ตอนพิเศษ 'เด็กป๋า' ฉลองวันเกิดคนเขียน ฉลอง 777 like ย้อนหลัง และเอาใจแฟนคลับน้องโจม
ในที่สุดแล้ว ป๋าก็คือป๋า
มันลั่นวาจาไว้ว่ายังไง มันก็ทำอย่างที่ปากพูดไว้จนได้ อีกไม่กี่วัน เทวดาผู้เย่อหยิ่งของสองคณะอย่างนิเทศน์และเศรษฐศาสตร์จะกลายเป็นตำนาน เพราะโจมกับป๋ากำลังจะจูงมือกันไปเรียนต่อที่อังกฤษด้วยกันแล้ว
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะป๋า มึงเลี้ยงส่งตัวเองหน่อยเถอะว่ะ”
คนที่ย้ำนักย้ำหนาว่าสุราเมรัยพระท่านห้าม กำลังจับแขนป๋าเขย่าไปมา พยายามทำหน้าเหมือนตัวเองเป็นแมวตัวน้อยที่กำลังถูหน้ากับแขนป๋าเพื่ออ้อนขอกินปลาทูไม่มีผิดเพี้ยน ถ้าแมวทำมันคงเป็นภาพที่น่ารักมาก แต่พอคนทำเป็นมหา เพื่อนๆพากันส่ายหน้าหนีแล้วพูดออกมาตรงกันว่า ‘รับไม่ได้’
“คนที่ควรจะเลี้ยงมันคือพวกมึงไม่ใช่เหรอ”
ไม่ใช่ป๋าขี้งกนะ แต่ก็ไม่อยากจะประกาศให้ใครรู้ว่าตัวเองรวยแค่ไหน ถึงแม้ป๊าโจมจะยินดีออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด แต่ป๋าก็ยังยืนยันว่าจะเป็นฝ่ายรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายของโจมที่อังกฤษเอง ตรรกะของมหา มันผิดวิสัยของการเลี้ยงส่งไปมาก มีที่ไหน คนที่ไปต้องมาออกเงินเลี้ยงส่งตัวเอง
“ก็มึงรวยกว่าพวกกูนี่นา นะป๋านะ นะๆ มึงไปเป็นปีๆคิดดูสิ กูจะคิดถึงมึงขนาดไหน”
“คิดถึงกูจริงเหรอวะมหา”
“ก็นะ ถึงกูจะคิดถึงน้องโจมมากกว่า แต่ก็คงจะมีมึงเข้ามาเอี่ยวด้วยนิดหน่อยแหละนะ”
“ก่อนไป กูควรแนะนำคนดีๆให้เทียนรู้จักสักคนนะ มึงว่ามั้ยวะ”
“กูไงคนดี มึงไม่ต้องลำบากหรอกป๋า เทียนน่ะ มีกูคนเดียวพอแล้ว”
“แล้วยังจะมาอาลัยอาวรณ์โจมให้กูหมั่นไส้ทำไม เมียตัวเองก็มี”
“ก็กูเพ้อของกูมาตั้งนาน มึงต้องให้เวลากูหน่อยสิ”
“ประสาทแดกนะมึง พระธรรมไม่ได้ช่วยขัดเกลาอะไรมึงเลย”
“อย่าโทษพระธรรมเลยนะ โทษกูเถอะ แล้วตกลงว่าไงวะ”
“เออ ไปก็ไป แต่บอกไว้ก่อนนะ ที่ไปนี่ไม่ใช่เพราะกูอยาก แต่เพราะพวกมึงขอ และก็อย่างที่มึงว่า อีกนานกว่าเราจะได้เจอกันอีก”
ใครว่าคนอย่างป๋าไร้ความรู้สึก แล้วใครกันที่ว่าป๋าซึ้งไม่เป็น ตายด้าน ให้รู้ไว้เถอะว่า นี่แหละโหมดซึ้งของไอ้ป๋าแล้ว ลองขึ้นชื่อว่าป๋าไม่อยาก นั่นหมายถึงชวนให้ตาย ไอ้ป๋าก็ไม่ไป โดยเฉพาะภาคบังคับอย่างครั้งนี้ที่มันต้องควงคู่น้องโจมสุดหล่อไปด้วย ประสบการณ์ที่ผ่านมาใครๆก็รู้ว่าน้องโจมเมาแล้วน่ารักแค่ไหน มันกลัวใครจะเห็นเมียมัน ตอนที่มันเองก็นานๆจะได้เห็นสักที
โจมเดินกระชากออร่าออกมาจากเศรษฐศาสตร์ วันนี้เป็นวันที่ต้องมาจัดการเรื่องขอเอกสารและทำเรื่องลาออกกับมหาลัยให้เรียบร้อย ไม่มีเพื่อนคนไหนออกมาบอกลาเทวดาของคณะตัวเอง เพราะที่ผ่านมาโจมไม่มีใครเป็นเพื่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนในและนอกคณะให้ความสนใจมากมาย เรื่องไปเรียนที่อังกฤษไม่ได้น่าสนใจเท่ากับโจมไปเรียนกับใครหรอก
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะครับน้องโจม ต่อไปก็ไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาใครแล้วนะครับ”
“เรียบร้อยแล้วครับพี่เบส เมื่อกี้เกือบหยุดแจกลายเซ็นต์แล้วครับพี่”
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้พี่มหาเสียดายได้ยังไง น้องโจมโหมดมีชีวิตชีวาแถมออร่าแผ่กระจายขนาดนี้ มันเป็นเพราะว่าน้องโจมมีแฟนดี มีเพื่อนแฟนดี หรือเป็นเพราะตอนนี้น้องโจมมีความสุขดีแล้วกันแน่
“มึงเคยได้ยินเพลงนี้มั้ยเบส ไม่ใช่แฟนอย่าสาระแนแทนจะได้มั้ย ไอ้ความห่วงใยที่มึงถามน้องโจมน่ะ มันควรต้องเป็นไอ้ป๋าหรือเปล่า”
“นี่มึงรักษาสิทธิ์แทนไอ้ป๋า หรือว่ามึงอิจฉากูกันแน่วะมหา เดี๋ยวถ้าเมียมึงมา มึงเลื้อยเป็นปลาไหลไม่ได้แล้วนี่”
“มึงสองคนเถียงกันอยู่ได้ ดูนู่น ของแท้เค้าไม่ต้องพูดอะไรให้มากความเว้ย”
หนทางสว่างที่ไอ้แย้ชี้ให้ดู คือภาพที่ป๋านั่งพิงผนังม้าหินอ่อนในท่าทางสบายๆ สองแขนพาดไปตามแนวยาวของพนักเก้าอี้ ใบหน้านิ่งเฉยที่ไม่ว่าคบกันมานานแค่ไหนก็เดาใจป๋าไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ แต่พอน้องโจมเดินเข้าไปหา ป๋าก็ขยับแบ่งที่ว่างให้แฟนตัวเองนั่ง ปากไอ้ป๋าไม่ได้พูดหรือถามอะไรน้องโจมเลยสักคำ แต่มือมันนั้นยกขึ้นไล่เช็ดเหงื่อตามไรผมให้น้องโจม ตบท้ายให้เพื่อนอิจฉาด้วยการขยี้หัวน้องเค้าสองสามครั้ง แล้วส่งยิ้มที่ไม่มีใครกล้าค้านว่าเป็นยิ้มที่หวานที่สุดของป๋าตั้งแต่เคยเห็นมา
“จะไปกันหรือยัง”
พวกที่ตกอยู่ในภวังค์ทั้งหลายกระชากวิญญาณกลับเข้าร่างแล้วพยักหน้ารับพร้อมกันเลยทีเดียว
“มหา แล้วเทียนล่ะ”
ขยับปากพูดคุยกับมหา แต่มือกุมข้อมือน้องโจมไว้แน่น น้องเค้าเรียนมหาลัยนี้มาเป็นปีๆ คงจำทางเดินในมหาลัยได้ แล้วอะไรที่ทำให้ป๋ากลัวเมียหายถึงต้องจับมือเอาไว้ตลอดเวลาขนาดนั้นวะ,,,,,,แค่เนียนสวีทกันไม่ให้ใครรู้แน่ๆ ป๋ามันร้าย!!
“เทียนบอกว่าจะตามไปทีหลังว่ะป๋า มันสอบเสร็จตอนทุ่มนึงมั้ง”
“อ๋อ แล้วจะไปที่ไหน กูบอกไว้ก่อนนะว่าไม่เอาร้านไอ้แมน”
“พวกกูก็ไม่สิ้นคิดกล้าเสนอร้านนั้นหรอกน่า”
ร้านที่ถูกเลือกสำหรับเลี้ยงส่งนั้นเป็นร้านนั่งสบายๆ เน้นพูดคุยและฟังเพลงเป็นส่วนใหญ่ เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนไม่รู้เลยว่าเรานั่งกันนานแค่ไหนแล้ว มนต์เสน่ห์ของการร่ำสุรา คือการได้พูดคุยเฮฮากันใบบรรดาผองเพื่อน
ถึงจะรู้ว่าต้องจากกันไกลและต้องทิ้งช่วงเวลาเป็นปีๆกว่าจะได้กลับมารวมตัวกันอย่างนี้อีก แต่ไม่มีใครทำให้เสียบรรยากาศแห่งการสังสรรแต่อย่างใด โดยเฉพาะป๋า ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงอีกแล้ว ไม่ต้องคอยมองนาฬิกาและกดโทรศัพท์หาคนอีกฝั่งทวีปต่อไป ป๋าเอาตัวโจมผูกติดกับตัวเองได้อย่างที่ตั้งใจเอาไว้จริงๆ
“เด็กในปกครอง กูยกให้มึงดูแลนะเบส”
“กูควรจะดีใจกับขี้ที่มึงโยนมาให้มั้ยป๋า เด็กในปกครองมึงมีตั้งกี่คน แค่นึกกูก็ขนลุกขนพองแล้วมั้ย”
“งั้นมึงแบ่งกับไอ้แย้ก็ได้”
“นี่มึงพูดถึงคนหรือกล้วยแขกวะ ยกให้กันง่ายๆ”
“ทำมาเป็นโวยวายกลบเกลื่อนนะแย้ กูเห็นนะว่ามึงแอบยิ้มร้ายๆอยู่ กูฝากดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายเฉยๆ พ่อกูคงเอาเงินเข้าให้เป็นก้อนๆ แต่มึงช่วยแจกจ่ายให้ทั่วถึงกันหน่อยนะ”
“สัดป๋า ใจดึมชัมมึดเลย กูนึกว่าจะให้อย่างอื่นด้วย” (ใจดำชะมัดเลย)
“อะไรๆแย้ มีงึมงำ ถ้าผู้หญิงเค้าเต็มใจกับมึง กูก็ไม่ได้ว่าอะไรเว้ย”
“แฮ่ๆ ค่อยคุยกันได้หน่อยนะเพื่อนป๋า”
“แล้วกูล่ะ”
ไม่รู้ว่ามหามันทำหน้าหงอยจริงๆหรือแกล้งเอาฮา แต่ว่ามันทำได้เหมือนมากจนน่าเห็นใจ
“มึงอยู่ใต้อำนาจเทียนกับหนังสือประโลมโลกมึงไปเถอะมหา”
โดนตอกกลับมาแบบนี้หน้าหงายไปเลย ปากดีเฉพาะตอนเทียนไม่อยู่ บ้าๆบอๆตอนที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนเท่านั้น แต่พออยู่กับแฟนตัวเอง มหาก็เป็นผู้นำที่เดินตามคำสั่งแฟนได้ดี เป็นสุภาพบุรุษคนละคนกับที่เพื่อนๆเห็น แต่ไม่อยากมีใครแซวให้มหามันอาย สิ่งที่สองคนนี้ดูแลกันและกันก็เป็นเรื่องดีอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่ผู้ชายต้องดูแลผู้หญิงเท่านั้น แต่ผู้ชายก็สามารถดูแลผู้ชายด้วยกันได้ ไม่มีใครเก๊กแมนได้ตลอดเวลาหรอก มันก็ต้องมีหลุดความอ่อนแอมาให้เห็นบ้างเหมือนกัน
ถึงป๋าจะเฮฮาอยู่กับเพื่อนๆ แต่ไม่ใช่ไม่เห็น ว่ามีใครมองมาทางนี้บ้าง เป้าหมายก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่นั่งเป็นผู้ฟังที่ดีข้างๆป๋านี่เอง ในเมื่อโจมมัวแต่ฟัง ไม่ค่อยได้พูดอะไรมาก ปากเลยว่าง มือเลยทำหน้าที่ได้สัมพันธ์กับปาก ถ้าป๋าไม่ลอบมองแฟนตัวเองตลอดเวลา ก็ต้องคิดว่าแก้วก้นรั่วแน่ๆ ยกทีไรเหลือแต่น้ำแข็ง
“พอแล้วนะโจม เดี๋ยวเมา”
“ไม่มาวหรอก วันนี้ดีใจ”
ดีใจป๋าไม่ว่า แต่ที่ไม่ชอบใจคือทำไมต้องยิ้มหวานแล้วทำตาหยาดเยิ้มแบบนั้น ตอนที่นั่งเฉยๆก็เป็นเป้าสายตาอยู่แล้ว พอขยับปากพูดขึ้นมา โจมกลายเป็นจุดนำสายตาของร้านทันที เพราะอย่างนี้แหละ ที่ป๋าไม่อยากนั่งรอจนร้านปิด แต่อีกใจก็อยากมีเวลาให้กับเพื่อนนานๆ
“ดีใจอะไรครับน้องโจม”
ไอ้มหา ไอ้สันดาน มันรู้อยู่แล้วว่าตอนโจมเมาเป็นยังไง อีกอย่างมันก็รู้อยู่แล้วว่าโจมดีใจเรื่องอะไร ยังจะหลอกถาม ขนาดป๋าด่ามันทางสายตามันยังแกล้งตีความไม่ได้ มันตั้งใจยั่วโมโหป๋าชัดๆเลย
“ไม่ต้องอยู่ห่างกันแล้วฮะพี่มหา โจมไม่ต้องนั่งคิดถึงป๋าแล้ว ฮะๆ”
เมาเต็มรูปแบบแล้วจริงๆ ถ้าถึงขั้นเพ้อออกมาจากใจแบบนี้ โจมไม่ได้อยู่ในสถานะที่ควบคุมตัวเองได้แล้ว ขนาดพูดจบ แต่นิ้วชี้ยังส่ายไปมายืนยันว่า ‘ไม่’ อยู่เลย
“ว๊าว เป็นบุญหูพี่มหาจริงๆ”
เจอยันหน้าแข้งผ่านใต้โต๊ะไปหนึ่งที เมื่อไหร่เมียมันจะมาวะเนี่ย
“ป๋า โจมอยากกินแบบโต๊ะนั้นอะ”
“อยากกินก็เรียกเด็กมาสั่งสิ ไปยิ้มให้โต๊ะนั้นทำไมนักหนา”
“ก็เค้ายิ้มให้อะ ป๋ารู้จักคำว่ามารยาทมั้ย รู้จักหรือเปล่า”
“ป๋าไม่ค่อยสนิทกับมารยาทหรอก แต่ป๋าสนิทกับอาละวาดนะ หาเรื่องนะโจม คืนนี้ไม่ต้องนอนแน่ๆ หึหึ”
ประโยคสุดท้ายกระซิบให้รู้กันแค่สองคนที่ริมหู โจมเริ่มเลื้อยมาซบไหล่แล้ว และเริ่มชี้ไม้ชี้มือมั่วซั่ว ขนาดกินเหล้าสียังเมาขนาดนี้ ถ้าโจมฟาดวอดก้าแบบ ‘โต๊ะนั้น’ เข้าไป มีหวังเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ โจมไม่ใช่คนที่กินเหล้าเก่ง ไม่มีคนกินเหล้าคนไหนจะยกหายๆทุกครั้งที่ชงหรอก แบบนั้นมันมอมตัวเองชัดๆ
“คิก คิก ฮื่อ เจี๋ยววววว ไม่ใช่ตอนนี้นะป๋า ไว้คืนนี้ นะๆ”
โอย....ป๋าอยากตาย เสียงกระซิบเมื่อกี้ไม่มีประโยชน์อะไรเมื่ออีกฝ่ายยันหน้าป๋าออกห่าง แล้วพูดออกมาทุกคำเต็มไปด้วยความหมายแอบแฝง ทั้งโต๊ะยิ้มแบบกึ่งเอ็นดูและกึ่งกลัวป๋าด่า ส่วนไอ้มหามันหัวเราะออกมาสุดเสียงแบบไม่กลัวบารมีป๋า เพราะมันรู้ว่าโจมเข้าข้างมันแน่ๆ โต๊ะข้างๆยิ่งสนใจโจมมากขึ้นจนป๋าต้องโอบไหล่แสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ ถึงแม้ที่นี่ไม่ใช่ผับ แต่คำว่าสถานที่เที่ยว ไม่มีที่ไหนไว้ใจได้ โดยเฉพาะพวกแมวขโมยทั้งหลาย ต่อให้สัก ‘s ไว้ที่หน้าผาก พวกมันยังไม่สนใจเลย
“ป๋า มึงจะกลับบ้านก่อนมั้ย น้องโจมเมามากแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงพวกกูหรอก อีกตั้งหลายวันกว่ามึงจะบิน”
“ไม่เป็นไรหรอกเบส เดี๋ยวหลังจากนี้คงจะยุ่งๆเรื่องเตรียมตัว เดี๋ยวก็คงจะสิ้นฤทธิ์แล้วล่ะ เมามากแล้ว ให้นอนบนตักกูนี่แหละ ยังไม่ได้เจอเทียนเลย”
หรือจะให้พูดอีกอย่างคือ ป๋ายังไม่ได้ยืมมือเทียนจัดการมหาที่มันหลอกให้โจมทำตัวน่ารักๆโชว์ประชาชีเลย
แต่คนเมาที่ใช้ไหล่ป๋าต่างหมอนหรือจะสิ้นฤทธิ์ โจมยกหัวตัวเองขึ้นมา แล้วเอาสองมือมาประคองแก้มป๋าให้หันหน้าไปสบตากับตังเอง อีกความหมายหนึ่งก็คือ วินาทีนี้ป๋าต้องตั้งใจฟังโจมคนเดียว
“ไหนแบบโต๊ะนั้นที่โจมอยากกินอะ”
จะทำตาละห้อยใส่ป๋าทำม๊ายยยย ตีหน้านิ่งใส่ป๋าก็รักจะตายอยู่แล้วนะดาลิ๊งจ๋า ป๋าไม่รู้จะเรียกวันนี้ว่าโอกาสดีหรือซวย อาจจะเป็นบุญตาของสามสหายของป๋าและคนทั้งร้าน แต่คนอย่างป๋าไม่ใช่นักสังคมสงเคราะห์นะ ยังมีความเห็นแก่ตัวเกาะกินอยู่มาก ภาพโจมแบบนี้ ป๋าอยากเก็บไว้ดูคนเดียวนี่หว่า ดีนะที่ไม่มีใครกล้ายกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิป
“พอแล้ว โจมเมามากแล้วนะ”
“เมาที่ไหนกานนนนนล่ะ ยังพูดรู้เรื่องอยู่เลยเห็นมั้ย นี่ 2 นิ้ว นะป๋านะ โจมอยากกิน ซี๊ดดดด เห็นมะนาวแล้วเปรี้ยวปาก”
อ้อนเข้าไป จัดไปเลยเต็มที่ ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เจอโจมไม้นี้เข้าไป สองนิ้วของคนพูดรู้เรื่อง จริงๆแล้วมันคือนิ้วชี้นิ้วเดียวโบกไปมา แถมคนพูดยังหยีตาข้างเดียวเหมือนตั้งใจจะยั่วกันอีก ถ้าสมมุติว่าปล้ำเมียตอนเองตอนเมา มันจะผิดหรือบาปมากมั้ย มันจะเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า ในความไม่ตั้งใจของโจม มันทำให้ใจป๋าเต้นกระหน่ำจนกระดูกซี่โครงจะหักทิ่มหัวใจตายอยู่แล้ว
“ป๋าสั่งให้ช็อตเดียวพอนะ”
“ครับ ป๋าาาาาาาาาา”
“หือ เอาอะไรอีกหรือเปล่า”
“ป๋าใจดีจัง เอารางวัลมั้ย”
ฟอดดดดดดดดดดดดดดด!!
เป็นคำถามที่คนจัดให้ไม่ต้องการคำตอบ ส่วนคนที่ดูภาพสวีทชนิดติดขอบเวทีนั้นอยู่ในขีดอันตราย อาจช็อคตายได้ถ้าโจมแสดงอะไรให้ดูมากกว่านี้
“หาเรื่อง”
จุ๊บ!
“แล้วป๋าจูบตอบโจมทำไม”
ไอ้ที่เอาหลังมือเช็ดแก้ม แล้วทำหน้าไม่พอใจนั้น ป่าอยากถามเหลือเกินว่า น่ารักไปมั้ย กลับบ้านเราดีกว่ายาหยี ไม่ต้องสังสรรเสวนาเลี้ยงส่งอะไรแล้ว ตอนนี้ป๋าอยากจ้ำจี้มะเขือเปาะเต็มที
“เดี๋ยวไม่ยุติธรรม”
“ไอ้บ้า”
“ทำไมต้องพูดจาไม่ดีด้วยล่ะ”
“ขอโทษคับ โจมไม่ได้ตั้งใจนะป๋า”
“ระหว่างรอ ก็นอนตรงนี้ไปก่อนนะ”
“จ๊ะ รักป๋าจัง” (ยิ้มหวาน แล้วซบหน้ากับไหล่)
“เงียบบันทึกความทรงจำกันใหญ่เลยนะพวกมึง”
“ทำไมมึงไม่บอกกูวะป๋า ว่าน้องโจมเมาแล้วเป็นแบบนี้ โอยกูยอมพลีชีพมอมเหล้าน้องโจมเลย”
“เจอตีนผัวน้องเค้าก่อนมั้ยมหา กูต้องประกาศให้โลกรู้มั้ยเรื่องนี้อะ อีกอย่าง กูไม่เคยให้โจมกินเหล้า ถ้าไม่นับครั้งนั้นนะ นี่เป็นครั้งที่สองของกูเหมือนกัน”
“ถึงว่า มึงมีสีหน้ากลุ้มใจ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมึงก็มีสีหน้าแบบนั้นบ้าง”
“ทำไมวะ”
“เพราะพ่อมึงมานู่นแล้ว เฮ้ย มหา มีคนมองตามเทียนตลอดทางเลยนะเว้ย”
มหามีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าตกใจที่รู้ว่าเทียนมาถึงแล้ว หรือตกใจที่มีคนมองเมียมันขนาดนั้น แต่ความจริงมหามันเป็นพวกกระต่ายตื่นตูม การที่มีใครสักคนหนึ่งเดินเข้าร้านมา เรื่องมีคนมองตามมันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ต่อให้ไม่ใช่เทียนคนก็มอง แต่เราก็ต้องมากรองกันอีกทีว่าแต่ละคนมองด้วยสายตาแบบไหน มหาไม่ใช่คนเจนสังคมแบบป๋า มันมักขลุกอยู่กับทฤษฎีตัวหนังสือ มากกว่าท่องราตรีเพื่อปฏิบัติ เพราะฉะนั้น เมื่อมันมาอยู่ในเหตุการณ์จริง มันเลยทำตัวไม่ถูกอย่างนี้แหละ
ป๊าบ!!
เป็นการทักทายของสามีภรรยาที่คร่ำหวอดกับวงการธรรมะ ถึงเทียนจะเลือกทักทายแฟนตัวเองด้วยการทำร้ายร่างกาย แต่ก็ยังให้เกียรติมหาด้วยการตีแผ่นหลังแทนหัว
“วางแก้วบ้างนะเรา”
“เปล่านะเทียน มหาไม่กิน นี่ถือเป็นเครื่องประดับบารมี เดี๋ยวมือจะว่าง นั่งๆ”
มันตบเก้าอี้ตัวข้างๆที่เพื่อนๆเว้นไว้ให้อย่างรู้กันว่าเป็นที่ของเทียน
“โทษนะป๋า พอดีมีสอบนิดหน่อย อ้าว แล้วนั่นน้องโจมเมาแล้วเหรอ”
“ไม่มาวค๊าบพี่เทียน รอกินว๊อดก้าอยู่ นี่นั่งพักเฉยๆ ไฟวิ่งไปวิ่งมา ตาลาย จะอ้วก”
เอาแล้วไง....คนไม่เมาที่ไหนมองไฟแล้วจะอ้วกกันล่ะ
“ไปห้องน้ำมั้ย ไปล้างหน้าหน่อยมั้ย”
“ฮื่อๆ กินว๊อดก้าก่อน นะ นะ”
มุ่งมั่นในอุดมการณ์ซะป๋ากลุ้มใจ ถ้ารอกินน้ำใสๆช็อตนั้นที่ว่า มันเมื่อไหร่กันล่ะ ในเมื่อป๋าไม่ได้สั่ง แล้วโจมจะอ้วกของเก่าออกมาก่อนมั้ยเนี่ย
ป๋าตัดสินใจเรียกเด็กมาสั่งว๊อดก้าให้คุณชายเทวดา อีกอย่าง คนมาใหม่จะได้สั่งอะไรมากินด้วย
“นึกยังไงถึงอยากกินว๊อดก้าครับน้องโจม ของเมาเลยนะนั่น”
“กินแล้วเร่าร้อนไงครับพี่เทียน คิก คิก โจมอยากเร่าร้อนนนน”
แล้วไอ้เสียงที่สาปพวกพี่เค้าให้เป็นหินในวันนั้น เค้าเรียกอะไรละจ๊ะคนดี ไอ้เบสกับไอ้แย้แอบอมยิ้ม ส่วนมหา พอพ่อมานั่งคุม มันเสือกนั่งเรียบร้อยไม่มีปากมีเสียง ทั้งแกงค์ มหาซึนฯที่สุดแล้ว
[ซึนเดเร๊ะ : ปากไม่ตรงกับใจ แกล้งไร้เดียงสา]
“ฮะๆ ไปเอามาจากไหนครับน้องโจม”
“ในหนังสือพี่มหาไงครับ เนอะพี่มหาเนอะ เล่มนั้นไง๊ ที่พี่เอาให้โจมอ่านตอนป๋าไปอังกฤษใหม่ๆอะ จำได้มั้ย”
คนถูกพาดพิงหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เมื่อถูกจ้องกดดันเอาคำตอบจากทั้งสองทาง ทางหนึ่งคือเมียตัวเอง ส่วนอีกทางคือสามีของน้อง
“แหะ แหะ ก็วันนั้นกูซื้อหนังสือมาใหม่ แล้วกูเห็นน้องโจมนั่งเหม่อดูเหงาๆ เลยเอาหนังสือให้อ่านฆ่าเวลาอะ ไม่มีอะไร ไม่คิดว่าน้องเค้าจะจำได้”
“เรื่องหนังสือไม่ใช่ปัญหาหรอกมหา แต่ประเด็นคือมือจงใจแนะนำคอลัมภ์นี้ใช่มั้ย แล้วเสือกแนะนำตอนกูไม่อยู่ ถ้าโจมบ้าจี้ขึ้นมาจะทำยังไง ห๊า!!”
“กูไม่ได้ตั้งใจแนะนำนะเว้ยป๋า อย่าเข้าใจกูผิดดิ แต่กูพับหน้านั้นมาร์คไว้พอดี เลยเป็นจุดสนใจมั้ง”
“หาเรื่องตายนะมึง”
“ใช่ หาเรื่องตายนะมหา อาทิตย์หน้าไปปฏิบัติธรรมที่เมืองกาญจน์ด้วยกันเลยนะ”
“ค๊าบ ก็ได้”
“ไม่ต้องทำหน้าสลดขนาดนั้น โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะมหา เป็นหัวหน้าชมรมด้วย ยังทำตัวไม่เข้าเรื่องอยู่เลย”
เทียนมานี่คุ้มจริงๆ ทำให้คนหลั่นล้าอย่างมหาใบ้กินได้ภายในไม่กี่นาที
“เทียนขอถามหน่อยสิ เวลาอยู่กันสองคน มันเป็นคนยังไงเหรอ”
อ้าว!! ป๋าถามแค่นี้ คนปากกล้าอย่างเทียนกลับก้มหน้านิ่ง แล้วประสานมือกันเหมือนกำลังเขิน รู้สึกผิดจริงๆที่ถามแบบนั้น
“ก็ ก็ เป็นผู้ชายที่อบอุ่นดีนะ”
“ห๊าาาาาาา”
ไม่ใช่แค่ป๋าที่อุทานคำนี้ ไอ้เบสกับไอ้แย้ก็อุทานขึ้นมาพร้อมกัน
“พอๆ พวกมึงหยุดคาดคั้นเทียนได้แล้ว เทียนก็สั่งอะไรมารองท้องสักทีสิ นี่มันดึกแล้วนะ ยังไม่กินข้าวเย็นไม่ใช่หรือไง”
งงเป็นไก่ตาแตกมาก ชักจะไม่แน่ใจว่านี่คือหนังม้วนเดียวกัน เมื่อกี้ผู้นำมหาคือเทียน ยังไม่มีโฆษณาคั่นด้วยซ้ำ ทำไมผู้นำกลายเป็นมหาไปได้วะ แล้วคนที่ทักทายแฟนตัวเอง ป๊าบ ใหญ่กลางสันหลังเมื่อกี้ กลับหยิบเมนูขึ้นมาดูรายการอาหารเงียบๆ ไม่มีปากไม่มีเสียงโต้เถียงอะไรมหาทั้งนั้น
“อ้าว พวกมึงเงียบกันทำไม ไอ้ป๋า เอาสิ เล่นกูต่อดิ เฮ้ย อึ้งอะไรของมึง”
“กูแค่แปลกใจ”
“แปลกใจอะไรวะ”
“แปลกใจมึง”
“กูมีอะไรผิดปกติ”
“มึงปกป้องแฟนผิดปกติวิสัยมหาเพื่อนกูมาก”
“มึงไม่ปกป้องแฟนตัวเองเลยนะไอ้ป๋า ไอ้ที่กลับไทยแทบไม่ทันก็เพราะจะมาปกป้องแฟนไม่ใช่หรือไง แล้วมึงนะ ปกป้องอย่างเดียวไม่พอ มึงยังเอาลูกเค้าไปเป็นสมบัติของตัวเองอีก ไอ้ป๋าเห็นแก่ตัว”
“แล้วถ้าโจมเป็นเทียน มึงจะไม่ทำอย่างกูว่างั้นสิ”
“ถามอะไรแบบนั้นวะป๋า ทำสิวะถามได้ แฟนใครๆ ก็รักเว้ย กูเพื่อนมึง กูก็สู้หัวชนฝาเหมือนกัน แม่ง หลอกถามความในใจกู”
“รู้ว่ากูหลอกถาม แล้วมึงโง่ตอบทำไม”
“กูไม่ได้โง่เว้ย กูก็อยากบอกให้เทียนรู้เหมือนกัน โชคดีนะที่มึงปูทางให้ นี่กูไม่กล้าอยู่ตั้งนาน”
“ไอ้เชี่ยมหา มึงใช้เพื่อนเป็นเครื่องมือ”
“อย่าๆ มึงต้องใช้คำว่าได้ประโยชน์ร่วมกัน”
โจมหลับคาไหล่ป๋าไปแล้ว ต้องจัดท่านอนใหม่ให้โจมได้นอนสบายๆ ให้ตักป๋าแทนหมอน เวลาที่ใช้สำหรับสังสรรเหลืออีกไม่นาน แต่ที่จะยาวนานกว่านั้นคือมิตรภาพ ป๋าไม่เคยคบเพื่อนที่ฐานะ และไม่เคยคบใครเพราะผลประโยชน์ เพื่อนสามคนของป๋า ไม่มีใครขาดอะไร แต่ก็ไม่มีใครรวยล้นฟ้า แต่สิ่งที่พวกมันมีมากเกินกว่าที่ป๋าจะเอาออกมาตวงหรือวัดได้คือความจริงใจ แม้กระทั่งวันนี้ วันที่ทุกคนมารวมตัวกัน เพื่อกินข้าวร่วมกันก่อนป๋าจะไปอังกฤษ ทุกอย่างเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ไม่มีคำซึ้งๆ ไม่มีประโยคสวยๆเรียกน้ำตา แต่ป๋าเชื่อว่า วันที่ป๋าเรียนจบกลับมา สามคนและอีกหนึ่งสะใภ้กลุ่มนี้ก็จะมารวมตัวกันอีกครั้ง ในบรรยากาศแบบนี้อีกแน่ๆ
แต่วันนั้น...ป๋าขอให้โจมไม่เมาแบบนี้จะได้มั้ย เมียใคร ใครก็หวง โดยเฉพาะเมียป๋า นี่ขนาดโจมไม่ว่าง คนยังจ้องกันตาเป็นมันขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าตอนที่ปล่อยข่าวว่าเราเลิกกันนั้น มีหลายกลุ่มที่แทบจะปิดหมู่บ้านฉลอง แต่ไอ้พวกนั้นมันคงจะลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง คนเรานั้นถ้าลองว่าเกิดมาคู่กันแล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องไม่แคล้วกันแน่ๆ ป๋าเชื่อเรื่องนี้สนิทใจ เพราะไม่อย่างนั้น ป๋าจะมีเมียเป็นผู้ชายได้ยังไง?
กลิ่นกาแฟลอยมากระทบจมูกตั้งแต่ยังไม่ยกหัวขึ้นจากหมอน แสงแดดของเวลาสายๆทะลุหน้าต่างที่มีคนเปิดม่านเอาไว้จนแสบแผ่นหลังไปหมด ป๋าถึงได้งัวเงียตื่นขึ้นมา มืดกวาดไปที่คนข้างๆที่เมาไม่ได้สติ และนัวเนียป๋ามาตลอดทาง จนความอดกลั้นในบางอย่างแทบจะขาดผึง
ที่ข้างๆที่โจมเคยนอนโล่ง ใจหล่นวูบทุกทีเมื่อเผลอคิดไปถึงเหตุการณ์นั้น ผุดลุกขึ้นจากที่นอนด้วยสัญชาตญาณ แต่คนที่ทำให้ป๋าตกใจและกำลังจะลนลานออกไปตามหาเปิดประตูเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟควันขโมง
ทำไมคนเมาถึงได้ตื่นเช้าและสดใสผิดปกติ!!
“ตื่นแล้วเหรอป๋า เอ้า ชงกาแฟมาให้”
“โจมตื่นนานหรือยัง”
“อื้อ ตื่นได้สักพักแล้ว โทรคุยกับป๊าอยู่นาน ก็ชงกาแฟให้ป๋านี่แหละ”
“แล้วเป็นไงบ้าง แฮงค์มั้ย”
“ไม่นี่ ก็สบายดี”
“แปลกมาก”
“แปลกอะไรเหรอ”
“ก็เมื่อคืนโจมเมาไม่ได้สติ ป๋าต้องลากขึ้นมา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเช็ดตัวให้”
“อื้ม”
“แล้วปกติคนที่เมาหนักอะนะโจม ไม่มีซะหรอกที่จะตื่นขึ้นมาแล้วหน้าใสกิ๊ก กระปรี้กระเปร่าขนาดนี้ ไม่มีทาง”
“นั่นสินะ”
“แสดงว่า.....นี่โจมหลอกป๋าเหรอ นี่แกล้งเมาใช่มั้ย”
“เมาจริงๆ ไม่ได้แกล้งหรอก แต่ก็ไม่ได้ไร้สติขนาดนั้น”
“แล้วไอ้ที่ทำไปเมื่อคืนล่ะ จำได้หรือเปล่า รู้หรือเปล่าว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง”
“รู้สิ หรือหมดทุกอย่างแหละ”
“แล้ว....”
“ทุกอย่างเมื่อคืนโจมตั้งใจทำ”
“แล้วโยนความผิดให้เมาใช่มั้ย”
“ก็ ถ้าไม่มีข้ออ้าง มันไม่กล้านี่ เพื่อนป๋านั่งกันอยู่พร้อมหน้าขนาดนั้น”
“แล้วทำไมถึงได้อยากให้พวกนั้นรู้ พวกนั้นเห็นล่ะ”
“ก็ที่ผ่านมา ป๋าแสดงออกอยู่คนเดียวนี่นา ไม่อยากให้ใครๆคิดว่าป๋ารักโจมข้างเดียว ก็อยากทำอะไรให้ป๋าบ้าง โกรธมั้ย”
“โกรธมาก”
คนหล่อหน้าซีดลงเห็นได้ชัด นัยย์ตาใสเริ่มเศร้า และเริ่มมีน้ำออกมาคลอที่หน่วยตา มีแค่ความอ่อนแอนี่แหละที่โจมยังไม่แสดงให้ใครเห็นนอกจากป๋า ถ้าไม่มีเหตุการณ์อะไรมาบังคับ คงยากที่คนนอกจะได้เห็นน้ำตาโจม
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม โกรธพวกตัวประกอบที่มองโจมตาเป็นมันต่างหาก”
“มองแล้วยังไง มองก็เอาไปไม่ได้หรอก”
“ก็ไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น ยังอยากเก็บไว้ดูคนเดียว”
“ความจริงทุกอย่างในตัวโจมน่ะ เป็นของป๋าคนเดียวตลอดแหละ โจมไม่เคยให้ใคร”
“แต่.................”
“มันแค่อาหารตาคนมองนะป๋า ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจโจมนี่ โจมรักใคร ป๋ารักใคร เรารู้ใจตัวเองดีทั้งสองคน จะสนสายตาคนมองทำไม”
นั่นสิ!! จะสนสายตาคนมองทำไม มองก็เอาไปไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นของป๋าแค่คนเดียว การแสดงออกบางอย่าง มันก็เป็นเหมือนการเสริมสร้างความมั่นใจให้อีกฝ่าย ป๋าเข้าใจเจตนาคนรักของตัวเองดี คนที่แบกฟอร์มเอาไว้ตลอดชีวิตอย่างโจม ถ้าจะต้องทำอะไรที่ไม่ใช่บุคลิกของตัวเองก็ต้องมีตัวช่วยกันบ้าง
ป๋าจะคิดว่าอาหารตาเมื่อคืน เป็นกำไรตอบแทนคนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของโจมก็แล้วกัน!!
หัวข้อ: เด็กป๋า โดย TRomance P.232 28-11-11 [แจ้งข่าวค่ะ] (อ่าน 2051154 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก