรับแผ่นหลังไร้เรี่ยวแรงเอาไว้ ซบหน้ากับเข่าเพื่อทำลายภาพลวงตาพวกนั้นทิ้ง จนมีเสียงโทรศัพท์เรียกสติคืนมานี่แหละ
“ไม่เวอร์อย่างที่มึงว่ามาหรอกมหา พ่อโจมไม่สบาย”
ป๋าเลี่ยงที่จะบอกว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น เสียงโหวกเหวกแย่งกันคุยแย่งกันห้ามปรามและแย่งกันเสนอหน้าที่จะซักถามป๋าด้วยความตื่นเต้นนั้นบอกว่าพวกมันกำลังมีความสุขกันมาก ป๋าเองก็อยากให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ที่ผ่านมาพวกมันต้องลำบากเพราะป๋ามาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ความเอาแต่ใจของตัวเองเพื่อนไม่เลิกคบไปก็บุญแค่ไหนแล้ว
“มหามึงหลีกไปสิ”
เสียงไอ้เบสดังแหวกลำโพงออกมา นึกภาพตามคงจะประมาณว่าคนถือโทรศัพท์คือมหา และตอนนี้มันยึดตำแหน่งกุมบังเหียนการคุย และไอ้เบสคงลงไม้ลงมือเพื่อจะมาแทนที่มหาบ้าง
“เฮ้ยป๋า มึงกับน้องโจมโอเคหรือเปล่าวะ”
“โอเค”
“ไม่มีปัญหาอะไรนะ”
“ไม่มี”
“เยี่ยมเลย ถ้าอย่างนั้นพวกกูจะล่องใต้ต่อก็คงไม่เป็นไรนะ”
“เออ ตามสบาย ไม่ต้องเป็นห่วงกูเว้ย ขอบใจมาก”
“โอเค สู้ๆนะป๋า มึงจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที”
รีบกดวางตั้งแต่เพื่อนยังพูดไม่จบ ป๋าไม่อยากให้ไอ้เบสจับกระแสเสียงสั่นเครือของตัวเองได้ นิสัยใจร้อนวู่วามของป๋า อาจจะทำให้พวกมันไม่ติดใจอะไร แต่ป๋าสิ แน่นจนเจ็บร้าวไปทั้งหน้าอก
จะให้ป๋าเอาอะไรไปสู้ ในเมื่อเขาไม่ต้องการ พอเรื่องราววนมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกโกรธ แล้วก็เจ็บ แต่ไม่เคยแค้นเลย ทั้งๆที่การบอกเลิกของโจมเหมือนคนอย่างป๋าถูกหักหน้า
ป๋าเดินหาเป้าหมายของชีวิต แต่โจมแค่มีป๋าเพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น แล้วใจที่เขี่ยให้มามันอยู่ที่ไหน?
‘แต่ผัวมันไม่ใช่คนในครอบครัวโจมนี่ป๋า โจมเป็นผู้ชายมีผัวไม่ได้ ครอบครัวโจมรับไม่ได้’
หึ!!! ป๋าหน้าโง่เอ๊ย เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้ จะมีผู้ชายคนไหนเค้ามีผัวเป็นผู้ชายกันล่ะ ไอ้พวกเกย์ที่อยู่ด้วยกันมาสิบปียี่สิบปี มันก็แค่คบกันเพื่อความต้องการทางร่างกายเท่านั้นละวะ
มึงมันหน้าโง่!!
มึงมันหน้าโง่!!
มึงมันหน้าโง่!!
มึงมันหน้าโง่!!
มึงมันหน้าโง่!!
‘โว้ย!! กูโง่เองก็ได้โว๊ย มีคนเดินมาเสนอตัวมากมาย มึงเอาบ้างไม่เอาบ้างเอง พอเจอคนที่ถูกใจ แค่เค้าอยู่นิ่งๆไม่ได้ทำอะไรเลย มึงเสือกไปรักเค้าเอง’
ต่อไปนี้ป๋าจะกลับไปเป็นคนเดิม แล้วหลังจากนี้ ป๋าจะทำเพื่อใครก็ได้ที่ไม่ใช่ตัวเอง
ที่ที่ไม่คิดว่าอยากจะเหยียบมากที่สุด กลายเป็นที่ที่ป๋านึกอยากจะมาเอาตอนเมาแบบนี้มากที่สุดไปได้
“คุณป๋า เห็นว่ากลับจากอังกฤษหลายวันแล้ว เพิ่งเห็นเข้าบ้าน อ้าว เมามาเหรอคะ”
เสียงแปดหลอด สีหน้าตกใจ แต่ริมฝีปากยิ้มพราวแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เหยียบเข้าบ้านปุ๊บ ป๋าแทบจะสร่างเมาทันที
“น้องหนูล่ะ”
เธอเบ้ปากเหมือนคนที่ป๋าถามหาไม่ใช่คนที่ตัวเองคลอดออกมางั้นแหละ
“อยู่ในห้องค่ะ ลมอะไรหอบมาคะ”
“ลมที่เรียกว่าเมียทิ้งมั้ง”
ต้องโทษน้ำเมาที่ทำให้ป๋าไม่ทันยั้งปาก ลืมไปว่าเมียพ่อคนนี้ไม่เหมือนใคร ความทุกข์ของคนอื่นอาจจะเป็นหนทางแห่งความสุขของเธอก็ได้
‘แม่’ น้องหนูเดินเข้ามาสอดแขนประคอง หน้าอกแนบชิดจนแอลกอฮอลล์ทำปฏิกิริยาในตัวจนร้อน ริมฝีปากสีแดงเผยอเย้ายวน แววตาเชิญชวนจนป๋าเริ่มจะอยากสนองความต้องการกลับไป อกอวบอิ่มจนล้น สองขาป๋ากำลังก้าวตามคนประคอง สติที่มีอยู่น้อยนิดบอกตัวเองว่าป๋าไม่ได้เรียกร้อง แต่ทุกอย่างหากมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้เป็นเพราะเธอยัดเยียดให้
‘เป็นเด็กป๋าก็ต้องมีป๋าแค่คนเดียวไง เข้าใจหรือยังทีนี้’
‘ทำไมถึงได้มีกฎมาบังคับใช้กับคนอื่นตั้งมากมาย แล้วถ้าชั้นจะมีกฎของตัวเองบ้าง นายจะใจกว้างรับมันได้มั้ยล่ะ’
‘ก็ลองว่ามาสิ’
‘ชั้นเองก็ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครเหมือนกัน ต่อให้นายใช้ถุงยางก็เถอะ แล้วอีกอย่าง ชั้นต้องการความเป็นส่วนตัวไม่อยากวุ่นวายกับใคร ถ้านายคิดว่าตอนที่ชั้นอยู่ร่วมห้องกับนาย นายจะไม่พาใครมาที่ห้องและไม่ไปข้องแวะกับใครได้ ก็ตกลงตามข้อเสนอนั้นของนาย’
คำพูดคนที่ทิ้งกันไปมีสิทธิ์อะไรมาก่อกวนความคิดของป๋าแบบนี้ มันวนเวียนไปมาในสมองกลวงๆเหมือนต้องการทวงคำสัญญา คำสัญญาที่อีกคนหนึ่งทำไม่ได้
“เอาชนะให้ได้นะ ถ้ายังไม่อยากเสียเราให้ใคร”
โธ่เว้ย!! จิ๊
“คุณป๋าเป็นอะไรไปคะ”
ร่างโปร่งบางกระเด็นออกไปจากการเกาะแขนประคองเมื่อป๋าสะบัดตัวเพียงครั้งเดียว ไม่สนใจเสียงฝีเท้าตึงตังโครมครามที่อาจทำให้คนใช้แห่กันมาทั้งบ้าน ป๋าไม่มีอารมณ์ และตอนนี้กำลังอยากอยู่คนเดียว
ปัง!!
ทุกสิ่งทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติ ป๋าอยู่ในห้องคุ้นเคยที่ห่างหายไปนาน ครั้งสุดท้ายที่ป๋าใช้ห้องนี้ คือครั้งที่มากับโจม
แล้วก็คิดถึงโจมอีกจนได้ เมื่อไหร่ป๋าจะหลุดพ้นจากวงเวียนทรมานๆนี้สักที ป๋าจะต้องทำยังไงถึงจะลืมคนที่ผ่านเข้ามาเปลี่ยนแปลงคนอย่างป๋าได้
ต้องทำยังไงวะ!!
“ไง ลูกชายคนโต กลับมาตั้งหลายวันไม่เคยเจอกันเลยนะ”
“ทำไมพ่อไม่เคาะประตู”
“ถ้าเคาะก็ไม่รู้สิว่าแกอยู่ในอารมณ์แบบไหน ไง ไหนล่ะลูกสะใภ้ที่จะให้พ่อส่งเสียไปเรียนถึงอังกฤษน่ะ”
“ไม่มี”
“ไม่มีหรือเลิกกันไปแล้ว”
“พ่อหมายความว่าไง”
“เฮ้ย พ่อเดาถูกเหรอ”
“พ่อรู้”
“เปล่า พ่อเดาจากอารมณ์แก”
“ผมก็อารมณ์แย่แบบนี้อยู่แล้วนี่”
“ไม่นะ หลังๆมานี้แกเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเยอะ แต่ตอนนี้พ่อเริ่มไม่มั่นใจ แล้วแกจะเอาไงต่อ”
“ไม่เอาไงครับ”
“อย่าตุกติกพ่อสิไอ้ลูกชาย แกรับปากพ่อว่าไง อย่าให้ความหวังลมๆแล้งๆกับคนแก่สิวะ”
“งั้นพ่อช่วยจัดการเรื่องกลับอังกฤษให้เร็วที่สุดแล้วกันครับ”
“แกจะหนีเหรอ”
“เปล่า ผมก็กำลังทำตามความต้องการของพ่อไง”
“ความต้องการของพ่อคืออยากให้แกมารับช่วงแทน แต่เรื่องเรียนต่อจะเป็นที่ไหนก็ได้ ตอนนั้นเลขาพ่อพูดถึงอังกฤษพอดีน่ะ เลยส่งแกไปที่นั่น”
“แต่ผมอยากกลับไปเรียนที่อังกฤษ”
“เมืองไทยมีแต่ความทรงจำร้ายๆงั้นสิ”
“พ่ออย่ามาทำเป็นรู้ทันเลยน่า เอาเป็นว่าตามนั้นนะครับ ผมเมามา อยากพักผ่อน”
“โอเค๊ แล้วอย่ามาโอดโอยขอกลับไทยกระทันหันอีกแล้วกัน”
ไม่อยากจะโต้ตอบอะไรอีกแล้ว ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าลงกับหมอน ไม่อยากคิดอะไร ไปหาไอ้แมนที่ผับก็ไม่อยู่ เหล้าที่ป๋ากินเข้าไปแทนน้ำก็ให้ความรู้สึกแค่หนักหัว มึนๆ แต่ก็พิสูจน์แล้วว่าทำให้ป๋าลืมเรื่องที่อยากจะลืมไม่ได้ ไม่มีอะไรที่ทำให้ป๋าเลิกคิดถึงโจมได้เลย
โจมตัดขาดแบบไม่มีการติดต่อใดๆกลับมา ไม่มีเยื่อใย มีแต่ป๋าที่ยังอาลัยอาวรณ์กับความผูกพันบ้าๆนั่นอยู่คนเดียว สถานะทุกอย่างที่โจมได้ไปจากป๋า ไม่มีสถานะไหนที่โจมเรียกร้องอยากจะได้ ป๋ายัดเยียดให้เอง
มันก็สาสมแล้วที่สุดท้ายคนอย่างป๋าจะต้องเจ็บปวดเจียนตายและต้องอยู่คนเดียวให้ได้เหมือนอย่างที่โจมทำ จะกลับไปใช้ชีวิตหน้าใหญ่ใจป๋า ลงอ่างหรือนอนกับใครไม่ซ้ำหน้าอย่างเก่าไม่ได้อีกแล้ว แค่เผลอหลับตา คำสัญญาบ้าๆบอๆนั่นก็ตามมาหลอกหลอนเหมือนป๋ากำลังทำผิดมหันต์
กลับอังกฤษครั้งนี้ป๋าไม่ได้คิดจะหนี แต่อยู่ในที่ๆมีแต่ความทรงจำไม่ได้จริงๆ ป๋าไม่คิดว่าถ้าจมอยู่ในสถานที่ที่ยังมีโจมวนเวียนไปมาในความรู้สึกแบบนี้ ป๋าจะยังเป็นผู้เป็นคนอยู่ได้ เจ็บเหมือนจะตายแต่ก็ไม่ตาย อยากทรมานตัวเองให้หายบ้า แต่จะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร ถ้าป๋าทำตัวงี่เง่าแล้วโจมจะกลับมามั้ย ที่เค้าไม่ติดต่อมา เพราะเค้าตัดใจได้แล้ว และไม่ได้ห่วงว่าป๋าจะเป็นตายร้ายดียังไง
สุดท้ายก็ทั้งโกรธทั้งรักนั่นแหละนะ
“ป๋า ป๋าจ๋า พ่อบอกว่าป๋าจะทิ้งน้องหนูอีกแล้วเหรอ”
คนเป็น ‘พ่อ’ แกล้งมองเมินไปทางอื่นเหมือนไม่รับผิดชอบคำพูดตัวเองที่ใส่ร้ายลูกชายคนโตต่อหน้าน้องสาวตัวน้อย โยนระเบิดให้คนสมองกลวงเคลียร์เนี่ยนะ เท่ากับพ่อกระโดดกระทืบยอดหน้าป๋าชัดๆ
“เปล่าค่ะ ป๋าไปเรียน กลับมาจะได้ดูแลน้องหนูไง”
“แล้วป๋าจะดูแลน้องหนูตอนไหน ตอนป๋าอยู่นี่ น้องหนูยังไม่ค่อยได้เจอป๋าเลย”
เด็กหญิงแบะปากเหมือนจะร้องไห้ หลังมือเล็กถูจมูกตัวเองเหมือนกลั้นความอ่อนแอเอาไว้ ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วทางที่ดีที่สุดคือต้องไปจากที่นี่ แต่พอเจอแบบนี้แล้วก็ใจหาย
“ป๋าไปไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับมา”
คำโกหกคำโตที่พูดออกไป ป๋ายินดีรับกรรมนี้แต่เพียงผู้เดียว เอาเข้าจริงๆแล้วป๋าก็ตอบไม่ได้ ว่าตัวเองจะมาเหยียบบ้านเกิดอีกทีเมื่อไหร่ ป๋าใช้เวลาไม่นานที่จะรัก แต่ป๋ากลับไม่รู้เวลาที่จะต้องใช้เพื่อลืมใครสักคน
“งั้นป๋าไม่อยู่แล้วพี่โจมไม่อยู่ด้วยมั้ย ให้พี่โจมมาอยู่กับน้องหนูแทนป๋าได้มั้ย”
“พี่โจมเค้าไม่ว่าง”
“ไม่ว่างหรือมาไม่ได้อีกแล้ว”
เสียงพูดขัดออกมาทำให้ต้องตวัดสายตาไปมองปรามๆ พ่อไม่ควรจะพูดประชดป๋าโดยใช้น้องหนูเป็นเครื่องมือเลย
“แกมองเหมือนจะท้าต่อยกับพ่อเลยนะ ได้ข่าวลอยๆมาว่า เถ้าแก่เค้าแยกตัวออกมาทำธุรกิจเล็กๆของตัวเอง ไม่ยุ่งกับธุรกิจกงสีของครอบครัวแล้วนี่ เพราะอะไรน๊า เค้าถึงยอมทิ้งเค้กมรดกชิ้นใหญ่”
“พ่อพูดถึงอะไร”
“ก็พ่อตาแก เอ๊ย เถ้าแก่โรงสีน่ะสิ เค้าแยกตัวออกมา ไม่รู้มีปัญหาภายในอะไรกันหรือเปล่า”
“แล้วยังไงล่ะครับ ยิ่งพ่ออ้อมไกลเท่าไหร่ ผมยิ่งไม่เข้าใจเท่านั้นแหละครับ”
“แฟนแกคงลำบากน่าดูเลยนะ มีกันสองคนพ่อลูกไม่ใช่เหรอ เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงแยกตัวออกมาแบบนั้น คงจะโดนกระหน่ำจากญาติพี่น้องที่ไม่รู้เรื่องอีกเยอะ เหมือนดาราเลยนะ ดังแล้วแยกวง ผู้จัดการกับคนอื่นๆก็ออกมาด่าๆว่าเนรคุณ แกว่างั้นมั้ยป๋า”
“มันเรื่องภายในเค้านะครับพ่อ เราจะไปเดือดร้อนแทนเค้าทำไม”
“พ่อลืมไปว่าแกเป็นคนนอกแล้ว แต่พ่อรู้มาว่าเถ้าแก่เค้าบังเอิญรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้มาน่ะ เลยตัดปัญหาแยกตัวออกมาด้วยความโกรธ”
“พ่อกับป๋าคุยอะไรกันเหรอคะ น้องหนูไม่เห็นเข้าใจเลย”
เด็กหญิงตัวน้อยของบ้านกระตุกชายเสื้อพ่อตัวเองแล้วแหงนหน้าถามด้วยความสงสัย ทิ้งเวลาให้ป๋าได้พรูลมหายใจทิ้งไปบ้าง รู้ว่าพ่อคงอยากจะสื่ออะไรให้รู้ แต่ที่ไม่รู้คือพ่อจะอ้อมค้อมทำไม ปกติพ่อเป็นคนตรงไปตรงมาแท้ๆ
“พ่อกำลังทำให้คนขี้แพ้บางคนตาสว่างน่ะลูก ตัวออกจะใหญ่แต่ขี้น้อยใจไม่เข้าเรื่อง น้องหนูจะต้องไม่เป็นแบบนี้นะลูกนะ ลูกสาวพ่อจะต้องสู้หัวชนฝา”
“ค่ะ น้องหนูไม่ขี้แพ้หรอก ป๋าก็ไม่เนอะป๋าเนอะ”
ได้แต่ยิ้มแห้งๆ เด็กไร้เดียงสา แต่ผู้ใหญ่ที่เล่นสงครามประสาทกับป๋านี่สิ ถ้าไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด ป๋าสัญญาเลยว่าได้แลกหมัดชี้เป็นชี้ตายกันไปนานแล้ว
“พอเถอะครับพ่อ ผมพูดได้แค่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างผมไม่ใช่คนตัดสินใจ มันเป็นเรื่องที่เค้าบอกว่าเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายกับผู้ชายเป็นผัวเมียกันไม่ได้ ส่วนเรื่องเค้าเปลี่ยนแปลงอะไรกันภายในครอบครัวผมไม่รู้ เค้าเลือกครอบครัว เค้าไม่เลือกผม ทุกอย่างมันก็จบไม่ใช่เหรอครับ”
“คนเราถ้าเลือกได้ มันก็อยากจะคว้าไว้ทุกอย่างนั้นแหละป๋า แต่ถ้ามันต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เค้าเลือกอย่างนั้นก็ถูกแล้วนี่ แล้วแกคิดว่าคนเลือกไม่เจ็บรึไง ถ้าไม่มีความหวัง คงไม่สู้กันมาถึงตอนนี้มั้ง คงแยกทางไปตั้งแต่แกคิดจริงจังแล้วป๋า”
“ทำไมพ่อเข้าใจโจมดีจังเลยครับ เข้าใจมากกว่าผมซะอีก”
“เอ่อ...ก็นะ เอาเป็นว่าพ่อเกิดมานานแล้วก็พอจะเดาได้”
“พ่อเข้าใจชีวิตขนาดนี้ ทำไมไม่ไปตามแม่กลับมาครับ ถ้าพ่อต้องการบอกผมว่าอย่ามาทิฐิเอาตอนนี้นะ”
“โอ๊ย เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว แม่แกคงมีครอบครัวใหม่ไปแล้วมั้ง”
“คงมี นี่แสดงว่าพ่อไม่แน่ใจใช่มั้ยครับ ไม่งั้นพ่อฟันธงไปแล้ว ถ้าผมจะเป็นคนทิฐิ ผมก็คงติดนิสัยนี้มาจากพ่อแหละครับ ใช่ ที่ผ่านมาผมสู้ยิบตาเพื่อเค้า เพราะผมคิดว่าโจมก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ตอนนี้ เค้าเป็นคนที่ไม่ต้องการผมเองนะพ่อ แล้วผมจะสู้ไปทำไม”
“เค้าบอกเลิก แล้วอะไรที่ฟันธงว่าเค้าไม่ต้องการแก พูดกับแกแล้วประสาทจะกิน น้องหนู ไปกินไอติมกันมั้ย พ่ออยากกินอะไรเย็นๆ”
“เย้ๆ ไปค่ะไป ป๋าไปมั้ย”
“ไม่ต้องไปชวนป๋าหรอกลูก ป๋าต้องเตรียมตัว พรุ่งนี้พี่เค้าต้องบินไปเรียนแล้ว”
“พรุ่งนี้?”
“ใช่ แกบอกเองนะว่าเร็วที่สุด พ่อก็เร่งให้อย่างที่แกอยากได้แล้ว มีปัญหาอะไรอีก”
ป๋าไม่มีปัญหาอะไร เพราะเป็นคนบอกพ่อไว้อย่างนั้นเอง แต่พอรู้ว่าจะต้องไปวันพรุ่งนี้แล้วเหมือนใจมันหลุดหายออกไป ตัวเบาหวิวไร้น้ำหนัก แต่ในหัวกลับหนักอึ้งเหมือนโดนน็อค แค่นั้นเอง
เหมือนตัวเองกำลังประวิงเวลาเพียงหนึ่งวันให้ผ่านไปอย่างช้าๆ เพื่ออะไรก็ไม่รู้ ตอบตัวเองไม่ได้ รู้แต่ว่าตัวเองเฉื่อยชาไร้สาเหตุ ป๋าใช้เวลาเก็บของเพียงน้อยนิดที่บ้านอยู่หนึ่งคืนเต็มๆ และเลือกที่จะใช้เวลาที่เหลือเก็บของในห้องแห่งความทรงจำนี้
จำได้ว่าที่ตรงนี้เคยมีรูปคู่ของตัวเองกับอีกคนวางเอาไว้ก่อนไปอังกฤษ เป็นรูปที่ตั้งใจจะย้ำให้อีกคนจำไว้ว่า ถึงจะอยู่ไกลกันแค่ไหนก็ยังมีคำว่าเรา ป๋าไม่ได้พูดแต่ตั้งใจจะทำแทนคำสัญญา วันนี้รูปนั้นไม่ได้อยู่ตำแหน่งเดิมแล้ว มันหายไปตั้งแต่วันที่โจมหายตัว
ในอกร้าวลึกเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้น โจมวู่วามบุกบ้านตัวเองจนถูกไอ้เหี้ยนั่นจับขังเอาไว้เหมือนคนที่มันบอกว่ารักเป็นนักโทษก็เพราะรูปใบนั้นมีความสำคัญ เหมือนมันเป็นน้ำหล่อเลี้ยงใจเพียงสิ่งเดียวที่มี เพราะป๋าก็รู้สึกแบบนี้ตอนอยู่ที่อังกฤษเหมือนกัน
ป๋าถึงได้โกรธที่โจมบอกเลิกกันง่ายดายเกินไปแบบนั้น

[Seiki]

ลืมหนึ่งในอาณานิคมเด็กป๋าได้แล้วมั้ง!! ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะไปชุบตัวเป็นป๋าคนใหม่ คิดวนไปวนมาก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ป๋าต้องตัดอะไรง่ายๆอย่างที่เคยทำมาสิ

กริ๊ง!! ปัง

เสียงเปิดและปิดประตูทำให้นึกสงสัย จะมีใครมาเอาช่วงเวลาแบบนี้ ไอ้สามคนนั้นมันยังเริงร่าล่องใต้ ป๋าเองก็ไม่อยากจะตอบคำถามอะไรมาก เลยคิดจะบอกพวกมันตอนเดินทางไปถึงอังกฤษแล้ว อาจจะเป็นแม่บ้านมาทำความสะอาด แต่ไม่ว่าใครก็เข้าห้องนี้ไม่ได้ เพราะคนถือกุญแจห้องนี้มีสองคนเท่านั้น
คนในกรอบสายตาเหมือนอาวุธร้ายแรงที่ทำลายความเข้มแข็งที่ป๋ากำลังสร้างให้ตัวเอง ท่าทางหอบเหนื่อย แต่แววตาตื่นตระหนกนั้นถึงแม้ร่างกายจะนิ่งเฉยอยู่กับที่ แต่ในอกเต้นแรง
“นายกำลังจะบินคืนนี้”
“อืม นายรู้ข่าวมาจากไหน ขอบคุณนะที่ยังสนใจกัน และขอบคุณที่ยังมีน้ำใจมาบอกลา”
“แต่งนิยายอยู่หรือไง บ้าหรือเปล่า คิดเองเออเอง”
“แล้วมาทำไม หรือว่าจะมาเก็บของจากที่นี่เหมือนกันเหรอ”
โจมยังหอบแข่งกับเค้นคำพูดโต้ตอบออกมา สั่งตัวเองให้ใจแข็ง แต่มันไม่ง่าย เพราะมันต่อต้านคำสั่งแล้วบอกว่าอยากประคองคนตรงหน้าให้นั่งพักเหนื่อยเสียก่อน ป๋าต้องขอบคุณที่มันเป็นเพียงการตอบโต้กันทางความคิด ขอบคุณที่ยังประคองตัวเองให้หยุดนิ่งกับที่ได้
“มาบอกว่าไม่ไปได้มั้ย”
หูฝาด สติเลื่อนลอยจนคิดไปเอง โรคประสาทที่หมอเคยบอกให้ไปพบแพทย์แสดงอาการอีกครั้งหรือยังไง ถึงได้แว่วยินเสียงเจ้าชายน้ำแข็งพูดออกมาแบบนั้น
“จ้องกันแบบนั้นทำไม ไม่เคยเห็นคนมาง้อเหรอ”
“ง้อ”
ถามย้ำเพราะยังไม่เชื่อหูตัวเอง อีกอย่างคนที่พูดแบบนั้นก็ทำหน้าเรียบเฉยเสียจนป๋าสับสน
“ก็พ่อนายบอกว่า นายอาจจะไปแล้วไม่กลับมาอีก”
ป๋าพูดแบบนั้นกับพ่อตอนไหนวะ? ถ้าจำไม่ผิดป๋าบอกแค่ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่ แล้วพ่อเอามาจากไหนว่าป๋าจะไม่กลับมาแล้ว พ่อกุเรื่องขึ้นมาเองทำไม
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก”
“รู้ได้ไง”
“ก็”
“ก็ในเมื่อคนซื่อบื้ออย่างนายไม่ยอมมาง้อ ชั้นก็ยอมมาด้วยตัวเองแล้วไง ใครจะไปคิดว่านายจะถอยง่ายๆแบบนี้”
ป๋าถอยเพราะใครล่ะที่ย้ำชัดว่าเรื่องของเราไม่มีวันเป็นไปได้ ใครกันที่ย้ำให้ป๋าเลิกเป็นควายว่าเราเลิกกันเถอะนะ ใช่คนที่กำลังตัดพ้อว่าป๋าไม่ไปง้อหรือเปล่า
“อย่าทำหน้าประหลาดใจแบบนั้นได้มะ เออ ยอมรับก็ได้ว่าไม่อยากเสียฟอร์มเลยพูดไปแบบนั้น ขอโทษนะ แต่ชั้นไม่อยากเสียตำแหน่งเมียป๋าให้ใครอีกแล้ว ขอโทษที่พูดออกไปง่ายๆ ขอโทษที่ไม่นึกถึงใจนาย ขอโทษๆๆๆ แต่ตอนที่ไม่มีนาย ชั้นไม่มีใจจะทำอะไรเลยนะ เป็นเพราะว่าชั้นยังไม่ได้เอามันคืนมาจากนายหรือเปล่า”
“อาการที่ว่ามามันเป็นยังไงล่ะ”
“ก็เจ็บ แล้วก็คิดถึง ไม่รู้ว่าความสุขมันเป็นยังไง ยิ้มได้ แต่ในใจไม่รู้สึกอะไรเลย มันคอยแต่จะเปรียบเทียบว่าถ้าเป็นนาย ถ้าตอนนี้มีนาย แบบนี้หรือเปล่าที่เค้าเรียกว่าขาดกันไม่ได้”
“มั้ง”
“ไม่แน่ใจเหรอ หรือไม่เชื่อ”
“เปล่า แต่อาการที่โจมบอกมาน่ะ ป๋าก็เป็นเหมือนกัน ก็หาคำตอบอยู่ว่าเพราะอะไร”
“ชั้นอาจจะเหมือนคนกลับกลอกนะ แต่ยกโทษให้กันได้มั้ย”
ช้อนตามองแบบนั้นแถวบ้านเรียกว่ายั่ว ไม่ใช่เรียกร้องความสงสารเห็นใจ
“แล้วไอ้คำว่าชั้นนี่มาจากไหน จำได้ว่าแทนตัวเองว่าโจมไม่ใช่เหรอ”
“ก็...............”
“ก็อะไร หายไปหลายวัน พอได้ข่าวว่าอาจจะไม่กลับมาแล้ว เลยมาขอโทษ เพราะรู้ว่าตัวเองผิด เพราะ...”
“เพราะว่ารัก เพราะคิดว่าอยู่คนเดียวไม่ได้แน่ๆถ้าไม่มีนาย พยายามตัดใจแล้วแต่ก็ทรมานอยู่ดี พูดออกมาหมดแล้ว เลิกต้อนให้อายสักที”
ใครหน้าไหนที่มันเคยพ่นน้ำลายว่าป๋าไร้ใจนั้น อยากจะอัดคลิปแล้วปล่อยให้โหลดฟรีจริงๆ จะได้รู้กันไปเลยว่าคนที่รักใครไม่เป็นนั้น จริงๆแล้วใจง่าย แค่คำพูดน่ารักๆแค่ไม่กี่คำ ก็ทำให้ป๋าลืมทุกความน้อยใจ ลืมหมดทุกความโกรธ ลืมไปแล้วว่าเสียใจไปกี่วัน ลืมแม้กระทั่งว่าคืนนี้ต้องเดินทาง
ลืมคำว่าอนาคต ตอนนี้ป๋าอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับการเปลี่ยนแปลงที่ว่าคนเย็นชาเวลาทำอะไรขัดกับบุคลิกของตัวเองแล้วบาดใจป๋าแค่ไหน
“แล้วมีอะไรอีกมั้ย ที่ทำให้ป๋ามั่นใจว่าคุ้มแน่ๆกับการทิ้งตั๋วไปอังกฤษวันนี้”
“ป๊าโจมเค้าก็ยังไม่เข้าความรักอะไรแบบนี้ของเกย์หรอกนะ แต่ป๊าบอกว่าถ้าป๊าตายแล้วเห็นลูกชายตัวเองนั่งเหม่อลอยไร้วิญญาณแบบนี้ ป๊าเค้าเสียดายที่ตั้งใจปั้นโจมออกมาหน้าตาดีน่ะ ป๊าใช้คำว่าเทพบุตรเชียวนะ”
เออนะคนเรา พอรู้ว่าเวลาอายเค้าทำกันยังไง ก็อายให้ป๋ายิ้มได้พร่ำเพรื่อ แก้มซับสีแดงเวลาพูดอะไรทีี่เข้าตัวเอง ก้มหน้านิ่ง ไม่ยอมมองหน้าดูปฏิกิริยาคนพูด ไร้มารยาทอย่างน่าให้อภัยจริงๆ
“ป๊าเลยอยากตายแบบเห็นโจมยิ้ม”
“อย่าแช่งสิ พ่อใครๆก็รัก ป๊าเป็นโรคหัวใจ รักษาวิธีสุดท้ายด้วยการทำบายพาสแล้ว นี่เป็นอีกสาเหตุที่ไม่อยากให้ป๋าไป”
“ถ้าโจมเปลี่ยนคำพูดเป็น อยากให้ป๋าอยู่ข้างๆเพื่อเป็นกำลังใจจะน่ารักกว่านี้นะ”
“แก้สมการเอาบ้างสิ แค่นี้มันก็พิเศษเกินไปแล้ว”
“อยากอยู่กับป๋าและก็อยากดูแลป๊าด้วยว่างั้น”
“อืม ได้มั้ย”
ทำตาละห้อยซะน่าสงสารเลย คนทำจะรู้ตัวมั้ย ความดีใจเข้ามาแทนที่โกรธตั้งแต่เห็นโจมเปิดประตูเข้ามาแล้ว แต่ที่แกล้งเล่นตัวกดดันอยู่นี่เพราะป๋าอยากให้โจมแสดงออกมาตามความรู้สึกจริงๆบ้าง ต่อให้คนเรามีความมั่นใจสักแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีใครยืนยัน มันก็ไม่ต่างอะไรกับหลงตัวเองอยู่ดี
“มันก็ได้อะนะ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าใครจะช่วยป๋าเคลียร์กับพ่อ แล้วถ้าสำเร็จ เราจะอยู่บ้านพ่อตาหรือพ่อป๋าดีล่ะ”
“เรื่องนายจะไปอังกฤษพ่อนายโทรมาบอก เค้าโทรมาหาโจมตั้งแต่รู้ว่าป๋ากลับมาจากโรงพยาบาลคนเดียวแล้ว”
“นี่พ่อหวังดีหรือแทงข้างหลังลูกชายวะ ไม่ใช่เคลียร์ไปเคลียร์มาแล้วสุดท้ายกลายเป็นว่าประทับใจโจมนะ”
“คนที่นายตั้งข้อสงสัยคือพ่อตัวเองนะ พ่อนายบอกว่า นายรู้จักมองอนาคตเป็นเรื่องที่ประสบความสำเร็จแล้วสำหรับพ่อ แต่ถ้านายไปหาอนาคตเพราะจะหนีจากที่นี่ เค้าก็คิดว่าอนาคตที่นายจะมี มันไร้ชีวิตชีวาน่ะ แล้วอีกอย่างพ่อนายบอกว่า กว่านายจะจบ ขนหน้าแข้งพ่อร่วงหมดพอดีเพราะคงเหลวไหลอีกนาน ถ้านายรับปากว่าจะเข้าไปทำงานแทนพ่อ เรียนจากที่ไหนไม่สำคัญหรอก สถาบันไม่มีผลต่อตำแหน่ง CEO อยู่ดี”
“พ่อใช้โจมเป็นเครื่องมือมาเกลี้ยกล่อมป๋าต่างหาก”
“แล้วป๋าจะทำอย่างที่พ่อต้องการมั้ยล่ะ”
เรียกป๋าแล้วยังมีหน้าช้อนตาอ้อนอีก ถ้าโจมทำแบบนี้กับป๋าตั้งแต่แรก ป๋าอาจจะใช้เวลาพิสูจน์นานกว่านี้ก็ได้ว่าโจมไม่ใช่เด็กขายจริงๆ
“ทำสิ ถึงพ่อจะเจ้าเล่ห์ แต่ก็หวังดีละนะ ไม่งั้นเค้าคงไม่ยิงปืนนัดเดียวแล้วได้นกสองตัวหรอก ได้ทั้งคนดูแลบริษัทแทน ได้ทั้งลูกสะใภ้ คุ้มจะตาย นักธุรกิจก็งี้แหละ เค้าคำนวณไว้แล้วว่าได้กำไร เค้าถึงทำ”
“แล้วเรื่องของเรา”
“สำหรับป๋าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ถ้ามันจะเปลี่ยน นั่นก็เพราะโจมต้องการให้เป็นอย่างนั้น อย่าคิดอะไรง่ายๆแล้วพูดว่าเลิกง่ายๆกับป๋าอีก ไม่มีใครทนกับความเจ็บปวดซ้ำกันได้หลายครั้งหรอกนะ”
“ขอโทษนะป๋า เรื่องนี้โจมขอโทษจริงๆ มันไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่งเจ็บหรอก มันก็เจ็บกันทั้งคู่นั่นแหละ เราใช้ใจดวงเดียวกันแล้วจริงๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อละนะ”
“เอาน่า จะผิดจะถูกยังไงก็เมีย ป๋าโกรธได้ไม่นานหรอก ใจไม่แข็งพอขนาดนั้น”
“โจมรักป๋ามากนะ รู้สึกหวงแหนตำแหน่งเด็กป๋า อยากเก็บเอาไว้คนเดียว ถึงโจมจะเป็นเด็กป๋าได้ไม่ดีนัก แค่คิดว่าต่อไปอาจจะมีใครมาแทนที่ตรงนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะทำใจได้แค่ไหน”
มัวแต่เคลิบเคลิ้มกับคำพูดทุ้มห้าวแต่มันอ่อนหวานที่สุดแล้วสำหรับป๋า แต่ต้องเปิดตาอีกครั้งเมื่อเสียงเหล่านั้นเงียบหายไป โจมหยุดพูด เพราะกำลังพยายามกลืนก้อนสะอื้นและกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แต่แค่นั้นมันก็ทำให้ป๋าใจหายอยู่ดี สิ่งที่ทำได้คือรั้งมากอดเอาไว้แนบอกอย่างที่เคยทำ
“ไม่มีใครแทนที่เด็กป๋าคนนี้ได้หรอกโจม ไม่ใช่จะพูดเอาใจนะ แต่ลองทำแล้ว มันก็ได้ยินแต่เสียงข้อตกลงที่เราสัญญากันไว้วันนั้นทุกที”
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับป๋า”
“แล้วใจล่ะ”
“ฝากไว้นานแล้วนี่”
.
.
.
.
ความร้อนแรงและเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากห้องส่วนตัวกลบทุกสรรพเสียงการได้ยิน เสียงเคาะประตูที่ดังอยู่นาน และเสียงเรียกที่บ่งบอกว่าผู้มาเยือนร้อนใจแค่ไหนไม่มีผลต่อคนข้างในอยู่ดี
ทุกเสียงบรรยายเหตุการณ์ที่เกิดหลังบานประตูห้องนอนได้แจ่มชัดโดยไม่ต้องมีภาพ เสียงครางกระเส่าดังคลอเคล้าไปกับเสียงสอดประสานที่ทำให้คนสองคนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ที่นอนเสียดสีกันจนคนฟังหัวใจเต้นแรงจากความเร่าร้อนข้างใน
เสียงร้องขอที่ต่างฝ่ายปรนเปรอให้กันตามด้วยเสียงประกอบฉากนั้นทำเอาสี่ชีวิตในห้องรับแขกหูอื้อตาลาย และเสียงครางลั่นครั้งสุดท้ายของคนทั้งคู่ที่ประสานเสียงออกมาพร้อมกันสาปให้ทุกคนแข็งเป็นหินไปทันทันที
นานแค่ไหนก็ไม่รู้
แต่ทุกอย่างเหมือนเดจาวู ภาพเหล่านี้เคยผ่านตามาแล้วครั้งหนึ่ง ภาพที่เพื่อนตัวเองเปิดประตูออกมาแล้วหยุดมอง ภาพผู้ชายอีกคนในผ้าขนหนูผืนเดียวพันตัวเดินไปเปิดตู้เย็นดื่มน้ำ น้ำจากขวดไหลเข้าปากผ่านเรียวลิ้นที่กระดกไปมาวักน้ำลงคอ ภาพนั้นทำเอาทุกคนหายใจลำบากและมันแทบทำให้ทุกคนสะดุดลมหายใจเมื่อพบว่าแผ่นหลังขาวโพลนลามไปถึงซอกคอและลาดไหล่เต็มไปด้วยร่องรอยที่บอกความร้อนแรงผ่านเสียงมาให้ใจสั่นไปก่อนหน้านี้แล้ว เด็กป๋าตัวจริงก็ยังไม่ธรรมดาในหมู่เพื่อนฝูงอยู่ดี ต่อให้คุ้นเคยกันแค่ไหน แต่ก็ยังมีอีกหลายมุมมองที่ไม่มีใครเห็นนอกจากป๋า
“พวกมึงแห่กันมาห้องกูทำไมวะ”
“มะมา ก็ ก็ พ่อมึงบอกว่า มึงมีปัญหากับน้องโจมจะหนีไปอังกฤษคืนนี้แล้ว พวกกูเลยรีบกลับมา เพื่อพบว่า พบว่า โอ๊ยป๋า กูไม่ไหวแล้ว ขอใช้ห้องน้ำมึงหน่อยได้มั้ย”
“ตามสบายนะมหา กูอนุญาตให้ใช้ห้องน้ำกูแก้ขัดไปก่อนได้ ขอโทษว่ะ พวกมึงหวังดี แต่มาผิดเวลาเองช่วยไม่ได้
ไม่มีใครกล้าอ้าปากเถียงสักราย เพราะทุกคนยังตกใจและตกตะลึงไม่หาย ข่าวป๋ากับน้องโจมเป็นเรื่องใหญ่ที่เพื่อนร้อนใจมาก แต่กลับต้องมาเจอเรื่องที่ร้อนเรียกเลือดกำเดามากกว่านั้น คู่ที่เพิ่งมีข่าวว่าเลิกรากันไปหมาดๆ ผู้ปกครองร้อนใจถึงขั้นโทรมารายงานเพื่อนๆก่อนทุกอย่างจะสาย แต่แล้วไม่มีอะไรเป็นไปตามคำบอกเล่าเลย
วันนี้ก็เหมือนกับวันนั้น!!
วันนั้นเป็นวันแรกที่น้องโจมเป็นเด็กป๋า
แต่วันนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันเป็นวันแรกของจุดเริ่มต้นที่ว่า จะวันนี้หรือวันไหน คนที่จะเป็นเมียป๋าได้ก็มีแต่น้องโจมนี่แหละ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าต้นเหตุจะมาจากใคร แต่สองคนนี้เกิดมาเพื่อแพ้ทางกันและกันอยู่วันยังค่ำ
เด็กป๋าคนนี้เป็น Limited Eidition ที่ป๋าประทับตราว่า ‘จอง’และ’เป็น’เจ้าของ’ แล้ว ใครหร้าไหนก็แหยมไม่ได้

ไม่มีอะไรจะแฮปปี้กว่านี้อีกแล้ว TRomance



๐ สวัสดีค่ะ มาถึงตอนจบแล้ว บอกตรงๆว่าใจหาย 42 ตอนที่อยู่กันมา เฝ้าดูคนอ่านที่อินกันน้องโจมแล้ว ต้องขอบคุณไข้หวัดที่เล่นงานคนเขียนจนอ่วมไปหลายวัน เลยยืดป๋าออกมาได้อีกหลายวันเช่นกัน

๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากนะคะ ขอบคุณจริงๆที่ติดตามกันมาถึงตอนนี้ ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันดูคำผิดและเสียเวลาแก้ไขให้ เกรงว่าจะเอ่ยชื่อได้ไม่ครบทุกคน แต่ต้องขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

๐ ถึงเนื้อหาหลักจะจบไปแล้ว แต่คนเขียนจะเขียนตอนพิเศษลงเล้าอีกหนึ่งตอน ฉลอง 777 Like ถึงวันนี้จะเหยียบ 800 like แบบหายใจรดต้นคอแล้วก็ตาม แทนคำขอบคุณนะคะ โมอย่าเพิ่งย้ายเรื่องนะคะ 

๐ หลังจากเรื่องน้องโจมผ่านไป เราก็ไปป่วงกันต่อกับพี่สิงห์ คนแก่ที่เด็กแข่งกับหลานกันต่อนะคะ เพราะเรื่องใหม่ องคืกวียังไม่ลงเลยค่ะ 

๐ วันนี้ นอกจากลงตอนจบแล้ว ตามคำเรียกร้อง ที่กดดัน เอ๊ย!! สอบถามกันมากจากทุกทิศทาง (ถึงจะเป็นเรื่องจริง แต่คนเขียนก็แอบเว่อร์ไปบ้าง  ) ก็จะลงรายละเอียดเอาไว้ที่นี่นะคะ รายละเอียดเรื่องปกกับ Box set อาจจะยังไม่มีออกมาโชว์ (ยอมรับกันตรงๆว่าทำไม่ทันค่ะ) แต่หลายคนก็บอกว่า อยากจะลงชื่อจองไว้ก่อน บ้างก็อยากจะโอนเงินเอาไว้กันลืมในภายหลัง ส่วนบางคนก็จะได้จองเอาไว้และมีเวลาเก็บเงินนานๆ คนเขียนก็ทำตามทุกความต้องการของคนอ่านนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

[Seiki]

๐ รายละเอียดการสั่งสองเด็กป๋า ๐




*** ขอให้คนอ่านที่สนใจรวมเล่มเด็กป๋าทุกคน อ่านรายละเอียดให้ครบถ้วนก่อนนะคะ 

๐ เด็กป๋า มี 2 เล่มจบ ปกอ่อนกระดาษ texture กระดาษวาดเขียน ความยาวทั้งสองเล่ม รวมกัน 600 หน้า ++
๐ เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
๐ Box set สะสมโครงสร้างกระดาษแข็ง(จัวปัง) ปิดผิวกระดาษพิมพ์ art 4 สี เปิดหัวท้าย ล็อคหนังสือเอาไว้ด้วยแถบแม่เหล็ก
รูปแบบจะเอามาให้ดูในโอกาสต่อไปนะคะ
๐ ที่คั่นหนังสือตามมาตรฐานโรงพิมพ์ และที่คั่นหนังสือแม่เหล็ก ตามปกติที่ TRomance เคยทำให้ค่ะ
๐ ตอนพิเศษ 2 ตอนที่ลงเล้า (หนึ่งตอนลงไปแล้ว คู่ เทียนกับมหา) อีกตอนคือตอนที่จะลงในเล้าต่อจากตอนจบนี้นะคะ
๐ ตอนพิเศษที่มีแต่ในหนังสือเท่านั้น

๐ ราคาต่อชุดรวมค่าจัดส่งแบบพัสดุลงทะเบียน 900 บาท
 (ตรวจสอบสถานะการจัดส่งผ่านทางเวปไซต์ของไปรษณีย์ได้)

*** ราคานี้ ค่อนข้างสูงในความรู้สึกของคนเขียน แต่เศรษฐกิจตอนนี้เป็นยุคข้าวยากหมากแพงจริงๆค่ะ เฉพาะค่าจัดส่ง ก็ปาเข้าไป 58 บาท ต่อชุด สำหรับพัสดุไปรษณีย์ลงทะเบียนที่น้ำหนักเกิน 1 kg และไม่เกิน 2 kg นะคะ(ยังไม่รวมอุปกรณ์การแพ็คและกล่องไปรษณีย์)

*** สำหรับชุดที่ 2 เป็นต้นไป คนเขียนก็ขายราคาเดียวกับแบบซ์้อ 1 ชุด นะคะคือ 900 บาท แต่จะเปลี่ยนวิธีการจัดส่งเป็นแบบ EMS ให้ (เนื่องจากพัสดุแบบลงทะเบียน น้ำหนักจะต้องไม่เกิน 2 กิโลกรัมค่ะ)

*** การจัดส่งรอบนี้ คนเขียนจะเพิ่มด้วยการอัดโฟมไปที่มุมกล่องไปรษณีย์ ให้อีกขั้นตอน เผื่อพี่ไปรษณีย์ เค้ารุนแรง เพราะครั้งที่แล้ว Box set บุบไปหลายคน เสียดายมากค่ะ

๐ นอกจากเปิดจองเด็กป๋าแล้ว คนเขียนขอเปิด re print เพียงเรื่องเดียวคือ "คุณคนเดียวแต่เราสองคน"

๐ สำหรับคนที่ซื้อ พร้อมเด็กป๋า ราคา 350 บาท/ เล่ม ค่ะ
๐ สำหรับคนที่สั่งซื้อแบบแยกซื้อเรื่องเดียว ราคา 400 บาท รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียนค่ะ

๐ ช่องทางการสั่งจอง มี 2 ช่องทางคือ


1. สั่งจองผ่านเมลล์ โดยแจ้งหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองเด็กป๋า/คุณคนเดียวแต่เราสองคน"
2 . แจ้งชื่อและลอคอินที่อยู่ในเล้า (ถ้ามี)
3. แจ้งชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และ จำนวนชุดที่จอง
ส่งเมลล์การสั่งจองมาที่
4. รอ Code ตอบกลับสำหรับโอนเงินจากคนเขียน


๐ สั่งจองผ่าน Utellido ราคาเท่าที่สั่งกับคนเขียนผ่านเมลล์ทุกประการ เพียงแต่ระบบของทางเวปไซต์จะจัดเก็บข้อมูลคนอ่านได้ดีกว่าคนเขียนจัดทำแบบแมนนวลนะคะ

วิธีการจอง คลิกที่นี่ค่ะ

๐ เปิดจองและโอนเงิน วันนี้ - 15 กันยายน 2554 ค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุน ขอบคุณมากค่ะ 

[blackboy]

เรื่องเด็กป๋าเจ๋ง
 

[nolirin]

กรี๊ดดดด ย่องมาตอนดึก ขอจิ้มก่อนอ่าน
---
น้ำตาปริ่มเล็กๆในตอนแรกเพราะสงสารป๋า แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ ฮิ้วววววว
ยกขันหมากไปขอน้องโจมด่วนเลยคะคุณพ่อ(ของป๋า)

[KaorPaor]

กำลังจะนอน อดนอนเลยต้องอ่านก่อน

[sam3sam]

จิ้มไว้ก่อน :z13
---------------------------
จบไปแล้วอีกเรื่อง
อ่านเรื่องนี้มันหลากหลายอารมณ์มาก มีทั้ง สุข เศร้า เหงา ทุกข์
เลือดพุ่งออกจมูก น้ำตาไหลพราก และฮาน้ำหมากกระจาย
่อ่านเรื่องนี้แล้วไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมากๆ
+1 ให้จ้า

[@Iriz]

  ในที่สุดก็แฮปปี้สักที
น้องโจมง้อได้น่ารักมากกอ่ะ ป๋าไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะว่าไงละ
ขอบคุณคุณTRomanceที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ 
ปล.รอตอนพิเศษค่ะ 

คำผิดส่งท้าย
ป่าเชื่อแล้วว่ารักมีจริง > ป๋า
จนแอลกอฮอลล์ทำปฏิกิริยา > แอลกอฮอล์
ป๊าโจมเค้าก็ยังไม่เข้าความรักอะไรแบบนี้ของเกย์หรอกนะ > ไม่เข้าใจ
แก้มซับสีแดงเวลาพูดอะไรทีี่เข้าตัวเอง > ที่
แต่กลับต้องมาเจอเรื่องที่ร้อนเรียกเลือดกำเดามากกว่านั้น
เด็กป๋าคนนี้เป็น Limited Eidition > Edition
ใครหร้าไหนก็แหยมไม่ได้ > หน้า

[Nus@nT@R@]

กรี๊ดดดดดดดด
ในที่สุดก็จบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง
ขอบคุณนะคะ 

[nn~~NN]

เย้เย...แฮปปี้เอนดิ้งไปอีกคู่
ชอบมากที่จบเหมือนตอนเริ่มเรื่องเลย...  ป๋ากะโจมเนเวอร์ดายจริงๆ
ขอบคุณมากๆๆๆๆค่า   

[~มือวางอันดับ1~]

    +1  อารมณ์ เราไม่ร่วม อ่ะ ตอนนี้เหมือนขาดไร ไม่รู้
แต่ชอบ

[roseen]

 

[kazhiki]

จบซะแล้วววววววววในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี 
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ 

[duckieduck]

จบแล้ววววววววววววววว
แอบใจหายนะคะเนี่ย อิอิ
สั่งจองไปเรียบร้อย ^^
รออ่านตอนพิเศษนะคะ

[PandP]

โจมง้อได้น่ารักมากๆเลย

ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ

[indy❣zaka]

แหม่  ปิดท้ายได้ร้อนแรงมากค่ะน้องโจม 

[6488]

  :L1:และแล้วก็ Happy ยังน่ารักได้อีก

[Yunatsu]

กริ๊ดดดดดด

มาจิ้มมม ตอนดูคนอวดผี ไม่ได้ดูเลย มัวแต่อ่านป๋ากะโจม

สุดท้ายแล้ว เหมือนไม่อยากให้จบเลย
5555

ชอบบบบบ
โจมสารภาพรักน่ารักมากกกกกกกกกกกกก

พ่อป๋าจัดการทุกอย่างเลยอะ
สุดยอดดด ถ้ามะมีพ่อป๋า ป๋าคงตะเลิดไปไกลแล้วอะ

จบแล้ว รีบไปสั่งหนังสือก่อน ต้องเอาโจมมาเก็บไว้

[ladymoon_yy]

จบแล้วๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน 

[@BUA@]

ขอบคุณค่ะ 

[Dakzy]

ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลยค่ะ ติดภารกิจมากมาย ตามอ่านไม่ไหว

รอรวมเล่มนี่ล่ะค่า ซื้อแน่นอน ดีใจมากๆเลยค่ะ ในที่สุดจะได้อ่านแล้ว

[Jploiiz]

ในที่สุดก็ได้อ่านเด็กป๋าตอนจบซะที
หลังจากที่เฝ้าเล้ามาหลายวันว่าเมื่อไหร่จะมาต่อ
ตอนจบหนูโจมก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยนจริงๆ
ชอบพ่อป๋า ท่าทางจะเชียร์ลูกสะใภ้คนนี้ขาดใจ 5555

อยากไดืหนังสือมากค่ะ แต่ทั้งเนื้อตัว... ทำไมจนแบบนี้เรา - -?