“พี่ไม่ไหวแล้ว ขอเลยนะข้าว” วุฒิยืดตัวขึ้นจรดแก่นกายร้อนผ่าวลงตรงช่องทางด้านหลังก่อนแทรกตัวเข้าหาอย่างรวดเร็ว
“โอ้ยพี่ อะโอ๊ย ผมเจ็บ ใจเย็นๆสิพี่ อ๊ะ อื้อออ...” วุฒิก้มตัวลงทาบหลังหันหน้าข้าวมาจูบลงอย่างหนักหน่วง
มืออีกข้างก็ปรนเปรอข้าวไปพร้อมกันกับเริ่มขยับสะโพกตัวเองเข้าออกช้าๆทว่าหนักหน่วง
“ฮ๊า ... อ๊ะอืมมม ..พี่วุฒิ พี่... อื้ออออ อีกนิดนึงพี่วุฒิ เข้ามาอีก อ๊ะ อาห์ อื้อออ ข้าวรักพี่วุฒิที่สุดเลย” ร่างกายของข้าว
ใช้เวลาปรับตัวไม่นานเพราะวุฒิรู้ว่าตรงจุดไหนที่ข้าวอ่อนไหวที่สุด และตัวข้าวเองก็ไม่เคยปฏิเสธสัมผัสที่วุฒิมอบให้ได้เลยซักครา
“ข้าวรักพี่มั้ย บอกสิ บอกอีก บอกพี่อีกว่าข้าวรักพี่” จากช่วงจังหวะช้าๆค่อยๆเร่งเร็วขึ้นรุนแรงขึ้น พร้อมๆกับความต้องการ
ที่พลุ่งพล่านมากขึ้น วุฒิกำลังต้องการทั้งกายและใจของคนที่เขารัก
“รักพี่ อ๊ะ .... ข้าวรักพี่วุฒิ อ๊ะ อีกพี่ แรงอีก อื้อออ” ข้าวในตอนนี้ในสมองขาวโพลน ไม่รับรู้อะไรนอกจากความสุขที่ชายหนุ่มที่ตนรัก
กำลังมอบให้ ทั้งตอบรับและเรียกร้องอย่างโหยหาเช่นกัน
“พี่วุฒิ อื้ออออ พี่รักข้าวมั้ย อ๊า...” ข้าวเองก็ต้องการได้ยินคำว่ารักเช่นกันจึงเรียกร้องจากวุฒิ เมื่อวุฒิได้ยินคำถามก็ตอบทั้งกายและวาจาให้ข้าวได้รับรู้
“รักสิ พี่รักข้าว อื้อออ.. เหมือนที่ข้าวรักพี่นั่นแหละ อ๊ะ อา” วุฒิหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ จังหวะถูกเร่งให้เร็วขึ้น แรงขึ้น หนักหน่วงยิ่งขึ้น
วุฒิถอนแก่นกายออกมาจนเกือบสุดจนข้าวต้องเกร็งตัวตาม แต่แล้วเขาก็ดันกลับเข้าไปอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง
ข้าวถึงกับผวารับสัมผัสที่เสียวซ่านไปทั้งตัว ความสุขสมที่ได้รับจวนถึงขีดสุด
“พี่วุฒิ ขะ ข้าว อื้อออ ข้าวจะทนไม่วะ วะ ไหวแล้วพี่ อื้อ” ข้าวส่ายหัวไปมา คิ้วเรียวขมวดแน่น ริมฝีปากถูกขบเม้มเข้าหากันอย่างแรง
เพื่อผ่อนคลายความปรารถนาจากเบื้องล่าง มือสองข้างที่ถูกมัดกำเข้าหากันแน่นเล็บเล็กๆจิกลงบนหลังมือสีขาวอย่างไม่ปราณี
ตัวข้าวเองก็หาได้รับรู้ถึงความเจ็บไม่ ในขณะนี้ข้าวรับรู้เพียงแต่สัมผัสที่ร้อนแรง หนักหน่วงและสุขสมที่วุฒิกำลังมอบให้เท่านั้น
“ไปนะข้าว ไปพร้อมกับพี่นะ” วุฒิเร่งจังหวะขึ้นอีกเมื่อเห็นข้าวเริ่มทนไม่ไหว มือใหญ่ที่โอบอุ้มแก่นกายของข้าวอยู่ก็เร่งจังหวะตามไปด้วยเช่นกัน
“อ๊ะ อะ อะ อื้อ มะ มะไม่ไหวแล้ว พี่วุฒิ อ๊า...” ร่างบางร้องลั่น ร่างกายกระตุกอย่างแรงเกร็งไปทั้งตัว ปลดปล่อยความต้องการออกมาเต็มที่
ในขณะเดียวกัน ปฏิกิริยาการบีบรัดจากข้าว ส่งผลให้วุฒิเองก็ทนไม่ไหว ขยับสะโพกอย่างแรงอีกสองสามครั้งก็ปลดปล่อย
ความต้องการออกมาอย่างรุนแรงเช่นเดียวกัน ร่างกายข้าวที่รับรู้ถึงของเหลวอุ่นร้อนในร่างกายจึงกระตุกเกร็งบีบรัด
รอบแก่นกายร้อนอีกสามสี่ครั้งราวกับจะเค้นความปรารถนาของวุฒิให้ออกมาทุกหยาดหยด
วุฒิทิ้งตัวลงนอนทาบทับไปกับร่างของข้าวที่หมดแรงไปกับเตียงนุ่ม เหงื่อเม็ดใสๆ ผุดขึ้นทั่วตัวคนทั้งสอง คนทั้งคู่หายใจหอบอยู่พักหนึ่งจึงหายเหนื่อย
ข้าวรู้สึกตัวจึงพยายามขยับตัวแต่วุฒิก็กอดไว้ไม่ปล่อย
“พี่วุฒิ ๆ พี่ปล่อยข้าวก่อนสิ พี่จะ จะนอนทั้งแบบนี้ มะ มะ ไม่ได้นะพี่” ข้าวเริ่มดิ้นอีกครั้ง
“อืม ทำไมล่ะข้าวไม่ให้พี่นอนด้วยเหรอ” วุฒิซุกไซร้จมูกลงบนแผ่นหลังขาวเนียน มือไม้ก็เริ่มซุกซนอีกครั้ง
“กะ กะ ก็พี่ยังไม่ ไม่” ข้าวพูดจาอึกๆ อักๆ
“ไม่อะไรฮึ พูดมาสิข้าวพี่ฟังอยู่”
“พี่ยังไม่เอาออกไปเลยนะ จะ จะนอนทั้งๆที่ยัง เอ่อ .. ยังคาอยู่แบบนี้ได้ไงพี่” ข้าวเริ่มดิ้นหนักขึ้น หน้าขาวขึ้นสีแดงจัดขึ้นเรื่อยๆ
“ก็ใครบอกว่าพี่จะนอนล่ะฮึ” วุฒิเอียงหน้ามองข้าว ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อย่างเคย
“พี่อย่าบอกนะว่า.. มะ ไม่ไหวมั้งพี่” ข้าวถึงกับหน้าซีดส่ายหัวไปมาพยายามดิ้นรนให้มือที่ถูกมัดอยู่เป็นอิสระให้ได้
แต่ให้ตายสิ ไม่รู้ว่าตอนเรียนลูกเสือพี่วุฒิของข้าวได้คะแนนเต็มเรื่องการผูกเงื่อนหรือยังไง เนคไทที่มัดอยู่ถึงไม่คลายลงเลยแม้แต่น้อย
“พี่บอกแล้วไง เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ” พูดจบสองมือของวุฒิก็เริ่มทำหน้าที่อย่างคุ้นเคยทันที
ข้าวเองก็รับรู้ว่าสิ่งแปลกปลอมในตัวเค้าที่พึ่งสงบลง กำลังค่อยๆตื่นตัวขึ้นช้าๆ ไปพร้อมๆกันกับน้องชายเขาที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมารับรู้สิ่งรอบตัวอีกครั้งเช่นกัน
...
.....
.......
..ติ๊ดๆ... ติ๊ดๆ ...
ในแสงสลัวยามเช้าที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงโทรศัพท์ปลุกข้าวให้ตื่นขึ้นมารับ ข้าวลุกขึ้นนั่งช้าๆ ทอดสายตามองไปยังพี่วุฒิ
คนรักที่นอนหลับไหลอยู่เคียงข้าง นิ้วเรียวเล็กไล้ไปกับคิ้วสวยได้รูปอย่างแผ่วเบา ขณะพูดคุยกับปลายสายอย่างคุ้นเคย
“ครับพี่นัท ว่ายังไงครับโทรมาแต่เช้าเลย”
“เป็นไงครับข้าว ได้ผลเหมือนเคยมั้ยครับ”
“แหม จะเหลือเหรอพี่นัท เป็นไปตามแผนเปี๊ยบเลยครับ” ข้าวพูดพลางอมยิ้มเอียงคอมองคนรักที่นอนหลับไหลอยู่เคียงข้าง
“เหรอ จะเรียกใช้บริการพี่อีกเมื่อไหร่ก็บอกได้นะข้าว ได้เห็นข้าวมีความสุขแถมได้แกล้งไอ้หมอนั่นไปด้วยในตัวแบบนี้ พี่ยินดีช่วยเต็มที่”
“ถ้าพี่นัทมีอะไรให้ข้าวช่วยก็บอกนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คนของพี่ไม่ดื้อกับพี่หรอก งั้นพี่ไม่กวนข้าวแล้วบายครับ”
“บายครับพี่” ข้าววางโทรศัพท์ลงข้างเตียงก่อนพึมพำเบาๆ
“ข้าวไม่ได้นอกใจพี่วุฒิหรอกนะ แต่ที่ข้าวให้พี่นัทช่วยเล่นละครแบบนั้นก็เพราะพี่นั่นแหละ.....”
“ใครใช้ให้พี่เอาแต่ทำงานจนดึกทุกคืนปล่อยให้ผมนอนรอจนหลับไปทุกคืนล่ะ”
“แล้วก็อีกอย่างนะพี่ .....เวลาที่ ...พี่วุฒิหึงน่ะ บทรักของพี่มันร้อนแรงได้ใจข้าวมากเลยล่ะ คิคิ” ข้าวค่อยๆขยับตัวซุกเข้าหาอ้อมกอดอุ่นๆอีกครั้งก่อนหลับตาลงอย่างมีความสุข
จบแล้วค่า แหะๆ บอกแล้วว่าสั้นจริงๆ ฝากติชมสอนสั่งด้วยนะค้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
