บทที่ 36.
"ซี้ดดดด เบาๆหน่อย"
"พูดมากน่า!!"
"ตะ..แต่ทำแบบนั้นมันเจ็บ ให้ผมทำเองเถอะ"
"อ๊ะ!! จะทำได้ไงมันไม่ถนัดนะ"
"อูยยยย เฮียก็อย่าทำแรงซิมันเจ็บนะ โอ๊ย!!"
สุดจะรำคาญจนต้องยกมือโบกกะโหลกไอ้หมีจอมสำออยไปทีด้วยความหมั่นไส้จัด ก็แค่...มีดบาดนิ้ว!! มันจะครวญครางอะไรนักหนา แถมส่งเสียงแปลกๆออกมาอีก จะอดทนไม่แจกมะเหงกมันได้ไง ร้องซี้ดซ้าดอยู่ได้ เกิดใครผ่านมาได้ยินเข้าล่ะก็...(สำคัญคือตอนนี้คนที่คิดไปไกลแล้ว...คือไอ้คุณตุลนั่นแหละ) ส่วนไอ้หมีตอนนี้กำลังนั่งเกาหัวตัวเองตรงที่โดนตบไปหมาดๆ
"ใจร้ายอ่ะ ยังจะมาตีผมอีก" เดี๋ยวมันจะโดนอีกที เดี๋ยวก่อนเหอะ!! คราวนี้เตะด้วยไม่ตีอย่างเดียว
"แล้วใครใช้ให้หั่นมือตัวเอง มีดเค้าเอาไว้หั่นไก่ หั่นหมู ไม่ใช่เชือดหมี"
ตอนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้อง ปล่อยให้ไอ้หมีโย่งมันเตรียมข้าวเย็นเหมือนปกติ ตอนแรกก็ได้ยินเสียงมันร้องเพลงอยู่หรอก ซักพักถึงได้ยินเสียง'โอ๊ย' พอโผล่หน้าเข้าไปดู มันกำลังยืนหน้าซีดเป็นหมีถูกต้ม มือข้างหนึ่งมีเลือดไหลออกมา...จำได้ว่าไอ้เด็กนี่มันกลัวเลือด เฮ่อ~~~!!
"กะ..ก็เฮียอยากกินไก่ตุ๋น ผมก็กำลังจะทำ แต่มันน่องใหญ่อ่ะ แล้วมัน...อึ้ยยยย" คนฟังกำลังยกมือนวดขมับตัวเองอย่างปลงตกสุดจิต แค่มีดบาดมันทำเหมือนโดนปาดแขนอาการร่อแร่
"ไปโรงพยาบาลดีไหม เย็บซัก 3-4 เข็ม" ไอ้ไวไวส่ายหัวทำหน้าสยองทันทีที่ได้ยิน
"แค่เฮียลูบหัวปลอบหน่อยก็หายเจ็บนะๆ" ดูมันทำหน้าอ้อนใส่ ให้ตายเหอะมันยังนึกว่าตัวเองเป็นเด็กสามขวบอยู่รึไง ไอ้คุณตุลถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะยกมือไปวางบนหัวฟูๆของไอ้หมีขี้อ้อนอย่างช่วยไม่ได้ เพราะอย่างน้อยๆที่มันต้องเจ็บตัวก็เพราะทำอาหารเย็นให้กิน
"ไม่เจ็บนะ..ไม่เจ็บ แป๊บเดียวก็หายแล้ว" ฝ่ามือที่ลูบเบาๆบนเส้นผมกับคำพูดที่อ่อนโยนราวกับเจ้าตัวกำลังพูดปลอบใจเด็กๆทำให้คนฟังคลี่ยิ้มออกมาจนได้ ...ไม่คิดว่าไอ้คุณเฮียจะยอมทำตามคำขอ แถมยังเป่าตรงผ้าพันแผลให้อีกต่างหาก เซอร์วิสดีแบบนี้...เฮียของไอ้ไวไวน่ารักเกินไปแล้ว
จุ๊บ!!
กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่ก้มลงไปหอมแก้มคนตรงหน้าเข้าให้แล้ว ไอ้คุณเฮียที่กำลังทำหน้าใจดีหันกลับมามองด้วยแววตาดุๆทำเอาสะดุ้ง ขยับถอยไปจนชิดมุมโซฟา เกรงว่ารอบนี้คงได้มีการเชือดหมีอย่างกระผมจริงๆนะซิ ....วายุนั่งหลับตาปี๋เหมือนรอวินาทีสังหาร แต่ก็เปล่า!! ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!! พอลืมตาขึ้นมาไอ้คุณเฮียก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัวพร้อมกับเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...หวังว่าคงไม่ได้โทรหานักฆ่าหรือไม่ก็พวกมูลนิธิมาเก็บซากไอ้หมีไปหรอกนะ
"วันนี้ไปกินข้าวบ้านแม่กัน ไปเก็บของในครัวให้เรียบร้อยซะ" วายุรีบพยักหน้ารับคำทันที ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปในครัวทั้งที่ยังแปลกใจ...บางที..เจ็บตัวครั้งนี้อาจจะคุ้มค่ามากกว่าที่คิดก็เป็นได้
มาถึงบ้านนายแม่ตอนได้เวลาอาหารเย็นพอดีเป๊ะ น้องมิ้นท์วิ่งออกมารอรับคุณน้ากับคุณลุงด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเคย วายุคว้าตัวหนูน้อยขึ้นอุ้มไว้โยกไปมาเหมือนเล่นกับตุ๊กตา แถมยังคุยกันรู้เรื่องเหมือนเด็กวัยเดียวกันไม่มีผิด นายตุลส่ายหน้ากับตัวเองอย่างปลงๆก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางห้องครัวที่มีแม่กับน้องสาวอยู่ข้างใน
"ลมอะไรหอบมาล่ะพี่ตุล นี่แม่แทบจะปิดบ้านฉลองเลยนะ" น้องสาวเอ่ยปากแซวก่อนจะโดนนายแม่ฟาดที่แขนไปที่ด้วยความหมั่นไส้ ก็จริงอย่างว่า..ระยะนี้ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านใหญ่ มารอบนี้อาหารก็เลยจัดชุดใหญ่ นี่ขนาดยังไม่เสร็จยังวางเต็มโต๊ะขนาดนั้น
"อ้าว...แล้วนั่นมือน้องไปโดนอะไรมาล่ะ" นึกแล้วว่าต้องโดนถาม คุณนายสุชาดาที่ชะโงกหน้าออกไปมองหลานสาวตัวน้อยตามเสียงหัวเราะหันกลับมาถามลูกชายที่ยืนชิมโน่นนี่อยู่ข้างโต๊ะ
"แค่มีดบาด ทำเหมือนจะตาย" นายตุลแกล้งประชดตอนที่แอบหยิบกระดูกหมูทอดกระเทียมขึ้นมาชิม โดนนายแม่ค้อนวงใหญ่โทษฐานที่ไปต่อว่าหลานชายสุดที่รักเข้า ยังสงสัยอยู่ว่าของกินที่ทำมากมายขนาดนี้เพราะตั้งใจทำให้ไอ้หมีหรือดีใจที่ลูกชายกลับบ้านกันแน่
"เราก็ชอบไปว่าน้อง อยู่ด้วยกันก็พูดกันดีๆ หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยกัน" ถึงกับคาบหมูทอดคาปาก
"แค่กๆ แม่พูดอะไรน่ะ ผมกับไอ้ไวไวไม่ได้....." กึก!! ไอ้ตุล..พูดไม่ออกซิครับท่าน เถียงไม่ได้แล้วตอนนี้ว่า'ไม่ได้เป็นอะไรกัน'เพราะตัวเองดันปล่อยให้เกินเลยไปไกลขนาดนั้นเอง แล้ว...คำอวยเมื่อกี้!! หรือนายแม่จะดูออก...ไม่หรอกมั้ง!! แล้วดูยัยน้องสาวตัวแสบดันยืนหัวเราะคิกคักชอบใจซะงั้น สรุปว่า...ไอ้ตุลเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงหรือไร? ใครๆก็ไปรักไอ้หมีโย่งกันหมด
"จะอะไรก็ช่างเถอะ มาถึงขั้นนี้แล้ว เราเป็นผู้ใหญ่กว่าก็ต้องคอยเตือนน้อง ไม่ใช่เอะอะก็ด่าก็ว่า เข้าใจไหม..?" เอาแล้วไง...เมื่อตะกี้ก่อนเดินเข้ามาลืมดูป้ายข้างหน้าว่าห้องนี้กำลังเปิดเทศนาม้วนใหญ่ เข้ามาปุ๊บโดนปั๊บ รู้งี้นั่งเล่นอยู่ข้างนอกซะก็ดี
"ทำยังกับว่ามันจะฟังผมงั้นแหละ" นายตุลเถียงกลับเสียงหงุดหงิด
"ใครบอกพี่ตุลล่ะว่าวายุไม่ฟัง ถ้าลองเอาชื่อเฮียมาขู่เป็นต้องหงอยทุกที ให้ทำอะไรก็ทำหมด" ยัยมีนาหันมาเสริมทัพ โดยมีนายแม่พยักหน้าช้าๆเหมือนจะช่วยยืนยันอีกที ไอ้เฮียคนฟังก็เลยได้แต่นั่งหน้าร้อนวูบหลบสายตาสองคู่ที่จ้องมองมาเหมือนจะจับพิรุธ
"ผมไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก!!" พูดกันขนาดนี้ทำไมไม่จับใส่พานแล้วยกไอ้ตุลส่งเข้าหอไปเลยล่ะ เข้ากันดีเหลือเกินนะ!!
"สวัสดีครับนายแม่,พี่มีนา มีอะไรให้ผมช่วยไหม?" นั่นไงล่ะ ไอ้ตัวต้นเหตุโผล่หน้าเข้ามาแจกยิ้มกว้างให้ทุกคนจนน่าหมั่นไส้ เพราะมันทำเป็นประจบทุกคนแบบนี้..ไอ้ตุลถึงได้กลายเป็นหมาหัวเน่าไปซะสนิท
"จะเสร็จแแล้วจ้ะ เหลือก็แค่ยกไปที่โต๊ะ" นายแม่หันมาพูดด้วย ทีงี้ล่ะโทนเสียงอ่อนโยนซะ ทำยังกับว่าไอ้หมีมันเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลถึงได้โอ๋กันขนาดนั้น..เดี๋ยวเหอะมันจะได้ใจ
"เฮียหิวยัง? ไปจัดโต๊ะกันเหอะ"
"เออ!!" ไอ้หมีจอมเนียน ไอ้ลูกชายคนเล็ก ไอ้หลานชายสุดที่รัก....เหอะ!!
อาหารเย็นชุดใหญ่ผ่านไปด้วยบรรยากาศสนุกสนาน และแน่ล่ะ...คนที่โดนปาดไปหลายแผลคงไม่ใช่ใครนอกจากลูกชายคนโตของบ้าน ส่วนไอ้หมีนะเหรอ..มันทำเนียนนั่งเขินอายยอมรับทุกข้อกล่าวหา(ไอ้เด็กเวร!! จากที่เค้าจะไม่รู้ก็พานจะความแตกที่มันนั่นแหละ) สุดท้ายก็เลยต้องค้างที่บ้านใหญ่เพราะดึกมากแล้ว และคุณนายเจ้าของบ้านก็บ่นหงุงหงิงพอให้ได้ยินประมาณว่า'ใช่ซิ!! กินอิ่มแล้วนี่' เฮ่อ....งานนี้ผู้บริโภครู้สึกเหมือนขาดทุนย่อยยับ
"เฮีย...โกรธอะไรอยู่รึป่าว.." ไอ้หมีโย่งที่เดินตามเข้ามาในห้องทำเสียงครางหงิงๆ เพราะบ้านหลังนี้มีจำนวนห้องจำกัด จะให้ไอ้เด็กโย่งมันไปนอนกับนายแม่ก็ใช่ที่อีก
วายุชักเริ่มหวั่นๆในใจ ก็ไอ้คุณเฮียแกเล่นเดินมาเงียบๆตั้งแต่ตอนเก็บโต๊ะอาหาร ไม่ยอมพูดจาไม่หันหน้ามามอง แถมเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่กระจายไปโดยรอบ หรือว่า...คืนนี้ไอ้ไวไวจะต้องหอบเสื่อผืนหมอนใบออกไปนอนที่ห้องรับแขกข้างล่าง..โธ่~~ ชีวิตไอ้หมีน้อยๆ
"ตอนอาบน้ำระวังแผลด้วยล่ะ"
หืม? พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เจอผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าชุดนอนยื่นมาตรงหน้าเรียบร้อย พอยื่นมือออกไปรับมาเสร็จสรรพไอ้คุณเฮียก็หันกลับไปค้นอะไรกุกกักในตู้ตัวเองต่อ คำถามที่ถามไปเมื่อครู่ก็เหมือนกับลอยไปกับอากาศไม่ได้รับการตอบสนอง...แบบนี้มัน...เย็นชาเกินไปแล้วนะ!!
"เฮีย!! ถ้า...ถ้าเฮียไม่พอใจ ผมลงไปนอนข้างล่างก็ได้" กะว่าจะโหดใส่ ไหงคำพูดตอนท้ายถึงได้สั่นๆก็ไม่รู้ ...แต่ไอ้ไวไวกำลังเคืองขึ้นมาบ้างแล้วนะ..จริงๆ
"อะไรอีก!! ไอ้หมีเรื่องมาก!!" เวรกรรมเหอะ!! จากเย็นชานิ่งๆ กลายเป็นไอ้คุณเฮียแปลงร่างเป็นความโหดระดับสอง หันมาตวาดเสียงต่ำจนคนฟังสะดุ้ง
"ผมไม่ได้เรื่องมาก เฮียแหละ!!" นี่ ๆเจอเถียงกลับ ไม่ยอมแพ้หรอก อ่ะโธ่!! ทำมายืนกอดอก...ไอ้หมีไม่กลัวหรอกเหอะ~!!
"ไอ้!! ไอ้...ไอ้เด็กดื้อ ไอ้หมีขี้ประจบ ไอ้หน้าด้าน ไอ้หมีสร้างภาพ!!!!" โห่......มาเป็นชุด!! ไอ้คุณเฮียหายใจทางผิวหนังรึไงนั่น แต่...เดี๋ยวก่อนนะ ถึงจะดูออกว่ากำลังหงุดหงิดแต่ทำไม...ไอ้ไวไวถึงอยากจะดึงไอ้คุณเฮียตอนที่ยืนทำหน้างอแบบนี้เข้ามากอดจัง แม้จะโดนด่าเป็นชุดยาวเหยียดแต่คนฟังกลับรู้สึกอยากยิ้มกว้างๆแทน
"เฮียแหละ!! ขี้เก๊ก ใจดี ขี้งอน น่ารัก และเอาแต่ใจ!!" ไอ้คุณเฮียเงยหน้าขึ้นมามอง ขยับแว่นบนหน้าตัวเองอย่างหงุดหงิด โดนคำต่อว่าสลับกับคำชมแบบไม่ทันตั้งตัว ทั้งที่ยังงงๆก็โดนดึงตัวเข้าไปกอด แล้วก็โดนไอ้หมีขี้ขโมยหอมแก้มไปหลายฟอด
"ไม่ต้องมาเนียนเลย!! คราวหน้าไม่พามาที่นี่แล้ว แยกกันใครอยากมาก็มาเอง" ที่แท้ก็หงุดหงิดที่โดนแซว แต่อย่าตัดรอนไอ้ไวไวแบบนี้เลยเหอะ ฟังแล้วมันปวดใจจี๊ดๆยังไงไม่รู้
"โห่...ไม่เอาอ่ะ มีเฮียที่ไหนมีไอ้ไวไวอยู่ที่นั่น เฮียไม่ไปไอ้ไวไวก็ไม่ไป!!" นายตุลถอนหายใจอย่างหงุดหงิด พยายามจะแกะแขนที่โอบอยู่รอบตัวออกแต่ไอ้หมีมันดันไม่ยอมร่วมมือด้วยนี่ซิ
"ไม่ต้องมาประจบเลย ไม่ใช่นายแม่,ยัยมีนาที่จะได้หลงกล ไอ้หมีดื้อ!! เฮ้ย!!!" ไอ้หมีโย่งทำหน้าย่นเหมือนเคือง แล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง มันออกแรงฮึดยกจนตัวลอยแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง กลายเป็นว่าไอ้คุณตุลลงไปนั่งซ้อนบนตักมันเรียบร้อย
"เฮียอย่างอนแบบนี้บ่อยๆนะ"
"ไม่ได้งอนโว้ย!! ปล่อยเลยไอ้นี่!!" ต่อให้ออกแรงดิ้นให้ตายเหอะ มันก็ไม่ยอมปล่อย แรงมันเยอะสมฉายาอ่ะ
"อื้อออ..ฟังผมก่อน...ถ้าเฮียงอนแบบนี้บ่อยๆผมจะอดใจไม่ไหว อยาก
'รัก'เฮียทุกวัน โอ๊ย!!!" ไอ้เด็กเวร!! พูดออกมาได้ไม่อายปาก แล้วดูมันทำหน้าหื่นใส่ เดี๋ยวปั๊ดซัดอีกมะเหงก...หน้าร้อนวูบเลยไอ้ตุล!!
"อย่ามาทำทะลึ่งแถวนี้ ..ไอ้เด็กเวร!! ไปอาบน้ำนอน!!" ฮึ่ม!! แล้วดูมันทำสะบัดสะบิ้ง ที่ด่าไปเมื่อกี้ผิดที่ไหนซักคำ ไอ้จอมสร้างภาพ!!
"แถวนี้ทำไม่ได้ งั้น...เอาไว้ไปทำที่บ้านเราเนอะๆ" ก็เออนะซิ...ก็ทีนี่มันมีทั้งแม่ ทั้งน้องสาว-น้องเขย แล้วไหนจะหลานตัวเล็กอีก....??? เฮ้ย!!! ไม่ใช่ซิเว้ยยยยยยยย
"ไปอาบน้ำก่อน..."
"หืม...? อาบน้ำก่อน..แล้ว?" ไอ้หมีไวไวทำตาเป็นประกายเหมือนมีความหวัง ยิ่งเห็นรอยยิ้มหวานเชื่อมของไอ้คุณเฮียส่งมา...โอ๊ย!!งานนี้ยอมตาย
"อาบน้ำก่อน....แล้วลงไปนอนที่โซฟาข้างล่างโน่นเลยไป ไอ้เด็กทะลึ่ง!!!" แป่ว!! ไอ้ไวไวเคลิ้ม fail ขอรับงานนี้ ก็ดูดิคร้าบบบบบบบบ...ไอ้คุณเฮียมาทำให้อยากแล้วจากไป...!!
"เฮียใจร้าย!! ผมจะฟ้องนายแม่" ขู่ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ แล้วยังโดนผลักไสออกมาอีก
"ต่อให้เพิ่มยัยมีนาไปด้วยเลย ไปฟ้องเลยป่ะ!! ไปดิ!!" นั่นๆ มีท้าอีก มันน่า....ไหม? แต่ฝันเหอะ ใครจะยอมไป ก็ถ้าลองก้าวขาออกจากห้องนี้ซิ รับรองว่าไม่ได้กลับเข้ามาอีกแน่จนกว่าจะเช้า..ไอ้ไวไวรู้ทันหรอก!!
วายุก้มลงไปหอมแก้มขาวของไอ้คุณเฮียแบบเน้นๆ งับๆทุกที่ที่พอจะงับได้เหมือนจะลงโทษและตีตราประทับเอาไว้ เพราะทำอะไรได้ไม่มากกว่านั้น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเหมือนจะอดทนอดกลั้นอะไรบางอย่าง ขืนปล่อยให้ตัวเองกระทำการมากกว่านี้คงได้จับกดลงไปกับเตียงจริงๆ
"ผมจะจำไว้!! ไม่ลืมแน่ คอยดูซิ!!" คำขู่พร้อมคาดโทษก่อนที่ไอ้ไวไวมันจะสะบัดบ๊อบยอมแพ้เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ คราวนี้จะปล่อยไปก่อน แต่คราวหน้า..ถ้าสถานที่พร้อมกว่านี้ล่ะก็..ไอ้ไวไวจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือเลยคอยดู ครั้งที่แล้วเพราะความเมา คราวหน้าจะเมาดิบให้ดู...จำไว้เลย!!
เจ้าของห้องขี้หงุดหงิดแทบจะหลุดขำก๊ากตอนที่โดนไอ้หมีมันเชิดใส่ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ นายตุลทิ้งตัวลงนั่งพลางถอนหายใจกับตัวเอง...หมดแรง...แต่ไม่ได้เหนื่อย แต่เป็นเพราะปรับอารมณ์ตามไม่ทันต่างหาก อยู่กับไอ้เด็กบ้านี่นานวันเข้าสงสัยจะเป็นโรคประสาทตามมันซักวัน ไอ้หมีหื่น!!
=============
มาได้แค่นี้...เบียดเวลางานมาปั่นนิยายสุดจิต
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม 
ปล. มีคนเม้นท์ผิดเรื่อง นี่ "ข้างใจ" นะ มิใจ๋ "รักร้ายฯ" มาแอบเนียนทวงไรกันแถวนี้ 
มาแตงกงแตงกวาไรกัน ไม่มี๊!!!!! 
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 490536 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก