เสือไบ:the series (ตอน 159)
หลังจากวันนั้นไอ้ขวัญก็มาพักกับผมตลอด มันจะมานอนคอนโดผมวันจันทร์ถึงพฤหัส จะกลับดอนเมืองวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์....หลังจากที่มันถามผมว่ามันเป็นเกย์เหรอเปล่า ลองเดาดูซิครับ ว่าผมกับมันยังทำอะไรกันอีกเหรอเปล่า....
ลองดูที่มันคุยกับผมดู....หลังจากเมาๆ ได้ที่ ผมเข้านอน มันก็ตามผมเข้านอน...ตอนนี้ไอ้ขวัญมันไม่ไปเที่ยวยกกาดกแล้ว....แต่อย่าคิดว่ามันจะไม่เที่ยวนะ...มันเปลี่ยนไปเที่ยวรัชดาซอยสี่แทน.....มันให้เหตุผลแบบนี้
"โห กรูนึกว่าจะเลิกเที่ยวกลับตัวกลับใจเป็นคนดี"ผมแซวมันในวันหนึ่ง...หลังจากมันชวนผมไปเที่ยว
"ได้ไงล่ะพี่เอก คนมันเคยเที่ยว...จะให้เลิกเที่ยวได้อย่างไร จะให้เสือขวัญกลายเป็นลูกแมวง่ายๆ ได้อย่างไร"
"แล้วทำไมมรึงไม่ไปเที่ยวยกกาดกล่ะ....ถิ่นเก่า "ผมถามมัน..
"ไม่อยากไปพี่ ไปก็ต้องเจอกิ๊ก เจอกันแล้ว...ผมกลัวอดใจไม่ไหว"
"มันต่างกันตรงไหนล่ะนี่ กรูว่าซอยสี่สาวสวยๆ มากกว่ายกกาดกซะอีก.."
"อ้าวพี่ ก็ต่างกันตรงที่ผมจะมองอย่างเดียวไม่เข้ามาเล่นด้วย..นั่งเฉยๆ ไม่จีบไม่สน....."
"ทำได้เหรอวะ ระวังนะเขาจะคิดว่ามรึงเป็นเกย์.....หล่อๆ แบบนี้ดันไม่จีบหญิง" ผมแซวมัน...
"ตอนนี้ก็เป็นไปแล้ว...ใครจะว่าก็ว่าไป...แหมพี่เอกแทนที่จะบอกน้องนุ่งว่าดีแล้วที่ไม่ไปคุยกับสาวๆ นี่ยังจะยุให้ผมไปจีบสาวๆ อีก"
"ก็กรูไม่เชื่อไงว่า เสือมันจะเปลี่ยนเป็นลูกแมวเหมียวเหมียวได้"
"ผมจะทำให้ได้ เพื่อหวาน ...." มันทำหน้าตาอินเลิฟ.......ผมอดขำไม่ได้...
"ฮ่าฮ่า เออๆ กรูเชื่อมรึง..." แต่มันก็ไม่คุยไม่จีบหญิงจริงๆ ทั้งที่ทุกครั้งที่มาเที่ยวรัชดาสี่ มีหญิงเข้ามาคุยเข้ามาชนแก้วทุกครั้ง ครั้งละหลายคนด้วย...จนวันหนึ่งมีผู้หญิงถามพวกผมว่าเป็นคู่เกย์กันเหรอเปล่า อ้าวเวนโดนจนได้....
ส่วนเหตุผลที่มันยังมีอะไรกับผมอยู่ น่ะเหรอ....ลองดูกันนะ..
หลังจากเมาๆ แล้ว คงหลังจากวันที่ถามผมแหละ...ผมก็เข้านอน...
"ขวัญมรึงไปนอนห้องโน้นก็ได้ ห้องนอนมีตั้งสองห้องมานอนกับกรูทำไม นอนกับกรูเดี่ยวมรึงก็ได้เป็นเกย์ไม่ได้ผุดได้เกิดหรอก.." ผมบอกมัน..คอนโดห้องผมมีนสองห้องนอน...แต่มันก็ชอบมานอนชอบมาคุยในห้องผมประจำ...
"ไม่เอาพี่ ไม่อยากนอนคนเดียว กลัวผี...อีกอย่างห้องนั้น ที่นอนห้องโน้นมันเล็กนอนไม่มันส์และมันไม่มีหมอนข้างเหมือนห้องนี้" อ้าวเวน มันก็ไม่มีหมอนข้างทั้งสองห้องแหละ...ที่มีเพราะมันนอนกอดผมประจำ....ผมน่ะอึดอัดจะตายแต่ก็ชอบ ...
"เดี่ยวมรึงก็เป็นเกย์หรอก..."
"ช่างมันเถอะพี่ เป็นก็เป็น...แต่ผมก็ไม่ได้อยากเป็นเกย์กับใครนี่.....กับพี่คนเดียว.. ถือว่าช่วยน้องช่วยนุ่งนะพี่พักนี้ผมไม่อยากไปไหนกับกิ๊ก...."ดูมันเห็นผมเป็นเครื่องระบายความอารมณ์ซะนั้น...แต่ยังไงผมก็ชอบ....ช่วงสุดท้ายของผมกับมันแล้วนี่....ที่ผมว่าเป็นช่วงสุดท้ายนี้ก็คือมันบอกผมว่าหลังจากจบแล้วมันจะกลับไปทำงานที่บ้านต่างจังหวัดของมันเลยไม่กลับมากรุงเทพอีก...และผมก็คงไม่ได้เจอมันอีก.....ผมคงเลิกกับมัน....เพราะหลังจากที่มันเรียนจบมันก็จะแต่งงานกับหวาน...แม้ตอนนี้หวานจะยังไม่ได้คืนดีเป็นแฟนกับมันเหมือนเดิม แต่ สองคนนี้ก็คุยกัน คุยกันดีซะด้วย ผมว่าอีกไม่นานหรอก ทุกอย่างมันก็กลับมาเหมือนเดิม...
ถ้าถามว่ามันเคยแสดงอาการรัก หรือหึงหวงบ้างเปล่า...
รักนี้ไม่มีออกจากปากมันหรอก แต่หึงหวงนี่ไม่แน่ เคยมีเหตุการณ์แบบนี้....
ไอ้เกมโทรหาผมวันหนึ่ง…ผมรับโทรศัพท์ ไอ้ขวัญก็นั่งอยู่ข้างๆ ผมนั่งแหละ...ตอนนี้เราทีวีกันอยู่...
“หายไปเลยนะพี่เอก...”ไอ้เกมมันทักผมก่อน....
“อะไรกรูเพิ่งเจอพวกมรึงกับไอ้ตัวเล็กเมื่อตอนปีใหม่เองนะ” ตอนนี้ไอ้เกมมันย้ายไปอยู่บ้านใหม่แถวรามอินทราแล้ว....ผมหันไปมองไอ้ขวัญอ้าวเวนมันมองผมอยู่....
“โห พี่เอก นี่กุมภาแล้วนะ เกือบสองเดือน ”
“ทำไมล่ะ กรูยุ่งๆ นี่หว่ะ …มีไรตัวเล็กเป็นไงบ้างอยากไปอุ้มหว่ะ”
“สบายดีพี่ มันบ่นคิดถึงลุงเอกน่ะ”
“โม้แล้วมรึง ไอ้ตัวเล็กมันเพิ่งจะพูดได้เอง....เว่อร์ๆ”
“ฮ่าฮ่า....แหมมันก็คงคิดถึงลุงเอกมั๊งแต่มันยังพูดไม่ได้มาก มันเลยให้พ่อมันคิดถึงแทน”อ้าวเวน..เดี่ยวถ่านไฟเก่าก็คุหรอก...
“อย่ามาแหล มีอะไรว่ามา..”
“ผมเปลี่ยนงานแล้วนะ พี่เอก ไม่ทำโชว์รูมรถแล้ว เหนื่อย ...” อย่างที่ผมเคยบอกแหละ..ไอ้เกมมันเป็นพนักงานโชว์รูมรถยี่ห้อหนึ่ง...
“ไรวะ ทำไม่ถึงปีเลยออกแล้วเหรอ ..ไม่มีความมานะอดทนเลย...แล้วได้งานใหม่เหรอยังล่ะ” ผมแซวๆ มัน
“ได้แล้ว...ขายประกันพี่.....พี่เอกช่วยผมหน่อยนะ ซื้อประกันผมหน่อยนะ เอาแบบสะสมก็ได้...ผมทำยอดอยู่เดือนนี้ยอดยังไม่เข้าเป้าเลย” ความจริงมันก็เหมาะกับอาชีพพวกนี้นะ ไอ้เกมมันแหลเก่ง อีกอย่างหน้าตามันดีๆ แบบนี้เข้าคนง่ายอยู่แล้ว....
“โห มรึง หาไม่ไกลเลยนะมรึง....เออ เอาก็เอา...ทำไงบ้างล่ะ…เอาแบบดีๆ นะ”สำหรับไอ้เกมมันขอผมก็ทำให้อยู่แล้ว...
“เดี่ยวผมดูให้ พี่มาเซ็นต์กับบอกผมว่าจะมอบประกันให้ใครตอนพี่ตาย....หรือว่าให้ผมดีล่ะพี่”
“แช่งกรูเหรอวะ ไอ้สาด......ให้แม่กรูดิ....เตรียมเรื่องมาล่ะกัน ถ้าพร้อมก็โทรบอก...กรูจะได้ไปจ่ายตังส์”
“ครับพี่”
“มีไรอีกเหรอเปล่า...เสียเวลาดูโทรทัศน์หมด....”ผมต้องรีบวาง ไอ้ขวัญมันเหล่ๆ มาบ่อยๆ...
“ไม่มีแล้วครับ เดี่ยวนี้รีบวางนะ เอ หรือว่าอยู่กับไอ้ขวัญ”
“อือ ประมาณนั้นแหละ ทำไมล่ะหึงเหรอ มรึงไม่มีสิทธิ์หึงนะ ตอนนี้มีคนหึงกรูอยู่ นั่งข้างๆ นี่แหละ”
“เอ๊ย ไม่ได้หึง” ไอ้ขวัญตะโกนเสียงดัง.....คงอยากให้ไอ้เกมได้ยินด้วยล่ะมั๊ง..
“งั้นผมไม่กวนแล้วพี่ เดี่ยวผมโทรหาพี่อีกทีนะครับ เรื่องประกัน ขอบคุณหลายๆ นะ เมียจ๋า” ดูมัน....หลังจากวางสายเสร็จไอ้ขวัญมันก็ถามผม....
“พี่เกมเหรอพี่เอก” อยากรู้ไปทำไมล่ะนี่...
“ใช่ทำไมล่ะหึงกรูเหรอ...แฟนเก่ากรูโทรหา”ผมแกล้งแหย่มัน....
“โห อย่าสำคัญตัวผิดพี่เอก ผมเหรอหึง...”
“แล้วถามทำไมล่ะ ว่าใคร”
“ก็เห็นคุยกันกระหนุงกระหนิง ยิ้มร่าอารมณ์ดีแบบนั้น” ฮ่าฮ่า สังเกตุทุกอย่างเลยนะนี่ ผมคุยกระหนุงกระหนิงตรงไหนล่ะนี่.....
“ตรงไหนวะ.....ก็คุยธรรมดา มันชวนทำประกัน.....กรูก็ทำ”
“โห ง่ายจังเลยนะพี่ ถ้าพี่เกมเค้าชวนพี่ไปตายจะไปมั๊ยนี่” ดูมันถามผม...
“ไปดิ ถ้ามันชวนกรูจริงๆ กรูจะรีบไปตายเลยแหละ.....”ผมแกล้งมัน....
“รักกันจริงๆ ไม่คุยด้วยแล้ว โทรหาหวานดีกว่า” มันเดินออกไปโทรหาหวานแล้ว
สำหรับกับมันก็แค่นี้แหละ มันไม่เคยบอกว่ารัก ไม่เคยบอกว่าหึงผม.....
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของไอ้ขวัญ.....ถ้าสอบวิชานี้แล้วมันก็จบในเทอมนี้ ...มันไปสอบตั้งแต่เช้าส่วนผมไปทำงาน...วันศุกร์ไม่ค่อยจะมีงานเท่าไหร่ ผมก็นั่งๆ นอนๆ อ่านหนังสือพิมพ์ เล่นคอมพ์.เที่ยงแล้ว ตื๊ดๆ มันโทรหาผม...
“พี่เอกผมสอบเสร็จแล้ว ดีใจๆ ผ่านชัวร์ทำได้หมด....”
“ดีใจด้วย....แล้วเพื่อนๆ ชวนไปฉลองไหนล่ะ”
“ชวนพี่แต่ไม่อยากไปกับมัน อยากไปกับพี่เอกมากกว่า....เอ้อพี่เอกเดี่ยววันอาทิตย์ผมต้องกลับบ้านต่างจังหวัดแล้วนะ มาเลี้ยงผมซะดีๆ” เชื่อเหรอเปล่าครับ โทรศัพท์ในเมือผมแทบจะหล่นจากมือทำไมน่ะเหรอ...มันบอกผมว่าปิดเทอมมันจะกลับไปอยู่บ้านเลยจะกลับมาอีกทีก็ตอนทำเรื่องจบและรับปริญญา....
“ทำไมรีบกลับล่ะ....”ผมถามมันด้วยเสียงอันแผ่วเบา....ความเสียใจมันจี๊ดเข้ามาหาผมทันที...
“พ่อแม่ผมกับพ่อแม่หวานเค้าจะคุยกันเรื่องแต่งงานของผมกับหวานว่าจะเอาไง”
“อ้าวแล้วหวานคืนดีกลับมรึงแล้วเหรอ”ผมถามมันต่อ..
“ไม่คืนก็เหมือนคืนแหละพี่ ผมก็ไม่ได้เจ้าชู้เหลวไหลเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่...ว่าไงล่ะ จะพาผมไปเลี้ยงไหนล่ะ“มันถามผม....ผมคิดอยู่นานไปไหนดีล่ะ....รัชดาสี่เหรอ...
“ไปที่ๆ เราไปสนุกกันครั้งแรกกันเปล่า”
“ยกกาดก ไม่ไปน่ะพี่ เดี่ยวเจอกิ๊กเก่า ไม่เอาๆ ” มันรีบปฎิเสธ.....
“ใครว่ายกกาดก ล่ะ พัทยา....ออกสักบ่ายสาม...ไปเปล่าไปฉลองกัน...ฉลองที่มรึงเรียนจบ แล้วก็ฉลอง......”ผมพูดไม่ออกแล้ว ผมจะพูดว่า ฉลองที่มรึงจะจากกรูไป....
“ครับ รถพี่จอดที่พระรามสี่ ใช่เปล่า งั้นเดี่ยวผมไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดแล้วจะตามไปที่บ้านพระรามสี่นะพี่ บ่ายสามโมงนะ.....”
“เออ” ผมวางสายมันแล้ว...
ความรู้สึกเซ็ง...ความรู้เบื่อเข้ามาหาผมอีกแล้ว ผมกับไอ้ขวัญจะจากกันแล้ว...ทำไมมันเร็วอย่างนี้ เมื่อวานเรายังนั่งเรายังคุยเรายังกอดยังมีความสุขกันอยู่เลย....
มันเร็วไปสำหรับผม ผมไม่รู้มาก่อนว่ามันจะรีบกลับ....อะไรนี่ นี่ผมเป็นเป็นไปมากขนาดนี้เลยเหรอนี่ขนาดผมเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วนะ....ว่าผมกับไอ้ขวัญต้องมีวันนี้ แต่เมื่อถึงตอนนี้ผมแทบจะทนไม่ได้.....ผมจะไม่ได้กอดมันไม่ได้เจอหน้ามัน ไม่ได้มีความสุขเหมือนเดิมๆ....คิดได้เท่านี้น้ำตาผมก็ไหลออกมา...ไหลออกมาได้อย่างไรนี่....ทำไมชีวิตผมต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆ....ทำไมชีวิตผมต้องเจอแบบนี้....สวรรค์ส่งคนที่ผมรักมาให้ผม...และก็ให้เขาจากผมไปทุกที....ผมเจ็บกับเรื่องแบบนี้มาซ้ำแล้วซ้ำอีก.....
บ่ายสามผมกับไอ้ขวัญออกเดินทางมุ่งสู่พัทยา....แล้วไอ้ขวัญขับรถส่วนผมนั่งเป็นเป็นเป็ดหงอยหน้ารถ....
“เป็นอะไรพี่เอก เงียบๆ เศร้าๆ ขรึมๆ” มันถามผม ...
“ใครจะเหมือนมรึงล่ะวะ มีความสุขจริงๆ มีความสุขที่จะได้กลับไปเห็นหน้าหวาน” ผมประชดมัน...
“อ้าวพี่เอก..อะไรนี่....ผมต้องกลับบ้านนะพี่....กลับไปหาพ่อแม่ไปหาหวาน”
“อือ เข้าใจ....บอกตรงๆ เลยนะขวัญมันเร็วไปสำหรับกรูหว่ะ....กรูคงไม่ได้เจอมรึงอีกแล้ว”
“อะไรพี่เอก เจอดิ พี่คิดถึงผมก็ไปหาผมที่ตัวจังหวัดก็ได้....ผมพร้อมจะต้อนรับพี่ทุกเวลา” ดูมัน...พูดง่ายจริงๆ
“พูดง่ายนะมรึง กรูจะไปหามรึงในฐานะอะไรล่ะ...หือ”ผมถามมัน...
“ฐานะพี่ชายไงพี่...พี่ชายที่รักของผม” มันหันมามองผม...
“ไม่ดีกว่าหว่ะ....มรึงมีคนรออยู่แล้ว กรูไม่อยากไปเห็นหน้ามรึงแล้วกรูต้องเจ็บปวด.....มรึงเข้าใจกรูนะขวัญ..มีอะไรก็โทรมาคุยกันได้ กรูพร้อมจะช่วยมรึงเสมอแหละ”
“ขอบคุณครับพี่เอก....พี่ชายที่แสนดีของผม” ผมคงเป็นได้แค่นี้จริงๆ สำหรับมัน....แค่นี้ก็ดีหนักหนาแล้ว...
ผมนั่งเงียบไป...ภาพต่างๆ มันเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว ภาพผมกับพิศ
"พิศ เอกกลับก่อนนะ ดีใจด้วยนะ แต่งวันไหนบอกด้วยนะ"
"อือ เดี่ยวเค้าออกไปส่ง"
"อย่าโกรธเค้านะตัวเอง เค้าเจอคนที่ใช่น่ะ พี่เค้าก็ดี...น่ารักเข้าใจเค้าทุกอย่าง"
"ไม่หรอกตัวเองเลือกแล้ว ตัวเองมีความสุขเค้าก็ดีใจด้วย"
"เอก เค้าคืนให้ตัวเอง" พิศยื่นแหวนเงินที่สักชื่อผมให้ผม.....
"เก็บไว้เถอะ ถ้าไม่อยากเก็บก็โยนทิ้งไป เอกก็ไม่รู้จะเอาไปทำไม เอกไปล่ะ"จากนั้นผมก้อโบกแท๊กซี่กลับไปที่ห้อง กลับไปเหมือนคนที่ไร้วิญญาน ภาพต่างๆ มันไหลเข้ามาในจิตใจ ภาพหวานๆ ที่เราเคยมีให้กัน ภาพที่เราอยู่ด้วยกันมันไหลเข้ามาโดยไม่ต้องคิด แต่ภาพสุดท้ายตอนที่พิศแนะนำไอ้พี่ทิตให้ผมรู้จัก แล้วคำว่า"เรารักกันมาก"มันก็เข้ามาเหมือนคำคอยหลอกหลอนผมตลอดเวลา.......ผมเจ็บ.... ผมร้องไห้.... ผมอยากตะโกน...... ผมอยากจะลืม..........
น้ำตาผมไหลออกมานี่คือเหตุการณ์ที่ผมเสียใจครั้งแรก กับรักแรกของผมกับยัยกระเหรี่ยง......
เสียงของพี่พียังวนเวียนในโสตประสาทผม.......
"กรูชอบมรึงนะ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกหว่ะ "
"มรึงจะทนเสียงคนที่นินทาเรื่องกรูกับมรึงต่อหน้าและลับหลังได้เหรอวะ"
"ไงอีกหน่อยกรูว่า กรูก็ต้องแต่งงาน มีครอบครัวแล้วมรึงจะทนได้เหรอวะเมื่อถึงตอนนนั้น กรูไม่อยากทำให้มรึงเสียใจเพราะกรู มรึงเข้าใจกรูนะ "
"กรูอยากกอดมรึงหน่อยได้เปล่าวะ"
"กรูดีใจที่ได้มรึงเป็น รุ่นน้องหว่ะ "
"กรูอยากมีน้องชาย อย่างมรึงหว่ะ แม้มรึงจะขี้เมา ไร้สาระบ้าง แต่มรึงก้อดีนะ "
ภาพและเสียงของพี่พีเข้ามหลอกหลอนผมอีกแล้ว...รักครั้งแรกของผมรักครั้งแรกของผมกับผู้ชาย....
"เอกผมมีข่าวดี ครับ" เสียงและภาพพี่พันแว่บเข้ามาแล้ว...
"อะไรพี่....ได้ปลายักษ์เหรอไง"
"วันนี้ญาติแฟนผมเค้า ไปหาฤกษ์ แต่งงานน่ะ ได้แล้ว"....ผมเริ่มอึ้งอีกแล้ว เฮ้อ ผมต้องเสียพี่พันไปจริงๆ หรือนี่...
"มีสองฤกษ์น่ะ พฤษภา กับ สิงหา" ตอนนั้นผมแทบช๊อค ที่รู้ว่าพี่พันจะแต่งงาน..เฮ้อ....
น้ำตาผมไหลออกมาเรื่อยๆ ไอ้ขวัญคงไม่เห็นหรอกเพราะผมหันหน้ามาอีกทาง......
"เรื่องของเราจะจบ ลงแล้วเหรอนี่...เมียจ๋า ไม่รู้สึกเสียใจเลยเหรอ"ไอ้เกมมันถามผมตอนที่ผมไปสั่งลาครั้งสุดท้ายกับมันที่เสม็ด.....ภาพตอนนั้นมันหลอนผมอีกแล้ว
"ทำไมเมียจ๋าจะไม่เสียใจล่ะ ที่ร๊ากจะให้เมียจ๋าร้องไห้คร่ำครวญ เลยเหรอ มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ช่วงที่ผ่านมา เราก็ร้องไห้กันมามากพอแล้ว ร้องไห้ไปแล้ว มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่มันเกิดขึ้นมาแล้วหรอก" ตอนนี้ผมเอาหัวผมซบไหล่มัน.....
"เฮ้อ ไม่น่าเลย...ที่ร๊ากไม่น่าทำแบบนั้นเลย"
"อย่าโทษตัวเองเลย ฟ้าอาจจะต้องการให้เราเป็นแบบนี้ก็ได้...เฮ้อ.แต่เมียจ๋าบอกที่ร๊ากได้เลยนะ ว่าช่วงที่เราคบกัน เมียจ๋ารู้สึกดี รู้สึกดีใจที่เรามีช่วงเวลาที่ดีๆ แบบนั้น"
"...เอ้อพี่เอกเดี่ยววันอาทิตย์ผมต้องกลับบ้านต่างจังหวัดแล้วนะ มาเลี้ยงผมซะดีๆ” เสียงไอ้ขวัญที่มันโทรมาบอกผมเมื่อเที่ยงแว่บเข้ามาอีกแล้ว
“ทำไมรีบกลับล่ะ....”...
“พ่อแม่ผมกับพ่อแม่หวานเค้าจะคุยกันเรื่องแต่งงานของผมกับหวานว่าจะเอาไง”
“อ้าวแล้วหวานคืนดีกลับมรึงแล้วเหรอ”ผมถามมันต่อ..
“ไม่คืนก็เหมือนคืนแหละพี่ ผมก็ไม่ได้เจ้าชู้เหลวไหลเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่...“
ทำไม....ทำไมชีวิตผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้....ทำไมผมถึงไม่ได้อยู่กับคนที่ผมรักตลอดไป....หรือว่าความรักของผมเป็นความรักที่โดนสาป แค่ได้มีคนรักที่ผ่านเข้ามา ผ่านเข้ามาทำให้ผมรัก...ทำให้ผมมีความสุขชั่วครู่ และสุดท้ายเขาก็ทิ้งผมไป ทิ้งให้ผมเจ็บปวด.....ทำไมทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้......ผมได้ตะโกนอยู่ในใจ....
http://www.ijigg.com/songs/V2B40CGPAD ใคร...คนที่เคยรู้ใจ รอยยิ้มที่เคยรู้จัก กำลังจะหายลับไปทุกที
คำพูดที่ซึ้งใจ ที่เคยว่ารักมากมาย ไม่มีอีกแล้วนับจากนี้
เธอคงจะไป ก็ต้องไป
รักเท่าไรแต่ฉันคงทำได้เท่านี้
ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
และฉันจะอดทน แม้แทบขาดใจ
ไม่อาจจะวิ่งหนีความจริงที่มันโหดร้าย
จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง
จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
จะฝืนเดินต่อไป เมื่อไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันนึง ฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานสักเท่าไร
เธอ...เธอเคยเป็นทุกสิ่ง
จะขอขอบคุณทุกอย่าง ที่เคยให้ฉันจนวันนี้
"ร้องไห้ทำไมล่ะพี่......แค่ผมจะกลับบ้านนี่ล่ะนะ" อ้าวเวน รู้อีก....ผมตื่นจากภวังค์....โหดูมัน....
"อือ ก็แค่มรึงกลับบ้านนี่แหละ มรึงก็รู้นี่ ว่ามรึงกลับบ้านแล้วมรึงก็ไม่ได้มากรุงเทพอีก จะมาก็แค่ครั้งสองครั้ง...มรึงก็รู้ว่ากรูคิดอย่างไรกับมรึง..ขอเวลากรูทำใจหน่อยนะขวัญ สำหรับมรึงอาจจะไม่รู้สึกแต่กรู...กรูช็อกหว่ะ รู้เปล่ากรูเจอเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เจ็บแล้วเจ็บอีก...เจ็บจนกรูไม่เข้าใจว่าทำไมกรูถึงต้องเจอบ่อยแบบนี้" ตอนนี้ผมปี่แตกไปแล้ว......
"ผมขอโทษนะครับ พี่เอก ..." มันเงียบไป ...มันจะพูดจะปลอบยังไงก็ไม่ได้ เพราะคนที่ผิดน่ะคือผม ผมผิดที่ไปรักมัน..ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันมีเจ้าของ.....และผมก็รู้ว่าเหตุการณ์ต่างๆ มันจะเป็นแบบนี้..
"ขอโทษอะไรกรูล่ะ กรูผิดเอง ขอกรูตั้งหลักหน่อยนะขวัญ...ขอเวลาอีกนิด....เอาเป็นว่าไปถึงพัทยากรูไม่ทำแบบนี้ให้มรึงเห็นอีก กรูสัญญา"
"ครับพี่อยากร้องก็ร้องมาเถอะ ผมก็เคยเป็นแบบพี่นี่แหละ ตอนที่เราตามไปหาหวาน ผมยิ่งกว่าพี่อีกมั๊ง ผมเข้าใจความรู้สึกดีครับ ว่าการที่จะต้องจากคนที่เรารักไปนั้นความรู้สึกมันเป็นอย่างไร"
"เออ ขอบคุณที่เข้าใจกรู" ตลอดทางผมกับมันก็เงียบไปตลอด...
ผมกับไอ้ขวัญไปถึงหาดจอมเทียนก็เกือบห้าโมง ไปเราก็ไปนอนเล่นดูทะเลดูพระอาทิตย์ตกดินกันเลย ตอนนี้ผมเลิกเสียใจแล้ว.....มาเที่ยวมาหาความสุขส่งท้ายมัน...มันเรียนจบ ได้งานทำ และกำลังจะแต่งงานในไม่ช้า...ผมน่าจะดีใจถึงจะถูกเมื่อคนที่ผมรักจากไปด้วยดี จากไปมีสิ่งที่ดีกว่า.......
หลังจากที่กินอะไรแล้ว เราก็มานอนเล่นกัน มองดูวิวทิวทัศน์ ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว...ผมกับมันนอนเตียงมองดูวิวกันเพลินๆ.....
"พี่เอกเสียใจเหรอเปล่าครับ ที่ผมจะไปแล้ว"อ้าวไอ้เวน อยู่บนรถผมก็ร้องไห้ไปรอบแล้ว...นี่มันจะถามผมทำไมอีกล่ะนี่ตอกย้ำผมจัง ....ผมก็ยังเสียใจอยู่นะครับ เมื่อคิดว่ามันจะจากผมไปผมรู้สึกแย่ๆ ขึ้นมาทุกที....รักต้องห้ามก็แบบนี้แหละมั๊ง..... .
"ตอนนี้ ไม่แล้วหว่ะ จะเสียใจไปทำไมล่ะ มรึงไปเจริญก้าวหน้าแบบนั้น อย่าลืมโทรมาคุยกันบ้างล่ะ ไม่ใช่ไปแล้วไปเลยนะโว๊ย สงสารจิตใจคนที่เคยนอนด้วยกันบ้าง" ผมต้องพยายามฝืนร่าเริงเต็มที่เลย....เฮ้อ ยากแค่ไหนผมก็ต้องทำ นี่อาจจะเป็นการเที่ยวครั้งสุดท้ายของผมกับไอ้ขวัญแล้ว...เพราะฉะนั้นผมต้องพยายามหาความสุขให้ได้มากที่สุด...เก็บความเศร้าไว้คนเดียวและต้องเก็บให้มิดด้วยอย่าให้มันรู้มันเห็น..นอนคุยกันได้สักพักกับมันก็ไปเล่น้ำทะเลกัน เฮ้ออยากจะหยุดเวลาช่วงนี้จัง ผมกับมันสนุกันจริงๆ..
"คืนนี้นอนไหนล่ะพี่ บ้านพี่ชาญหรือ โรงแรม" เออนั่นดิ ตอนนี้ผมกับมันเปียกๆ อยู่จะอาบน้ำที่ไหนล่ะนี่..
"โรงแรมล่ะกัน ไปดิกรูลืมเลยนะนี่ เอาแถวนี้ล่ะกันใกล้ๆ ดี"ไกล้ๆ ผมนี่ก็แกรนด์จอมเทียนใกล้สุด หรูหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรวันสุดท้ายของผมกับมันแล้วนี่ ...เอาที่นี่แหละผมอยากให้มันประทับใจและจดจำด้วย....
หลังจากเช็คอินแล้วผมกับไอ้ขวัญก็เข้าห้องพัก อาบน้ำก่อน โดยผมเข้าไปอาบก่อน ผมหยิบกระเป๋าเป้เข้าไปด้วย ภายในกระเป๋าเป้ของผมก็มีพวกเทียนหอมครีมอาน้ำที่ผมใช้ประจำกับมิสเตอร์เชน วันนี้ผมขอใช้กับมันอีกครั้งแต่กับมิสเตอร์ขวัญ ฮ่าฮ่า...มันจะตกใจเหรอเปล่านี่.....
ผมเตรียมอุปกรณ์เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว จุดเทียนเสร็จผมก็เดินออกจากห้องน้ำไปเรียกไอ้ขวัญ
"ขวัญอาบน้ำ"ผมเรียกมัน...
"พี่เอกอาบเสร็จแล้วเหรออ้าวยังไม่ได้อาบน้ำ"มันถามผม....
"กรูอยากอาบน้ำพร้อมมรึงหว่ะ ขวัญ นะ กรูขออาบน้ำกับมรึง ครั้งสุดท้าย" ผมขอมัน....มันนิ่งไปแล้วมองหน้าผม
"ครับพี่" โหเชื่อเปล่าครับ ผมรู้สึกตื่นเต้น หัวใจเต้นตึกตักตึกตัก อีกแล้ว ขนาดมีอะไรกับมันบ่อยๆ นะนี่ แต่เราก็ไม่เคยอาบน้ำด้วยกัน....มันเดินเข้าห้องน้ำ ผมกดสวิชปิดไฟในห้องน้ำ....ในห้องน้ำผมจุดเทียนไว้หมดแล้ว...ตอนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความโรแมนติก ไม่ว่า แสงสี กลิ่น...
"โหพี่เอก ทำได้ไงนี่ สวยจัง " ในอ่างอาบน้ำมีพวกดอกไม้ด้วยครับ...
"ลงไปดิ" ผมบอกมัน...มันถอดผ้าเช็ดตัว...กางเกงในและลงในอ่างอาบน้ำผมลงตาม...ตอนนี้อ่างเก็บน้ำดูเล็กไปเลย...
"หอมจังพี่เอก ใส่อะไรลงไปครับนี่"
"ครีมอาบน้ำ มากรูอาบน้ำให้" ผมเอาฟองน้ำสำหรับอาบน้ำถูหลังมันเบาๆ ทุกสัมผัสตอนนี้ผมทำให้มันด้วยใจ....ตอนนี้มันหลับตาพริ้ม...ผมเริ่มตั้งแต่ส่วนบนร่างกายมันเรื่อยลงไปจนถึงขา....
"เป็นไงสบายเหรอเปล่า....เคลิ้มเชียว" ผมถามมัน....
"ก็ดีพี่เอก มาๆ ผมทำให้พี่เอกบ้าง" อาจึ๋ย เชื่อเปล่า ผมงี้อายเลย ไม่นึกว่ามันจะทำให้ผม..
"ลองดูน่ะพี่ ก็จำมาจากที่พี่ทำให้ผมเมื่อกี๊แหละ" แล้วมันก็อาบน้ำถูตัวให้ผม.....แม้มันไม่ใช่มืออาชีพแต่ผมก็อดสั่นอดติดใจไม่ได้....ตาผมกับตามันจ้องกัน...มันเป็นสัมผัสแห่งไฟราคะ...และสุดท้าย....เหมือนเดิม ไม่ต้องอาบกันแล้ว....
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมกับมันก็ออกไปกินข้าวกัน ร้านเดิมเลย ร้านลุงไหว วันนี้ขอรีแมทเหมือนวันที่ผมมากับมันครั้งแรกก็แล้วกัน...กินเสร็จแล้วเราก็ไปฮอลีวู๊ดพัทยาเลย....วันนี้ผมชวนไอ้ชาญได้ด้วย....ถึงร้านสี่ทุ่มครึ่ง....วันนี้ผมจอดรถไว้ที่โรงแรม....กลัวเมาแล้วเหมือนวันนั้น.....
ห้าทุ่มกว่าๆแล้วครับผมไอ้ขวัญไอ้ชาญกำลังเมาแดนซ์กันกระจายก็อย่างว่าแหละมาส่งท้ายชีวิตของผมกับมันนี่จะให้มามัวเศร้าทำไมล่ะ.....แต่ทุกอย่างที่ผมทำเหมือนมันมีความสุขนะครับแต่ลึกๆแล้วมันปนไปด้วยความเศร้าความผิดหวัง...
"สวัสดีค่ะชื่ออะไรคะ"สาวสายเดี่ยวโต๊ะข้างๆผมเดินเข้ามาทักความจริงก็ไม่ใช่โต๊ะข้างนะไกลจากโต๊ะที่ผมนั่งประมาณสามโต๊ะ....โหความพยายามสูงจริงๆ.....แต่เค้าไม่ได้ทักผมนะ ทักไอ้ขวัญ ...
"ขวัญครับคุณล่ะ" อ้าวไอ้เวน....ท่าทางมันจะเล่นด้วยนะนี่
"แพรวค่ะ ขวัญรู้เปล่าคะว่า ขวัญน่ารักจัง"โห เขาทักกันแบบนี้เลยเหรอ
"ครับ" มันได้แต่ยิ้มเขินๆ ยังจะเขินอีกเหรอวะมรึง
"คือ พวกเพื่อนแพรวอยากรู้จักล่ะค่ะ ไม่ทราบว่าขวัญจะรังเกียจเปล่าคะ" มันมองหน้าผม ผมเฉยๆ ผมอยากจะดูมันเหมือนกันว่ามันจะไปเหรอเปล่า มันจะเห็นพวกนี้มีค่ากว่าผมเหรอเปล่า.....
"ได้ครับ" อ้าวไอ้เวน ไปจนได้.....มันกับแพรวเดินไปที่โต๊ะแพรวแล้วปล่อยให้ผมกับไอ้ชาญอยู่กันสองคน....ตอนนี้ผมสติแตกแล้วครับ ทำไมมันทำแบบนี้นี่.....
"มาชาญชนมา" ผมยกแก้วเหล้าหมดแก้วเลย.....ยิ่งเศร้าๆ กับการจากไปของมันอยู่แล้วดูมันทำดิ มันยิ่งมาเพิ่มเศร้าให้ผมอีก....ผมอยากจะเลี้ยงส่งมัน อยากจะอยู่กับมันจนทุกวินาที แต่มันซิหนีผมไป หาสาว ใครก็ไม่รู้ แต่อย่างว่าแหละเสือผู้หญิงอย่างมันจะมาสนใจอะไรผมล่ะ
ผมกระดกแก้วเหล้าไปเรื่อยๆ เหล้าทั้งขม ทั้งเข้ม ชั่วโมงกว่าๆ แล้วไม่มีวี่แววที่มันจะกลับมาเลย เฮ้อ....
"กรูไปตามให้เปล่าวะเอก" ไอ้ชาญมันคงรู้น่ะ เพราะผมมองไปที่โต๊ะนั้นบ่อยมาก มองไปแล้วผมก็ยกแก้วเหล้ากระดกทีเดียวหมด...ดื่มให้มันเมาๆ จะได้ไม่ต้องเห็นภาพบาดตาแบบนี้....ไอ้ขวัญมรึงนะมรึง ขนาดจะจากกรูไปแล้วมรึงยังจะทำให้กรูเสียใจมากกว่าเดิมอีก..
"ไม่ต้องหรอกชาญตามมันทำไมมันไม่อยากมาก็ช่างมัน กรูมันไม่มีความหมายนี่ มาชนเฟ๊ยชาญ ดื่มกับกรูหน่อยและดื่มให้เพื่อนกรูด้วยความผิดหวังมันเหมือนเพื่อนกรูจริงๆมันตามกรูได้ตลอดเลย มาๆชน"ผมเริ่มเมาแล้ว.....จริงๆก็ดื่มไม่มากเท่าไหร่นะครับกลมกว่าๆ เพียงแต่ ตอนนีจิตใจผมมันว้าวุ่นมันฟุ้งซ่านด้วยไงครับ...เพราะไอ้พวกนี้แหละมันทำให้ผมเมามากกว่าเดิม..
ตีหนึ่งกว่าๆแล้ว มันไม่มีท่าจะกลับมาเลย แล้วผมจะอยู่ไปทำไมล่ะ ..ผมเดินออกมาจากฮอลีวู๊ดพัทยาครันเดินออกมาโดยไม่ได้ร่ำลาไอ้ชาญ ผมนั่งมอเตอร์ไชด์ รับจ้างไป กลับโรงแรม แต่ไม่ได้ขึ้นห้องนะครับผมมานั่งริมชายหาด..มองทะเล จิตใจของผมตอนนี้บอกตรงๆว้าวุ่นมาก ผมเบื่อผมเซ็งดูซิ ขนาดคืนสุดท้ายของเราสองคน นะนี่ ดูมันทำ เหมือนผมไม่มีหัวใจ....ตื๊ดๆ ไอ้ขวัญโทรมา ดูซิผมรีบกดรับเลย ถึงจะโกรธจะแค้นมันแค่ไหนผมก็ยังอยากจะคุยกับมัน..
"พี่เอกอยู่ไหนนี่"ไอ้ขวัญถามผม....
"ชาดหาดจอมเทียน"
"อ้าวกลับแล้วเหรอ ทำไมไม่ชวนผมกลับด้วยล่ะ ทิ้งกันนะพี่เอก"
"กรูน่าจะพูดคำนั้นนะขวัญ ใครทิ้งใคร วันนี้วันสุดท้ายของกรูกับมรึงไม่ใช่เหรอ แต่ดูมรึงทำดิ กรูคงมีอารมณ์รอมรึง หรอกนะ "
"ผมขอโทษครับพี่เอก งั้นผมไปหาพี่นะ ไม่เที่ยวต่อแล้ว พี่อยู่แถวไหนล่ะเดี่ยวผมบอกพี่ชาญ ว่าไม่ไปต่อแล้ว"อ้าวเวนนี่ผมทำอะไรไปนี่ เกรงใจไอ้ชาญเหมือนกัน บอกว่าคืนนี้จะเที่ยวทั้งคืนเลี้ยงส่งไอ้ขวัญ....
"เอ๊ยๆ เดี่ยวๆ ไม่ต้องมาหากรูหรอก ไปไหนต่อล่ะ เดี่ยวกรูตามไป"
"ไปแจ๊กกี้ ครับพี่ ร้านเพื่อนพี่ไง"
"โอเค งั้นเดี่ยวกรูตามไป กรูขออย่างนะขวัญคืนนี้กรูขอล่ะกัน อย่าทำกับกรูแบบนั้นอีก กรูทนไม่ได้จริงๆหว่ะ"เชื่อเปล่าครับตอนนี้ผมน้ำตาซึมแล้ว วันนี้ทั้งวันผมเป็นแบบนี้ตลอดเลย ตั้งแต่ที่รู้ว่ามันจะจากผมไป แถมมาโดนมันทำกับผมแบบนี้อีก....
"ครับพี่คืนนี้ผมจะอยู่กับพี่เอกทั้งคืนเลย ตกลงเจอกันที่แจ๊กกี้นะพี่ "
"โอเคเดี่ยวเจอกัน"
ผมก็ใจอ่อนเหมือนเดิม เห็นหน้ามันแล้วไอ้ที่ๆโกรธๆงอนๆผมหายหมดครับ แต่คืนนี้เชื่อเปล่า ไอ้ขวัญกับไอ้ชาญต้องลากผมกับโรงแรม เมามากๆเลยไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจะเพราะผมเมาความผิดหวัง เมาความเศร้าที่มันเข้ามาหาผมในตอนนี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
