หัวข้อ: Re: ....... ➳ แลกรัก ♡ .......

[amito]

คนที่ไม่มั่นใจในรักกลับไม่ใช่เนมซะแล้ว แต่เนมเองก้อควรจะอยู่กับปัจจุบัน มัวแต่คิดเรื่องที่บั่นทอนตัวเองทำไม

[SoYiLovE]

ปลายทางความรักมันก็คือความสุขอย่างยั่งยืนจะให้ได้มาง่ายๆมันก็ไม่รู้ซึ้งถึงคุณค่าความรักซิ

ในความทุกข์ก็มีความสุขปะปนอยู่ด้วยแน่นอนขอเพียงอย่าท้อถอย

โก้สู้สู้!

[TinyB]

เหนื่อยล้าเต็มที...ไม่เห็นปลายทาง
ทำดีกี่ครั้งก็ยังเปลี่ยน...เธอไม่ได้
ความรักที่ให้เธอ...เหมือนน้ำซึมพื้นทราย
ยิ่งเติมยิ่งหายมากเท่าไรก็ไม่พอ...รู้ไหมมันท้อ........

[mayaw]

สงสารทั้งคู่นะ หวังว่าการห่างกันครั้งนี้จะทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น
อยากให้โก้ทำให้เนมมั่นใจ อยากให้เนมมั่นใจในตัวโก้
รักก็ต้องแสดงให้เค้ารู้บ้างรู้มั้ย คนที่เป็นแฟนเค้าก็ต้องอยากเป็นคนสำคัญของเรา เหมือนที่เราอยากเป็นคนสำคัญของเค้า
เป็นกำลังใจให้ทั้งโก้และเนม ให้ได้รักกันอย่างมีความสุขซะที
 

[iammz]

พี่โก้จะทำยังไงต่อไป 

[kazuyajin]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารทั้งเนมและพี่โก้
รู้สึกเหมือนบางทีเนมก้เป็นแค่เด็กที่ต้องการคนรักแสดงความรักความมั่นใจมห้ได้รับรู้
แต่พี่โก้ก็ยังคิดรักในแบบของตัวเอง ไม่แสดงออก แต่บางครั้งมันก็ทำให้เนมไม่รู้ในความคิดของพี่โก้ได้เลย

[IamA]

กลับมาอ่านอีกทีดราม่าหนักเลย ฮืออออ

เราว่าเนมเหมือนจะยึดติดกับความรักแบบวิจิตรสวยงามมากเกินไปนะคะ อารมณ์แบบว่า ...รักเธอคนเดียวและตลอดไป อะไรทำนองนั้น ... ทั้งๆที่ตอนเนมเลิกกับพี่โก้ไป เนมยังใช้คำว่า"รัก"กับคีย์ได้เลย ทำไมพี่โก้ถึงจะไม่มีสิทธิ"รัก"ใครในช่วงที่เนมไม่อยู่ในชีวิตพี่โก้ ...แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี่ก็ไม่ได้โทษเนมนะคะ อาจเพราะเนมยังเด็กเลยมีมุมมองต่อความรักที่ไม่กว้างนัก ประกอบกับปมด้อยในใจเนมที่คิดมาตลอดว่าพี่โก้รักเพื่อนสองคนนั้นมากกว่ารักตัวเอง เลยทำให้เนมปิดกั้นที่จะเชื่อใจพี่โก้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย

ส่วนอิตาพี่โก้ ถ้าคิดว่ากำลังจะจมน้ำตายแล้วยังรักที่จะอยู่ต่อก็ช่วยเหลือตัวเองสิคะ ดิ้นรนเยอะๆ อย่าปล่อยทุกอย่างไปตามเวรกรรมอย่างเดียว ไฟท์บ้างไรบ้าง อย่างพี่โก้น่ะมีหรอที่ไฟท์ขึ้นมาจริงๆแล้วจะไม่ได้เนมกลับมา จะมีก็แต่เนมไม่กลับมาเพราะพี่ไม่ทำอะไรเลยนี่แหละ ที่กลับมาคืนดีกันคราวนี้ก็เพราะเนมเป็นคนเริ่มไม่ใช่หรอ อยากเห็นพี่โก้ในโหมดพระเอกช่างง้อช่างตื๊อบ้าง (ไม่รู้ว่าจะได้เห็นรึเปล่า ;_;)

[bavornrat mongklonrat]

หยุดเลยนะคีย์ หยุดคิด!!

[ฟองอากาศ]

 

[yong]

เอาใจช่วยน้องเนมนะครับ

[justxyz.]

 

[G_wa]

ตอนต่อไปอัพวันพุธนะคะ

[เราเอง]

วันนี้ วันพุธ 

#ไม่ใช่ละ 

[bavornrat mongklonrat]

กรี๊ดดดดด

[ayumi_jern]

ค้างกว่าเดิม อกอิแป้นจะแตก T^T

[ja ne]

พี่โก้ คิดว่าตัวเองกำลังจะจมน้ำ

แต่คนที่ตายไปแล้วน่ะคือ.......เนม

[pae666]

อึนจริงๆ เรื่องทำท่าจะดี แต่ทำไมนะ โก้จะโกหกหน่อยไม่ได้รึไงอ่ะ แมนมากไปละ ..สงสารเนมอ่ะ 

คู่นี้สวีตกันได้ไม่เคยนาน... เฮ่ออออออ 

[bavornrat mongklonrat]

เอาคีย์-ฟิวส์-ป้อง(คนนีีหมั่นไส้เป็นพิเศษปากบูด55555)
จับมาคลุกๆรวมกัน(ชอบยุ่งกับเนม)
ระเบิด ปุ๊ง.. เกิดเป็นโกโก้ครั้น

[aorpp]

ค้างกว่าเดิม อกอิแป้นจะแตก T^T

โอ๊ยยยย แทนใจเรามากกกก 

[Cloud~]

วันนี้วันพุธแล้วววว เข้ามารอ โก้กับน้องเนม   ^_^

[broke-back]

ฉันเอง..นอกกาย

แต่พี่น่ะ..นอกใจ

http://www.youtube.com/v/R_YaSKss4xg



 
รัวให้เร็วเลยนะ
อิอิ

[kuku]

ร๊อรอออออออออ

[mayaw]

รอคอย......
 

[ทานตะวัน]

รอเธอจนเหนื่อยหัวใจ จะมาจริงๆใช่มั้ย ไม่ได้หลอกให้รอนะ ส่งข่าวบอกเราหน่อยเต๊อะ T_T

[G_wa]

สามวันแล้วที่มานอนค้างห้องคีย์ และสามวันแล้วเช่นกันที่ไม่ได้ไปเรียน ป้องกับใบหม่อนโทรมาบ้าง แต่พอจับน้ำเสียงเนือยๆ ของผมได้ก็ไม่ถามอะไรมาก แล้วก็ส่งข้อความมาหาแทนการโทรหา คีย์โดดเรียนวันแรกอยู่เป็นเพื่อนผมที่เอาแต่นอนร้องไห้ทั้งวัน วันต่อมาพอผมบอกว่าไม่ไปเรียนคีย์ก็ทำท่าจะโดดตามอีกผมเลยไล่มันไป พรุ่งนี้มีแข่งวันสุดท้าย คีย์คงซ้อมบอลเตรียมเตะรอบชิง ป้องแวะมาหาตอนเย็นเอาข้าวกล่องที่คีย์ซื้อไว้มาให้ มันนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนผมแล้วก็กลับไป ตัวสำรองสาธารณะอย่างมันไม่ต้องซ้อมอะไรมากเพราะไงๆ ก็คงไม่ได้ลง มันเลยวิ่งไปโน่นมานี่คอยช่วยเรื่องอื่นๆ คล้ายๆ ผู้ช่วยโค้ชไปทุกที


ผมมองโทรศัพท์ตัวเองที่นิ่งสนิท ไม่มีแสงกระพริบเตือนข้อความเข้าเหมือนวันก่อนๆ มองดูเวลาก็น่าจะใกล้เลิกงานแล้ว เดี๋ยวก็น่าจะมีแต่วันนี้ตั้งแต่เช้ายังไม่มีสักครั้งเลยนี่สิ.....ใช่...ข้อความจากพี่โก้ ผมบอกพี่โก้ไว้ว่าจะโทรหา แต่ผมไม่ได้โทร.....ไม่กล้าโทร ผมเลยเลือกจะส่งข้อความไปบอกแทนว่าถึงห้องคีย์แล้ว พี่โก้ก็ส่งกลับมาถามว่า...ไปรับได้ไหม.....ผมใช้เวลาอ่านแค่ไม่กี่วินาที แต่ใช้เวลาในการร้องไห้เป็นชั่วโมง ก่อนจะส่งกลับไปบอกว่าอย่าเพิ่งมาเลย ผมยังไม่พร้อม....ยังไม่พร้อมจะเจอหน้าพี่โก้ตอนนี้ หรือแม้แต่ได้ยินเสียง....ไม่พร้อมจริงๆ หลังจากนั้นก็มีเพียงข้อความถามและเตือนเรื่องไปเรียน ทานข้าว ข้อความช่วงเวลาเลิกงานคือคำเดิมๆ ที่เคยใช้ถามคือ...ให้ไปรับได้หรือยัง....พอผมไม่ตอบพี่โก้ก็จะเงียบไป และส่งข้อความราตรีสวัสดิ์มาให้ก่อนนอน ไม่มีการพูดคุยผ่านเสียงแม้พี่โก้จะพยายามโทรมา....ผมรู้...ผมเป็นเด็กไม่ดี....เป็นเด็กไม่ดีที่กำลังทำตัวเกเรอยู่ด้วย


หากถามว่าเราทะเลาะกันหรือเปล่า มันไม่ใช่ เราไม่ได้ทะเลาะกันเหมือนครั้งพี่เจ แต่ทำไมมันเจ็บกว่านั้นก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ถึงจะคิดว่าเจ็บมากพอแล้ว ทนแทบไม่ไหวแล้ว แต่....สายตาพี่โก้และคำพูดสุดท้ายก่อนผมจะจากมากลับทำให้เจ็บกว่า......ปวดใจ....มากกว่า


“ร้องไห้อีกแล้ว”มือที่เอื้อมมาเช็ดน้ำตาทำให้ผมสะดุ้ง หันมามองเจ้าของมือและเจ้าของห้องที่กลับมาตอนไหนไม่รู้

“มาตอนไหน ไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูเลย”ผมปาดน้ำตาจากข้างแก้มหันมาถาม คีย์เดินไปถอดเสื้อผ้าเตรียมเข้าห้องอาบน้ำ

“ไม่ได้เคาะไง เผื่อเนมหลับอยู่ มีน้ำแข็งใสสองถุงกับยำมาม่า เอาถ้วยมาใส่กินรอไปก่อน ขออาบน้ำแป๊บ”คีย์พูดจบก็ผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำทันที ผมเดินไปอาหารที่มันว่ามาจัดใส่ถ้วยใส่ชาม เอาหนังสือพิมพ์ปูรองพื้นกันเปื้อน มันคงไปส่งป้องที่หอมาเลยแวะซื้อแน่ๆ ก่อนถึงหอป้องมีร้านขายน้ำแข็งใสเจ้าอร่อยอยู่ เครื่องมีให้เลือกเยอะมาก น้ำกะทิก็หอม เคยพาพี่โก้ไปนั่งทานเวลามารับผมหลายครั้งเหมือนกัน พี่โก้ที่ไม่ค่อยทานขนมหวานยังบอกว่าอร่อย คุยไปคุยมาถึงรู้ว่าเมื่อก่อนตอนพี่โก้เรียนที่นี่ก็เคยมานั่งทานแต่ไม่อร่อยเท่านี้ น่าจะเปลี่ยนคนทำแล้วมั้ง

“เหม่อๆ น้ำแข็งละลายหมด”คีย์อาบน้ำด้วยความเร็วแสงเสร็จก็มานั่งข้างๆ แล้วกดรีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ทันที

“ยังไม่ละลายซะหน่อย อย่าเว่อ”

“เออ แต่มึงเหม่อ อย่าเถียง พรุ่งนี้ไปเปล่า โดดหลายวันแล้วนะมึง ไปเชียร์กูหน่อยดิ”

“เดี๋ยวดูก่อน”

“ดูไรวะ ไปเหอะ หม่อนก็บ่นถึงมึงนะเว้ย พรุ่งนี้กูกับป้องต้องไปนั่งในสนาม หม่อนอยู่คนเดียว มึงไม่สงสารเพื่อนเหรอ ไปหาเพื่อนคุยบ้าง นั่งอยู่แต่ในห้องก็เอาแต่ร้องไห้ บอกตามตรงนะเนมว่ามึงกำลังทำให้กูหงุดหงิดมากและอยากไปต่อยคนที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้จริงๆ”เมื่อวานหม่อนโทรมาเล่าให้ฟังว่าไม่ได้ถือป้ายแล้ว เห็นว่ามีปัญหาเรื่องชุดที่มีไม่ครบคน อีกชุดที่หม่อนต้องใส่ดันเสีย ต้องใช้เวลาซ่อมแล้วคงเสร็จไม่ทัน

“พูดมากว่ะ แล้วไม่ต้องคิดทำอะไรแบบนั้นเลยนะ ไม่งั้นกูโกรธจริงๆ ด้วย”

“ตกลงพรุ่งนี้ไปพร้อมกู รีบๆ กิน แม่งหิวว่ะ เนี่ยยำแซ่บๆ กินไปรับรองหัวโล่งโปร่งสบาย จะไม่เลิกคิ้วย่นหน้าย่นสักที”คีย์ตักยำมาม่ายัดปากผม ผมเลยต้องงับไว้ก่อนมันหก ระหว่างเคี้ยวก็เอามือไปตีไหล่มันคืนสองที โทษฐานแกล้งกัน ดีนะไม่สำลัก อยู่กับคีย์ก็ดีตรงที่มันคอยกวนให้ผมหยุดคิดมากได้เป็นพักๆ นั่นแหละครับ ตั้งแต่คืนนั้นที่ผมโทรหาคีย์บอกให้มารับจนถึงตอนนี้ คีย์ไม่ถามผมสักคำว่ามีปัญหาอะไร มีบ่นนิดหน่อยตอนโทรปลุกแค่นั้นเอง


เมื่อคืนผมหลับๆ ตื่นๆ จนเกือบตีสองที่มีเสียงข้อความเข้า เป็นการบอกฝันดีที่ล่าช้ากว่าปกติมาก ผมจ้องข้อความสั้นๆ ของพี่โก้จนหลับไป รู้สึกตัวอีกทีตอนเช้าที่คีย์ปลุกให้ลุกมาอาบน้ำแต่งตัว ส่วนมันจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ผมเดินมึนๆ เข้าห้องน้ำ ใส่ชุดที่คีย์เตรียมให้ เพิ่งรู้ว่ามีเสื้อคณะด้วย คีย์คงไปเอามาให้ มิน่าเมื่อคืนเห็นลงไปซักผ้า เสื้อยืดคอกลมธรรมดาสีฟ้าอ่อนน่ารักดี แต่ไซต์ใหญ่ไปนิด

“ทำไมตัวมึงเล็กลงวะ นี่เลือกเบอร์เอสมาแล้วนะ”

“เสื้อไม่ได้มาตรฐานอะดิ ดูแขนเสื้อเกือบถึงศอกอยู่แล้ว”

“กูว่ามึงผอมลงมากกว่า ดูแขนแม่งมีแต่กระดูก ไม่ได้แระ กูต้องรีบขุน กอดทีกระดูกทิ่ม ไม่นุ่มๆ เหมือนเมื่อก่อนเดิมเลย”คีย์ทำหน้าจริงจังมาก มันกะขุนจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย ผมไม่ได้ผอมลงอะไรมากหรอก แต่เสื้อมันน่าจะไม่ใช่ไซต์มาตรฐานจริงๆ นะ แล้วผมก็ไม่ได้ทานน้อยลงกว่าปกติสักเท่าไร แค่เมื่อก่อนทานข้าวสองสามจาน ตอนนี้เหลือจานเดียวพูนๆ แต่มันก็ไม่ได้น้อยไง ยังมากกว่าหลายๆ คนด้วยซ้ำไป ใครว่าเวลาเศร้าแล้วความอยากอาหารจะลดน้อยลง ผมยังอร่อยกับทุกอย่างเหมือนเดิมเลย เพียงแต่ขี้เกียจอ้าปากกเคี้ยวก็เลยทานน้อยลงแค่นั้นั้น


คีย์ขี่รถมาจอดที่ตีกคณะก่อนจะพาไปที่โต๊ะกลุ่ม ป้องกับใบหม่อนมานั่งรออยู่แล้วพร้อมเสบียงเพียบ เหมือนเตรียมไปออกรบ ใบหม่อนเห็นผมเดินมาก็ส่งยิ้มให้ แต่สภาพผมคงโทรมนิดหน่อย ไอ้ป้องเลยมองสำรวจซะไม่เกรงใจเลย

“มึงผอมลงกี่โลวะ นี่ใช่เสื้อตัวเมื่อวานเปล่าเนี่ย”

“เห็นมั้ยกูบอกแล้วว่ามึงผอมเกินไป ไอ้เนมแม่งหาว่าไซต์เสื้อไม่ได้มาตรฐาน มึงดูความคิดมัน”พอมีพวกปุ๊บคีย์ก็แท็คทีมป้องรุมผมทันที ผมเลยนั่งลงข้างๆ ใบหม่อนแถมเอนหัวมาซบไหล่อ้อนซะเลย แต่แปะหัวได้ไม่กี่วิก็มีมือดีมาดันหัวผมออก ไม่ใช่ใครหรอกครับ เจ้าของที่ตัวจริงนั่นแหละ

“แต๊ะอั๋งแฟนคนอื่นเนียนเชียวนะ”พี่บอมดันหัวผมแล้วก็เดินไปนั่งที่ว่างข้างๆ ใบหม่อน สงสัยตอนแรกพี่แกคงนั่งตรงนี้ เพราะมีกระเป๋าสตางค์วางอยู่ แต่คนไม่รู้ก็ไม่ผิดไง

“ไม่ได้แต๊ะอั๋งซะหน่อย แค่อ้อนเฉยๆ เนอะๆ”ผมเอนหัวลงไปซบอีก คราวนี้ใบหม่อนเป็นแกนหนุนหัวเราะ ยกมือลูบหัวผมไม่พอยังเกาคางด้วย คนอื่นเลยหัวเราะกันใหญ่

“อย่าเนียนๆ ลุกมานั่งกินดีๆ กินให้หมดด้วย อันนี้กูฝากป้องซื้อไว้ให้มึง”คีย์ดึงไหล่ผมให้กลับมานั่งตรงๆ แล้วหยิบถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งมาวางตรงหน้า ถุงใหญ่มาก หมูปิ้งสามสิบไม้ได้มั้ง

“ส่วนอันนี้ของกู น้ำเต้าหู้ๆๆๆๆ แอคโค่เยอะๆ จะได้อลัง จริงๆ อยากซื้อให้อลังกว่านี้นะ แต่ช่วงนี้กรอบว่ะ ไว้เดือนหน้าเดี๋ยวป๋าจัดเต็ม”คีย์บอร์ดป้องมันเสียครับ เลยเพิ่งไปซื้อใหม่มา ดันเลือกซะแพงเลย แถมจัดหูฟังใหม่มาอีก สมน้ำหน้ามัน

“อันนี้ของหม่อนกับพี่บอมนะ แซนวิชทูน่ากับแฮมชีส ไม่ได้ซื้อ 7-11 นะ หม่อนทำมาจากบ้านเมื่อเช้า รับรองอร่อย กินแล้วไม่ตายเพราะพี่บอมเป็นหนูทดลองแล้ว”

“หม่อนทำคนเดียวแล้วจะเหมาว่าเป็นของพี่บอมด้วยได้ไง พี่ต้องหาอย่างอื่นมาอีกดิ”ถึงผมจะซึมๆ ไปบ้าง แต่ไม่ได้ลดสกิลความกวนลงไปเท่าไรหรอกนะ ป้องยกมือมาแปะกับผม มันเองคงอยากแกล้งอยู่เหมือนกัน

“พี่ขับรถไปรับแล้วเอามาส่งให้ถึงที่ไง คิดว่าค่าน้ำมันตอนนี้กี่บาทกับครับหัวยุ่ง สรุปค่าใช้จ่ายพี่แพงกว่าทุกคน พี่ชนะ ฮ่าๆๆ”พี่บอมแม่งมาเหนือ แล้วเถียงไม่ได้ด้วย แต่เรื่องอะไรมาว่าหัวผมเนี่ย ก็สระผมเสร็จนั่งมอเตอร์ไซต์ออกมาเลย หัวมันก็ฟูดิ

“หันมานี่เดี๋ยวมัดจุกให้ บอกให้รีบอาบน้ำเร็วๆ ไม่เชื่อ ไม่ได้ไดร์ผมเลยเป็นไง”คีย์ดันหน้าผมไปหาแล้วเอามือสางๆ ผมข้างหน้าที่มันฟูๆ รวบไว้แล้วเอายางมัดจุกให้ ตบท้ายด้วยการตีเหม่งผมไปหนึ่งที นิสัยเสียจริงๆ

แน่นอนว่าอาหารทุกอย่างผมไม่ได้ทานคนเดียวหรอกครับ ไม่หมดแน่ๆ คนอื่นแค่วางกองตรงหน้าผมเพื่อแกล้งเล่นแค่นั้นแหละ สุดท้ายทุกคนก็ช่วยกันจัดการจนเรียบ จากนั้นพี่ๆ ก็เริ่มไล่ให้ไปนั่งสแตนด์เชียร์ พวกนักกีฬาก็สบายไปครับ ถึงไม่มีแข่งก็ไม่ต้องนั่งเชียร์ แต่ป้องมันคึกครับ มานั่งด้วย เชียร์กันสนุกๆ ไม่เน้นร้องเพลงอะไรมาก กลุ่มผมไม่มีใครลงกรีฑาสักคน แต่นั่งเชียร์เพื่อนก็สนุกดี บางรายการไม่มีเพื่อนในคณะก็ช่วยเชียร์คณะข้างๆ สนุกไปอีกแบบ กว่าจะได้พักเที่ยงก็เสียงแห้งแล้วล่ะครับ เรารวมกลุ่มกันไปทานข้าวที่โรงอาหาร คนเยอะแต่ไม่ต้องรอนานเหมือนไปทานร้านข้างนอกที่คนเยอะกว่าแน่ๆ ทานเสร็จบางกลุ่มก็ไปนั่งสแตนด์ต่อ ส่วนกลุ่มผมขอไปเชียร์บาสรอบชิง ถึงไม่ใช่คณะตัวเองก็ไม่เป็นไร ยังไงก็สถาบันเดียวกัน ฟังดูสวยใช่มั้ยครับ จริงๆ แล้วเปล่าหรอก ไปเชียร์เพราะอีกทีมที่เข้ารอบเคยชนะทีมผมมาก่อนไง ถ้าทีมนี้ได้แชมป์อย่างน้อยคณะผมก็ยังยืดได้ว่าแพ้แชมป์

[G_wa]

“มองโทรศัพท์ทั้งวันเลยนะ”ใบหม่อนชะโงกหน้ามามองโทรศัพท์ในมือ ผมเลยรีบเก็บใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม วันนี้ตั้งแต่เช้ายังไม่มีสายจากพี่โก้เลย แล้วก็ไม่มีข้อความเข้าด้วย ปกติวันนี้จะหยุด พี่โก้ไม่น่าจะยุ่งจนไม่มีเวลา....หรือพี่โก้จะเบื่อผมแล้ว....ไม่รอแล้วหรือเปล่า

“เนมเป็นอะไร อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวหม่อนร้องตาม”หม่อนบีบมือผมแน่น เรามานั่งเชียร์บาสกันสองคน คนอื่นต้องไปเตรียมตัวเตะบอลหลังบาสจบ แต่ป้องบอกว่าเดี๋ยววอร์มเสร็จจะมานั่งด้วย

“บ้า ไม่ร้องหรอกน่า”ผมส่งยิ้มให้หม่อนแล้วหันมาเชียร์บาสต่อ พอป้องมานั่งด้วยเราก็ลืมๆ เรื่องเมื่อครู่ไป บาสจบด้วยผลที่ถูกใจคณะผม พวกเรากลับมานั่งที่สแตนด์เหลือรายการวิ่งอีกไม่กี่รายการ จบแล้วก็พักอีกนิดหน่อยก่อนเริ่มฟุตบอลรอบชิง


นักบอลทั้งทีมเตรียมตัวพร้อมแล้วก็มานั่งรอเวลาที่หลังสแตนด์เชียร์ เพื่อนๆ พี่ๆ ผลัดกันเดินไปให้กำลังใจ บางคนก็ขอถ่ายรูป อย่างเช่นฟิวส์ที่มีคนมาขอถ่ายด้วยมากหน่อย คีย์เองก็ใช่ย่อย พวกเราสามคนเดินไปให้กำลังใจมันบ้าง คีย์ฝากกระเป๋าเสื้อผ้าไว้กับผม ท่าทางทุกคนดูมั่นใจมาก ป้องวิ่งไปเปลี่ยนชุดนักกีฬามารวมกลุ่มด้วยหลักจากโดนโค้ชพี่กรทักว่าจะไม่ลงไปนั่งข้างสนามเหรอ มันถึงเพิ่งนึกออกว่าตัวเองเป็นตัวสำรอง ผมส่งยิ้มให้ฟิวส์นิดหน่อยตอนที่เราบังเอิญสบตากัน แล้วฟิวส์ก็เดินเข้ามาขอถ่ายรูปด้วย ไม่ได้คุยอะไรกันมาก ถ่ายรูปเสร็จก็เดินไปหากลุ่มเพื่อนตัวเอง ผมกับใบหม่อนเดินมานั่งหน้าสแตนด์เมื่อนักกีฬาเริ่มเดินไปที่สนาม ตอนแรกคิดว่าคงมานั่งเบื่อๆ เซ็ง แต่พอเจอบรรยากาศคึกคักก็อดมีส่วนร่วมไม่ได้ล่ะนะ


ครึ่งแรกทีมเราบุกหนักมากจนแทบยืนลุ้นตลอดเวลา มีโอกาสทำประตูได้หลายครั้งจากการประสานงานของฟิวส์และคีย์ แต่โกล์อีกฝ่ายเหนียวมากจนต้องนับถือเลย กว่าจะหมดครึ่งแรกตะโกนเชียร์จนเหนื่อยกันทุกคน แต่ก็ยังทำประตูไม่ได้ ครึ่งหลังฝ่ายตรงข้ามเริ่มเดาทางถูกเลยส่งคนประกบฟิวส์กับคีย์ไว้ โอกาสทำประตูเลยน้อยลง รุ่นพี่พูดว่าคนที่ประกบสองคนนั้นเป็นรุ่นพี่ เป็นนักบอลมหาฯลัยด้วย สลัดหลุดยากแน่ พวกกองเชียร์เริ่มกังวล มีหลายครั้งที่ฟิวส์เจอสกัดจนล้มแต่ก็รีบลุกไม่เอาฟาวล์ ความพยายามของทุกคนเป็นผลก่อนหมดเวลาห้านาที เรายิงประตูได้ด้วยฝีมือไอ้เป้เพื่อนต่างห้องจากการส่งลูกของคีย์ หลังจากนั้นทั้งทีมก็เริ่มตั้งรับจนหมดช่วงทดเวลา คณะเราชนะไปในที่สุด ผมกับใบหม่อนกระโดดดีใจจนเกือบตกสแตนด์ ทุกคนพร้อมใจกันร้องเพลงประจำคณะกันสุดเสียง ทั้งหัวเราะทั้งร้องเพลง ไม่รู้ทำได้ยังไงแต่ก็ทำไปแล้ว สนุกมากจริงๆ


หลังจบงานทีมนักกีฬารวมกันไปกินเลี้ยงที่ร้านหมูกระทะเหมือนเดิม เพราะร้านใหญ่อาหารเยอะไม่ต้องรอราคาไม่แพงก็มีให้เลือกแค่ร้านเดียว ผม ใบหม่อน ป้อง ไปด้วยกันหมด ติดไปกับกลุ่มนักบอล ใบหม่อนนั้นเดี๋ยวพี่บอมไปส่งเพราะไปขอที่บ้านไว้แล้วเมื่อเช้า รุ่นพี่เหมือนจะโทรมาจองไว้ล่วงหน้าแล้วเลยได้นั่งโซนเดียวกันหมด แต่ก็นั่งแยกๆ กันไม่ได้นั่งโต๊ะเดียวกันทั้งหมด คนเยอะขนาดนี้นั่งรวมกันไม่ได้อยู่แล้ว ผมเพิ่งรู้ตอนมานั่งที่ร้านว่าผลจากการถูกสกัดหลายๆ ครั้งทำให้ฟิวส์ข้อเท้าพลิกและบวมจนตอนนี้ต้องพันผ้าเอาไว้ นับว่าใจสู้มากๆ แต่รางวัลแมนออฟเดอะแมตไม่ใช่ของมันหรอกนะ เป็นของพี่โกล์อีกทีมนั่นแหละ สมกับรางวัลนี้แล้ว ประตูที่ได้ถ้าไม่เพราะจังหวะดีจริงๆ และมีคนขวางวิสัยทัศน์หน้าประตูด้วย ยังไงผมว่าพี่คนนั้นก็น่าจะรับลูกได้ เก่งมากจริงๆ อยากเดินไปถ่ายรูปด้วยเลย


วันนี้พวกเรากินกันเต็มที่มาก ดื่มจนเมากันแทบทุกคน พูดอะไรแทบไม่รู้เรื่อง ตะโกนคุยกันจนแรกๆ เกรงใจลูกค้าคนอื่น แต่พอเมาความเกรงใจหายไปไหนหมดไม่รู้ ใบหม่อนกลับไปได้พักใหญ่แล้ว ป้องเดินไปเดินมา เริ่มเมาเหมือนกัน ผมนั่งอยู่กับที่เพราะไม่ค่อยสนิทกับใคร แต่ก็มีเพื่อนเดินมาคุยด้วยเรื่อยๆ รวมถึงรุ่นพี่ด้วย คีย์นี่โคตรเมา นั่งหน้าแดงหูแดงตาเยิ้มไปหมด รุ่นพี่พาพวกเรามาขึ้นรถไปส่งที่หอทีละกลุ่ม บางกลุ่มไม่เมามากก็นั่งรถแท็กซี่กลับกันเอง แน่นอนว่าผมสามคน...กลับเองไม่ได้ พวกพี่เลยพาไปส่ง เราถูกโยนทิ้งไว้หน้าหอคีย์ ก่อนจะช่วยกันแบกสังขารแต่ละคนขึ้นมาถึงห้อง แทบจะคลานเข้าห้อง ผมยอมรับเลยว่า...โคตรเมา อยากเมาอยู่แล้ว พอมีเพื่อนเมาเลยหยุดไม่อยู่ ไม่มีใครฉุดใครด้วย ป้องเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าห้องน้ำ เสียงอ้วกดังออกมาจนผมอยากอ้วกตาม คีย์เดินไปเปิดน้ำมาดื่ม ผมนอนหงายบนเตียงเอียงหน้ามองมัน ตัวหนัก หัวหนัก ลุกไม่ขึ้นเลย รู้ตัวอีกทีคีย์ก็ปลุกให้ไปอาบน้ำ ลุกขึ้นนั่งเห็นป้องนอนอยู่บนพื้นข้างเตียง อาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย คีย์เองก็เรียบร้อย เหลือผมคนเดียว หลับตอนไหนทำไมจำไม่ได้


พออาบน้ำแล้วก็เริ่มสร่างขึ้นมานิดหน่อย ปิดไฟกลางห้องแล้วเดินมานอนบนเตียง นึกว่าคีย์หลับไปแล้ว พอมันพูดขึ้นมามืดๆ แทบสะดุ้ง

“สนุกดีเนอะ”คีย์นอนตะแคงหันมาทางผม

“เออ ตอนแรกนึกว่าจะน่าเบื่อนั่งตบมือร้องเพลง แต่เชียร์แบบนี้มันส์ดี”ผมนอนหันไปหามันบ้าง แต่หลับตาไว้เพราะถึงจะบอกว่าสร่าง แต่มันนิดหน่อยจริงๆ หัวยังหนัก ตายังอยากจะปิดอยู่ เพียงแค่โลกไม่หมุนมากแล้วเท่านั้นเอง

“เนม....คีย์ถามอะไรได้มั้ย”

“อื้ม”

“.....ถามเรื่องแฟนเนมได้มั้ย”คีย์ลดเสียงเบาลงนิดหน่อย ผมเองก็ขยับไปใกล้ๆ มากขึ้น ป้องมันหลับไปแล้วไม่อยากคุยกันเสียงดังรบกวนมัน

“.........ถามอะไรล่ะ”ผมยังไม่อยากตอบหรอก แต่อยากรู้ว่าคีย์จะถามอะไร

“ทะเลาะอะไรกันมา”

“ไม่ได้ทะเลาะ”

“ไม่ได้ทะเลาะแล้วหนีมานอนกับคีย์ทำไม”

“ก็นิดหน่อย ทำไม เดี๋ยวนี้นอนไม่ได้แล้วเหรอ”

“ใครกันแน่ต้องพูดคำนี้”

“โอ๋ๆ หนูคีย์งอนเหรอ เดี๋ยวพี่เนมปลอบนะ”ผมแกล้งเอามือลูบหัวมันแต่มันปัดออกแล้วหัวเราะด้วย เรียกหนูคีย์ทีไรมันโมโหทุกที มันเป็นคุณหนูของบ้านนะแต่ไม่ค่อยยอมรับตัวเอง

“เอาดีๆ ดิเนม จริงจังนะเนี่ย”

“....ไม่รู้ เนมอธิบายไม่ถูก แต่ไม่ได้ทะเลาะ มันแค่....ไม่รู้ดิ ผิดหวังมั้ง”

“.............มากมั้ย”

“.....อืม”ผมแทบจะเคลิ้มหลับแล้วถ้าคีย์ไม่พูดต่อ ยิ่งมือคีย์ที่ลูบผมเบาๆ ยิ่งทำให้รู้สึกสบายน่านอนมากขึ้นไปอีก

“ยังจำคำสัญญาของเราได้มั้ย”

“.......สัญญาไร”

“ถ้าเนมเจ็บมาก....ทนไม่ไหว....อย่าลืมคีย์นะ ต่อให้ไม่มีใครก็ไม่เป็นไร.....มีแค่เราก็พอแล้ว.....เข้าใจนะ”เสียงคีย์พูดเบาๆ ใกล้ๆ แทบกระซิบข้างหู ผมรับคำอืมออในลำคอเบาๆ ก่อนได้รับสัมผัสอุ่นๆ ที่หน้าผาก ความคุ้นเคยที่ได้รับก่อนนอนเสมอๆ

“ฝันดีฮะพี่โก้”


เมื่อคืนเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่หลับสนิททั้งคืน แต่ตื่นมานี่นรกของแท้เลย ปวดหัวเหมือนโดนสิบล้อชนไปกระแทกรถพ่วงอีกที ถ่างตาขึ้นมาได้ก็ไม่เจอใครเลย ทั้งคีย์ทั้งป้องหายกันไปหมด ผมเดินงงๆ เข้าห้องน้ำ ออกมานั่งรอพวกนั้น คิดว่าน่าจะไปซื้อของมากินเพราะนี่สายแล้ว เริ่มหิวนิดๆ พอโทรศัพท์ดังผมรีบเอื้อมมือไปรับมาดูชื่อ นึกว่าเป็นพี่โก้แต่เปล่า พี่โก้เงียบไปตั้งแต่เมื่อวาน แต่คนที่โทรมาก็ทำให้ผมเกร็งไม่แพ้กันเลย

“....สวัสดีฮะพี่นิ้ง”

“เนมว่างมั้ย เสียงแปลกๆ เพิ่งตื่นหรือเปล่า”

“ตื่นสักพักแล้วแต่เจ็บคอนิดหน่อย พี่นิ้งมีอะไรหรือเปล่าฮะ”

“ออกมาเจอพี่หน่อยได้มั้ย พี่อยากคุยด้วย”

“คือ....เนมไม่ไปได้มั้ย”ผมรู้ว่าพี่นิ้งจะคุยเรื่องอะไร แต่....ผมไม่อยากคุยกับพี่นิ้งนี่

“พี่ขอร้องนะคะ ขอแค่ครั้งเดียวแล้วพี่จะไม่กวนหนูอีกเลย”พี่นิ้งเสียงนิ่งเชียว ไม่รู้ว่ามาคุยเองหรือพี่โก้ขอให้มาคุย แต่อย่างพี่โก้เหรอจะทำอย่างนั้น...ไม่มีทางอะ

“ก็ได้ฮะ”พี่นิ้งนัดสถานที่มา แถวๆ มหาฯลัยผมนี่แหละ เพราะผมไม่มีรถ แต่พี่นิ้งมีแฟนขับรถมาส่ง ผมเปลี่ยนเสื้อผ้านั่งรอให้มีใครสักคนกลับมาห้องก็ไม่มีวี่แวว สุดท้ายเลยต้องเขียนโน้ตบอกไว้ว่าออกไปข้างนอกเดี๋ยวมาทิ้งไว้ กุญแจห้องกับคีย์การ์ดผมมีที่คีย์ให้ไว้อยู่แล้วเลยเข้าออกได้สะดวก


มาถึงร้านแบบใจเต้นนิดหน่อย กลัวพี่นิ้งโกรธ ผมชอบพี่นิ้งมากนะ ไม่อยากให้พี่นิ้งไม่ชอบผม ผมคงรู้สึกแย่ แต่พอเดินเข้าร้านอาหารมาบอกชื่อพี่นิ้งไป พนักงานก็พาไปห้องส่วนตัว ร้านนี้เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นไม่ใหญ่มาก มีแบบเปิดโล่งกับแบบส่วนตัวเป็นห้องเล็กๆ ได้บรรยากาศญีปุ่นๆ แต่ราคาและความอร่อยไปในทางเดียวกันผมเลยไม่ค่อยได้มาบ่อยๆ พอเข้ามาในห้องเห็นพี่นิ้งนั่งอยู่คนเดียวแล้วส่งยิ้มให้เหมือนเดิม ใจก็ชื้นขึ้น กำลังใจกลับมาครึ่งหนึ่ง

“กินข้าวรึยัง พี่ไม่กล้าสั่งรอกลัวเนมไม่กิน”

“ยังไม่ได้กินอะไรเลย พี่นิ้งสั่งเลย เนมหิวเหมือนกัน”พอผมพูดจบพี่นิ้งก็เปิดเมนูเรียกพนักงานมาสั่งยาวเลยครับ มีถามผมบ้างนิดหน่อยแต่ผมกินง่าย อะไรก็กินหมดขอแค่อร่อย พอพนักงานไปกำลังใจที่มีเกือบเต็มหลอดเมื่อกี้ก็ลดฮวบไปอีก ความจริงเราน่าจะนั่งข้างนอกกันนะเนี่ย ในห้องแบบนี้มันเงียบเกินไป เพราะแค่ประโยคแรกก็ทำเอาปากที่พยายามฉีกยิ้มของผมหุบลงทันที ไอ้ที่ปั้นหน้าท่าทางร่าเริงเป็นอันหายหมด

“พี่รู้เรื่องเนมกับโก้แล้ว พี่อยากถามเนมหน่อยว่าโกรธโก้มันมากเลยเหรอ”

“....เนมไม่ได้โกรธพี่โก้”

“พี่มาคุยกับเนมในฐานะพี่สาวคนหนึ่งที่รักเนมเหมือนน้อง ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนโก้หรอกนะ พี่รักเนมเพราะเนมเป็นเด็กน่ารักจริงๆ ต่อให้เนมไม่ได้คบโก้ แต่ถ้าเราได้รู้จักกันพี่ก็จะเอ็นดูเนมเหมือนตอนนี้ เนมเข้าใจพี่ใช่มั้ย”

“เนมก็รักพี่นิ้ง แล้วก็ไม่อยากให้พี่เกลียดเนมด้วย”

“อย่าร้องนะคะ พี่ไม่เกลียดเนมหรอก แต่พี่เห็นคนที่พี่สนิทด้วยสองคนไม่มีความสุข พี่ก็ทุกข์ไปด้วย เนมผอมลงจากครั้งล่าสุดที่เราเจอกัน หน้าก็โทรม โก้เองก็ไม่ต่างจากเนม แต่พี่จะไม่พูดถึงโก้แล้วกันเพื่อแสดงว่าพี่ไม่ได้มาในฐานะเพื่อนของมัน พี่มาเพื่อคุยกับเนม เป็นที่ปรึกษาในเนม ถ้าเนมต้องการนะ”

“....พี่นิ้ง”ผมคลานเข่ามากอดพี่นิ้งแล้วร้องไห้ ใช่...ผมไม่มีคนให้ปรึกษาหรือระบาย อยากคุยกับใครสักคนที่เข้าใจโดยที่เราไม่ต้องอธิบายทุกอย่าง แค่รับฟังก็ยังดี ผมคิดอยากคุยกับป้อง แต่ช่วงที่ผ่านมามันก็ยุ่งๆ เรื่องงานกีฬาเลยไม่มีโอกาสเลย

“ไม่ร้องนะ เดี๋ยวพนักงานเข้ามาจะว่าพี่รังแกเด็ก”

“พี่นิ้งก็ร้องเหมือนกัน เดี๋ยวขนตาหลุดนะฮะ”ผมเงยหน้ามาแซวคนปลอบที่ตาแดงน้ำตาคลอ ช่วยกันเช็ดน้ำตาแล้วถอยกลับมานั่งที่เดิมด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นนิดหน่อย หลังจากนั้นพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟเรื่อยๆ เลยไม่มีโอกาสคุยกัน เราทานไปคุยเรื่องอื่นกันไปจนใกล้อิ่ม ผมก็ทำใจที่จะพูดซะที ยังไงวันนี้ก็คงหนีไม่ได้

“เนมไม่ได้โกรธพี่โก้จริงๆ เนมก็บอกไม่ถูก มัน...ช็อคนิดหน่อยที่รู้ แล้วก็....ผิดหวัง”ผมอยากหาคำบรรยายความรู้สึกตัวเอง แต่ก็หาคำที่ใช่ที่สุดไม่ได้ ตอนเด็กๆ ผมทั้งรักทั้งเทิดทูนพี่โก้มากๆ ทุกอย่างรอบตัวมันสวยงามไปหมด จนเมื่อรับรู้ถึงการมีตัวตนของพี่เจ ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่พี่โก้ดีด้วย ไม่ใช่คนพิเศษ และไม่ได้สำคัญที่สุด ตอนนั้นมันทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ รู้สึกเหมือนถูกหลอกมาตลอด ไม่ว่าตอนนั้นใครจะถูกหรือผิดแต่เราแยกจากกันจริงๆ ผม....คิดว่าเราจบกันแล้ว และไม่มีทางกลับมาคบกันใหม่แน่ๆ แต่ที่คิดไว้ก็ไม่เป็นจริง

เราได้มาคบกันใหม่แบบงงๆ ผมถามตัวเองหลายครั้งว่านี่เราคบกันอีกครั้งแล้วจริงๆ เหรอ แต่เมื่อพี่โก้บอกว่าจริง ผมก็เชื่อว่าจริง การคบกันครั้งนี้มันไม่เหมือนลอยอยู่กลางอากาศอีก มันไม่ได้สวยงามจนเหมือนเรื่องเพ้อฝัน พี่โก้ไม่ได้เป็นเทวดาประจำตัวของเด็ก มีความแตกต่างจากอดีตให้มองเห็นได้ หลายๆ อย่างแตกต่างจากเดิม แต่....ยังรักเหมือนเดิม ถึงจะไม่ถูกใจหลายๆ อย่างแต่ผมก็พยายามปรับตัว พยายามมองข้ามเรื่องพวกนั้น พยายามอย่างมากที่จะไม่แคร์เรื่องพี่เจ สิ่งที่ทำให้ผมเลิกคิดมากเรื่องพี่เจได้คือความลับใต้เตียงพี่โก้.....สิ่งเดียวที่เป็นเครื่องยืนยันว่าเรื่องในอดีตไม่ใช่การหลอกลวงอย่างเดียว ไม่ใช่การเพ้อฝันเพียงลำพังของผม และเป็นอดีตที่อีกฝ่ายยังคงเก็บเอาไว้เสมอ อดีตที่แม้แต่ผมเองก็พยายามลืมและทิ้งมันไป ถ้าสิ่งนั้นยืนยันตัวตนของผมในใจพี่โก้ ตัวผมที่พี่โก้ไม่ลืมตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน ผมขอรู้แค่นี้เพื่อลืมตัวตนพี่เจไปก็ได้ ผมยอมให้พี่เจเป็นแค่ความทรงจำหนึ่งในใจพี่โก้ก็ได้ พี่นิคเคยเล่าเรื่องบ้านพี่เจให้ฟัง ผมจะคิดเอาเองแล้วกันว่าที่พี่โก้รู้สึกกับพี่เจมันเกิดจากความสงสาร แต่ตอนนี้พี่เจไม่ได้น่าสงสารอีกต่อไป มีคนที่เพียบพร้อมอยู่ข้างๆ แล้ว พี่โก้ก็จะเลิกสงสาร เลิกให้ความสำคัญ เลิกรัก แล้วก็มีเพียงผมคนเดียว เป็นคนเดียวที่มีตัวตนอยู่ในใจพี่โก้มาตลอด....ผมเชื่อแบบนั้น

แต่วันหนึ่งก็ดันได้รู้ว่า....มันไม่จริง ผมไม่ใช่คนเดียว ในมุมหนึ่งของหัวใจพี่โก้ก็ยังมีคนอื่น คนที่ผมมองข้ามอย่างไม่น่าเชื่อ หากพี่เจเกิดจากความสงสาร แล้วพี่ตี๋เกิดจากอะไร....มันไม่ใช่แล้ว ทั้งคู่เป็นคนใกล้ชิดพี่โก้ รวมทั้งผมด้วย เพราะใกล้กันหรือเปล่า.....เริ่มจากผม พอห่างผมก็มีพี่เจ พอพี่เจห่างไป...ก็มีพี่ตี๋ แล้วดันเป็นโชคดีของผมที่พี่ตี๋จากไป....ผมเลยได้กลับมายืนตรงนี้....ในตำแหน่งที่เป็นของใครก็ได้ที่บังเอิญผ่านเข้ามาอยู่ใกล้ๆ....แค่นี้หรือเปล่า

“เนมไม่รู้ว่า.....ทำไมถึงเป็นเนม ถ้าพี่เจไม่มีพี่เอ็กซ์ หรือพี่ตี๋ไม่มีพี่กฤษ.....คนที่ยืนข้างพี่โก้ตอนนี้คงไม่ใช่เนมใช่มั้ย เนมเคยเชื่อมั่นพี่โก้ เชื่อในความมั่นคงว่าพี่โก้ไม่เคยลืมเนม และรอเนมเงียบๆ คนเดียว เนมทั้งเศร้า ทั้งรู้สึกผิด แต่ที่สุดคือเนมดีใจ....ดีใจที่เนมเป็นคนที่พี่โก้รอ แต่....มันจริงเหรอ เนมไม่ได้ถาม ไม่กล้าถามอีกแล้ว...........เนม....ที่เนมอยู่ตอนนี้.....แค่บังเอิญมาถูกเวลาแค่นั้นหรือเปล่าฮะพี่นิ้ง”ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่อยากร้องไห้อีก แต่มันก็ทำได้ยากเสมอ.....ทำไมทุกครั้งที่เป็นเรื่องพี่โก้....มันถึงยากเสมอ ยากจนเหนี่อย....และท้อ

“พี่คงตอบเนมไม่ได้เพราะพี่ไม่ใช่โก้ เรารู้เหมือนกันคือโก้เป็นคนไม่ค่อยพูดอธิบายอะไร มันคือข้อเสียเหี้ยๆ ของมันเลยล่ะ แต่พี่บอกเนมได้ว่า ตลอดเวลาที่พี่รู้จักโก้ พี่เป็นคนเดียวอยู่ในช่วงวิกฤติของมัน ไม่มีเจหรือแม้แต่ตี๋ คนที่เนมหรือทุกคนคิดว่าสำคัญสำหรับโก้เคยไม่อยู่ตรงนั้น ทั้งคู่ทิ้งมันไปตามทางตัวเอง พี่ไม่สนิทอะไรกับพวกนั้นมากเลยไม่ศรัทธาความรักเพื่อนรักอะไรเท่าไร เห็นน่ะเห็นอยู่ แต่ตอนทิ้งโก้ไปพี่ก็เห็นเหมือนกัน โก้ไม่ได้เข้มแข็งเป็นก้อนหินเหมือนที่คนอื่นคิดไปเอง มันเหงาเป็น และขี้เหงามากด้วยซ้ำ พี่เคยเห็นโก้ร้องไห้ในวันที่มันเหงาที่สุดและวันนั้นมันไม่มีใครเลย มีเพียงพี่ที่นั่งร้องไห้เป็นเพื่อนมันเงียบๆ มันเคยพูดกับพี่ว่าคนอย่างมันคงไม่เหมาะจะคบใคร ไม่ว่าจะฐานะเพื่อนหรือคนรัก มันคิดว่าตัวเองไม่ควรสนิทกับใครอีก พี่เห็นด้วยเต็มที่ เพราะมันไม่เคยพูด สักแต่ทำๆๆ ทำเพื่อคนอื่นจนเหมือนไอ้โง่ คิดแล้วทำคนเดียว แต่พอได้ดีแล้วก็ทิ้งมันทุกคนนั่นแหละ แต่มันก็ไม่พูดว่าอย่าไป ไม่เคยห้ามไม่ว่าใครจะเดินออกไปจากชีวิตมัน มันพูดกับพี่ว่า.....มันจะไม่มีใครอีก พี่คิดว่ามันเหนื่อยจนล้า เหงาจนอยากบ้า ตอนที่มันเหลือตัวคนเดียวทำให้มันกลัว ไม่อยากมีใครอีกเพราะกลัวความรู้สึกแบบนั้นจะกลับมาอีก มันไม่อยากเสียใครไป เลยคิดแบบคนขี้ขลาดว่าถ้าไม่มี ก็ไม่มีวันเสีย แต่วันหนึ่งเนมก็มา.....พี่ดีใจมากเพราะนึกว่ามันเปลี่ยนความคิดตัวเอง แต่เปล่า มันยังคิดแบบนั้น แต่พอพี่รู้จักเนม พี่รู้เลยว่าเนมทำได้ เนมช่วยมันได้ เนมทำให้มันหลุดกรอบตัวเอง มันเคยพยายามสลัดเนมไป ทำเหมือนไม่แคร์ ทำเป็นว่าคบก็ได้ คบไปงั้นๆ แต่มันก็หลุดกรอบตัวเอง กลืนคำพูดตัวเอง คิดว่าไม่คบดีกว่า ปล่อยเนมไปดีกว่า แต่ก็ดันเสือกอยากให้เนมทำเพื่อมัน เพื่อที่เนมจะได้อยู่กับมันนานๆ พี่รู้เนมทำไม่ได้หรอก มันก็รู้ แต่มันไม่แคร์ มันเริ่มลืมไปแล้วว่าต้องปล่อยเนมไปให้เจอคนที่ดีกว่ามัน”

“ทำไมต้องให้เนมไปเจอคนที่ดีกว่าด้วย”

“ก็มันโง่ไง เป็นคนโง่ๆ ที่เอาแต่คิดไม่พูดไม่ถาม มันคิดเองว่าตัวเองเลวเลยไม่เคยมีใครอยากอยู่ด้วยแม้แต่เพื่อนสนิทที่แทบถวายชีวิตให้ ความจริงแล้วเพื่อนมันเหี้ย เอ้ย! ไม่เชิงอะนะ ก็แค่แย่ เห็นแก่ตัวลืมมองคนข้างหลัง ไอ้ห่าโก้เสือกปากดีบอกว่าไม่เป็นไร พวกมึงจะไปไหนก็ไปเหอะ กูอยู่คนเดียวได้สบาย โคตรชอบ คนเลยแม่งคิดว่าแกร่งจริง พี่พูดอย่างไม่กลัวเนมโกรธเลยว่าโก้มันไม่คิดคบเนมจริงจังหรอกตอนแรก มันกะว่าเดี๋ยวคบๆ ไปเนมทนมันไม่ได้เนมก็ทิ้งมันไปเอง แต่พี่เชื่อว่าเนมทำได้ ทำให้มันเปลี่ยนใจได้ แล้วเนมก็ทำได้.....แต่กลายเป็นว่าวันก่อนพี่เห็นเพื่อนตัวเองในสภาพเมื่อก่อนเหมือนวันที่มันนั่งร้องไห้ แล้วบอกกับพี่ว่า....เนมไปแล้ว....คนบ้าๆ อย่างมันก็คงไม่รั้งเนมไว้ตามเคย”ผมอยากเถียงพี่นิ้งออกมาว่าเปล่า.....คนบ้าของพี่นิ้ง....รั้งผมไว้.....แม้จะเป็นคำพูดเบาๆ....แต่ก็ยังได้ยิน.......รั้งผม.....ไว้จริงๆ แต่.................ผมก็จากมา

“ไม่รู้ว่าเนมรู้หรือเปล่า หรือเชื่อมั้ยนะว่าโก้ไม่เคยคบใครจริงๆ นอกจากเนม คนมันไม่เคยมีแฟนน่ะมันก็กลัวไปเองน่ะสิว่าจะโดนทิ้ง เห็นนิ่งๆ แบบนั้นก็เถอะ ยิ่งเนมกับมันเคยเลิกกันมาแล้วด้วยมันยิ่งหลอนนะ พี่เดาว่าบางทีมันคงทำอะไรบ้าๆ เดี๋ยวไม่แคร์เดี๋ยวแคร์ เดี๋ยวเหมือนอยากให้เลือกเดี๋ยวเดียวก็ทำดีด้วยเหมือนเอาใจ มันคงไม่อยากผูกพันเนมมากจนถึงวันที่ต้องจากกัน แต่มันคงลืมไปว่ารัก...ไม่ต้องใช้เวลานานเลย พี่เห็นมันเหมือนเล่นชักกะเย่อกับเนมมาตั้งแต่ต้น หากเนมปล่อยมือ เลิกเล่นกับมัน....คนที่ชนะคือเนม ส่วนคนที่ล้มลงคือมัน”

“.....แล้วเรื่องพี่ตี๋”น้ำตาผมแห้งได้สักพักแล้ว แม้จะจุกๆ ตอนพี่นิ้งพูดเรื่องพี่โก้ร้องไห้ให้ได้ยินนิดหน่อย....ทำไมพอพูดคำว่าร้องไห้...ถึงนึกถึงเสียงที่รั้งผมไว้ทุกที.....ตอนนั้นพี่โก้คงไม่ได้ร้องใช่มั้ย

“พี่รู้ว่าเนมเองก็ไม่ได้คบโก้คนเดียวจริงมั้ย พี่ไม่ถามหรอกว่ากี่คนแล้วรักมั้ยทุกคน หรือแค่ชอบ แต่โก้มันอาจมีเผลอใจบ้าง จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ แต่มันเลือกที่จะหยุดใจตัวเองที่เนมนี่จริงมั้ย พี่คิดว่าคนอย่างพี่เอ็กซ์หรือพี่กฤษน่ะโก้มันเอาชนะไม่ยากหรอก เคยได้ยินพี่ฟ้าพูดให้ฟังว่าโก้เป็นศัตรูหัวใจที่น่ากลัวที่สุด ถ้าต้องแข่งกันคงเป็นฝ่ายแพ้ แต่พี่เอ็กซ์ก็ดีใจที่โก้ไม่เคยทำตัวเป็นคู่แข่งเลย พี่ไม่คิดว่ามันไม่ทำเพราะไม่มีโอกาสหรอก ไม่ว่าเจหรือตี๋ พวกนั้นคบมาตั้งหลายปี อยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา โอกาสมีเป็นล้านครั้ง คนที่จีบโก้มีไม่น้อยอย่างที่เนมก็เคยเจอมา พี่ไม่เชื่อว่าเนมมายืนข้างมันได้เพราะบังเอิญหรือโอกาสเหมาะ ถ้าเจ้าของที่มันไม่ล็อคตำแหน่งให้ซะก่อน”

“............ไหนบอกไม่มาในฐานะเพื่อนพี่โก้ไง เชียร์จังเลย”

“ต้องเชียร์สิคะคุณน้อง เพื่อนพี่มันโง่แต่มันดีที่สุดของที่สุดแล้ว ถ้าพี่ไม่มีรักแฟนตัวเองแล้วมันไม่รักเนมมากพี่คงแย่งเอาไว้เองแล้วแหละ โง่ๆ อย่างนี้หายากจะตาย มารอถึงทีก็หยิบๆ ใส่กระเป๋าไว้ก่อน คนอย่างมันบีบก็ตายคลายก็ตาย เชื่อพี่”

“......พี่นิ้งพูดซะพี่โก้เหมือนเด็กเอ๋อ เชื่อได้หรือเปล่าไม่รู้”ผมเหวี่ยงนิดๆ แต่ยิ้มได้หน่อยๆ ทำเป็นพูดเอาใจผมตอนแรกจนนึกว่ามีพวก ที่ไหนได้ร่ายยาวสรรพคุณเพื่อนตัวเองล้วนๆ ไหนบอกจะเป็นที่ปรึกษาผมไง

“เชื่อพี่ไม่ได้หรอกค่ะน้องเนม บางทีพี่ก็พูดเว่อไปบ้าง แต่งเพิ่มบ้าง แต่พี่พูดในมุมมองของพี่ที่เห็นมันเป็นแบบนี้ และรักเนมแบบนี้ พี่อยากให้เคลียร์กัน ถ้าเคลียร์ทุกอย่างแล้วยังไปกันไม่รอดก็ไม่เป็นไร แต่พี่ไม่อยากให้ทั้งคู่ต่างคนต่างหันหลังไม่มองหน้ากันอีก พี่คงเสียใจ ที่พี่มาไม่ได้อยากให้เนมคืนดีกับโก้นะอย่าเข้าใจผิด พี่แค่มาพูดในสิ่งที่พี่รู้และน่าจะเป็นปัญหาที่เนมเจอ พี่เองก็ไม่รู้ทุกอย่างจากปากมันหรอก บางทีถามไปมันก็กวนตีนกลับมาให้เราโมโหหาเรื่องเปลี่ยนประเด็น แต่พี่ก็ทนตื้อทนซักจนมันคงรำคาญเลยพูดบ้าง ช่วงนี้เนมอาจไม่สบายใจเลยอยากห่างมาพี่ก็เข้าใจ ไม่ใช้อารมณ์เข้าหากันน่ะดี แต่การหนีปัญหาบางครั้งก็เป็นการเพิ่มปัญหาเหมือนกัน”

“เนมไม่ได้อยากหนีหรอก แต่ถ้าเนมยังอยู่ที่ห้องพี่โก้เนมคงเอาแต่ร้องไห้ แล้วพี่โก้ก็จะไม่สบายใจ หรืออาจเบื่อรำคาญเนม เนมไม่อยากให้พี่โก้รู้สึกอะไรพวกนั้น แล้วเนมก็....ยังไม่พร้อมคุยกับพี่โก้ด้วย เลยขอหลบมาก่อน เนมเป็นเด็กล่ะมั้ง กว่าจะคิดอะไรได้มันนาน กว่าจะหยุดร้องก็นาน แต่นี่ก็เพิ่งสามสี่วันเอง เนมไม่ได้หนีปัญหาหรอกฮะ แค่เว้นวรรคนิดนึง.....แป๊บนะพี่นิ้ง สงสัยเพื่อนโทรตาม”ผมหยิบโทรศัพท์มาดูชื่อ ป้องโทรมาสงสัยกลับถึงห้องกันแล้ว

“โหลป้อง ว่าไง”

“มึงอยู่ห้องหรือเปล่า ออกมาคุยกันหน่อยดิ”เสียงป้องซีเรียสมากจนผมไม่กล้าพูดเล่นด้วยเลย

“อยู่ร้านอาหาร มาคุยกับพี่นิ้งเพื่อนพี่โก้น่ะ มีไรเปล่าวะ”

“อยู่แถวไหนเดี๋ยวกูไปหา หรือมึงมาหากูที่ห้องได้มั้ยวะ ไม่เอาดีกว่า นัดในมอดีกว่า เอาไง ด่วนนะ”

“เอ้อ....ก็ได้ ไปที่คณะแล้วกัน เจอกันในแล็บ”

“เออๆ เร็วๆ แล้ว แล้วไม่ต้องรับโทรศัพท์ไอ้เหี้ยคีย์ล่ะ มาเจอกูก่อน”

“ทำไมวะ ทะเลาะกันเหรอ”

“เออน่า เร็วๆ ด้วย”ป้องตัดสายไปแล้วปล่อยให้ผมนั่งมึน อะไรวะ เมื่อวานยังดีๆ กันอยู่เลย ไม่ชอบให้เพื่อนทะเลาะกันเลยแฮะ

“เพื่อนโทรตามเหรอ”

“ฮะ เดี๋ยวเนมขอไปหาเพื่อนก่อนนะ มันทะเลาะอะไรกันไม่รู้ เสียงเหมือนจะแดกหัวเนมแนะ”

“ไม่ไปได้มั้ย ไปกับพี่ก่อน พี่อยากให้เนมไปหาโก้”

“แต่ว่า......เนมยังไม่พร้อมนี่ฮะ แล้วเรื่องที่พี่นิ้งพูดมาเนมก็ไม่รู้มาก่อน เนมอยากกลับไปคิด...นะฮะ”ถึงพี่นิ้งจะพูดอะไรมามากมายที่ทำให้ความรู้สึกผมดีขึ้นบางเรื่อง แต่อย่างเรื่องที่คิดว่าจะคบกับผมไม่รอดนี่ผมก็เสียใจเหมือนกัน มีหลายๆ อย่างที่ได้ฟังแล้วเสียใจ แต่รวมๆ ก็ยังมีเรื่องให้แปลกใจและเป็นครั้งแรกที่รู้สึกสงสารพี่โก้ แต่....ถ้าพี่โก้มาพูดเองตรงนี้มันจะดีกว่ามั้ย แค่พี่โก้พูด....แค่พี่โก้มาหา...แต่ไม่เป็นไร.....ผมไม่เรียกร้องอะไรแบบนั้นก็ได้ แต่ขอเวลาหน่อย แล้วเดี๋ยวผมจะกลับไปเอง

“นะฮะพี่นิ้ง อย่าโกรธเนมเลยนะ....เพื่อนโทรตามอีกแล้ว อ้าว....”เสียงโทรศัพท์ที่ดังอีกผมนึกว่าเป็นป้องโทรมาเร่ง แต่เป็นเบอร์คีย์ สงสัยทะเลาะกันแล้วอยากหาพวกแน่ๆ ผมเลื่อนนิ้วไปกดรับสายก่อนจะยกหูขึ้นมาค้างไว้ คำพูดสองประโยคจากคนสองคนดังแทบจะพร้อมกัน

“เนมกูรถล้ม มาหาหน่อย”

“แล้วถ้าพี่บอกว่าโก้รถชนเมื่อคืนล่ะ”



 

[mildmint0]

  กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่จีมาต่อแล้ว อย่าบอกนะว่าพี่โก้รถชนจิงๆ T T

[aekporamai2]

ดีครับ  วัดใจ

[kojibara]

พี่จี หนูค้างอีกแล้วววววววววววว
สงสัยคืนนี้นอนไม่หลับแน่
คีย์กำลังเล่นอะไรอยู่หรือเปล่า มันแปลกๆนะ
อย่าเพิ่งมาทำให้เนมต้องหนักใจแบบนี้สิทุกคน
กดดันกันเข้าใจ เฮ้ออออออ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
 

[Zalzah_iP]

อ้าวววว งานยากแล้วไง เนมจะเลือกทางไหน 

ป้องมีเรื่องอะไร? แล้วคีย์จะทำอะไรกันแน่? แล้วเกิดอะไรขึ้น เนมจะเลือกใคร ??