หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ]

[FRODO]

กรี๊ด! สะใจมากมาย  อยากไม่ร่วมกระทืบด้วยจัง  หุๆๆๆ  ไม้ล้มข้ามได้  คนล้มต้องกระทืบซ้ำ  ก๊ากกกกกกก

[skynotebook]

อ่านรวดเดียว2ตอนก่อนตอนที่38ค่อยกลับไปอ่านที่บ้าน

ป๋าไม่น่าเสพยาเลยนะค่ะ แอบเสียใจที่ป๋าเล่นยา
แต่ก็นะ คนเราหลังผิดกันได้ ทำให้เข้าใจอะไรๆป๋าและกลุ่มเพื่อนได้มาขึ้น
เหมือนคุยเปิดอกให้น้องโจมเข้าใจเพื่อนๆและป๋าเลยอ่ะ
ว่าแต่เฮียตามมาถูกได้ไงอ่ะ เซ็งเฮีย

[ka[ze]na]

เหอะๆๆ ดีแล้วที่ไม่ติดยา....
พี่ชายคงไม่ยอมแน่ๆ หลังจากนี้คงรุนแรงน่าดู เหอะๆๆๆ

[Meen_Emp]

1+   ให้คนแต่งค่า.....

แอบฮาป๋านิดหน่อย....555

[jimmyjimmy]

ป๋า สู้สู้   

[pp4]

กริ๊ดดดดดดดดดดด รู้สึกแบบ...โอ้ยโล่งใจ~~~
ขอบคุณที่ป๋าไม่เป็นอะไร....(ขอบคุณที่เหมือนไอ้เฮี้ยจะเป็นอะไรไป 555)
เอ้อแล้วป๋าน่ะเป็นบ้าด้วยนะเนี่ย...'บ้ากาม' น่ะนะ 55555
กริ๊ดๆๆๆๆ มีความสุข ไม่ค้างแล้วค่า~~~><''
รอตอนต่อไปนะคะ ^^)/

[flawless]

จริงหราโจม? ที่ว่าถ้าทำเสียงกดต่ำแล้วป๋าจะกลัวอ่ะ
เอิ๊กๆ เอาแบบโจมยอมป๋าน่ารักกว่านะ เค้าชอบอ่ะ
โจมดูน่ารักในแบบที่เป็นโจมดี ...

[Jploiiz]

หายใจทั่วท้องเลย หลังจากที่เครียดไปหนึ่งวันเต็มๆ
พรู่ๆๆๆๆๆๆ เครียดกว่าสอบตกซะอีก ๕๕๕
แอบสงสารเฮียที่โดนป๋ายำซะขนาดนั้น
แต่อีกใจก็สะใจ =.,=

[♫~Eristneth~♪]

ตกใจหมดเลย 

เคลียร์กันที่...ห้องนอน 

ป๋ากับโจม คิดกันคนละเเง่เเน่ๆเลย 

[l2ockyou_l3ody!]

คือวันนี้เรียนคอม แล้วเห็นพี่อัพ ! เห้ยยยยย. ถ้าไม่ได้อ่าน ตุเสี้ยนเป็นป๋าแน่ ๆ
เลยแอบอ่านในคาบเรียนซะเลย 

แต่อินเตอเนท ค่อนข้าง กาก เลยไม่ได้เม้น
กลับมาเม้นด้วย ความสะใจ เฮียกาก จริง ๆ 

โดนตีนป๋าขาเข้าไป สลบเหมือด
ปล. ตอนอ่านฉากเฮียเลือดออกทางปาก แอบนึกถึงเวลาพี่ค่อม ชวนชื่อเล่นมุกเลือดไหลน่ะ 

ปล.2 ตี นป๊ะป๋าโดนใจ อย่างแร้ง 

 

[yeyong]

เหมือนจะหายใจคล่องขึ้นมาหน่อย

[NASS.NET]

เฮ้ออออ...ค่อยยังชั่วนะคะเนี้ย
ดีที่ป๋าไม่ได้ติด นึกว่าโจมจะโดนเอาตัวไปอีก
ป๋ารีบๆหายเข้าน้าาาา

[wordpdf]

ต่อไปคงเป็นการเคลียร์กันระดับพ่อพ่อ
อร๊างงง หวังว่าจากนี้กราฟจะเป็นแนวขึ้น

[MonKey]

555555555 5
กระทืบได้ใจมาเลยป๋า !!
เฮียคงนอนโรงพยาบาลนานเลยแหละ' สมน้ำหน้า !
ป๋าแอบหวานอะ'
ไม่เห็นแฟนก็เครียด เหมือนโจมบอกแล้วไหมว่าจะออกไปข้างนอก ~ 55555 5
แสดงความเป็นเจ้าของ ,,
โจม กดเสียงต่ำมันอาจใช้ได้เป็นบ้างครั้งรึเปล่า !
ชอบพ่อป๋าอะ .. รอเคลียร์อย่างเดียวเลยย  ~

[mundoo]

นี่ขนาดอาการไม่ค่อยดีนะป๋า
กระทืบซะเฮียหมดสภาพเลย 5555
เฮียคงแค้นน่าดูอ่ะ

แอบเขินไปกับน้องโจม มีจับมือต่อหน้าหมอด้วย อิอิ

[love2y]

รอดูพ่อป๋าโชว์ความเก๋า หุหุ

[kihaezzzzzz]

เฮียตายคาเท้าเเล้วมั้งนั่น!!

ีรีบมาต่อนะคะ

[BeeRY]

ฟู่ววว ค่อยยังชั่วหน่อยที่ป๋าไม่ได้ติดยา
แต่เล่นเอาเฮียเกือบตายเลยอ่ะ 
น้องโจมเชื่อใจสามีได้เลยแบบนี้

[mumumama55]

  ดีใจกะอีเฮียจริงๆ ที่ได้รู้รสชาติของเท้าป๋า 

 

[nam_lah]

โล่งงงงงงงง  นึกว่าโจมจะถูกลากกลับ กรุงเทพฯซะอีก

[-Otto-]

หื่นตลอดอ่ะป๋า 

[Seiki]

ตอนที่ 39 'เด็กป๋า'

“โจมไม่รู้หรอกว่าตอนที่ป๋าอยู่ที่โน่นมันทรมานแค่ไหน เหงาก็เหงา เพื่อนก็ไม่มี รู้ว่าโทรหาบ่อยๆโจมต้องรำคาญแน่ๆ แต่ก็ยังจะทู่ซี้โทรหา อยากคุยด้วย อยากได้ยินเสียง”
ถ้าไม่เห็นว่าคนพูดมีสีหน้าจริงจังแค่ไหน โจมก็อยากจะเถียงกับมันแบบประโยคต่อประโยคอยู่เหมือนกัน มันบอกว่าทรมาน โจมก็ทรมานเหมือนมันนั่นแหละ คิดเพ้อเจ้อไปขนาดที่ว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้ โจมจะไม่อารมณ์ชั่ววูบตามผู้ชายคนนี้ขึ้นเตียงเลยจริงๆ
แต่พอมาคิดดูอีกที ถ้าไม่เดินตามป๋าไปวันนั้น วันนี้โจมจะอยู่ในสภาพยังไง เป็นเมียเก็บเฮีย หลบๆซ่อนๆแสดงออกไม่ได้ แสดงความเป็นเจ้้าของไม่ได้ ต้องรอเศษเวลาที่เฮียเจียดมาให้เพียงอย่างเดียวแน่ๆ
“เอามาจากไหนที่ว่าโจมรำคาญ”
“ก็พอโจมรับสายทีไร ถามว่า ‘มีรัยเหรอ’ทุกที”
เอ๋า!! แล้วจะให้รับโทรศัพท์ด้วยถ้อยคำแบบไหนล่ะ ในหนึ่งวันเฉลี่ยแล้วมันโทรมาทุกชั่วโมง อังกฤษกับไทยห่างกัน 11-12 ชั่วโมง เรียกว่าใช้ชีวิตกันคนละช่วงเวลา บางครั้งมันโทรมาก็เป็นเวลานอนของโจม ซึ่งมันก็รู้ แต่แค่โทรมาถามดูว่าหลับหรือยัง ฝันดีนะ แค่นี้ มันบ้าหรือเปล่า!!
“นายคาดหวังว่าจะได้ยินว่าโจมรับโทรศัพท์แบบไหนล่ะ ครับที่รัก ฮันนี่ หรือดาลิ่งเหรอ ถ้าแบบนั้นนายคงหลับแล้วฝันไปแล้วล่ะ”
“ก็เพราะแบบนี้ไง มันเลยเป็นเรื่องที่ระบายกับใครก็ไม่ได้ จะให้บอกใครล่ะว่าคิดถึงเมียมาก เป็นห่วงจะตายห่าอยู่แล้ว วันนี้มีใครมาตอมเมียกูบ้าง ไอ้สามตัวนั้นรับโทรป๋าแต่ละทีมันจะอ้วกใส่หูโทรศัพท์อยู่แล้ว บอกใคร เค้าคงคิดว่าอย่างป๋าเนี่ยนะจะรักโจมขนาดนี้ ใช่สิ ประวัติที่ผ่านมาป๋าไม่ดีเท่าไหร่นี่”
มันรู้ตัวเองเหมือนกันนะว่ามันมีชื่อเสียงทางด้านไหน ถึงมันจะทำตัวไม่แคร์ไม่สนใจคนรอบข้าง แต่มันก็ไม่ถึงกับไม่รู้ว่าตัวเองตกเป็นขี้ปากคนในมหาลัยยังไง
“พอโจมไม่รับโทรศัพท์ แล้วสุดท้ายก็ติดต่อไม่ได้จะให้ป๋าคิดไงอะ ทุรนทุรายสิ เป็นห่วงนี่”
“เป็นห่วงหรือระแวง”
“ไม่ระแวงหรอก ป๋ารู้ว่าโจมเลือก แต่คนอื่นมันก็จ้องจะเลือกโจมเหมือนกันนี่หว่า แล้วยังเป็นโจมเด็กป๋าด้วยนะ ใครได้ไปนี่ปิดซอยเลี้ยงฉลองได้เลย”
“สูงค่าขนาดนั้นเลยเหรอ การที่ได้นอนกับโจมหรือซิวเด็กป๋ามาได้เนี่ย”
“โจมเข้าใจคำว่าอยากเอาชนะเปล่าล่ะ เหมือนไอ้แมนไง จะมีใครยอมเอาเมียตัวเองซ้อนท้ายแข่งมอไซค์บ้างวะ ถามจริง ถ้าแพ้นั่นหมายถึงเมียมันต้องไปนอนกับคนอื่นนะ แล้วในทางกลับกันอะ ถ้ามันชนะมันก็จะได้นอนกับเด็กซ้อนท้ายของฝ่ายตรงข้าม แล้วที่มันท้าป๋าเหยงๆอยู่แบบนั้น ไม่ใช่เพราะมันหวังจะได้โจมเหรอ มันไม่เคยแข่งชนะป๋าสักครั้ง แต่มันก็ยังจะลองอะ”
เพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้โจมมองป๋าในอีกมุมมองหนึ่ง ไม่ได้มองว่าป๋าเท่เวลาอยู่ในสนามประลองความเร็ว แต่โจมประทับใจที่คนๆหนึ่งจะรักษาคำพูดเพียงเพราะโจมขอเอาไว้ เป็นเด็กป๋าไม่ได้เปลืองแค่ตัวอย่างเดียวหรอก เปลืองใจด้วย ใจต้องทำงานหนักทุกครั้งเวลาที่อยู่กับมันสองต่อสอง ป๋าไม่ใช่พ่อปลาไหลที่ปากหวานหว่านเสน่ห์ไปวันๆ มันพูดน้อย แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันบอกผ่านการกระทำ
“โจมดูแลตัวเองได้น่า”
อุบอิบตอบมันไปด้วยอารมณ์ไม่อยากยอมแพ้ ทั้งๆที่ไม่มีอะไรจะให้ชนะได้เลย 3 เดือนที่ต้องถูกขังเพียงเพราะถึงขีดสุดของความกดดันแล้ว เหมือนเฮียกำลังท้าเล่นสงครามประสาท ถ้าโจมไม่บุกไป เฮียจะต้องค่อยๆหย่อนระเบิดลงมาทีละลูกแน่ๆ แล้วลูกสุดท้ายก็ต้องพังพินาศกันไปข้าง โจมไม่อยากรอที่จะเจอกับลูกสุดท้าย เลยวู่วามบุกเข้าถ้ำเสือไปทั้งๆที่อารมณ์กรุ่นร้อนแบบนั้น
“ป๋าเชื่อว่าโจมดูแลตัวเองได้ แต่ต้องไม่ใชตอนที่มีคนคอยจะแทงอยู่ข้างหลังตลอดเวลาแบบนี้สิ”
“ใครจะไปรู้ล่ะ วันๆคอยแต่ระวังศัตรูที่จะมาจากเด็กของนาย มันน่าเจ็บใจน้อยซะทีไหนล่ะ อยู่ดีๆนายก็เปิดตัวแฟน แถมยังเป็นผู้ชายอีก ใครจะไปคิดว่าจริงๆแล้วศัตรูที่ร้ายที่สุดคือคนใกล้ตัว ตัวเองล่ะ”
“ทีนี้เลิกสงสัยแล้วใช่มั้ย”
“สงสัยอะไร”
“สงสัยว่านายมีดีตรงไหน มีเสน่ห์ยังไงน่ะ”
“ก็ยังไม่รู้อยู่ดีแหละว่าแย่งอะไรกันอยู่”
“เอ๊า! คนอื่นป๋าไม่รู้หรอก เป้าหมายหลักๆก็ต้องไม่พ้นตัวโจม”
“แล้วเป้าหมายหลักของป๋าล่ะ”
“ใจสิ ตัวโจมป๋าได้มาแล้วนี่ ป๋าต้องการทั้งตัวทั้งใจนั่นแหละ เอารวมกันเลย ไม่แยก”
“ก็เขี่ยๆไปให้แล้วไง”
“งั้นช่วยเปลี่ยนเป็นควักออกมาแล้วปาใส่หน้าป๋าทีเถอะ หรือจะปาใส่อกข้างซ้ายให้มันรวมเป็นใจเดียวกันเลยก็ได้นะ พร้อมรอเลยเนี่ย”
“ไอ้บ้า เวลาคนเค้าบอกรักกันเค้าบอกแบบนี้เหรอ”
“ก็บอกแล้วว่า.............”
“ว่าไม่เคยบอกรักใคร”
“อืม”
แล้วมันจะชักสีหน้าหงุดหงิดแล้วหลบสายตาทำไมนะ ทำจมูกรั้น ปากยื่นเหมือนเด็กถูกผู้ใหญ่จับไต๋ได้ไม่มีผิด นี่น่ะเหรอป๋าที่ใครๆเค้าว่าเจนจัดในสนามรักนักหนา ป๋าอาจจะเป็นราชสีห์ในสายตาคนอื่นที่พบเห็น แต่เวลาอยู่ต่อหน้าโจมทีไร ทำตัวเป็นมิกกี้เม้าส์เอาแต่ใจทุกทีสิน่า
“แล้วทำไมต้องเสพยา”
“ก็”
“ก็อะไร ทำไมต้องไปยุ่งกับของพวกนั้น”
“ก็มันเครียดแล้วก็ไม่ได้ดั่งใจนี่นา ทุกอย่างดูช้าไปหมดเลย นาฬิกาเดินช้า อะไรๆก็จบอยู่ที่ว่าป๋าต้องใจเย็น ให้รอๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่าป๋าอกจะแตกตายอยู่แล้ว ใครอยู่ใกล้พ่อจะพ่นไฟใส่อยู่แล้ว”
“โจมยังทนได้เลย”
ตอนนี้ก็เก่งพอที่จะพูดได้ แต่ตอนนั้น โจมก็ปวดร้าวไปทั้งใจแล้วก็ทรมานพอกัน การรอคอยที่ไม่รู้จุดหมาย ความอ้างว้าง เดียวดาย มันจับเข้าไปถึงกระดูก
“แต่ป๋าทนไม่ได้ รูปที่นักสืบส่งมาให้ดูทำให้ป๋าอยากไปเอาโจมออกมาเดี๋ยวนั้นเลยอะ”
“รูปอะไร”
“รูปที่โจมมองออกไปนอกหน้าต่าง เหม่อลอย ถึงไม่มีน้ำตาสักหยดแต่ก็เหมือนโจมยืนร้องไห้นั่นแหละ มันเป็นอะไรที่ป๋ารับไม่ได้ เมียป๋า ป๋าดูแลดีแค่ไหนเอาใจใส่แค่ไหน แล้วมันมีสิทธิ์อะไรมาเอาเมียคนอื่นไปขังไว้แบบนั้นล่ะ รู้มั้ยตอนที่เห็นรูปนั้น ป๋าอยากจะดึงโจมมากอดมาก แต่ก็ทำไม่ได้ มันเป็นแค่รูปถ่ายใบเล็กๆเอง นอกจากมองอยู่อย่างนั้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย”
หน้าป๋าสลดลงไปจนรู้สึกว่าขอบตาตัวเองกำลังร้อนผ่าว ก้อนสะอื้นตีตื้นมาจุกอยู่ที่คอหอย ในความเดียวดายตอนนั้น โจมอยู่คนเดียวก็จริง แต่ก็ยังมีอีกคนที่เจ็บเป็นเพื่อนกับโจม พอจะเข้าใจความรู้สึกของป๋าขึ้นมาบ้าง เลยเลือกที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ ป๋านั่งก้มหน้าอยู่ปลายเตียง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่พอเงาร่างโจมหยุดอยู่ตรงหน้า ป๋าก็ค่อยๆแหงนหน้าขึ้นมามอง
“ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในรูปถ่ายแล้ว ยังอยากกอดอยู่มั้ย”
ไม่ต้องรอคำตอบ มันก็รั้งตัวโจมเข้าไปใกล้แล้วซุกลงไปที่หน้าท้อง ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่ตรงสะดือเหนือท้องน้อย วูบวาบแต่ก็อบอุ่นไปถึงใจ
“เพราะตอนนั้นทำแบบนี้ไม่ได้ ป๋าเลยไม่อยากรับรู้ความจริงอะไรอีกแล้ว อยากหลับไปจนถึงวันที่ได้บุกไปหาโจมเลยก็ทำไม่ได้”
“เลยใช้ยาเหรอ”
“ให้เหมือนป๋าหลับแล้วฝันไปชั่วคราวน่ะ เวลาจะได้ผ่านไปไวๆไม่ทรมาน ถ้ายังสืบไม่เจอโจมมันก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่นี่เจอแล้ว รู้ว่าโจมอยู่ที่ไหน ตกอยู่ในสภาพยังไง แต่ก็ไปหาไม่ได้ เข้าใจมั้ย”
ทั้งสีหน้าทั้งท่าทางทำให้รู้เลยว่าตอนที่ป๋าตกอยู่ในช่วงเวลานั้น ป๋าแสดงอารมณ์ออกมาแบบไหน คงจะหงุดหงิดและเหวี่ยงตลอดเวลา คงจะไม่มีใครเข้าหน้าป๋าติดเลยสักคน เพื่อนสามคนของป๋าผ่านช่วงเวลาของพายุโหมมาได้ยังไง ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นๆเค้าคงทิ้งป๋าไปแบบไม่ใยดีแล้ว จะว่าทนเพื่อผลประโยชน์ก็ไม่ใช่ ถึงจะไม่มีใครรวยเท่าป๋า แต่โจมยังไม่เห็นใครขัดสนเลยสักคน
“เข้าใจ”
โจมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวป๋าเลย ไม่เคยรู้ว่าผมป๋าลูบแล้วลื่นมือเหมือนเส้นไหมขนาดนี้ ทั้งๆที่เรายิ่งกว่าถึงเนื้อถึงตัว แต่โจมไม่เคยได้สนใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านี้เลย
“ถ้าป๋าติดยาขึ้นมา โจมก็ต้องเป็นเมียไอ้ขี้ยาสิ ทุเรศตายเลย คุณชายเทวดาที่หยิ่งจองหอง สุดท้ายตกเป็นเมียไอ้ขี้ยา เหมือนพี่เฮียด่าไง ป๋าเป็นขี้ยาไฮโซ เหมือนจะดูดีนะ แต่พอฟังแบบนั้นแล้วมันแย่นะรู้มั้ย โจมไม่เคยสนใจกับน้ำลายของคนเลย ไม่เคยรู้สึกแย่ที่ถูกมองว่าโจมขายตัว แต่รับไม่ได้ที่เฮียว่าป๋าแบบนี้นะ”
“ไม่ติดหรอก ป๋าไม่ได้อัพทุกวันซะหน่อย อัพแค่ตอนที่ฟุ้งซ่านมากๆหรอก”
“ประมาท ไหนพี่เบสบอกว่าป๋ากำลังจะพิสูจน์ตัวเองไง”
“พิสูจนว่าอะไร”
“ว่าเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรับผิดชอบอะไรๆได้ เตรียมพร้อมจะเป็น CEO เครื่องดื่มชูกำลังคนต่อไปอยู่ไม่ใช่หรือไง”
“ไอ้เบสพูดเยอะกว่าที่สั่งเกินไปแล้วนะ”
“เขินเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วป๋าหน้าแดงเป็นอะไรหรือเปล่า”
“บ้านไอ้มหาร้อนอะ”
“แปลกนะ ป๋าหน้าแดงก่อนเหงื่อจะออกซะอีก”
“อย่ามารู้ทันน่า ก็เป็นซะแบบเนี๊ยะ จะไม่ให้รักได้ไง”
“ถ้ารัก อย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้รึเปล่า”
“อืม ขอโทษนะ ก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรนี่นา”
“แล้วทำไมถึงยังเป็นล่ะ”
“ไม่รู้สิ สมองมันสับสนมั้ง ก่อนจะหลับไปโจมนอนอยู่ข้างๆ แต่พอตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีใคร มันเลยวืดขึ้นมาน่ะ อยู่ดีๆก้ตกใจแล้วก็กลัวอะไรก็ไม่รู้ สงสัยใกล้บ้าละ”
“นอนเยอะไปแล้วหลอนน่ะสิ”
“ไม่่ได้นอนหลับสนิทแบบนี้มานานแล้วมั้ง”
“เป็นไงล่ะ เจอโจมเข้าไป เข็ดที่จะมีแฟนเลยสิ เป็นป๋าอยู่ดีๆไม่ชอบ”
“ใครว่า ป๋าเลือกแล้ว ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆหรอก เบื่อชีวิตเสเพลไปวันๆแล้ว มันก็เหมือนๆเดิม จำเจเหมือนกันทุกวัน เพียงแต่ไม่ซ้ำหน้ากันก็แค่นั้น”
“แล้วแบบโจมไม่จำเจเหรอ มันก็เหมือนๆกันทุกวัน แถมหน้าก็ไม่เปลี่ยน”
“ไม่นี่ เดี๋ยวนี้โจมก็มีท่าใหม่ๆบ้างแล้ว”
“ไอ้บ้า วกเข้าเรื่องทะลึ่งจนได้นะ ต่อมลูกหมากทำโอทีตลอดเวลาเลยหรือไง”
“แล้วจะหน้าแดงทำไม ความรู้สึกช้าไปนานเลยนะ มันควรจะต้องอายตั้งแต่โดนจีบใหม่ๆแล้วโจม”
“เออ ช่างมันเหอะ แล้วทีนี้จะเอาไงต่อไปอะ”
“ไม่เอาไง แต่ไม่ให้โจมกลับไปบ้านนั้นแล้วนะ”
“ก็ไม่ได้อยากกลับหรอก แต่สักวันหนึ่งก็ต้องกลับไป ป๊าแก่แล้วนะใครจะดูแล”
“ญาติดีกับพ่อตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ไม่ได้ถึงกับเข้าใจอะไรกันหรอก ก็เหมือนเดิม แต่พ่อก็คือพ่อนะป๋า มันตัดไม่ขาดหรอก”
“นั่นสินะ ไม่งั้นโจมคงไม่กระโดดเข้ามาช่วยไอ้เหี้ยเฮียนั่นหรอก”
“ไปกันใหญ่แล้ว เฮ่อ! นี่พูดอยู่กับเด็กอนุบาลไหนเนี่ย ยังไงเค้าก็เป็นพีี่โจมนะป๋า จะดีจะชั่วยังไงตอนเด็กๆเค้าก็ดูแลโจมมา ถ้าปล่อยให้เค้าตายลงไปต่อหน้าโจมยังใจดำไม่พออะ แล้วอีกอย่าง ถ้าเฮียเป็นอะไรขึ้นมา ป๋าก็เป็นฆาตกรฆ่าคนตายนะ ยังไม่อยากเป็นม่ายสามีติดคุก”
“ว่าไปนั่น ว่าแต่ โจมยังรักมันอยู่มั้ย”
“รักสิ......................”
ยังไม่ทันจะอธิบายอะไรเพิ่มเติมก้พบว่าป๋าจ้องมาด้วยแววตาดุดัน โกรธเคือง แล้วก็ตัดพ้อโจมไปในคราวเดียวกัน ก่อนจะหรุบตาต่ำลงแล้วนั่งนิ่ง
“แต่ไม่ได้รักแบบนั้นแล้ว รักแบบพี่ชายเฉยๆน่ะ เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าคนโลกแคบแบบโจมเข้าใจผิดไปเองว่ามันคือรัก”
“โจมไม่ได้เข้าใจผิดหรอก ไอ้เหี้ยนั่นมันจงใจให้โจมเข้าใจแบบนั้นแหละ ทำไมมันถึงได้ใช้คำว่ารักพร่ำเพรื่อนักล่ะ ป๋ายังไม่เคยบอกใครว่ารักเลย ถ้าไม่รู้แบบนั้นจริงๆไม่เห็นอยากจะพูดกับใคร”
“ก็ดีแล้วไง เสมอต้นเสมอปลายไปแบบนี้ก็แล้วกัน เฮ้อ! ถ้าใครสักคนเป็นผู้หญิงเรื่องมันก็คงจะง่ายกว่านี้เยอะนะ ป๊าคงไม่ขัดข้องแน่ถ้าเป็นแบบนั้น”
“เราเป็นผู้ชายทั้งคู่แล้วยังไงเหรอ ก็มันรักกันไปแล้วนี่”
“โจมไม่คิดว่าป๊าจะรับได้น่ะสิ”
“แล้วที่ป๊าโจมต้องการจริงๆมันคืออะไร”
“เค้าอยากให้รับช่วงกิจการต่อจากเค้า อยากให้อยู่ช่วยเฮียสืบทอดกิจการของตระกูลเรา แล้วก็มีครอบครัวตามประเพณีมั้ง”
“ป๊าโจมมองความสุขแค่ตรงนั้นเองเหรอ ทำไมทุกคนต้องมองแต่ความสุขของตัวเองด้วยวะ”
“ว่าแต่คนอื่น เราก็มองแต่ความสุขของตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่ เรื่องกิจการอะไรนั่นป๋าไม่ห้ามหรอก แต่แค่นั้นมันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องมีครอบครัวน่าจะปล่อยให้เป็นอิสระได้แล้วมั้ง”
“ก็ถ้ามีครอบครัวกับป๋า เค้าก็ไม่ขัดข้องหรอก ฐานะ ชาติตระกูลก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน แต่เราเป็นผู้ชายทั้งคู่นี่สิ มันเป็นเรื่องวิปริตสำหรับคนรุ่นพ่อเรานะ”
“แล้วยังไงพ่อป๋าก็ไม่เคยสนับสนุนหรอกนะที่ป๋าเป็นเกย์ แต่เค้าก็ไม่ได้ห้าม มีแฟนเป็นผู้หญิงถูกต้องตามประเพณี ตามธรรมเนียมสังคมแล้วยังไง ดูอย่างป๋าสิ สุดท้ายแม่ป๋าก็ทิ้งพ่อไปอยู่ดี”
โจมเข้าใจที่ป๋าอธิบายมาทุกอย่าง แต่ไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวในครอบครัวตัวเองยังไงดี มันเป็นเรื่องที่น่าอายถ้าจะบอกว่าในหมู่พี่น้องแก่งแย่งแข่งขันกันเอง ศักดิ์ศรีของป๊าคือประสบความสำเร็จในการดำเนินธุรกิจ คนที่ลุยคือป๊าแต่คนที่บริหารจัดการคืออาโกว ถึงแม้สุดท้าย เงินกองกลางจะถูกแบ่งกันตามสัดส่วนพี่น้องก็จริง แต่ตำแหน่งหัวมังกรมันน่าหลงใหลซะจนใครๆก็อยากจะไต่ขึ้นไปอยู่ตรงนั้น
ป๊าเป็นหัวมังกรไม่ได้ เพราะป๊าไม่ใช่ลูกคนโต ลึกๆป๊ากลัวว่าถ้าไม่ดันโจมให้เคียงคู่ไปกับเฮีย วันที่ไม่มีป๊า โจมจะกลายเป็นหมาหัวเน่าให้ญาติพี่น้องคนอื่นใช้เป็นบันไดเหยียบขึ้นไป ป๋าจึงบังคับและกดดันโจมทุกทางเพื่อให้เห็นความสำคัญของที่ตรงนั้น แต่โจมมองที่ผู้ใหญ่ห้ำหั่นกันเองแล้วเหนื่อยใจ นามสกุลเดียวกันทั้งนั้นจะแก่งแย่งแข็งขันกันไปเพื่ออะไร
“เอาเป็นว่าเราค่อยๆแก้มันไปแล้วกันนะ”
“แน่สิ ป๋าตั้งใจจะชนอยู่แล้ว เพราะสุดท้ายป๋าจะเอาโจมไปอังกฤษด้วยกันนะ”
“เฮ้ย เรื่องใหญ่ไปมั้ง จะเอาเงินมาจากไหนล่ะ ทุกวันนี้ป๊าก็ตัดเงินส่งโจมไปแล้วนะ”
“แล้วโจมน่ะเด็กใคร เงินไม่ใช่ปัญหาหรอกน่า”
“แล้ววอะไรคือปัญหาของป๋าบ้างล่ะ”
“พ่อตาไง แล้วยังไอ้เหี้ยพี่ชายโจมอีก บอกมันเลยนะ จะเอายังไงว่ามาเลย เมียก็มีแล้วยังจ้องจะงาบเมียคนอื่นเค้าอยู่ได้ ประสาทแดกหรือไงวะ”
“อย่าหงุดหงิดเลยนะ เฮียเค้าคงเสียหน้าที่เป็นมดแดงเฝ้ามะม่วงมานาน แล้วอยู่ดีๆมีหนอนจากไหนไม่รู้มาไชกินตัดหน้าน่ะ”
“พูดเหมือนกับว่าถ้ามันได้โจมแล้วมันจะหยุดงั้นแหละ”
“ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ เฮียคงแค่อยากหายเจ็บใจมั้ง”
“ฝันไปเถอะ เมียป๋าไม่ใช่ของสาธารณะนะ หยุดพูดเลยเรื่องนี้ยังไงก็ไม่ยอม ตายเป็นตาย”
บางทีนะบางที การเป็นแค่เด็กป๋าก็สบายกว่าได้เลื่อนขั้นเป็นเมียป๋าตั้งเยอะ คนเอาแต่ใจยังไงมันก็เอาแต่ใจวันยังค่ำ เรื่องที่ป๋ายอมไม่ได้เค้าก็จะค้านหัวชนฝา ป๋าไม่รู้หรอกว่า วินาทีโจมตัดสินใจด้วย ตอนนั้น นอกจากประชดประชันชีวิตเส็งเคร็งของตัวเองแล้ว โจมยังปลอบตัวเองว่ามันก็แค่ร่างกาย ไม่มีอะไรเสียหาย แต่สำหรับป๋าแล้วมันกลับเป็นของสำคัญที่เค้าจะต้องเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว พอเดินมาถึงจุดที่เรียกว่ารักเข้าจริงๆ โจมก็อยากเป็นเจ้าของป๋าแค่คนเดียวเหมือนกัน









๐ สวัสดีค่ะ ฝนตกหนักแล้วขยันเว่อร์เนอะ  จริงๆแล้วมีภารกิจแยะที่จะต้องทำมากมาย แต่มีข้อแม้ว่าฝนจะต้องไม่ตก แต่พอฝนตกไม่รู้จะทำอะไร เลยแต่งนิยายมันซะเลย แล้วเป็นไง คนอ่านสะใจ คนเขียนเหนื่อยและเพลีย เฮ้ออ 
๐ ไม่ได้ลืมพี่สิงห์กับน้องกุมนะคะ แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะแต่งอะไรดี อ้าว!!!
๐ ฝากเรื่องคำผิด คำซ้ำ คำพลาดด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมและยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่นะคะ TRomance 
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิกที่นี่ค่ะ

[andromeda]

   ยกนิ้วให้คน ขยันอัพก่อน ...แล้วขอตัวรีบไปอ่าน 555+

  กอดโจมและป๋า น่ารักมากมาย สู้ๆนะ

 

[KOWPOON]

 


จิ้มก่อนอ่าน 555

[~มือวางอันดับ1~]

 :sad4:อูยยยยยโล่งอก แต่ซะใจมาก ๆ ที่ป๋า กระทืบ ไอ้เฮีย +1

[Petalkiss]

กรี๊ดดดดดด ขยันอัพจริงๆ
แต่แบบนี้คนอ่านถูกใจมากกกกกก 

[Nus@nT@R@]

ขยันอัพ ก็ขยันอ่านจ้ะ
ป๋านี่น่ารักนะ อิอิ

[ขนมหวาน]

มาแบบต่อเนื่อง ว่องไวมาก
ปัญหาคลี่คลาย เหลือพ่อตาเนี่ย
ต้องลุ้นต่ออีกละ

ปล.ไม่ได้ช่วยหาคำผิด มัวแต่เพลินอ่าน
คู่รักเค้าเคลียร์กัน เพลินเลย 

[YouandMe]

ตกใจหมดเลย มาเร็วเกินคาด งั้นไปอ่านก่อนหล่ะ 

เวลาที่ป๋าคุยกับโจมให้บรรยากาศกุ๊กกิ๊กดีจัง แต่เผลอเมื่อไหร่ป๋าก็วกเข้าเรื่องลามกตลอด 
ยิ่งนานไปแววกลัวเมียของป๋าก็เริ่มมากขึ้นๆ...ก็น้องโจมเริ่มรู้ไส้รู้พุง ตามดักคอป๋าได้ทุกเรื่องเลย 
ตอนหน้าคงได้เห็นน้องโจมถือไม้เรียวไว้หวดป๋าแน่ๆ 

เม้นท์เสร็จก็ต่อด้วยหน้าที่ประจำ 
แต่ต้องไม่ใชตอนที่มีคนคอยจะแทงอยู่ข้างหลังตลอดเวลาแบบนี้สิ ==> ใช่
มันน่าเจ็บใจน้อยซะทีไหนล่ะ ==> ที่
เหมือนพี่เฮียด่าไง ==> ที่
พิสูจนว่าอะไร ==> พิสูจน์
อยู่ดีๆก้ตกใจแล้วก็กลัวอะไรก็ไม่รู้ ==> ก็
ยังไงเค้าก็เป็นพีี่โจมนะป๋า ==> พี่
ยังไม่ทันจะอธิบายอะไรเพิ่มเติมก้พบว่าป๋าจ้องมาด้วยแววตาดุดัน ==> ก็
แล้ววอะไรคือปัญหาของป๋าบ้างล่ะ

[myapril]

"บางทีนะบางที การเป็นแค่เด็กป๋าก็สบายกว่าได้เลื่อนขั้นเป็นเมียป๋าตั้งเยอะ"
โจมมาคิดเอาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว
ป๋าอยากได้ทั้งตัวและหัวใจ โจมควักออกมาแล้วปาใส่อกข้างซ้ายป๋าหน่อยสิ