ขออภัยที่อัพช้าค่ะ เน็ตมีปัญหานิดหน่อย พึ่งจะใช้ได้ดีเมื่อกี้นี้เอง แปะต่อนะคะ ตอนนี้จบแล้ว ^^
====================
ร่างเล็กที่เปลือยเปล่ายังคงซบอิงอยู่ในอ้อมแขน ลมหายใจระอุอุ่นใกล้ ๆ บ่งบอกได้ชัดว่าเด็กน้อยกำลังอยู่ในอารมณ์อยากทำเรื่องอย่างว่าเต็มแก่แล้ว คุณชายจางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วบอกว่า "ครานี้ข้าจะสอนเจ้าเอง ไม่ให้คนอื่นสอนแล้ว เสี่ยวเอ๋อ เจ้ารู้ไหม 108 ท่าพลิกแพลงประจำสกุลจาง ทีเด็ดดีกว่าใคร ๆ เจ้าไม่จำเป็นต้องเชื่อเหลียนอิง หรือคุณชายบ้ากามนั่น รับรองว่าเจ้าต้องเก่งได้แน่ ๆ"
"จริงหรือขอรับ...แต่คุณชาย...ต้องสอนข้าใหม่นะขอรับ....ข้า..........รู้สึกแปลก ๆ ข้างใน...เหลือเกิน" เสียงใสกระซิบแผ่วเอียงอาย
"ขยับลุกขึ้นหน่อยสิ เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าเอง"
เซี่ยเอ๋อร์ทำตามอย่างว่าง่าย คุณชายจางถอดเสื้อผ้าโยนไว้ข้างเตียง ก่อนจะนั่งลงที่กลางเตียง มือที่ยื่นมาหา เรียกให้เด็กน้อยเข้าไปใกล้ พอร่างเล็กส่งมือตอบกลับไป เขาก็ดึงร่างนั้นลงมาในอ้อมกอดอีกครั้ง
ดวงตากลมโตจับจ้องที่แก่นกายเบื้องล่างของชายหนุ่ม ใจเริ่มเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ เซี่ยเอ๋อร์พึมพำเสียงแผ่วขึ้นว่า "เมื่อครู่คุณชายหวัง...จะเอามัน...เข้าไป...เอ่อ..."
มือแข็งแรงลูบผมนุ่มเบา ๆ กึ่งปลอบประโลม "นั่นเป็นวิธีทำ 'เรื่องอย่างว่า' ขั้นสูงอย่างไรเล่า ไม่เหมือนตอนเรานอนจับมือกันยันเช้าหรอก อันนั้นมันเป็นเพียงขั้นพื้นฐาน" คุณชายจางพูดต่อ นึกแช่งชักหักกระดูกเหลียนอิงเล็กน้อย ที่ทำให้เขาต้องนอนตาค้างทั้งคืนอย่างเมื่อยขบ โดยไม่ได้ทำอะไรเลย ถ้าเขาฝืนเริ่มต้นเองบ้าง อาจบางที เสี่ยวเอ๋อของเขา จะได้ไม่ต้องถูกคุณชายหวังรังแกเช่นนี้
"มันจะเจ็บไหมขอรับ ข้ากลัว...แต่ข้าก็..."
"ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บเด็ดขาด มาสิ ข้าจะค่อย ๆ ทำนะ เจ้ายกตัวขึ้นหน่อย กอดคอข้าไว้ก็ได้" เขาจัดท่าให้อย่างคล่องแคล่ว แม้จะไม่ได้ทำบ่อยนัก แต่ในจินตนาการอันล้ำลึกของเขา ที่คิดท่านู้นท่านี้กับเด็กน้อยมานับไม่ถ้วน ก็ทำให้ไม่ติดขัดนักในการเริ่มต้น คุณชายจาง ก็หาได้จืดชืดเสียจนทำอันใดไม่ได้ ต่อหน้าคนที่เขารัก...คนที่ต้องการเขา จะอย่างไร เขาก็ต้องทำให้เต็มที่
นิ้วเรียวของคุณชายจางจุ่มน้ำมันหอมจนชุ่ม ก่อนค่อย ๆ สอดเข้าด้านหลังบั้นท้ายสวย ช่องทางที่ถูกเบิกไว้ล่วงหน้าแล้ว ทำให้การล่วงล้ำไม่ยากเย็นนัก หากเพราะมันเป็นครั้งแรก ๆ เด็กหนุ่มจึงเผลอสะดุ้งเล็กน้อยอย่างต่อต้านโดยสัญชาตญาณแทบจะในทันที
"อ๊ะ...มัน..."
"ไม่เป็นไร...เจ้าจะไม่เป็นไร กอดข้าไว้นะ แล้วจะดีเอง" เสียงนุ่มปลอบเบา ๆ
"อื้ม...ข้าเชื่อท่าน...อึก...ตรงนั้น..." เรียวขาคู่สวยสั่นเล็กน้อย เมื่อนิ้วเริ่มสำรวจภายในอีกครั้ง เพียงแค่นิ้ว ก็สร้างความรู้สึกดีนัก ไม่ต่างจากที่คุณชายหวังทำ แสดงว่าคุณชายจางเอง ก็เก่งเรื่องอย่างว่าเหมือนกัน เขาไม่น่ามองข้ามไปเลย
นิ้วแกร่งเพิ่มเป็นสองในเวลาไม่นาน สะโพกเพรียวขยับตาม ทั้งบีบรัดและตื่นตัว เด็กหนุ่มหอบหายใจถี่ เริ่มรู้สึกต้องการบางอย่าง จนแทบหยุดยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ เสียงพึมพำแผ่วกระเส่าอ้อนวอนซ้ำ
"คุณชาย...ข้าอยากได้...ลึกกว่านี้...อา..."
คุณชายจางอมยิ้ม ก่อนดึงนิ้วออกช้า ๆ เสียงร้องแผ่วที่กำลังเคลิ้มแอบขัดใจนิดหน่อย ก่อนมองมาอย่างงุนงง
"เรื่องอย่างว่า ขั้นต่อไป เจ้าต้องลงมือเองบ้างแล้ว" เขาพูดต่อ ก่อนจะจับเอวเด็กน้อยให้ลดต่ำลงบนหน้าตัก ร่างเล็กมองมาอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจยอมทำตาม "ค่อย ๆ นะขอรับ...ข้ากลัว..."
"ไม่ต้องกลัวไป ทุกอย่างจะดีเอง" เขาว่าพลางช่วยรั้งตัวให้ลงต่ำ จรดจ่อแก่นกายที่กำลังตื่นตัวเต็มที่ จะไม่ให้ตื่นตัวได้อย่างไร ก็เสี่ยวเอ๋อของเขา ช่างยั่วได้มากมายถึงเพียงนี้ ถ้าไม่เกิดอารมณ์ ก็คงตายด้านแล้ว
"อะ...อ๊า!!!" ส่วนปลายที่สอดเข้า ใหญ่โตกว่านิ้วนัก ร่างเล็กเหงื่อโทรมกายเกร็งตัวแน่น จนชายหนุ่มต้องรั้งใบหน้าอ่อนใสนั้นเข้ามาใกล้ จุมพิตแผ่วเบาลองเชิง ก่อนจูบซ้ำแทรกปลายลิ้นเข้าหา ร่างบอบบางตอบรับอย่างเคอะเขิน หากเพียงครู่เดียว ก็เคลิ้มคล้อยตามการเชิญชวนด้วยปลายลิ้นนั้นเสียจนแทบลืมเลือนการล่วงล้ำ มือแข็งแรงค่อย ๆ พยุงกึ่งช่วยกดตัวลงต่ำอย่างค่อยเป็นค่อยไป พยายามอดทนอดกลั้นใจเย็น ปล่อยให้ร่างกายของเซี่ยเอ๋อร์ค่อยปรับตัวได้ด้วยตนเอง
กว่าริมฝีปากจะได้ผละออกจากกัน ร่างกายเล็กก็เปิดรับเข้าไปจนหมดได้ สะโพกแข็งแรงขยับตั้งหลัก ก่อนสวนขึ้นเนิบช้า ร่างเล็กแอ่นกายเสียวซ่าน การรุกรานถึงเบื้องลึกเสียดสีปลุกเร้าจนต้องกอดอีกฝ่ายไว้แนบแน่น เสียงกระซิบแผ่วปลอบซ้ำว่าอย่าเกร็ง เซี่ยเอ๋อร์พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง พยายามผ่อนลมหายใจออกแล้วผ่อนคลายลง ในเวลาไม่นานที่ตั้งหลักได้ คนบนตักก็เริ่มขยับตามจังหวะที่อีกฝ่ายส่งรับมาได้เสียแล้ว ช่างเก่งสมกับเป็นคนที่เขาทั้งรักทั้งหลงมาเนิ่นนานเสียจริง
"อา...ดีจัง...แรงอีก...ได้ไหมขอรับ...ข้า...อึก..."
คุณชายจางจูบเบา ๆ ที่ปากนุ่ม มือรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิด ซุกไซ้รอบคอขาวแล้วจูบซ้ำ สะโพกแข็งแรงขยับประสานจังหวะเร่งเร้าถี่ขึ้นอีก สัมผัสจากกันและกัน หอมหวานยิ่งนัก เซี่ยเอ๋อร์จูบรับทำตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ท่ามกลางกระแสอารมณ์ที่เริ่มพุ่งสูง คุณชายจางยังคงไม่หยุดขยับ มือคล่องแคล่วรูดเร้นแก่นกายเล็กช่วยกระตุ้นอีกทางหนึ่ง จนเด็กน้อยถึงกับสะท้านเฮือกเป็นพัก ๆ คนด้านล่างเร่งจังหวะกระแทกย้ำจนเสียงหวานครางสูง ถึงจุดได้ในที่สุด
ทั้งสองทิ้งตัวลงกับเตียงอีกครั้งอย่างหมดแรง คุณชายจางมองเด็กหนุ่มที่ยังหอบหายใจแทบไม่ทันนั้นก่อนยิ้มให้ "ข้ารักเจ้านะ...เสี่ยวเอ๋อ"
"ข้าก็รักท่าน...คุณชายจาง...ท่านคงจะสอน...เรื่องอย่างว่า...ที่พลิกแพลงกว่านี้ กับข้าอีกใช่ไหมขอรับ" ร่างเล็กถามต่อแม้จะยังเหนื่อยแทบลืมตาไม่ขึ้น
ชายหนุ่มพลิกตัวตะแคงก้มลงจูบคนด้านข้างที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน "ได้สิ ข้าจะสอนเจ้า...ให้ครบทุกท่าเลยดีไหม"
"ดีจัง ข้าคิดถูกจริง ๆ ที่เลือกท่าน ไม่ใช่คุณชายหวัง ท่านดีกว่าจริง ๆ..."
คุณชายจางเลิกคิ้ว อดถามไม่ได้ "ข้าอยากรู้จัง ว่าทำไมเจ้าถึงเลือกข้า ไม่ใช่คุณชายหวัง?"
ใบหน้าไร้เดียงสาอมยิ้ม ก่อนตอบว่า "ก็เพราะของท่านมัน 'เล็ก' ดีนี่ขอรับ ท่าทางคงทำแล้วไม่เจ็บ ของคุณชายหวังน่ะ 'ใหญ่' ซะขนาดนั้น มีหวังก้นข้าพังกันพอดี" เด็กหนุ่มตอบต่อตามที่คิดด้วยความใสซื่อ "ข้าไม่อยากเหมือนเสี่ยวปิง ที่เป็นบ้าหลังโดนทำเรื่องอย่างว่าหรอกนะ..."
เด็กน้อยยังจำเรื่องที่เหมยลี่เล่าได้เป็นอย่างดี และเพราะเหตุนั้น เลยทำให้ไม่ยอมคล้อยตามคุณชายหวัง แม้จะมีเทคนิคดีขนาดไหนก็ตาม
"คุณชายจาง...ข้ารักท่านที่สุดเลย....เพราะท่านทำ 'เรื่องอย่างว่า' ได้ดีขนาดนี้..." ประโยคหลังค่อยแผ่วลง เมื่อดวงตาเริ่มหนักอึ้ง ก่อนจะหลับใหลไปที่สุดด้วยความอ่อนแรง
ทิ้งให้คุณชายจาง นอนอึ้งอยู่ตรงนั้น
...สรุปว่าเพราะของเขามัน 'เล็ก' สินะ....แล้วคุณชายจางก็นอนตาค้างหลับไม่ลงอีกเลย มีเซี่ยเอ๋อร์ที่หมดเรี่ยวแรงจะนอนดิ้น ซุกไซ้อยู่แนบอก
คนนอนไม่หลับ ได้แต่ลอบถอนหายใจ
เอาเถอะ...อย่างน้อย 108 กระบวนท่าของสกุลจาง ก็ยังทำให้เสี่ยวเอ๋อของเขาพอใจได้ จะใหญ่จะเล็ก...คงไม่สำคัญเท่าใดกระมัง ชายหนุ่มปลอบใจตัวเอง
เขาถอนหายใจอีกรอบเมื่อคิดต่อไปว่า...ยังดีนะ ที่เสี่ยวเอ๋อ ชอบอะไรเล็ก ๆ
จะยังไงคงต้องรีบไถ่ตัวเด็กน้อยโดยด่วนแล้ว ไม่เช่นนั้นเกิดติดใจของใหญ่ขึ้นมา มีหวังเขาต้องโดนทิ้งแหง ๆ!
เสียงหัวเราะคุ้นหูปลุกให้คุณชายจางที่กว่าจะหลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบย่ำรุ่ง ตื่นขึ้นมาจนได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างสลึมสลือเล็กน้อย เพราะค่ำคืนที่ผ่านพ้น นอนไม่ค่อยจะหลับสักเท่าไหร่ พอมองให้ชัด เขาก็เห็นแขกไม่ได้รับเชิญอันคุ้นตา ยังคงเป็นเหลียนอิง ที่เข้ามาปลุกเขา ส่วนเซี่ยเอ๋อร์นั้น กลับไม่อยู่เสียแล้ว ที่นอนด้านข้างที่ว่างเปล่า ทำให้คุณชายรีบละล่ำละลักถามขึ้นแทบจะในทันที
"สะ...เสี่ยวเอ๋อเล่า ไปไหนแล้ว"
เหลียนอิงไม่ตอบคำ ดวงตาคู่งามมองร่างชายหนุ่ม ตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างสังเกตสังกา ร่างกายที่ยังคงเปลือยเปล่า ชักเริ่มร้อนผ่าวเมื่อถูกจับจ้อง คุณชายจางรีบคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมกาย แผ่นอกที่เปลือยเปล่ามีรอยจูบเต็มไปหมด
คนมองยังคงยิ้มหวานทำเป็นไม่ได้ยินคำถามนั้น "ค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง"
"ตอบคำถามข้าก่อนสิ เสี่ยวเอ๋อไปไหนแล้ว" สีหน้าจริงจังจ้องมองมาตาไม่กระพริบ
คนถูกถามอดหัวเราะอย่างขบขันไม่ได้ "เสี่ยวเอ๋อกลับห้องไปเท่านั้น ไปเก็บของเพื่อจะไปกับท่านอย่างไรเล่า ท่านก็รีบไปจ่ายเงินเสียสิ จะได้เป็นเจ้าของเขาอย่างสมบูรณ์ ว่าแต่กระบวนท่าเด็ดของสกุลจาง สยบเด็กน้อยของข้าเสียอยู่หมัดเลยสินะ"
คุณชายรีบตัดบทขึ้นว่า "ข้าจะไถ่ตัวเขาวันนี้แหละ จะไม่ยอมให้เขารับแขกอีกแล้ว"
คำพูดของเหลียนอิงนั้นแทงใจนัก เขาอดคิดถึง 'ขนาด' ของสิ่งนั้นไม่ได้อีกแล้ว ยิ่งคิดใบหน้าของชายหนุ่มยิ่งเริ่มแดงเรื่อจนทำอะไรไม่ถูก จึงเสต่อว่าอีกฝ่ายแก้เขิน
"ว่าแต่เจ้านี่นะ ยังคงหน้าเลือดได้เสมอต้นเสมอปลายเสียจริง"
"ท่านพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูกนา ท่านควรจะขอบคุณข้าสิ ที่ทำให้สมหวังกับเสี่ยวเอ๋อ ไหนจะปิดปากคุณชายหวัง ไม่ให้ท่านถูกลากเข้าตะรางอีกด้วย" เหลียนอิงว่ายิ้ม ๆ
"ก็ใช่หรอกนะ แต่เรื่องมันคงโสภากว่านี้ ถ้าเจ้าไม่สอนอะไรเพี้ยน ๆ ให้เสี่ยวเอ๋อ" คุณชายจางอดเหน็บแนมไม่ได้
เหลียนอิงยังคงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ เขาพูดต่อไปว่า "เสี่ยวเอ๋อเป็นเด็กน้อยที่น่ารักของข้า ถ้าใครจะไถ่ตัวเขาไป ข้าก็ย่อมต้องแน่ใจเสียก่อนสิ ว่าคน ๆ นั้น จริงจังและจริงใจเพียงพอ"
คุณชายจางมองหน้าเหลียนอิงอย่างแทบไม่เชื่อ คนเจ้าเล่ห์คนนั้น คิดทำเพื่อคนอื่นเป็นด้วยหรือเนี่ย
"ท่านไม่ต้องซาบซึ้งไป ถึงข้าจะช่วยท่านมากมาย แต่ถ้าท่านดีไม่พอ ข้าก็ไม่ยกเสี่ยวเอ๋อให้หรอกนะ ดังนั้นดูแลเขาให้ดีด้วย"
"ข้าสัญญา ว่าจะดูแลเขาให้ดี" คุณชายจางยืนยันหนักแน่น
"ข้าจะคอยดูต่อไปแล้วกัน ถ้าข้าได้ยินว่าท่านทำเสี่ยวเอ๋อร้องไห้ล่ะก็...ข่าวเจ้าหนอนน้อยที่ทำให้เสี่ยวเอ๋อติดใจ...มากกว่าเจ้ามังกรใหญ่...อาจจะเป็นข่าวโด่งดังไปทั่วหอเหมยฮัวก็เป็นได้นะ"
ว่าพลางแสร้งถอนหายใจยาว "เฮ้อ จะว่าไป ข้าว่าท่านออกจะเหมาะเป็น 'เสี่ยวจาง' มากเสียกว่าเป็น 'คุณชายจาง' เสียอีก น่าเสียดายแทนนายแม่นัก ที่เสี่ยวเอ๋อ ยอมท่านไวเกินไป"
"จะ...เจ้า!"
เหลียนอิงทำเป็นไม่ได้ยิน ใบหน้าสวยยิ้มหวานอีกครั้ง ก่อนจะพูดตบท้ายว่า
"ยังไงก็อย่าลืมไปชำระหนี้ทั้งหมดให้ครบด้วยนะท่าน...หอเหมยฮัว...ขอบคุณที่ใช้บริการ"- จบ -
==========================
นิยายที่ลงไปแล้วในบอร์ดนี้ เผื่อสนใจอยากอ่านเพิ่ม:
Absolution cafe (จบ),
รักนี้พิเศษสามเท่า! : Special Triple (จบ),
สืบเสน่หา (จบ),
หรรษาฆาตกรรมเรื่องสั้น (จบแล้วทุกเรื่อง):
ทายาทมรณะ,
Full moon night,
Give me your hand,
นัท-เนย ซีรี่ส์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
