หัวข้อ: Love Story Ten & Champ ตอนที่ 33-34 อวสาน พร้อมเปิดจองหนังสือ : 25.04.54

[roseen]

กลายเป็นหมาหัวเน่าเลยไอ้แชมป์


ไม่มีใครสนใจ

[namngern]

โอยยย ตื่นเต้น เต็นจะว่าไงเนี่ยะ
ไม่ใช่เห็นหน้าก็หวั่นไหว เฮ้ออออ

แอบสมน้ำหน้าแชมป์เบาเบา
ทีตอนนั้นละไล่เขาอย่างกับหมูกับหมา ชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
พอมาเจอกับตัวเองแล้วเป็นไง

พอเขาทำไม่แคร์ก็ทำเป็นหมาหงอยย
สมน้ำหน้าาาาา !!

แต่ก็นะ อยากให้สองคนนี้คู่กันอยู่ดี รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ

[broke-back]

ใกล้จะหมดเวลา

วิ่งไล่..วิ่งตาม
หัวใจกัน ยังอ่ะ เดะน้อย

เต็น&แชมป์
หดจิต หู่ใจ กันพอแล้ว(มั้ง)
หุหุ

ขอบคุณครับ คุณบอย

[punchnaja]

อ่านรวดเดียวมาถึงตอนล่าสุดเลย สนุกมากค่ะ

แต่ช่วงแรกๆมีแต่บทสนทนาแฮะ ไม่ค่อยมีบทบรรยาย โดยเฉพาะช่วงที่โทรศํพท์คุยกันแรกๆ อ่านแล้วไม่รู้ใครเป็นใครพูด^^

แต่หลังๆมันส์มากอ่ะ รู้สึกว่าสองคนนี้ถ้าไมใช่เนื้อคู่ก็คงเป็นคู่กรรมคู่เวรกันอ่ะ ไปไหนมาไหนก็เจอกัน ตล๊อดๆ^^

[Bboyseries]

ตอนที่ 28

เต็นหันไปมองทางที่มาของเสียง ตกใจเล็กน้อยที่เห็นคนที่ตนเคยคุ้นเคยยืนอยู่ แต่ไม่ได้หวั่นไหวขนาดที่ต้องวางตัวไม่ถูกเมื่อคนๆ นั้นคือแชมป์ ผู้ชายที่หัวใจเริ่มเลือนรางไปแล้วว่าครั้งหนึ่งเคยเจ็บกับการกระทำของเจ้าตัวขนาดไหน
“ก็ไม่แปลกนี่ เราสองคนเป็นอะไรกันล่ะถึงจะได้เจอกันบ่อยๆ สบายดีเหรอ” เด็กหนุ่มถามออกไปยิ้มๆ แม้จะไม่ได้รู้สึกรักอย่างแต่ก่อน แต่การเจอกันโดยบังเอิญแบบนี้จะให้เดินหนีเลยในขณะที่อีกฝ่ายเอ่ยทักก็ดูจะเสียมารยาทเกินไป
แชมป์อยากจะยินดีกับรอยยิ้มและคำทักทายที่ได้รับ แต่เห็นได้ชัดถึงแววตาห่างเหินของคนพูดจึงรู้สึกหงอยๆ อย่างประหลาด นาทีแรกที่เห็นร่างคนๆ นี้เดินมานั่งตรงมานั่งตัวนี้ในขณะที่ตนแยกจากกลุ่มเพื่อนออกมายืนคิดถึงเรื่องเจ้าตัวตามลำพัง รู้สึกว่านี่ตัวเองคิดมากไปจนเกิดภาพหลอนไปหรือเปล่า แต่พอกะพริบตาหลายครั้ง ภาพที่เห็นก็คือภาพเดิมจึงตัดสินใจเดินเข้ามาทัก แอบคิดว่าเจ้าตัวอาจจะดีใจบ้างที่เจอตนอีกครั้ง ไม่ได้คิดเลยว่าจะต้องมาเจอกับสายตาห่างเหินและอาการของคนที่คล้ายไม่ยินดียินร้ายอะไร
“ก็สบายดี เต็นล่ะ” เด็กหนุ่มฝืนยิ้มทักทาย ดีเท่าไหร่แล้วที่คนๆ นี้ไม่เดินหนี ทำอะไรกับเขาไว้ก็น่าจะซึ้งดีอยู่นี่นะ ยังจะมาเรียกร้องอะไรอีกไอ้แชมป์เอ้ย เด็กหนุ่มคิดเพื่อให้ตนหลุดพ้นจากอาการหงอยๆ
“ก็ดี แล้วทำไมมาอยู่แถวนี้ได้ไกลบ้านนายออก” เต็นตอบแล้วชวนคุยด้วยน้ำเสียงและสรรพนามอย่างเพื่อน ก็เพราะในใจคิดว่าคนตรงหน้าคงเข้ามาทักตนในฐานะคนเคยรู้จัก เจ้าตัวคงอาจจะแค่เดินผ่านมาเจอเขาล่ะมั้งเลยคงทักตามมารยาท
“เพื่อนพามาน่ะ แล้วเต็นมากะใคร” แชมป์ยังคงฝืนยิ้มตอบ เต็นเริ่มรู้สึกแปลกนิดๆ กับสรรพนามที่อีกฝ่ายใช้เรียกตน ในเมื่อหัวใจไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยแล้วจึงไม่อยากได้ยินสรรพนามนั้นจากปากเจ้าตัวเลย
“มากับเพื่อนน่ะ กำลังจะกลับแล้วล่ะ” เด็กหนุ่มเอ่ยบอกออกไปแล้วหันกลับมาทางที่แยกจากแม็คมาเพราะคิดว่าเจ้าตัวน่าจะออกมาจากร้านหลังจากที่เข้าไปเอากุญแจแล้ว และก็เป็นจริงอย่างที่คิดเมื่อนาทีนั้นแม็คกำลังเดินออกมาพอดี จึงหันมาบอกคนตรงหน้า
“นั่นไง เพื่อนเรามาพอดีขอตัวนะ” เด็กหนุ่มเดินจากไปเมื่อเอ่ยจบ แชมป์มองตามหลังยิ้มเหงาๆ ให้กับตัวเอง ไม่ได้คิดว่าคนที่เดินออกมาจากร้านนั้นเป็นเพื่อนกับคนที่เพิ่งเดินจากไปหรอก เด็กหนุ่มจำได้ดีว่าคนๆ นั้นคือแม็ค
แชมป์กลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง เอ่ยขอเมนูจากพนักงานแล้วสั่งเครื่องดื่มมึนเมามาชุดใหญ่ ทุกทีที่อยากลืมเรื่องราวปวดใจเด็กหนุ่มมักใช้วิธีนี้เสมอ เพื่อนๆ ในกลุ่มเองก็รู้จักนิสัยเจ้าตัวดีจึงไม่มีใครคิดห้าม เพียงแต่พากันนึกสงสัยเท่านั้นว่าเจ้าตัวออกไปเจออะไรข้างนอกมาถึงได้กลับเข้ามาหาน้ำเมากรอกเข้าปากมากมายขนาดนี้
ด้านแม็คระหว่างขับรถไปส่งเต็นที่หอ ตอนเดินออกมาจากร้านเด็กหนุ่มเห็นแล้วล่ะว่าคนๆ นี้ยืนคุยอยู่กับใคร นึกแปลกใจที่นาทีนี้คนๆ นี้ยังคงดูร่าเริงชวนคุยโน้นคุยนี้ไม่หยุด ต่างจากเมื่อก่อนที่เจ้าตัวมักจะเหม่อๆ ซึมๆ ทุกทีหลังจากที่ได้เจอกับแชมป์ หรือว่าการพูดคุยครั้งนี้สองคนกำลังจะกลับมาคบกันอีกครั้ง
“ตอนก่อนจะออกมาจากร้านแม็คเห็นเต็นยืนคุยกับใครอยู่อ่ะ คนนั้นใช่นายแชมป์หรือเปล่า” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
“อืม”
“แล้วคุยอะไรกันเหรอ เห็นเต็นร่าเริงจัง”
“ก็ทักทายทั่วไป ทำไมเหรอ”
“เปล่า แม็คกำลังคิดว่าเขาขอมาคืนดีกับเต็น”
“ตลกล่ะแม็ค เต็นเคยบอกแล้วไงว่าแชมป์ไม่ได้เป็นอย่างเรา”
“แล้วทำไมทุกทีที่แม็คเห็นเต็นแยกมาจากเขาเต็นจะซึมๆ แต่คราวนี้เต็นทำคล้ายไม่ได้เจอเขาอย่างงั้นแหละ”
“โหแม็ค นี่มันผ่านมากี่เดือนแล้ว จะให้เต็นจมอยู่กับความรู้สึกไร้สาระแบบนั้นนานขนาดนี้เลยเหรอ”
“แสดงว่าเต็นทำใจจากนายแชมป์ได้แล้วสิ”
“ไม่รู้สิ การที่เต็นรู้สึกเฉยๆ กับเขาเรียกว่าทำใจได้หรือเปล่าล่ะ”
“อืม มั้ง แต่ก็ดีแล้วล่ะ ต่อไปแม็คจะได้มีคู่แข่งแค่ไอ้พี่นพคนเดียวพอ”
“ว่าเข้าไปนั่น มองหาคนคบเผื่อๆ ไว้ก็ดีนะแม็ค แม็คอย่ามาอะไรกะเต็นเลย เต็นชักชอบชีวิตแบบอิสระแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดถึงใครให้วุ่นวาย”
“ระวังจะกามตายด้านเข้าสักวันนะที่รัก”
“ปากเสีย อยู่คนเดียวใช่ว่าจะเสียวไม่ได้นี่”
“โห ร้ายกาจมาก ทะลึ่งใช้ได้นะเราเนี่ย”
“รู้เหรอว่าเต็นหมายถึงอะไร”
“แม็คไม่ใช่เด็กอมมือนะ เรื่องแค่นี้ไม่รู้ก็เสียเชิงหมด”
“ช่ำชองเรื่องนี้ว่างั้น”
“จะไม่ให้ช่ำชองได้ไง กี่เดือนแล้วล่ะที่ต้องอาศัยตัวเองเนี่ย ตามตื้อคนบางคนอยู่ก็ไม่เห็นจะใจอ่อนมาช่วยซะที”
“บ่นๆๆ ก็บอกให้หาคนคบๆ ก็ใม่ฟัง”
“ไม่เอา จะเอาคนนี้มีปัญหามั้ย”
“ใครจะกล้ามีปัญหากับคนรูปหล่อพ่อรวยล่ะครับ”
“ไม่กล้าก็อย่าไล่ให้ไปคบใครเสียให้ยาก ไม่สำเร็จหรอกที่รัก”
“ก็ตามใจ รอได้ก็รอไป อยากรู้เหมือนกันว่าจะรอได้นานขนาดไหน”
“ก็ไม่ได้เร่งอะไรนี่นา แม็คก็รอไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ รอคนเดียว เสียวคนเดียว ไม่เอี่ยวกะใครให้ปวดหัวอยู่แล้ว”
“ไอ้บ้า วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว ขับรถไปไม่ต้องมามองหน้าทำตาเจ้าชู้”
แม็คหันหน้ากลับมาทำหน้าที่เป็นคนขับรถอย่างสบายใจเมื่อได้รับคำยืนยันจากปากคนข้างๆ แล้วว่าหัวใจเจ้าตัวตอนนี้ไร้ซึ่งชื่อผู้ชายชื่อแชมป์แล้ว
ด้านแชมป์ซึ่งขณะนี้กำลังเมามายไม่ได้สติกระทั่งเพื่อนๆ ต้องหิ้วปีกกันมาที่รถเพื่อส่งเจ้าตัวกลับบ้าน ทุกคนมองหน้ากันงงๆ เมื่อได้ยินเด็กหนุ่มละเมอชื่อเต็นให้ได้ยินบ่อยๆ บ้างก็บอกขอโทษ บ้างก็บอกเสียใจ บ้างก็บอกขอเริ่มต้นคบกันใหม่
“เต็นนี่ใครวะ ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าไอ้นี่ไปหลงหรือแอบคบตอนไหน”
เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นตอนที่อาการละเมอของแชมป์เริ่มกลับมาอีกขณะนั่งรถกันไป
“นั่นดิ แม่งเพ้อหนักกว่าคราวที่เลิกกับมิวอีกมั้งเนี่ย” อีกคนเอ่ยสมทบ ก่อนจะยอมเงียบเสียงเก็บความสงสัยกันไปตลอดทาง
เช้าวันใหม่แชมป์งัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูห้อง เด็กหนุ่มพาร่างกายที่ยังไม่หายมึนดีลุกไปเปิด เจอหน้าพี่สาวยืนอยู่จึงเอ่ยทัก
“มีอะไรเหรอเจ๊”
“หมดกันสารรูปน้องฉัน แม่ให้เอาโจ๊กมาให้แล้วก็ให้มาถามด้วยว่าอาทิตย์หน้าจะไปทำบุญด้วยกันหรือว่าจะอยู่เฝ้าบ้าน”
พี่สาวยื่นชามโจ๊กให้ เด็กหนุ่มยื่นมือรับแล้วถามกลับถึงการไปทำบุญ
“ทำบุญที่ไหนอ่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ขอนแก่น ลูกค้าที่ร้านแม่เขาชวนไป พอดีเขาจะไปแก้บนให้ลูกชายเขาที่หายจากป่วยจากโรคอะไรก็ไม่รู้ พอดีช่วงนี้แม่แกบอกอยากทำบุญเหมือนกันเลยว่าจะไปกัน หากแชมป์ไม่ไปเดี๋ยวเจ๊จะไปเป็นเพื่อนแก”
ฟังคำพี่สาวจบเด็กหนุ่มนิ่งคิด จำได้ว่าจังหวัดที่พี่สาวเอ่ยถึงเป็นบ้านเกิดของใคร การได้ไปพักผ่อนสมองที่นั่นก็น่าจะดี
“อืม เดี๋ยวแชมป์ไปก็ได้ ดีเหมือนกันจะได้พักสมองหน่อย”
“ไปเครียดอะไรมานักหนาถึงกับต้องพักสมอง” พี่สาวเอ่ยถาม
 “ก็เรื่องเรียนแหละเจ๊” เด็กหนุ่มตอบไม่ตรงความจริงนัก
“อย่ามาโกหก ขนาดตอนเรียนอยู่เจ๊ก็เห็นเฮฮาบ้าบอไปเรื่อย นี่เรียนจบแล้วจะมาคงมาเครียดอะไร ไปโดนสาวที่ไหนหักอกมาล่ะสิถึงได้เป็นแบบนี้ สิ้นท่าหมด”
พี่สาวเดินส่ายหน้าลงข้างล่างไปเมื่อเอ่ยจบ เด็กหนุ่มยืนถอนหายใจเบาๆ ก่อนปิดประตูห้องตามหลัง เดินเอาชามโจ๊กมาวางบนโต๊ะแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงสายตาเหม่อมองเพดานห้องคิดไปว่านี่มันเรื่องจริงเหรอ เด็กหนุ่มอย่างเขากำลังสิ้นท่าเพราะโดนผู้ชายด้วยกันเฉยชาด้วยอย่างนั้นเหรอ นี่เขาเป็นอะไรไปแล้ว ทำไมผู้ชายอ่อนไหวอย่างเต็นถึงได้มามีอิทธิพลเหนือจิตใจได้ในตอนนี้
“หรือบาปกรรมมันมีจริงเต็น” เด็กหนุ่มเอ่ยคิดในตอนสุดท้ายก่อนจะหลับตาไล่ความสับสนให้พ้นจากจิตใจ ภาวนาว่าการไปทำบุญกับผู้เป็นแม่ในสัปดาห์หน้าขอให้จิตใจที่กำลังเหนื่อยล้าจากความสับสนนี้ดีขึ้นด้วยเถอะ

*********************************************************

“ไม่ให้แม็คไปด้วยจริงๆ เหรอเต็น เต็นไปตั้งนานนะ อย่างนี้แม็คจะอยู่ยังไง” แม็คเอ่ยทักคนข้างกายในวันที่เจ้าตัวนัดเจอกันเพื่อบอกว่าจะเดินทางกลับบ้านเกิดในสัปดาห์หน้า
“โหย โทรคุยกันก็ได้ แม็คอย่าไปลำบากเลยบ้านเต็นมันไม่ได้เจริญนักหรอกนะ อย่างแม็คไม่เหมาะที่จะไปหรอก” เต็นเอ่ยปฏิเสธอีก ส่วนหนึ่งก็นึกห่วงว่าคนที่มีวิถีชีวิตเช่นคนเมืองอย่างแม็คจะไม่สามารถใช้ชีวิตแบบวิถีชาวบ้านที่บ้านเกิดตัวเองได้ แต่อีกส่วนหนึ่งคือการกลับไปครั้งนี้ตัวเองต้องการใช้ชีวิตกับครอบครัวให้เต็มที่จริงๆ ก็มันนานแล้วน่ะสิที่ไม่ได้กลับไปหาอ้อมอกผู้ให้กำเนิด
“โทรคุยก็ไม่เหมือนเจอหน้านี่นา” แม็คออกอาการซึมๆ นึกแล้วก็ใจหายเพราะกว่าคนตรงหน้าจะกลับมาก็นานหลายเดือน
“เอาน่า เวลาเดี๋ยวนี้เดินเร็วจะตาย อีกเดี๋ยวเต็นก็กลับมา ให้เราสองคนห่างกันสักพักเถอะนะ เต็นจะได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างง่ายขึ้น” ประโยคหลังเต็นเอ่ยเบาๆ เพราะเอาเข้าจริงๆ พอเห็นอาการคนตรงหน้าซึมๆ ก็อดที่จะเห็นใจเจ้าตัวไม่ได้ นานเท่าไหร่แล้วหนอที่คนๆ เสมอต้นเสมอปลายกับตน มันสมควรแก่เวลาหรือยังที่จะลองเปิดใจให้เจ้าตัวเข้ามามีบทบาทในหัวใจตัวเองมากกว่าคำว่าเพื่อน ขอใช้การห่างกันนานหลายเดือนครั้งนี้เป็นตัวชี้วัดการตัดสินใจจะเข้าท่ามั้ยนะ
“ตัดสินใจอะไรเหรอ” คนตรงหน้าเอ่ยถามขึ้นในขณะที่กำลังนึกคิด เด็กหนุ่มมองจ้องตาคนถามนิ่งๆ ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้น เป็นการสรุปความคิดเมื่อครู่
“ตัดสินใจคบกับแม็คในแบบที่แม็คต้องการไง”
“จริงเหรอเต็น เต็นไม่ได้หลอกแม็คนะ” แม็คเอ่ยออกมาอย่างดีใจ รอยยิ้มร่าปรากฏบนใบหน้าเด็กหนุ่มราวกับเป็นคนละคนกับคนเซื่องซึมเมื่อครู่ เต็นเห็นแบบนั้นก็พลอยยิ้มไปด้วย จึงเอ่ยบอกอีก
“หากวันที่เต็นกลับมาที่นี่อีกครั้งแล้วแม็คยังเป็นแม็คคนเดิมแบบนี้ เต็นก็ไม่รู้จะวิ่งหนีคนดีๆ ไปอีกทำไม ถือซะว่าช่วงที่เราห่างกันเป็นแบบทดสอบแล้วกันนะแม็คว่าจริงๆ แล้วเราสองคนเหมาะที่จะคบกันแบบไหน”
“โอเคครับที่รัก แม็คพร้อมให้เต็นพิสูจน์ความจริงใจจากแม็คทุกวิถีทาง แม็คสัญญาว่าแม็คจะรอเต็นกลับมานะ ถึงวันนั้นแม็คคงสมหวังกับสิ่งที่แม็ครอนะ” แม็คเอื้อมมือไปจับมือคนที่ทำให้หัวใจตัวเองพองโตว่าในที่สุดสิ่งที่รอคอยมาเนิ่นนานก็เริ่มมีความหวังให้เห็นว่ามันจะเป็นจริง
“อืม แล้วกับพี่นพล่ะ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามในสิ่งที่ยังข้องใจ เพราะนพเองก็มีท่าทีหวังดีและมีใจกับคนตรงหน้าไม่น้อยกว่าตนเลย
“เต็นกับนพคุยกันแล้วล่ะว่าเราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เราสองคนเคยคบกันแล้ว แล้วมันก็ไม่รอดอย่างที่แม็คเห็น” เต็นตอบยิ้มๆ ก่อนหน้าที่จะมานี่เด็กหนุ่มกับนพได้สรุปเรื่องของความสัมพันธ์กันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองตกลงมอบความรู้สึกในแบบเพื่อนที่ดีที่สุดให้แก่กันเท่านั้น เพราะจากการงานที่ก้าวหน้า นพเองก็เริ่มวิตกว่าเวลาอาจเป็นตัวแปรทำให้เกิดรอยร้าวขึ้นมาอีกหากว่าจะกลับมาคบกันในฐานะคนรักแบบเดิม ส่วนเต็นจากอาการเฉยชากับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ที่ตอนนี้คิดไปว่ามีก็ได้ไม่มีก็ดี การอยู่คนเดียวเพียงลำพังบางครั้งมันก็มีความสุขมากกว่าการมีคู่ซะอีก เด็กหนุ่มก็เริ่มไม่มั่นใจว่าจะทำหน้าที่คนรักได้ดีขนาดไหนหากว่าจะหวนกลับมามีชีวิตคู่อีกครั้ง แต่ที่เอ่ยให้สัญญากับคนตรงหน้าไปเมื่อครู่เพราะเริ่มรู้สึกเห็นใจเจ้าตัวขึ้นมาบ้างแล้ว จึงขอใช้ช่วงเวลาที่ห่างกันเป็นตัวชี้วัดการตัดสินใจอีกทีว่าจะเอายังไงกับเจ้าตัวดี

*****************************************************
เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ แชมป์เดินทางออกต่างจังหวัดไปกับคณะลูกค้าของแม่ตนโดยรถตู้ที่เช่ากันมา พอถึงจุดพักรถในตอนเที่ยง คนขับยก็จอดให้ลงไปทำธุระกัน
   แสงแดดตอนเที่ยงของต่างหวัดที่ไม่คุ้นเคยจ้าสายตาเกินจะทนได้ แชมป์ลงจากรถตู้ของคณะผู้ที่มาทำบุญด้วยกันได้ก็รีบหยิบแว่นดำมาสวมทับสายตาทันที
   “ทำไมมันร้อนงี้อ่ะแม่” เด็กหนุ่มเอ่ยว่า เมื่อเห็นร่างของผู้เป็นแม่ลงมายืนข้างๆ
   “ตอนกลางวันต่างจังหวัดมันก็ร้อนแบบนี้แหละแชมป์” แม่เอ่ยตอบ เด็กหนุ่มจึงชวนคุย
   “แล้วนี่มันใกล้จะถึงขอนแก่นยังอ่ะแม่”
   “เกือบแล้วล่ะ แล้วนี่จะเข้าห้องน้ำห้องท่าก็ไปซะนะ ทำธุระให้เรียบร้อยจะได้ไม่กวนลุงคนขับเขาระหว่างทาง” แม่เอ่ยบอกแล้วผละหนีไปกับกลุ่มที่มาด้วยกัน แชมป์จึงกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณที่ยืนอยู่ มันเป็นภาพที่เด็กเมืองกรุงอย่างเขาไม่คุ้นตานัก รถทัวร์เกือบสิบคันจอดเทียบอยู่ตรงมุมหนึ่ง กลุ่มคนมากหน้าหลายตากำลังเดินสวนเสกันไปมาระหว่างขึ้นรถ ลงรถ บ้างเข้าร้านค้า บ้างเข้าห้องน้ำ สมแล้วล่ะที่สถานที่นี้จะเป็นจุดพักรถที่โซเฟอร์รถตู้บอกว่ารถราที่วิ่งเส้นนี้จะต้องแวะ
   “ป๊าด ซะมาลอปานนายแบบแถล่ะ ไปบ้านได๋ล่ะหล่า” สำเนียงทักทายของผู้ชายจริตหญิงที่ทักมาให้ได้ยินทำเด็กหนุ่มหันไปมอง ทำได้แค่เพียงส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปเมื่อเห็นคนกลุ่มนั้นที่มีด้วยกันสามคนส่งยิ้มให้ ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรเพราะฟังภาษาที่ว่านั่นไม่ออกเลยจริงๆ
   “ถามบ่ปาก กะซางเถาะ คนลอเฮ็ดอีหยังกะบ่ผิด” คนกลุ่มนั้นยังพูดให้ได้งงอีก ก่อนจะเริ่มเข้าใจในประโยคแรกที่หนึ่งในกลุ่มโพล่งขึ้น
   “อีดอกพวกนี้มีตาหามีแววไม่ ที่น้องเขาไม่ตอบไม่พูดเพราะเขาฟังพวกหล่อนไม่ออกย่ะ ตัวขาวหน้าใส น่าล่อ เอ้ย หน้าหล่อมาขนาดนี้คิดว่าเขาจะเป็นคนอีสานเหรอยะ”
   “ขอบคุณนะครับที่พูดให้เข้าใจ ขอตัวนะครับ” ที่สุดเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะผละหนี จากเหตุการณ์นั้นเกิดทำให้ใจเกิดประหม่าขึ้นมาเสียดื้อๆ หากว่าพอไปถึงถิ่นที่ต้องไปแล้วคนที่นั่นมาพูดจาสำเนียงนี้ด้วยตลอดจะทำยังไงกันล่ะ อยู่ๆ ในใจก็นึกถึงคนบางคนขึ้นมา หากว่าตอนนี้มีเจ้าตัวมาอยู่ข้างๆ คงจะอุ่นใจดี
   “ทำไมต้องคิดถึงเต็นตลอดด้วยนะ มึงไม่มีค่าในสายตาเขาอีกแล้วไอ้แชมป์” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบเดินก้มหน้าหลบแสงแดดเพื่อไปยังห้องน้ำ และระหว่างเดินนั้นก็ต้องตกใจเมื่อเกิดชนเข้ากับร่างๆ หนึ่งดังพลั่ก!
   “ขอโทษครับ” เสียงคนนั้นเอ่ยขอโทษจึงต้องเงยหน้าขึ้นมอง แทบไม่เชื่อสายตาว่าที่แท้คนที่ชนกับตนคือคนที่หัวใจกำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้

โปรดติดตามตอนต่อไป

[roseen]

อ่ะ!!!!!!!!บังเอิญๆๆๆๆๆๆมาเจอกัน



 

[broke-back]

ลืมแล้ว..ลืมเลย
กูไม่เคยรู้จักมึง


--ทำให้ดู กูเคยทำ--
หึหึ

ขอบคุณครับ คุณบอย

[samsoon@doll]

มันน่านัก ตอนตัด ได้ขัดใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[stupidchild]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เดินชนแล้วนี่ก็อย่าช้าสิอิแชมป์ เสียอารมณ์มาหลายตตอน

[kyoya11]

บระเข้าให้
เนื้อคู่เห็นๆ 55+

[namngern]

^
^
จิ้มรีบน ฮ่าๆ ใช่เลยเนื้อคู่ ฮิ้วววววว
คราวนี้แหละแชมป์ ทำให้เต็นยอมยืนดีอีกที เห้อออ
ก่อนจะเต็นเสร็จนายแม็คนะ อิอิ

[kyoya11]

^
^
จิ้มคืน เห็นด้วย
ถ้าแชมป์ไม่รีบทำอะไรสักอย่าง เต็นจะเสร็จนายแม็คแน่ รับรอง!!

[yeyong]

บังเอิ๊น บังเอิญ เจอกันอีกแล้ว
โลกของเต็นและแชมป์โคจรมาเจอกันอีกแล้ว
กว่าจะเข้าโหมด love story ตอนนี้แชมป์ต้องเป็นฝ่ายไล่ล่าแล้วล่ะมั้ง

[Chinnosuke]

 
 
 
 
แกจะอะำไรอีกไอ้แชมป์
บังเอิญ เหลือเกิ้นนนน

[punchnaja]

บังเอิญโลกกลม...สงสารเต็นจัง!

[creator]

เจอกันอีกแล้ว 

[Bboyseries]

ตอนที่ 29

“แชมป์” เต็นเอ่ยเรียกชื่อคนที่เดินชนกับตน นึกประหลาดใจที่เห็นคนๆ นั้นยืนอยู่ที่นี่ นี่เจ้าตัวมาทำอะไร
   “มาอยู่นี่ได้ไง” เด็กหนุ่มเอ่ยถามทันทีในสิ่งที่นึกสงสัย
   “กำลังจะทำบุญกับแม่อ่ะ แล้วนี่เต็นกำลังจะไปไหน” แชมป์เอ่ยขึ้นบ้าง ยกมือถอดแว่นดำที่ปกปิดสายตาออกเพื่อมองคนตรงหน้าชัดๆ
   “กลับบ้านน่ะ ขอตัวก่อนนะรถท่าจะออกแล้วแหละ” เต็นตอบแล้วรีบบอกปัด ไม่ได้นึกใส่ใจเท่าไหร่แล้วกับการจะไปไหนมาไหนของคนตรงหน้า การเจอกันครั้งนี้ก็คงจะเป็นเพราะเหตุบังเอิญอีกน่ะแหละ แต่บังเอิญบ่อยๆ แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ เพราะหากเลือกได้เด็กหนุ่มก็ไม่อยากจะพบหน้าหรือพูดคุยกับคนๆ นี้มากนัก ก็ไม่รู้จะต้องพบเจอไปทำไมในเมื่อความรู้สึกต่างๆ ที่มีให้กับเจ้าตัวมันจางหายไปจนหมดแล้ว หากจะเหลือไว้ให้ก็คงแค่คนเคยรู้จัก ซึ่งโดยส่วนใหญ่เด็กหนุ่มก็ไม่ค่อยจะอะไรมากนักกับคนที่อยู่ในสถานะความสัมพันธ์นี้กับตน
   “อ้าว ยังไม่ทันได้คุยกันเลย” แชมป์ออกอาการใจเสีย เพราะไม่คิดว่าอีกคนจะรีบผละหนีจากตนไปเร็วขนาดนี้ ตอนแรกที่เจอหน้าก็มัวแต่อึ้งดีใจจึงไม่ทันได้เอ่ยทักทายอะไร แต่พอตั้งสติได้อีกฝ่ายก็ทำท่าจะผละไปซะอย่างนั้น
   “ไม่ทันได้คุยคือยังไงอ่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกันเหรอ” เต็นถามออกไปตรงๆ เพราะนึกไม่ออกจริงๆ ว่าหากจะให้ยืนพูดคุยกับคนๆ นี้สักสิบหรือยี่สิบนาทีแล้วจะหยิบยกประเด็นไหนมาพูดกัน หากเป็นกับแม็คหรือนพก็ว่าไปอย่าง สองคนนั้นมีเรื่องราวร้อยแปดที่สามารถคุยกับเขาได้ข้ามวันข้ามคืนโดยไม่มีคำว่าเบื่อที่จะฟัง
   แชมป์ตัวชากับสิ่งที่ได้ยิน นึกถึงช่วงเวลาที่ตนเองเคยมีอิทธิพลเหนือจิตใจคนตรงหน้า จำได้ว่าเมื่อก่อนเคยคุยโทรศัพท์กับเจ้าตัวข้ามวันข้ามคืน แล้วทำไมนาทีนี้จะไม่มีสักเรื่องราวบ้างเลยเหรอที่ฝ่ายนั้นจะถามไถ่อะไรตนบ้าง เวลาที่ห่างกันก็ใช่ว่าจะวันสองวัน แต่มันเป็นเดือนๆ แล้วต่างหาก อย่างน้อยที่สุดถามเขาสักคำสิว่าการเรียนเป็นยังไง การใช้ชีวิตเป็นยังไงในช่วงที่ห่างกัน จิตใจมันพร้อมจะบอกอยู่แล้วที่ผ่านมาต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดและความรู้สึกเหงาขนาดไหน ลำพังจะให้บอกเองก็ละอายเกินกว่าจะเอ่ยเป็นคำพูดออกมาได้ เพราะในหัวใจใช่ว่าจะลืมการกระทำแย่ๆ ที่ทำลงไปเพียงเพราะนึกสนุก จะให้หลับหูหลับตาเอ่ยคำขอโทษหรือขอแก้ตัวใหม่เพื่อไถ่ถอนความผิดทั้งหมดก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง ในเมื่อคนถือโอกาสไว้ในกำมือไม่เอ่ยเปิดทางเป็นเชิงอนุญาตเลยแบบนี้ ครั้งที่แล้วที่พบเจอหากจับเวลาสนทนาก็อาจนับได้ไม่ถึงสิบนาทีเสียด้วยซ้ำ แล้วครั้งนี้อีกล่ะสักสามนาทีจะถึงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ในเมื่อดูท่าเจ้าตัวจะผละหนีไปจริงๆ
   “เราสองคนไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันแล้วจริงๆ หรือเต็น”
   แชมป์ตัดสินใจเอ่ยขึ้นในตอนที่เต็นกำลังจะเดินหนี เพราะหากไม่ทำอะไรเลยก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกับคนๆ นี้อีกทีเมื่อไหร่ ได้ผล คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้อีกฝ่ายชะงักเท้าหยุดเดินแล้วหันมามองหน้า
   “สำหรับนายเราไม่รู้นะ แต่สำหรับเราคงไม่มี” เต็นเอ่ยกลับนิ่งๆ ชักไม่แน่ใจกับอาการของคนตรงหน้า เด็กหนุ่มใช้เวลานี้จ้องลึกไปในแววตาของฝ่ายนั้นเพื่ออ่านเกมเบื้องต้นว่าในเวลานี้เจ้าตัวรู้สึกยังไงกับตนอยู่กันแน่ จากคำพูดและน้ำเสียงเชิงตัดพ้อที่ได้ยิน เจ้าตัวไม่ได้รู้สึกว่าตนเป็นแค่คนที่เคยรู้จักแล้วหรือ
   “แชมป์เป็นคนที่ไม่น่าคุยด้วยแล้วสินะเต็นถึงได้พูดแบบนี้” เพราะน้อยใจจากคำพูดเมื่อครู่แชมป์จึงเอ่ยคล้ายรวนออกไปแบบนั้น เต็นเริ่มเห็นแววตาน้อยใจที่ฉายชัดบนแววตาคู่นั้น เป็นไปได้เหรอที่แชมป์จะมีท่าทีสะท้านกับคำพูดของเขา
   “มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่เรารีบจริงๆ รถจะออกแล้ว” เด็กหนุ่มเอ่ยออกไป ไม่ใช่เพราะใจอ่อนกับแววตาที่เห็น แต่นิสัยจริงๆ ไม่ใช่เป็นคนขี้ประชดประชันหรือแค้นฝังหุ่นกับเรื่องไม่เป็นเรื่องจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องใช้คำพูดเชือดเฉือนให้อีกฝ่ายรู้สึกสำนึกในสิ่งที่ทำผ่านๆ มา แม้ว่าฝ่ายนั้นทำเหมือนจะเปิดประเด็นก็ตาม
   “งั้นขอเบอร์ได้มั้ย” แชมป์ทำใจกล้าเอ่ยขอช่องทางการติดต่อ กลัวอยู่ว่าจะโดนปฏิเสธ แต่ทำยังไงได้วินาทีนี้ไม่กล้าก็ต้องกล้า ส่วนผลที่ตามมาจะเป็นยังไงก็ทำใจยอมรับมันก็แล้วกัน
   “นายยังใช้เบอร์เดิมอยู่หรือเปล่าล่ะ” เต็นเอ่ยถามคนตรงหน้า พอเจ้าตัวพยักหน้าตอบจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดหมายเลขโทรศัพท์ที่ว่าอย่างชำนาญมือ แชมป์มองภาพนั้นคิดไปว่าคนนั้นคงต้องการตัดขาดตนออกจากชีวิตแล้วจริงๆ ถึงไม่ยอมบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของตนไว้ในเครื่อง แต่สักพักเด็กหนุ่มก็คิดต่างเพื่อให้กำลังใจตัวเองว่าอย่างน้อยคนตรงหน้าก็จดจำหมายเลขโทรศัพท์เขาได้ขึ้นใจล่ะน่า ไม่อย่างนั้นคงไม่กดตัวเลขอย่างชำนาญขนาดนั้น มองภาพนั้นได้สักพักเสียงโทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้นก่อนดับไปพร้อมคำพูดคนตรงหน้า
   “โทรเข้าไปแล้วนะ โทษทีเปลี่ยนเบอร์ใหม่แต่ไม่มีโอกาสได้บอก ขอตัวนะ ไม่อยากเดินกลับบ้านน่ะ” เต็นเอ่ยติดตลกก่อนเดินจากไปด้วยรอยยิ้มจางๆ แชมป์ยืนนิ่งเพราะตามสถานการณ์ไม่ถูก คิดเอาไว้ว่าสิ่งที่ขอไปจะโดนปฏิเสธ แต่ความเป็นจริงกลับสวนทางมาจนน่าตกใจ เป็นแบบนี้เต็นคงจะไม่ติดใจเรื่องในอดีตมากมายสินะ ที่เฉยชากับตนในบางครั้งก็อาจจะแค่งอน เถอะน่าเต็น อย่างน้อยนายก็ให้เบอร์ติดต่อมาแล้ว เรื่องการตามงอนง้อเพื่อขอโทษในเรื่องที่ผ่านๆ มาคงไม่ลำบากเกินที่เราจะทำ

**************************************************************
   
หลังเข้าไปล้างหน้าล้างตาพร้อมทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเรียบร้อยแชมป์ก็เดินกลับมาที่รถด้วยรอยยิ้มร่าเริงต่างจากตอนมาที่ไม่ค่อยพูดจากับใคร ผู้เป็นแม่มองเห็นอาการเลยอดทักไม่ได้
   “เป็นอะไรมายิ้มร่ามาเชียว ตอนนั่งรถมาไม่เห็นล่ะไม่พูดไม่จาหน้านี้งอเชียว”
   “ก็ล้างหน้าล้างตามาจนสดชื่นแล้วไงแม่ ไม่มีอะไรหรอก” เด็กหนุ่มบอกปัดก่อนจะพาร่างหายขึ้นไปบนรถ ขณะนั้นยังไม่มีใครขึ้นมาจึงถือจังหวะการอยู่เพียงลำพังโทรศัพท์ไปหาคนที่เพิ่งให้เบอร์มา
   เต็นหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังขึ้นมาดู ตอนนี้รถที่นั่งอยู่ได้เคลื่อนตัวออกมาจากจุดพักรถหลายกิโลเมตรแล้ว เด็กหนุ่มจำได้ดีว่าหมายเลขที่โทรเข้าเข้ามาเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของใคร นึกเกรงใจผู้ร่วมโดยสารหากจะปล่อยให้มันดังนานเกินไปจึงตัดสินใจกดรับ
   “หวัดดีเต็น ถึงไหนแล้วอ่ะ” แชมป์รีบเอ่ยทักทายออกไปเมื่อเจ้าของหมายเลขที่ตนติดต่อไปกดรับสัญญาณการเรียก
   “บอกแล้วนายจะรู้เหรอ” เต็นตอบกลับไป ได้ยินน้ำเสียงของแชมป์ตอนนี้ทำให้อดนึกถึงตอนที่รู้จักกันแรกๆ ไม่ได้ ช่วงนั้นฝ่ายนั้นก็คอยโทรศัพท์ถามไถ่แบบนี้แหละ แต่แปลกจัง ตอนนี้หัวใจกับไม่รู้สึกยินดีอย่างแต่ก่อนแฮะ
   “อืมก็จริง ที่นี่มันต่างจังหวัดนี่เนอะ” แชมป์เอ่ยต่อก่อนจะเริ่มชวนคุย ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยดี
   “เต็นอยู่อำเภออะไรอ่ะ”
   “เราขอไม่บอกละกันนะ”
“ทำไมอ่ะ กลัวตามไปเหรอ”
“เปล่า”
“เสียงเครียดจัง แชมป์แค่แซวเล่น”
“เปล่าเครียดนี่”
“แล้วทำไมคุยเบาจัง”
“อืมคนเยอะน่ะ เกรงใจเขา แค่นี้ก่อนนะ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ” แชมป์เรียกตามแต่ไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายตัดสัญญาณการติดต่อ คิดจะติดต่อกลับไปใหม่แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อแม่และคนอื่นๆ ต่างทยอยขึ้นมาบนรถกันแล้ว
“อ้าว เป็นอะไรอีกแล้วเนี่ยเมื่อกี้ยังยิ้มร่าอยู่ มาตอนนี้หน้าเครียดอีกแล้ว” แม่เอ่ยทักลูกชายในตอนที่เห็นใบหน้าเจ้าตัวกลับมาเครียดดังเดิม
“ไม่มีอะไรครับแม่” แชมป์เอ่ยปฏิเสธแล้วหันไปนั่งกอดอกเอียงร่างซบกระจกเหม่อมองทิวทัศน์ด้านนอกตอนที่รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ในตอนนี้อยากอยู่เพียงลำพังเร็วขึ้นเพื่อจะได้มีเวลาติดต่อไปหาคนที่ตัดบทสนทนากับตนเอาดื้อๆ เมื่อครู่

****************************************************
   
   รถทัวร์โดยสารส่งเต็นถึงตัวอำเภอบ้านเกิดแล้วในตอนบ่ายค่อนเย็น อำเภอที่อยู่ห่างจากตัวจังหวัดพอสมควร ทันทีที่พาร่างลงเตะพื้นดินเด็กหนุ่มสูดเอาบรรยากาศเก่าๆ ให้ชุ่มปอดสักพักก่อนจะโทรศัพท์ไปรายงานทั้งนพและแม็คว่าตัวเองเดินทางมาถึงบ้านเกิดอย่างปลอดภัยแล้ว รายแรกแค่พูดจากันนิดหน่อยแต่รายหลังนั้นคุยติดพันกันนานหลายนาที
   “เจอหนุ่มบ้านนาแล้วอย่าลืมหนุ่มกรุงล่ะเต็น ไม่งั้นแม็คไม่ยอมนะเออ”
   “ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรเต็นล่ะ”
   “ทำมาท้า อยู่ไกลแล้วทำเก่ง ทีอยู่ใกล้ๆ ล่ะไม่เห็นท้านะคนเรา”
   “โหย ทำเป็นเครียด เต็นแค่ล้อเล่น แล้วนี่แม็คทำไรอยู่”
   “นั่งเหงาอยู่”
   “อย่ามาลิเก”
   “ลิเกคือไรอ่ะ แม็คไม่เคยดู”
   “เออ ลืมไปว่าเต็นกำลังคุยกะเด็กเมืองกรุง เฮ้อ อายจัง”
   “แม็คล้อเล่น แต่อายจริงดิ อยากเห็นหน้าตอนอายจังคงน่ารักดี”
   “อยากเห็นก็ตามมาดิ”
   “ร้ายใช้ได้นะเต็นเนี่ย ทีตอนขอไปด้วยล่ะห้ามจัง ทีตอนนี้ล่ะมาทำเป็นเล่น เดี๋ยวตามไปจริงๆ จะอึ้ง”
   “โอ๋ๆๆ เต็นล้อเล่น ว่าแต่มาให้ถูกก็แล้วกัน”
   “ยังมาทำพูดดีอีกลืมไปแล้วล่ะสิว่าพี่นพเองก็เคยไปบ้านเต็นมาแล้ว แค่แม็คโทรไปถามทางทุกอย่างก็เรียบร้อยภายในไม่ถึงสามนาทีเชื่อสิ”
   “จริงด้วยแฮะ แหะๆ ถือว่าเต็นไม่เคยพูดอะไรไปละกันนะ”
   “กำลังอายอีกแล้วอ่ะดิ ถ่ายรูปตอนอายมาให้ดูหน่อยดิ อยากเห็นอ่ะ”
   “จะบ้าเรอะ ใครมันจะเก๊กหน้าอายเป็นสั่งได้ ของแบบนี้มันออกมาจากความรู้สึกดิ”
   “แล้วเมื่อไหร่จะมารู้สึกอายใกล้ๆ แม็คล่ะ”
   “เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ แค่นี้ก่อนนะเต็นต้องเข้าบ้านแล้วล่ะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน”
   สองหนุ่มเลิกสนทนากันเสร็จ เต็นจึงคิดจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง นาทีนั้นเองถึงได้เห็นรายการของสายที่ไม่ได้รับแสดงอยู่ตรงหน้าจอโทรศัพท์ จำได้ว่าก่อนติดต่อไปหาแม็คไม่มีรายการนี้แสดงอยู่นี่นา นี่เขาสนทนากับแม็คเพลินจนไม่รู้เลยเหรอว่ามีสายเรียกซ้อนติดต่อเข้ามาระหว่างใช้โทรศัพท์อยู่ เออ เป็นไปได้แฮะ แต่นี่มันเบอร์ของแชมป์นี่ ตั้งสองสาย โทรมามาอะไรอีกนะ
   เด็กหนุ่มนึกช่างใจว่าจะติดต่อกลับไปหาคนที่ติดต่อตนไม่ได้ดีหรือไม่ สุดท้ายก็ได้คำตอบว่ารีบกลับบ้านซะน่าจะดี เพราะบ้านตนไม่ได้อยู่ในตัวอำเภอ การจะไปต้องนั่งรถสองแถวไปอีกกว่าเจ็ดกิโลเมตรและรถโดยสารใช่ว่าจะวิ่งกันหลายรอบ
   ด้านแชมป์เริ่มคิดมากอีกเช่นเดิมเมื่อติดต่อไปหาเต็นในตอนที่รถจอดพักระหว่างทางอีกครั้งแต่ไม่มีการตอบรับจากฝ่ายนั้น เด็กหนุ่มนั่งรอการติดต่อกลับนานหลายนาทีก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าตัวจะโทรศัพท์กลับมา หากเหตุการณ์เป็นแบบนี้ในใจก็อดคิดไม่ได้เลยว่าการที่ตัวเองติดต่อเต็นไม่ได้คงเกิดจากที่เจ้าตัวตั้งใจไม่รับสายป็นแน่แท้ เพราะหากว่ามีเหตุให้เจ้าตัวรับสายไม่ได้ป่านนี้แล้วคงจะมีการติดต่อกลับมาบ้าง แต่นี่หนึ่งนาทีก็แล้ว ห้านาทีก็แล้ว สิบนาทีก็แล้ว และจนตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบยี่สิบนาทีที่โทรศัพท์ของตนไม่ไหวติงอยู่เช่นนี้
   “ไม่อยากคุยแล้วให้เบอร์มาทำไมนะเต็น” เด็กหนุ่มอดเอ่ยตัดพ้อออกมาไม่ได้ ก่อนจะเดินหน้าเศร้ากลับไปยังรถเมื่อได้ยินเสียงแม่เอ่ยเรียกว่าจะออกเดินทางกันแล้ว
   “ลูกชายฉันโดนของหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวเศร้า ไปๆๆ ขึ้นรถ ถึงวัดแล้วจะให้หลวงพ่อรดน้ำมนต์ให้”
   ผู้เป็นแม่เอ่ยแซวลูกชายขำๆ เมื่อเห็นอาการเจ้าตัวดีๆ ร้ายๆ แชมป์ได้ฟังได้แต่ถอนหายใจ หากว่าน้ำมนต์จะช่วยชำระล้างความผิดที่เป็นเช่นกรรมตามทันในสิ่งที่เคยเอาเรื่องหัวใจของคนอื่นมาล้อเล่นจนเจ็บปวดได้เขาก็พร้อมที่จะให้หลวงพ่อวัดไหนก็ได้ทำกับเขาเช่นนั้น

*************************************************************

เต็นกลับถึงบ้านในตอนโพล้เพล้พอดี เด็กหนุ่มโผเข้ากราบไหว้ผู้ให้กำเนิดและทักทายญาติๆ นานแล้วที่เด็กหนุ่มไม่ได้กลับมาที่บ้านเกิด การพบหน้าหลายๆ คนที่เคยรู้จักและคุ้นเคยจึงพาให้การพูดจาสนทนากินเวลาไปนานนับชั่วโมงก่อนที่ขอตัวไปอาบน้ำอาบท่า เพื่อเตรียมทานข้าวเย็นมื้อแรกร่วมกับครอบครัว
ส่วนแชมป์เองก็เข้าสู่ตัวเมืองขอนแก่นได้ในเวลาไล่เลี่ยกัน โดยทั้งคณะเดินทางได้เข้าพักในบ้านของผู้ที่นำขบวนมา
“พักผ่อนให้สบายนะเจ๊ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยไปไหว้พระกัน”
 เจ้าของบ้านเดินออกมาเอ่ยกับแม่ของแชมป์ นางรับคำแล้วปลีกตัวมาหาลูกชายที่กำลังยืนซึมอยู่เพียงลำพัง
“ท่าทางแม่จะพาเราไปรดน้ำมนต์จริงๆ แล้วมั้งแชมป์ เป็นอะไรน่ะ ทำไมหน้าเศร้าหมองจัง” นางเอ่ยถามลูกชายอย่างจริงๆ จังๆ เมื่อเห็นอาการเจ้าตัวไม่สู้ดีเท่าไหร่
“ไม่มีอะไรหรอกแม่ พอดีแชมป์เพลียน่ะ” แชมป์ปฏิเสธตามเดิม ก็ไม่รู้จะบอกหรือปรึกษากับผู้เป็นแม่ยังไงว่าตอนนี้มีผู้ชายหนึ่งคนกำลังเข้ามามีอิทธิพลเหนือใจ
“งั้นก็ไปอาบน้ำอาบท่านอนพักเถอะไป” แม่เอ่ยบอกอีกเด็กหนุ่มรับคำแล้วจึงเดินไปเอากระเป๋าตัวเองภายในรถเดินหายเข้าไปในบ้านพัก

***********************************************************

ดึกแล้ว อากาศต่างจังหวัดเริ่มเย็นลง แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นแชมป์ก็ยังแยกตัวออกมาเพื่อยืนรับลมกลางคืนนอกบ้าน เด็กหนุ่มแหงนหน้ามองดาวที่พราวแสงสวยงามจับทั่วผืนฟ้า เริ่มคิดถึงตอนที่ตัวเองนั่งคุยกับใครบางคนบนดาดฟ้าตึกในเมืองกรุง
“มองแบบนี้กรุงเทพฯแม่งสวยว่ะ” ประโยคนี้เขาเป็นคนเริ่มต้นชวนคุย ก่อนที่ใครคนนั้นจะเริ่มสนทนาด้วย
“อืม”
“ระหว่างกรุงเทพฯ กับต่างจังหวัด มึงชอบที่ไหนมากว่ากันวะ”
“มันก็ดีคนละแบบ แต่กูคงชินอยู่ในกรุงเทพฯ มากกว่าว่ะ”
“แต่ทำไมกูชอบต่างจังหวัดวะ”
“ไม่แปลกหรอก มึงเกิดที่นี่ โตที่นี่มึงย่อมเบื่อที่นี่เป็นธรรมดา ส่วนกูเกิดที่ต่างจังหวัด โตที่ต่างจังหวัด ก็เลยเบื่อๆ ต่างจังหวัด”
“พูดถึงต่างจังหวัด ตอนไหนว่างๆ ให้กูไปเที่ยวบ้านมึงหน่อยดิ”
“ขอนแก่นเลยนะมึง”
“แต่มันก็เจริญมากแล้วใช่ป่ะ”
“มากกว่าบ้านมึงอีกมั้ง”
“เชี่ย เดี๋ยวถีบตกตึกเลย ชอบว่าบ้านกูกันดาน”
“ว่าตอนไหนวะ”
“เออ ช่างมันเถอะ ว่าแต่แฟนมึงเคยไปบ้านมึงป่ะ”
“เคยดิ”
“เหรอ กูอยากไปบ้างอ่ะ”
“มาเป็นแฟนกูก่อน”
“มึงก็ทำตัวให้โสดสิ”
“ก็นี่ไง โสดอยู่นี่ไงไม่เห็นเหรอ”
“ประชดตัวเองป่ะวะ”
“เปล๊า”
“เชี่ย ขึ้นเสียงแค่นี้กูก็รู้แล้ว”
“เฮ้อ ไม่รู้เขาจะเอายังไงกะกูว่ะ แม่งหายไปไม่ติดต่อเลย”
“คิดถึงเขามากเหรอ”
“แฟนทั้งคนนะมึง”
“ก็รู้ แต่เขาทำแบบนี้เขาคงมีคนใหม่แล้วมั้ง”
“มีก็บอกกูได้นี่หว่า ไม่เห็นต้องเงียบแบบนี้เลย”
“บอกแล้วมึงรับได้เหรอ”
“ถึงนาทีนั้นก็คงต้องดูกันอีกที”
“เอาเหอะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็คิดว่ายังมีกูอีกคนละกัน”
“เชื่อมั้ยกูแอบคิดนะโว้ยว่านี่มันเรื่องจริงหรือกูกำลังฝันอยู่”
“เรื่องไร”
“เรื่องที่มาเจอมึงในตอนที่กำลังเบื่อๆ เซ็งๆ”
“แล้วมันเป็นฝันดีหรือฝันร้ายล่ะ”
“อืม ดีมั้ง”
“พูดดังๆ ก็ได้กูไม่ได้ยิน”
“ก็นั่นแหละพูดไปแล้ว”
“เวลามึงอายนี่แม่งน่ารักว่ะ ยังกะผู้หญิง”
“เชี่ย”
“อ้าวด่ากูทำไมเนี่ย”
“ไม่รู้ อยากด่าก็ด่า”
“อย่างนี้ก็มีด้วยแฮะ เขินที่กูชมล่ะสิ”
“กูจะเขินทำไมกูไม่ได้คิดอะไรกะมึง”
“จริงอ่ะ”
“จริง”
“งั้นกูกลับล่ะนะ”
“เชิญ”
“K ง้อกูหน่อยก็ไม่ได้”
“เฮ้ย แต่นี่มันก็จะสามทุ่มแล้วนะ กูว่ามึงกลับก็ดีนะบ้านมึงไม่ใช่ใกล้ๆ”
“อืม แล้วกูจะได้มาอีกมั้ย”
“ก็แล้วแต่มึงสิ”
“กูกลัวจะมาเจอมึงอยู่กับแฟนน่ะสิ”
“เขาคงไม่มาแล้วล่ะ”
“อืมไว้ถ้าจะมากูโทรบอกละกัน”
“ก็ได้ ว่าแต่ลงข้างล่างเหอะ ลมชักแรงแล้ว”
“ฉุดกูหน่อยดิ แม่งเหน็บกิน”
“กรรม เฮ้ย อะไรวะ ไอ้เชี่ยแชมป์ มึงทำอะไรกูเนี่ย”
นึกถึงตอนนี้เด็กหนุ่มมีรอยยิ้มจาง ยังจำได้ถึงสีหน้าและแววตาตกใจของคนเอ่ยในตอนที่เขาแกล้งสวมกอดขณะโดนฉุด
 “มึงขำอะไรนักหนา” จำได้ว่าโดนโวยมาแบบนั้นในตอนที่แกล้งขำเจ้าตัว รอยยิ้มเด็กหนุ่มจางลงในตอนที่นึกถึงตอนเอ่ยว่าคนนั้น มันไม่ใช่การล้อ แต่ที่พูดตอนนั้นเขากำลังคิดสมเพชเจ้าตัวจริงๆ
“ก็ขำมึงอ่ะดิ เชี่ยมึงคิดว่ามึงเป็นผู้หญิงหรือไง โดนกอดแค่นี้ดิ้นซะเว่อร์”
“แล้วมึงคิดว่าตึกนี้มันสูงขนาดไหนกันเชียว เกิดมีคนมองมาเห็นกูคิดว่ากูจะอายมั้ย มึงไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ทุกวันอย่างกูนี่”
    “เออๆๆ กูขอโทษ คราวหลังกูไปกอดมึงในห้องก็ได้”
   “ไหนบอกเหน็บกินไงวะ”
    “กูแกล้งบอกไปงั้นแหละ ไม่คิดว่ามึงจะเชื่อ”
   “เชี่ย ปลิ้นปล้อนนะมึง”
    “โธ่ รักดอกจึงหยอกเล่น”
   “แน่ใจนะที่พูด”
   “ว่า?”
“รัก”
“ถ้าบอกว่าแน่ใจมึงจะเชื่อมั้ยล่ะ”
“กูมันเชื่อคนง่ายมึงก็รู้นี่”
 “เชี่ย ย้อนกูอีก”
“ช่วยไม่ได้เปิดทางให้กูเอง”
 “เออ ปากดีให้ตลอดเถอะ เดี๊ยะสักวันกูจะปล้ำทำเมีย”
“กลัวตายล่ะ กลับบ้านได้แล้ว”
“รีบไล่เชียวนะกลัวเสียสาวหรือไง”
 “เชี่ย กูไม่ใช่ผู้หญิง”
 “เหรอ นึกว่าใช่”
 “ยิ่งพูดยิ่งยาวว่ะ กูลงไปล่ะ ส่วนมึงอยากนั่งต่อก็ตามสบายกูไม่เอาแล้ว”
คนพูดเดินหนีลงไปจากดาดฟ้าในตอนนั้น ก่อนที่เขาจะตามลงไปเพื่อเล่นละครล้อความรู้สึก
แชมป์หลับตาไล่ภาพวันวานออกไปจากสมองเมื่อนึกถึงตอนนี้ ตอนที่ตนได้เอ่ยคำพูดล้อเล่นกับความรู้สึกของเต็น เรื่องราวตอนนั้นทำไปเพียงเพราะนึกสนุก ไม่ได้คิดจริงจังอะไร แล้วตอนนี้ล่ะ สิ่งที่แสดงออกมาทั้งหมดมันคือความรู้สึกจริงๆ จากใจแล้ว ที่ติดต่อหาเขาไม่ได้นึกแกล้ง ที่แสดงท่าทีน้อยใจเมื่อโดนมองด้วยแววตาเฉยชาก็ไม่ได้แสร้งทำ เต็น นายจะรับรู้ถึงความจริงใจนี้หรือเปล่านะ

***********************************************************

อีกมุมหนึ่งใต้ผืนฟ้ายามค่ำคืน เต็นกำลังนั่งรับลมเย็นๆ คุยโทรศัพท์อยู่กับแม็คเช่นกัน สองคนก็พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาเช่นเดิม กระทั่งเวลาผ่านไปค่อนคืนเต็นจึงขอวางสายเพื่อจะกลับเข้าบ้านพักผ่อน นั่นล่ะแม็คจึงยอมเลิกคุย เด็กหนุ่มลุกขึ้นเพื่อกลับเข้าไปในบ้าน แต่แล้วต้องชะงักเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจึงหยิบขึ้นมาดู เอ่ยครางชื่อคนที่โทรเข้ามาเบาๆ
“แชมป์”
โทรศัพท์ในมือส่งสียงดังอยู่แบบนั้นจนเกือบจะดับไปเองเต็นจึงตัดสินใจกดรับสัญญาณ ระหว่างที่เครื่องดังอยู่ก็ใช้เวลานึกคิดว่าควรจะรับสายดีหรือไม่ เพราะเวลาค่ำคืนแบบนี้ น้อยนักที่ตนจะสนทนากับคนที่ไม่ค่อยสนิทชิดเชื้อ ซึ่งตอนนี้เด็กหนุ่มวางสถานะของคนโทรเข้ามาไว้ ณ ที่ตรงนั้นแล้ว แต่ที่ต้องกดรับสายในวินาทีสุดท้ายเพราะจำได้ว่าช่วงหัววันคนๆ นี้ทิ้งสายเรียกเข้าที่ตนไม่ได้รับไว้ที่เครื่องถึงสองสาย เจ้าตัวอาจจะมีเรื่องปรึกษาในการมาอยู่ต่างถิ่นล่ะมั้ง พูดคุยสักนิดในฐานะคนเคยรู้จักกันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร
“โทรมาซะดึกเลยนะแชมป์ มีอะไรหรือเปล่า” เด็กหนุ่มทักทายออกไปพลางเดินให้สายลมพันรอบกายไปเรื่อยๆ
“เต็นนอนหรือยังล่ะ” แชมป์เอ่ยถามคนที่ตัวเองตัดสินใจโทรศัพท์หาเพราะคนๆ นี้คือสาเหตุให้ต้องนอนไม่หลับจากการที่คิดวนเวียนแต่เรื่องราวในอดีต จนต้องออกมายืนเหงาท่ามกลางแสงดาวในคืนเดือนมืดแบบนี้ สุดท้ายก็ต้านความรู้สึกที่อยากพูดคุยไม่ไหวจึงได้ติดต่อไปหาเจ้าตัวดีใจที่ได้ยินเสียงทักทายกลับมา แต่ก็นึกเกรงใจเมื่อเจ้าตัวเอ่ยคำว่าดึกให้ได้ยินพร้อมถามกลับมาในลักษณะไม่อยากจะคุย
“ยังไม่นอนหรอก ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าล่ะ” เต็นถามย้ำเพราะเข้าใจว่าอีกคนติดต่อมาหาตนก็น่าจะเป็นเรื่องถามไถ่การใช้ชีวิตต่างถิ่นน่ะแหละ แต่แล้วสิ่งที่ได้ยินกลับมาทำเอาต้องชะงักเท้าหยุดเดิน
“ตอนนี้แชมป์ต้องมีอะไรแล้วใช่มั้ยถึงโทรหาเต็นได้” น้ำเสียงนั่นเจือมาด้วยความน้อยใจจนรู้สึกได้ แต่เพราะไม่อยากใส่ใจแล้วจึงเอ่ยออกไปนิ่งๆ ตามเดิม
“ก็นี่มันดึกแล้วไง เราก็กำลังจะนอนแล้วด้วย”
“เมื่อก่อนดึกกว่านี้เราก็เคยคุยกันได้ไม่ใช่เหรอ” อีกครั้งที่ฝ่ายนั้นพูดในเชิงตัดพ้อจึงต้องเอ่ยให้ได้คิดบ้าง
“อดีตกับปัจจุบันสะกดยังไงก็ต่างกันนะแชมป์”
“เต็นจะบอกว่าตอนนี้แชมป์ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเต็นแล้วใช่มั้ย”
“ทำไมต้องให้เราบอกล่ะ ที่ผ่านมานายก็น่าจะเข้าใจได้เองแล้วนะ”
“ในที่สุดคำพูดนี้มันก็หลุดออกมาจากปากเต็นจริงๆ”
“หมายความว่าไง”
“แชมป์พยายามคิดมาตลอดว่าตกลงตอนนี้เต็นรู้สึกกับแชมป์ยังไงอยู่กันแน่ และสิ่งที่เต็นเอ่ยเมื่อครู่มันทำให้แชมป์หายสงสัยแล้วล่ะ”
“หายสงสัยแล้วยังไง แสดงว่าเราวางสายได้แล้วสิ”
“ไม่อยากจะคุยกับแชมป์ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็นี่มันใช่เวลาที่เราจะคุยกันที่ไหนล่ะ”
“แล้วตอนแชมป์ขอเบอร์ให้มาทำไมล่ะ”
“อย่าพยายามตีรวนเลยแชมป์ ขอโทษถ้าสิ่งที่เราทำมันทำให้นายคิดว่านายสามารถติดต่อเราได้ 24 ชั่วโมง จะลบเบอร์เราไปก็ได้นะ ไม่ได้ว่าอะไรถ้ามันจะทำให้นายสบายใจ”
“นั่นสินะแชมป์จะมาตีรวนเอาตอนนี้ก็ไม่ถูกหรอก เพราะมันก็สมควรแล้วล่ะที่เต็นจะทำกับแชมป์แบบนี้”
“อย่าเอาเรื่องในอดีตมาเป็นประเด็นเลยแชมป์ เราลืมมันหมดแล้วกับเรื่องราวไร้สาระพวกนั้น”
“เต็นลืมแล้วจริงๆ เหรอ”
“ถามทำไม”
 “ถ้าเต็นลืมจริงๆ เรากลับมานับหนึ่งด้วยกันใหม่ได้มั้ย”
“อย่าดีกว่าแชมป์ ทุกวันนี้เราก็มีความสุขในแบบของเราดีแล้ว กับชีวิตตอนนี้เราไม่ขอเรียกร้องอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว”
“เต็นไม่เหงาบ้างเหรอที่เราต้องห่างเหินกันแบบนี้”
“เฮ้อ เราเหงาจนไม่รู้จะเหงายังไงแล้วจนตอนนี้เราคิดว่าเราเฉยชากับคำๆ นี้แล้วล่ะ”
“แต่แชมป์ยังไม่ชินกับมัน”
“ก็ลองอยู่กับมันสักพักสิ”
“แชมป์ไม่ได้อยากมีมันเป็นเพื่อนเลยสักนิดนะ”
“ใครๆ เขาก็ไม่อยากรับคำว่าเหงาเข้ามาเป็นเพื่อนหรอกแชมป์ เราเองก็ไม่เคยต้องการ พยายามวิ่งหนีมันทุกวิถีทาง สุดท้ายก็ไปไม่รอดเพราะตอนนั้นไม่มีใครสักคนที่จะอ้าแขนรับเราพอให้ความเหงามันหวาดกลัวจนไม่กล้าจู่โจม นายลองนึกดูดีๆ ละกันนะว่าเราเคยเหงาจนทุรนทุรายในตอนไหน แต่สุดท้ายเราก็ผ่านมันมาจนกลับมายืนหายใจในบ้านเกิดได้ตอนนี้ ยอมรับมันแล้วอยู่กับมันให้ชิน เราเคยรอดจากมันมาได้แล้วเราก็คิดว่านายคงจะรอดจากมันเช่นกัน แค่นี้นะ เราต้องนอนแล้วล่ะ”
เต็นตัดสินใจตัดสายทิ้งเมื่อเอ่ยจบ ไม่ได้ต้องการที่จะเอ่ยประโยคยืดยาวแบบนี้เลย แต่จะให้เก็บไว้ก็พาลจะทำให้อะไรๆ มันคาราซังไม่จบไม่สิ้น สิ่งที่ได้ยินจากปากของแชมป์เมื่อครู่ก็ยินดีที่ฝ่ายนั้นเอ่ยคล้ายเห็นตนมีค่าขึ้นมาบ้างแล้วในวันที่ห่างกัน แต่ก็นั่นล่ะ การเก็บใบไม้ที่มันร่วงหล่นและหวังให้เป็นต้นไม้ ใครจะคอยรดน้ำเท่าไหร่ ยังไงก็ไม่มีวันเหมือนเดิม….

http://youtu.be/a8y3HcMXMr0

เพลง : ใบไม้
ศิลปิน : Girl Force
ยังคงเห็นภาพรางๆ เมื่อวันที่เธอแยกไป
และยังคงเสียใจเมื่อนึกถึงคำบอกลา
แต่วันนี้เหมือนเธอจะกลับ
กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
อยากให้ฉันนั้นลืมเรื่องทุกอย่าง
ก็อยากให้เธอเข้าใน
อย่าเก็บใบไม้ที่มันร่วงหล่น
และหวังให้เป็นต้นไม้
เธอจะคอยรดน้ำเท่าไหร่ไม่มีวันเหมือนเดิม
อย่ากลับมาหาฉันเลยดีกว่า
อย่าบอกว่ารักเหมือนเดิมได้ไหม
ใจที่เคยให้เธอทำลาย
ยังเจ็บยังไม่หายให้พอรักเธอ
ดีใจที่เธอมาเยือนและคิดถึงกันมากมาย
อยากบอกว่ายังซึ้งใจที่เห็นเธอเดินกลับมา
ที่ยังคิดถึงกันคนแรก
วันที่ใจของเธออ่อนล้า
แต่วันคืนที่มันล่วงเลยมา
ผ่านมานานเหลือเกิน
อย่าเก็บใบไม้ที่มันร่วงหล่น
และหวังให้เป็นต้นไม้
เธอจะคอยรดน้ำเท่าไหร่ไม่มีวันเหมือนเดิม
อย่ากลับมาหาฉันเลยดีกว่า
อย่าบอกว่ารักเหมือนเดิมได้ไหม
ใจที่เคยให้เธอทำลาย
ยังเจ็บยังไม่หายให้พอรักเธอ

[kit]

๑๒๒ + ๑ = ๑๒๓
ขอบคุณนะคะ คุณ Bboyseries

[roseen]

 o13น้องเต็น


เจ็บปวดมากๆเลยสำหรับคำตอบที่ไอ้แชมป์ได้รับ  มันสมควรที่จะได้รับความเจ็บปวดมาตั้งนานแล้ว

[yeyong]

กว่าจะรู้ค่าก็สายเสียแล้ว
แชมป์เอ๋ย จงอยู่กับที่ของตัวเองเถอะ

[samsoon@doll]

เศร้าหงะ

[สมาคมโคแก่]

จะต่อกันติดไหมคู่นี้...  คิดไม่ออกจริงๆว่าเต็นจะใจอ่อนได้ยังไงในเมื่อหมดใจไปแล้วเห้อ!

[broke-back]

ไก่ได้พลอย

หุหุ ไอ่หำเหม็นแชมป์


ขอบคุณครับ คุณบอย

[kaporzung]

สงสารทั้งคู่ T_T

[honeymic]

 

[kyoya11]

เศร้าT^T
เต็น นายทำดีแล้วล่ะ ^^

[pppp]

โฮ มันเหมือนล้อเล่นกับความรู้สึกเต็นเลยเนอะ
พอกำลังจะเริ่มต้นกับคนใหม่ คนเก่าก็พยายามจะเข้ามา
แต่เจ็บแล้วต้องจำ พฤติกรรมไอ้คุณแชมป์มันแย่มากๆ อ่ะ
ปากคอเราะร้าย เชือดเฉือนตลอดเวลา
ถ้าเราเป็นเต็นนะ แค่คุยยังไม่อยากเลย

[t-unseen]

อ่านรวดเดียวเลย ในที่สุดก็ทันสักที
ร้องไห้เลยอ่า แชมป์ แม่งงงงงง

แต่พออ่านหลังๆ สงสารแชมป์เหมือนกันแต่ก็เข้าใจความรู้สึกเต็นนะ
ทำดีแล้วละ เป็นกำลังใจให้จ้า 

แม็คน่ารักแฮะ 
ถึงรู้ว่าไงพระเอกเรื่องนี้คงไม่พ้นแชมป์ก็เถอะ
แต่...ขอตบพระเอกทีนึง.....

[yayee2]

แชมป์..ก็สงสารนะ เพราะใครที่กำลังเศร้าเสียใจ เราก็สงสารทั้งนั้น
แตนายก็ทำกับเต็นไว้มากนี่ ชั้นว่าความเจ็บที่นายได้รับ ไม่เท่ากับที่เต็นได้รับหรอก
เพราะสาเหตุแห่งการเจ็บนี่มันต่างกัน ดังนั้น ก็แล้วแต่เต็นจะตัดสินใจล่ะกัน

[runynam]

เข้ามาติดตามอ่านผลงานของพี่บอย
อ่านรวดเดียวเลย
อยากบอกว่า เศร้าเคล้าน้ำตา (อีกแล้ว)
ตอนแรกก็สงสารเต็น และเห็นสมควรที่เต็นจะเสียใจ เพราะดูเหมือนใจง่ายไปหน่อย แต่พอเข้าใจว่า
เวลาห่างจากคนรักแล้วจะรู้สึกเหงาและคิดมาก  o16มันเป็นเรื่องธรรมดา แล้วยิ่ง แชมป์เข้ามาช่วงนั้นพอดี เลย หลงใหลได้พลอยไป
แต่รู้สึกแย่ ตอนที่เต็นมาเจอแม็ค มันดูว่าเต็นใจง่าย และไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อน ส่วนนพ ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว สงสารก็สงสาร จะว่า
สมน้ำหน้าก็คิดนะ เพราะทำตัวเองเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็กลับมาดี ก็ดี ส่วนแชมป์ แรกๆก็นึกว่าดี พออ่านไปสักพักก็ เออ เห็นด้วยหน่อยๆ แต่ไม่ชอบเลยที่มาทำร้ายเต็นแบบนั้น ทั้งคำพูดและการกระทำ มันน่า มากกว่าน่ารัก ถึงแม้ว่าจะมาคิดได้ทีหลัง(เหมือนนพ) แต่ไม่คิดบ้างหรือว่า เต็นเจ็บปวดเพราะแก..(เริ่มเปลี่ยนสรรพนามเพราะความหมั่นไส้) มามากเท่าไหร่   ขอสมน้ำหน้าเถอะ(ถึงแกจะเป็นพระเอก )จะได้รับรู้สึกทีว่าเวลาเต็นเสียใจเพราะ แก!! มันเจ็บปวดแค่ไหน แต่.....แม็คน่ารักเว่อร์อ่ะ ถึงจะเกิดมีอะไรกับเต็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่ก็ยังมีสำนึกที่ดี และจริงใจมากกว่าแก!! ไอแชมป์
จะรอตอนต่อไปค่ะ อยากรู้แล้วว่าเต็นจะเลือกใคร (ถึงพระเอกของเรื่องตอนนี้ จะทำตัวสำนึกผิด :dont2:แต่ไม่แน่ )
ขออย่างเดียว อย่าจบแบบรันทดนะค่ะ นักอ่านปวดตับ
ปล. เป็นกำลังใจให้พี่บอยค่ะ
ปอปอลิง. อุดหนุนเรื่องไฟรักของพี่บอยแล้ว(ที่งานหนังสือล่ะ ) เรื่องนั้นนี้ ขอคารวะความ มาม่า เจ้าค่ะ จะรอเรื่องอื่นๆของพี่บอยต่อไปค่ะ