เสือไบ:the series(ตอน 154)
http://bignose.exteen.com/20070507/entry"ถ้าหากคุณเคยช้ำใจ กับคนใจร้ายสักคน เขาปล่อยคุณไว้ให้หมองหม่น ให้ทนกับความเฉยชา ทุกสิ่งที่คุณให้ไปไม่มีความหมายกลับมา ที่สุดก็เสียแต่น้ำตา ที่คุณไม่เคยให้ใคร อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย จงปล่อยให้นองหัวใจอย่าไปเสียน้ำตาและร้องไห้ ให้คนที่ใจไม่จริง ไม่มีหวังที่มันจะเหมือนเก่า เหมือนวันที่เคยแอบอิง อย่าไปเสียน้ำตาให้บางสิ่ง ที่มันไม่กลับคืนมา เราะเจ็บมาจนฉันจำ กลัวคุณจะช้ำหนักหนา ไม่อยากให้ช้ำให้ไร้ค่า ดั่งที่ใจฉันเคย อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย เค้าคงไม่เคยเห็นใจ ก็เพราะรักของคุณนั้นมากไป สำหรับคนใจไม่จริง"
ผมเปิดฟังเพลงนี้อยู่ครับ จริงดิ ผมจะไปเสียน้ำตาให้มันทำไมล่ะนี่ ....ตอนนี้ เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ผมกับไอ้ขวัญไม่ได้เจอกัน..... มันหายเงียบไปเลย หรือว่ามันคงคิดได้ว่ามันไม่ควรเลือกทางแบบนี้ ตอนนี้ผมบอกตามตรงผมเสียใจ แต่มันเสียใจไม่มากเท่าไหร่ครับ เพราะผมผ่านความเสียใจสุดๆ มาแล้ว...แม้ผมจะรักมันแต่เตรียมใจไว้แล้วว่าสักว่าต้องถึงเวลาแบบนี้ ....อย่าที่ผมเคยบอกแหละ ความรักของผมกับไอ้ขวัญมันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอก จริงอยู่ผมรักมัน แต่ผมคิดว่ามันไม่ได้รักผมหรอก แค่ติดใจตัณหากามอารมณ์ที่ผมทำกับมันแค่นั้นเอง......
เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมทรมาณมากเลย.....คนมันเคยๆ ไปเที่ยวด้วยกัน เคยคุยกัน เคยรักกันและมันก็ดีกับผมทุกอย่าง...ผมจะกดโทรศัพท์ไปหามันหลายครั้งแล้ว แต่จะกดทีไรอีกด้านหนึ่งของใจผมก็คอยจะส่งเสียงทุกทีว่า แบบนี้แหละดีแล้ว
"จะโทรไปง้อมันทำไมวะ อย่างนี้นะดีแล้วไอ้เอก มรึงเจ็บแค่นี้ไม่ดีเหรอ มรึงก็รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้"
"มันมีเจ้าของแล้วนะโว๊ย มันไม่โทรมาก็เรื่องของมัน ดีซะอีก..จบๆ กันไปซะ"
"เจ็บไม่จำอีกเหรอวะไอ้สาดเอก..ดูมันทำกับมรึงดิ" ฯลฯ
สาระพัด ครับ มันเป็นเสียงก้องในหัวใจผม และเสียงนี้แหละทำให้ผมเลิกโทรหามันทุกที......
ถ้าถามว่าผมรักมันเหรอเปล่า..ผมตอบได้เลยว่าผมรักมัน แต่คงไม่มากกว่ารักครั้งก่อนๆ ...เพราะวามเสียใจความผิดหวังจากครั้งก่อนๆ มันหล่อหลอมให้ผมแข่งแกร่งขึ้น....และสิ่งเหล่านี้แหละมันคอยย้ำเตือนผมอยู่เสมอว่าถ้าจะไปรักใครสักคนให้เผื่อใจไว้เจ็บบ้าง...และผมก็คิดอย่างนั้นจริงๆ กับไอ้ขวัญ ....
ตื๊ดๆ....เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น.....นิติบุคลคอนโดที่ผมซื้อโทรมา...
"คุณเอกเหรอ ครับ ทางเราตกแต่งห้องเสร็จแล้วนะครับ เราอยากให้คุณมาตรวจดูว่า เป็นตามที่คุณต้องการเหรอเปล่า คุณว่างวันไหนครับ" เขาบอกผมแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมบอกตรงๆ ผมไม่มีอารมณ์ที่จะไปดูเลยครับ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะทุกอย่างไอ้ขวัญมันมีส่วนร่วมด้วยไงครับ..
"ตอนนี้ผมอยู่ต่างจังหวัดครับ ไว้ถ้าผมกลับวันไหนผมจะเข้าไปนะครับ" ผมโกหก ครับตอนนี้บอกตรงๆ ว่าผมเฮิร์ท จริงๆ..
"ได้ครับ รีบหน่ยอก็ดีนะครับ เผื่อคุณเอกไม่พอใจอะไรเราจะได้แก้ไขได้ทันครับ"
"ครับผม" ผมบอกเขา อย่างไร้ความรู้สึกครับ...ขาดเธอเหมือนขาดใจจริงๆ
ตอนนี้เชื่อเหรอเปล่าครับ ว่าผมจะทำอะไรหน้าไอ้ขวัญมันคอยมาตามหลอกหลอนผมอยู่เรื่อยๆ....ผมพยายามจะสลัดมันทิ้ง แต่..หน้ามันก็ยังมาหลอกหลอนผมอยู่....
ผมมานั่งคิดๆ ดูนะครับว่าผมจะโทรหามันดีเหรอเปล่า...
ผมรักมันเหรอเปล่า.......ใช่ครับ
ผมคิดถึงมันเปล่า.... ใช่ครับ..
ผมอยากคุยกับมันเหรอเปล่า.. ใช่อีกแหละ.
ผมอยากเจอมันอีกเปล่า ก็ใช่อีกแหละ....
และผมอยากมีอะไรกับมันอีกเปล่า... อันนี้ไม่ต้องก็ได้นะ ขอแค่ ได้รัก ได้คิดถึง ได้คุย ได้เจอมันก็พอแล้ว..
เฮ้อ ในที่สุดครับ ผมก็ทนฝืนความต้องการของตัวเองไม่ได้...ผมโทรหามัน...อ้าวเวนมันไม่รับสายผม....ผมโทรไปหามันอีกครั้ง ....ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ครับ มันไม่ยอมรับ.....นี่ผมหมดโอกาสที่จะเจอมันแล้วเหรอนี่...
ตอนนี้ผมต้องรับสภาพแล้วครับ....ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตื๊อ จะโทรไปเซ้าซี้ มันไม่ใช่นิสัยผมด้วย......
จนกระทั่งวันหนึ่ง กลางเดือนกรกฎาคม....เสียงโทรศัพท์ผมดัง...เอ๊ยไอ้ขวัญโทรมา ครับ...เป็นไปได้ยังไงนี่...ผมรีบรับทันทีเลย....
"ว่าไง" ตอนนี้ผมต้องสะกดอาการดีใจอย่างเต็มที่เลยครับ...เก็กไว้ก่อน ทำเหมือนผมไม่ได้สนใจมัน..
"สวัสดี ครับ พี่เอก" ท่าทางมันก็น่าจะเป็นแบบผมนี่เก็กไว้ก่อน ไม่สนใจเรื่องราวที่ผ่านมา..
"พี่เอกพรุ่งนี้ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้ มันจะรับปริญญาน่ะ" อ้าวเวนนึกว่ามันคิดถึงผม...
"พรุ่งนี้เหรอ กรูไปไม่ได้หว่ะขวัญ มีงาน มันจะเลี้ยงฉลองกันเปล่าถ้าเลี้ยงคงไปได้"
"เลี้ยงครับพี่ ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้ มันจะฉลองกันที่ยกกาดก นี่มันให้ผมโทรไปจองโต๊ะไว้แล้ว"
"งั้นกรูไปตอนงานฉลองดีกว่า นะ กี่โมงล่ะ"
"พรุ่งนี้พี่ แต่ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้มันจะมาตอนสี่ห้าทุ่มนะพี่มันต้องไปกินกับทางบ้านก่อน"
"อือ แล้วมรึงล่ะขวัญ กรูไปพร้อมมรึงได้เปล่า" ผมอยากเจอมันจริงๆ.....มันเงียบไปนาน ครับ..
"ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ เอาเป็นว่า พรุ่งนี้กรูจะเอาของขวัญไปให้ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้ล่ะกัน แค่นี้นะ" ผมตัดสายมันไปเองเลยครับ มันรู้สึกไงไม่รู้......มันโทรกลับมาทันทีเลย...
"เป็นอะไรพี่เอก อย่าทำแบบนี้"อ้าวดูมัน..
"ทำไมล่ะ มรึงไม่อยากเจอกรู ไม่อยากคุยกับกรูไม่ใช่เหรอ มรึงถึงหายไปตั้งนาน....."
"โหพี่เอกคิดมากน่ะ ผมติดสอน กับติดเรียนด้วยพี่ ผมไมได้โกรธพี่ นะครับ...ก็อย่างที่ผมบอกพี่แหละผมอยู่กับพี่ผมมีความสุข"
"เออ ใช่มรึงมีความสุข แต่กรูน่ะทุกข์.....ทุกข์ที่มรึงทำเหมือนไม่สนใจกรูเลย...ไม่เคยแคร์ความรู้สึกกรู"
"ผมขอโทษครับ พี่เอก นะครับ เรื่องวันนั้น ..ผมจะไม่ทำอีกนะครับพี่เอก"
"แน่ใจเหรอวะ มรึงจะทำอีกกรูก็ไม่ว่าอะไรมรึงหรอก กรูไม่ได้เป็นอะไรกับมรึงนี่หว่ะ"
"โห พี่เอก อย่าพูดแบบนี้ พี่เอกเป็นเหมือนพี่ชายผมนะครับ เอาแบบนี้พี่ เดี่ยวพรุ่งนี้หกโมงเอ มันออกมากันเหรอยังนี่ เอาเป็นว่าหกโมงผมไปหาพี่ที่ห้องล่ะกันนะพี่เอก"
"ได้ๆ หกโมงนะเว๊ย"
"ครับ"
หลังจากวางสายแล้วตอนนี้ผมร่าเริงกระปี้กระเป่ามากเลยคับ มันคล้ายๆ ที่ขาดน้ำแล้วพอฝนตกมาต้นไม้ก็ไม่เหี่ยวเฉากับมามีชีวิตชีวาอีกครั้แหละ..เหมือนเพลงนี้ล่ะมั๊ง..
"ใจมันไร้พลังงาน ต้องการชาร์จพลังใจ วงจรรักไม่มีไฟ โอย โอ๊ย เป็นคนไข้หัวใจชา ขาดไฟฟ้ากระตุ้นใจ
ปล่อยเอาไว้มันใกล้ตาย โอย โอ๊ย พอมาเจอเธอทีเดียว พอมาเจอเธอคนเดียว ไฟมันตรงเข้ามาที่กลางหัวใจ เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามชาร์จเข้ามาชาร์จหน่อย เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามาชาร์จให้สปาร์คเป็นไฟ อยากจะขอให้ช่วยที อยู่อย่างนี้เดี๋ยววูบไป แปลงใจฉันให้มีไฟ เย เย้ อย่าให้ฉันหัวใจชา ขาดไฟฟ้ากระตุ้นใจ ปล่อยเอาไว้มันใกล้ตาย โอย โอ๊ย พอมาเจอเธอทีเดียว พอมาเจอเธอคนเดียว ไฟมันตรงเข้ามาที่กลางหัวใจ เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามชาร์จเข้ามาชาร์จหน่อย เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามาชาร์จให้สปาร์คเป็นไฟ "
บอกตรงๆ ครับ ตอนนี้ผมเฝ้ารอcm[นับวินาทีเพื่อที่จะให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ......
จนวันพรุ่งนี้ของผมก็มาถึง ผมโดดงานมารอมันเลย......โดดมารอเจ้าความรัก....
ไอ้ขวัญมาหาผมตอนหกโมงครับ....ผมดีใจสุดๆ ครับ แต่ต้องเก็บอาการไว้ ...,มันยกมือไหว้ผม...
"โหนึกว่าจะไม่ได้เจอมรึงอีกซะแล้ว" ผมพูดออกมาก่อน....มันเดินเข้ามาในห้องผม....
"ทีแรกผมก็คิดจะทำแบบนั้นแหละครับ พี่เอก" อ้าวไอ้เวนนี่.....ถ้ามันทำจริงผมจะทำอย่างไร..
"แล้วทำไมไม่ทำอย่างที่คิดล่ะ" ผมถามมัน..
"ผมบอกไม่ถูกน่ะพี่ ...ทีแรกก็กะจะแบบนั้น ผมบอกตรงๆ นะพี่เอก...ผมอยากจะเลิกแบบนั้น วิธีการเดียวที่จะเลิกแบบนั้นก็คือการเลิกคบพี่ไง....ทีแรกผมก็ตั้งใจเลยน่ะว่าจะทำแบบนั้นจริงๆ...แต่แค่ผ่านไปไม่กี่วัน... ผมก็มาคิดน่ะ จะทำแบบนั้นไปทำไม พี่เอกก็ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย ที่ผิดน่ะผมต่างหาก....ผมก็กะจะโทรมาหาพี่เอกหลายครั้งแล้ว.. แต่....."มันเงียบไปครับ
"ไม่กล้าโทร เพราะกลัวล่ะซิ กลัวกรูจะไม่รับสาย กลัวกรูจะว่ามรึง..." ผมบอกตามความรู้สึกที่ผมเป็นจริงๆ....
"ใช่ครับ" มันมองหน้าผม..
"เออ ขวัญแล้วทำไมมรึงไม่รับสายกรูตอนนั้นล่ะกรูโทรหามรึง.."ผมถามข้อแคลงใจผม
"ก็อย่างที่ผมบอกไง ตอนที่พี่โทรมามันอยู่ในช่วงที่ผมยังคิดไม่ได้" อ้าวเหรอ..แปลว่าผมคิดได้ก่อนมัน...
"อือ ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว กรูไม่ว่าอะไรหรอกวะขวัญ อย่างที่กรูเคยบอกมรึงเมื่อคราวที่แล้วแหละ ตอนนี้กรูก็ยังยืนยันคำเดิมว่ากรูยังรักมรึงเหมือนเดิม แต่กรูก็ไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทบนะ...แบบนี้แหละกำลังดี แค่ได้เห็นได้คุยได้เที่ยวกับมรึง แค่นี้กรูพอใจแล้ว "
"ทำไมพี่ถึงรักผมล่ะ....พี่ก็รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว....แถมยังมีกิ๊กตรึมอีกต่างหาก"อ้าวเวน ดูมันถามผม มันมองหน้าผม ตอนนี้ผมก็บอกไม่ได้หรอกว่าทำไมผมถึงรักมัน....ผมขอใช้มุขเก่าๆล่ะกัน...มุขนี้เป็นความรู้สึกผมจริงๆนะครับ..
"ไม่รู้ซิ รักก็คือรักมั๊ง....บอกไม่ถูกหว่ะ อยู่ใกล้มรึงแล้วรู้สึกดี รู้สึกอบอุ่น พอไม่ได้เจอมรึงกรูเหงากรูคิดถึง....อยากเห็นหน้า.....แต่กรูไม่ได้อยากจะมีอะไรกับมรึงนะอย่าคิดแบบนั้น"
"ครับผมเข้าใจ..."มันบอกผมตอนนี้มันมองหน้าผม...
"แล้วมรึงไม่รังเกียจกรูเหรอที่กรูเป็นแบบนี้"
"ไม่มั๊งพี่ ผมก็บอกไม่ถูก.....ผมรู้ว่ามันไม่ดีที่เป็นแบบนั้นแต่ ผมไม่อยากปฏิเสธเสียงหัวใจของตัวเอง"
"อือ แล้วแต่มรึงล่ะกันขวัญ....กรูยังไงก็ได้ อย่างที่กรูเคยเล่าให้มรึงฟังแหละ กรูผ่านจุดที่เจ็บปวดมากที่สุดมาแล้วตอนนี้กรูเหมือนมีภูมิคุ้มกัน.....รู้จักความเจ็บ รู้จักความเสียใจ กรูชินกับมันแล้ว....ถ้าจะเจ็บอีกสักครั้งที่ได้รักมรึงก็กรูยอม"ตอนนั้นผมไม่รู้ผมกล้าพูดไปได้อย่างไร.....คือผมอยากให้มันรู้บ้างครับ ว่าผมคิดอย่างไรกับมัน มันจะชอบไม่ชอบก็บอกมาได้เลยผมแฟร์ๆ.....
"ครับพี่ผมไม่ว่าอะไรหรอก ดีซะอีกที่พี่รักผม ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามไม่ใช่เหรอครับ ผมคิดว่าดีซะอีกที่มีคนรักผมแบบนี้...ฮ่าฮ่า" ..
"มรึงไม่ต้องกลัวหรอก กรูไม่ไปวุ่นวาย ไม่ไปก้าวก่ายอะไรในชีวิตมรึงหรอก....กรูรู้อะไรเป็นอะไร....และกรูรู้อีกว่าเรื่องระหว่างกรูกับมรึงมันเป็นไปไม่ได้หรอก....แต่ขอแค่ให้กรูรักมรึงก็พอนะขวัญ....."
"ครับพี่" มันมองตาผม ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าแววตามันหมายความว่าไง..เสือผู้หญิงมากรักอย่างมันผมอ่านไม่ออกครับ ถ้าเป็นคนอื่น พี่พี พี่พัน หรือไอ้ลูกเจี๊ยบ นี่ผมยังว่าอ่านความรู้สึกจากแววตาได้ง่ายกว่าไอ้ขวัญอีก
"พอเถอะวะจะซีเรียสไปทำไมล่ะนี่ เออ ขวัญแวะเข้าไปดูคอนโดก่อนได้เปล่า เค้าโทรมาบอกว่าตกแต่งเสร็จแล้วหลายวันแล้ว"
"อ้าวแล้วทำไมเพิ่งไปดูล่ะพี่เอก....."มันงงๆ
"ฮ่าฮ่า กรูไม่อยากไปดูไง อย่าลืมนะมรึงช่วยกรูออกแบบตกแต่ง ไปดูแล้วมันก็คิดถึงมรึงล่ะซิ"
"ลืมผมไม่ลงล่ะซิพี่ งั้นไปอาบน้ำได้แล้วพี่เดี่ยวออกไปเลย"
"เออๆ " ผมเดินเข้าห้องไปอาบน้ำแล้ว.....
ในที่สุดผมกับไอ้ขวัญก็กลับมาเหมือนเดิม.....มันกลับมาคุย...มาหาผมเหมือนเดิม ผมต้องการแค่นี้แหละ ผมมานั่งๆคิดดูเวลาระหว่างผมกับมันเหลือน้อยลงไปทุกที เพราะอะไรน่ะเหรอก็อย่างที่ไอ้ขวัญเคยบอกผมไงว่าถ้ามันเรียนจบมันจะแต่งงานกับหวาน....ถึงตอนนั้นผมคงต้องปล่อยมันไป ผมไม่อยากไปวุ่นวายกับชีวิตครอบครัวมัน....ถึงตอนนั้นผมคงต้องจบเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับมัน.....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
