(ต่อครับ)
ตอนที่ 25
ทอมกำลังอยู่ในครัว ตอนที่ได้ยินเสียงประตูห้องนอนเปิด หนุ่มตัวโตก็รีบวิ่งมาหา
คนที่เดินลงมาจากบันไดดูเดินไม่ค่อยถนัด หน้าขาวซีด ทั้งริมฝีปากมีรอยกัด คอไหล่ก็มีทั้งรอยฟันรอยจูบ มีแต่ดวงตาขวางๆนั่นแหละที่เหมือนเดิมเป๊ะ
“เดินไหวมั้ย”
“ไม่หรอกตอนนี้กำลังว่ายน้ำอยู่”
….เสียงห้วนๆ นี่ก็เหมือนเดิม....
“เดี๋ยวกินข้าวแล้วกินยานะ” ทอมบอกแล้วช้อนขาเกี่ยวเอวหนาไว้ แล้วเลื่อนมือมาซ้อนไว้ใต้สะโพก
“เดี๋ยวตก” น้องร้องลั่นแต่เกาะไหล่กว้างไว้แน่น
“ไม่ตกหรอก” ทอมบอกยิ้มๆ
.....ตัวเล็กอย่างนี้ อุ้มแตงสบาย....ก็....ท่านี้แหละ....ฮ่าๆๆๆ...
เหมือนชุนจะอ่านความคิดพี่ทัน ดวงตากลมจ้องมองหน้าพี่นิ่งๆ
“ไดโนฯหื่น”
“ก็หื่นกับคนเดียวนี่แหละ” ทอมเฉไฉไปเรื่อย
“แล้วทำไมมันเจ็บขนาดนี้ล่ะ ดูในเน็ตไม่เห็นเขาจะเจ็บขนาดนี้เลย”
“ต้องทำบ่อยๆไงจะได้ชิน”
...เงียบปิดประเด็นดีว่าชุน....นายอ่อนเรื่องนี้น่าจะรู้ตัวได้แล้ว.....
แต่ก็นะ..เงียบง่ายๆ ก็ไม่ใช่ไอ้ชุนแล้ว
“โคตรบ้าเลย กระแทกเข้ามาได้ เจ็บจะตาย”
“ก็ใครบอกพี่ว่า ไม่เป็นไร”
“ก็....”
เออ..เงียบเหอะ เงียบดีที่สุด
ทอมอุ้มหนุ่มตัวเล็กมาถึงโต๊ะกินข้าว ที่มีชุดอาหารเช้าวางรออยู่
“กินได้มั้ย”
ชุนทำคิ้วขมวด “มันมียาพิษหรือไงถึงกินไม่ได้น่ะ”
“ก็เผื่อกินไม่ได้จะได้ป้อนให้ไง”
ทอมบอกขณะที่รินน้ำผลไม้ให้ “เดี๋ยวต้องกินยา”
ชุนก้มหน้ากินอาหารข้างหน้าจนหมด ทอมก็ส่งยาให้แล้วเดินไปรับโทรศัพท์ เดินกลับมาชุนก็กินเสร็จล้างจานล้างแก้วเรียบร้อยแล้ว
“พี่ไม่มีนัดไปไหนเหรอ”
“มีแต่นัดทางโทรศัพท์”
ชุนพยักหน้าแล้วเดินมาที่กระเป๋านักเรียนหยิบหนังสือออกมานอนอ่าน
“นอนอ่านหนังสือเดี๋ยวก็สายตาเอียง”
....คิดว่าไอ้ดื้อชุนจะทำยังไง ...
แน่นอน...นอนอ่านต่อสิ....
แต่เพราะเพิ่งกินยาไป ไม่นานก็เริ่มกลิ้งไปกลิ้งมา
“ไปนอนบนห้องมั้ย” ทอมหันมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
“ไม่อ่ะ แล้วพี่ประชุมกี่โมง”
“ยังหรอก ไอ้ท็องค์ยังไม่โทรมานี่”
“นัดอะไรของเขา ไม่เห็นเข้าใจเลย” ชุนเจตนาบ่นให้ได้ยิน
......ก็ทำงานแบบนักบัญชี จะเหมือนคนส่งของได้ไง….
ทอมหัวเราะแล้วพิมพ์ส่งข้อความให้ท็องค์ไป เสร็จแล้วก็ลุกมาหาคนที่นอนอ่านหนังสือ
“หยุดอ่านหนังสือกี่วัน”
“วันจันทร์อีกวัน สอบอังคาร วันเว้นวัน”
ทอมพยักหน้า หยิบหนังสือใกล้มือมานั่งอ่าน ชุนก็เปลี่ยนมานอนหนุนตัก
“ผมไม่เคยเห็นพี่ชาร์ลกับพ่อหยุดงานเลย ไม่ไปนั่นก็ไปนี่” พูดๆไป ดวงตากลมโตก็ช้อนขึ้นมอง “พี่เองก็เหมือนกัน แล้วที่วันนี้หยุดเพราะผมมาอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
“ไม่คิดว่าพี่หาเรื่องเบี้ยวงานเหรอ”
“ไม่หรอก ทอมบ้างาน ใครๆก็รู้ ขนาดมามิเอะยังรู้”
….ชื่อนี้อีกละ มาไงวะเนี่ย....
แต่พอมองคนที่นอนหนุนตักอยู่ก็คล้ายจะเริ่มเคลิ้มเหมือนอยากหลับ มือเรียวยาวลูบผมเบาๆ ถึงจะดื้อเอาแต่ใจยังไงก็ยังรู้ขอบเขตรู้จักหยุดฟัง
“เขาขอเบอร์พี่ด้วย บอกว่า จะไปเรียนอังกฤษ”
“เหรอ” ทอมหัวเราะเสียงแปลกๆ จนคนนอนตักหันมามอง
“หัวเราะตัวโกงมาก เขาเคยโทรมาแล้วหรือไง”
“ไม่หรอก แกล้งมั้ง”
“เหรอ” ชุนขานรับเบาๆ
“เขาขอก็ให้ ไม่หวงพี่เลยสักนิด”
“อันนี้ไม่เห็นเกี่ยวกับหวงเลย” น้องย้อนทันที “ก็เขาจะไปเรียนประเทศเดียวกับพี่ ผมเองก็ต้องติดต่อพี่ๆ อาๆ ทางโน้นให้ช่วยดูเรื่องเรียนผมเหมือนกัน”
“ก็ติดต่อกันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ว่าเพิ่งติดต่อเอาตอนเดือนสองเดือนจะไป”
“เขาอาจอยากคุย”
“นั่นสินะ” พี่ตอบแล้วมองคนที่กำลังเขี่ยนิ้วเล่นที่เข่าพี่ “มองทุกสิ่งทุกอย่างเป็นบทเรียนถึงจะเรียกว่าใช้ชีวิตได้คุ้มค่า ไม่ใช่ทำในสิ่งที่อยากทำ แบบนั้นมันใช้สัญชาติญาณมากกว่าสมอง เป็นเรื่องของสัตว์ป่าไม่ใช่มนุษย์”
ทั้งเรื่องของลินดา มามิเอะ ไปจนถึงปัญหาวัยรุ่นมากมายที่ชุนเผชิญอยู่ มันอาจช้าไปที่พูดคำนี้ แต่คงเพราะความรู้สึกเป็นเจ้าของทำให้ทอมรู้สึกเป็นห่วงไอ้ดื้อมากกว่าเดิม
ถ้าไปอยู่หอแล้วยังดื้อรั้น เอาแต่ใจ อยากทำอะไรก็ทำ จะเกิดอะไำรขึ้น
“แล้วเมื่อคืนล่ะ”
“เมื่อคืนเป็น...” โดนย้อนอีกแล้ว แต่ทำไมข้างในร่างกายมันอุ่นๆขึ้นมาอีกแล้ววะทอม “เมื่อคืนนี้....”
“ผมรู้ว่าพี่พยายามควบคุมตัวเองมาก” ชุนขัดขึ้นก่อนที่พี่จะตอบคำถาม
ทอมก็ได้แต่พยักหน้า
“ผมไม่ใช่เด็กใสซื่อ พี่ก็รู้ ถึงอายุเท่ากันผมจะไม่เชี่ยวเท่าพี่ แต่ผมก็รู้ว่ามันโคตรยากเวลาอยากขึ้นมา เพื่อนผมก็มีที่ฟันดะ ไปปาร์ตี้ เล่นยา แข่งรถแล้วก็กลับมาเล่า”
“ไม่เห็นชุนเคยเล่า”
ทอมเครียด อารมณ์คุณพี่แสนดีเข้ามากลบไอ้ความรู้สึกอยากกอดคนที่นอนหนุนตักขึ้นมาทันที
“ก็จะเล่าทำไมให้เป็นห่วง”
ชุนหันมามองคนที่กำลังทำหน้าเครียดแล้วหัวเราะ “นั่นไง ห่วงๆๆๆ อยู่เต็มหน้า แล้วมันจะกลายเป็นรอยเท้ากา”
คนโดนล้อไม่ค่อยอยากขำตามเลยจริงๆ
“ผมไม่เล่า เพราะรู้ว่ามันไม่ดี พี่ไม่เคยอ่านข่าวเหรอ”
เอาวะ..ทอมแสนดีกำลังโดนเด็กบอกให้อ่านข่าว
“ก็อ่าน...”
“อาจารย์ที่ปรึกษาผมไง เค้าให้พวกเราอ่านหนังสือพิมพ์แล้วก็มาคุยกันทุกวันว่า ในข่าวนี้ถ้าเราเป็นน้องชายของคนในข่าวเราคิดยังไง จะบอกเขายังไง ถ้าเราเป็นคนในข่าวเราจะทำยังไง ถ้าเราเป็นพ่อแม่เขาเราจะทำไง เป็นคนที่มาเห็นเหตุการณ์จะทำไง”
“ดีเนอะ”
“ตอนพี่เรียนอาจารย์พี่ไม่บอกให้ทำเหรอ”
“ไม่มีหรอก” ทอมยอมรับ
ชุนพยักหน้า “ห้องอื่นเขาก็ไม่ทำ มีแต่อาจารย์ห้องผมนี่แหละ” คนนอนตักกลับมาเงียบไปอีกครั้งแล้วก็พูดเหมือนละเมอ “แต่ถึงอาจารย์สอนมาอย่างนี้มันก็ยังมีคนที่ทำเหมือนในข่าวอยู่ดีแหละ”
“แล้วทำไมถึงทำ”
ชุนนิ่งอีกครั้งเพราะรู้ว่าพี่หมายถึงเรื่องไหน “เพราะผมคิดว่าถ้าทำอย่างนั้น มันแสดงว่าเราเป็นคนรักกัน แต่พอทำไปแล้วผมก็ถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่เลย”
ทอมลูบผมเบาๆ ขณะที่ชุนพูดต่อไป “เรื่องยา เรื่องแข่งรถเนี่ย ใช่ว่าผมไม่อยากลองนะพี่ มีอารมณ์อยากประชดเหมือนกัน เพราะโดนกรอกหูอยู่ทุกเช้าเย็นว่า ทำอะไรให้คิดถึงวันพรุ่งนี้ เล่นยาเล่นรถแล้วเราทำร้ายใครก็ตัวเราเอง ไอ้พี่ชาร์ลสิเค้าบอกว่า เล่นยามากเกินขนาดศพไม่สวยหนังสือพิมพ์ถ่ายรูปมาลงหน้าหนึ่ง อายต่อไปถึงในนรกอีก”
ทอมถึงกับหัวเราะลั่นห้อง
“นี่ยังไม่หมดนะ บอกว่า เล่นรถแล้วขาขาด ใส่ขาเทียมเดินเข้าธนาคารพอคนถามก็เล่าเรื่องเศร้าว่าเมื่อตอนเป็นวัยรุ่นผมแข่งรถครับ ถ้าย้อนกลับไปได้ผมจะไม่ทำ แล้วใครที่ไหนเขาจะเชื่อใจฝากเงินไว้กับเรา เดี๋ยวเราหมุนเงินเขาเจ๊งก็ตีหน้าเศร้าบอกว่า ผมผิดพลาดถ้าย้อนไปได้ผมจะไม่ทำครับ”
“ชาร์ลแม่งเขี้ยวจริง”
“โคตร.............ร เขี้ยว” น้องชายเน้นเสียงจนเว่อร์
“ชาร์ลเลี้ยงน้องมาดี” ทอมบอกเสียงนุ่ม ๆแต่ดวงตาหวานเชื่อม เมื่อมองคนนอน
“เชอะ”
“อ้าว”
“ไม่คิดว่าผมรักดีหรือไง”
“อ้าวเฮ้ย...คุยกันอยู่ดีๆ หงุดหงิดอีกแล้ว”
“ชริ!”
ทอมหัวเราะ แต่อีกคนบ่นกระปอดกระแปด "ไมวันนี้ผมพูดเยอะจังวะ"
คนที่ตักหลับไปแล้ว เสียงข้อความเข้าที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้นทอมเลยหันไปหยิบหมอนมาวางซ้อนศีรษะเล็กๆ ก้มลงหอมเต็มจมูกอีกทีแล้วลุกไปทำงาน
พักใหญ่ๆ เดินไปดูของในตู้เย็นที่ปกติก็แทบจะไม่มีอะไรอยู่ในนั้นอยู่แล้ว เลยเดินลงไปซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าคอนโดฯ ก็ซื้อเผื่อๆไว้ น้องบอกว่ายังได้หยุดอ่านหนังสือสอบอีกนี่นา เกิดเขาอยากทำเพื่อเอาใจพี่ แล้วบอกว่าไม่ให้ทำก็จะโดนงอนอีก
ชุนลืมตามองพี่ทำงานแล้วหลับต่อ รู้สึกตัวอีกทีก็มีผ้าห่มเรียบร้อย หันมองไปรอบห้องไม่เห็นพี่ ก็ลุกขึ้นพับผ้าแล้วเดินเข้าครัว
สปาเก็ตตี้เพิ่งส่งกลิ่นหอม ประตูห้องก็เปิดออก พี่กลับมาพร้อมกับถุงใบใหญ่
ชุนมองที่ถุง
ทอมก็.....รีบบอก....ก่อนที่จะโดนโวย
“ของสดของแห้งน่ะ พี่ซื้อมาเผื่อ…ทำอะไรหอมจัง”
ทอมชะโงกหน้าไปมองของที่อยู่ในกระทะ
“มันเรียกว่าอะไรไม่รู้ ผมเก็บตกจากในตู้เย็นน่ะ”
ไม่จำเป็นต้องมีชื่อเรียก เพราะคนกินเตรียมพร้อมอยู่เสมอ
“ถ้ามันใช้เส้นสปามันก็คือสปาน่ะแหละ”
ชุนยิ้มขำ “กินซะ แล้วจะได้ไปดูคาร์โก้”
“ก็บอกว่าวันนี้ไม่ไปไหนไง”
ดวงตากลมโตช้อนมองพี่ ขณะที่นั่งลงตรงข้ามแล้วก้มลงมองอาหารในจาน กินเสร็จก็ลุกไปอ่านหนังสือต่อ
พักใหญ่ๆ โทรศัพท์ของชุนก็ดังขึ้น ดวงตากลมโตเหลือบมองคนที่นั่งอ่านรายงานอยู่ที่โต๊ะทำงานทันที ชุนกดรับสายแล้วนิ่งฟัง
สักพักแขนแข็งแรงก็เข้ามาโอบรัดรอบตัวทำให้ชุนหันมามอง จะกดสายทิ้ง แต่พี่กระซิบที่ข้างหู
“ไม่เป็นไร”
..บ้าเหรอไม่เป็นไร แต่มือเลื้อยเข้าใต้เสื้อเนี่ย...
มือหนึ่งก็ถือโทรศัพท์อีกมือก็รั้งข้อมือพี่ไว้ แต่ว่า....ปลายนิ้วที่สะกิดยอดอกกับริมฝีปากที่กดอยู่ที่ต้นคอนี่มันช่างทำหน้าที่ได้ดีเกินไปมั้ย
ทอมหมุนคนตัวเล็กให้หันกลับมา ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อพี่เลิกเสื้อขึ้นสูงแล้วก้มลงขบฟันที่ยอดอก
...ชุนกดสายทิ้ง โดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ...
มีเสียงเรียกเข้ามาใหม่
แต่คนรับไม่ว่าง....
*--*--*
การสอบไล่ครั้งสุดท้ายผ่านไปด้วยบรรยากาศเศร้าซึม เพราะการแยกย้ายกันไปคนละประเทศ ไม่ใช่แค่คนละมหาวิทยาลัย แต่มันจะต่างกันตรงไหน
แยกก็คือแยก
เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เกรด 1 จนเกรด 11 ถึงจะอยู่คนละห้องกัน เคยเหยียบเงากันมองหน้ากันแถวหน้าห้องน้ำ มาถึงวันสุดท้ายก็ยังพยักหน้า โบกมือให้กันได้
ให้มันผ่านๆไปเหอะวะ
ชุนกลับบ้านไปเก็บกระเป๋าเดินทาง แต่พอจะออกมาลินดาก็เข้ามาบอกว่า พ่อให้เอารถบ้านไปส่งไม่ให้ไปรถแท็กซี่เอง
ชุนพยักหน้าแล้วเดินมาขึ้นรถ
เพื่อนๆ มารอกันอยู่ที่บ้านของไอ้พลูโตแล้ว รถตู้ที่แม่มันเตรียมไว้ให้ก็สตาร์ทเครื่องรอ
11 คนตั้งแถวจะขึ้นรถ แต่แม่ไอ้พลูโตก็ต้องเรียกเช็คชื่อและอบรมกันอีกยก
“ทำอะไรให้นึกถึงวันพรุ่งนี้ของตัวเองเข้าไว้”
....เหอเหอเหอ....แม่ครับ.....
เอาเป็นว่าการยกแก๊งค์เที่ยวน้ำตกครั้งสุดท้ายครั้งนี้ เล่นกันสุดเหวี่ยง เมากัน...นิดหน่อย...เท่านั้นแหละ
มีเสียงบ่นเล็กน้อยตอนเริ่มต้นออกเดินทางว่า คิดถึงหญิง แต่เมื่อโดนย้อนว่า กลับมาแล้วอีกไม่กี่วันก็จะได้ไปเที่ยวกับหญิงแล้วจะบ่นทำไม เสียงบ่นก็ค่อยจางไป ยิ่งพอไปถึงบ้านพักแล้ว ยิ่งลืมไปเลยว่ามีแฟนอยู่ 555555
เผลอแป๊บเดียวรถตู้คันเดิมก็กลับมาจอดที่หน้าบ้านไอ้พลูโตอีกแล้ว
“มึงเดินทางเมื่อไหร่” พลูโตหันมาย้ำถามชุน ระหว่างที่ช่วยกันเก็บกระเป๋าลงจากรถตู้
“อีกอาทิตย์นึง” ชุนตอบเรียบๆ
แต่ละคนแยกย้ายพร้อมกับคำมั่นว่า จะไปส่งชุนในวันเดินทาง
“แล้วเวลามึงไปอังกฤษ กับเมกาเที่ยวหลังกูจะส่งมึงยังไง” ชุนยักคิ้วถามเพื่อน
“มึงก็บินกลับมาส่งกูดิ แล้วพอมึงจะไปใหม่กูก็บินกลับมาส่งมึงมั่ง”
“สรุปพวกมึงเรียนต่อที่นี่กะกูเหอะ” เพื่อนคนที่ไม่ได้ไปต่อนอกประท้วง “ส่งกันไปส่งกันมา จะได้เรียนกันมั้ย”
เพื่อนแต่ละคนค่อยแยกย้ายไปขึ้นรถของบ้านตัวเองออกไป เหลือแต่ไอ้ไนท์เพื่อนรัก กับพลูโตเจ้าของบ้านที่นั่งเป็นเพื่อนชุนอยู่หน้าบ้าน
“กูให้รถที่บ้านกูไปส่งมึงก็ได้”
เพื่อนไนท์บอกหลายครั้งแล้ว แต่ทำไมไอ้คนนี้มันก็ยัง...เชื่อว่าคนๆนั้นจะมารับก็ไม่รู้สิ....
ผ่านไปอีกพักใหญ่ๆ ชุนก็ลุกขึ้น
“ไปส่งกูที”
-*-*จบตอนที่ 25-*-*
อีกประมาณ 5 ตอนก็จะจบแล้วหล่ะ
ขอบคุณมากครับที่ติดตาม
ไจฟ์
หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away." (อ่าน 316982 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก