คุณชายหวังเป็นแขกขาประจำอีกคนหนึ่งของเหลียนอิง เซี่ยเอ๋อร์รู้จักคน ๆ นี้อยู่บ้าง แต่เขาไม่เคยได้รับอนุญาตให้อยู่ด้วย ยามคุณชายหวังมาหาเหลียนอิง คืนใดแขกเป็นคุณชายหวัง คืนนั้นเหลียนอิงจะรับแขกด้วยตนเอง โดยที่เขาไม่เคยได้เข้าไปยุ่งด้วยอีก
และนั่นก็ทำให้เซี่ยเอ๋อร์แน่ใจ ว่าพวกเขาต้องทำ 'เรื่องอย่างว่า' กันแน่ ๆ ผิดกับคุณชายจาง ที่มาครั้งใด ก็ได้แต่ชวนเหลียนอิงร่ำสุรา เดินหมาก พูดคุย ไม่เคยทำเรื่องอย่างว่าเลยสักครั้ง เพียงแค่เปรียบเทียบกันง่าย ๆ เขาก็พอจะรู้แล้ว ว่าทีเด็ดของใคร จะดีกว่ากัน
คุณชายหวังเป็นชายร่างใหญ่ ที่่ดูผึ่งผายสมชายชาตรี ท่าทางคล้ายนักรบหรือจอมยุทธ์ผู้ใช้กำลัง แตกต่างจากคุณชายจางที่ดูคล้ายนักศึกษาจากตระกูลผู้ดีมีสกุลราวฟ้ากับดิน คุณชายหวังมักชอบพูดจาตรงไปตรงมา ขวานผ่าซาก แล้วก็จะหัวเราะเสียงดังยามรู้สึกพอใจ ซึ่งลับหลังแล้ว ก็มีคนช่วยกันตั้งฉายาให้คุณชายหวังเช่นเดียวกัน เป็น 'คุณชายหวังฟันเจ้า มาทีไรไม่ฟันเป็นไม่มี' ซึ่งฉายานี้ก็พิกล เซี่ยเอ๋อร์แอบคิดว่า คงเพราะคุณชายหวังเป็นคนแข็งแรง แถมดูเหมือนนักรบด้วยกระมัง คนถึงคิดกันว่า คุณชายจะชอบใช้ดาบเป็นพิเศษ
จากการสังเกตของเขา เหลียนอิงจะอารมณ์ดีทุกครั้งที่กลับมานอนพัก แม้ว่าวันรุ่งเขาจะต้องช่วยนวดแก้เหมื่อยขบให้อยู่เสมอ โดยเฉพาะสะโพกที่มักปวดแปลบกว่าที่อื่น จนเหลียนอิงต้องให้เขาเน้นหนักบริเวณนั้นกว่าเดิม ซึ่งเซี่ยเอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาทำ 'เรื่องอย่างว่า' กันอย่างไร ถ้าแค่จับมือกันนอนแบบที่เหลียนอิงสอนเขา ก็ไม่น่าจะปวดขนาดนี้
แสดงว่าจากการคาดเดา 'เรื่องอย่างว่า' ของคุณชายหวัง คงจะมีเทคนิคแตกต่างออกไป รวมถึงคงมีท่าพลิกแพลงมากกว่าที่เขารู้ตอนนี้อย่างแน่นอน
ดังนั้นถ้าได้คุณชายหวังช่วย ความสามารถในเรื่องอย่างว่าของเขา คงจะต้องดีขึ้นเป็นแน่แท้ เซี่ยเอ๋อร์ยังคงคิดต่อไปอย่างมุ่งมั่น
คืนนี้เป็นอีกคืนสำคัญ เป็นคืนที่สอง ที่เขาจะได้รับแขกคนอื่น นอกเหนือจากคุณชายจาง ถ้าเขาฝึกฝนได้ดี อาจบางที คุณชายจางจะได้พอใจเขามากขึ้นด้วย จะได้ไม่จืดจาง จืดชื่ด เหมือนฉายาที่ใครต่อใคร แอบตั้งให้
พอคิดถึงคุณชายจาง เขาก็อดจะร้อนผ่าวที่ใบหน้าไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไม ระยะนี้พอคิดถึงคุณชายจาง ใจเขาก็มักจะเต้นแรง เสียดายเพียงคืนนี้...แขกของเขา กลับไม่ใช่คุณชายจางเสียแล้ว
...ไม่ได้นะ เซี่ยเอ๋อร์ เจ้าจะมัวอาลัยแต่คุณชายจางไม่ได้... เด็กหนุ่มพยายามเตือนใจตัวเอง ถ้าเขาไม่ฝึกฝนให้ดี กระทั่งคุณชายจาง ก็อาจจะเบื่อแล้วตีจากเขาไปก็เป็นได้ การฝึกฝนนี้ จึงสำคัญมาก ทั้งกับฐานะ อันดับ และกับความสัมพันธ์ ของเขากับคุณชายจาง
ทำไมหนอ คุณชายจางถึงไม่เคยเข้าใจเขาเลย ทั้ง ๆ ที่เขา...
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนทรุดตัวนั่งรออยู่ข้างเตียง รอคอยคุณชายหวัง อย่างมีความหวังกว่าเดิม...
เสียงเดินหนัก ๆ ดังมาแต่ไกล ก่อนร่างสูงแข็งแรงนั้นจะก้าวเข้ามาในห้อง เป็นคุณชายหวัง มิใช่คุณชายจางเหมือนคราวก่อน เซี่ยเอ๋อร์รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยกับคนแปลกหน้าที่ตัวกำยำล่ำสันเสียขนาดนี้ ท่าทางแข็งแรงสมชายชาตรี แผงอกแกร่ง ท่าร่างกระฉับกระเฉงว่องไว รวมถึงดวงตาคมที่มองมาตาไม่กระพริบ ให้ความรู้สึกคล้ายกำลังถูกจ้องมองโดยนักล่าชอบกล และความรู้สึกนั้น ทำให้เขาแอบหนาวเหน็บ
คุณชายหวังมองร่างบอบบางบนเตียงนุ่ม พลางกลืนน้ำลายลงคอ เด็กน้อยยังอ่อนเยาว์และน่ารับประทานนัก จนกระทั่งเขาเอง ที่จัดการหนุ่มน้อยมานักต่อนัก ยังอดหวั่นไหวมิได้ ต้องเผอลจ้องมองอย่างลืมตัว
สายตาของคุณชายหวังที่มองมา ทำให้เซี่ยเอ๋อร์ที่นอนกลิ้งเล่นอยู่บนเตียง รีบผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
"คุณชายหวัง" เสียงใสร้องเรียกเบา ๆ เมื่อสบตาอีกฝ่าย อย่างไม่คุ้นเคยนัก ท่าทางที่ดูคุกคามหน่อย ๆ ทำให้เด็กน้อยเผลอถอยร่นขยับไปแทบจะไม่รู้ตัว
"...เอ่อ...ท่าน...จะทำเรื่องอย่างว่า...กับข้าใช่ไหมขอรับ" คำถามซื่อ ๆ จนคนฟังอดขำไม่ได้ ทำให้คุณชายหวังต้องลอบยิ้ม ก่อนจะก้าวเข้าไปหาใกล้กว่าเดิม
"ข้าซื้อตัวเจ้าค่ำคืนนี้ ย่อมต้องหวังทำเรื่องอย่างว่าอยู่แล้ว เจ้าพร้อมหรือยังล่ะ เซี่ยเอ๋อร์" คุณชายหวัง ช่างสมฉายา 'หวังฟันเจ้า' เสียจริง ยังคงสามารถเข้าประเด็นได้รวดเร็วเหมือนเช่นทุกครั้ง
คำเรียกหาเป็นทางการนัก ผิดกับการเรียก 'เสี่ยวเอ๋อ' ด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนของคุณชายจาง ไหนจะรอยยิ้มอบอุ่น และปลอบโยนเขาเสมอนั่นอีก
ไม่เหมือนแววตาวิบวับแบบแปลก ๆ กับรอยยิ้มแสยะดูคล้ายปีศาจร้ายแบบนี้เลย
อ๊ะ เขาจะไปเปรียบเทียบให้มากความทำไม จะอย่างไร มันก็เป็นการเรียนรู้เทคนิคใหม่ ๆ มิใช่หรือ
คุณชายหวังขยับขึ้นไปบนเตียง รวดเร็วเสียจนเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งหลักด้วยซ้ำ ร่างสูงใหญ่ที่คร่อมร่างเขาแล้ว ทำให้เซี่ยเอ๋อร์เริ่มอึดอัดแกมงุนงง
"อ่ะ ท่าน...ไฉนต้องคร่อมบนตัวข้าด้วยเล่า?"
คนถูกถามชะงักเล็กน้อย ก่อนอมยิ้ม "เจ้าไม่ชอบหรืออย่างไร"
จริงสิ...มันต้องเป็น 'ท่าพลิกแพลงที่มีเทคนิคชั้นสูง' ของคุณชายหวังแน่ ๆ นี่เขาจะไปขัดให้คุณชายเสียจังหวะทำไมกัน เพื่อการฝึกฝน เขาจะต้องเป็นผู้เรียนรู้ที่ดีสิ
"มะ...ไม่ใช่หรอกขอรับ คือข้า...ไม่เคย...ทำแบบนี้ ยังไงท่านก็..."
คำพูดนั้นน่ารักนัก คุณชายหวังเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนถามว่า "คืนประมูลพรหมจรรย์ เจ้าไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าหรอกรึ"
"ทะ..ทำสิขอรับ แต่ว่า...เอ้อ...แต่ไม่ใช่ท่านี้" ก็ตอนนั้น เขานอนหงายจับมือคุณชายจางหลับไปทั้งคืน คุณชายยังไม่มาคร่อมแบบนี้เลยนี่นา
"อ้อ อย่างนั้นเอง ท่าใหม่ ๆ ย่อมดีกว่าไม่ใช่รึ เอางี้ดีกว่า เจ้านอนเฉย ๆ เดี๋ยวข้าจะสอนให้เอง ดีไหมล่ะ"
ร่างเล็กพยักหน้ารับ อย่างกระตือรือร้นกว่าเก่า "ดีขอรับ คุณชายค่อย ๆ ทำช้า ๆ นะขอรับ ข้าจะได้ศึกษาอย่างละเอียด"
"ได้สิ ถ้าอย่างนั้น ข้าจะเริ่มล่ะนะ" มือแข็งแรงค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของเด็กหนุ่ม เซี่ยเอ๋อร์สะดุ้ง รีบรวบชายเสื้อไว้ก่อนถามเสียงสั่น "...ทำไมต้องถอดเสื้อผ้าด้วยล่ะขอรับ?"
"อ้าว เจ้าชอบให้ทำ ทั้ง ๆ ที่ใส่เสื้อผ้าอยู่หรอกหรือ อืม...มันก็ให้ความรู้สึกไปอีกแบบล่ะนะ"
"คุณชายจาง...เอ่อ...ทำกับข้า...แบบนั้น" เสียงพึมพำชักแผ่วด้วยความเขิน
คนฟังอมยิ้ม "แต่ข้าชอบแบบถอดหมดมากกว่า เอ้า เจ้าถอดก่อนสิ เอาให้หมดเลยนะ"
"หา???"
"อะไร...หรือเจ้าไม่อยากเรียนแล้ว?"
เซี่ยเอ๋อร์ยังจำได้ดี ถึงที่เหลียนอิงสั่งไว้ ว่าต้องตามใจคุณชายหวัง ไม่ใช่ให้คุณชายหวัง มาคอยตามใจ
คุณชายหวัง ไม่เหมือนคุณชายจาง...
เขาเริ่มเปรียบเทียบอีกแล้วนะ...
เอ้า ถอดก็ถอด
มือบอบบางค่อย ๆ เปลื้องเสื้อผ้าออก ดวงตากลมโตสบตาอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนหลุบต่ำอย่างรวดเร็ว รู้สึกอายจนไม่รู้จะหลบไปทางไหน นี่เหรอ...วิธีทำ 'เรื่องอย่างว่า' แบบเทคนิคขั้นสูง ทำไมมันจึง...น่าอายนัก
"อ้าขาด้วยสิ กว้าง ๆ นะ เอามือนี่ล่ะ จับเอาไว้" คุณชายหวังพูดต่อ ร่างสูงคร่อมลงมาเหนือร่างเปลือยเปล่าของเซี่ยเอ๋อร์ เด็กหนุ่มตัวสั่นน้อย ๆ อย่างตื่น ๆ ทีกับคุณชายจาง เขาออกจะนอนสบาย ๆ ทำไมคุณชายหวัง ช่างให้ทำอะไรแปลกพิสดารขนาดนี้ด้วยนะ
แต่เพื่อการพัฒนาฝีมือ...เขาต้องอดทน...
มือที่ชุ่มน้ำมันหอม ลูบไล้ที่ด้านล่างพลางนวดคลึง เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกสัมผัส สัดส่วนเร้นลับอันหวงห้ามนั้น กระทั่งคุณชายจาง ก็ยังไม่เคยได้แตะเลยด้วยซ้ำ คุณชายหวัง กำลังทำอะไรกับเอ๋อน้อยของเขากันล่ะเนี่ย
แต่มือนั้นกลับไม่หยุดแค่เอ๋อน้อย มันเริ่มเคลื่อนลงต่ำไปอีก แถมยังแตะปากทางคับแคบแผ่วเบา ก่อนลูบไล้นวดคลึงไปมา เซี่ยเอ๋อร์บิดกายด้วยความเสียว ยามถูกสัมผัสทีละน้อย ปลุกความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาโดยที่ตัวเขาเองยังไม่เข้าใจ ว่ามันคืออะไรกันแน่
"อ่ะ...มันแปลก ๆ...คุณชาย...ข้า...อา...." ร่างกายตื่นตัวบีบรัดต่อต้าน หากด้วยความชำนาญเรื่องอย่างว่าของคุณชายหวัง ก็ทำให้เขาเริ่มอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน
นิ้วแกร่งค่อย ๆ ดันเข้า สลับถอดถอน ความลื่นชุ่มชื้นจากน้ำมันหอม ทำให้เป็นไปโดยไม่ลำบากนัก ปลายนิ้วไล่รุกเข้าลึกทีละน้อย เรียวขาบางอ้ากว้างขึ้นโดยแทบไม่รู้ตัว เมื่อเสียงครางแผ่ว...เริ่มดังขึ้น นี่มันอะไรกัน...เรื่องอย่างว่า...งั้นหรือ ทำไม...มันไม่เหมือนที่เหลียนอิงบอกเขา...ไม่เหมือนกับที่เขา...เคยทำกับคุณชายจางเลยล่ะ
"อึ้ก...อยะ...อ๊า!" นิ้วที่ไล้เข้าลึก เริ่มสำรวจไปทั่ว เด็กหนุ่มยกสะโพกสูง แทบนอนไม่ติดพื้น เมื่อการรุกราน แทรกลึกเข้าถี่และรุนแรงกว่าเดิม
หากกำลังเริ่มเคลิ้ม เจ้านิ้วแสนซนนั่น กลับถูกรั้งออก เด็กหนุ่มที่กำลังเพลิดเพลินกับการขยับของปลายนิ้ว ได้แต่มองกึ่งหอบหายใจ ร่างกายวาบหวามกว่าที่เคย ทำให้เขารู้สึกทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
"คุณชาย...ข้า..."
คุณชายหวังขยับตัวเปลื้องกางเกงลง ตั้งท่าจะเริ่มภาคปฏิบัติแบบเต็มพิกัด ดวงตากลมโตได้แต่จ้องมองมา...อย่างลืมตัว เมื่อเห็นของสิ่งนั้น ที่กำลังจรดจ่อเข้าช่องทางคับแคบของเขา
เขายังจำได้ดี ถึงสิ่งที่เหมยลี่เคยบอก...เรื่องราวของเสี่ยวปิง...เด็กคนนั้น โดนทำเรื่องอย่างว่า...อย่างรุนแรง...จนถึงกับสติฟั่นเฟือนไป
ก็มัน...'ใหญ่' ซะขนาดนี้ จะใส่เข้าไปตรงนั้นงั้นหรือ...? หรือว่านี่...คือเรื่องอย่างว่า...? ขืนใส่เข้าไป...เขาอาจจะเจ็บจนบ้า เหมือนเสี่ยวปิงก็เป็นได้?
ไม่มีใครอ่อนโยนกับเขา เท่าคุณชายจางอีกแล้วจริง ๆ ด้วย!
ร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาใกล้อีก ตั้งท่าจะคร่อมตัวลงมา เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง แล้วผลักอีกฝ่ายออกไปเต็มแรง
"ไม่นะ! คุณชายจาง ช่วยข้าด้วย!!!!"เสียงร้องเรียกดังลั่น ทำให้คนกำลังเริ่มหื่นชะงักค้าง ไม่ได้ตั้งหลักเมื่อโดนเด็กน้อยผลักลงไปก้นจ้ำเบ้ากับพื้นเต็มแรงจนแทบจุก ทว่ายังไม่ทันได้โต้แย้ง ประตูห้องที่ปิดอยู่ ก็ถูกพังโดยแรง ก่อนร่างสูงโปร่งของคุณชายจาง จะพรวดพราดเข้ามาด้วยความตกใจ
"เสี่ยวเอ๋อ เจ้าเป็นอะไร..รึ...เปล่า...."
ร่างกายที่เปลือยล่อนจ้อน กับท่าอ้าขาสุดหวาดเสียว ทำให้คุณชายแทบจะกุมจมูกไม่ทัน หากพอเห็นดวงตาหวานฉ่ำ เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา พลางยังคงร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากตัวเขา เลือดที่จะขึ้นจมูก เลยไปขึ้นหน้าแทนที่ เมื่อเห็นผู้ชายแปลกหน้า นอนกลิ้งอยู่กับพื้น เขาก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้โดยไม่ยากเย็นนัก
ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ เข้าไป ก่อนชกคุณชายหวังซ้ำเสียแทบคว่ำ แม้ร่างกายคุณชายหวังจะแข็งแกร่ง แต่ยามหน้ามืด หมัดคุณชายจางก็หนักไม่เบา
"คุณชาย...จาง...ข้า..." เซี่ยเอ๋อร์โผเข้ากอดชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาหาบนเตียง พลางสะอื้นไห้ แม้จะตกใจ แต่อ้อมกอดของคุณชายจางก็อบอุ่นนัก ร่างเล็กยังคงหวาดกลัวอยู่อย่างเห็นได้ชัด คุณชายจางทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่กอดรับอย่างพยายามปลอบโยนแต่เพียงอย่างเดียว น้ำตาจากเด็กน้อยที่รัก ยังคงเป็นสิ่งที่เขาแพ้เสมอมา
"เฮ้อ ท่านเล่นทำข้าวของพังแบบนี้ สงสัยต้องจ่ายมากขึ้นเสียแล้วนะ คุณชายจาง" ร่างบอบบางแสนงามที่หยุดยืนอยู่หน้าประตูที่ห้อยร่องแร่งก่อนถอนใจยาว เหลียนอิงมองไปรอบ ๆ และเห็นคุณชายหวัง กำลังพยายามจะลุกด้วยความมึนงง เขาจึงเข้าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้นมา
"แก! ชกหน้าข้าทำไม!" ร่างสูงแข็งแรงทำท่าจะลงมือกลับเมื่อตั้งหลักได้ แน่นอนว่ายามอารมณ์ค้าง กระทั่งคนใจเย็นเป็นที่สุด ก็ยังสามารถอารมณ์ร้อนขึ้นได้ และกับคุณชายหวังที่กำลังอารมณ์ค้าง ก็ยิ่งไม่ใช่ข้อยกเว้น
เหลียนอิงเห็นดังนั้น จึงรีบรั้งตัวชายหนุ่มไว้ก่อนพูดเสียงเข้ม "เรากลับห้องของข้ากันเถอะ คุณชายหวัง"
"แต่...แต่ว่า..." คุณชายหวังพยายามคัดค้าน หากต่อหน้าเหลียนอิง เขาก็มักไม่สามารถขัดคำสั่งได้ เพียงแค่ถูกดวงตาคู่งามหยาดเยิ้มจ้องมาเท่านั้น
เหลียนอิงยิ้มน้อย ๆ เป็นรอยยิ้ม...ที่ทำให้คุณชายหวังใจเต้นแรง
"วันนี้ท่านทำได้ดีมาก...ข้าเลยจะให้รางวัล ตามที่เราตกลงกันไว้ไง ท่านไม่สนใจแล้วงั้นรึ?" ประโยคหลังนี้เจตนาให้แค่อีกฝ่ายได้ยินคนเดียว เสียงจึงแผ่วเบายั่วยวนกว่าเดิมอีกเป็นหลายเท่า เล่นเอาคนกำลังหน้ามืดตาสว่างแทบจะในทันที ก่อนจะยอมเดินตามอีกฝ่ายไปต้อย ๆ อย่างว่าง่าย โดยไม่คิดถือสาหาความอีก
ก่อนจะจากไป ร่างบอบบางยังคงหันมาหาคนบนเตียง ก่อนกำชับขึ้นว่า "คุณชายจาง ส่วนของคืนนี้กับค่าเสียหายที่ท่านพังประตู ข้าจะเจรจากับนายแม่ให้ เสร็จสิ้นราตรีนี้ อย่าลืมไปเคลียร์บัญชีกับข้าด้วยล่ะ แต่ไม่ต้องรีบมาหรอกนะ บ่าย ๆ ก็ได้ ข้าคงไม่ตื่นเช้านักหรอก" เขาว่าพลางยิ้มหวาน หากคุณชายจางไม่ได้สนใจแล้ว เพราะคนในอ้อมกอด ที่ยังคงสั่นน้อย ๆ ดึงความสนใจของเขาไปหมด
เหลียนอิงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก เขาย่อมรู้ดี ว่าตอนนี้คุณชายจางคงต้องการเวลาส่วนตัวเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงไม่คิดเซ้าซี้อีก มือเพรียวคล้องที่แขนของคุณชายหวัง แล้วชักชวนให้กลับห้องโดยไว
เหลียนอิงจากไปแล้ว คุณชายหวังก็เช่นกัน ในห้องจึงเหลือเพียงเซี่ยเอ๋อร์ กับคุณชายจางสองต่อสองแทนที่ คุณชายจางกอดเด็กหนุ่มไว้แนบแน่นกว่าเดิม พลางพูดขึ้นอย่างตั้งใจจริง
"วันนี้ข้าไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว จะอย่างไร ข้าก็จะไถ่ตัวเจ้า...ถึงเจ้าจะโกรธข้า...เกลียดข้า...หรือจะทิ้งข้าไป ข้าก็ยังจะไถ่ตัวเจ้า"
"ไม่นะ คุณชายจาง...ข้า..." เซี่ยเอ๋อร์ที่ทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ ยังคงสะอึกสะอื้นราวเด็ก ๆ ท่าทางนั้นทั้งน่ารักและน่าหม่ำเสียเหลือเกิน แต่คุณชายจาง ก็ได้แต่หักห้ามใจตัวเอง เขาเจ็บมามากพอแล้ว ในตอนที่เห็นเซี่ยเอ๋อร์ร่ำไห้แล้ววิ่งหนีจากไป จากการกระทำที่เห็นแก่ตัวของเขา ภาพที่เห็นมันบาดตายิ่งนัก เนื่องเพราะการทำให้เด็กน้อยที่รักเสียใจ ไม่เคยอยู่ในหัวคนรักเด็กอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย
ถ้ามันต้องเป็นแบบนั้น...เขาก็คงจะ...
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างพยายามตัดใจ มือเรียวยาวซับน้ำตาจากดวงตากลมโตนั้น
"ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้านก็แล้วกัน ถ้าเจ้าเกลียดข้าจนไม่อยากจะเจอข้าอีก เพราะข้าฝืนบังคับไถ่ตัวเจ้าโดยที่เจ้าไม่เต็มใจ ข้าก็จะไม่มากวนใจเจ้าอีก"
"ไม่เอานะ...คุณชายจาง...ท่านจะทิ้งข้างั้นเหรอ ไหนท่านบอกว่า ท่านจะพาข้าไปบ้านท่าน...ท่านจะให้ข้า...นอนเตียงที่นุ่มกว่าที่หอนี้ จะให้ข้า...กินปลาตัวโตในสระน้ำของท่าน แล้วก็ยังเคยบอกว่า...จะดูแลข้าดี ๆ อย่างไรเล่า...ท่านจะ...ฮึก...จะทิ้งข้า...ได้ยังไงกัน ข้า...ไม่ยอมหรอก"
คุณชายจางจ้องหน้าอันไร้เดียงสานั้นอย่างตะลึงงันนิ่งนาน ก่อนจะตั้งสติได้ จากถ้อยคำของเสี่ยวเอ๋อ แสดงว่าเด็กน้อยไม่ได้เกลียดเขาแล้วสินะ ชายหนุ่มโผเข้ากอดเด็กหนุ่มไว้อีกครั้งอย่างยินดีเป็นที่สุด
"เจ้าไม่โกรธข้า...จริง ๆ นะ ถ้าข้าจะไถ่ตัวเจ้าครานี้" คุณชายจางถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
เซี่ยเอ๋อร์พยักหน้าทั้งน้ำตา ปากบางได้รูปขบกันเบา ๆ อย่างเขินอาย พลางพึมพำแผ่วขึ้นว่า "ถ้าท่านทิ้งข้าไปสิ ข้าจะโกรธที่สุดเลย!"
ใบหน้าคมคายยิ้มกว้าง เสี่ยวเอ๋อของเขาช่างน่ารักนัก สมกับที่เขาคอยฟูมฟักทะนุถนอมมาหลายปี ตั้งแต่ยังเป็นเพียงเด็กรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น แล้วจะยอมให้ใครมาชุบมือเปิบได้อย่างไร
"ข้าจะไปบอกเหมยเหนียง ว่าข้าจะไถ่ตัวเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ" เขาว่าพลางผุดลุกขึ้น ด้วยความกระตือรือร้นกว่าเก่า หากยังไม่ทันได้ไปไหน มือบอบบางก็ฉุดรั้งเขาไว้
"...คุณชายจาง..." หน้าใสแดงเรื่อ เมื่อเริ่มพูดเสียงออดอ้อนตะกุกตะกักอย่างเขินอาย "นายแม่...ไม่หนีไปไหนหรอก...ท่านบอกนางวันพรุ่ง ก็ยังทัน...แต่เพลานี้...ข้า...ยัง..."
คนฟังชะงัก หันมามองเด็กน้อยอีกครั้ง ดวงตาเป็นห่วงเป็นใย กวาดมองทั่วร่างบอบบางนั้นอย่างวิตกกังวล "เจ้าหื่นเมื่อครู่ มันทำอันใดเจ้าหรือไม่ เจ้าบาดเจ็บ...หรือเป็นอะไรรึเปล่า รีบบอกข้าโดยเร็ว ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอเอง...หมอที่ดีที่สุด ข้าไม่มีวันยอมให้เจ้าเป็นอะไรแน่"
ร่างเล็กส่ายหน้าเบา ๆ เสียงที่ตอบกลับแผ่วลงอีก "ไม่...ข้าไม่เป็นอันใด คุณชายหวัง...ก็ไม่ได้ทำอะไรข้า...เอ้อ...ไม่สิ...จริง ๆ เขา..ทำ...นิดหน่อย...แต่ข้าไม่เข้าใจ ว่าเขาทำอะไร"
ว่าพลางเงยหน้าสบตาเขา ด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาคู่งาม "ร่างกายข้าร้อนรุ่มนัก...คุณชายจะช่วยข้าได้หรือไม่...ข้าไม่ต้องการหมอ...ข้าแค่ต้องการท่าน...ได้ไหมขอรับ"
คุณชายจางหายใจเข้าลึก เลือดลมเริ่มขึ้นจมูกอีกรอบแล้ว กับทีท่ายั่วยวนอันแสนไร้เดียงสาของเด็กหนุ่ม
เซี่ยเอ๋อร์มองมา อย่างลังเลใจนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดขึ้น
"ข้าอยากให้ท่าน...ทำ...เรื่องอย่างว่า...แบบที่คุณชายหวัง ทำกับข้าเมื่อครู่ ท่านทำเป็นใช่ไหมขอรับ...ข้าอยากให้คนที่ทำเป็นท่าน...ท่านเพียงคนเดียว ข้าไม่เอาคุณชายหวังแล้ว"
ดวงตาคู่งามเอ่อคลอด้วยน้ำตา ยิ่งมองยิ่งเว้าวอนออดอ้อนนัก คุณชายจางหยิบยาจากในอกเสื้อก่อนรีบกลืนกินลงไป หวังให้มันออกฤทธิ์ได้ทันท่วงที ก่อนจะเลือดไหลจนหมดตัวตายเสียก่อน
จะอย่างไรวันนี้ เขาก็จะทำ 'เรื่องอย่างว่า' ของจริง ให้จงได้ เอาหัวเป็นเดิมพันได้เลย!
TBC
==========================
นิยายที่ลงไปแล้วในบอร์ดนี้ เผื่อสนใจอยากอ่านเพิ่ม:
Absolution cafe (จบ),
รักนี้พิเศษสามเท่า! : Special Triple (จบ)เรื่องสั้น (จบแล้วทุกเรื่อง):
ทายาทมรณะ,
Full moon night,
Give me your hand,
เป่ายิ้งฉุบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
