หัวข้อ: [เรื่องสั้น] นายจะอยู่กับฉันตลอดไป

[My name M]

 

เช่นกันครับ ผมมมมม

   รอน่ะคร้าบบบ

[boykook]

มาลงทะเบียนไว้ก่อน

และเป็นกำลังใจให้คับ

ขอให้สมหวังทั้งความรัก ความรวย เพราะความขยันนี่แหละคับ..

[wutwit]

มาปูเสื่อรอด้วยอีกคนอ่าคับบบบบบบบบบ

[oaw_eang]

เขียนได้ดีเคอะ

เอามาลงต่อเร็วๆ นะ

อิเจ้

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ดีปีใหม่ครับ
ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ

[DekDoy]

 
หายไปนานเลยนะครับ

รอๆ

[สาวเครือฟ้า]

มาต่อกันเลยครับ
......................................................................................
     


       ร่างๆนั้นค่อยๆเคลื่อนเข้ามาหาผม  ในตาผมยังพร่ามัวอยู่เหมือนเดิม  มือข้างหนึ่งของเขาคนนั้นค่อยๆ

บรรจงปาดน้ำตาให้ผม  จนทำให้ผมสามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจนขึ้น เขายื่นช่อดอกกุหลาบให้ผม  ผมจึงรับ

มาด้วยความเต็มใจไม่อยากรับรู้สิ่งไหนทั้งนั้น เพราะรู้เพียงว่า ณ เวลานี้ผมไม่อยากฝืนความรู้สึกรัก  อยาก

ปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่เก็บไว้มานาน  ผมรักมันจริงๆครับ  รักมากด้วย  ผมจึงกล้าที่จะกอดมัน 


“อย่าร้องเลยนะ เอกขอโทษ” ผมผละออกจากอ้อมกอดมัน


“ทีอย่าร้องไห้นะ  เอกขอโทษ ยกโทษให้เอกนะ” ผมยังเงียบ


“เอกมีเรื่องจะบอกนะ  ไม่รู้ว่าทีจะเชื่อหรือปล่าว แต่ขอให้ทีฟังเอกซักครั้ง เอกไม่มีอะไรกับแป้งจริงๆนะ  เค้า


เป็นเพื่อนกับแฟนไอ้โจ้  เค้าแค่อยากรู้เรื่องไอ้โจ้เท่านั้น  ไม่ได้มีอะไรกะเอกจริง” ผมยังเงียบฟังมันอยู่


“เชื่อเอกนะ นะนะนะ  ดีกันนะครับ”มันมาแปลกมากครับ  พูดเพราะเชียว


“อือ”ง่ายๆสั้นๆ ผมยิ้มให้มัน แต่มันนี่ซิ ก้มลงมาจูบผม  เท่านั้นแหละ  เสียงโห่ดังลั่น ก็จะใครหละ ก็เพื่อนตัวดี


ทั้งนั้นแหละ มาแอบดู เฮ้อ ลืมไปว่าพวกนี้มันสันดาร


“หวานกันจริงนะมึง กอดกันกลมเลย”ไอ้นัทมันแซว


“กูเป็นแฟนกันก็กอดกันดิ หรือมึงจะให้กูต่อยกัน”ผมย้อนมันไป


“ทำไมมึงอิจฉารึไง”


“เอ่อ อย่าให้กูมีบ้างก็แล้วกัน”


“มึงจะทำไม”


“กูจะทำมากกว่ามึงอีก” แล้วเพื่อนๆก็พากันหัวเราะไอ้นัทกัน




ตกเย็นผมต้องไปนอนที่บ้านไอ้เอกมัน  มันบอกมีของจะให้  ผมก็รีบไป


“ไหน มึงมีไรจะให้กู”ผมรีบถามด้วยความไม่อยากได้  อิอิ


“จะเอาก็พูดเพราะๆ”


“อือ  มึงอะ”


“ไร”


“ก็ได้  เอกครับ มีอะไรจะให้ที่รักครับ  พอใจยัง”


“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง หลับตาก่อน” ผมก็หลับตา  มือซ้ายผมถูกจับขึ้น แล้วก็มีวัตถุหนึ่งสวมเข้าไปในนิ้วนางของผม


ผมลืมตาขึ้นมาดู  เป็นแหวนทองรูปหัวใจ  วงไม่ใหญ่มาก


“มึงมีเจ้าของแล้วนะ”แล้วมันก็ก้มลงจูบที่แหวนวงนั้น


“กูรู้แล้ว  กูมีตั้งแต่กูมีตั้งแต่กูชอบมึงแล้ว”


“หมายความว่าไง”


“ก็ตั้งแต่กูชอบมึง  กูก็ไม่คิดว่ากูจะชอบใครได้อีกแล้วไง” ผมยิ้มให้มัน  มันก็ยิ้ม


“แล้วไหนละของขวัญกู”ผมยิ้มให้มันอย่างหวานหยดย้อย  แล้วบอกออกไปว่า


“ไม่มี” มันทำหน้างง


“มึงรักกูจริงรึปล่าวเนี่ย”


“รักดิ  รักมากด้วย”


“แค่พูดใครก็พูดได้”มันทำท่าจริงจัง


“แล้วมึงจะให้กูทำอย่างไง”


“มึงก็ต้องพิสูจน์ดิ” ผมทำหน้างงกับคำพูดของมัน


“คืนนี้ มึงต้องทำให้กูพอใจ”แล้วมันก็ทำหน้าหื่นขึ้นมาในบัดดล


“บ้า”


“กูจริงๆ  วันนี้มึงต้องทำทุกอย่างที่กูพอใจ”


“ว่าแล้วก็เริ่มเลยดีกว่า”แล้วมันก็ลากผมมาที่เตียงของมัน


“มึงต้องโม้คให้กูมีความสุขที่สุด และก็กลืนลงไป”ผมทำหน้าเหรอหรา


“เร็วๆเลย”แล้วผมก็ต้องทำในสิ่งที่มันต้องการ  จนมันปล่อยออกมา  แล้วผมก็ดูดกลืนเข้าไป 


“พอใจละยัง” มันยิ้มกรุ้มกริ่ม


“ยัง  ก็กูยังไม่ได้สอดเข้าไปในตัวมึงเลย มึงก็รู้กูชอบสอดหลายๆครั้ง”


“บ้า  ไม่เอาแล้ว”


“ไม่ต้องอู้งานเลย  มานี่ มึงต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน  เอาแบบว่ามึงต้องปลุกให้กูต้องการมึงแบบสุดๆ”  แล้วผมก็


ต้องเป็นฝ่ายรุกมัน  จนกว่ามันจะพอใจ  เล่นเอาผมระบบเหมือนกัน







    หลังจากที่กลับมาคืนดีกัน  ชีวิตผมกลับมาเติมเต็มอีกครั้ง  ผมไม่กลัวอะไรอีกต่อไปไม่ว่าสายตาของคนอื่น


จะมองยังไง  เอกมันก็ไม่เคยแคร์อยู่แล้ว มันพูดกับผมเสมอว่า

   

   “คนอื่นมีแต่คอยสร้างกรอบสร้างขอบเขตให้กับเรา เวลาที่เรามีความสุขไม่เห็นมีใครที่จะยินดีกับเราอย่าง


จริงใจ  มีแต่คอยจ้องจะสมน้ำหน้าเวลาเราล้ม  ยิ่งเวลาที่เราผิดหวัง เสียใจ มีแต่จะคอยหัวเราะเยาะ  ดังนั้น


แล้วเราจะไปใส่ใจกับความรู้สึกคนอื่นทำไม แค่ทำในสิ่งที่มีความสุขและไม่เดือดร้อนใครก็พอ”




   ผมก็เข้าใจในความรู้สึกของมันนะครับ  แต่อย่าลืมว่าเรายังมีครอบครัวและคนรอบข้างอยู่  และเขาเหล่านั้น


ใช่ว่าจะเข้าใจเสียทุกคน

...


  มีข่าวบอกครับว่า เรื่องนี้คงจบตอนวันเกิดของผมนะครับ  ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องนี้นะครับ



                                                       รักทุกคนครับ

[สาวเครือฟ้า]

หลายอาทิตย์ผ่านไป ผมมีความรู้สึกแปลกๆ เพราะว่าเวลาผมเดินผ่านกลุ่มแฟนไอ้โจ้เนี่ย มันมักจะพูดกระทบกระแทกผม  ตอน

แรกก็ไม่ใส่ใจนะครับ  แต่สายตาที่พวกเค้ามองผมนี่ซิ ผมไม่ชอบจริงๆเลย จนบางครั้งเกือบห้ามใจไม่ไหวว่าจะเข้าไปถาม แต่

เบลล์กับแนนก็ห้ามไว้   


แล้วก็มีงานกีฬาสีโรงเรียนของผมครับ  ปีนี้ ม.5ทั้งหมดรับหน้าที่เป็นคณะกรรมการ  เพื่อนกลุ่มของผมเลือกเป็นกรรมการกีฬา

บาสเกตบอลครับ  และประจำกองสีฟ้า


วันเปิดงาน  ขณะที่ผมกำลังช่วยเพื่อนจัดเหรียญรางวัลอยู่ที่กองอำนวยการ  ขบวนนักกีฬาก็เข้ามาในสนามพอดี  นำหน้าด้วย

คณะกรรมการ แว้บแรกไม่ได้สนใจ ก็ยังจัดของเรื่อยไป  จนมีเสียงหนึ่งพูดว่า


“เฮ้ยดูดิ ใครเป็นดรัมเมเยอร์อะ  เท่ดี”

ผมจึงเริ่มสนใจเงยหน้าขึ้นไปดู อือ ใช้ได้  ดูชัดๆอีกที  นั่นมันไอ้เอกหนิ  ตกใจมากครับ เป็นไปได้ไง งงมากครับ มันไม่เคย

บอกผมเลย  แล้วมันไปซ้อมตอนไหนเนี่ย ทั้งๆที่ส่วนใหญ่มันก็อยู่กับผมตลอด มิน่าตอนเช้าผมชวนไปปล่อยตัวนักวิ่งมาราธอน

ด้วยก็ไม่ไป ทำเป็นง่วง ผมแอบเคืองมันเล็กน้อย  แต่ว่ามันหล่อจริงๆครับยิ่งดูก็ยิ่งหล่อ  ผมมองมันอยู่นานมาก  แบบว่าตะลึง

อะ  จนเพื่อนต้องสะกิดให้จัดเหรียญต่อ   แต่ผมก็แอบมองมันเป็นระยะเหมือนกัน



หลังพิธีเปิดเสร็จสิ้นลง  ผมก็เดินไปที่กองสีฟ้า  แต่ก็ต้องสะดุด มีคนมาขอถ่ายรูปกับไอ้เอก  ที่เห็นก็มีเด็กม.3 แต่ที่ทำอารมณ์

จี๊ดสุดๆ ก็คนที่ชื่อแป้งนั่นแหละ  ทำเป็นยิ้มร่า ยิ่งตอนที่หันมาทางผมนี่แบบว่าเยาะเย้ยผมสุดๆ  ท่าจะไม่ดีแล้วแน่   หลังจากผม

หยุดดูซักพัก ก็รีบเดินต่อ  พอไปถึงก็โดนกัด


“ประจำเดือนไม่มารึไง  หาพ่อเด็กได้ยัง” เนี่ยไอ้โจ้  แล้วก็มีเสียงหัวเราะเป็นกองหนุน


“เจ้าของมึงลืมเอาข้าวให้หรือไง ถึงเป็นบ้าเที่ยวกัดคนอื่นแต่เช้า”ขอเอาคืนบ้าง


“เฮ้ย ไอ้เอก เมียมึงแพ้ท้องว๊ะ”ผมเหลียวไปมองไอ้ตัวการ ที่กำลังเดินมา อารมณ์ดีเลยนะมึง


“แพ้ท้องบ้านป๊ะมึงดิ”ผมกำลังจะเดินหนี ไอ้เอกก็วิ่งมาจับผมไว้


“จะไปไหน”


“ไปข้างหน้า”


“ไปด้วย”


“ไม่ต้อง มีเท้าไปเองได้”แล้วผมก็ดิ้นเพื่อให้มันปล่อย แต่มันก็ไม่ยอม


“ไอ้โจ้ถ่ายรูปให้หน่อย”ไอ้โจ้มันทำท่าจะถ่าย ผมหลบหันหลังให้


“กูไม่ถ่าย อยากถ่ายก็ไปถ่ายกับคนอื่น”ผมพยายามแกะมันออก เกือบจะหลุดแล้ว แต่มันก็ดึงผมเข้ามาผมเซเข้ามาในอ้อมกอด

มัน   มันตะคอกไอ้โจ้ ให้ถ่ายแต่ก็ไม่ได้ผมหันไปอีกครั้งแต่แล้วผมก็พลาดท่าถูกมันดึงมา หอมแก้มจนได้ ไอ้โจ้รีบถ่าย ไม่รู้กี่รูป

ที่ผมอยู่ในอ้อมกอดมัน ผมผลักมันออกคราวนี้มันยอมปล่อย  โกรธก็โกรธ อายก็อาย คิดดูสีฟ้าทั้งสีเห็นหมด ผมเดินมาสงบสติ

อารมณ์มันก็ตามมา 


“เป็นไรเนี่ย”มันถามผม


“...........”เงียบ


“ทีครับ  เป็นไรครับ”


“เป็นคน”


“เหรอ นึกว่าเป็นแฟนเอก”แล้วมันก็ยิ้ม


“ไม่ตลก”ผมทำหน้าเครียด  มันจ๋อยเลย  แล้วก็เงียบ ผมก็เงียบ นานมากจนมันอึดอัด


“ถามจริงๆ เป็นไร โกรธไรกูรึปล่าว มีไรก็พูดดิ ถ้าไม่พูด กูจะรู้ไหม”


“ก็ทำไรไว้หล่ะ”


“เรื่องที่กูเป็นดรัมเหรอ”


“...............”ผมเงียบ


“หรือว่าที่กูถ่ายรูปกับคนอื่น”


“..............”ผมยังเงียบ


“ทำไมหล่ะก็แค่ถ่ายรูป ไม่เห็นเป็นไรเลย”


“มันจะไม่เป็นไร ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่แป้ง”


“ก็แค่คนรู้จักกัน มึงหัดมีเหตุผลบ้างซิ”

“แล้วมึงเคยเห็นสายตาที่เค้ามองกูไหม”


“มึงคิดมากไปรึปล่าว”


“ถ้ามึงไม่อยากให้กูคิดมาก มึงก็อย่าไปยุ่งกับเค้าซิ กูรู้นะว่ามึงยังเจอเค้าอยู่”


“ก็กูแค่ไปส่งไอ้โจ้”


“ทำไมต้องไปส่งหล่ะ แล้วทำไมต้องเป็นมึง ไปส่งหรือไปเองหล่ะ”


“มึงพูดงี้หมายความว่าไง”


“ก็อย่างที่พูดแหละ”


“มึงไม่มีเหตุผล”แล้วมันก็เดินออกไป


ผมนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจนะครับ  แต่ความรู้สึกมันเป็นแบบนั้นจริงๆ จนกระทั่งเบลล์กับแนนมาตามหา  บอกว่า

แป้งมีเรื่องจะคุยด้วย  นัดที่อุทยานโรงเรียน ผมเบลล์และแนนก็ไป อยากรู้เหมือนกันว่าเค้าจะคุยอะไร มันจะได้จบๆ  พอไปถึง

พวกเค้ามีกัน 4 คน ผมก็เปิดประเด็นก่อน


“มีไรจะคุยกับเรา”ผมพูดน้ำเสียงเรียบๆนะ


“เรื่องเอก  พูดตรงๆนะ  เราชอบเอก”


“แล้วเกี่ยวไรกะเราหล่ะ”ผมยังนิ่งอยู่ แม้ในใจเริ่มเดือดขึ้นมาบ้าง


“ไม่เกี่ยวได้ไง  ก็นายชอบเอกเหมือนกัน”


“แล้วไงหล่ะ”


“นายเลือกยุ่งกับเอกซะ”


“หน้าด้าน” เบลล์อดไม่ได้ ผมบีบแขนเบลล์ใว้


“มึงว่าใคร”รู้สึกสถานการณ์เริ่มดุเดือด


“อยากรับก็รับไปดิ”เบลล์ยังไม่ยอม


“กวนตีน”


“มึงว่าใคร”เบลล์เริ่มทนไม่ได้ จนผมต้องจับไว้ แป้งแสยะยิ้ม


“จะเอาไงว่ามา”ผมรีบชิงตัดบท


“ก็อย่างที่พูด มึงเลือกยุ่งกะเอกซะ”ขึ้นมึงกะผมเลย ไม่ไหวแล้ว


“ทำไมกูต้องทำตามที่มึงพูดด้วยหล่ะ”


“มึงอยากมีปัญหากับกูใช่ไหม”


“พ่อแม่กูสอนว่าอย่าหาเรื่องใคร แต่ถ้ามีใครมาหาเรื่องก็ให้สู้สุดตัวเหมือนกัน”


“ตกลงมึงไม่เข้าใจที่กูพูดใช่ไหม”


“คงงั้นแหละ”


“ดี กูอยากรู้เหมือนกันว่าเด็กวิทย์เนี่ยเก่งจริงหรือว่าดีแต่ปาก”


“กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าตบเด็กพานิชเนี่ยหน้ามันจะเจ็บหรือว่ามือกูจะเจ็บเพราะว่าหน้ามันหนา”


...

[naumi]

ตบเลยตบๆๆๆๆๆ 

ได้ใจอ่า นายเอกแบบนี้ อย่าไปยอมมันนะ

สู้ๆ แหมถ้าอยู่ใกล้ๆจะไปตบช่วยแล้วเนี่ย อิอิ

เปนกำลังใจให้จ้า

[สาวเครือฟ้า]

  แล้วเหตุการณ์ตะลุมบอลก็เกิดขึ้น  อี่แป้งเนี่ยจะว่าไปตัวมันก็เท่าผมนะ แต่มันสู้แรงผมไม่ไหวหรอก เบลล์กับ

แนนก็กำลังยื้อกับพวกของมันอยู่ หนึ่งในนั้นก็มีแฟนไอ้โจ้ด้วย ทันใดนั้นก็มีคนมาแยกพวกเราออกจากกัน เบลล์

กำลังง้างมือจะตบแฟนไอ้โจ้  แต่ถูกไอ้โจ้จับมือใว้ ไอ้โจ้จะตบเบลล์  ผมตะโกนบอกให้มันหยุด มันจึงชะงักใว้


“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย  บอกมาซิ”ไอ้เอกถามผม

“.........”ผมเงียบ

“กูถามได้ยินไหม”มันตะคอกผม จนผมตกใจ

“ก็อย่างที่เห็น”

“มึงอย่ามากวน  มันเกิดขึ้นได้ยังไง”

“ถามพวกมันดูดิ”

“กูจะถามมึง”

“..................”ผมเงียบ  แล้วอี่แป้งมันก็เริ่มร้อง  ทีเมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลย

“ก็ทีนะ เค้าไม่พอใจที่เอกมายุ่งกับแป้ง  เค้ามาบอกให้แป้งเลิกยุ่งกะเอก แต่บอกบอกว่าแป้งกะเอกไม่มีอะไรกัน

เค้าก็หาว่าแป้งตอแหล  แล้วทีกับเพื่อนเค้าก็มาทำร้ายพวกเรา”อี่แป้งนี่มันแหลได้ใจมาก

“มึงนั่นแหละตอแหล”เบลล์ทนไม่ได้

“หยุดนะเบลล์ กูไม่ได้ถามมึง”ไอ้เอกมันว่าเบลล์

“ไม่เชื่อถามส้มซิ”  ทุกคนหันไปที่อี่ส้ม แฟนไอ้โจ้ มันพยักหน้า

“ทียังขู่อีกว่า เค้าจะให้คนมาข่มขืนแป้ง”แล้วมันก็สะอึกสะอื้น

“กูทนไม่ไหวแล้วนะ”ผมเข้าไปจะตบหน้ามันซักฉาด แต่ผมก็ต้องหยุดเมื่อฝ่ามือไอ้เอกฟาดลงที่หน้าผม

“ทำไมมึงต้องทำอย่างนี้ด้วย กูพูดให้มึงฟัง มึงไม่เข้าใจเลยใช่ไหม กูผิดหวังในตัวมึงจริงๆ”

“กูก็ผิดหวังในตัวมึงและไอ้โจ้เหมือนกัน  กูเป็นเพื่อนมึง แต่มึงไม่เคยที่จะถามหรือฟังอะไรจากพวกกูเลย กู

เสียดายเวลาที่คบกันมา กูเสียใจจริงๆ”แนนระเบิดใส่พวกมัน ดูพวกมันเหมือนสำนึก แต่ก็สายไปแล้ว

“พอแล้วแนน อย่าไปว่าเค้าเลย เรามันก็แค่คนรู้จัก จะไปเทียบอะไรกับแฟนเค้า”ผมถอดแหวนและดึงสร้อยที่มัน

ให้ยัดใส่มือมัน

“มันไม่ใช่ของกูแล้วหละ อย่าเจอกันอีกเลยนะ มึงไม่รู้จักกู กูไม่รู้จักมึง”ผมเดินหันหลังมาจากที่ตรงนั้น น้ำตา

ผมไหลเป็นทาง ไม่มีแม้แต่เสียงร้อง เจ็บมาก เจ็บจริงๆ  แนนกับเบลล์ก็ร้องครับ เราหลบมาอยู่ที่มุมตึกด้าน

หนึ่ง นั่งร้องไห้กันสามคน  ไม่สนใจใครทั้งนั้น

  หลังจากวันนั้นผมก็เอาตัวเองออกมาจากวงจรชีวิตของไอ้เอก  ไอ้โจ้  แต่ยังมีไอ้นัทคั่นกลางอยู่ บางครั้ง

ก็สงสารมัน มันคงอึดอัดที่ต้องเป็นคนกลาง  แต่มันก็ไม่ว่าอะไร มันคงเข้าใจความรู้สึกของพวกผมมั้ง  เวลาอยู่

ในห้องเนี่ยอึดอัดสุดๆครับ  เพราะเรียนห้องเดียวกัน ผมพยายามที่จะนั่งตรงที่ไม่เห็นมัน  แต่เพื่อนๆแปลกใจ

ไหม เวลาที่เราหนีอะไรซักอย่างมันยิ่งแกล้งเข้ามาใกล้เราทุกที  เช่นเวลาจับฉลากแบ่งกลุ่มเนี่ย ทำไม้ ทำไม

ผมต้องได้อยู่กลุ่มมันด้วย บ่อยมากที่เป็นอย่างนี้  ถ้าผมรู้ก่อนผมก็แลกกับเพื่อน เพื่อนก็เข้าใจ  แต่บางครั้งก็

แลกไม่ทัน เท่าที่ผมทำได้คือทำตัวให้นิ่งที่สุด  บางครั้งเดินอยู่ในโรงเรียนตอนว่าง  ยังเจอมันอยู่กับกลุ่มอี่แป้ง

ด้วย  มันเจ็บนะครับที่เห็นภาพอย่างนั้น แต่ก็ต้องทน ไม่แสดงอาการออกมา  เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่า  วัน

เวลาผ่านไป จนผมสอบเสร็จ  จบแล้ว ม.5และจบแล้วเช่นกันรักที่เฝ้าทะนุถนอม



ปิดเทอมปุ๊บผมก็รีบไปบ้านป้าที่ต่างจังหวัดเลยครับ  ไม่อยากอยู่ที่บ้านแล้วเจอบรรยากาศเก่าๆ เดี๋ยวจะร้องไห้

อีก  เพราะผมรู้ตัวว่าผมร้องไห้มามากพอแล้ว ผมมีความสุขมาก ตลอดระยะเวลาที่อยู่บ้านป้า  ทุกคนใจดีมาก

ครับได้เพื่อนใหม่ด้วย ได้ท่องเที่ยว ได้พบปะกับสิ่งใหม่หลายๆอย่างที่ไม่เคยเจอ  แต่บางครั้งก็นึกถึงไอ้เอก

บ้างอยากให้มันมาด้วย  มันคงชอบเหมือนผม  คิดแล้วก็เศร้าอีก  ดีที่เบลล์กับแนนโทรมาคุยด้วยบ่อยๆ 


สงกรานต์เป็นเทศกาลที่ผมรอคอย  แล้วมันก็มาถึง ผมไม่กลับบ้านหรอก  อยู่เล่นที่บ้านป้านี่แหละ  แต่แล้วพอ

ประมาณวันที่ 15 เบลล์ก็โทรมา  บอกว่าไอ้โจ้รถชน อาการหนัก เบลล์ถามว่าจะมาดูมันไหม  ผมแทบไม่ต้อง

คิด  ผมตัดสินใจกลับบ้านทันที ถึงจะโกรธมันยังไง  แต่มันก็คือเพื่อนผมอยู่ดี  สิ่งที่มันทำในวันนั้นมันคงมี

เหตุผลของมัน  เพียงแต่ว่าเหตุผลของมันวันนั้นผมรับไม่ได้แค่นั้นเอง  ผมไปถึงโรงพยาบาล เจอเพื่อนทั้ง

ห้องอยู่เต็มหน้าห้องผ่าตัด แต่ที่แปลกใจไม่เจอยายส้มแฟนของมัน ผมเข้าไปสวัสดีพ่อกับแม่ของมัน แม่มัน

ร้องไห้ ผมโผเข้ากอดท่านเพื่อให้กำลังใจ ไอ้โจ้ต้องผ่าตัดขา  หน้าตาทุกคนเป็นห่วงไม่แพ้กัน  ไอ้โจ้ออกจาก

ห้องผ่าตัดตอนทุ่มครึ่ง  มันยังสลบเพราะฤทธิ์ยาอยู่ ทุกคนต่างดีใจที่มันปลอดภัย แล้วเราก็พากันกลับบ้าน

ค่อยมาเยี่ยมมันพรุ่งนี้  แต่ผมก็ต้องเจอกับไอ้เอกแบบจังๆ  ตอนจะกลับ  เพราะเรากำลังตกลงกันเรื่องรถ 

หลายๆคนบอกให้ผมกลับกับไอ้เอก มันก็ไม่ว่าอะไร  บอกว่าถ้าไม่รังเกียจก็ยินดี  แต่ผมไม่ยอมไอ้นัทจึงไปส่ง

ผม


เช้าวันรุ่งขึ้นผมรีบอาบน้ำแต่งตัว  เบลล์กับแนนจะมารับไปเยี่ยมไอ้โจ้  ผมลงมารอแนนกับเบลล์ที่ร้าน  ไอ้เอก

เดินมาซื้อของพอดี  ผมก็ไม่สนใจ พอตอนจ่ายตังนี่ซิ มันเอามายื่นให้ผม  มันซื้อนม2กล่อง เอาแบงค์ร้อยให้ 

ผมก็ไม่รับเงินมันแต่เอาเงินทอนวางบนโต๊ะ  มันมองหน้าผม แต่ผมหลบ  มันจึงเอาเงินมันวางไว้  แล้วหยิบเงิน

ทอนไป


ซักพักเบลล์กับแนนก็มารับผม  ไอ้เอกมันก็ขับรถตามพวกผม จนมาถึงโรงพยาบาล ตอนนี้ไอ้โจ้ฟื้นแล้ว  มันทำ

ท่าตกใจเล็กน้อยที่เราสามคนเดินเข้าไปในห้อง ตามมาด้วยไอ้เอก  ในห้องตอนนี้มีพ่อแม่ไอ้โจ้  ไอ้โจ้ นัท

เอก แนน เบลล์ และก็ผม  แล้วพ่อกับแม่ก็ขอตัวไปทานข้าว  ก็เหลือเรา 6คน ที่เคยรักกันในวันวาน  ไม่มีใคร

พูดอะไรเลย จนผมทนไม่ได้


“มึงเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้าง”ผมถามไอ้โจ้

“ก็ตรงขาและหัวเท่านั้น”มันตอบ

“ดื่มหนักละซิมึง”ผมพยายามพูดให้ปกติสุดๆ

“ป่าว กูไม่ได้ดื่ม”

“งั้นก็ซิ่ง กูบอกแล้วอย่าขับรถเร็วเป็นไง เห็นไหม”

“อืม... มึงอยู่ต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ”มันถาม

“อือ...แต่กูกลับมาเยี่ยมเพื่อนกูที่โรงบาล”ผมบอกมัน

“เพื่อนมึงเป็นไรเหรอ”

“รถชน”

“กูรู้จักไหม เป็นไรมากรึป่าว”

“รู้จัก  อาการหนักเหมือนกัน”

“ใครว๊ะ”

“มึงไง  ไอ้ควาย”แล้วผมก็เอานิ้วจิ้มหัวมัน  มันก็ยิ้ม

“มึงไม่โกรธกูเหรอ”

“โกรธ แต่กูก็เกลียดมึงไม่ลงว๊ะ ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกูอยู่ดี”ผมยิ้มให้มัน มันก็ยิ้ม

“กูขอโทษ”มันก้มหน้า

“ก็กูบอกแล้วไง ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกู”มันเงยหน้ามามองผมแล้วยิ้ม

“แล้วแฟนมึงไม่รู้เหรอ”เบลล์ถามมัน  ดูมันเศร้าลง

“มึงเป็นไร”ผมถาม

“กูเลิกกับส้มแล้ว”ดูมันอึดอัดที่จะพูด  ผมจึงไปบีบมือมัน ทุกคนก็หน้าหมองลง

“กูเข้าใจ  อย่าคิดมาก  เอาเวลามาดูแลตัวเองดีกว่า แล้วมึงจะดีขึ้นเอง มึงต้องรักตัวเองให้มากนะ”  ผมให้

กำลังใจมัน
...............................................................



     รักคนอ่านครับ

[A GE]

  “กูเข้าใจ  อย่าคิดมาก  เอาเวลามาดูแลตัวเองดีกว่า แล้วมึงจะดีขึ้นเอง มึงต้องรักตัวเองให้มากนะ”  ผมให้

กำลังใจมัน
...............................................................

อันนี้พูดให้กับตัวเองรึป่าวคับเนี่ยะ 

[สาวเครือฟ้า]

 Re: [StoRy] นายจะอยู่กับฉันตลอดไป
« ตอบ #130 เมื่อ: 06 กุมภาพันธ์, 2008, 12:53:15 am » อ้างถึง 

--------------------------------------------------------------------------------
อ้างจาก: Spy_Pea ที่ 06 กุมภาพันธ์, 2008, 12:27:03 am
  “กูเข้าใจ  อย่าคิดมาก  เอาเวลามาดูแลตัวเองดีกว่า แล้วมึงจะดีขึ้นเอง มึงต้องรักตัวเองให้มากนะ”  ผมให้

กำลังใจมัน
...............................................................



อันนี้พูดให้กับตัวเองรึป่าวคับเนี่ยะ 


.................................



   ก็คงประมาณนั้นครับ อิอิ

[wutwit]

ค้างคา ............


มารอ...

[สาวเครือฟ้า]

หวัดดีครับ  มาต่อกันเลยนะครับ



ช่วงเวลาที่ไอ้โจ้พักฟื้น  มันทำให้เรากลับมาสนิทกันอีกครั้ง  รวมถึงกับไอ้เอกด้วย แต่ก็ไม่มากนัก  ดูเหมือนมันพยายามเข้าใกล้ผม แต่ผมก็วิ่งออกห่างมันไป เพราะผมยังสร้างกำแพงกับมันเหมือนเดิม จนดูเหมือนว่ามันท้อเหมือนกัน  ดีแล้วหละครับ ผมไม่อยากให้มันดีกับผมมากๆ ความจริงแล้วผมยังรักมันอยู่นะครับ  รักมากด้วย  แต่ก็ไม่อยากกลับไปเสียใจแบบวันนั้นอีกแล้ว  มันเจ็บมากครับสำหรับผม ขอผมยืนมองมันห่างๆก็พอ 


เปิดเทอมแล้วครับ ไอ้โจ้ก็หายดีแล้ว หายทั้งกายและใจ ดูทุกคนมีความสุขมาก แต่แล้วสิ่งที่เลวร้ายมากที่สุดก็เกิดขึ้นกับผม  ไอ้เอกมันจะย้ายโรงเรียน  วันนี้มันมาลาทุกคน มันขอเลี้ยงข้าวเพื่อนๆเพื่อเป็นการเลี้ยงส่งมัน  หลังจากทานข้าวเสร็จ มันก็มาคุยกะผม มันเดินนำผมไปที่สระน้ำข้างอุทยาน   พอมาถึงมันหยุดเดิน หันหน้ามาหาผม  มันจ้องผมอยู่นาน  ตอนแรกผมก็สู้สายตามันนะครับ แต่สุดท้ายก็ต้องหลบ เพราะมันเล่นเอาแต่จ้องหน้าผมอย่างเดียว  พูดอะไรก็ไม่พูด ผมได้ยินมันถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วพูดออกมา


“ที เอกขอโทษนะ เรื่องที่ผ่านมา เอกผิดเองที่ทำร้ายทีมาโดยตลอด ทั้งๆที่ทีดีกับเอกมาโดยตลอด  ขอบคุณที่คอยเป็นห่วงเอก คอยปลอบใจ ขอบคุณที่คอยดูแลและคอยเคียงข้างเอกตลอดมา แม้จะหรือร้องไห้ทีก็ไม่เคยทิ้งให้เอกเดียวดาย ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง  เอกจะเก็บมันไว้ในใจตลอดไป  คำพูดสุดท้ายที่เอกอยากบอกทีเสมอ  ไม่ว่ามันจะมีความหมายสำหรับทีหรือไม่ แต่เอกก็อยากบอกว่า เอกรักทีนะ รักมากด้วย”แล้วมันก็ร้องไห้ ผมก็ไม่รู้จะทำไง ก็เลยร้องด้วย แล้วมันก็เลยหน้าขึ้นมาเบาๆ


“เอกไปก่อนนะ”แล้วมันก็ยิ้มทั้งน้ำตา หันหลังเดินจากผมไป ผมได้แต่ทรุดนั่งลงร้องไห้ตรงนั้น  นานเท่าไรไม่รู้ กว่าแนนกับเบลล์จะมาหาผม  ผมกอดแนนแล้วร้องไห้  เบลล์ก็ช่วยปลอบ  แนนบอกให้ผมหยุดร้องก่อน มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ผมก็พยายามข่มตัวเองเพื่อจะฟังสิ่งที่แนนจะบอก  แนนเล่าว่าเอกโทรไปปรึกษาว่าทีคงเกลียดเอกมาก  ดังนั้นเอกจึงไม่อยากให้ทีอึดอัดอีกต่อไป ทีทำอะไรเพื่อเอกมามากแล้ว เอกจึงขอทำอะไรให้ทีบ้าง ถ้าไม่มีเอกซักคน ทีคงใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างมีความสุข ผมได้ฟังอย่างนั้นก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย นี่ผมทำให้มันรู้สึกขนาดนั้นเลยเหรอ ก็อย่างที่บอกถึงผมจะโกรธมันถึงขั้นไม่ยอมพูดด้วย แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่ต้องการให้มันยืนบนผืนดินเดียวกับผม  ผมยอมรับผมยังรักและยังห่วงมันอยู่


“รถจะออก 2 ทุ่มนะที คิดให้ดีว่าจะไปส่งมันไหม”คำบอกเล่าของแนนยังก้องในหูผมอยู่ตอนนี้ก็ทุ่มครึ่งแล้ว  ผมจะทำไงดีกับชีวิตของผม  ทำไมมันเล่นตลกกับผมอย่างนี้ ผมไม่อยากร้องไห้ให้มันอีกแล้ว แต่ผมก็ยังรักมันอยู่ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหลืออีก 10 นาทีมันจะไปจากชีวิตผมแล้ว ทั้งที่ควรจะยินดี  แต่ทำไมผมต้องร้องไห้  นี่ผมร้องไห้เพื่อมันอีกแล้วเหรอ ไม่ไหวแล้วขอไปด่ามันก่อนจากกันทีเถอะ ผมรีบวิ่งออกจากห้อง  ขับมอเตอร์ไซด์ไปที่ท่ารถ ผมไปถึงที่นั่น 2 ทุ่มตรง รถคันหนึ่งกำลังออกตัว ผมจอดรถ วิ่งตามรถคันนั้น
มองหามันทั้ง 2 ด้าน แต่ก็ไม่เจอ  จนรถเริ่มเร็วขึ้น ผมก็ยังไม่หยุดวิ่งตาม จนไม่ไหวแล้ว ผมจึงตะโกนออกไป


“ไอ้บ้าเอก  กูรักมึง  มึงทำไมต้องไปจากกูด้วย”แล้วผมก็ทรุดลงไปนั่งร้องไห้ตรงนั้น  หลายคนมองมาที่ผม  แต่ผมไม่คิดที่จะอายใคร ผมเสียคนที่ผมรักไปจริงๆแล้ว ผมกับมันคงไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

................................................................................

รักคนอ่านครับ ขอโทษที่หายไปครับ  กลับบ้านไปทำบุญวันเกิดมาครับ

[My name M]

 

ไม่ต้องขอโทหรอกครับ

ผมเองก็หายไป อันนี้ขอโทจริง ๆ ครับ

เดี๋ยวนี้มาเม้นให้น้อยมาก

แต่ก็ยังรอเสมอ

อ่านแล้วน้ำตาซึ้มน่ะ

ไม่ชอบการจากลาเลยอ่ะ

จากกันแบบที่ทั้งสองก็ยังรักกัน

ไม่รู้ดิ....หากขอได้คงไม่อยากให้เป็นแบบนี้

รอน่ะครับ

รออ่านต่อไป และจะเป็นกำลังใจให้เสมอ

 

[สาวเครือฟ้า]

อีกซักพักจะมาต่อนะครับ  รักคนอ่านครับ

[naumi]

อ่านไป เจ๊บไป โรคจิตรึเปล่าฟะตรู


โดนคนที่ตัวเองรักกะเพื่อนรักทำแบบนี้ไม่เจ็บก้อไม่รู้จะว่าไงล่ะ  เรานะ ต่อให้คนทั้งโลกเหนเราเปนคนเลว เราก้อไม่สนใจ ขอแค่คนที่เรารักเชื่อมั่นในตัวเราก้อพอ
แต่ทียังดีนะที่มีเพื่อนดีๆแบบเบลล์กะแนน เพื่อนแท้มีค่ากว่าสิ่งใด

[สาวเครือฟ้า]

เอาตอนจบมาลงให้นะครับ
.............................................................................................

 “กูก็รักมึง  รักมากและก็รักมานานแล้วด้วย”คำพูดนี้ทำเอาผมสะดุดรีบลุกขึ้นมาดูต้นเสียง  มันยืนยิ้มให้ผม  ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก วิ่ง

เข้าไปก่อนมัน 

“นี่มึงจริงๆใช่ไหมเอก”

“ใช่ กูเอง คนที่รักมึงไง”แล้วผมก็ผละออกจากมัน

“แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้หละ มึงต้องอยู่บนรถดิ”มันทำท่าเจ้าเล่ห์

“ถ้ากูอยู่บนรถกูก็ไม่ได้เห็นของดีซิ และก็คงไม่ได้กอดมึง”มันยังยิ้ม

“แล้วมึงไปไปแล้วเหรอ”ผมถามอย่างสงสัย

“ก็กูรู้ว่ามึงจะมาตามกูไง  กูถึงไม่ไป”

“มึงหมายความว่าไง”มันอมยิ้ม

“ก็แค่อยากพิสูจน์ใจใครบางคนว่ารักกูไหม”

“มึงหมายถึงใคร”

“ก็คนแถวเนี่ยแหละ”แล้วมันก็มองมาที่ผม 

“มึงหลอกกูเหรอ”ผมจึงมองมันด้วยสายตาอาฆาต

“ไม่ได้หลอกก็แค่อยากให้มึงรู้ใจตัวเอง”

“มึงทำให้กูร้องไห้อีกแล้วนะ ไม่ต้องมาพูดกับกูอีก”แล้วผมก็เดินหนีมัน  มันก็คว้าผมใว้

“กูขอโทษนะ อย่าโกรธกูนะ  คืนดีกันนะ”มันอ้อนผม

“อ่านปากของกูนะว่า  ไม่”

“มึงอะ ดีกันนะ กูยอมทำทุกอย่าง แค่มึงคืนดีกับกูนะ นะ นะ”

“มึงพูดเองนะ”มันพยักหน้า

“ให้แม่มึงมาขอกูดิ กูเรียกไม่แพงแค่ทอง 20บาท  20หมื่น ทำได้ไหม”มันทำท่าเอ่อ ผมยิ้มเดินออกมาอย่างเป็นต่อ ดูว่ามันจะทำ

อย่างไง

    แล้วมันก็หายไปมันย้ายโรงเรียนไปจริงๆแล้ว  เช้าวันเสาร์คุณหญิงแม่มาปลุกให้ตื่นแต่เช้า บอกให้ผมอาบน้ำ แต่งตัวจะไปทำธุระ ผม

จึงรีบตื่นเพราะนานๆทีท่านจะใช้บริการเลยไม่อยากให้บ่น พอแต่งตัวเสร็จกำลังเดินออกจากห้องลงมาที่ห้องรับแขก หัวใจจะวาย ในห้อง

มีพ่อ แม่ของผม และพ่อ แม่ไอ้เอกและก็ไอ้เอก ผมมองมันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ มันยิ้มแล้วหลบสายตา


“มานั่งนี่”พ่อบอกให้ผมมานั่งข้างไอ้เอก ผมหยิกมันที่ชายโครง มันทำหน้าเจ็บ แล้วผมก็ปล่อย ผมไม่กล้าสบตาใครโดยเฉพาะพ่อ ทำท่า

เฉยมาก ปกติจะขี้เล่น ส่วนหน้าพ่อไอ้เอกเนี่ยดีกว่าพ่อผมนิดหนึ่ง แต่ก็ไม่น่าสบสายตา ผมได้แต่ก้มหน้า

“พวกแกคบกันยังไง”พ่อผมถาม ผมเงียบ

“ถามไม่ได้ยินหรือไง”พ่อตะคอกอีกที ทำเอาผมน้ำตาคลอ กลัวพ่อมาก เพราะพ่อไม่เคยตะคอกผม

“ว่าไงเอก”พ่อหันไปถามเอก

“เอ่อ...เอ่อ”ไอ้เอกมันไม่กล้าพูด ทีงี้ทำเป็นกลัว ตอนจะทำไม่คิด

“เอ่ออะไร จะรู้เรื่องไหม”

“ผม..รัก..ทีครับ”มันช่างกล้า

“แล้วแกหละเจ้าที”เอาแล้วไง

“เอ่อ...ผม .ก็  ผม...ก็”ผมกระอึกกระอัก

“ก็อะไร บอกมา”ผมสูดลมหายใจเข้าไปแล้วตัดสินใจบอกพ่อไปว่า

“ผมก็รักเอกครับ”ทั้งห้องเงียบหมด ผมรีบก้มหน้าแล้วร้องไห้ กลัวไปหมดเลย

“ดี เรียกสินสอดเค้าด้วยไม่ใช่เหรอ ไปเลย อย่ากลับมานะไปอยู่บ้านโน้นเลย เงินพ่อก็ไม่เอาซักบาท แล้วอย่ากลับมานะ”

“พ่อ”ผมเงยหน้ามองพ่อ แต่พ่อก็หลบสายตา ผมยิ่งร้องไห้อีก

“จะร้องทำไม ลูกน่าจะดีใจนะ”แล้วพ่อก็หลุดขำออกมา ทุกคนก็พากันขำหมด ไอ้เอกด้วย ทำเอาผมงง และก็มารู้อีกทีว่าโดนต้มซะและ

เลย แม่ไอ้เอกรีบมาเช็ดน้ำตาให้ผม

“มานี่ลูก อย่าร้องนะ พ่อเค้าล้อเล่น ไหนดูซิลูกชายคนใหม่ของแม่”

“ไปอยู่บ้านพ่อนะ ควบคุมเจ้าเอกแทนพ่อด้วย”พ่อไอ้เอกพูดกับผม

“เอกพ่อฝากเจ้าทีด้วยนะ”พ่อผมพูดกับเอก

“ดูแลเจ้าทีด้วยนะตาเอก ขอให้ลูกมีความสุขมากๆนะจ๊ะ”นี่แม่ผมอวยพร

“วันนี้เรามาฉลองกันนะ พ่อเป็นเจ้ามือเอง”พ่อเอกพูด แล้ววันนั้นเราก็มีปาร์ตี้เล็กๆ ภายในครอบครัวของเรา พ่อไอ้เอกใจดีมากครับ ซื้อ

รถเป็นของขวัญให้คันหนึ่ง

หลังจากวันนั้นผมก็ย้ายมาอยู่บ้านไอ้เอกอย่างถาวร แต่ก็มีบ้างที่กลับไปนอนที่บ้าน ก็มีไอ้เอกเนี่ยแหละเป็นเงาตามตัว มันไม่ยอมให้ผม

คลาดสายตาเลย ไปไหนมันก็ตามไปด้วย สถานการณ์มันเปลี่ยนไปจริงๆครับ  เมื่อก่อนผมเป็นคนที่ต้องวิ่งเข้าหามัน แต่ ณ วันนี้มันกลับ

ต้องมาใส่ใจผม ใช่ว่าผมจะวิ่งหนีมันนะครับ แต่มันหนะชอบไม่มีเหตุผลเอง หวงไม่ดูกาลเทศะ เรื่องราวความรักระหว่างผมกับมันยัง

ดำเนินต่อไป เหมือนกับเวลาที่ไม่ยอมหยุดหมุน วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรผมไม่อาจรู้ แต่ที่รู้ วันนี้ไอ้เอกคือคนที่ผมรักมากที่สุด แม้มัน

จะไม่ใช่คนที่ดีที่สุด แต่มันก็สำคัญที่สุดสำหรับผม และสุดท้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผมและเอกตอนนี้ คือความรักที่มีให้กันและกัน ผม

รักมัน และมันก็รักผม เท่านี้เอง แค่นี้จริงๆ ผมไม่ต้องการสิ่งใดอีกต่อไปแล้วครับ


...

  ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องนี้  ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้  แม้ผมจะเขียนเรื่องนี้ไม่ดีเท่าไหร่  แต่ผมก็จะพยายามต่อไป เพื่อความฝัน

ของการเป็นนักเขียนของผม 

   ยังไงก็ช่วยติดตามเรื่องต่อไปนะครับ...รักคนอ่านครับ

[aabee]

                                       


              สนุกมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วยังนึกว่าจะมีต่ออีกไหม ไม่อยากให้จบเลย
                                    แต่ก็ดีใจนะค่ะ ที่จบแบบแฮปปี้

             

[สาวเครือฟ้า]

แวะมาทักทาย  มีใครเข้ามาบ้างใหมครับ

[My name M]

ไม่หรอกครับ

แค่มาขยันโพส

แค่นี้ก็มีคนติดตามแล้ว

เรื่องนี้ผมอ่านมาตั้งนานแล้วน่ะครับ

อ่านตั้งแต่อยู่เว็บอะไรสักอย่างจำไม่ได้

แต่ก็จำได้ว่าเคยอ่าน

ไงก็เป็นกำลังใจเคยต่อไปน่ะครับ

จะติดตามครับ

[angsumalin]

เรื่องนี้น่ารักคร๊าบบเนื้อหาอ่านได้รวดเร็วดีมากเลยคับ

[nana]

 


 

[GTo_CluB]

 

น่าอิจฉาจัง ถึงจะผ่านอะไรร้ายๆมา แต่ในที่สุดตอนจบก็จบไปได้ด้วยความสุข

อยากมีอย่างนี้บ้างจัง   อ่านไปร้องไห้ไป อิอิ   

[สาวเครือฟ้า]

 


ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่านนิยายของผม  แล้วจะตั้งใจเขียนเรื่องใหม่ครับ


 

[naumi]

หากในชีวิตจริงมีคนอย่างเอก ที และครอบครัวน่ารักๆเหมือนทีกะเอก โลกเราคงสวยงามขึ้นเยอะ
อ่านแล้วมีความสุขจัง โดยเฉพาะตอนสุดท้ายอ่า
เราไม่ต้องการอะไรมากนะ ขอแค่ครอบครัวที่เข้าใจเราก้อพอ แค่นี้จริงๆ
ขอบคุนสำหรับเรื่องราวดีๆ

[spok1234]

ขอบ คุณ ที่ นำ เรื่อง ดี ๆ มา เล่า ให้ ฟัง นะ ครับ

ถึง แม้ ว่า ผม จะ มา อ่าน และ ตอบ ช้า

แต่ ก็ ประ ทับ ใจ มาก ๆ

รัก กัน นาน~ นะ

[nunam]

อ่านตอนจบ แล้ว แฮปปี้ ขอไปอ่าน เริ่มแรกเลยละกานนะ 

[cartoons]

  ชอบๆๆๆๆๆ มากมายคร่ะ อิอิ

[สาวเครือฟ้า]

ยังมีคนหลงเข้ามาอ่าน

 

หาตอนพิเศษมาลงดีไหมเนี่ย