อ่านเรื่องตอนต่อมาของคุณด้าแล้วรู้สึกว่าเยอะไปนิดนึงนะครับกับการ Add เพื่อนของหนุ่มน้อยคนนั้นเพื่อถามความเป็นไป ถ้าเป็นผม ผมคงเลิกคุยกะคุณไปเลย เพราะคุณแสดงออกชัดเจนว่าล้ำเส้นกันเกินไปนิด แต่ก็นั่นแหละ ความรักเวลามันบังตา อะไรผิด อะไรถูก เราไม่เคยจะมองเห็นมันอยู่แล้ว
รออ่านบทสรุปของเรื่องนี้ครับ ^__^
นั่นแหละครับ มองย้อนกลับไปผมนี่เลวเหมือนกันนะนั่น แต่ในอารมณ์นั้นมันไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหมแล้วอ่ะครับ มันอยากรู้ว่าเค้าไปทำอะไรที่ไหนใจจะขาด เพราะฉะนั้นบทสรุปมันก็คงมีัอยู่อย่างเดียวนั่นแหละครับ
s เริ่ม on m น้อยลงอย่างเห็นได้ชัด จากการสอบถามคนรอบตัวเค้า ได้ความว่าเค้าติดกิจกรรมเพราะเค้าเป็นคนดูแลงาน(ประมาณรับน้องคณะเค้าอ่ะครับ) ผมก็ไม่สบายใจกลัวว่าเค้าจะลืมโลกฝั่งนี้ซึ่งก็จริงครัง ช่วงนั้น s on ดึกมาก และพอผมถามเค้าก็ว่าไม่มีอะไร เค้าแค่ทำงานเฉยๆ แต่ก็พูดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด
ร่างกายของผมทรุดโทรมลงอย่างมาก จากการอดหลับอดนอนเพื่อรอคอย s มา on ผมไม่อยากออกไปไหนเลยถ้าไม่จำเป็น และถ้าออกไปผมก็จะพยายามรีบกลับเข้ามาให้เร็วที่สุดหรือเปิดคอมทิ้งไว้เพื่อรอเค้ามา ผมเครียดและทรมานช่วงนั้นผมร่วงไปเยอะมากครับ นอนไม่ค่อยหลับ วันหนึ่งนอนๆอยู่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง คิดไปว่าทำไมเรากลับไปเป็นคนเก่าไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นทำไมชีวิตเราจะตื่นจะนอนจะมีความสุขต้องขึ้นอยู่กับคนอีกคน ทั้งเศร้าเรื่องเค้าและทั้งสงสารตัวเอง เมื่อไม่มีทางออกน้ำตามันเลยหาทางออกของมัน
ผมลองลบเค้าออกจาก m และพยายามหักดิบตัวเอง เพราะหากเป็นอย่างนี้ต่อไปร่างกายผมต้องเกินกว่าจุดที่จะรับไหวแน่ๆ แต่ความพยายามนี้ก็ล้มเหลวเพียงชั่วข้ามคืน
ผมขอคำปรึกษาจากคนรู้จักหลายคน เล่าเรื่องของผมให้พวกเค้าฟังและขอคำแนะนำ ผมเล่าเกือบทุกอย่างยกเว้นเรื่องเดียวที่ผมไม่บอกพวกเค้าเด็ดขาดคือผมแอบรัก s เชื่อมั้ยครับว่าเรื่องเดินมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมยังพยายามปลอบใจตัวเองอีกว่ามันเป็นแค่อาการกลัวเสียเพื่อนไปเท่านั้น เพราะผมกลัวที่จะยอมรับกับทุกคนว่าผมชอบผู้ชาย ผมไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้กับใครแม้แต่คนเดียว ทุกคนที่ผมไปปรับทุกข์ด้วยก็เออออไม่มีอะไร แต่มีอยุ่คนหนึ่งเหมือนเค้าจับสัญญาณอะไรบางอย่างได้ เป็นรุ่นพี่ของผมเอง
เจ๊ - ด้า พี่ถามตรงๆนะ ด้าเป็นเกย์ใช่มั้ย?
ผม (เหงื่อนไหลเหมือนเขื่อนแตก) - ทำไมพี่คิดยังงั้นล่ะ์?
เจ๊ - ตอบพี่มาก็พอ
ผม - ไม่ได้เป็นพี่ ทำไมล่ะ์? มันแปลกเหรอ?
เจ๊ - แปลก แปลกมาก จากที่ด้าเล่ามาพี่ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของเพื่อนกันธรรมดา
ผม (เหงื่อชุ่มมือมาก) - ไม่หรอก
เจ๊ - ถ้าเรายังไม่จริงใจกับตัวเราเอง ใครจะช่วยเราได้? ถามอีกครั้ง แน่ใจนะว่าเราไม่ได้แอบชอบเค้า
ผม - ไม่...
ตอนนี้ผมอยากบอกเจ๊เหลือเกินว่าไปเปิดสำนักแก้กรรมแข่งกับแม่ชีทศพรได้เลยครับ แม่นมากกกกกก
ผมผ่านวันคืนไปอย่างทรมาน(ทั้งที่ความจริงเรื่องราวที่หนักหนามันกินเวลาแค่สัปดาห์กว่าเท่านั้น!) พร้อมคำถามในใจว่านี่ตกลงกูรักคนๆนึงแล้วเหรอ? ผมยังคงคิดเข้าข้างตัวเองว่าไม่ใช่และผมคิดว่าหากกิจกรรมจบเค้าคงกลับมาเหมือนเดิม เราจะคุยกันเหมือนเดิม แต่ผมก็อดคิดไม่ไ่ด้ว่าทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิมได้แน่เหรอ? ในเมื่อผมล้ำเส้นมาขนาดนี้แล้ว เค้าจะไม่รู้ตัวไปแล้วเหรอ? โชคดีที่ว่าผมไม่ต้องคอยคำตอบนั้นนานนัก..
ดึกคืนหนึ่งเป็นคืนที่ผมจำได้ดี s on มาแล้ว ผมทักไปแต่เค้ายังไม่ตอบ ไม่เป็นไรคงยังยุ่งอยู่ ผมก็ไปดู blog เค้าเพราะผมเข้าไปบ่อยๆเพื่อตามความเคลื่อนไหวเค้า ปรากฏว่ามีความเห็นนึงจากเพื่อนของเค้าบอกประมาณว่า "เอาใจช่วยนะ กับปัญหาที่ถูกคนงี่เง่าใน m ตามตอแย" แล้วต่อมาไม่นานจากนั้นไม่กี่นาทีก็มีอีกข้อความนึงมาขอบคุณคือของ s เอง! ทั้งที่ผมพิมพ์ทักเค้าใน m ไปตั้งนานเค้าไม่ตอบ แต่มาพิมพ์ตอบใน blog ของเขาเองได้ เค้าคงไม่รู้ว่าผมแอบดู blog เค้าอยู่และัแอบทำมานานแล้วด้วย เท่านั้นล่ะครับวันนี้โลกจะแตกก็ต้องแตกแล้ว ผมพิมพ์ใส่กล่องข้อความเค้าไป ถ้ารำคาญมากนักก็ไม่ต้องพูดกันอีกต่อไปแล้ว
นั่นคือข้อความสุดท้ายของนิยายบ้าๆเรื่องนี้ครับ
วันรุ่งขึ้นสิ่งที่เกิดขึ้นคือ s หายไป เมล เค้ายังอยู่ใน m ผม แต่มันไม่เด้ง on อีกเลยนับจากนั้น ที่ผมaddมาถามความเคลื่อนไหวก็หายไปหมดอันนี้ไม่น่าแปลกใจ แต่ที่ไม่น่าเื่ชื่อก็คือคนที่รู้จักผมกับ s หายจาก m ของผมด้วย 2 - 3 คน ผมงงมากว่าทำไม? ทุกคนผมคุยด้วยดีรู้จักมาเป็นปี ผมไม่เคยทำอะไรให้พวกเค้าเลยเคืองใจเลย ต่อข้อสงสัยนี้ยังมีอีกคนนึงที่เค้ารู้จัก s กับผมเหมือนกัน รู้เรื่องราวนี้ด้วย และทนเห็นความสมเพชของผมไม่ได้จึงมาบอกเรื่องราวทั้งหมดว่า s กับ 2 - 3 คนที่หายรวมทั้งเค้านั้นไปแอบคุยกันเรื่องของผมมานานพักนึงแล้ว หลายคนดูมันปากกับการได้นินทาไอ้ปัญญาอ่อนตัวหนึ่งและแสดงท่าทีหวาดกลัวสัตว์ประหลาดผิดเพศแบบผมกันหมด มีการพิพากษาว่าควรลบเมลผมทิ้งและไม่ต้องสมาคมด้วยกันอีก ตอนแรก s ก็มีท่าทีไม่ค่อยเห็นด้วย เค้ายังเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมา แต่จากระเบิดที่ผมลงเมื่อวาน ทุกอย่างเลยลงเอยดังที่เห็น
น่าแปลกมาก ผมไม่มีน้ำตาสักหยด ผมขอบคุณเพื่อนที่แสนดีคนนั้นแล้วว่าไม่ต้องขอโทษผมหรอก ไม่เป็นไร ผมได้แต่ันั่งเงียบๆนานหลายชั่วโมง ทบทวนช่วงเวลาที่ผ่านมาที่มีร่วมกันกับ s ทั้งหมดก็ประมาณ 3 ปี ได้ ผมเล่นเทปความทรงจำตัวเองอย่างเฉยชา
มีหลายคนถามผมว่าถ้าย้อนเวลาได้จะเนียนแอบรักต่อไปรึป่าว? นี่คือคำุถามที่ผมถามตัวเองตอนที่กำลังนั่งเฉยชาอยู่นั่นแหละครับ คำตอบในตอนนั้นก็คือ ดีแล้ว มันควรเป็นแบบนี้แหละ และคำตอบในตอนนี้ผมก็ยิ่งยืนว่าตัวผมในตอนนั้นทำได้ดีที่สุดแล้ว
ถ้าผมไม่ทำแบบนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะต้องทนทุกข์ืทรมานด้วยพิษแอบรักไปอีกนานแค่ไหน s เองก็ึุึคงลำบากใจที่ผมเป็นแบบนี้ และผมก็คงไม่ได้เห็นธาตุแท้ใครบางคน
เหตุการณ์หลังจากนั้นคือช่วงเวลาที่แผลรอการสมานครับ ยอมรับว่ามันทรมานนะพอเห็นสิ่งเก่าๆที่ทำร่วมกัน ทั้งเกมที่เคยเล่นด้วยกัน ข้อความใน m ที่เราหัวเราะด้วยกัน เห็นแล้วมันจี๊ดหัวใจมากครับตอนแรกๆ แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นแค่แผลเป็น ผมได้ชีวิตเก่ากลับคืนมา ผมนอนตื่นสายแบบเดิมได้ ผมไปไหนมาไหนคนเดียวได้ตามปกติ บทเรียนครั้งนี้คือการเอาชีวิตของเราไปจำนำเพื่อความรักนั้น ตอนไุถ่ืคืนมันทบดอกทบต้นมหาสานเลยล่ะครับ และคุณจะรักชีวิตเดิมของคุณมากขึ้นทวีคูณครับ
ประสบการณ์โดนหักอกตั้งแต่รักครั้งแรกของผมก็เอวังเช่นนี้ล่ะครับ อ้อ ใช่ ผมยอมรับแล้วว่าผมเคยตกหลุมรักคนๆหนึ่ง และก็ไม่ปิดกั้นตัวเองอย่างหนักให้พยายามรักได้แต่ผู้หญิงอีกแล้ว ถึงผมจะยังไม่เปิดเผยในที่สาธารณะก็เถอะ แต่ผมยืนยันว่าถ้าผมเจอคนที่ใช่คราวนี้ผมคงไม่โกหกตัวเองอีกแล้ว จีบแม่มให้รู้ไปเลย หุๆๆๆ
หัวข้อ: ==> เมื่อผมมีรักแท้ แต่ดูแล(ไว้)ไม่ได้ (อ่าน 952615 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก