Part 16
..ตะเกียงปลูกป่า...ป่าไม้เดียวกัน
.
.
.
.
.
.
ตั้งแต่เช้ากูไม่คุยกะใครเลย ไอ้บอมย์มารับกระเป๋าหน้าประตูเหมือนเดิม ก็ส่งๆให้มันไป
มันไม่ปากหมา พูดจากวนตีนเหมือนทุกครั้ง คงพอรู้แหล่ะ...วันนี้อารมย์ไอ้ตะเกียงไม่ปกติ
ไม่สนใจความเป็นไปรอบข้างเหมือนอย่างเคย ไม่แคร์ ใครจะมอง จะทำอะไรยังไงกันบ้าง
ช่างหัวแม่ง ปิดประสาท เข้าโหมดช๊อทดาวน์ชั่วคราว ยังทำใจเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้
ไอ้ตัวปัญหานั่งข้างๆ ปั้นหน้าเก็กนิ่งของมันปกติ ที่ไม่ปกติคงมีแต่ไอ้ตะเกียงคนเดียว
พวกเหมือนจะคอยมอง ๆ อยู่ตลอดเป็นระยะ ๆ คงคิดกันว่ากูเป็นอะไร แต่ไม่มีใครกล้าถาม
ถึงถามกูคงบอกพวกมึงได้อ่านะ...ว่าโดนเพื่อนมึงปล้นเอาจูบแรกกูไปเมื่อเช้านี้
โดยที่กูทำอะไรไม่ได้เลย น่าอายชะมัด แม้จะพยายามปลอบตัวเองไปสารพัด ช่วยได้บ้างไม่ได้บ้าง
คงต้องใช้เวลาสักระยะ ให้ทำใจคงไม่ได้ง่ายนักหรอก จะมีสักกี่คนกันว่ะ!..โดนผู้ชายด้วยกันจูบแล้ว
ไม่รู้สึกอะไรเลยเนี๊ยะ คือปัญหาของไอ้ตะเกียงตอนนี้ แม่งไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมกูต้องรู้สึกไป
กับจูบของมัน ไม่รู้ว่ามันจูบเก่ง หรือเพราะกูไม่เคยปฏิบัติมาก่อน รู้แต่ทฤษฎีในหนังสือ
งงกับตัวเองจริงๆ มีผู้ชายมาขายขนมจีบจนนับไม่ถ้วน ตั้งกะอยู่โรงเรียนเก่าแล้ว ไม่เคยรู้สึก
อะไรกับพวกแม่ง ตรงข้ามขนลุกขนพองซะงั้น ถึงจะพูดได้ว่าไม่รังเกียจเข้าขั้นขยะแขยงก็ตามเห่อะ!
แต่ก็ใช่ว่าจะนึกชอบซะที่ไหนกัน
.
.
.
กับไอ้เหี้ยโต๋ ทำไมถึงใจสั่นเต้นรั่วเร็วยังกะติดไฮท์สปีด...ยังเหมือนแพ้ทางมันไงไม่รู้ นี่แหล่ะ!
ทำให้สมองอัจฉริยะของไอ้ตะเกียงประมวลผลได้ว่า กูแอบรู้สึกพิเศษกับมันเข้าให้แล้ว ทั้งที่ไม่เคยรู้สึก
แบบนี้มาก่อน โอ้!..พระเจ้า!..เล่นตลกกะกูเข้าให้แล้ว ให้พรสวรรค์มาแต่เกิด แล้วทำไมต้องให้กู
อนุรักษ์ป่าไม้ ปลูกป่าลดภาวะโลกร้อนด้วย จนได้แล้วกู ต้องอยู่ชมรมปลูกป่ากะเค้าจริงหรือนี่
กะคนอื่นไม่ยักเป็น ทำไมต้องเป็นกะมึงด้วย ไอ้เหี้ยโต๋...กูอยากเอาหัวชนกำแพง
ไอ้หย๋า!..ตาย..ตาย..จะให้มันรู้..ความรู้สึกนี้ไม่ได้เด็ดขาด กูยอมสูดมลพิษ
ไม่อยากลดภาวะโลกร้อน วิธีการเดียวที่ต้องทำ ต้องตัดไฟแต่ต้นลม ปลีกตัวให้ไกล ออกให้ห่าง
คิดได้แล้ว...ดำเนินการดังนี้แหล่ะ อะไรๆ คงจะดีขึ้น
.
.
.
.
.
ได้เวลาพักเที่ยง คาบบ่ายชั่วโมงโฮมรูม วันนี้ไอ้โต๋มันให้ไปหาพี่กิ๊ป ไปคุยเรื่องกีฬาสี
ก่อนไปกินข้าว ตัดสินใจคุยกะพวกมันรู้กันไปเลยดีกว่า
“พวกนาย...อย่าเพิ่งไป..คุยไรด้วยหน่อย” พวกหันมามองกูทันที ไอ้รัน ก็เปิดปากถามตามฟอร์ม
“มีอะไรหรือเปล่า....พูดมาเลยสิตะเกียง”
“เอ่อ!..เรื่องสัญญาทาส..เราว่ายกเลิกเถอะ..พวกนายไม่ต้องทำต่อแล้ว ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า OK ป่าว?”
“ไม่ OK..” พูดพร้อมกันได้อีกมึง ยังกะพวกมึงนัดกัน
“อ้าว!..ทำไมหล่ะ..ไม่ดีหรือไง นายจะได้ไม่ต้องเป็นภาระมาคอยทำอะไรให้เราอีก สบายดีออก”
กูงงกับพวกมึงจริง โง่หรือแกล้งบ้ากันว่ะ กูให้อิสระคืนแล้ว กับไม่เอาซะนี่
“ไม่ดี.(ประสานเสียงกันอีก)..มึงไม่รู้อะไร พวกกูมีคติประจำกลุ่ม ‘สิงห์โตดำ’ รับปากแล้วต้องทำ”
ไอ้กานมันเป็นคนพูด นานๆครั้งจะเห็นมันพูดสักที นึกว่ามึงมาเป็นพร๊อพประกอบฉาก
บทจะพูดแมนได้อีกมึง กูเพิ่งรู้พวกแม่งไฮเปอร์สุดๆ
“ทำไม..มึงมีปัญหาอะไร...กูไม่ให้ยกเลิก” ไอ้ห่าราก...ปัญหาก็มาจากมึงนั่นแหล่ะ..เชี้ยโต๋
มีบังคับไม่ให้ยกเลิกอีก ไอ้สันดานเสีย โครตเอาแต่ใจสุดๆ เลยมึง
“ลำบากใจอะไร ..บอกกันได้ ใครว่าอะไรมึง” ไอ้โทนี่ครับ พระเอกได้อีกมึงน่ะ กูบอกไปจริง
พวกมึงคงช่วยกูได้มากเน่อะ เห็นแม่งหงอไอ้โต๋กันทุกคน
“ไม่มีอะไรหรอก...ช่วงนี้พวกนายงานเยอะ ยุ่งกันทุกคน ไหนจะเรื่องกีฬาสี ไม่อยากให้พะวงนะ
ถือซะว่าที่ผ่านมาขำขำ จริงจังอะไรมากนัก...ยกเลิกกันเถอะ” กูยังไม่วายยืนกระต่ายขาเดียว
จะได้ไม่ต้องข้องแวะกับพวกแม่ง โดยเฉพาะไอ้โต๋ ต้องไปกลับกับมันตามลำพัง
ถึงจะมีลุงพีขับรถก็เถอะ มีก็เหมือนไม่มีอยู่ดี
“ทำไมมึงต้องคิดเยอะ พวกกูมีใครบ่นเดือดร้อนอะไร ตามที่ไอ้โต๋บอกแหล่ะ..เหมือนเดิม
ป่ะไปกินข้าว” ไอ้บอมย์ มันเพิ่งคุยกับกู พอกันกับเชี้ยโต๋ยังกะแฝดผิดฝา ..สรุปตัดบท
ลงท้ายออกคำสั่ง..เวร ความหวังของไอ้ตะเกียงก็ล่มสลาย กูเป็นนายแต่ยกเลิกทาสไม่ได้
สงสัยต้องย้อนอดีตไปขอความช่วยเหลือเสด็จพ่อ ร.5 ซะเร้วม้าง ตกลงกูเป็นนายหรือเป็นบ่าว
กันแน่ว่ะ!...ทำไมทำอะไรไม่ได้ดังใจเลยโว้ย! ลมเสียสุดสุด...
.
.
.
แล้วมันก็ลากไอ้ตะเกียงมานั่งกินข้าวกับพวกมันจนได้ มาถึงโต๊ะคุณพี่อังกับพวก นั่งรอกันเต็ม
ตกลงพวกมึงรวมแก๊งค์กันแล้วว่างั้นเถอะ แล้วกูเสือกอะไรกะเค้าด้วยว่ะ!...สมาชิกกลุ่มมันก็ไม่ใช่
มันจะรวมกลุ่มหอยแมลงภู่กับสิงห์โตดำ ให้กลายเป็น ‘สมเสร็จ’ หรือผสมไม่เสร็จก็ไม่รู้หว่า?++..
ต่างสปีชี่กันซะขนาดนี้ ผสมกันได้ป่าวก็ไม่รู้.ช่างหัวแม่งมันเถอะ
“โต๋ขา..อังสั่งพิชซ่าหน้าทะเล และหน้าปลาแซลมอล มากินวันนี้ สั่งถาดใหญ่ตั้ง 4 ถาดแน่ะ!
ไม่ต้องสั่งข้าวนะ กินพิชซ่ากันดีกว่านะค่ะทุกคน....อ๋อ! น้องตะเกียงด้วยนะค่ะ..พี่อังเลี้ยงค่ะ...ว่าแต่
น้องตะเกียงกินพิซซ่าเป็นหรือเปล่า” พูดจบพวกพี่เค้า พากันหัวเราะขำคิกคักซะงั้น อ้อ! นี่อีกเหตุผลหนึ่ง
ที่กูอยากไปห่างๆพวกแม่งแหล่ะ! กูหล่ะเบื่อโครต
“อ่า..ไม่เป็นไรครับพี่...ตะเกียงเกรงใจนะครับ..อีกอย่างตะเกียงกินไม่เป็นจริงๆ แหล่ะครับพิชซ่า..
ส่วนใหญ่ที่กินประจำก็พวกพริสตี้อะไรประมาณนี้” ตลก..รั่วได้อีกกู เล่นมั่วๆ หน้าด้านๆ นี่แหล่ะ!
พวกแม่งพากันฮาตรึมกับมุกรั่วของกู เล่นเอาพี่อังหน้าดำหน้าแดงค้อนกูควับ ๆ แม้แต่เพื่อนพี่แกบางคน
ยังแอบอมยิ้มกันอีก กูแอบเห็นนะ
“5555++รั่วได้อีกนะมึง..กินพิซซ่าไม่เป็น...เสือกเคยแดกพริตตี้มาซะงั้น” ไอ้โทนี่ มันแซวผมครับ
เลยพาให้ฮากันยกขบวนอีกรอบ ตกลงกูเล่นตลกเป็นอาชีพเสริมดีกว่า รายได้ถ้าจะดีเจอแต่พวกเส้นตื้น
“อังว่า..อย่าเสียเวลาเลยดีกว่า มาค่ะกินกันเลย ใครกินไม่เป็นก็อย่าว่ากันนะค่ะ บังเอิญ
ซื้อมาอย่างเดียว.” มีแถมตบท้ายให้อีกแน่ะ! ไม่อยากให้กูกินก็บอกกันดีดีเถอะๆๆ++...
ยังกะกูจะแย่งกินซะเมื่อไหร่ พวกอาหารไขมันอุดตันเส้นเลือดจำพวกเนี๊ยะ...รักกันจริง
ก็ชวนพวกมันกินกันเข้าไปเยอะๆ สมองจะได้ฟ่อ ปัญญาอ่อนได้เร็วขึ้น กูว่าสู้น้ำพริกหนุ่มแนมกับ
แคบหมูจกกับข้าวเหนียวฝีมือเจ้าแม่กูก็ไม่ได้...แซ่บบบบๆๆ..
“ตามบายเลยครับ...เมื่อไหร่มีพิซซ่าหน้าไข่มดแดง...ขอแจมด้วยคนนะครับ...ขอตัวซื้อข้าวกินก่อน...
ไปหล่ะ!..” พวกแม่งขำกลิ้งกันอีกรอบ กูจุดพลุทิ้งค้างไม่รอให้พี่แกสะบัดเหาใส่ ชิ่งให้ไว..
ไปหาไรใส่ท้องดีกว่า กร๊ากกกกๆๆๆๆ.... วันนี้ไม่ง้อพวกแม่งมันแหล่ะ! ให้ทาสเหี้ยๆ..พักงานสักวัน
“เห้ย!.เดี๋ยว.!.กูไปด้วย..มึงจะกินไรกูซื้อให้หน้าที่กู” แน่ะ!.ตามกูมาอีก ไอ้โทนี่พูดไปด้วยขำกูไปด้วย
เส้นตื้นจริงมึง กูพูดประชดไปงั้น เสือกขำไม่เลิก
“ไอ้ตะเกียง..มึงนี่โครตฮาเลยว่ะ!...ไม่เข้ากะหน้ามึงเลย..พูดมาได้แต่ละอย่าง...ทำเอาพวกอังหน้าตึงไป
ตาม ๆ กันเลย..กูละขำโครต” มึงจะขำก็ขำไป ทำเป็นเนียนชิ่งพวกพี่กระเทียมหน้าขาว
หลบออกมาก็ว่าเถอะ
“แล้วตกลงมึงกินไร...คิดได้ยัง” มันถาม
“เตี๋ยวหมูต้มยำ” ตอบมันแล้วเร็วเท่าความคิด ตรงดิ่งหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวทันที
“เล็กหมูต้มยำถ้วยครับ” สั่งซะเลยกำลังว่างพอดี โชคดีไม่มีคิว
“สองเลยครับป้า” ไอ้โทนี่ สั่งเพิ่มของมันอีกชาม
“ทำไม..กูหน้าฝรั่งใช่ว่าจะชอบกินพิซซ่านะโว้ย!.” เสือกหันมายักคิ้ว กวนกูอีก
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยนิ”
“ก็หน้ามึง..ออกซะงั้น..นี่มึงรู้ตัวเปล่า มึงนี่คิดอะไร นึกอะไรออกทางลูกกะตาหมด ทำไมกูจะดูไม่รู้”
นั่นล่ะ!...คงจะจริงของมึง กูเก็บความรู้สึกทางดวงตาไม่ได้ไอ้ควาย ไม่เคยได้ยินหรือไง
ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ กูเก็บได้ก็เทพแล้ว ไม่ต้องให้มึงมายืนเทศน์ตรงนี้หรอก..สัด
.
.
.
มื้อเที่ยงก็ผ่านไปอีกมื้อ ไอ้ตะเกียงก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวพยายามทำตัวหลีบๆ เข้าไว้ ไม่ไปเหยียบตาปลา
พี่อังแกเป็นพอ ไม่รู้ทำไมจะอะไรกับกูนักหนา พวกเพื่อนแกก็ใช่จะชอบขี้หน้ากู
ถึงไม่ออกอาการไรมาก แค่มองตาก็พอรู้ กูไปทำกรรมอะไรกับคุณเธอว่ะ!...แปลกจริง
เจอหน้าก็เกลียดกูซะง้าน
กินเสร็จต่างคนต่างแยกย้ายเข้าประชุมสีตัวเอง ตามห้องชมรมต่างๆ กูก็ได้แต่เดินตามไอ้บอมย์
กับไอ้โต๋มาห้องชมรมเกษตร ประธานสีกู ดันเป็นประธานชมรมนี้ ประจวบเหมาะจริง ๆ
กูจะได้ถามวิธีปลูกป่ากับพี่แกซะเลย จะปลูกวิธีไหน จะปลูกป่าถาวร ลดภาวะโลกร้อน
หรือจะปลูกป่าชั่วคราว ตามกระแสโปรโมท จะได้ศึกษาถูก หนีไม่พ้นเรื่องเกษตร
ป่าไม้อะไรพวกนี่เลยจริงๆ ชีวิตกูช่วงนี้ ปลูกอะไรไม่ยักปลูก ดันเสือกพาลจะปลูก
‘ป่าไม้เดียวกัน’ oiiiiiiiiii
รักแฟนคลับตะเกียงทุกคน ขยันอ่าน ขยันโพสคอมเม้นท์ คนเขียนก็ขยันโพสให้อ่านค่ะ
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
