หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เหตุเกิด..เพราะแว่น [End]

[fernnakab]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เพราะชอบหนุ่มแว่นมากๆเลยค่ะ น่ารัก
ก็เลยแต่งขึ้นมา อ่านให้สนุกนะคะ
ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ
รักคนอ่านทุกคนค่ะ^^



เรื่อง เหตุเกิด..เพราะแว่น


          “สวัสดีครับ เชิญเลือกหาแบบได้เลยนะครับ ต้องการแบบไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าครับน้อง..”พนักงานภายในร้านถามเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักใส่ชุดนักเรียนม.ปลายที่เพิ่งเดินเข้ามา พร้อมเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ  เพิ่งสังเกตเห็นรอยน้ำตาของเจ้าตัวด้วย
            “เอาแบบไหน..ฮึก..ก็ได้ครับพี่..อือ...ที่..ที่มัน..จะทำให้..ให้ผม..ดูน่ารักในสายตาเค้าคนนั้น” เมื่อได้ฟังคำตอบนั้นแล้วจึงเริ่มแนะนำแบบแว่นทันที ลูกค้ารายแรกของการเปิดร้านหลังจากเปิดมาสองวันแล้วไม่มีลูกค้าเลย ช่างน่ารักจริงๆนะหนูน้อย


ลูกค้าคนแรก
   
            สวัสดีครับ ผมชื่อ ชา ครับ หมู่นี้รู้สึกสายตาฝ้าฟางมองอะไรก็ไม่ค่อยชัด สงสัยจะได้ฤกษ์ตัดแว่นใหม่มาใส่ซะแล้วครับ เป็นวัยรุ่นนี่แย่จริง ต้องคอยเปลี่ยนเลนส์แว่นใหม่อยู่เรื่อยๆเลย ร้านแว่นก็ไม่ใช่ใกล้ต้องไปถึงในเมือง ทำไมไม่เคยเห็นใจคนสายตาสั้นอย่างเราเลยนะ ผมก็เดินบ่นในใจมาเรื่อยๆเลยครับ ชนนั่นชนนี่ตามประสา ทั้งชนเสาเอยอะไรเอย ทำไมเสาไม่หลบไปเนี่ย ก็เห็นอยู่ว่าคนกำลังเดินมา  เอ๊ะ ข้างหน้านั่นร้านแว่นใช่ไหม ขอขยับแว่นนิดนึงก่อน  มีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดีจังเลย แต่วันนี้ไม่ได้เอาตั้งมาแหะๆ รอพรุ่งนี้แล้วกัน  ว่าแล้วก็จดใส่สมุดไว้ดีกว่ากันลืม
        
            และแล้วก็กลับมาถึงหอพักผมซะที เดินมาตั้งนานเมื่อยจัง อาบน้ำแล้วออกมาทำไรกินดีกว่า  พอกินมาม่าเสร็จก็ล้มตัวลงนอน พรุ่งนี้ผมว่าจะไปสารภาพรักกับรุ่นพี่คนหนึ่งในโรงเรียนครับหลังจากแอบชอบมาสามปี จากนั้นก็จะไปตัดแว่นด้วย ถ้าพี่เค้ารับรักผมนะ ผมจะพาพี่เค้าไปเลือกแบบแว่นด้วยกันซะเลย เดทครั้งแรกของเราที่ร้านแว่นคงมีความสุขสุดๆเลย ผมนอนหลับอย่างสบายใจก่อนที่จะตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น
   
            วันนี้ผมกังวลนิดหน่อยกับการมาสารภาพรักนั้น โรงเรียนที่ผมอยู่เป็นโรงเรียนชายล้วน ผมยอมรับว่าไม่ได้หน้าตาดี แถมใส่แว่นเชยอันใหญ่หน้าเกลียดอีก ใครเค้าจะมาสนใจผม แต่ผมก็อยากจะรวบรวมความกล้าบอกออกไปครับ มัวแต่คิดเพลินใกล้เวลาเลิกเรียนซะแล้ว ผมรีบเก็บของ แล้วออกจากห้องทันที

“เฮ้ย ชา วันนี้วันศุกร์นะไม่เข้าชมรมเหรอ รีบเก็บของไปไหนนะ”นล เรียกผมไว้ก่อนจะออกจากห้องไป
“ไม่เข้าหรอก ขอโทษด้วย วันนี้มีธุระ สำคัญจริงๆ ฝากเช็คชื่อด้วยนะ” ผมตอบพร้อมรีบวิ่งไปดักรอรุ่นพี่คนนั้นที่หน้าโรงเรียนและแล้วผมก็เห็น ร่างสูงของรุ่นพี่กำลังเดินออกมาพร้อมเพื่อนๆ
“สวัสดีครับ พอมีเวลาซักครู่ไหมครับพี่เซฟ ผมมีเรื่องอยากจะถามนะครับ”ผมรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป พวกเพื่อนๆพี่เข้าพากันหัวเราะ เรื่องอะไรก็ไม่รู้หรือว่าจะเป็นเพราะผม
“จะมาสารภาพรักล่ะซิน้อง ไปกันเหอะ น้องมันคงอาย คุยดีๆนะเว้ย อย่าทำร้ายจิตใจเค้า ฮ่าๆๆๆ”เพื่อนพี่เซฟแซวแล้วเดินออกไปเหลือแค่พี่เซฟกับผมยืนอยู่ตรงนั้น
“คะคือ...เอ่อ...ผม...คือว่า...”ผมไม่กล้าสบตาพี่เค้าเลย พูดยังไม่ออกเลย
“ถ้าน้องไม่มีอะไรพี่ไปนะ..ตอนนี้กำลังรีบอยู่”พี่เซฟพูดขึ้น
“ผมชอบพี่ครับ กรุณาคบกับผมด้วยเถอะครับ”พูดออกไปแล้วครับ ผมพูดมันออกไปแล้ว
“เอ่อ..คือ เรายังไม่รู้จักกันดีเลย พี่คงคบกับน้องในตอนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ” พอพี่เค้าพูดออกมาน้ำตาผมแทบจะหยดลง ไม่ได้ๆ เราต้องไม่ให้พี่เค้ามาสงสาร ไม่ต้องการ ก็คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ยังไงก็ไม่รับหรอก แต่มันก็อดเศร้าเสียใจไม่ได้ ผมวิ่งออกมาเรื่อยๆไม่รู้ทิศทางแล้วผมก็มาหยุดตรงร้านแว่นเมื่อวานนี้ วันนี้เตรียมเงินมาพร้อม เข้าไปเลยดีกว่าเพื่อความเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่
   
               เข้ามาด้านในพี่พนักงานก็ต้อนรับอย่างดีเลย มายื่นกระดาษทิชชู่พร้อมอธิบายแบบแว่นให้ฟังอีก  พนักงานที่นี้ช่างใจดีอะไรอย่างนี้ ผมพอจะลืมความเสียใจที่ได้ชั่วคราวมองดีๆ พี่คนนี้ก็หล่อดี ไม่รักพี่เซฟแล้วเชอะๆ
“แบบนี้ก็ดีนะครับ เหมาะกับหน้าน้องมากเลย ทำให้ดูแบ๊วๆดีด้วย”พี่พนักงานร้านบอกพร้อม หยิบแว่นทรงกลมกรอบดำเน้นดวงตาให้โตยิ่งขึ้น
“เอาอันนี้ก็ได้ครับ ผมจะน่ารักจริงๆใช่ไหมครับ?”ผมถามพี่เค้าเพื่อความมั่นใจอีกรอบ
“ครับๆ น่ารักแน่ๆ ไปวัดสายตากันเลยดีกว่าครับ”พี่พนักงานร้านบอกพร้อมจูงมือผมไปที่เครื่องวัดสายตา เอื้อมมือมาจับใบหน้าผมให้ตรงกับเครื่อง แล้วเริ่มวัด เมื่อเสร็จแล้วก็ให้ใบเสร็จมา
“อีกสองวันมารับนะครับ จะทำให้อย่างเร็วที่สุดเลยครับ”พี่พนักงานบอกไว้ทิ้งท้าย แล้วผมก็เดินทางกลับมาบ้านพรุ่งนี้เป็นเสาร์อาทิตย์ซะด้วยสิ แล้วผมจะทำยังไงดี อยู่บ้านเหงาๆ คนเดียวเฮ้อ...
   
           แล้วก็ผ่านมาจนถึงบ่ายวันอาทิตย์ ผมนั่งอ่านทบทวนหนังสือการ์ตูนเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้จบพอดี จึงนึกขึ้นได้ว่า ต้องไปรับแว่นที่ร้านวันนี้ จึงแต่งตัวให้พร้อมออกจากบ้านแล้วไปรับทันที
“สวัสดีครับ มารับแว่นใช่ไหม เชิญทางนี้ครับ...นี้เป็นบัตรสมากชิกพิเศษนะครับ สำหรับลูกค้าคนแรกของท่านร้าน ลด 50% ในการซื้อครั้งต่อไปนะครับ” พี่พนักงานร้าน อธิบายให้ผมฟัง
“ครับ...ขอบคุณมากครับ” ผมตอบรับเบาๆ เปลี่ยนแว่นแล้วก็เดินกลับบ้าน คราวนี้เห็นทุกอย่างชัดเจนอีกครั้งก็อดตื่นเต้นไม่ได้ พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้ว คงต้องไปเรียนซะที ถ้าเจอพี่เซฟเราจะทำยังไงน้า... สารภาพรักไปซะแล้ว ทำอะไรไม่คิดเลย เฮ้อ...
   และแล้ววันจันทร์ก็มาถึง ผมเดินไปโรงเรียนอย่างห่อเหี่ยวใจนิดๆ เข้าไปเรียนตามปกติที่คอยแอบมองพี่เค้าวันนี้ไม่ทำจะดีกว่า เลิกเรียนก็ตั้งใจว่าจะกลับบ้านโดยผ่านสวนสาธารณะซะหน่อย จะไปเยี่ยมบุจจี้ แมวจรจัดที่เคยเล่นด้วยบ่อยๆ พักนี้ไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกัน ระหว่างทางก็แวะซื้อลูกชิ้นปิ้งไปเผื่อแบ่งกันกินด้วย คิดถึงเจ้าแมวนั่นก็อดยิ้มไม่ได้ ถึงสวนสาธารณะแล้วก็ตะโกนเรียกเจ้าบุจจี้เบาๆ เห็นแล้ว แมวสีขาวน่ารักขนปุย ไม่บอกไม่รู้เลยว่าเป็นแมวจรจัด รักสะอาดมาก
“น้องชา...”เสียงนั้น รุ่นพี่เซฟ พี่เค้าดูท่าทางโมโหมากเลย อยู่ๆก็มากระชากแขนผมให้ลุกขึ้นไปฟัง
“ทำไม...สารภาพรักกับพี่เสร็จแล้ววันนั้นยังไปหาไอ้หนุ่มร้านแว่นนั้น...ชอบพี่จริงๆ หรือจะแค่ปั่นหัวพี่เล่นกันแน่ฮะ...ตอบมา” พี่เซฟตะโกนใส่หน้าผม “แล้ววันนี้ยังเดินไปยิ้มไปอีก รู้ไหมคนอื่นเค้ามองเรายังไง ไม่รู้จักระวังตัวเอาซะเลยนะ จะโดนฉุดไม่รู้ตัวหรอก แล้ววันนั้นยังไม่พูดไม่จบจะรีบเดินหนีทำไม” พี่เซฟพูดเป็นชุดแทบไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ตอบกลับบ้างเลย
“ก็...ฮึก...ก็พี่บอกว่าคบกันไม่ได้ เราไม่เคยรู้จักกันนี่...อือๆ..หรือพี่เห็นว่าผมน่ารักก็เลยตามมาล่ะ..ฮึก พี่ที่ร้านแว่นเค้าช่วยเลือกให้หรอก...ฮึก..อันนี้นะ เค้าบอกว่าจะน่ารักและทำให้พี่รักผมได้..อือๆ...แต่ผมไม่กล้าไปเจอหน้าพี่..เข้าใจไหมว่ามันเจ็บ พี่บอกว่าไม่เคยรู้จักผม..ทั้งๆที่ผม...ผมมองแต่พี่มาโดยตลอด” ผมตะโกนออกไปบ้าง ทำเราเจ็บแท้ๆยังจะมาว่าอีก ไม่ไหวแล้วบ้าที่สุด ร้องแล้วหยุดยากเข้าใจไหมเนี่ย
“โอ๋ๆ..ขอโทษนะครับ พี่แค่บอกว่าเรายังไม่รู้จักกันดีเฉยๆนะ ไม่ได้บอกว่าไม่รู้จักซักหน่อย แล้วพี่ก็กะจะขอเบอร์กับที่อยู่น้องชาไงครับ จะได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้ ดูสิ ถ้าไม่รู้จักกัน พี่จะรู้ชื่อน้องได้ไง จริงไหม หยุดร้องนะครับ เด็กดี เดี๋ยวพี่เลี้ยงไอติมเลยเอ้า” เอ๋...พี่เค้ากอดปลอบด้วย ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตาพี่เค้า
“เอารสอะไร ไม่ตอบ งั้นกินรสรักก่อนล่ะกันเนอะ”พอพูดจบพี่เค้าโน้มตัวลงมาสัมผัสริมฝีปากผมเบาๆ
“คบกันนะครับน้องชา พี่ก็ชอบน้องชาเหมือนกันนะครับ”ผมอายหน้าแดงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาพี่เค้าอีกเลย “งั้นเราไปเดทกันนะครับ ที่ร้านแว่นนั้น นะน้องชา” เห?...หรือว่าพี่เค้ารู้ความคิดผมในตอนนั้น จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ เดทแรกที่ร้านแว่น เหมือนที่เคยคิดไว้

พิเศษพี่เซฟนิดหน่อย
   
               หน้าน้องชาตอนนี้น่ารักมากเลยครับ เห็นแล้วอยากก้มลงไปจูบรับขวัญอีกทีจัง แต่ตอนนี้คนเริ่มเยอะแล้ว
“ไป...ทำไมครับ..พี่จะตัดแว่นเหรอ” น้องชาเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“เปล่าครับ พี่จะซื้อแว่นใหม่ต่างหาก ขอพี่เป็นคนเลือกแบบนะ แฟนพี่ พี่ก็ต้องเลือกแบบให้ซิ จะให้คนอีกมาเลือกให้เราได้ยังไงกันล่ะครับ” น้องเค้าหน้าเหวอนิดๆไปเลย ยอมรับครับว่าหึง จะมาปรับความเข้าใจซะหน่อย ดันมาพูดคุยเลือกแว่นกันกระหนุงกระหนิง ได้ยังไงล่ะ ไม่ยอมหรอกครับ ผมต้องเป็นคนเลือกให้น้องเค้าเท่านั้น
“ครับ ผมมีบัตรลด 50% พอดีไปวันนี้เลยไหมครับ”น้องเค้ายิ้มหวานๆให้ผม อดใจไม่ไหวขออีกซักทีล่ะกัน น่ารักมากเลยนี่ครับ “งั้นเราไปกันเสร็จแล้วค่อยกินไอติมหรืออะไรตามใจน้องชาเลยครับ...ไม่ใช่แค่ชอบ พี่รักน้องชานะครับ”ผมพูดพร้อมก้มลงหอมแก้มเบาๆ หอมจริงๆเลย
“ครับ รักพี่เหมือนกัน” น้องชาพูดเบาๆครับแต่ผมได้ยิน เลยจับมากอดแน่นๆแล้วจูงมือกันไป ผมต้องพาน้องไปเปิดตัวที่ร้านแว่นนั้นที่แรกเลย จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับน้องชาของผม เพิ่งรู้ตัวนะครับเนี่ยว่าเป็นคนนิสัยไม่ดีหึงน้องชาได้มากมายขนาดนี้ รักน้องชาคนเดียวนี่ครับ^^

End -1

[fernnakab]

           “สวัสดีครับ เชิญครับ สนใจแว่นแบบไหนเลือกได้เลยนะครับ” พนักงานในร้านพูดขึ้น หลังจากเด็กหนุ่มร่างสูงท่าทางมึนๆเบลอๆเหมือนนอนไม่เต็มอิ่มดีนักเดินเข้ามาในร้าน
            “เอาแบบนั้นครับ” ดูเหมือนจะชี้แบบส่งๆมา แต่พนักงานในร้านก็ตอบรับเป็นอย่างดี
            “งั้นเชิญวัดสายตาทางนี้เลยครับ” เมื่อวัดสายตาเสร็จเด็กหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า
            “ขอเลนส์ตัดแสงสะท้อนครับ จะเอาไว้เล่นคอม” พนักงานร้านพยักหน้ารับเป็นอย่างดี แอบซ่อนรอยยิ้มไว้เพราะแว่นที่เด็กหนุ่มเลือกนั้นมัน.....

ลูกค้าคนที่สอง
   
            สวัสดีครับ ผมชื่อ ไฟล์ ครับ ชีวิตผม มีแต่เกม เล่นมันทั้งวัน อัพเวลเข้าไป สนุกสนานมากครับ  แต่ช่วงนี้เหมือนเริ่มมึนๆ เบลอๆ ครับ อาจเป็นเพราะอดนอนเล่นเกมบวกกับการที่เล่นมากเกินไป จนสายตาเริ่มสั้นมากขึ้นจนเห็นภาพเบลอ วันนี้เลยกะจะไปตัดแว่นครับ ต้องรีบตัดจะได้มาเล่นเกมอัพเวลได้ไวไว ไม่งั้นเพื่อนในเกมมันคงเล่นแซงผมไปหมดแน่ๆเลย
   
            แล้วผมก็เดินมาถึงร้านแว่น  เลือกแว่นส่งๆไป กำลังเบลอๆครับใส่อันไหนก็ได้ทั้งนั้นล่ะ พอกรอกอะไรเสร็จจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมาครับ มารับแว่นอีกทีก็อีกสองวัน เวลานี้กลับไปนอนเอาแรงซักนิดดีกว่า ค่อยมาเก็บเลเวลต่อ ไม่งั้นเล่นไปไม่รู้เรื่องเลเวลจะลดไปเปล่าๆ
   
“ไฟล์ ออกมากินข้าวเร็วลูก” เสียงแม่ตะโกนขึ้นมา ผมรีบเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนออกมากินข้าวเย็น เจอแม่นั่งทำหน้าบึ้งอยู่ที่โต๊ะเหมือนทุกวัน
“ไฟล์สอบครั้งนี้ลูกตกใช่ไหม ทำไมไม่ยอมอ่านหนังสือฮะ จะเล่นไปถึงไหนกันเกมนะ ทั้งวันทั้งคืนเลยนะ เดือนนี้แม่จะไม่จ่ายค่าเน็ต ลูกต้องทำคะแนนให้ได้อย่างน้อย 8 เต็ม 10 แม่ถึงจะให้เราเล่นต่อเข้าใจไหม ไม่งั้นปิดเทอมนี้เราก็อดเล่นไปทั้งปิดเทอมเลยคอยดูสิ”แม่ผมพูดอย่างจริงจัง
“โธ่...แม่ครับ 8 เต็ม 10 ยากไปไหม ปกติผมไม่เคยทำได้แบบนั้นอยู่แล้วแม่ก็รู้นี่” ผมเถียงแม่ไปเสียงเบา
“ไม่รู้ล่ะ เจ้านลก็เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่เล็กยังทำได้เลย บ้านเค้าก็อยู่แค่นี้ ไปขอให้เค้าช่วยติวเอาสิ” อะไรกัน อะไร อะไรก็เจ้านล ผมเป็นลูกแม่นะ ไอ้นลมันตัวเล็กน่ารักน่าเอ็นดูก็จริง แต่ผมก็ไม่อยากไปขอให้มันช่วยซะหน่อย เดี๋ยวมันก็ได้ด่ากลับอีก ยิ่งปากจัดอยู่ด้วย
“ไม่เอาอ่ะแม่...แม่ๆ 6 เต็ม 10 ได้ไหมล่ะครับ”ผมใช้ลูกอ้อนเดิมๆเดินไปกอดแม่แล้วส่งสายตาที่เต็มไปด้วยรักให้
“ไม่ได้ ครั้งนี้ไม่ได้เด็ดขาด แม่ไปขอให้นลมาช่วยติวแกให้ล่ะกัน วันเสาร์ต้องติวหนังสือกับนล ทำตัวให้ว่าง ห้ามไปเถลไถลเด็ดขาด” แม่ผมประกาศออกมา มันคือคำสั่งที่ต้องทำตาม ปกติแม่จะไม่พูดอะไรมากนอกจากทนไม่ไหวจริงๆ เฮ้อ ผมก็ต้องยอมรับชะตากรรมอย่างนั้นสินะ ชีวิตผม หมดสิ้นกันแล้ว เพื่อนในเกมคงแซงหน้ากันไปหลายขุมแล้วแน่
“ครับ” ผมได้แต่รับคำเสียงอ่อย
   
                และแล้ววันที่ไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้ วันเสาร์ แค่เห็นหนังสือเรียนก็อยากจะหลับเต็มที่แล้ว เบื่อจัง คอมก็เปิดไม่ได้อีกแม่ให้ช่างมาถอดฮาร์ดดิสไปเก็บไว้เลยทีเดียว ถ้าจะใช้ทำรายงานให้ไปทำห้องแม่ ซึ่งแม่จะนั่งดูอยู่ทุกฝีก้าว
“ไฟล์ วันนี้แม่จะไปเสริมสวยนะ แล้วก็ล็อคห้องแล้วอย่าแม้แต่จะคิดเข้าไปเล่นเกม รอเจ้านลด้วยมาแล้วก็เปิดประตู ไปล่ะ เฝ้าบ้านดีดี นะลูกรัก” แม่ผมพูดดักคอไว้เลย โบกมือลาพร้อมเดินจากไป
หลังจากนั้นไม่นาน กริ๊ง กริ๊ง เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น คงเป็นเจ้านลแน่ๆ มาทำไมแต่เช้าเนี่ย ยังไม่อยากเรียนเลยนะ จะรีบมาทำไมกัน แล้วผมก็ต้องเดินไปเปิดประตู

“หวัดดี แม่นายขอให้เรามาช่วยติวนายอ่ะ” นลพูดพร้อมแทรกตัวเข้ามาในบ้าน
“ก็ติวดิ เทอมนี้เราต้องได้ 8 เต็ม 10 ทุกตัวแล้วจะได้รางวัล เอาให้เก่งสุดๆไปเลยนะ ทำได้ป่ะล่ะ” ผมถ้านลไปนิดหน่อย อารมณ์อยากแกล้งนะครับ แกล้งแล้วโดนโกรธหน้าแดง น่ารักดี ชอบ 555+ ผมคงโรคจิต
“ได้อยู่แล้ว นลซะอย่าง ถึงจะมีนักเรียนห่วยๆอย่างนายก็เหอะ” อ้าว...ตอบแบบนี้มันหยามกันชัดๆ ก็ดีแล้วจะได้รู้ว่าใครแน่กว่ากัน ผมพานลมาที่ห้องรับแขก แล้วเราสองคนก็เริ่มต้นติวกัน ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ นลเป็นคนสนุกสนานร่าเริงอยู่แล้วมีมุกแปลกมาทำให้ผมเข้าใจเนื้อหามากขึ้น
“กลับมาแล้วจ้าเด็กๆ มีขนมชั้นมาฝากด้วยนะ เจ้าที่ตลาดที่ไฟล์ชอบนั้นแหละ...นลลูกก่อนกลับเอาปลากริมไข่เต่าไปฝากแม่เราด้วยนะ”แม่ผมพูดกับนลก่อนเดินไปห้องครัว
“งั้น...วันนี้พอแค่นี้ก่อนล่ะกัน เทคนิคที่ให้จำก็หัดท่องด้วย แล้วจะมาดูผลเสาร์หน้า ไม่ๆ ไม่ดีกว่า วันจันทร์ที่โรงเรียน นายต้องท่องอย่างน้อย 1 หน้ากระดาษนั่น เข้าใจนะ” นลพูดแล้วไม่รอให้ตอบเดินไปลาแม่ผมหยิบถุงขนมแล้วกลับบ้านไปเลย เฮ้อ...แต่เรียนแบบนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะครับ อีกอย่าง ทำไมในใจผมถึงรู้สึกว่า เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน สนุกกว่าเล่นคอมนิดๆนะ
   
                วันนี้ต้องไปรับแว่นที่ตัดไว้ครับ ไม่ได้เล่นเกมมาสองวันติดเกิดอาการกระสับกระส่ายบ้าง แต่เพราะการบ้านที่นลให้ทำ ก็เลยดีขึ้นนิดหน่อย พอผมมาถึงร้านพี่พนักงานก็ให้รับถุงแว่นมาได้เลยครับ แล้วก็ยื่นบัตรอะไรซักอย่าง ดูดีดีแล้วคงเป็นบัตรลลดราคา 30% สำหรับมาใช้บริการในครั้งต่อไป  ชักหิวล่ะ ไปหาอะไรกินก่อนค่อยกลับบ้านดีกว่า ร้านลูกชิ้นปิ้ง ซื้อไปฝากแม่ซะหน่อยแล้วกัน
   
                 พอกลับมาถึงบ้านเห็นแม่นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขกก็เดินเข้าไปหาเลยครับ เอาลูกชิ้นให้แม่ แล้วก็ลองแกะแว่นดูเพื่อนสวม
“เฮ้ย....” ผมตกใจร้องเสียงดังเลยครับ
“เป็นอะไรไฟล์ ร้องเสียงดังอย่างกับควายออกลูก” แม่หันมาดุ
“แม่ครับ...ผมขอตังค์ซื้อแว่นใหม่ได้ไหม ใครจะกล้าใส่อันนี้” ผมพูดเสียงเบาเลย รู้ตัวว่าผิด ก็วันนั้นเลือกไม่ดูเอง เจอแบบนี้เข้าไป
“แล้วมันใส่ชัดหรือเปล่าล่ะ”แม่ผมถามการใช้งาน
“ก็ชัดครับ..” แต่มันเป็นลายหมีพูห์แบบนี้จะให้ใส่ได้ไงล่ะ อายเพื่อนครับ แว่นเป็นเด็กๆเลย ยิ่งเจ้านลต้องยิ่งล้อแน่ๆ เพราะผมเคยว่านลเหมือนผู้หญิงออกบ่อยไป
“ถ้าแม่ให้เงินลูกซื้อแว่นใหม่ งบที่ลูกขอไว้ซื้อเกม ก็จะถูกตัดไป จะเอาแบบนั้นหรือจะใช้แว่นนี้ต่อไปล่ะ”แม่ผมพูดออกมา ก็ผมขอซื้อเกมไว้แพงนี้ครับถึงลด 30% ก็คงไม่ไหวแน่ ต้องจำใจใช้แว่นนี้ไปครับ
“งั้นผมใช้อันนี้ก็ได้ครับ” เฮ้อ..ยังไงก็ต้องยอมแม่อยู่วันยังค่ำล่ะ เอาไว้งบใหม่ออกก่อนค่อยซื้อดีกว่า
   
                แล้วก็ถึงวันจันทร์กลับต้องไปโรงเรียน ผมเดินผ่านมีแต่คนซุบซิบนินทา ก็ใช้แว่นคิคุอาโนเนะแบบนี้ในโรงเรียนชายล้วนนี้ก็คงต้องเป็นเกย์ แหงมๆ เฮ้อ ชีวิตช่างรันทดนัก ผมหล่อแบบชายแท้นะครับไม่ใช่หน้าหวานเหมือนผู้หญิงอย่างนล ใส่แว่นแบบนี้หมดหล่อกันไปเลยทีเดียว เฮ้อ....
“อ้าว...ไฟล์หวัดดี แว่นน่ารักนะอยากได้มั้งจัง” ชา เพื่อนที่น่ารักที่ห้องครับ คนนี้ก็น่ารักเกิน เคยแอบชอบอยู่เหมือนกันแต่รู้สึกจะเป็นแฟนกับรุ่นพี่เซฟไปซะแล้วล่ะ
“เอาป่ะล่ะ เรายกให้ เลือกแบบผิดอีกเซ็งสุดๆเลย” ผมเตรียมจะถอดแลกแว่นกันเลยทีเดียว
“ไม่เอาหรอกอันนี้พี่เซฟเลือกให้ อีกอย่างสายตาเราไม่ได้สั้นเท่ากันซะหน่อยจะใส่ได้ไงล่ะ” ชาพูดมาอย่างมีหลักการ
“โห แย้งมาซะมีเหตุผลเลย ก็ไม่คิดจะแลกจริงๆอยู่แล้วล่ะ แหม แค่อยากให้ลองใส่แล้วถ่ายรูปเก็บไว้นะ” ว่าแล้วผมก็ควักมือถือมาเตรียมถ่าย
“เอาดิๆ เอากล้องเราไปถ่ายเก็บไว้ด้วยอ่ะ” พูดจบชาก็ดึงแว่นผมไปใส่ แล้วยังยื่นโทรศัพท์ตัวเองมาให้ถ่ายรูปให้อีก ก็ได้ๆ เห็นว่าน่ารักหรอกนะ ถึงยอม
“เสร็จแล้ว” พอบันทึกเรียบร้อยก็ส่งคืนเจ้าของไป ได้เวลาเริ่มเรียนกันซักที พักกลางวันนั้น ขณะกินข้าวที่โรงอาหาร
“ไฟล์ ท่องมาเลยที่ให้ท่อง กลางวันนี่ก็ลงมาก่อนไม่รอเลยนะ ลืมแล้วหรือไง” นล วิ่งมาเลยครับ หอบนิดๆ ก็เซ็กซี่ดีนะนี่ เฮ้ย ผมคิดไรออกไป ไม่นะ
“เอ่อ ไม่ลืมหรอก เราก็กะว่ากินข้าวเสร็จจะโทรหานะ แล้วนี่กินหรือยังล่ะ” ท่าทางจะยังนะนี่ เลี้ยงข้าวจะดีไหมน่า แล้วปากก็ไวเท่าความคิดครับ “เดี๋ยวไปซื้อข้าวให้รอนี่ล่ะกันนะ” ผมรีบเดินมาซื้ออาหารที่เจ้าตัวชอบเมื่อมากินที่บ้านผม แล้วรีบเดินไปให้ที่โต๊ะ
“อ่ะ...จำได้ว่าชอบกิน กินได้ป่ะล่ะ” ผมบอกไป ก่อนลงมือทานข้าวอีกรอบ
“ขอบใจ....”   เสียงตอบกลับมาเบาๆ แต่แค่นั้นผมก็รู้สึกเหมือนหัวใจพองโตยังไงไม่รู้สิครับ  พอผมกินข้าวเสร็จก็ท่องๆ กระดาษนั้นให้ฟัง นลยิ้มหวานให้ผมด้วยครับ เห็นแล้วอึ้งไปเลย
“เก่งมาก แล้วก็แว่นนายนะ น่ารักดีนะ” เฮ้ย...แว่น โธ่...หมดกัน ความหล่อของผมต้องจบสิ้นเพราะแว่นบ้าๆอันนี้
   
                 หลังจากนั้นผมก็ตั้งใจท่องหนังสืออยากมาก ไม่ใช่เพราะเล่นเกมอีกต่อไปแล้วครับ เพราะเวลาทำได้จะได้เห็นรอยยิ้มหวานๆนั้นมากกว่า รู้สึกว่าผมเป็นคนติดอะไรง่ายนะ ติดเกมใหม่ได้รวดเร็วมาก เกมรักของผมกับนลไงล่ะ แทบจะรอคอยให้ถึงทุกเสาร์ไม่ไหวแล้ว วันที่เราจะได้อยู่อย่างสงบด้วยกันสองคน เวลาผ่านไปจนมาถึงช่วงสอบ ผมเครียดและกังวลนิดหน่อย แต่ก็มีนลคอยให้กำลังใจตลอดมา  และแล้วมันก็ผ่านพ้นไป
   
                 ผลสอบออกมาเป็นที่น่าพอใจ ผมได้ถึง 9 เต็ม 10เลยทีเดียว แม่เลยใจดีติดฮาร์ดดิสคืนให้พร้อมให้งบมาซื้อเกม แต่ผมเลิกสนใจนานแล้วล่ะ จะเคยติดเกมยังไง แต่ตอนนี้ชีวิตผม วันๆก็ไม่ได้นั่งเล่นคอมแล้ว หันไปติดอย่างอื่นแทนซะแล้วล่ะ แล้วก็เพิ่งรู้ด้วยว่ามันทำให้เรามีเวลาว่างขึ้นมามากเลยนะ สามารถทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง อย่างเช่นการออกมาเดินเล่นในสวนสาธารณะกันสองคนในตอนนี้ยังไงล่ะ
   
                 แชะ..แชะ ผมกดกล้องมือถือ ถ่ายรูปนลที่กำลังเดินไปยิ้มไปอย่างมีความสุข อ้าวเวร...ปิดเสียงไม่เป็นอีก นลหันขวับมาเลยครับ
“ไหนเอาดู ไม่สวยไม่ให้เก็บไว้นะ” เดินมาแย่งกล้องในมือไปเลยครับ แหมๆ ถ่ายออกมายังไงก็สวย ก็คนถูกถ่ายสวยอยู่แล้วนี่น่า ยังไงก็สวย จริงไหมครับ
“เอ๊ะ..นี่มันรูปชานี่ นายแอบชอบชางั้นเหรอ...แว่นหมีพูห์ของนายด้วย นายก็..ก็ระวังไว้หน่อยล่ะกันนะ พี่เซฟขี้หึงเหมือนกัน..เดี๋ยวจะโดนต่อยไม่รู้ตัว” พูดเรื่องอะไรกันนล อ๋อ รูปที่ถ่ายไว้ตอนนั้นเอง  เค้าไม่ได้ชอบชานะ ก็ชอบตะเองนั่นล่ะ แต่ผมสังเกตได้ว่าน้ำเสียงก็เจือความเศร้าหน่อยๆ เหมือนกันนะ โอกาสนี่ล่ะ จะสารภาพออกไปเลยดีกว่า
“เราไม่ได้ชอบชา ชอบนล เข้าใจยังล่ะ” นลหน้าเหวอเลยครับ น่ารักจัง ชอบนลจริงๆนี่ แล้วผมก็คิดได้แล้วล่ะ กงเกมไม่เล่นมันแล้ว เอาไปเปลี่ยนแว่นกับไปเลี้ยงไอติมนลดีกว่า
“อะ...อะไรนะ” นลหน้าแดงแปร๊ดเลย อดใจไม่ไหว ขอหอมซักทีล่ะกัน
“ชอบนลครับ...เราเป็นแฟนกันได้ไหม” ผมบอกเป็นครั้งที่สอง
“ดะ..ได้สิ ชอบเหมือนกัน” หัวใจผมมันพองโต จนคิดว่าคงทะลุแล้วแน่ๆเลย
“งั้นเราไปร้านแว่นกัน เปลี่ยนแว่นซะหน่อย จะได้กลับมาเท่ห์เหมือนเดิม แล้วเราก็ไปกินไอติมกันนะครับ เดี๋ยวเลี้ยงเอง” ผมพูด 
“อะ...อืม..ยังไงก็ได้” พอได้ฟังคำนั้น ผมก็จูงมือนลไปที่ร้านขายแว่นทันที เปลี่ยนแว่นใหม่ จะได้เท่ห์ เป็นแฟนกับคนเท่ห์ๆนลจะได้ดีใจ5555+

End-2

[fernnakab]

             “สวัสดีครับ...เชิญครับ...มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” พนักงานร้าน ถามเด็กหนุ่มใส่แว่นที่หลังจากเดินเข้ามาในร้านแล้ว ก็ยังยืนงงๆอยู่ กลางร้าน
“คะ..คือว่า อยากซื้อคอนเทคเลนส์ครับ” เด็กหนุ่มบอกความต้องการมาเบาๆ
“ครับ...ถ้างั้นเชิญทางด้านนี้ครับ แบบไหน สีไหนเลือกได้เลยครับ” พนักงานในร้านเดินนำมาด้านใน
“เอาแบบธรรมดาครับ ที่มองเห็นชัดๆ ไม่ระคายตาถ้าใส่นั่งเรียนทั้งวันนะครับ” บอกความต้องการแล้วนั่งรอเงียบๆ
“งั้นวัดสายตาด้วยครับ เชิญทางนี้......เรียบร้อยแล้วครับ...อีกสองวันมารับนะครับ” พนักงานในร้านพูดจบ เด็กหนุ่มก็รับใบเสร็จมาแล้วเดินออกจากร้านทันที

ลูกค้าคนสุดท้าย
   
                 สวัสดีครับ ผม ริว ครับ ผมเป็นนักเรียนโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่ง ตอนนี้ก็อยู่ม.5 แล้วครับ แอบชอบรุ่นน้องคนหนึ่งมาตั้งแต่ตอนม.2 เห็นครั้งแรกก็รู้สึกได้เลยว่าน้องน่ารักมาก หลังจากนั้นไม่นานก็มีโอกาสได้รู้ชื่อ น้องเค้าไม่ได้บอกหรอกครับแอบดูจากป้ายเชียร์ บังเอิญที่ซ้อมเต้นกายบริหาร กิจกรรมที่ต้องทำตอนกีฬาสีของม.2 อยู่ใกล้กับที่ซ้อมสแตนด์เชียร์น้องม.1 เลยเห็นจากป้ายชื่อ ว่าชื่อยู ปัจจุบันผมอยู่ม.5แล้วครับ น้องเค้าก็ม.4 โตพอสมควรที่จะจีบได้แล้ว รีบทำตั้งแต่ตอนนี้เลยจะดีกว่าโอกาสเป็นใจให้ต้องคุมสแตนด์พอดี ม.4กับม.1ต้องขึ้นครับ คนล่ะวัน กีฬาสีมีสองวันครับ
    
                 จะพูดไปแล้วผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกครับ นอกจากแอบดู แอบติดตามน้องในเวลาต่างๆ  ตอนนี้ข้อมูลเต็มเปี่ยมเลยครับ เหลือแค่การใจกล้าหน้าด้าน เข้าไปทักทายเท่านั้น ซึ่งผมไม่เคยทำมันได้เลย คอยแต่จะหลบหน้ามากกว่า
เฮ้อ อยากสมหวังแต่ใจไม่กล้าครับ ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน นี่ก็ว่าจะลองเปลี่ยนจากใส่แว่นแบบนี้ไปใส่คอนเทคเลนส์ครับ เผื่อว่าจะได้ดูดีกับเขาบ้าง ผมเป็นเด็กแว่นสุดเชยไม่ค่อยมีเพื่อนไม่มีคนสนใจนักหรอกครับ จะมีดีก็แต่ทางด้านวิชาการไว้เป็นที่ปรึกษายามยาก ลอกการบ้านกันเท่านั้น

“ริว...เลขเสร็จยังเอามาตรวจกันหน่อยดิ” เซฟ คนหน้าตาดี นิสัยดี แล้วยังเรียนดีอีก อะไรจะสมบูรณ์แบบปานนั้น เป็นไอดอลของผมเลยล่ะ มีรุ่นน้องมาสารภาพรักมากมาย เร็วๆนี้ก็เพิ่งมีแฟนไป สารภาพเลยครับ ส่วนหนึ่งที่อยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองก็เพราะเพื่อนๆทยอยกันมีแฟนนี่แหละ มันทำให้รู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว มานั่งรอให้น้องสารภาพรักคงไม่ไหว ใครจะมาชอบรุ่นพี่ใส่แว่นหน้าตาก็ไม่ได้ดีมากแบบผมกัน
“อ่ะ..เอาไป ..ผิดข้อไหนบอกกันด้วยนะ” และแล้วการเรียนวันนั้นก็หมดลง ผมเดินตามไปส่งน้องเค้าที่ป้ายรถเมล์ก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้านตัวเอง ระหว่างทางก็คิดเรื่องน้องไปด้วย ยิ่งโตยิ่งฉายแววน่ารัก ยิ่งขึ้นม.4 ด้วยแล้วน่ารักเพิ่มอีกเป็นกอง เท่าที่สังเกตดูก็มีหลายคนแอบเล็งน้องเค้าไว้เหมือนกัน ต้องทำอะไรซะแล้ว มัวมาส่งน้ำส่งขนมแบบไม่มีตัวตนในสายตาแบบนี้ไม่ไหว นั่นร้านแว่นนี่... เข้าไปซื้อเลยล่ะกัน
   
                 ภายในร้านมีแว่นหลายแบบเลยครับ ยืนมองๆซักพักพนักงานในร้านก็ทักขึ้น  ผมก็บอกความต้องการของตนเองไป แล้วสุดท้ายก็ได้ใบเสร็จมา เฮ้อ...ทำไปแล้วสินะ นั่นสิ ต่อจากนี้ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้
   
                 หลังจากวันนั้นชีวิตผมก็ดำเนินชีวิตตามปกติมาต่ออีกสองวัน ตอนเช้าไปโรงเรียน แอบดูน้องยูนิดหน่อยก่อนจะขึ้นไปเรียนคาบแรกอย่างสุขใจ ตอนกลางวันก็ลงมากินข้าว ก็มองหาน้องเค้านิดหน่อย แค่ได้เห็นก็มีความสุขมากๆแล้ว ตอนเย็นก็แอบเดินไปส่งที่ป้ายรถเมล์อยู่ห่างๆ จากนั้นก็ไปรับคอนเทคเลนส์ ที่สั่งตัดไว้ ได้บัตรลดมาเผื่อซื้อคราวหน้าด้วยลด 15%ก็ดีเก็บไว้ซื้อได้ไม่หมดอายุด้วย ถ้าไม่ย้ายร้านหนีไปไหนก่อน วันรุ่งขึ้นผมก็ใส่เลยครับ รู้สึกแปลกๆที่จะต้องห่างจากแว่นตาที่เคยใส่ติดมาอยู่เหมือนกันนะครับเนี่ย ไม่คุ้นชินเลย ระหว่างทางก็มีคนมองบ้างนิดหน่อย แล้วก็หันไปซุบซิบกัน ผมเริ่มไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันนะครับเนี่ยว่าทำแบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมาไหม แต่ก็อยากจะลองทุ่มดูซักครั้งกับความรักในครั้งนี้   
   
                  ถึงจะพูดแบบนั้นไปก็เถอะ แต่หลังจากนั้นชีวิตผมก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปซักเท่าไหร่ ก็นิสัยผมยังคงเหมือนเดิมนี่ครับ คุยด้วยเท่าที่จำเป็นไม่รู้จักไม่คุยเล่น  วันนั้นเพื่อนที่ห้องก็ถามกันนิดหน่อยว่าแว่นไปไหนล่ะ ไม่ใส่เหรอ แต่แบบนี้ก็ดูดีเหมือนกันนะ ผมก็ได้แต่ยิ้มรับอย่างเขินๆ วันนี้ตอนกลางวัน ผมได้ตัดสินใจแล้ว ว่าจะต้องเข้าไปพูดคุยน้องเค้าให้ได้

“สวัสดีครับ...พี่ชื่อริวนะครับ น้องเป็นหัวหน้าห้องม.4/1ใช่หรือเปล่าครับ” น้องยูหันมามองหน้าผมงงๆ ดวงตากลมโตคู่นั้นหันมาสบตากับผม พูดอะไรออกไปเนี่ยเรา
“ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ยังไงดี ทำยังไงดีล่ะผม เหงื่อออกมือเต็มไม่หมดแล้วเนี่ย  ไม่ไหวแล้ว ปากสั่นพูดไม่ออกซะงั้น
“เอ่อ คือว่า..พี่จะมา..เอ่อ..มา”คิดไม่ออก ตายแน่ๆแย่แล้ว
“อ้าว...พี่ริว มีอะไรกับยูเหรอครับ” น้องชา แฟนเซฟนี่ ลืมไปเลยว่าอยู่ห้องเดียวกับน้องยู
“อ๋อ ก็งานกีฬาสีไง พี่ว่าจะมาปรึกษางานกับหัวหน้าห้องน้องชาหน่อยนะครับ จะมาขอความร่วมมือให้ไปซ้อมเชียร์กันนะครับ” เฮ้อ หาเหตุผลอ้างไปจนได้ ดีนะน้องชามาพอดี ไม่งั้นแย่แน่ๆ ยิ่งดวงตากลมโตคู่นั้นดึงดูดซะจน พูดอะไรไม่ออกเลย ยิ่งเห็นใกล้ๆ ชัดๆแบบนี้ ผมยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น
“อ๋อ...ได้อยู่แล้วพี่ ให้ยูพูดนะ แม้แต่เพื่อนที่ทโมนๆในห้องยังเชื่อเลย เนอะยู”น้องชายิ้มอย่างน่ารัก
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า ชา..แต่ผมจะช่วยพูดให้เต็มที่เลยครับ”น้องยูหน้าแดงนิดๆด้วย โอ๊ย น่ารักจนพี่จะทนไม่ไหวจะแสดงอาการหื่นๆให้น้องเห็นแล้วนะครับ ยิ้มหวานๆมาให้พี่อีก
“ขอบคุณมากครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ น้องยู น้องชา” ต้องรีบถอยทัพครับ ใจมันเต้นแรงจนทนไม่ไหวแล้ว
   
                หลังจากนั้นผมก็มีโอกาสได้สนิทกับน้องเค้ามากขึ้น ได้เห็นมุมน่ารักๆของน้องเค้ามากขึ้น ความมีน้ำใจให้เพื่อนๆทุกคน คอยช่วยเหลือห่วงใยกัน ผมได้ไปกินข้าวโต๊ะเดียวกับน้องเค้ามาแล้วด้วยเพราะเซฟกับน้องชาเป็นแฟนกันแล้วน้องยูเป็นเพื่อนน้องชา เลยโดนลากมากินข้าวกับพวกผม แต่เจ้าตัวก็เป็นคนคุยสนุก ร่าเริงไปได้กับทุกคน ผมที่มีความมั่นใจมากขึ้นก็ทำใจกล้าขอเบอร์ไป

“คือ พี่ขอเบอร์น้องยูไว้ได้ไหมครับ เผื่อติดต่อประสานงานกันจะได้ง่ายๆหน่อย” อ้างเรื่องงานไปอีกจนได้นะเราเนี่ย ไม่รู้ว่าน้องเค้าจะจับได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ได้สิครับ...เบอร์.....ครับ พี่ยิงเข้าเครื่องผมด้วยได้ไหม จะได้รู้ว่าพี่โทรมา เบอร์แปลกหน้าผมไม่ค่อยรับนะครับ” น้องเค้าก็ให้มาง่ายๆแบบไม่ได้คลางแคลงใจใดทั้งสิ้น จนผมเป็นฝ่ายรู้สึกผิดแทนเลยที่คิดไม่ซื่อแบบนี้
“ครับ แล้วพี่จะโทรหานะ วันนี้ให้พี่เดินไปส่งยูที่ป้ายรถเมล์นะครับ” ผมบอกก่อนน้องยูจะพยักหน้าตกลงแล้วเดินเคียงคู่กันไป รู้สึกมีความสุขมากๆเลยครับ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ที่ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ แล้วผมก็จะพยายามให้มันเดินหน้าต่อ แล้วก็จะนั่งรถเมล์กลับบ้านด้วยกันให้ได้เลย
“พี่ริวครับ พี่ริว” น้องยูเขย่าแขนผมเบาๆ
“อะ..เอ่อ...อะไรครับน้องยู” ผมตอบออกไป
“คือจะเลยป้ายรถเมล์แล้วครับ พี่ริวดูเหม่อๆนะครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” จริงเหรอเนี่ย คิดเรื่องน้องเค้าเพลินไปหน่อยเกือบเลยป้ายรถเมล์แล้วไหมล่ะเนี่ย เฮ้อ ผมหันไปยิ้มให้น้องยูก่อนเอ่ยขอทาแล้วก็ลากลับ
“เอ่อ...พี่ริวครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามนะครับ” น้องยูพูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ มีอะไรจะถามผมกันนะ
“พี่เปลี่ยนมาใส่คอนเทคเลนส์ทำไมครับ ผมคิดว่าพี่ใส่แว่นแล้วเท่ มากๆเลยนะครับ” น้องยูถามผม ยิ้มหวานๆให้หนึ่งทีด้วย คำถามนั้นทำให้ผมเริ่มคิดในตอนนั้นเลย ว่าจะสารภาพเลยดีไหมโอกาสมาแล้ว  คุยไปเรื่อยๆให้แน่ใจก่อนดีกว่า ถ้าผิดหวังเดี๋ยวจะเสียใจแย่ เป็นโรคกลัวความผิดหวังครับ
“น้องเคยเห็นพี่ตอนใส่แว่นด้วยหรือครับ ตอนคุยกันครั้งแรกพี่จำได้ว่าไม่ได้ใส่แว่นแล้วนะ” น้องยูหน้าแดงมากเลยครับ ก่อนจะบอกประโยคที่ทำให้ผมใจเต้นแรงมากๆออกมา
“ผม..เอ่อ..ผมแอบมองพี่มานานแล้วครับ พี่ใส่แว่นแล้วเท่มากๆ พี่เปลี่ยนมาใส่คอนเทคก็เท่นะครับ แต่คิดว่าใส่แว่นแล้วเหมาะกว่ามากนะครับ” น้องยูพูดไปหน้าแดงไป ก้มหน้าก้มตาตรงที่รอรถประจำทางนั้น ดีนะ ช่วงนี้ไม่มีคน ผมแอบก้มลงไปหอมแก้มน้องเค้า หน้าแดงยิ่งกว่าเมื่อกี้อีกเงยหน้ามามองผมแบบเหวอๆด้วย
“พี่ ชอบ น้อง ยู ครับ....”ผมบอกเน้นๆไปเลย น้องอ้าปากค้างเลย ผมจึงก้มหน้าลงไปจูบซะเลย ปิดปากนะครับเพราะอ้ากว้างไปแล้ว
“ที่เปลี่ยนมาใส่คอนเทคเพื่อเพิ่มความมั่นใจครับ เพื่อให้พี่มีความกล้ามาสารภาพรักกับยูไงครับคนดี”ไหนๆก็ถามแล้ว บอกไปเลยดีกว่า รวมทั้งความรู้สึกในใจของผมตอนนี้ด้วย
“ถ้าอย่างนั้น พี่จะกลับไปใส่แว่นอีกได้ไหมครับ เพื่อผม ผมชอบตอนพี่ใส่แว่นเท่ๆมากกว่านะครับ” น้องยูพูดอย่างอายๆ ได้เลยครับ ยิ่งชอบตัวตนพี่จริงๆแบบนี้ใครจะไม่ชอบบ้างล่ะครับ น่ารักจริงๆเลย ผมก้มลงไปจูบน้องเค้าอีกทีก่อนจะตอบ
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา..งั้นตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะ พรุ่งนี้ไปเลือกแบบแว่นกัน พี่ก็ไม่ค่อยชอบใส่คอนเทคนักหรอก มีบัตรลด 15% อยู่ด้วยครับ พรุ่งนี้ไปกันนะ” ผมพูดยาวเหยียดเลย แล้วยิ้มให้น้องยูหนึ่งที
“ครับ” แค่คำตอบรับเบาๆนั้นก็ทำให้ผมมีความสุขมากๆแล้วล่ะครับเปลี่ยนไปใส่แว่นแบบเดิม แต่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม ผมรู้สึกว่าตัวเองเท่ขึ้นเป็นกองเลยครับ น้องยูชมผมนี่น่า^^

End

[Vesi]

น่ารักมากกกกกก

[ชะรอยน้อย]

คิกขุดีค่ะ แอบชอบเรื่องแรกที่สุด 

[❝CHŌN❞]

เค้าอยากใส่แว่นอ่ะ

เผื่อจะสมหวังในความรักขึ้นมามั่ง

ปล. เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ

[yeyong]

ชอบมากเลย
เพราะใส่แว่นเหมือนกัน
+1 ให้จ้า

[LalaBam]

แง่มๆๆๆๆ
เรื่องสุดท้ายชอบมากกกกกกกก
 

[love2y]

น่ารักดี ^^

[silverspoon]

สามเรื่องสามรส กุ๊กกิ๊กกันไป เด็กๆนี่ดีจิงน้อ

[TanyaPuech]

 

น่ารักดี
แต่ตอนแรกแอบงงอิพี่เซฟ มารักเค้าได้ไงหว่า 555

+1ให้กำลังใจ

[Killua]

ร้านแว่นนี้อยู่แถวใหนอ่ะ เค้าจะไปซื้อออออออ

[stupidchild]

น่ารักมากกกกกกก ชอบ

[knightofbabylon]

น่ารักทุกเรื่องเลย 
อยากเป็นพนักงานร้านตัดแว่นร้านนั้นจัง ^^

[win200]

น่ารักมาก

[N.T.❁]

ชอบมากเลย
เพราะใส่แว่นเหมือนกัน
+1 ให้จ้า

 

[ณ ที่เดิม™]

หนุ่มแว่น

[papa]

น่ารักทุกตอนเลย 

แพ้หนุ่มใส่แว่นอ่ะค่ะ   

+1 ให้หนุ่มแว่น 

[Kusano ~~ Kawaii]

น่ารักมากกกกอ่ะ

><

ร้านแว่นร้านนี้อยู่แถวไหนเนีี่ยยย
จะไปซื้อมั้ง

[nataxiah]

อ่านแล้วน่ารัก แต่ก็ไม่ชอบคนใส่แว่นอยู่ดีอะ(ความหลังฝังใจ )

[golove2]

ชอบเรื่องแรกที่สุดจ้า

อีก 2 เรื่องก็ชอบ แต่เรื่องแรกชอบแบบพิเศษ

 

[LadyOneStar]

น่ารักอ่า

[andy_kwan]

น่ารักดีนะ  ทั้งป้าและตาลุงของป้าก็ใส่แว่นตาทั้งคู่
ข้างบ้านป้าก็เป็นร้านแว่นตา(เครื่องหมายการค้า 69 )
แต่ป้าไม่ได้ใช้บริการร้านนี้นะ เพราะว่าพนักงานขายมีแต่ชะนีแก่ๆ

[kokikung]

น่ารักเนอะหนุ่มน้อยใส่แว่น

อยากมีบ้าง

[Zurruz]

กรี๊ดหนุ่มเเว่น กับหนุ่มหน้าหวานเป็นทุนเดิม (แฟนเค้ายังใส่เเว่นเลย 5 5)

ก็นะ ชอบเรื่องนี้ค่ะ +1 เน้อ!

[Little Devil]

น่ารักมาก

[monoo]

สาวกหนุ่มแว่นกันทั้งน้านนนน 555 

[roseen]

 

[lervair_y]

อยากอ่านอีกจังเลยน๊า แต่งต่อสิ หุหุ

[anajulia]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

คุณคนเขียนกลับมาแล้ว เรื่องสั้นของนามปากกานี้มาทีไรอ่านแล้วยิ้มได้ทุกที
โดยเฉพาะเรื่องนี้ อรั๊ยยยยยยยยยยย หนุ่มแว่นชนะเลิศศศศศศศศ

เห็นชื่อเรื่องแล้วรู้ทันทีว่าเขียนมาเพื่อข้าพเจ้าโดยเฉพาะ 
(แอบขี้ตู่ไปบ้าง หงิงๆ)