ต่อ 80%
“เพื่อนผมก็ขอโทษแล้วไงพี่ จะเอายังไงอีก” เสียงตวาดดังพร้อมกับร่างที่ถลาเข้ามายืนข้างเพื่อนที่กำลังมีเรื่องกับกลุ่มผมอยู่ หน้าตาที่บอกไม่ถูกว่าจะหล่อหรือน่ารักมันกลับน่ามองและทำให้ผมชะงัก หันเหความสนใจมาที่มันได้
“เฮ้ยน๊อตใจเย็นดิ....” อีกคนที่เข้ามาเพื่อฉุดดึงไอ้คนใจร้อนก็น่าสนใจไม่แพ้กัน ผมเลือกที่จะให้ความสนใจกับคนที่มาทีหลังที่ดูเหมือนว่าจะเล่นด้วยง่ายกว่า และเหมือนไอ้ตรงหน้าผมจะรู้ มันดันเพื่อนมันเข้าไปไว้ข้างหลัง
“หวงนี่หว่าสัด กูขอเบอร์เพื่อนมึงได้เปล่าว๊ะ”
“กู ไม่ ให้” เสียงที่เข้มขึ้นและเน้นย้ำ ผมบอกไม่ถูกว่าตัวเองคิดยังไง มันจะไม่ร้ายแรงขนาดพอที่จะปล่อยหมัดออกไปใส่มัน แต่ไม่พอใจที่ทำไมต้องทำท่าทางปกป้องกันขนาดนั้น...ไม่พอใจ..มองสายตาก็รู้ว่าให้ความสำคัญเกินเพื่อน
ด้วยนิสัยเพลย์บอยที่ติดตัวผมมา ผมก็แสดงนิสัยที่มีกับหมูแฮมที่บังเอิญเจอกันโดยบังเอิญ อยากเอาชนะไอ้คนที่ออกมาตัวปกป้องกันออกนอกหน้า อยากรู้นักว่าจะทำหน้ายังไงเวลาที่รู้ว่าผมทำอะไรเพื่อนมันโดยที่มันทำอะไรไม่ได้...และอีกครั้งสำคัญที่ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นระหว่างผมกับไอ้น๊อต
“มีอะไรกัน แฮม!!!” น้ำเสียงที่รู้ว่ากำลังโมโหอยู่ สายตาแบบนั้นอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอ แต่เพราะเป็นมันทำให้ผมรู้สึกอยากเอาชนะ
“พี่มีอะไรกับเพื่อนผมรึเปล่า” มันถามแล้วเดินมายืนตรงหน้าผม แววตาท้าทายและแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ได้มีความเกรงกลัวผมอยู่เลย
“แล้วน้องมีอะไรกับพี่รึเปล่า” ถามมันกลับ ไม่ได้ต้องการที่จะกวน แต่เห็นแววตามันแล้ว มันทำให้ผมไม่พอใจทำไมต้องปกป้องกันขนาดนั้น แววตาที่แสดงออกมาเหมือนผมเป็นคนไม่ดี ผมไม่เคยแคร์ใครว่าจะมองผมยังไงแต่ทำไมกับมันผมต้องร้อนตัวมากขนาดนี้
“พี่เลิกยุ่งกับเพื่อนผมดีกว่า...” คำพูดที่เป็นการเตือนแต่ผมคิดว่ามันไม่ควรที่จะพูดคำนี้กับผม คำพูดที่บอกว่าถ้าไม่เลิกจะต้องเห็นดีกัน ...ผมเริ่มกดอารมณ์ตัวเองไม่ไหวแล้ว
“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของกู โดนหมัดกูคราวก่อนไม่เข็ดใช่มั้ย รึมึงอยากโดนอีก ถึงเสือกไม่เข้าเรื่องอย่างนี้” ผมพูดแล้วเดินเข้าไปใช้นิ้วจิ้มที่ไหล่มัน มันมองหน้าผมกลับอย่างไม่เกรงกลัว ไม่ถอยซักนิด
“มึงอยากต่อยกูมากใช่ไหม แน่จริงมึงต่อยมา แต่ถ้ามึงยุ่งกับเพื่อนกู กูก็ไม่เอามึงไว้เหมือนกัน!!” หมดแล้วความอดทนที่กลั้นไว้
“ได้!!....มึงอยากได้!!” ผมเหวี่ยงหมัดออกไปทันทีที่พูดจบ มันไม่หลบ ไม่ถอย แววตาแข็งกร้าวขึ้นมา สีหน้ามุ่งมั่นพร้อมที่จะรับสิ่งที่เกิดขึ้น แรงใจที่มีมันมาจากไหนกัน มันเป็นนิสัยไม่ยอมคนของมันเอง หรือเป็นการทำเพื่อปกป้องคนที่ตัวชอบกันแน่
“..แม่ง..ไอ้สัดเอ๊ยย “……….. ผมชะงักหมัดไว้............ ทำไมผมไม่ทำมัน ทั้งที่ถ้าเป็นทุกทีผมไม่ลังเลที่จะซัดหน้าไอ้คนที่มากวนตีนหรือบังอาจมามีเรื่องกับกลุ่มผม ....หัวเสียอย่างที่สุดไม่เข้าใจมันพร้อมกับไม่เข้าใจตัวเองทำไมต้องไปแคร์และคิดถึงความรู้สึกนึกคิดของมันขนาดนั้น ผมหันหลังออกจากคนที่ยืนนิ่งตรงหน้าสูดลมหายใจเข้าอย่างระงับอารมณ์อย่างที่สุด
“มึงจะยืนทำส้นตีนอะไร !! จะไปไหนก็ไปเซ่ ไอ้เชี่ย!!” หันกลับมาตวาดพวกที่ยังยืนอยู่ไม่ไปไหน…มันไม่ได้เกรงกลัวเลยยังจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ จนเพื่อนดึงมันออกไปจากตรงนั้น...ใจผมเต้นแรงเพราะความโกรธ โกรธในหลาย ๆ อย่าง....ทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับตัวมัน
“เฮ้ย ใจเย็นกร เป็นอะไรวะมึง” เพื่อนผมเดินเข้ามาตบบ่าเบา ๆ พวกมันคงงงที่วันนี้ผมมีท่าทางแปลก ๆ …ไม่รู้จะบอกพวกมันยังไง ในเมื่อผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ....ก็แค่อยากเอาชนะ
ในวันที่เดินทางไปค่ายพวกผมจงใจเลือกห้องพวกมัน เพื่อขึ้นรถคันเดียวกันและครั้งนี้ที่ผมรู้ใจตัวเอง ว่าแท้จริงแล้วตัวเองรู้สึกยังไง วินาทีที่เห็นมันจะโดนไอ้นักเลงริมทะเลนั่นชกรู้สึกเหมือนเป็นผมเองที่กำลังจะโดน และก็โดนจริง ๆ ก็ผมเลือกที่จะวิ่งเข้าขวางหมัด เจ็บแต่ไม่เท่าไหร่ แต่ในใจกลับคิดว่าผมคงจะเจ็บกว่านี้ถ้าคนที่โดนเป็นไอ้น๊อตไม่ใช่ผม ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องดันทุรังตัวเอง ไม่ผิดที่จะทำเพื่อคนที่ชอบ ถึงแม้ว่าคนนั้นเค้าไม่ได้คิดอะไรกับมันเลย แต่มันไม่เคยมองดูกำลังตัวเองว่ามันแค่ไหน ทั้งกับผมและไอ้ชั่วริมทะเลนั่น ไอ้น๊อตมันไม่ได้ตัวใหญ่โตมากมาย แต่กลุ่มมันมีแต่คนตัวเล็ก ๆ มันสูงกว่าคนอื่น ตัวหนากว่าเพื่อนมัน บวกกับใจของมัน ก็คิดว่าจะปกป้องใคร ๆ ได้.....เหตุการณ์ตอนนั้นมันทำให้รู้ว่า.....ผมอยากปกป้องมัน
ผมตัดสินใจทำในสิ่งที่คิดว่าจะผูกมัดมันได้ ความสุข เปี่ยมจนล้น ผมไม่ใช่คนโง่พอที่จะไม่รู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกกับมันยังไง ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ผมต้องการ ร่างกายขาวสะอาด สีหน้ายั่วยวนอย่างไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อที่มีสมตัว เสียงครางและตัวที่บิดเร่าสร้างแรงปรารถนาให้ผมอย่างดี มันจะดีกว่านี้ถ้ามันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ และจะดีที่สุดที่มันจะใจตรงกันกับผม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้นี่นะ...
“ว่าไง เพื่อนชั่ว นั่งเหม่อแต่เช้าเลยมึง กูเห็นนะน้องนุ่นออกจากห้องมึงเมื่อคืน อิดโรยเชียว อย่าหนักนะน้องยังเด็ก ” เชี่ยอู๊ด ลูกชายเจ้าของร้านทองชื่อดังในจังหวัด มันพักคอนโดเดียวกับผม ห้องข้าง ๆ กัน
“หนักเชี่ยไรล่ะ ไม่มีอารมณ์จะต่อ คุยกันไม่รู้เรื่อง อีกอย่างมึงรู้ได้ไงว่าเด็ก กูว่าไม่ใช่ทั้งนิสัยและเรื่องอย่างว่า”
“แสดงว่าไม่โดนใจอ่ะดิ เป็นอะไรวะ พักนี้มึงไม่ค่อยอะไรกับใครเท่าไหร่ เมื่อวานแพรกับโจ้ ก็มาถามหามึง บอกว่ามึงไม่รับโทรศัพท์”
“อืม พอแล้วว่ะกูเบื่อ ๆ” ยอมรับว่าอารมณ์ผมเปลี่ยนไป ในใจผมคิดถึงแต่คน ๆ เดียว ที่ได้อู๊ดมันถามเพราะแพรกับโจ้เป็นเด็กใหม่ของผม ทำไมถึงเบื่อเร็วนัก เพราะทุกครั้งที่ผมจะสลัดมันจะเริ่มจากการไม่รับโทรศัพท์นี่แหละ ส่วนกับนุ่นนี่ไปหาผมถึงห้อง แค่บังเอิญว่าอยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละโรงเรียน ไอ้อู๊ดก็รู้จัก เพราะเป็นเพื่อนน้องสาวมัน แต่จากเหตุการณ์เมื่อคืน มันทำให้ผมรู้ว่าตัวผมเปลี่ยนไปขนาดไหน
“แม่งติดเด็ก ระวังนะมึงหมองูตายเพราะงู” มันพูดแล้วเอาเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะ ผมรู้ว่าเพื่อนผมรู้ว่าตอนนี้ผมเป็นอะไรพวกมันทั้งกลุ่มอยู่กับผมมา 5 ปีผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ......แต่ถึงกูจะตายเพราะงูอย่างน้อยก็ได้อยู่ใกล้งูล่ะวะ
เมื่อเพื่อนผมมารวมตัวกันเสร็จแล้วก็พากันเดินไปที่บริเวณที่จะต้องเข้าแถวเพราะใกล้ถึงเวลา จริงแล้วพวกมันก็แค่อยากไปหลีเด็กที่มายืนออกันแถวนั้น
“พี่ ๆ หวัดดีครับ เฮียกรหวัดดีครับ” พวกผมทั้งกลุ่มหันไปตามเสียงทักทายเห็นไอ้เด็กเวรสองคนที่เจอกันตอนแรกเหมือนจะปีนเกลียวพร้อมเพื่อนมันแต่พอแดกเหล้ากับกลุ่มผมเข้าไป เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
“อืม แล้วเพื่อนมึงไปไหนวะ” ไอ้เอ็มนักบาสโรงเรียนทีมเดียวกับผมถามไอ้สองคนนั่น แต่ตามองมาที่ผมแบบล้อเลียนผมหันไปชูนิ้วกลางให้มันด้วยสีหน้านิ่ง ๆ...ไอ้เพื่อนชั่วกูเขินนะมึง
“อ๋อหมูแฮมกับน๊อตไปซื้อขนมครับเห็นไอ้น๊อตบ่นว่าหิวข้าว..อ๊ะ! นู่น ๆ มาพอดี โว้ว!! เพื่อนยากทางนี้เว้ยเห้ย”ไอ้ดำตะโกนเรียกเพื่อนมันเสียงดัง หมูแฮมกับไอ้น๊อตที่เดินมาด้วยกันสาว ๆ หนุ่ม ๆ หันมองกันคอแทบเคล็ด...กูอยากจะประกาศเหลือเกินว่านั่นเมียกรู กับเพื่อนเมียกรู พวกมึงอย่าแหยม ถึงแม่งมันจะไม่รู้ตัวก็เถอะ เสียงเรียกทำให้มันสองคนหันหน้ามามอง ทำเอาได้น๊อตสำลักนมเมื่อเห็นพวกผมยืนอยู่ ผมเห็นนะว่ามันทำท่าทีอิดออดหันไปคุยกับหมูแฮม ก่อนจะถูกหมูแฮมดึงเดินมา ....สถานการณ์สร้างวีรบุรุษครับงานนี้ดูเหมือนหมูแฮมจะปลี้มกับการที่ผมเอาหน้าเข้าไปรับหมัดแทนไอ้น๊อตอยู่ไม่น้อย ...ทำตัวน่ารักมากครับน้องแฮม
“พี่ ๆดีครับ” หมูแฮมทักทาย พร้อมกับหันไปมองไอ้คนที่ยืนหย่อนขาข้างนึง รักแร้หนีบกระเป๋านักเรียน ดูดนมกล่องของมัน สายตามองไปข้าง ๆ คู ๆ ไม่ได้สนใจพวกผมซักนิด...เมียพี่ทำท่าได้น่ากระโดดถีบให้ล้มและจับกดแม่งตรงนี้ชะมัด
“อร่อยป่ะ!!” ผมเดินเข้าไปยืนข้างมันที่หันไปอีกทางไม่รู้ว่าผมเดินเข้าไป แล้วตะโกนใส่หูมัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยเข้าจมูก แม่งกลิ่นกวนอารมณ์แต่เช้าเลย..เมียกู
“เฮ๊ย !! ตกใจหมดควาย มึงมีพ่อเป็นโทรโข่งรึไง” เล่นถึงพ่อกูเลย ...ถ้าไม่เห็นว่ากำลังหลงมัน ผมคงกระโดดถีบมันแน่ ๆ
“เปล่า !! ถามทำไมอยากเจอพ่อกูเหรอ ไม่ต้องรีบร้อนได้ไหว้แน่” คราวนี้ผมกอดคนมันแล้วกระซิบเบา ๆ มันหันมาถลึงตาใส่ผม....อย่าทำหน้าอย่างนี้กูขอเตือน
“มึงถอยไปไกล ๆ กูเลยสัด มึงอย่ามาเนียน” ผมอยากจะหัวเราะมันจริง ๆ มันหันไปมองคนรอบ ๆ ตัวก่อนจะหันมาขู่ผม...ไม่ต้องกลัวครับ ทุกคนจะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน
“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่ามึงเสียเอกราชให้กูแล้ว ก็อยู่เฉย ๆ” ผมพูด มือก็ยังกอดคอมันอยู่ กลิ่นตัวมันหอมชะมัด
“ไอ้เลว! แค่ครั้งเดียว มันไม่พอทำให้กรุงกูแตกแล้วตกเป็นเมืองขึ้นมึงหรอก แล้วกูยังไม่ได้ตีกรุงมึงน ะมึงอย่าลืม อย่าขี้แตกละกัน” ยังปากดี .....ผมรู้แล้วว่ามันไม่ได้มีดีแต่ปากหรอก ฮึ ฮึ...คงจะมีวันนั้นหรอกนะที่รัก..ฐานทัพพี่มันเป็นเขตต้องห้าม
“เหรอ ครั้งเดียวแต่ครั้งแรก กรุงไม่แตกแต่ไข้แตก พลเมืองไม่ตายแต่เจ็บหนักว่ะ ฮะ ฮ่าๆๆ โอ๊ย! เจ็บสัด” ผมเอามือกุมท้องตัวเองเมื่อ มันเล่นถองศอกเต็มหน้าท้องผม .....เพื่อน ๆ ผมกับมันหันมามองหลังจากที่คุยกันอย่างออกรสออกชาด ผมรู้ว่าเพื่อนผมดึงความสนใจเพื่อนมันให้ผมได้มีเวลาเสวนากับไอ้แสบนี่
“เปล่าเล่นกันเฉย ๆ” ผมตอบออกไปหน้าตาเฉย ทำเอาได้คนที่ยืนข้าง ๆ หันมามองหน้าผมแบบจะกินเลือดกินเนื้อ …..เสียงเพลงมาร์ชดังนักเรียนเริ่มทยอยมาเข้าแถว พวกผมกับยังเกาะติดสถาณการณ์กับพวกมันอยู่
“เอ่อ น๊อตใช่ไหมคะ” เสียงใส ๆ เรียกจากข้างหลังทำให้หันไปมองกันทั้งกลุ่ม น้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักยืนหน้าแดงอยู่ข้างหลัง
“ครับ”
“คือเพื่อนฝากนี่มาให้ค่ะ” น้องผู้หญิงยื่นกระดาษที่มีตัวเลข 10 หลักมาให้ มองไปด้านหลังน้อง มีกลุ่มน้องยืนลุ้นกันอยู่ เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ชอบเด็กน่ารัก ถ้าเป็นแต่ก่อนพี่จะฟาดไม่ให้เหลือซักคน
“ขอบคุณครับ” คงจะคิดว่าเป็นเสียงไอ้แสบ...ไม่ใช่ครับเสียงผมเอง ผมรับกระดาษมาถือไว้ท่ามกลางความงงงวยของน้องผู้หญิงและตัวไอ้แสบที่ยืนอยู่
“ฝากไปบอกเพื่อนน้องด้วยนะครับ ว่าน๊อตมีแฟนแล้ว แฟนมันขี้หวง หึงแรง แรงส์ กว่าพวกน้องหลายเท่าอย่าไปยุ่งกับของ ๆ เค้าดีกว่าครับ” น้องผู้หญิงถึงกับหน้าเหวอแข่งกับพวกรอบ ๆ ตัวผม ก่อนจะพยักหน้าแล้วหันหลังเดินกลับไปหาเพื่อนที่ยืนอยู่
“เกินไปแล้วมึง! มึงไปรู้มาจากไหนว่ากูมีแฟนแล้ว” ไม่ใช่มันคนเดียวที่อยากรู้ แต่เพื่อนผมเพื่อนมันมองหน้าผมสลอน ฮึ ๆๆๆ เดี๋ยวกูก็เฉลยซะหรอก
“กูลืมไอ้น๊อตไม่ได้มีแฟนนี่หว่า”
“เอ๊า !!” เสียงอุทานอย่างน่ารักจากปากทุกคน ผมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูไอ้คนที่ทำหน้าไม่พอใจที่ผมขัดขวางการถูกหญิงอ่อยของมัน
“แต่มีผัวว่ะมึง ฮ่า ๆๆ”
“ไอ้เวร !! มึง ๆ อย่าคิดว่าจะ.. โว้ย!!” ผมไม่อยู่ฟังมันด่าหรอกครับ ส่งสัญญาณให้เพื่อน ๆ เดินตามออกมา ด่าอะไรก็ด่ามาผมอารมณ์ดี ท่าทางมันหัวเสียแต่พูดอะไรไม่ออก... ก็มันเป็น...ความจริง.........วันนี้ได้ตัว คนอย่างผมอยากได้ใจก็ต้องได้เหมือนกัน.....ในเมื่อมันคือรักแรกพบนี่ ชีวิตนึงผมว่ามันมีได้แค่ครั้งเดียว...จะทุ่มเทหน่อยมันจะเป็นไรไป
หัวข้อ: @<<รักแท้..หรือแค่บำเรอ >>@ Special part ..HBD...กร-น๊อต 28/06/54 (อ่าน 617327 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก