สวัสดีค่ะ วันนี้เอาเรื่องสั้นมาฝากกัน เขียนแก้เพ้อเล่นๆน่ะค่ะ จะถูกใจไม่ถูกใจกันยังไงก็ติชมกันได้นะคะ
ฝากใจ...
สายลมเอื่อยๆยามเย็นพัดผ่านสวนสาธารณะที่ตอนนี้มีเพียงร่างบางๆของใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สีซีดบ่งบอกถึงอายุการใช้งาน นัยน์ตาสีดำสนิททอดมองอย่างเหม่อลอยไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าที่สะท้อนภาพท้องฟ้าสีอมส้มยามเย็น ดวงอาทิตย์กำลังจะลับริมขอบฟ้าแล้วแต่ร่างนั้นยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ราวกับถูกบางอย่างสะกดไว้
ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะลุกแต่เพียงตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงพอ มือเรียวยาวสีขาวซีดยกขึ้นทาบบริเวณหน้าอกข้างซ้ายอย่างลืมตัว
‘ หมออยากให้คุณเข้ามาทำการรักษาอย่างจริงจัง เพราะหากยิ่งปล่อยไว้มันอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตคุณ ‘
ประโยคของหมอดังขึ้นในโสตประสาทของธารินอีกครั้งเหมือนหนังที่ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยอาการเจ็บหน้าอกเป็นพักๆของเขาที่เคยเกิดขึ้นไม่บ่อยนักจนเขาคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาก่อนหน้านี้เลยไม่ได้คิดจะใส่ใจกลับถี่ขึ้นเรื่อยๆในช่วงนี้ ทำให้เขาจึงตัดสินใจลางานพาตัวเองไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาล และนี่จึงทำให้เขาได้รับรู้ถึงสาเหตุของอาการที่เป็นอยู่ ‘เขาเป็นโรคหัวใจ’
“ เฮ้อ...แล้วเราจะเงินจากไหนมารักษากัน “ ธารินพึมพำกับตัวเองอย่างหมดหวังเมื่อนึกถึงเรื่องค่าใช้จ่ายจำนวนไม่น้อยที่ต้องใช้ในการรักษา แต่ลำพังตอนนี้ที่เขาทำงานหามรุ่งหามค่ำเลี้ยงแม่บวกกับภาระที่ต้องใช้หนี้กองโตมันก็หนักมากเกินพอ เรื่องการรักษานี่จึงไม่ต้องพูดถึงเพราะเขาคงไม่มีปัญญาแน่ๆ
อากาศเริ่มเย็นลงพร้อมกับท้องฟ้าที่เริ่มมืด ธารินยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองไปมาเมื่อลมที่พัดผ่านร่างเย็นจนบาดผิวเนื้อ เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะทำหน้าที่พาเขาก้าวเดิน ถนนภายในเมืองยังคงวุ่นวายคับคั่งไปด้วยรถราที่ติดยาวเป็นสาย ผู้คนยังคงเดินกันไปมาขวักไขว่อยู่บนทางเท้า ร่างบางเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างเหม่อลอย จุดหมายของเขาคือป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่นัก
‘ ปี๊น ปี๊น ‘
เสียงแตรรถดังสนั่นทำให้ผู้คนที่เดินอยู่บนทางเท้าหันไปให้ความสนใจก่อนจะรีบวิ่งหลบกันอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อรถกระบะสีเงินคันหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาทางนี้ด้วยความเร็วสูง แต่ไม่ใช่สำหรับธาริน เขายืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนรอให้รถที่พุ่งเข้ามาปะทะกับร่างของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะยืนอยู่แบบนั้น แต่ขาของเขาต่างหากที่มันไม่ยอมก้าวไปไหนทั้งๆที่ในใจกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเหลือเกิน
“ หลบสิคุณ! “ เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับร่างของเขาที่ถูกกระชากอย่างแรงเข้าหาอกแกร่งของใครคนหนึ่งจนพ้นทางที่รถพุ่งเข้ามา ร้านค้าแผงลอยบริเวณนั้นเสียหายจากการพุ่งชนแต่โชคดีที่ไม่มีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต
“ ขะ...ขอบคุณครับ “ ธารินที่เหมือนเพิ่งจะตั้งสติได้กล่าวตะกุกตะกัก นึกไปถึงเหตุการณ์เฉียดตายเมื่อสักครู่ก็ทำเอาใจหายวูบ ถ้าไม่ได้ชายหนุ่มตรงหน้านี้ช่วยไว้ป่านนี้เขาคงได้ไปเฝ้ายมบาลอยู่ในนรกแล้ว
“ อืม...วันหลังก็อย่าเหม่อให้มันมากนักนะคุณ “ ชายหนุ่มว่าเสียงเรียบ ทำให้ธารินหน้าเจื่อนลงไปอีก “ เอาเถอะ แต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ยังไงก็เดินดีๆล่ะ “ เมื่อเห็นสีหน้าของคนถูกว่าซีดแล้วซีดอีกเหมือนเด็กๆเวลาโดนผู้ใหญ่ดุชายหนุ่มจึงเปลี่ยนโทนเสียงให้อ่อนลง และเมื่อเห็นว่าคนที่ช่วยเอาไว้จะไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ชายหนุ่มจึงขอตัวแล้วเดินจากไป แต่ลางสังหรณ์ของเขากลับบอกว่า เขาจะได้เจอกับคนคนนี้อีกเป็นแน่
“ ขอบคุณครับ... “ ธารินเอ่ยพึมพำกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะมองตามแผ่นหลังหนานั่นจนหายลับไปกับฝูงคน
เขากลับไปถึงบ้านด้วยอาการเพลียมากกว่าทุกวัน บ้านหลังนี้เกิดจากน้ำพักน้ำแรงที่ของเขาสู้กัดฟันผ่อนมาหลายปีกว่าจะได้เป็นเจ้าของอย่างเต็มตัว
“ ริน...กลับมาแล้วหรอลูก เป็นอะไรหรือเปล่าสีหน้าดูไม่ดีเลยนะ “ เสียงของคนเป็นแม่ดังขึ้นด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของลูก เธอรู้ว่าลูกชายคนนี้ของเธอทำงานหนักมากขนาดไหนกว่าที่จะมีบ้านเป็นของตัวเองรวมถึงภาระเรื่องการชำระหนี้กับเจ้าหนี้รายต่างๆที่สามีของเธอไปกู้เอาไว้หวังจะใช้เป็นทุนสร้างธุรกิจแต่ก็พังไม่เป็นท่า ด้วยความเครียดสามีของเธอจึงตัดสินใจจบชีวิตของตัวเองลงเมื่อหลายปีก่อน ภาระทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่ลูกชายคนเดียวอย่างธาริน ทั้งๆที่รู้แต่เธอก็ไม่สามารถจะช่วยลดภาระเหล่านี้ได้เนื่องจากร่างกายของเธอเองก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก ทำงานหนักอย่างใครเขาก็ไม่ได้จึงได้แต่อยู่บ้านทำงานเล็กๆน้อยๆ
“ ไม่เป็นไรครับแม่ แม่ไปนอนเถอะนะเดี๋ยวเกิดวูบขึ้นมาอีกจะลำบากเอา “ ธารินกล่าวพร้อมกับเดินไปจูงแขนมารดาของตนเองขึ้นไปพักผ่อนบนบ้าน
“ แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก ว่าแต่ลูกเองเถอะอย่าฝืนให้มันมากนะ ถ้าลูกเป็นอะไรไปอีกคนแม่คงทนอยู่ต่อไปไม่ได้... “ มืออุ่นลูบลงบนเส้นผมนุ่มของธารินอย่างเบามือ
“ รินไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรจริงๆ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง “ ความรักความห่วงใยของแม่ที่ส่งผ่านมาทำให้ธารินต้องฝืนยิ้มกลับไปให้ ด้วยไม่อยากจะให้มารดารับรู้เรื่องที่เขากำลังกังวล ขอโทษครับแม่แต่รินไม่อยากให้แม่เป็นห่วง...
********
อาการเจ็บหน้าอกของธารินยังคงเกิดขึ้นบ่อยๆในรอบหลายวันที่ผ่านมา แต่เขาก็ยังฝืนไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่เขาเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยขึ้นเมื่อมีอาการและรับยามากินแต่ถึงกระนั้นหมอก็ยังกำชับให้เขารีบมาทำการรักษาอย่างจริงจังเสียที ซึ่งเขาก็ได้แต่ผัดผ่อนออกไปอย่างเช่นทุกครั้ง
“ เลิกงานแล้วจ๊ะพ่อพนักงานดีเด่น ทำงานหนักไม่เกี่ยงเวลาขนาดนี้เห็นทีปีนี้จะได้โบนัสทบหลายเดือน “ เสียงหยอกล้อของวารีเพื่อนร่วมงานของเขาดังขึ้นพร้อมกับร้อยยิ้มหวาน
“ ถ้าได้อย่างนั้นก็ดีสิ “ ธารินหันไปยิ้มให้เพื่อนสาวก่อนจะหันกลับไปเคลียร์กับกองเอกสารมากมายที่อยู่บนโต๊ะ ถึงเงินเดือนพนักงานบัญชีอย่างเขาจะไม่มากมายนักแต่ถ้าได้โบนัสทบหลายเดือนอย่างที่วารีบอกล่ะก็ เขาคงจะมีเงินเป็นกอบเป็นกำขึ้นมาบ้างล่ะ
“ จ้าๆพ่อคุณ ยังไงก็อย่าฝืนให้มันมากนักนะ ฉันกลับก่อนล่ะ “ วารีตบบ่าเพื่อนสองสามทีก่อนจะเก็บของแล้วเดินออกไป ถึงทุกคนจะคอยบอกให้เขาอย่าฝืนให้มากก็เถอะแต่ถ้าใครมาตกอยู่ในสภาพเดียวกับเขาตอนนี้ไม่อยากฝืนก็คงต้องฝืนกันล่ะ
ช่วงหัวค่ำ ในบริษัทไม่มีพนักงานหลงเหลืออีกแล้วนอกเสียจากธารินที่อยู่เคลียร์เอกสารจนเสร็จเรียบร้อย เขากล่าวทักทาย รปภ.หน้าตึกเมื่อเดินลงมาชั้นล่างเหมือนอย่างเคยเวลาที่อยู่ทำงานจนมืดค่ำก่อนจะออกมายืนรอรถเมล์ที่ป้าย อาการหวิวในอกทำให้ธารินต้องสูดลมหายใจลึกๆ แต่มันก็ไม่ช่วยให้เขาดีขึ้นเลยเมื่ออาการเจ็บแปลบที่หน้าอกวิ่งพล่านจนเขาต้องยกมือขึ้นกุมที่หน้าอกข้างซ้าย ธารินเผลอกัดริมฝีปากบางของตัวเองจนขึ้นสีเลือดเมื่ออาการเจ็บปวดไม่ทุเลาลงเลย
“ คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าคุณซีดมากนะ “ เสียงและใบหน้าคมเข้มของใครคนหนึ่งที่เขาจำได้ดีว่าเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ดังขึ้นข้างๆแต่เขาไม่มีแม้แรงที่จะตอบกลับไป สติที่มีอยู่ดูเหมือนจะเลือนลางลงเรื่อยๆจนในที่สุดทุกอย่างก็ดับมืดลง
เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งธารินพบว่าตัวเขาเองอยู่ในโรงพยาบาล มือข้างหนึ่งถูกเจาะสายน้ำเกลือเอาไว้ เขาเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนผนังที่บอกเวลาสี่ทุ่มกว่า แย่จริงๆ ป่านนี้แม่ของเขาคงจะเป็นห่วงมากแล้ว โทรศัพท์มือถือก็ไม่รู้อยู่ที่ไหนเพราะตอนนี้เขาถูกจับเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว
“ เป็นอย่างไรบ้างคุณ “ ชายหนุ่มผู้ที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้เป็นครั้งที่สองเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ออกไปจัดการธุระเรื่องค่ารักษายาบาล
“ ผมดีขึ้นแล้ว ตอนนี้ผมอยากกลับบ้าน แม่คงจะเป็นห่วงมาก ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย...คุณจะช่วยออกให้ก่อนได้มั้ย คือ...คือ...ตอนนี้ผม ผมจะเอามาคืนให้วันหลังนะ... “ ธารินเอ่ยรัวเร็วในตอนแรกแต่ก็ต้องเสียงแผ่วในช่วงท้ายประโยคเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีเงินติดตัวอยู่ไม่ถึงร้อยบาท ทำให้ชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นห้ามเหมือนอยากจะบอกว่าพอก่อน เขาจึงได้แต่นั่งก้มหน้ามองมือของตัวเอง
“ ฟังนะ คุณจะกลับได้ก็ต่อเมื่อน้ำเกลือหมดกระปุกเท่านั้น ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง แล้วก็นี่...โทรศัพท์คุณ “ ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้เจ้าของที่รีบรับมาแล้วกดโทรออกทันที
“ ขอโทษครับแม่ ผมทำงานเพลินไปหน่อยเลยเพิ่งโทรมาบอก คงกลับดึกๆนะครับ แม่ไม่ต้องรอนะ...ครับๆ ”
น้ำเสียงที่ดูฝืนๆบอกกับปลายสายทำให้ชายหนุ่มยืนมองอย่างใช้ความคิด โทรศัพท์ถูกกดวางไปแล้วแต่สีหน้าของร่างบางตรงหน้ายังคงมีความกังวลอยู่ไม่น้อย
“ ขอบคุณครับคุณ... “ ธารินไม่ลืมที่จะหันมากล่าวขอบคุณชายหนุ่มแต่เหมือนว่าเขาจะยังไม่รู้จักชื่อของคนตรงหน้าเลย
“ ภูมินทร์ ผมชื่อภูมินทร์ “ ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเหมือนรู้ใจคนตรงหน้าพร้อมกับยื่นนามบัตรให้
“ ครับ ผมธาริน เรียกรินเฉยๆก็ได้ครับ “ ธารินรับมาตามมารยาท ‘ประธานบริษัทนำเข้าสินค้าอิเล็กทรอนิกส์ชื่อดังของประเทศ’ เขาเหลือบมองนามบัตรในมือแล้วส่งยิ้มแห้งๆกลับไปให้ แล้วคนรวยระดับนั้นไปเดินทำอะไรอยู่แถวป้านรถเมล์กัน คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัว แต่ก็ต้องถึงบางอ้อเมื่อเขาเอ่ยปากถามเจ้าตัวออกไปตรงๆ แล้วได้คำตอบมาว่า ‘ก็ป้ายรถเมล์ที่คุณอยู่นั่นมันหน้าตึกบริษัทของผม แล้วมันจะไปแปลกอะไรจริงไหมถ้าเจ้าของบริษัทจะออกมาเดินสำรวจหน้าบริษัทของตัวเอง’
ภูมินทร์นั่งรอจนน้ำเกลือในกระปุกหมดจึงทำเรื่องให้ธารินออกจากโรงพยาบาลและอาสาพากลับไปส่งที่บ้านทำเอาธารินรู้สึกเกรงใจจนไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ช่วยพาเขามาส่งโรงพยาบาล แถมยังออกค่ารักษาพยาบาลให้อีก ทั้งๆที่เขาบอกว่าจะเอาเงินมาคืนให้แต่เจ้าตัวก็ดันบอกว่าไม่รับคืนโดยอ้างว่ามีคนมาเป็นลมอยู่หน้าบริษัทของเขาเขาก็ต้องรับผิดชอบสิ แล้วคนอย่างธารินจะไปเถียงอะไรได้
“ ขอบคุณมากๆอีกครั้งครับ ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ ผมยินดี “ ธารินกล่าวขอบคุณอีกครั้งเมื่อรถของภูมินทร์เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้าน
“ คือ...เรื่องโรคหัวใจ...หมอบอกว่าคุณต้องเข้ารับการรักษาอย่างจริงจัง... “ ภูมินทร์เอ่ยขึ้น ทำให้ใบหน้าขาวของธารินสลดลงไปเล็กน้อยแววตาของเขาฉายแววหม่นหมองออกมาอย่างเห็นชัดเจน ทำเอาคนที่มองอยู่ถึงกับใจกระตุก ภูมินทร์คงจะรู้เรื่องของเขาจากหมอแล้วธารินคิดในใจ
“ ครับ ผมรู้ แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม คงต้องรอไปก่อน “ เขาทำได้เพียงแค่นี้ได้แค่รอ รอและรอต่อไปเรื่อยๆทั้งๆที่รู้ดีว่าคงไม่มีวันนั้น และที่สำคัญเขาจะให้แม่รู้ไม่ได้
“ ผมอยากให้คุณรีบเข้าทำการรักษา อย่างน้อยก็เพื่อตัวคุณเอง... “ ทั้งๆที่เรื่องนี้มันไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อยแต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเป็นห่วงคนตรงหน้าที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงนี้นัก
“ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆ “ ธารินตัดบทก่อนที่ภูมินทร์จะได้อ้าปากพูดอะไรออกมาอีก เขาเปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถทันที อาจจะดูเสียมารยาทไปบ้างแต่เขาไม่ต้องการให้ใครมากังวลกับเขาในเรื่องนี้ ร่างบางยืนรอจนรถของภูมินทร์เคลื่อนออกไปแล้วจึงค่อยหันหลังเดินเข้าไปในบ้านของตนเอง
********
หลังจากวันนั้นธารินก็มีโอกาสได้เจอกับภูมินทร์โดยบังเอิญหลายครั้ง จนทั้งสองคนสนิทและคุ้นเคยกันดีจนไปไหนมาไหนด้วยกันหลายครั้ง แต่ความบังเอิญในความคิดของธารินนั้นเขาหารู้ไม่ว่าบางครั้งนั่นคือความจงใจของตัวภูมินทร์เองและจากการที่ได้พูดคุยกันอย่างสนิทใจทำให้ภูมินทร์รับรู้เรื่องราวต่างๆของธารินมากขึ้นจนเขาอดที่จะเป็นห่วงคนคนนี้ไม่ได้
“ อ้าวสวัสดีครับพี่ภู มาทำอะไรที่โรงพยาบาลครับ “ คำเรียกสนิทสนมที่ภูมินทร์บังคับให้ธารินเรียกมาได้สักพักหนึ่งดังขึ้นทำให้ภูมินทร์หันไปส่งยิ้มให้อย่างถูกใจ
“ มาเยี่ยมเพื่อนน่ะครับ ว่าแต่รินเหอะมาตรวจตรงตามที่หมอนัดทุกครั้งหรือเปล่า? “ ภูมินทร์ถามเมื่อรู้มาว่าเจ้าตัวเบี้ยวการนัดตรวจเมื่อครั้งที่แล้วจากหมอ ก็จะไม่ให้รู้ได้อย่างไรล่ะก็ในเมื่อการตรวจและทำการรักษาของธารินเขาเป็นธุระจัดการให้เองทั้งหมดนับตั้งแต่วันที่เขาได้รับรู้เรื่องราวปัญหาชีวิตเจ้าตัว และกำชับไม่ให้หมอบอกเรื่องนี้แก่ธารินแต่ให้บอกไปว่าเป็นโครงการพิเศษของทางโรงพยาบาลแทน เพราะเขามั่นใจว่าถ้าธารินรู้เรื่องนี้คงจะไม่ยอมเข้าทำการรักษาเป็นแน่ ภูมินทร์เร่งให้หมอรีบติดต่อเจ้าตัวมาทำการรักษาในทันที ถึงตอนแรกธารินจะดูงงๆไปบ้างแต่เขาก็ยอมเข้ารับการรักษากับทางโรงพยาบาลแต่โดยดี จึงทำให้ภูมินทร์รู้สึกสบายใจไปได้เปราะหนึ่ง
บางทีภูมินทร์เองก็ไม่เข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่นัก เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงตัดสินใจทำแบบนี้ แต่เพียงแค่นึกถึงแววตาเศร้าๆของธารินเขาก็รู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก จะเรียกว่าเขาถูกชะตากับธารินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ว่าได้ แล้วยิ่งได้มารับรู้เรื่องราวของเจ้าตัวแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้เขาตัดใจทิ้งคนคนนี้ให้ตกอยู่ในสภาพแบบนั้นไม่ลง
นึกถึงวันที่เจ้าตัวมาบอกกับเขาด้วยสีหน้าท่าทางดีใจว่าทางโรงพยาบาลมีโครงการพิเศษทำให้เขาได้เข้ารับการรักษาฟรี โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของโครงการน่ะนั่งอยู่ตรงหน้านี้แล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่าเขาก็ไม่ต้องการจะให้เจ้าตัวรู้อยู่แล้วจึงได้แต่แสร้งทำเป็นตื่นเต้นดีใจไปกับธารินด้วย
“ อะ...เอ่อ ปกติก็มาตามนัดครบนะครับแต่ครั้งก่อนรินไม่ได้มาน่ะ “ ธารินก้มหน้าก้มตาตอบออกไปตามความจริง ทำให้ภูมินทร์นึกขำกับท่าทีของคนตรงหน้า ก็เป็นคนตรงๆอย่างนี้น่ะสิเขาถึงได้รู้สึกชอบและสบายใจเวลาอยู่ใกล้ๆ
ไม่นานธารินก็ถูกพยาบาลเรียกเข้าไปพบหมอ เขาเดินตรงไปยังห้องตรวจอย่างคุ้นชินแต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อได้ยินบทสนทนาหนึ่งของพยาบาลสาวสองคนซึ่งไม่คิดว่าเขาจะผ่านมาได้ยิน...
********
ภูมินทร์ไม่สามารถติดต่อกับธารินได้อีกหลังจากเจอกันที่โรงพยาบาลครั้งนั้นจนถึงวันนี้ก็หนึ่งอาทิตย์เต็มแล้ว เขาพอจะเดาได้ว่าที่เหตุการณ์เป็นแบบนี้เพราะอะไร ธารินคงจะบังเอิญไปได้ยินใครในโรงพยาบาลพูดถึงเรื่องที่เขาปิดบังอยู่เข้า และเมื่อเขาไปสอบถามที่โรงพยาบาลก็พบว่าธารินไม่ได้เข้ามาตามนัดที่หมอนัดได้สองครั้งแล้วจริงๆอย่างที่คาด
“ ริน รินจะทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้นะ... “ ภูมินทร์ได้แต่พึมพำกับตัวเองอย่างร้อนใจ ทั้งๆที่รู้นิสัยของเจ้าตัวดีแต่ก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้ แค่รับการช่วยเหลือจากเขานี่มันทำให้ธารินลำบากใจมากขนาดนั้นเลยหรือ รัก...ในเวลานี้เขาพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเขารักธารินเข้าแล้ว จากความสงสารก่อตัวเป็นความห่วงใยชอบและก็เผลอรักไปในที่สุด...แล้วคนที่เขากำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้ล่ะจะรับรู้ถึงสิ่งนี้ได้ไหมนะ
ทางด้านของธารินนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอก ทำไมภูมินทร์ต้องทำแบบนี้ด้วย ถ้าจะบอกกับเขาก่อนซักคำเขาก็เป็นคนที่มีเหตุผลพอถ้าฝ่ายนั้นยินดีที่จะช่วยเรื่องนี้เขาก็ยินดีที่จะเข้าทำการรักษา แต่แน่นอนว่าหลังจากที่เขาหายดีแล้วเขาจะรีบหาเงินมาคืนให้ครบทุกบาททุกสตางค์
ธารินหลบหน้าหลบตาไม่รับโทรศัพท์ภูมินทร์มาได้ซักพักแล้วไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเจอ แต่เพียงตอนนี้เขาคิดว่าเขายังไม่พร้อมที่จะคุยมากกว่า มันอาจจะฟังดูไร้เหตุผลเพราะการที่เขาทำแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดูดีขึ้นมาเลยมิหนำซ้ำยังจะทำให้เรื่องแย่ลงไปกว่าเดิมอีก แต่เรื่องของอารมณ์มันก็ไม่เคยเข้าใครออกใครจนทำให้เขาตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ออกไป
เมื่อขาดการรักษาที่ต่อเนื่องอาการเจ็บหน้าอกของธารินก็กลับมากำเริบอีกครั้งจนเขาต้องตัดสินใจกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อทำการรักษาต่อ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็คิดได้ว่าการที่เขาดื้อดึงที่จะทำแบบนี้ต่อไปคนที่จะได้รับผลเสียที่สุดก็คือตัวเขาเอง ธารินถูกหมอตำหนินิดหน่อยที่ไม่มาตามนัดถึงสองครั้ง ซึ่งเขาก็ยอมรับผิดแต่โดยดีและก่อนที่จะกลับหมอก็ยังไม่ลืมที่จะย้ำถึงกำหนดการนัดครั้งต่อไปให้เขาฟังอีกรอบ
ร่างบางเดินเหม่อๆออกมาจากโรงพยาบาลโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นภูมินทร์ที่มายืนดักรออยู่หน้าโรงพยาบาลหลังจากที่หมอโทรไปบอกว่าธารินกลับเข้ามาทำการรักษาต่อแล้ว
“ ริน... “
“ พี่ภู! “ ธารินเบิกตาโพลงด้วยไม่คิดว่าจะมาเจอกับภูมินทร์ที่นี่ ข้อมือเล็กของเขาถูกคนตัวสูงกว่าจับไว้แน่นก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากไปที่รถ โดยไม่รอให้ร่างบางได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านี้
“ ฟังพี่นะริน... “ ภูมินทร์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบภายในรถ ธารินยังคงนั่งเงียบเขาจึงถือว่าอีกฝ่ายยอมให้เขาพูดแล้ว
“ พี่รู้ว่ารินโกรธที่พี่ทำแบบนี้ แต่ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพราะพี่เป็นห่วงริน พี่คิดว่ารินคงไม่ยอมรักษาแน่ถ้าพี่จะเป็นคนจ่ายค่ารักษาให้ทั้งหมดพี่ถึงต้องทำแบบนี้ รินจะโกรธจะเกลียดพี่ก็เอาเลยนะแต่ขอร้องได้ไหม ให้หมอรักษารินให้หายดีก่อนเถอะนะ... พี่รู้ว่ารินไม่ได้เป็นอย่างพี่แต่ก่อนที่พี่จะไม่มาให้รินเห็นหน้าอีกพี่อยากให้รินรับรู้ไว้ว่า พี่รักรินนะ...“ ภูมินทร์ว่าพลางดึงมือขาวของธารินขึ้นมากุมไว้ ความรักความห่วงใยของคนที่กุมมืออยู่ส่งผ่านไปถึงอีกคนอย่างช้าๆ
ธารินรู้ตัวเองดีว่าไม่ได้เป็นเกย์แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสัมผัสของคนข้างตัวทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย และตอนนี้เขาก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นคนที่โง่มากที่สุดในโลก โง่เสียยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าตัวเองโดนหลอก เพราะเขาน่าจะรู้ได้เสียตั้งนานแล้วว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาตอนนี้เป็นห่วงเขามากแค่ไหน ตลอดเวลาที่เขารู้จักกัน คนคนนี้จะคอยเป็นห่วงเป็นใยเขาตลอดเวลา แล้วทำไมล่ะ เพียงแค่คนคนนี้จะโกหกเขาเพราะหวังดีอยากให้เขาหายป่วยนี่มันเป็นสิ่งที่ผิดมากขนาดที่เขาจะไม่ยอมให้อภัยเชียวหรือ
น้ำใสๆเอ่อคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวยของธารินอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ทำให้ภูมินทร์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นี่เกลียดกันมากจนถึงกับขนาดร้องไห้เลยใช่ไหม
“ ไม่ร้องนะริน...พี่สัญญาพี่จะไม่มาให้รินเห็นหน้าอีก ดีไหม “ ภูมินทร์กลั้นใจเอ่ยในสิ่งที่ไม่อยากจะทำมากที่สุดออกมา แต่ธารินกลับส่ายหน้าพรืดแทนคำตอบ
“ ฝากได้ใช่ไหม...รินจะฝากหัวใจของรินไว้ที่พี่ได้ใช่ไหม...พี่ภู “ ธารินหันหน้าไปเอ่ยกับภูมินทร์ทั้งน้ำตา เขากำลังทำสิ่งที่ถูกแล้วใช่ไหมเขาควรจะลองเปิดใจให้คนคนนี้ เปิดใจให้คนที่คอยห่วงใยเขามาตลอด
“ ได้...ได้สิ “ ภูมินทร์ตอบกลับมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ความรักความห่วงใจที่เขามีให้ส่งไปถึงใจคนคนนี้แล้วสินะ
“ ขอบคุณครับ...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับพี่ภู “ ธารินส่งยิ้มให้ทั้งๆที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ พี่ก็เหมือนกันริน ขอบคุณนะขอบคุณที่รินเลือกที่จะฝากใจไว้กับพี่... และตราบใดที่รินยังเลือกที่จะฝากหัวใจไว้กับพี่พี่สัญญาว่าจะดูแลมันให้ดีที่สุดจนกว่ารินจะไม่ต้องการและมาเอาคืนไป... “ภูมินทร์รั้งร่างของคนรักเข้ามากอดเอาไว้แน่น ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ตามแต่แค่วันนี้คนในอ้อมกอดเลือกที่จะฝากใจไว้กับเขาแล้วเขาก็พร้อมจะดูแลมันให้ดีที่สุด…สัญญาด้วยหัวใจ
THE END
หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียวจบ] ฝากใจ... (อ่าน 10672 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก