Part 12
จังหวะ...ดิสโก้หัวใจ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ไอ้ตะเกียง อยู่ระหว่างทำใจรวมสมาธิ อยู่ในห้องกิจกรรมของสภานักเรียน
หลังจากรีบมุดหนีออกมาอย่างไวว่อง ท่ามกลางสายตาหื่นๆ ทั้งหลายที่จ้องมา ยอมรับอายสุดๆ
ไอ้พวกเหี้ยก็ลากมาห้องนี้ แล้วมันก็เข้าประชุมปรึกษางานกีฬาสีกันอย่างคร่ำเคร่ง
ในห้องกระจก มีพวกไอ้พี่พรตด้วย พวกสภานักเรียน ประธานชมรม พวกมีหน้าที่ไรประมาณเนี๊ยะ
ร่วมๆ เกือบห้าสิบคน กูเลยนั่งทำใจตรงโซฟานอกห้อง รอพวกแม่งไปพรางๆ ทำไงได้...
ไหนๆ ถึงขั้นนี้แล้วนะ..พูดได้คำเดียว.. ‘ปลง’...แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วกู ที่กล้าถอดเสื้อเมื่อวาน
ไม่ทันคิดว่าจะมีมือดีถ่ายรูปขึ้นบอร์ด โปรโมทให้ซะขนาดน้านนๆ...แค่ต้องการเอาชนะพวกไอ้โต๋
ไม่ได้คิดใรมาก ทำเป็นหูไปนาตาไปไร่..เนียนปกติซะคงพอถูไถไปได้
ใช่วิธีนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว
.
.
.
“คิดไรอยู่ว่ะ?....ใจลอยอยู่ได้..กูเรียกตั้งสองครั้งไม่ได้ยิน” ไอ้กานพูดบ่นผม นี่พวกมันประชุมเสร็จ
แล้วหรือนี้ ไม่ทันสังเกตุเลยวุ้ย คงใจลอยอย่างมันว่าแหล่ะ! พวกต่างทยอยเดินออกจากห้อง
กันเกือบหมดแล้ว
“ ตกลงมึงเป็นไร..กูถามยังไม่ได้ตอบ” มันย้ำเอาคำตอบ
“ป่าวววๆ!.(เสียงสูงได้อีกกู) ไม่เป็นไร..แล้วพวกนายประชุมเรียบร้อยแล้วใช่ป่ะ?” แถเปลี่ยนเรื่องซะ
“เสร็จแล้ว...กำลังจะขึ้นเรียน...เรียกมึงเสือกนั่งบื้อได้อีก...ไปได้แล้วพวกไอ้โต๋มันรออยู่” มันรอที่ไหน
แม่งร่ำลาพวกคุณพี่อัง ยังกะไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติงั้น ขนาดเพิ่งแยกกันมื้อเที่ยงนี่เอง
แม่งงงๆๆ!..เป็นทั้งกลุ่ม ไม่ติดมึงมีน้องกิ่งอยู่ คงไม่พ้นถูกรวบกินหมู่แน่พวกมึง
“น้องตะเกียงครับ...” มาแล้วพี่พรต มาได้ถูกที่ถูกเวลา ยังกะกูจุดธูปเชิญมา
กะแล้วถ้าเห็นกูต้องเรียกแน่ๆ
“อ่า..ครับพี่.” ทักตอบแกหน่อย
“เสียดายจังน้องตะเกียง...ไม่ได้อยู่สีเดียวกับพี่...พี่กะจะให้น้องตะเกียงถือป้าย
นำขบวนพาเหรดสีพี่ซะหน่อย”
“อ่า..หรือครับ..(ดีแล้วที่ไม่ได้อยู่ กูไม่ชอบร่วมกิจกรรม..คิดในใจไม่ได้พูดไปหรอก)
แล้วพี่พรตอยู่สีอะไรอ่าครับ?”
“พี่อยู่สีน้ำเงิน...แต่น้องตะเกียงชื่ออยู่สีแดง...พี่ว่าจะขออาจารย์เปลี่ยนสีน้องตะเกียงดีไหมครับ?”
“แห่ะ..แห่ะ..อย่าให้มันยุ่งยากดีกว่าครับ ตะเกียงอยู่สีไหนก็เหมือนกัน..ถึงไงก็สถาบันเดียวกันนี่ครับ”
“งั้นก็ได้...ตามใจน้องตะเกียง....แต่ต้องอย่าลืมเชียร์พี่นะ...พี่ลงแข่งกีฬาสองสามรายการอ่า”
“ครับ..ผมไม่ลืมหรอก...แต่พี่ครับ..ถ้าสีพี่เจอสีผม ไม่ว่ากันนะครับถ้าผมจะเชียร์สีตัวเองอ่า..
ไม่อยากโดนมองว่ากบฎ..555...”
“5555++..พี่ไม่ว่าหรอกครับ น้องตะเกียงรู้ตัวไหมครับ ชอบทำให้คนอยู่ใกล้มีความสุข
พี่มีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกับน้องตะเกียง” แป๋ววว!..มาแล้วครับ ลูกหยอด...หม้อขั้นเทพของพี่แก
“พี่ขออะไรน้องตะเกียงอย่างได้ไหมครับ” ขอไรกูว่ะ!
“พี่จะขอไรอ่า..ครับ.?.”
“พี่ขอเบอร์....”
“ไอ้ตะเกียง...มึงจะไปได้ยัง...พวกกูรอนานแล้วนะ จะจีบกันอีกนานป่ะ จะได้ไม่ต้องรอ”
สัด...เหี้ยมอม...จีบพ่องงเมิงซิ เชี้ยนิ!...กูเห็นมึงยืนคุยกับพี่รสาอยู่นี่นา ทำเป็นโวยกู
“เอ่อ!...ไปแหล่ะๆ..” ได้โอกาสชิ่งก่อน
“พี่พรตครับ ตะเกียงไปก่อนนะครับ แล้วค่อยคุยกันใหม่ครับ...” ว่าแล้วกูชิ่งดีกว่า
เหี้ยมอม มีความดีอย่างน้อยทำให้กูชิ่งได้ ไม่ต้องหาทางปฏิเสธเรื่องเบอร์โทรกะไอ้พี่พรต
“อ้าว! ..แล้วที่พี่ขอ...”
“ไว้ค่อยคุยกันอีกทีนะครับ” กูไม่อยู่รอให้พี่แกพูดจบ โกยอ้าวตามพวกแม่งไปก่อนแล้วกรู
“กว่าจะมาได้นะมึง...งัยร่ำลากันถึงไหน...อยากโดนมันถูหรือไง..มึงอ่ะ?..” ไอ้เชี้ยนิ...ไปถูเอากะมึงดิ
จาอะไรกะกูอีกว่ะ!..
“ก็มาแล้วนี่ไง...ทำไมต้องเหวี่ยงเราด้วยว่ะ?..” ขึ้นเสียงกับมันหล่ะ! กูอยากรู้มึงอะไรกะกูอีกว่ะ!
“เอ่อ!..นั่นสิ...มึงไปเหวี่ยงมันทำไม หรือมึงยังไม่จบ เรื่องที่มันคว่ำมึงล้มไม่เป็นท่าเมื่อวาน”
ไอ้คุณรันครับ ดีมาก จัดไปอย่าได้ช้า ช่วยไอ้ตะเกียงถล่มมันหน่อย
“กูเหวี่ยงมันซะที่ไหนกัน...กูช่วยมันไม่ให้ถูกผู้ชายจีบหรอก รึมึงชอบกูจะได้ไม่ยุ่ง แล้วเรื่องเมื่อวาน
พวกมึงเลิกพูดเลย กูไม่ทันระวัง ไว้คราวหน้านะมึง ลองพิสูจน์กะกูใหม่ จะบี้ให้แบนเลยคอยดู”
ลองมาบี้กูดิ...พ่อจะบดให้จมตีนเลยมึง
“เอ่อ..ๆ...ช่วยก็ช่วย ช่วยมันไม่ให้ถูกจีบ หรือกันมันไม่ให้โดนจีบว่ะ!...กูพูดถูกใช่ไหมล่ะมึง
ไม่งั้นมึงคงไม่หน้าแดงหรอกไอ้บอมย์ หึหึหึ...อย่าบอกนะว่ามึงตั้งใจ..?..5555.” ไอ้โทนี่ พูดกะ
ไอ้มอม แล้วไมไอ้สัดมอมมันต้องวิ่งไล่เตะไอ้โทนี่ เป็นเรื่องสนุกสนานครื้นเครงกันไป
ลดบรรยากาศกดดันเมื่อครู่ไปโดยปริยาย คนอื่นก็พลอยหัวเราะไปด้วย โดยเฉพาะไอ้โต๋
มันหัวเราะครับท่าน...พระเจ้า! ไอ้ตะเกียงเพิ่งเห็นมันหัวเราะ ตั้งกะรู้จักกะพวกมัน ร่วม 48 ชม.
เพิ่งเห็นไอ้เก็กมันหัวเราะก็ครั้งนี้ หล่อมักมักๆ...ยิ่งฟันมันขาวจั๊วเรียงตัวสวย ตาคมที่ดูนิ่งๆ ดุดุ
ตอนนี้ดูมันอ่อนโยนวิบวับไปกับอารมย์เจ้าของ หล่อขั้นเทพจริงๆ
สมแล้วที่มันคว้าตำแหน่งครองแชมป์อันดับหนึ่ง
“พลั๊ก!..มองทำไม” สัดโต๋ ..ไอ้เชี้ยมึง!..ห่านิ..ตบหัวกูไมนี่ เจ็บอ่ะ!.. แม่งไอ้ซาตานนนๆๆ!..
ไอ้ลูซิเฟอร์..เสือกเพ่นมาได้กระบาลกู แม่งสมองกูจะเสื่อมป่าวเนี๊ยะ!
“แน่ะ!...ว่าแล้วยังมองอีก เดี๋ยวปั๊ด! เอาอีกทีดีไหม”
“เห้ยๆ!..พอแล้ว ๆ นายตบหัวเราไมอ่ะ สมองเคลื่อนเรียนไม่เก่ง ปัญญาอ่อนขึ้นมา
รับผิดชอบด้วยแล้วกัน..ชิ”
“ไมกูต้องรับผิดชอบมึงด้วย...เล่นจ้องตาไม่กระพริบ มีปัญหาไรกับหน้ากู ถามไมไม่ตอบ” ไอ้บร้าาา...
กูจะตอบมึงได้ไง กูไม่รู้โว้ย..เผลอมองหน้ามึงตอนยิ้ม..เวร มีความผิดมากป่าวเนี๊ยะ
มองคนยิ้มเพราะไม่คิดว่ามึงเสือยิ้มยากจะยิ้มนิ กูนึกว่าสิ่งมหัศจรรย์ของโลก...ไอ้สัด
“ไม่มีไรจริงๆ ...คิดไรเพลินๆ ไม่รู้นิว่าตาเรามองนายอยู่” แถไปก่อนกู ไม่มีหลักฐาน
ยืนยันชัดเจนไม่จำนนหรอก
“ตะเกียง..มันคงไม่รู้ว่ามึงไม่ชอบให้ใครจ้องหน้า อย่าไปว่ามันเลย” มาแล้วครับไอ้คุณรัน
พระเอกอาสา
“ใช่..ๆ..เราไม่ได้ตั้งใจมองนายจริงๆ (กูตั้งใจแหล่ะ!) กำลังคิดไรเรื่อยเปื่อย เผลอไปจ้องนายเข้า
ตอนไหน...จริงๆน่า” ทำหน้าน่าสงสารเข้าไว้ แหลได้อีกกู
“งั้นแล้วไป...มึงรู้ยังว่าอยู่สีแดง...เตรียมนั่งเสลี่ยงด้วยหล่ะ” อะไรของมัน บทจะจบก็ง่าย
ออกปากสั่งกูอีก นิสัย ตลอดแหล่ะ! เอ่อ..ตกลงกูอยู่สีแดงว่างั้น แล้วไหงกูต้องนั่งเสลี่ยง
กูไม่ชอบไม่นั่งโว้ย!..เชี้ยนิ
“แล้วไมเราต้องนั่งเสลี่ยง” นั่นสิ?..ไมกูต้องนั่งด้วยหว่ะ!
“ไม่รู้...ไปถามเอากับพวกไอ้กิ๊ปเอาเอง มันขอให้มึงนั่ง กูตกลงไปแล้วก็แค่นั้น” ไรของมึงว่ะ!..
ไอ้บ้า....มึงไปตกลงกะมันเอง มึงก็นั่งสิ กูไม่ได้รู้เรื่องกับมึงสักกะหน่อย
“เอาน่า!..ไอ้ตะเกียง ไอ้กิ๊ปมันดูแลเรื่องขบวนพาเหรดกับกองเชียร์ อยู่ม.5 สีเดียวกับเรา
ก่อนออกจากห้องมันฝากพวกกูมาบอกมึง ว่ามันจะให้มึงนั่งเสลี่ยง ปีนี้คอนเซ็ปกีฬาสี
‘เที่ยวเมืองไทยตื่นใจทุกภาค’ พวกกูรับปากมันไปแล้ว มึงก็นั่งๆ ไปเถอะ! แค่นั่งอย่างเดียว
ไม่ยุ่งยากอะไรหรอกน่า ปีนี้เป็นปีแรกที่โรงเรียนให้ม.5 กับม.4 ร่วมมือกันจัด
เพราะตารางสอบแอดฯ พวกม.6 ตรงช่วงกีฬาพอดี อาจารย์ไม่อยากให้มาพะวงกิจกรรม
ไงพวกเราก็ต้องร่วมมือกัน” ไอ้บอมย์มันร่ายซะยาว อึม!...กูเข้าใจหล่ะ..ว่ากูอยู่สีเดียวกับมึงและไอ้เก็ก
แต่ที่กูไม่เข้าใจ คือว่ามันรับปากให้กูนั่งเสลี่ยงแทนกูไปทำม่ายยย
“เข้าใจแล้วสินะ...งั้นก็ดี พรุ่งนี้กินข้าวเสร็จแวะไปคุยกับไอ้กิ๊ปด้วยว่าต้องทำยังไง” สั่งกูอีกแหล่ะ
สรุปกูต้องนั่งจริงๆ ใช่ไหม ไม่ได้การพรุ่งนี้กูไปยกเลิกเองก็ได้ว่ะ!
“แล้วพวกนายไปด้วยป่าวอ่า?..”
“ไปดิ..ต้องไปประชุมแผนงานกันอีก พรุ่งนี้วันศุกร์คาบบ่ายโฮมรูม อาจารย์ปล่อย
ให้เตรียมงานไม่มีเรียน” ไอ้รันบอก
“แล้วคนอื่นๆ อยู่สีไรกันมั้ง?” ผมถามไอ้รัน มันเล่าให้ฟัง ไอ้รัน ไอ้โทนี่ ไอ้พี่วิน
พี่ต้า พี่รสา อีพี่คำพอง อยู่สีเหลือง ส่วนไอ้กาน ไอ้พี่พรต ไอ้พี่ชัด อยู่สีน้ำเงิน
ยังมีคุณพี่อัง พี่คนาง พี่ตรอง และพี่อง กระเทียมสามหลีบ อยู่สีนี้ด้วยกัน
ไอ้โต๋ ไอ้บอมย์ ไอ้ตะเกียง อยู่สีแดง มีสีเขียวไอ้พี่หน่อง เพื่อนไอ้พี่พรต หลุดพวก
ไปอยู่คนเดียว สีที่เหลือมี สีส้ม และสีชมพู ไม่มีคนที่ไอ้ตะเกียงรู้จัก รวมหมดหกสี
สรุปทุกคนแยกกันกระจายเป็นย่อมๆ
.
.
.
แล้วเราก็เดินถึงห้องเรียนกันสักที (คุยไปด้วยเดินไปด้วย) มาทันคาบสองช่วงบ่าย ก็เรียนปกติ
จนเลิกเรียนตอนเย็น ตามสัญญาทาส วันนี้มีงานส่งสองวิชา ไอ้คุณรัน
ต้องรับงานในส่วนของไอ้ตะเกียงไปทำให้ด้วย
“เก็บเป๋าเสร็จยังมึงอ่ะ?..ชักช้ากูไม่ถือให้...ว่ากูเบี้ยวไม่ได้นะโว้ย!.” ไอ้หมามอม เร่งกูได้ยิกๆ
สราดดดด...นิ กวนตีนกูสุดๆ
“เอ่อ ๆ เสร็จแล้ว!...เอ้า..เอาไป” พูดเสร็จส่งกระเป๋าให้มัน ตกลงมึงเป็นทาสกูจริงป่าวเนี๊ยะ
แต่ละคนสั่งกรูจริงงงง!
“ป่ะ..ไปได้แล้ว เดี๋ยวลุงพีจะรอนาน” ยังไม่ทันไร มาอีกคนแหล่ะ! สรุปกูต้องรับคำสั่ง
พวกมึงกันใช่ไหมนี่ ลืมบอกไปลุงพีเป็นคนขับรถบ้านไอ้โต๋มันนะครับ ตลอดทางที่พวกเรา
เดินผ่าน ก็นะเหมือนเดิม มองตามกันตรึม ไอ้ตะเกียงเองต้องยอมรับ ทั้งที่ยากจะยอมรับ
สายตาล้อเลียน กระหริ่มกระเหรี่ย และหื่นสาด..จากตัวผู้ตลอดรายทาง เดินได้สักพัก
ไอ้โต๋ จู่ๆ มันเข้ามากอดคอลากกูเดินไปกะมันเฉยเลย ทำให้สายตาที่มองหื่นๆ พากันหลบตางุดๆ
ไม่เหลือให้เห็น แต่กลับเป็นสายตาแปลกๆ ออกอาการซุบซิบกันบ้าง ตกลงมึงถือโอกาส
กอดคอกูเนี๊ยะ ถามกูหรือยังว่ากูโอเคป่าว? แต่คงไม่ต้องแล้วหล่ะ! รู้จักมึงดีแหล่ะ! ไอ้เชี้ยเอาแต่ใจ
ตัวเองสุดสุด กูจะอิดออดสะบัดมันออกก็ใช่ที่ เดี๋ยวมีช่องกัดกูอีก ทำตัวยังกะเป็นผู้หญิง
(ดักคำที่มึงจะพูดก่อน) ยังงัยอย่างน้อยก็ยังดีกว่าผจญสายตา อึ๊ยยยย!!....ไม่อยากบอก
เห็นแล้วขนพองสยองเกล้า เอาว่ะ! ไม่เสียหายไรมาก ไอ้เหี้ยบอมย์ แอบเห็นมึงมองกูแปลกๆ
เหมือนสายตาตัดพ้อประมาณนี้ หรือกูคิดไปเองป่าวก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ใจกูจะเต้นแรงไปถึงไหน
จังหวะดิสโก้เกินไปแล้ว ไม่เอาได้ป่ะ! ขอเป็นลุมบ้าแทน เพราะตอนนี้หน้ากูร้อนจนจะเป็นบ้า
กลิ่นตัวห่าโต๋..ก็นะ..แม่งงง! กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นน้ำหอมผู้ชาย ยี่ห้อเดียวกับที่พี่ตระการกูใช้เลยอ่ะ
(พี่ชายคนที่สอง) แต่กลิ่นของพี่ตระการ ไม่ยักทำให้ใจเต้นแรงเหมือนตอนนี้ ใกล้ชิดสนิทขนาดนี้
เพิ่งรู้ตัวแม่งสูงกว่ากูโครต หรือว่ากูตัวเล็กไปหว่า..หัวกูแค่ได้แค่คอมันเองอ่ะ! มึงจะสูงป่ายหน่าย
ไอ้ตะเกียงก็มารตฐานแล้วนะ อายุ 14 สูง 168 ปกติด้วยซ้ำ จริงแหล่ะ!...กูปกติ ไม่ปกติคือ
พวกมึง ห่าไรอายุ 16 สูงเป็นเปรตกันอย่างนี้ ช่างเหอะว่าแต่ตอนนี้ ชักไม่ได้การหล่ะ!
เมื่อไหร่จะถึงหน้าประตูสักทีว่ะ! ทำไมวันนี้ทางมันไกลกว่าเดิมว่ะ ขืนยาวกว่านี้
หน้ากูระเบิดแน่.ๆ............
“เห้ย!...ตะเกียงมึงเป็นไรป่าวว่ะ?...ทำไมหน้าแดง หูแดงเถือกไปหมด” ไอ้โทนี่ มันหวังดีครับ
สายตาเป็นห่วงจริงใจ
“เห่อ..ๆ..เราไม่เป็นรัยหรอก...คงร้อนนะ โต๋..นายเอาแขนออกจากคอเราก่อนได้ไหม?..”
เพิ่งเรียกชื่อมันครั้งแรกหล่ะ!
“จริงสิ..โทษทีเพลินไปหน่อย...แล้วมึงไม่เป็นไรจริงอ่ะ?..หน้าแดงมากเลยนะ..ไหนตัวร้อนป่าว?”
ว่าแล้วก็เอาหลังมือ แตะหน้าผากกูอีก....โว้ย!..ไม่ไหวจะเคลียร์...ยิ่งมึงทำกูยิ่งองศาเดือด
ถ้าจะช่วยจริงๆ รบกวนอยู่ห่างๆกูก่อนตอนนี้
“ไม่เป็นรัยจริงๆ...มันร้อนนะ...นายกอดคอเราเดิน..เลยร้อนไปกันใหญ่” อ่า?..เผลอหลุดปากขุดหลุม
ฝังศพตัวเองอีกกู งัยหล่ะ?..ที่นี้พากันจ้องกูหมด ดูไอ้โต๋ เสือกยักคิ้วยกยิ้มได้อีกมึง
เหมือนมึงไม่เคลียร์ที่กูพูด
“ตกลงมึงร้อน...เพราะอากาศ...หรือมึงเขินที่ไอ้โต๋ กอดคอมึงเดิน...กูคบกันมานาน
มีแต่คนอยากใกล้มัน....มึงคนแรกเลยนะโว้ย!..ที่มันกอดคอเดินด้วย ไม่สนิทใจจริงๆ
ไอ้โต๋ไม่ให้ใครใกล้ตัว...อ่ะๆกูรู้แหล่ะ!..มึงเขินไอ้โต๋มันแน่ๆ” ไอ้แสรดดดๆๆ..โทนี่
ถูกจังหวะทุกทีซินะมึง เข้ามานั่งใจกูเลยไหม ใครให้เมิงพูดมากว่ะ กูอยากได้เข็มกับด้าย
เย็บปากมึงจริงตอนนี้ ไปไม่ถูกเลยกูอึ้งแดกเลยที่นี้ เว้ย!..อยากมุดดินหนี
ไอ้ตะเกียงไม่เคยจนแต้มแบบนี้มาก่อน พอมันพูดจบพวกแม่งพากันอมยิ้มล้อเลียนกูได้อีก
ไอ้ตัวต้นเหตุยิ่งไปกันใหญ่ยักคิ้วล้อเลียนกูเฉย เหมือนมันจะถามกูงั้น ว่าที่ไอ้โทนี่พูด
เป็นความจริงหรือเปล่า? ลุคนี้ก็มีกะเค้าด้วย เอ่อ! กูรู้จักมึงเพิ่มอีกมุมแหล่ะ! แต่มันไอ้หมามอม
หน้ามันยังกะใครห้ามไม่ให้มันขี้มาหลายวันแล้วงั้นแหละ ไม่ทันไรมันก็พูดแทรกขึ้นมา.....
“อ่ะ!...เอาไปกระเป๋ามึง...กูส่งแค่นี้แหล่ะ!..ที่เหลือถือไปเอง กูไปนัด ‘รสา’ ไว้ ขอตัวก่อนพวก”
พูดจบก็เดินลิ่วไม่รอใครเลย มาอารมย์ไหนของมึงอีกเนี๊ยะ ตามมันไม่ทันจริงๆ
“มันนัดรสา ตอนไหนว่ะ!..ไอ้สัดบอมย์” เสียงไอ้กาน เหมือนเปรยกับตัวเองคนเดียว
แต่พวกกูหูดี โชคดีของกูที่มีเหตุมาเบี่ยงประเด็นความสนใจพวกมัน ประเด็นของกูเลยตกไป
ทำให้ไม่ต้องกระอักกระอ่วน เหมือนที่เป็นอยู่เมื่อกี้ รอดตัวไปไอ้ตะเกียง............
Big Kiss.
Luk.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
