หัวข้อ: "Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

[konnarak]

อ่ะ ผลเลือดเป็นบวก หรออถึงไม่ผ่าน


ว่าเเต่ตอนนี้ ทอมก็น่ะ  งอลเเทนชุน  ชิส์ๆๆ

[Tua_Ddream]

ชอบเรื่องนี้อ่ะ ><

ชุนน่ารักมากๆๆๆๆ พี่ทอมก็ใจดี๊ ใจดี ฮ่าๆๆๆๆ

นี่แหล่ะความรัก ^^

[yayee2]

อ้าวๆๆ...มามิเอะ ยังจะตามมาราวีอีกรึ

[nongrak]

ตอนนี้น้องเหวี่ยงได้น่ารักมาก
แต่สงสารน้องตอนร้องไห้
โกรธทอมเหมือนนะที่ปล่อยให้ผู้หญิงเข้าใกล้
ถ้าน้องไม่มาเห็นจะเกิดอะไรขึ้นนะ อยากรู้
แต่ชอบทอมตอนง้อน้องโดนตุ้บตั้บก็ทนให้น้องทุบ
ชอบเรื่องนี้ค่ะ น้องกับทอมน่ารักทั้งคู่เลย

และอีกเรื่องคีย์กับเฮียซาโต้ น้องไจฟ์แต่งเรื่องน่ารักมากค่ะ

[LoveBaBy]

อาชุนน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกอ่า
ดูสิทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่รุมกันรักเรย อิอิ
เอ่อ ขวากหนามมากันให้พรึ่บเรย
พี่ทอมๆนะพี่ทอม เจอผูหญิงเข้าไป
ไม่กล้าปฎิเสธหรออออออ
ฮึ๋มมมมมมมมมมมมมมมมม มันน่ายุให้น้องชุน
โมโหนานๆ นัก

รอตอนพิเศษที่เหลือน๊า ^^
แต้วกิ้วจ้า

[MyTeaMeJive]

เดี๋ยวนะ อีกแปร๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ฮ่าๆๆๆๆๆ

[MyTeaMeJive]

"Just a Kiss a Day , then , Take my Heart away."

ตอนพิเศษสุดท้า่ยจริงๆละครั้งนี้



ในที่สุดมามิเอะก็แต่งงาน เจ้าบ่าวคือนายทหารยศพันเอก การจัดงานแต่งงานยิ่งใหญ่สมศักดิ์ศรี และสวยงาม
เว้นแต่ว่า......
ในตอนที่ชุนมาถึงงานพร้อมกับไนท์เพื่อนรัก สต๊าฟงานก็ตรงปรี่เข้ามาพาไปที่ห้องพักเจ้าสาวด้านหลัง
“ห๊ะ! ไปหาเจ้าสาวเนี่ยนะ” ไนท์ทำเหลือก เหลียวมองบุคคลในเครื่องแบบหลายคนรอบตัวแล้วต้องลูบแขน
“ไม่เหมาะมังครับ” ชุนบอกกับสต๊าฟ แต่สต๊าฟก็พยายามร้องขอ ชุนก็เลยหันมาหาเพื่อนรัก
“มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“กูรอข้างนอกนะ”
“เอาน่า ไปกะกูก่อน”

แต่พอไปถึง ประตูห้องเปิดออกเจ้าสาวแสนสวยก็รีบดึงมือชุนเข้าไปในห้องทันที
ท่ามกลางแก๊งค์เพื่อนเจ้าสาวในชุดสีชมพู มามิเอะกอดแขนเบียดตัวเข้าหาชนิดไม่กลัวใครนินทา ทั้งที่หนุ่มคนที่เดินเข้ามาทำท่าเบี่ยงตัวแกะแขนของมามิเอะออกด้วยซ้ำ ขณะที่หนุ่มรูปร่างผอมสูงทำท่าเหมือนไม่อยากเข้ามาในห้อง จนหนุ่มตัวเล็กต้องหันไปลากแขนเข้ามาด้วย

“มีอะไรเหรอ”
มามิเอะยักไหล่ “ก็แค่อยากคุยกับคนไม่อ้อมค้อมน่ะ”
คำตอบของมามิเอะทำให้ชุนต้องหันไปมองกลุ่มเพื่อนเจ้าสาวเต็มห้อง หลายคนคุ้นเคยกันมาตั้งแต่เรียนไฮสคูล แต่อีกหลายคนก็ไม่เคยพบมาก่อน
“นั่งสิ”
มามิเอะดันแขนชุนให้นั่งลงที่เก้าอี้พนักสูงตัวตรงข้ามกับเธอ แต่บรรยากาศตอนนี้มันแปลกจริงอะไรจริง เพราะสาวๆ เต็มห้อง แถมแต่ละคนยังล้อมเข้ามาใกล้ชุนอีกต่างหาก ไนท์เพื่อนรักรีบชี้ไปที่ประตูชิ่งหนีชนิดต่อหน้าต่อตา

มามิเอะแค่ยักไหล่ เหยียดปากลับหลัง
อันที่จริงเรื่องที่มามิเอะเรียกมาคุย ไม่ได้มีอะไรมากมาย เท่าที่นั่งฟังเป็นหน้าที่หลัก เหมือนมามิเอะอยากอวด ว่ามีเพื่อนเป็นนักการเงินการธนาคาร
เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเอง มีค่าควรแก่การอวดก็วันนี้แหละ และที่สำคัญมามิเอะก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่พูดเรื่องชุนกับพี่ทอม
ก็จะรู้ได้ไงว่าใครรับได้หรือใครรังเกียจคนเป็นเกย์น่ะ

จนกระทั่งสต๊าฟงานมาเรียกกลุ่มเพื่อนเจ้าสาวออกไปเตรียมตัวที่ด้านนอก มามิเอะถึงได้หันมาถาม
“ชุนเคยโดนพ่อบอกให้แต่งงานมั้ย”
ชุนเอียงคอนึก “ไม่นี่”
....อันนี้น่าจะเป็นประเด็นหลักที่ทำให้โดนจิกเข้ามาที่ห้องนี้ละมั๊ง...
“แล้วพี่ทอมล่ะ”
“ไม่รู้สิ แต่เท่าที่เคยได้ยิน ตอนที่พี่ทิลกับพี่ท็องค์แต่งงานน่ะ พี่ไทค์ยังถามย้ำเลยว่า ให้แน่นะว่าแต่งแล้วรับผิดชอบเขาทั้งชีวิตได้น่ะ”
“ทำไมชั้นไม่เจออะไรแบบนี้บ้างนะ” มามิเอะถอนหายใจแรงๆ ชุนนั่งฟังเพื่อนตั้งแต่วัยเด็กพูดไปเรื่อยๆ “ตั้งแต่เรียนจบกลับมา ชั้นก็เจอแต่คำถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงาน จับคู่ให้ตลอด ลูกชายบ้านนั้นบ้านนี้ เป็นสาวขึ้นคานน่าอาย ทำไมไม่คิดว่าชั้นดีเกินกว่าที่จะต้องไปรับใช้ใครตลอดชีวิตน่ะ”

ชุนคิดตาม พี่เมลนี่ไม่ต้องพูดถึงไม่ได้รับใช้แน่นอน ออกแนวจัดการซะมากกว่า ส่วนพี่โรสนี่ต้องรับใช้พี่ชาร์ลหรือเปล่านะเหมือนดูแลมากกว่า แล้วเท่าที่เห็นพี่ชายน่ะออกจะเกรงใจพี่โรส ไม่ได้เรียกใช้เมียจนถึงขนาดที่จะใช้คำว่ารับใช้สักหน่อย ส่วนลินดานี่ หลังๆมาก็ดูแลพ่อดีขึ้น แทนที่จะมัวแต่สนใจเรื่องรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า
มามิเอะยังคงพูดต่อไป
“ทำไมไม่คิดว่าชั้นเก่งกล้าสามารถ จนไม่มีใครเหมาะสมกับชั้นน่ะ”

ชุนหัวเราะแปลกๆ เออ...อันนี้จริง...เธอกล้าเกินเก่งเกิน...

“แล้วนี่ดูสิพอเริ่มจากพิธีตอนเช้ามืดก็ถามกันแล้วว่า เมื่อไหร่จะมีลูก บ้าชมัด!”
จะด้วยความวางใจว่าที่บ่นไปในวันนี้ ชุนจะไม่ไปเล่าต่อหรืออะไรก็ตามที แต่ยิ่งเล่ามามิเอะคนที่กำลังเป็นเจ้าสาวมาได้ครึ่งวันก็ยิ่งออกลีลาท่าทางเต็มที่
ชุนหัวเราะเบาๆ นี่ถ้าเกิดพ่อบอกให้แต่งงาน หรือมีใครมากะเกณฑ์อะไรแบบนี้ จะอาละวาดให้บ้านแตก
แต่ในใจออกจะมั่นใจว่าพ่อไม่มีทางบังคับให้แต่งงานหรอก พ่อออกจะปลื้มทอมซะขนาดนี้
แถมดีดลูกคิดรางแก้ว มีทอมกับตระกูล “ท” เป็นเขยแบบนี้คุ้มเกินคุ้ม
ก็เหมือนกับที่ตระกูล “ท” มีชุนกับตระกูล “ช” เป็นสะใภ้นี่แหละ
เย๋ย ไม่ใช่ละ เป็นน้องชายคนเล็กต่างหาก
มามิเอะเห็นสีหน้าท่าทางของขาเหวี่ยงประจำห้องแล้วต้องรีบยกมือออกตัวไว้ก่อน
“ชั้นรู้ว่างานแต่งงานเขาไม่พูดอะไรแบบนี้ แต่ชุนเข้าใจมั้ยว่าชั้นอึดอัดน่ะ จะบ่นกับนังพวกนั้นมันก็มัวแต่กรี๊ดกร๊าดกับเครื่องแบบ”
ชุนก็แค่พยักหน้าเข้าใจ
“เจ้าบ่าวเขาก็มีตำแหน่งใหญ่โตนี่นา”
“ก็ใช่ แต่งเพราะตำแหน่งของเขาไง ชัดมั้ยชุน ชั้นรู้สึกอายเขามากเลยนะ เวลาที่เจอกับเขาน่ะ ดูสิชั้นแต่งกับยศตำแหน่ง ไม่ใช่เพราะความรัก ยิ่งคิดยิ่งโมโหพ่อ แล้วก็อายเขาด้วย”
“เขาดีกับมามิเอะมั้ย”
มามิเอะหันมาสวนทันที “ก็ดี แต่มันวัดอะไรได้ล่ะ เจอกันแวบๆ เนี่ย เชื่อมั้ยว่าชั้นเจอกับเขาเดือนเดียว แล้วกำหนดแต่งงานก็ออกมาว่า อีกสามเดือนแต่ง”
ชุนอ้าปากค้าง “ทำไมแต่งงานเหมือนหนีตำรวจอย่างนั้นล่ะ”
ขอโทษรู้เหมือนกันว่า คำแบบนี้ไม่ควรพูด แต่มันเร็วเกินไปจริงๆนี่นา สำหรับ 2 คนที่จะใช้ชีวิตร่วมกันไปอีก 20 – 30 ปีข้างหน้า
“เขาบอกว่า เห็นชั้นมาตั้งแต่ชั้นยังเรียนไฮสคูลที่นี่น่ะสิ รู้จักมาตั้งแต่รุ่นพ่อ คิดว่าน่าจะรู้เรื่องชั้นกับชุนด้วยแหละ อย่างกับชั้นสนนี่” มามิเอะยักไหล่ แต่ชุนเริ่มหนาว อยากกดโทรศัพท์เรียกยักษ์ใจดีมายืนรอหน้าห้องจริงๆ
“แต่เขาก็ยังรัก”
ชุนยังพูดไม่จบมามิเอะก็แทรกขึ้น น้ำเสียงเหมือนชวนทะเลาะ “มันเรียกว่ารักได้ยังไง ไม่สนใจความรู้สึกของชั้นสักนิด ตั้งแต่ชั้นรอดมาจากตาเฒ่าเลือดบวกนั่นนะ ทั้งพ่อทั้งแม่ก็ตั้งหน้าตั้งตาเลือกหาพ่อพันธุ์ คนนั้นคนนี้ แต่ไม่เคยถามชั้นสักคำว่าชั้นอยากแต่งงานมั้ย”
ยิ่งพูดยิ่งแรงจนชุนต้องขอยกมือ ลืมไปเลยว่ามามิเอะไม่ได้ตอบคำถามของชุนเลยสักข้อเดียว
“แสดงว่ามีผู้เข้าประกวดหลายคน”
“2” มามิเอะบอกตามตรงแล้วถอนหายใจแรงๆ “แต่ก็เหมือนเขาเลือกมาตั้งแต่แรกว่าเป็นพี่รี”
ชุนพยักหน้าเข้าใจว่าทำไมมามิเอะถึงคัดค้านต่อต้านจนถึงตอนนี้ พี่รีคือนายทหารที่ถูกเลือก เอหรือจะบอกว่าเขาเลือกมามิเอะนะ
แต่มองมุมบวกน่าจะภูมิใจไม่ใช่หรือสามีเป็นนายทหาร อาชีพออกจะมั่นคง
แต่คิดไปคิดมา ก็อย่างที่มามิเอะบ่นมาตั้งนานนี่แหละ แต่งงานกับคนแปลกหน้า แต่งงานกับเครื่องแบบ คิดแล้วมัน....เฮ้อ....ส่งไปเรียนตั้งไกล ฝึกให้มีความมั่นใจเกินร้อย แต่ต้องมาแต่งงานกับคนแปลกหน้า...เฮ้อ....อีกทีละกัน...
แต่เรื่องจะแสดงความเห็นอะไรออกมา ไม่ใช่ชุน
ที่นั่งอยู่ตอนนี้ ก็พยายามบอกตัวเองว่าให้เป็นผู้ฟังที่ดีสักครั้ง...
นั่งฟังมามิเอะพูดอีกแป๊บ สต๊าฟงานก็มาเรียกเจ้าสาว
มามิเอะหันมาหาชุนทันที
เป็นครั้งแรกที่ชุนได้รู้จักมามิเอะที่เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา ที่ไม่มีความมั่นใจ
“ชุน....ชั้นจะมีความสุขมั้ย”
“มามิเอะ”
“พี่รีจะรักชั้นเหมือนที่พี่ทอมรักชุนหรือเปล่า เขาจะอยู่กับชั้นเสมอในเวลาที่ไม่มีใคร เหมือนที่พี่ทอมอยู่กับชุนหรือเปล่า”
“ผมไม่รู้ ผู้ชายไม่ได้รู้ทุกเรื่อง ถ้ามามิเอะอยากได้อะไรต้องบอกกับเขา อย่าคิดว่าเขาจะรู้ได้เอง”
มามิเอะจับมือชุนเขย่าเบาๆ
“อย่ากลัวสิ มามิเอะเป็นคนมั่นใจนี่นา”
“ก็มั่นใจ แต่...ถ้าเขาไม่รักชั้นล่ะ”
...อยากบอกตรงๆว่า มาถึงขั้นนี้ คงเปลี่ยนอะไรไม่ทัน แก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ที่ชุนทำได้ก็คือการให้กำลังใจ
“คุยกับเขา อย่าสั่ง ผู้ชายก็เหมือนเด็ก ชอบให้ขอไม่ใช่สั่ง”

เมื่อเปิดประตูห้องยักษ์ใจดียืนรออยู่ คู่กับไอ้ไนท์  ดวงตาสีเข้มจ้องมือที่สวมถุงมือสีขาวจับมือชุนไว้นิ่งๆ
มามิเอะส่งมือชุนให้ทอม แล้วเดินผ่านห้องโถงออกมา ท่าทางมั่นใจกลับมาอีกครั้ง

ทอมพาชุนกลับออกมาที่ด้านนอกแล้วเดินกลับเข้าไปในโบสถ์
“คุยอะไรกัน”
“มามิเอะกลัวน่ะฮะ”
ทอมหันมามองหน้าชุน แล้วหันกลับไปมองไปที่แท่นพิธีการข้างหน้า
“ชุนล่ะ”
“แล้วแต่อารมณ์”
ทอมก้มหน้าซ่อนยิ้ม ทำให้ชุนทุบที่เขาที่เบาๆ
“ยักษ์บ้าหัวเราะไม่รู้เรื่อง”
เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยกันเงียบลงเมื่อเสียงดนตรีเริ่มขึ้น
บาทหลวงให้พรแก่คู่บ่าวสาว
แลกแหวน
และขณะที่ทุกสายตารวมอยู่ที่คู่บ่าวสาว
ดวงตากลมโตที่จ้องมองคู่บ่าวสาวเช่นกัน ถูกบดบังด้วยใบหน้าคมเข้มและสัมผัสอ่อนโยนที่ริมฝีปาก
“ขอให้พี่ได้ดูแลชุนตลอดไปนะครับ”

-*-*-

ผู้ร่วมงานมากมายยืนรออยู่ที่ด้านนอกโบสถ์ ชุนก้าวมายืนข้างทอมที่ด้านหลัง ห่างไกลจากกลุ่มของสาวๆ ที่พากันเข้าไปยืนอยู่ใกล้เจ้าสาวรอชิงดอกไม้
มามิเอะก้าวออกมาพร้อมกับดวงตาที่มองหา ชูดอกไม้ในมือขึ้นสูงยังไม่พอ ยังจะโบกเรียกให้ชุนเข้ามาใกล้ๆ แต่ชุนส่ายหน้ายิ้มกว้าง คล้องแขนเอียงหน้าซบไหล่หนาๆอีกต่างหาก
มามิเอะทำปากยื่นส่งค้อน
ชุนเลยหัวเราะ
ขณะที่คนที่ยืนมองเพื่อนทำท่าทางตลกๆโต้ตอบกันยิ่งยิ้มกว้างอารมณ์ดีตามไปด้วย

มาถึงงานเลี้ยงช่วงบ่าย ผู้คนบางตา ส่วนใหญ่คือคนที่จะไม่ไปงานเลี้ยงบุฟเฟต์ค่ำวันนี้ เพราะจะเป็นงานรวมญาติผู้ใหญ่ และบุคคลในวงการธุรกิจของพ่อเจ้าสาว กับผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าว
ชุนเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้สนามนั่งมองความเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านหน้า
บ่าวสาวที่ฟลอเต้นรำ
การจับกลุ่มสนทนากลุ่มเล็กกลุ่มใหญ่
พี่เดินมาส่งเครื่องดื่มเย็นๆให้ “สักชั่วโมงนึงเขาจะย้ายไปโรงแรม เรากลับไปพักแล้วตามไปสักสองทุ่มดีมั้ย บุฟเฟ่ต์แป๊บเดียว เสร็จแล้วจะได้กลับบ้านกัน”
ชุนพลิกข้อมือดูนาฬิกา มีเวลานานกว่าสามชั่วโมง คนขี้รำคาญลุกขึ้นทันที หันไปโบกมือให้คู่บ่าวสาวแล้วเดินกลับออกมาจากงาน
ส่วนไนท์เพื่อนรักหนีกลับไปตั้งแต่เจ้าสาวโยนช่อดอกไม้แล้ว

พอเข้ามาบ้านทอมก็ถาม
“ชุนอยากแต่งงานแบบนั้นหรือเปล่า”
ชุนหันมามองยิ้มพราว
“ผมแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือ”
ทอมเลยพลอยยิ้มกว้างตามไปด้วย “คิดว่าไม่สนใจซะอีก”
หนุ่มตัวเล็กก้มหน้าซ่อนยิ้ม รูดไทค์ ปลดกระดุมเสื้อ ดึงชายออกมาข้างนอก แกะกระดุมข้อมือขณะที่เดินมานั่งห้อยเท้าที่โต๊ะกินข้าว มองออกไปที่นอกระเบียง
ทอมเดินไปที่ตู้เย็นหยิบกระป๋องเบียร์ เปิด จิบ แล้วเดินมานั่งข้างๆ ชุนเอียงศีรษะเล็กๆมาพิงไว้
“มามิเอะถามผมว่าเค้าจะมีความสุขมั้ย  พี่รีจะรักเค้าเหมือนที่พี่รักผมหรือเปล่า จะอยู่ด้วยกันเสมอในเวลาที่ไม่มีใคร หรือเปล่า ผมบอกไปว่า ผู้ชายไม่ได้รู้ทุกเรื่อง ถ้ามามิเอะอยากได้อะไรต้องบอกกับเขา อย่าคิดว่าเขาจะรู้ได้เอง แต่พอมาคิดๆดูอีกที ผมว่า ผมเป็นคนที่โชคดีมากเลยเนอะ”

ไม่รู้สิ คำพูดแบบนี้น่ะ มันทำให้ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่ คล้ายสามารถพิชิตยอดเขาได้สำเร็จ ถึงจะรู้ว่ายังมียอดเขาอีกหลายแห่งรอให้พิชิตก็เถอะ แต่มันทำให้มีขวัญกำลังใจ
เว่อร์ป่ะ
แต่รู้สึกดีเว่อร์ๆอ่ะตอนนี้

“พี่ว่า ตอนนี้ผมเป็นผู้ใหญ่หรือยัง”
“มาไงเนี่ย คำถามนี้น่ะ”
“ตอบมาเร็วดิ” ชุนหันมาทุบ ที่ต้นแขน
พอทอมทำท่านึก คนถามก็เริ่มหงุดหงิดเล็กๆ
“ไรวะเนี่ย เต่ามะเฟืองแก่เอ๊ย นึกนานจริง”
คนรูปหล่อใจดีหัวเราะร่วน บีบจมูกดื้อรั้น “เป็นผู้ใหญ่มากกกก”
“ผมไปต่อโท ต่อเอกได้ยัง”
“ห๊ะ”
“ผมหยุดเรียนมาสองปีแล้ว กลับไปเมนต่อโท ต่อเอกได้ยัง”
ทอมถึงกับคอตกยกเบียร์ขึ้นซด ไม่ได้อยากขัดขวางเรื่องเรียนหรอกนะ แต่ว่าต้องคอยอีกกี่ปีกันล่ะคราวนี้
ชุนหันมามองคนเครียดด้วยดวงตาพราว
“พี่ว่า คนที่ส่งผมเรียนเขาจะให้เงินค่าหอพักผมมั้ย”
ทอมหันมาหรี่ตามองทันที
“ไม่มีทาง บ้านก็มีอยู่เรื่องอะไรให้อยู่หอพัก ไม่ให้ไปแล้ว”
“ว๊า คุณตาขายาวไม่ยอมแล้วเหรอ”
“เหอะ เหอะ เหอะ”
“แปลกจริงๆ เพื่อนผมแต่ละคน มีแต่บ่นว่า เบื่อที่แฟนตามคุมตลอดเวลา แต่ยีราฟบ้าคนนี้กลับชอบบอกว่าโดนผมทิ้ง”
“ก็ทิ้งจริงนี่หว่า ทิ้งแบบเอาจริงเอาจัง หายจ้อย”
มือใหญ่ละจากกระป๋องเบียร์เย็นๆ มาจับคางสวยให้หยุดนิ่ง เกลี่ยปลายนิ้วที่ริมฝีปาก
เย็น แต่รู้สึกดี ยิ่งรสจูบของพี่เจือรสชาติเบียร์อ่อนๆ ผสมกลิ่นบุหรี่จางๆ
ตั้งแต่จูบแรกของเราที่ข้างสระน้ำ
จูบของคนที่เหมือนจะแปลกหน้า แต่ก็ไม่เชิงซะทีเดียว จูบที่มัดหัวใจสองดวงไว้ด้วยกัน ทำให้รู้สึกอยากเป็นกำลังใจให้อีกคนไม่ว่าจะในยามทุกข์หรือสุข
“ผมรักพี่ที่สุดในโลก”
ทอมยิ้มที่มุมปาก ถอดเสื้อลินินเนื้อดีของน้องออก
“เราต้องไปงานเย็นนี้นะ”
พี่ตามติดคร่อมตัวจูบทั่วใบหน้า แล้วหยุดชะงัก
“โทรศัพท์ชุนล่ะ”
ชุนทำหน้างงๆ  หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงส่งให้
ทอมรับมามองซ้ายมองขวา ดึงมือเล็กๆ ให้ลุกตามมาด้วย
เอาโทรศัพท์ของน้องและของตัวเองวางที่โต๊ะทำงาน ดึงข้อมือน้องต่อมาที่ห้องนอน
ชุนหัวเราะร่วน “หมาหื่น วัวบ้า”
เข้าใจเหมือนกัน แต่ก็ขำอาการของยักษ์ใจดี ก็กี่ครั้งกี่หนแล้วหล่ะ ที่โดนขัดขวางด้วยเสียงโทรศัพท์ และเสียงกดออดของผู้มาเยือน
ขำแต่ก็ให้พี่จูงกลับเข้ามาในห้อง
คนตัวโตยิ้มกว้างขณะที่ถอดเข็มขัดรั้งกางเกงของน้องออก ดันไหล่ลงบนเตียง ถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองอย่างรวดเร็วเมื่อคร่อมตัวตาม
“ยักษ์เพี้ยน”
จูบ
“ไดโน ฯ ขี้หึง”
จูบ
“กระทิงขี้หวง”
“มาก....”
พี่ลากเสียงตามแล้วกดจูบปิดปากแน่น ไม่ว่านานเท่าไหร่การสัมผัสกอดจูบคนๆนี้ ไม่เคยทำให้รู้สึกว่าพอ มีแต่อยากกอดมากขึ้น จูบมากขึ้น
ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งไม่เคยบังคับตัวเองได้เลย กลายเป็นทอมบ้าบอคอแตกทุกครั้งไป
ร่างกายรุ่มร้อนบดเบียด เสียงครางหวาน
เรียวขาบางแยกกว้าง พี่ขยับเข้าหาช้าๆ อ่อนโยน
ดวงตากลมโตหรี่ปรือ ดึงใบหน้าของพี่ลงมาจูบย้ำ เปิดร่างกายตอบรับทุกสัมผัส
เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เร่งเร้าแล้วเนิบช้า แล้วกลับเร่าร้อน
ชุนกอดไหล่หนาไว้แน่น กระซิบครางที่ข้างหู พี่หันกลับมาขบกัดที่ใบหูหยอกเย้า
ดวงตาคู่หวานหยุดนิ่งที่ใบหน้าแดงซ่าน แล้วจูบอีกครั้ง จูบอีกครั้งและอีกครั้ง
สะโพกแข็งแกร่งเคลื่อนไหว
มือเรียวเล็กทึ้งผ้าปูที่นอนไว้แน่น
“พี่.....พี่....ฮะ”

ปลดปล่อยจนร่างกายเบาโหวง แต่ยังคร่อมตัวมองคนที่นอนหอบหายใจ ....
“เจ็บหรือเปล่า”
“ไม่หรอกฮะ”
พี่ทิ้งตัวลงนอน ชุนก็ขยับตัวนอนหนุนแขนกอดเอวหนา เขย่งตัวขึ้นหอมแก้ม
“ขอบคุณที่รอ ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณที่ไม่เคยลืมคำสัญญา”
“มันไม่ใช่คำสัญญา” ทอมประคองใบหน้าหวานไว้ในมือ “แต่มันคือสิ่งที่พี่ตั้งใจว่าต้องทำให้ได้ พี่อยากให้ชุนมีความสุข”
ชุนคลี่ยิ้มกว้าง แล้วหัวเราะฮิฮะ
“อะไรเนี่ย ขอซึ้งหน่อยก็ไม่ได้ หัวเราะอีกละ”
“ก็ซึ้งไง ซึ้งในแบบของผมอ่ะ พี่เป็นผักกาดขี้งอนอีกละ”
“วันนี้เป็นอะไรแล้วมั่งเนี่ย หลายอย่างจริงๆ”
ชุนซุกหน้าลงกับอกหนาๆ “เป็นทอมบ้า แสนดี โรคจิต สามีผมไง”


......ขอโทษนะ อย่าเพิ่งคิดว่าขัดอารมณ์เลย 2 คนนี้เขาลืมไปแล้วหรือไงเนี่ยว่าคืนนี้ต้องไปงานแต่งงานมามิเอะน่ะ




=============END==============

หมดสต๊อกตอนพิเศษแล้วครับ
ขอบคุณที่คุณมีความสุขเมื่อได้อ่านเรื่องนี้ ผมก็มีความสุขเมื่อได้เขียนเรื่องนี้เหมือนกัน

ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์
พี่ทอมน้องชุนหวานจัง
ในที่สุดมามิเอะก็ลงจากคาน
ในสต๊อกหมดก็จิ้นใหม่ได้นะ
รอได้เสมอถ้าไจฟ์จะกรุณา

[anajulia]

เขินนนนนนนนนนนนนนนน
เขินจริงๆน้า

รักทั้งสองคนเลย รักมามิเอะด้วย(แอบอยากรู้ว่าพี่รีจะเป้นแบบที่มามิเอะต้องการได้รึเปล่า หงุงหงิง)

ขอบคุณน้องไจฟ์มากๆนะคะ
แล้วก็ขอบคุณน้องทีด้วย(ทีบอกผมเกี่ยวไร? เกี่ยวสิ...ถ้าไม่มีความรักที่ดี คนเราจะถ่ายทอดความรู้สึกแบบนี้ออกมาได้ไงล่ะ จริงป้ะ?)

อรั๊ยยยยยยยยยยยยยย มะม่วงสุกคาต้น มะยมเชื่อม มะกอกฉาบน้ำตาล กระวานฉีดฟรักโตส
 

ปล. คำผิดคำพลาดประปรายไม่เยอะ ถ้าจะทำเล่มมาบอกนะ จะช่วยตรวจหื้อ จุ๊บุๆ

[nongrak]

ตอนพิเศษนี่ น้องชุนน่ารักมากจริงๆ
ชอบจังไอ้สารพันคำว่าพี่ทอม

[iforgive]

 

[nunamicky]

+1 ค่ะ
ประทับใจสุดๆ
แล้วก็อิจฉาน้องชุดที่สุดเหมือนกัน

[PeeYaR]

น่ารักหวานแหวว
>///<
น้องชุนให้พี่ทอมเป็นแต่ละอย่าง
แบบว่า คิดได้ไง 555

[the_pooh9]

so cute 

[punchnaja]

ไม่น่าเชื่อว่าไม่เคยเข้ามาอ่านเรื่องนี้

น่ารักมากค่ะ ^^

[river]

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ

ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ

[ณยฎา]

น้องชุนยังน่ารักและปากจัดแบบแปลกๆได้อย่างสม่ำเสมอ
ทอมคงโล่งที่ในที่สุดมามิเอะก็ได้แต่งงานไปสักที
หวานๆน่ารัก

[from_mars]

ตามมาอ่่านครับ ชุนน่ารักเหมือนเดิม
และเค้าก็รักกันเหมือนเดิม อิอิ
never ending story เนอะ ขอบคุณครับไจฟ์

[roseen]

 :impress2:สุดบรรยาย


หวานๆน่ารักจริงๆคู่นี้

[konnarak]

ชุนน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  เเบบนี้ พี่ทอมจะไปใหนได้    กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[pita]

มากี่ทีก้อหวานปนหื่นตลอดนะจ๊ะพี่ไจฟ์เอิ๊กๆๆๆ

[LoveBaBy]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

นั่งกัดหมอนแทบขาดกะคำนี้

 “เป็นทอมบ้า แสนดี โรคจิต สามีผมไง”

>//<

ขอบคุณไจฟ์คับ

ของเค้าดีจริงๆ ^^

[A-J.seiya*]

น่ารักมากกกกกกกก
น้องชุนน่ารักมากจริงๆ
พี่ทอมก็นะ ,, หุหุ
เขินอ่ะ อ่านแล้วเขิน ชอบที่แบบให้ชุนไปให้คิสทุกวัน
อร๊ายยยย
ชอบ!!

[little_nok]

อ่านเรื่องนี้ มีแต่ความน่ารัก อบอุ่น
ทอมเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟค
น้องก็น่ารัก แม้จะมีปมหน่อยๆ ตรงที่เป็นเด็กที่ถูกตามใจ
แต่ก็เป็นเด็กดี และเป็นคนรักดี ที่สำคัญ รักคนถูกซะด้วย

[กบน้อย]

สนุกมากเลยอ่ะ น่ารัก หวานมากๆ

[gumrai3]

สนุกมากๆ ชอบพี่ซาวย์มากหวงชุนสุดๆ  ชุนสุดยอดมากหาคำมาด่าพี่ทอมได้เเบบแปลกๆไม่ซ่ำใคร

หวานมากๆ รู้สึกดีที่ได้อ่านมากค่ะ +1 : )

[Yukisae]

เรื่องนี้ก็น่ารักอีกแล้วววว
ชอบชุนอ่ะ ดื้อจริงจัง แต่ก็น่ารักมากๆ มิน่าสาวๆติดตรึม
ด่ามาแต่ละคำ จะเจ็บดีไม๊เนี่ย 
พี่ทอมก็เท่ห์ แถมยังหึงโหดอีก แต่ก็เข้าใจนะ อารมณ์คนแก่ 
พี่ๆน้องๆแต่ละคนก็น่ารัก แถมยังคอยช่วยตลอด
นามิเอะยังคงกวนใจพี่ทอมจนถึงวันแต่งงานจริงๆ
สรุปแล้ว เรื่องนี้ทั้งหวานทั้งฮาสนุกมากๆเลยค่ะ
+เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[DeJavu~ ★]

ในที่สุดก้ออ่านจบแบบรวดเดี่ยว

เป็นเรื่องราวที่น่ารักใสๆๆมากๆๆ

ชอบชุนอ่า น่ารัก ดื้อมากๆๆ

ถึงมีแต่หนุ่มๆๆและสาวๆๆมารุมติด

แถมหาคำมาด่ามาไม่มีซ้ำเลย

ส่วนตาพี่ทอม ก้อโครตหื่นมากๆๆๆ

สนุกม ากๆๆเลยครับ

ขอบคุนมากๆคๆรับ

[Poppetkiiz]

อร๊า ย ย ย ย ย  >//< แอบย่องมาอ่าน  ช๊อบชอบเรื่องเนร้อ่ะ ดราม่าไม่มี พี่ทอมจ๋า ไมพี่ดีเยี่ยงเนร้อ่ะค๊า แต่ออกแนวเจ้าเล่ห์นะเนี่ย(ไจฟ์แอบเอานิสัยตัวเองมาใช้ป่ะเนี่ย ๕๕ ๕ ) ส่วนน้องชุน ปากคุณน้องได้อีกนะเค๊อะ! แต่แหม๋มอ่านไปแล้วชอบตอนคุณน้องด่าจังเลยอ่ะ ฮาดี กร๊าก ก กก  XD คำด่าแต่ละคำสวดยอด ดด ด ด    (สงสัยแอบได้นิสัยน้ำมาเตม ๆ ) ชอบทุกฉากเรยอ่ะ หวานแบบไม่เลี่ยนดี อ่านแล้วไม่ต้องกิน pepsi ก็ชื่นจายนะค๊า ๕๕ ๕
ปล. ป๋าไจฟ์ พี่อยากอ่านอีกอ๊ะ! รีบจบทะม๊าย ย ย ย ย 

[natalee22]

อ่านแล้วแอบอิจฉาชุนนะเนี่ย

พี่ทอมแสนดีขนาดนี้ ถึงจะหื่นไปหน่อยก็เถอะ

ก็ชุนอยากน่ารักเองนี่เนาะ ^^