.... เอกย้ายมาอยู่หอพักแล้ว แต่เขาเจอและไปอยู่กับเลสลี่ อยู่บ่อยๆ เช่นเคย ในช่วงเดือนแรก เขาก็ยังคงรอเจอเลสลี่ และไปหาเลสลี่ตอนเย็น เหมือนปกติ ตั้งแต่ เอก ย้ายมาอยู่ หอ ดูเลสลี่ จะ สนใจ เอกมาขึ้น โทรหาทุกวันที่ไม่ได้เจอกัน เอก เริ่มดีใจที่เลสลี่ กลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้จะห่างกันบ้าง แต่การห่างกัน บางครั้งก็ทำให้ เลสลี่ คิดถึงเขา ..... แต่เอกไม่ได้รู้เลย ว่า สิ่งที่เขาคิดนั้น มัน ........ ไม่ใช่
เช้าวันอาทิตย์ วันนี้ เลสลี่นัดเอก ไว้ตอนเก้าโมง ให้เขามาเจอที่ห้อง แล้ว จะไปทำบุญที่วัดกัน เพราะ เพื่อนๆ ในก๊วนเขาจะไปทำบุญกัน เอกตื่นแต่เช้า เพื่อมาเตรียมของ ที่จะบุญ และเตรียมออกไปหาเลสลี่ แต่เช้า ... ทุกครั้งที่เอกไปหาเลสลี่ วันอาทิตย์ เลสลี จะย้ำเสมอว่า "ก่อนออก จากห้องแล้วมาหา ไอ ยู โทรหาไอก่อนนะ ไอ จะได้ ตื่นมารอ" เอกก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องโทรบอกก่อน ทั้งๆที่ถึงเขาจะหลับอยู่ก็แค่เคาะประตู แต่เอกก็ไม่เคยถามมากความ เขาก็ยังทำตามที่เลสลี่ขอ วันนี้ก็เช่นกัน เขาโทรหาเลสลี่ ตั้งแต่ 7 โมงเช้า เพื่อจะบอกว่า จะเข้าไปห่ก่อน 9 โมง เพราะ จะไปซื้อของแถวนั้นแล้วจะเลยเข้าไปหา เพื่อรอเพื่อนๆ ของเลสลี่มารับ .... แต่ เลสลี่ ไม่รับสาย ....
"คงยังไม่ตื่น" เอกคิด
"ไม่เป็นไร งั้น ส่ง SMS ไปละกัน แล้ว ถ้ายังไม่ตื่นก็ค่อยไปเรียกที่ห้อง" .
.. เอกออกจากบ้าน มุ่งหน้า ไปหา เลสลี่ ในใจนึกถึงความสุขของวันนี้ ที่เขาจะได้ ออกไปเที่ยวกับคนที่เขารัก และได้สนุกกับเพื่อนๆ ของเลสลี่ พอเอกไปถึง เขารอ เลสลี่ที่ข้างล่างตึก เอก พยามยาม โทรหา แต่ เลสลี่ก็ยังไม่รับสาย ... เขาขอเจ้าหน้าที่ตึกให้เปิดประตูให้ เพื่อที่เขาจะได้ขึ้นไปบนตึก เรียกที่ห้อง ... เอกเข้า คอนโดได้ โดยไม่ต้องใช้ คีย์ การ์ ดเพราะ ช่วงแรก ที่เขามารอ เลสลี่ ก่อนกลับบ้าน รปภ. ที่ตึกจะรู้จักเขา และ เห็นเขา ไปไหนมาไหนกับเลสลี่ ทุกวัน ... เอกเดินขึ้นไป ที่ห้อง ก่อนจะถึงห้องเขาก็ยังโทรหา เลสลี่ อีกครั้ง แต่ ก็ เหมือนเคย ไม่รับสาย ....
" เลสลี่ .... ตื่นหรือยัง " เอก เรียกเลสลี่ ที่หน้าห้อง พร้อมกับ เคาะประตู ... ไม่มีเสียงตอบรับ
"เลสลี่ครับ ..... " เอก เคาะเรียกอีกครั้ง
........ เสียงเปิดประตู แต่ไม่ได้เปิด ออกมาทั้งหมด เลสลี่ แง้มหน้า งัวเงียออกมาดู .... ทันทีที่ เห็น เอ๊กซ์ เขาทำหน้า ตกใจ ... ถามเอกเสียงดุ
" เอก .. ไอนัดยู 9 โมง ไม่ใช่ เหรอ มาก่อนแบบนี้ แล้วทำไมไม่โทรบอก ... "
"ผม โทรหา แล้ว แต่ เลสลี่ไม่รับสาย ... ส่ง SMS มาด้วย ..... "
เลสลี่ ยังไม่ยอมเปิดประตูให้เอก เข้ามา .... "ยู ไปรอ ไอข้างล่างก่อน นะ ไอ อาบน้ำ ก่อน แล้วเดี๋ยว โทรหา Mike ด้วยว่าออกมาหรือยัง" ...
... "อ้าว แล้ว ให้เอก ไปรอข้างใน ไม่ได้ เหรอ ... "
" ไม่ได้ ตอนนี้ ไอ ไม่สะดวก ... ดูไอซี ซกมก ไม่อยากให้ยูเห็น .... "
" ไม่เป็นไรหรอก เลสลี่ จะมาอายอะไร ตลกน่า เปิดประตูให้เอก เข้าไปเถอะ ...."
.................. ตุบ ตึก ...................... เอก ได้ยินเสียง อะไรบางอย่างในห้อง เหมือนมีคนอยู่ .... เอกเริ่ม ใจเสีย หรือว่า ..........
"เลสลี่ ....... อยู่ ..... กับใครเหรอ ........"
" ............... ไอ บอกยูแล้ว ว่าให้โทรมาก่อน ........ รอยู่ตรงนี้นะ ไม่ต้องลงไปแล้ว เดี๋ยวไอ จะเปิด ประตูให้ "
เลสลี่ ปิดประตู ปล่อยให้ เอก รออยู่หน้าห้อง ... เอกเริ่มปั่นป่วน หัวหมุน งุนงง ความรู้สึกสับสนปนเป กันไป หมด หน้าเขา ชา ตัแจ็ง ความรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนโดนอะไรทุ่มใส่หัว แล้วยกไม่ออก .... เอกไม่รู้ เขายังยืนอยู่ตรงนั้นได้ยังไง
เสียงประตูเปิด อีกครั้ง .... เลสลี่ เปิดประตูให้เอก เข้า ไป ในห้อง ... ห้องที่เขา เคยใช้ชีวิตอยู่ กับคนที่เขารัก ห้องที่ เต็มไปด้วยความทรงจำที่เขามีกับเลสลี่ .... ตู้รองเท้าที่ เขา หยิบ รองเท้าและถุงเท้า ให้ทุกเช้า ตู้เสื้อ ผ้าที่เขา เตรียมชุดทำงานให้ ทุกวันก่อนไปทำงาน โต๊ะ กินข้าว เล็กๆ ที่เขานั่งทานกับเลสลี่ ทุกเย็น ... ทุกอย่างยังคงถูกจัดวาง เหมือนเดิม ห้องที่เคยมีความสุขเต็มเปี่ยม ที่มี เพียง เอก กับ เลสลี่ แต่วันนี้ .... มีใครอีกคน เพิ่มเข้ามาในห้องที่เป็นความทรงจำอันสวยงามของเขา ....
"เขาอาบน้ำอยู่ ยู เอาของไปวางที่โต๊ะ เถอะ ...." เลสลี่ พูดเสียง ราบเรียบ เหมือนกับไม่มีอะไร เกิดขึ้น ....
เอกไม่รู้ว่า ทำไมเขายังใจเย็นไม่ฟูมฟาย เพราะความงุนงง ตกใจ ความรู้สึก หนักอึ้ง กดดัน หรือ เพราะ อะไร เขาก็ไม่รู้ ได้ เขารู้ เพียงแต่ว่า ตาของเขา เริ่มปวดตุบๆ เพราะเขา กลั้น สิ่งที่จะไหลออกมานั้นไว้ เอกนั่งลงที่โต๊ะ ทานข้าว ส่วนเลสลี่ นั่งอยู่บนเตียง เตียง นอนที่เขา เคยมีความสุขกับเลสลี่ เตียงที่เขาเคยเก็บทุกเช้า หลังจากที่เลสลี่ ตื่นไปอาบน้ำ เตียงที่เขา นอนกับคนที่เขารัก .... เตียงที่ เลสลี่ กับ ..... อีกคน .....
เอก ยังคงเงียบไม่พุดอะไร หรือ เพราะ พูดไม่ออก .....
เสียงประตูห้องน้ำเปิด .... ร่างของชายคนหนึ่งเดินออกมา พร้อมกับแต่งตัวเรียบร้อย เอก ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เขาคนนั้น เขาหันไปมองเลสลี่ .....
เลสลี่ ลุกจากเตียงเดินไปหา คนนั้น .... หยิบกระเป๋าที่วางอยู่บน ตู้วางรองเท้ายื่นให้ กับคนนั้น
"ยู กลับไปก่อนนะ .... แล้วเดี๋ยวไอจะโทรหา ขอโทษนะ พอดี เพื่อนไอมาเร็วไปหน่อย "
เด็กคนนั้นไม่พูด รับกระเป๋ามา แล้ว ก็เปิดประตู เดินออกไป .......
.
...................................................................................
ทนอีกหน่อย อ๊อฟ ปองศักดิ์
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V2DCEEAPADอย่าไปทำอะไรที่น่าอาย ไม่เอาไม่ดี อย่าไปทำให้ใครรู้สึก ว่าเราหวั่นไหว
เก็บอาการดี ๆ อย่ามีท่าทีที่ฟ้องใคร
เมื่อเค้าเดินมาข้าง ๆ ใคร ก็ใจดี ๆ
* อย่าแสดงว่ายังรู้สึก อย่าเผลอทำตัวอ่อนแอเช่นนี้
บอกกับใจว่าอีกนิด อีกไม่นานก็จะพ้นไป
** ก็รู้ว่าเจ็บ แต่ขอให้ทนเอาหน่อย ทนแข็งใจเข้าไว้อีกหน่อยได้ไหม
ให้เขาไปกก่อน ให้เขานั้นเดินไปก่อน
จะร้องให้ตายตอนนั้นก็จะตามใจ ไม่ว่าอะไรอีกแล้ว
ไม่ต้องการจะเอาหยดน้ำตา เรียกความสนใจ
ไม่ต้องการจะทำให้ใครเข้าใจแบบนั้น
ไม่ต้องการจะทำอะไรให้ใครเขาพูดกัน
รู้แล้วเราเลิกกัน เข้าใจมันดี
.... จะร้องให้ตาย .... ไม่ว่าอะไรอีกแล้ว.....................
..........................................................................................
หัวข้อ: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) (อ่าน 46110 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก